Tworzenie listy polega na podaniu jej elementów oddzielonych przecinkiem w nawiasach kwadratowych:

Transkrypt

1 Python dostarcza kilku bardzo użytecznych struktur danych, można wśród nich wyróżnić sekwencje, w których dane występują w określonym porządku, a do elementów odwołujemy się po indeksach będących liczbami całkowitymi. Ponadto o każdej strukturze danych możemy powiedzieć, że jest modyfikowalna lub nie. W przypadku struktur modyfikowalnych możemy zmieniać ich elementy bez konieczności tworzenia nowych obiektów danej struktury. Listy Listy przechowują dane w określonej sekwencji i można je modyfikować w miejscu. Listy mogą przechowywać elementy różnych typów jak i struktury danych. Tworzenie listy polega na podaniu jej elementów oddzielonych przecinkiem w nawiasach kwadratowych: A = [5, 3.22, 'napis', "AKIA", ['a', 2, 5], {'Ala' : 5, 6 : 'Kot', (1, 2, 3) : 'Smok'}, ('Krowa', 5)] Można stworzyć pustą listę: A = [] Listę można również stworzyć z dowolnej sekwencji czy obiektu po którym można się iterować za pomocą funkcji wbudowanej list: = list((1, 2, 3)) [1, 2, 3] = list("ala ma kota") ['A', 'l', 'a', ' ', 'm', 'a', ' ', 'k', 'o', 't', 'a'] = list({'a' : 2, 'b' : 3}) ['a', 'b'] = list({'a' : 2, 'b' : 3}.iteritems()) [('a', 2), ('b', 3)] = list({'a' : 2, 'b' : 3}.itervalues()) [2, 3] Do elementów listy dostajemy się dzięki indeksom, zatem aby odczytać k-ty element listy należy napisać:

2 A[k] a aby coś na nim zapisać: A[k] = 5 W Pythonie elementy listy indeksuje się od 0. Należy pamiętać, że próba odczytu lub zapisu elementu poza listą skutkuje zgłoszeniem wyjątku: [100] Traceback (most recent call last): File "<pyshell#8>", line 1, in <module> A[100] IndexError: list index out of range [100] = 5 Traceback (most recent call last): File "<pyshell#9>", line 1, in <module> A[100] = 5 IndexError: list assignment index out of range Przy pomocy wycinków można odczytywać wiele elementów na raz (wycinki zwracają nową listę zawierającą pożądane elementy listy pierwotnej), składnia wycinka: A[a:b:c] zwraca listę elementów listy A poczynając od elementu o indeksie a, kończąc na elemencie o indeksie b (ale bez niego) ze skokiem c. Parametr c jest opcjonalny i domyślnie przyjmowana jest wartość 1 (można też pominąć drugi dwukropek). Parametry a i b mogą być ujemne - wtedy pozycja liczona jest od końca listy, zatem -1 oznacza ostatni element, -2 przedostatni itd. (od ujemnych wartości dodawana jest długość listy). Jeśli a odpowiada elementowi późniejszemu na liście niż b, a c jest ujemne to wypisywane są elementy od a do b (bez niego) z krokiem c. Parametry a i b też mogą być pominięte, domyślnie przyjmowane jest a = 0 i b = długość listy (dla c > 0) i a = długość listy i b = element przed pierwszym elementem (nie da się tego opisać) (dla c < 0). Jeśli parametry wycinek zwraca listę pustą jeśli parametry a, b i c nie wskazują na żaden element. Sprawdź czy rozumiesz wszystkie przytoczone poniżej przykłady: = [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10] [:5:2] [, 2, 4] [:5]

3 [, 1, 2, 3, 4] [:5:] [, 1, 2, 3, 4] [3:-2] [3, 4, 5, 6, 7, 8] [-7:-3] [4, 5, 6, 7] [-3:-7:-1] #Zauważ, że nie jest odwróceniem poprzedniego [8, 7, 6, 5] [-4:-8:-1] [7, 6, 5, 4] [5:3:-1] [5, 4] [-3:-7:-2] [8, 6] [:7:3] [, 3, 6] [3::3] [3, 6, 9] [::3] [, 3, 6, 9] [:3] [, 1, 2] [::-3] [10, 7, 4, 1] [:-3] [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7] [::-1] #Metoda na odwrócenie listy [10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, ] [:] #Metoda na skopiowanie listy [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10] [3:5:-1] [] [5:3] [] Długość listy można uzyskać dzięki wbudowanej funkcji len. Rozmiar listy można zwiększać o jeden przed dopisanie na końcu listy elementu przy pomocy metody append, albo doklejenie sekwencji przy pomocy extend, można także wstawiać element pod dowolny indeks przy pomocy metody insert na zadaną pozycję przesuwając wszystkie dalsze o jedno miejsce w prawo: = [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10] >>> len(a) 11.append(11)

4 [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11].extend((15, 16)) [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16].extend("ala") [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 'a', 'l', 'a'].append("ala") [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 'ala'].append([12, 13]) [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 'ala', [12, 13]].append((12, 13)) [, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 'ala', [12, 13], (12, 13)].insert(3, "X") #Pierwszy parametr jest pozycją na którą chcemy wstawić, a drugi elementem do wstawienia [, 1, 2, 'X', 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 'ala', [12, 13], (12, 13)] W listach można podmieniać wycinki (jeśli trzeci parametr wycinka nie został podany, lub jest równy 1, to to co chcemy wstawić może mieć inną długość niż wycinek (można to wykorzystać do kasowania elementów listy), w przeciwnym wypadku długości muszą być zgodne): [, 1, 2, 'X', 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 'ala', [12, 13], (12, 13)] [:5] = ["X", "Y", "Z"] ['X', 'Y', 'Z', 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 'ala', [12, 13], (12, 13)] [:12:-1] = "abcdef" ['X', 'Y', 'Z', 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 'f', 'e', 'd', 'c', 'b', 'a'] [:12:-1] = "abcdefg" Traceback (most recent call last): File "<pyshell#101>", line 1, in <module> A[:12:-1] = "abcdefg" ValueError: attempt to assign sequence of size 7 to extended slice of size 6

5 [:7] = [] [8, 9, 10, 11, 12, 13, 'f', 'e', 'd', 'c', 'b', 'a'] Innymi możliwościami usuwania elementów z listy jest użycie następujących metod pop(), która zwraca i usuwa ostatni element, pop(k) - zwraca i usuwa k-ty element albo remove(elem) - usuwa pierwszy element równy elem, jeśli nie ma takiego to zwraca wyjątek, lub funkcji wbudowanej del usuwającej podane elementy: [8, 9, 10, 11, 12, 13, 'f', 'e', 'd', 'c', 'b', 'a'].pop() 'a' [8, 9, 10, 11, 12, 13, 'f', 'e', 'd', 'c', 'b'].pop(4) 12 [8, 9, 10, 11, 13, 'f', 'e', 'd', 'c', 'b'].append(11) [8, 9, 10, 11, 13, 'f', 'e', 'd', 'c', 'b', 11].remove(11) [8, 9, 10, 13, 'f', 'e', 'd', 'c', 'b', 11].remove(12) Traceback (most recent call last): File "<pyshell#130>", line 1, in <module> A.remove(12) ValueError: list.remove(x): x not in list >>> del A[5] [8, 9, 10, 13, 'f', 'd', 'c', 'b', 11] >>> del A[:4] ['f', 'd', 'c', 'b', 11] Możliwe jest sprawdzenie czy element jest na liście przy pomocy operatora in, albo metody index. Operator in zwraca True lub False, natomiast metoda index pozycję pierwszego elementu równego zadanemu lub zgłasza wyjątek jeśli nie element nie znajdował się na liście. Do metody index można podać dwa kolejne opcjonalne parametry definiując zakres indeksów w którym należy szukać. Jeśli podamy jedną wartość to będziemy szukać wśród indeksów od podanego do końca, jeśli dwie to od pierwszego do drugiego - 1. Metoda count zliczająca elementy równe danemu:

6 >>> 'd' in A True >>> 'z' in A False.index('b') 3.index('z') Traceback (most recent call last): File "<pyshell#144>", line 1, in <module> A.index('z') ValueError: list.index(x): x not in list.count('c') 1.index('d', 2) #Po elemencie o indeksie 2 nie ma już 'd' Traceback (most recent call last): File "<pyshell#315>", line 1, in <module> A.index('d', 2) ValueError: list.index(x): x not in list.index('b', 2) 3.index('b', 2, 4) 3 Często przydatne jest sortowanie list, można tego dokonać za pomocą metody sort lub funkcji wbudowanej sorted. Różnica między nimi jest znacząca, gdyż metoda sort dokonuje sortowania w miejscu (modyfikuje zadaną listę), a funkcja sorted zwraca posortowaną listę. Ponadto do obu funkcji możemy podać dwa trzy parametry opcjonalne: cmp - funkcję, która będzie używana do porównywania elementów listy (powinna zwracać -1 jeśli pierwszy element jest mniejszy 0 gdy są równe i 1 gdy drugi większy), key - funkcję, która zostanie wywołana na każdym elemencie listy i zostaną one posortowane zgodnie z wynikami tej funkcji i reverse - jeśli będzie True to lista zostanie posortowana w porządku malejącym: = [-5, 10, -2, -1, 17,, 33] >>> sorted(a) [-5, -2, -1,, 10, 17, 33] >>> sorted(a, reverse = True) [33, 17, 10,, -1, -2, -5] >>> sorted(a, cmp = lambda x,y: x % 3 < y % 3) [-5, 10, -2, -1, 17,, 33] >>> sorted(a, cmp = lambda x,y: cmp(x % 3, y % 3)) [, 33, -5, 10, -2, -1, 17] >>> sorted(a, key = lambda x: x % 3) [, 33, -5, 10, -2, -1, 17]

7 #Zauważ, że wielokrotne wywołanie sorted nie zmieniło wartości listy [, 33, -5, -2, 10, -1, 17].sort(reverse = True) #Natomiast sort zmienia wartość listy [33, 17, 10,, -1, -2, -5].sort(cmp = lambda x,y: cmp(x % 3, y % 3)) [33,, 10, -2, -5, 17, -1] Listę w odwróconym porządku można było uzyskać przy pomocy wycinków, można tez tego dokonać za pomocą funkcji wbudowanej reversed i metody reverse. Funkcja reversed zwraca jednak iterator, aby na jego podstawie stworzyć listę należy użyć funkcji wbudowanej list: [1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9] [::-1] [9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1] >>> reversed(a) <listreverseiterator object at 0xb6eb528c> >>> list(reversed(a)) [9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1].reverse() [9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1] Należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że zmienne w Pythonie są referencjami do miejsc w pamięci i nie mają one określonych typów. Informacje o typach są trzymane w pamięci razem z "wartościami" obiektów. Przechowywana jest również liczba referencji do danego obiektu, a gdy obiekt jest już nieosiągalny przez referencje jest on usuwany z pamięci. Dzięki temu nie musimy troszczyć się o wycieki pamięci (np. w C czy C++ można było zaalokować pamięć, a następnie stracić do niej dostęp, co sprawiało, że, aż do zakończenia działania programu nie można było jej zwolnić i ponownie wykorzystać). Należy też rozróżniać równość dwóch zmiennych i ich tożsamość, czyli sprawdzanie czy wskazują na dokładnie ten sam obiekt. Tożsamość jest sprawdzana operatorem is, a równość ==. Fakt, że zmienne są referencjami pociąga za sobą czasami konieczność kopiowania list, rozważmy poniższy przykład: = [1, 2, 3] >>> B = A #B wskazuje na to samo miejsce w pamięci co A >>> C = A[:] #C jest kopią, A, zatem jest równe, ale nie jest tym samym co A >>> B == A True >>> C == A True >>> B is A

8 True >>> C is A False [2] = 'X' >>> del A[1] [1, 'X'] >>> B [1, 'X'] >>> C [1, 2, 3] Listy można porównywać operatorami <, <=, >, >=, ==,!= i is: = [1, 2, 3] >>> B = [1, 2, 5] >>> B > A True >>> C = [1, 2, 3, 4] >>> C > A True >>> B <= C False Na przykładzie list można też zaobserwować polimorfizm w Pythonie, otóż operacje dodawania i mnożenia przez liczbę są przedefiniowane dla list i dodawanie dwóch list to ich konkatenacja, a mnożenie przez liczbę to wielokrotna konkatenacja zadanej listy. Dostępne są także operatory skrócone += i *=. Dzięki temu możemy w łatwy sposób przygotować listę odpowiedniej długości do dalszego wykorzystania: [1, 2, 3] >>> B [1, 2, 5] + B [1, 2, 3, 1, 2, 5] * 3 [1, 2, 3, 1, 2, 3, 1, 2, 3] >>> 3 * A [1, 2, 3, 1, 2, 3, 1, 2, 3] = [None] * 100 [None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None,

9 None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None, None] += B [1, 2, 3, 1, 2, 5] *= 2 [1, 2, 3, 1, 2, 5, 1, 2, 3, 1, 2, 5] Do znajdywania najmniejszego i największego elementu służą funkcje wbudowane min i max, można do nich podać opcjonalny argument key, który działa analogicznie jak w sort, sumę elementów można obliczyć za pomocą funkcji sum, można jej podać argument wskazujący początkową wartość: [-1, 2, -5, 10] >>> min(a) -5 >>> max(a) 10 >>> min(a, key = lambda x: 1./abs(x)) 10 >>> max(a, key = lambda x: 1./abs(x)) -1 >>> sum(a) 6 >>> sum(a, 100) 106 Do generowania list ciągów arytmetycznych przydatna jest funkcja wbudowana range(a, b, c) - zwraca ona listę od a do b - 1 z krokiem c, c może być ujemne, jeśli podamy tylko jeden parametr to otrzymamy listę od 0 do a - 1: >>> range(5) [, 1, 2, 3, 4] >>> range(2, 6) [2, 3, 4, 5] >>> range(2, 15, 3) [2, 5, 8, 11, 14] >>> range(15, 2, -3) [15, 12, 9, 6, 3]

10 Do łączenie elementów listy w napis można użyć funkcji join z biblioteki string, a do dzielenia napisu funkcji split. Do obu można podać separator jeśli się go nie poda to przyjmowany jest domyślnie biały znak: = ['Ala', 'ma', 'kota'] >>> napis = "Ala;ma;kota" >>> import string >>> string.join(a, ' : ') 'Ala : ma : kota' >>> string.split(napis, ';') ['Ala', 'ma', 'kota'] >>> string.join(a) 'Ala ma kota' >>> napis2 = "Ala\tma kota\na nawet dwa" >>> print napis2 Ala ma kota a nawet dwa >>> string.split(napis2) ['Ala', 'ma', 'kota', 'a', 'nawet', 'dwa'] Z sekwencjami wiążą się też elementy programowania funkcyjnego dostępne w Pythonie. Funkcja wbudowana filter pozwala wybrać z sekwencji elementy dla których zadana funkcja zwraca True. Z kolei funkcja map oblicza wyniki zadanej funkcji dla wszystkich elementów sekwencji i zwraca sekwencję wyników. Funkcja zadana w map może przyjmować wiele argumentów, wtedy należy podać tyle list ile argumentów i z kolejnych list brane są kolejne argumenty funkcji, gdy któraś lista się skończy to podstawiane jest None. Funkcja reduce przyjmuje funkcję dwuargumentową zwracającą pojedynczą wielkość i wywołuje ją kolejno dla dwóch pierwszych elementów sekwencji, a później dla wyniku i następnego elementu sekwencji i tak aż do skończenia sekwencji uzyskując ostatecznie pojedynczą wartość. Do funkcji reduce można zadać początkową wartość, wtedy pierwsze obliczenie jest wykonywane dla tej wartości i pierwszego elementu sekwencji: = [-1, 2, -5, 10] >>> filter(lambda x: x >, A) [2, 10] >>> map(lambda x: x**2, A) [1, 4, 25, 100] >>> B = [1, 2, 3] >>> map(lambda x, y: str(x) + str(y), A, B) ['-11', '22', '-53', '10None'] >>> reduce(lambda x, y: x + y, A) 6 >>> reduce(lambda x, y: x + y, A, 200) 206

11 Bardzo ciekawym sposobem tworzenia list są listy składane, podaje się w nich wyrażenie reprezentujące elementy tworzonej listy, może zawierać ono wiele zmiennych, następnie dla każdej zmiennej definiuje się sekwencję z której ona pochodzi i ewentualnie warunki: [-1, 2, -5, 10] >>> B [1, 2, 3] >>> [x**2 for x in A] [1, 4, 25, 100] >>> [x + y for x in A for y in B] #Zauważ, że wyniki są obliczane dla każdego elementu iloczynu kartezjańskiego [, 1, 2, 3, 4, 5, -4, -3, -2, 11, 12, 13] >>> [x + y for x in A for y in B if x > y] [3, 11, 12, 13] Do przeglądania sekwencji można wykorzystać pętlę for, przydatna bywa też funkcja enumerate(a), zwracająca listę krotek (indeks, A[indeks]), gdzie A to sekwencja, a indeks przebiega od 0 do len(a) - 1 i funkcja zip, której podaje się kilka sekwencji i zwraca ona listę krotek, których kolejne elementy pochodzą z kolejnych sekwencji, długość wynikowej listy jest równa długości najkrótszej listy: = [-1, 2, -5, 10] >>> B = [, 1] >>> for x in A: print x >>> for i, x in enumerate(a): print i, ' ', x >>> for (x, y) in zip(a, B): print x + y -1 3 Na koniec parę słów o efektywności list. Dostęp do elementu po indeksie, wstawianie jak i usuwanie elementu z końca listy to operacje wykonywane w czasie stałym (niezależnym od długości listy), dzięki temu listy dobrze nadają się do implementowania stosu (kolejki FILO - First In Last Out, struktury danych w której elementy kładziemy na górze stosu i tylko z góry możemy je zdejmować).

12 Z kolei dodawanie i usuwanie elementów z innych pozycji wymaga już przesunięcia wszystkich elementów występującym po danym, co sprawia, że listy nie nadają się do implementacji kolejek FIFO - First In First Out, do takich zadań można wykorzystać strukturę deque z biblioteki collections, w niej dodawanie i usuwanie z obu końców wykonywane jest w czasie stałym. Krotki Krotka to niemodyfikowalna sekwencja. Krotki są bardzo podobne do list, jednak krotki, które nie zawierają elementów modyfikowalnych mogą być kluczami w słownikach, co jest znaczącą zaletą. Krotki można tworzyć wprost, przez podanie elementów oddzielonych przecinkami (nawiasy są opcjonalne): >>> K = ('Ala', 5, [1, 7], (2, 'A'), {'a' : 'b', (1, 3) : 'c'}) #Ta krotka nie może być kluczem w słowniku bo zawiera struktury modyfikowalne : listę i słownik >>> L = 'Ala', 5, [1, 7], (2, 'A'), {'a' : 'b', (1, 3) : 'c'} >>> K == L True Pustą krotkę tworzy się następująco: >>> K = () >>> K = tuple() Za to krotkę jednoelementową tworzy się dość nieintuicyjnie - wymagany jest przecinek po elemencie aby odróżnić krotkę od onawiasowanej wartości: >>> K = (5) #Teraz K jest liczbą 5, a nie jednoelementową krotką zawierającą liczbę 5 >>> K 5 >>> K= (5,) #Dopiero to jest jednoelementowa krotka >>> K (5,) >>> K = 5, >>> K (5,) Krotki można też tworzyć na bazie dowolnego obiektu po którym można się iterować przy pomocy funkcji wbudowanej tuple: >>> K = tuple({'a' : 1, 'b' : 2}.iteritems())

13 >>> K (('a', 1), ('b', 2)) Elementy krotki można przypisać na zmienne: >>> K = (1, 2, 3) >>> a, b, c = K >>> a 1 >>> b 2 >>> c 3 Elementy krotek odczytujemy przy pomocy indeksów lub wycinków, dodawanie krotek tworzy nową krotkę będącą konkatenacją pierwotnych, a mnożenie prze liczbę tworzy krotkę będącą wielokrotną konkatenacją krotki bazowej. Podobnie jak w przypadku napisów i list krotki można przeglądać przy pomocy pętli for i posyłać do funkcji reduce, map i filter. Krotki udostępniają metody index i count działające analogicznie jak w przypadku list. W przypadku krotek możliwe są też porównania operatorami <=, <, >, >=, == i!=, a także testowanie czy element jest w krotce operatorem in i sprawdzanie długości funkcją len. Różnica występuje przy tworzeniu krotek składanych, analogiczna jak w przypadku list konstrukcja zwraca generator i aby uzyskać krotkę konieczne jest wywołanie tuple: >>> K = (1, 2, 3) >>> (x**2 for x in K) <generator object <genexpr> at 0xb658f9dc> >>> tuple((x**2 for x in K)) (1, 4, 9) Słowniki Słowniki można zaliczyć do kategorii odwzorowań, przechowują one w nieuporządkowany sposób pary klucz-wartość, z czego klucze muszą być typów niezmiennych (liczby, napisy i krotki zawierające jedynie typy niezmienne). Klucze muszą być różne, aby jednoznacznie definiowały wartości. Pusty słownik tworzy się następująco: = {} {} = dict()

14 {} a słownik zawierający elementy za pomocą wymienienia par klucz-wartość po przecinku w nawiasach wąsatych, przy pomocy funkcji wbudowanej dict, albo kopiując istniejący już słownik metodą copy: = {'Ala' : 1, (1, 2, 3) : ['B', 'C'], 1 : "AKIA"} {1: 'AKIA', (1, 2, 3): ['B', 'C'], 'Ala': 1} = dict(ala = 1, Basia = 2) {'Basia': 2, 'Ala': 1} = dict((('ala', 1), ('Basia', 2))) {'Basia': 2, 'Ala': 1} = dict([('ala', 1), ('Basia', 2)]) {'Basia': 2, 'Ala': 1} = dict({'basia': 2, 'Ala': 1}) {'Basia': 2, 'Ala': 1} >>> B = D.copy() >>> B {'Basia': 2, 'Ala': 1} Ostatnią metodą tworzenia słowników jest wykorzystanie metody klasowej fromkeys - zwraca ona słownik z kluczami pochodzącymi z danej sekwencji i wartościami równymi zadanej wartości (jeśli ją pominiemy to przyjmowane jest None): >>> dict.fromkeys(['a', 'B', 'C', 'D']) {'A': None, 'C': None, 'B': None, 'D': None} >>> dict.fromkeys(['a', 'B', 'C', 'D'], 5) {'A': 5, 'C': 5, 'B': 5, 'D': 5} Elementy słownika odczytujemy indeksując po kluczach (jeśli podamy klucz, który nie był w słowniku zostanie zgłoszony wyjątek), lub wywołując metodę get z podanym kluczem, można podać drugi parametr i wtedy zostanie on zwrócony w sytuacji gdy klucza nie było w słowniku (domyślnie jest przyjmowany None). W przeciwieństwie do list słowniki można rozszerzać przez zapisywanie elementów na klucze dotąd niewystępujące w słowniku. Ostatnią opcją odczytania elementów słownika jest metoda setdefault, której podajemy klucz i opcjonalnie wartość, która domyślnie jest przyjmowana None, jeśli klucz był w słowniku to zwracana jest odpowiadająca mu wartość inaczej jest wstawiana do słownika para klucz-zadana wartość i jest zwracana zadana wartość:

15 {'a' : 1} ['a'] 1 ['z'] Traceback (most recent call last): File "<pyshell#105>", line 1, in <module> D['z'] KeyError: 'z'.get('a') 1.get('z').get('z', 5) 5 ['b'] = 2 {'a': 1, 'b': 2}.setdefault('z') {'a': 1, 'b': 2, 'z': None}.setdefault('a') 1.setdefault('zz', 22) 22 {'a': 1, 'b': 2, 'z': None, 'zz': 22} Elementy słownika można usuwać przy pomocy słowa del, a cały słownik można wyczyścić metodą clear, pewną parę klucz-wartość (nie wiadomo którą) zwraca i usuwa ze słownika metoda popitem(), a metoda pop(key) zwraca i usuwa ze słownika wartość o kluczu key zgłaszając wyjątek gdy danego klucza nie ma w słowniku, jeśli podamy dodatkowy parametr, to jest on zwracany zamiast zgłaszania wyjątku: {'a': 1, 'c': 3, 'b': 2, 'e': 5, 'd': 4} >>> del D['c'] {'a': 1, 'b': 2, 'e': 5, 'd': 4}.popitem() ('a', 1) {'b': 2, 'e': 5, 'd': 4}.pop('b') 2

16 .pop('f', 'gg') 'gg' {'e': 5, 'd': 4}.clear() {} Za pomocą operatora in i not in można testować czy dany klucz jest/nie jest w słowniku (można także użyć metody has_key): = {'A': 5, 'C': 5, 'B': 5, 'D': 5} >>> 'A' in D True >>> 'a' in D False.has_key('A') True Przy pomocy metody keys można uzyskać listę kluczy, metoda values zwraca listę wartości, a items listę krotek (klucz, wartość): {'Basia': 2, 'Ala': 1}.keys() ['Basia', 'Ala'].values() [2, 1].items() [('Basia', 2), ('Ala', 1)] Iteratory do list kluczy, wartości i par klucz-wartość zwracają metody iterkeys, itervalues i iteritems. Zarówno listy jak i iteratory można wykorzystać w pętli for do przeglądania słownika. Wielkość słownika można sprawdzić funkcją len. Do słownika można dodać elementy z innego słownika przy pomocy metody update: {'a': 1, 'b': 2}.update({'a' : 3, 'c' : 4}) #Zwróć uwagę, że wartość przypisana do klucza 'a' uległa zmianie

17 {'a': 3, 'c': 4, 'b': 2} "Programowanie dla Fizyków Medycznych"