Konsekwencje upadku Imperium Lechitów w 840 roku

Transkrypt

1 Rozdział I Konsekwencje upadku Imperium Lechitów w 840 roku 1. Starożytne dziedzictwo Lechii Średniowiecze Lechii można opisywać jedynie z perspektywy epoki je poprzedzającej, a mianowicie Lechii starożytnej, oraz jej osiągnięć i porażek. Ten okres, trwający od XVIII wieku p.n.e. do X wieku, wraz z pocztem panujących aryjsko-słowiańskich władców lechickich, omówiłem szczegółowo w Słowiańskich królach Lechii, opierając się na wielu polskich i zagranicznych źródłach historycznych. W XVIII wieku p.n.e. narodziła się Wielka Dynastia Lechitów, która trwała przez długie 3099 lat, począwszy od Ojca Narodu Lechitów króla Lecha I Wielkiego w 1729 roku p.n.e. do króla Kazimierza III Wielkiego w 1370 roku. W tym czasie panowali lechiccy królowie i książęta z siedmiu linii rodowych Ariów-Słowian Indoscytów, a mianowicie: Sarmatów, Scytów, Wandalów, Suewów, Herulów oraz przez ostatnie 610 lat Suewów, później zwanych Polanami (patrz Wstęp). Jednocześnie opierając się na dostępnych źródłach i zgodnie z indeksem (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ), udało się zidentyfikować 78 prawdopodobnych władców Lechii, którzy wyznawali różne religie. 27

2 Czterdziestu sześciu wyznawało wedyjski arianizm (od Sarmaty do Koszyszki), czterech wedyjski arianizm, a później chrześcijaństwo w obrządku słowiańskim (od Ziemowita do Ziemomysła), jeden wedyjski arianizm, a później kolejno chrześcijaństwo w obrządku słowiańskim oraz rzymskim (Mieczysław II), dwudziestu siedmiu chrześcijaństwo w obrządku rzymskim (od Bolesława I Wielkiego do Kazimierza III Wielkiego (patrz Rozdział III). Specjalnie unikam tutaj słowa poganin, bo jest ono aroganckie, obraźliwe i niestosowne używane z pogardą przez kler Kościoła rzymskiego w średniowieczu w stosunku do Ariów-Słowian, i to nawet tych ochrzczonych w obrządku słowiańskim. Poza tym było nieuzasadnione, bowiem od tysięcy lat Ariowie-Słowianie mieli własną religię wedyjski arianizm i nie potrzebowali żadnej innej. Z tego powodu nie rozumieli, dlaczego są zmuszani do przejścia na chrześcijaństwo rzymskie pod groźbą miecza i kar. Od XVIII wieku p.n.e. Sarmacja Europejska, ujęta w zręby lechickiej organizacji władzy przez króla Lecha I Wielkiego i jego comes militi (towarzysze broni, rycerze), jako Lechia, Scytia i później Imperium Lechitów, nieprzerwanie panowała i dominowała w Europie przez setki lat. Była już zorganizowana, gdy powstawały inne imperia, np. perskie imperium Achemenidów, Cesarstwo Rzymskie czy Cesarstwo Bizantyńskie. Z wszystkimi wyżej wymienionymi imperiami Lechia toczyła wojny o dominację, terytoria i łupy. Już w VI wieku p.n.e. wygrała dwie wojny z Persami (którym przewodzili Cyrus II Wielki i Dariusz I Wielki) i była nazywana przez nich Lechistanem (Lehestan), czyli Państwem Lechów (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). Po późniejszych podbojach Lechia (Imperium Lechitów) założyła 15 okresowych królestw Ariów-Słowian Indoscytów na terytoriach Cesarstwa Bizantyńskiego i Cesarstwa Rzymskiego, a mianowicie: 28

3 Wizygotów w Dacji III wiek, Wizygotów w Tracji IV wiek, Ostrogotów w Panonii IV wiek, Wizygotów w Hiszpanii V wiek, Wizygotów i Suewów Królestwo Toledańskie VI VIII wiek, Wizygotów Królestwo Tuluzy V VI wiek, Ostrogotów Teodoryka Wielkiego w Italii V VI wiek, Herulów i Suewów Odoakra w Italii V wiek, Burgundów w Galii V VI wiek, Suewów w Galicji V VI wiek, Wandalów Hasdingów w Galicji V wiek, Alanów w Luzytanii i Kartagenie V wiek, Wandalów Silingów w Betyce V wiek, Wandalów i Alanów w Afryce ze stolicą w Kartaginie V VI wiek, Hunów w Panonii V wiek. Ponadto wielu wybitnych wodzów słowiańskich, wykorzystując słabych cesarzy i okresy chaosu, praktycznie rządziło: a) Cesarstwem Rzymskim: Stylichon, wódz armii 13 lat ( ); Rycymer, wódz armii 16 lat ( ); Odoaker, król Italii 17 lat ( ); Teodoryk Wielki, król Italii 33 lata ( ) i jego następcy do 552 roku, ogółem Ostrogoci panowali w Italii 69 lat ( ). b) Cesarstwem Bizantyjskim: Gainas, wódz armii 6 lat ( ); Frawita, wódz armii i floty 3 lata ( ), Aspar, wódz armii 21 lat ( ). 29

4 Powyższe szczegółowo opisałem w Słowiańskich królach Lechii, str i W związku z powyższym należy podkreślić, że Ariowie- -Słowianie w ramach Imperium Lechitów de facto panowali na terenie: 30 Afryki Płn. przez 105 lat ( ) Wandalowie i Alanowie; Francji przez 116 lat ( ) Burgundowie, Wizygoci; Hiszpanii przez 302 lata ( ) Suewowie, Wandalowie, Wizygoci, Alanowie; Italii przez 106 lat ( ) Herulowie, Suewowie, Ostrogoci; Bizancjum przez 21 lat ( ) Alanowie (Aspar), Goci; Niemiec tzw. Germanii przez setki lat do VIII/IX wieku, kiedy zaczęły się tworzyć księstwa niemieckie w dorzeczach Renu i Wezery Suewowie, Wandalowie, Goci. Również wielu wybitnych królów słowiańskich rządziło Imperium Lechitów. Niektórych chciałbym przywołać poniżej. O najstarszych królach, wymienionych w kronice Prokosza i innych, wiemy niewiele, a zupełnie nic o tych panujących od XII do V wieku p.n.e. (ponad 700 lat). 1. Dopiero około 340 roku p.n.e. pojawia się na kartach 11 kronik więcej opisów o walkach króla Lecha II Chytrego, który wraz ze swoimi lechickimi rycerzami obronił Lechię przed najazdem i okupacją wojsk Aleksandra Macedońskiego (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). Celne są słowa z Kroniki Prokosza (patrz bibliografia), tłumaczące pomijanie osiągnięć tego władcy: I tać to iest naywiększa racya, dla któréy wziąwszy go [Listyg, Lech II Chytry], na zęby zazdroś-

5 ni sławie Polskiey Niemcy, którzy dzieła tylko swoich wynosić chcą do góry przodków, a nie czyie insze, mocno go przed całym ocenzorowali światem, prawdziwą iego za baykę poczytawszy Historyą. Ale niech mi wybaczą, ponieważ w ich Historykach chełpliwie rzeczy udających naywięcey iest baiek i szalbierstwa, których oni przecie przeciwko słuszności utrzymują. 2. Trzy wieki później poznajemy króla Lecha III Ariowita (74 25 p.n.e.), który w 72 roku p.n.e. podbił część Galii, tam osiadł i panował przez 14 lat. W 59 roku p.n.e. został uznany przez senat rzymski za króla i przyjaciela Rzymu oraz nazwany Ariovistus. Rok później poznał Juliusza Cezara i po przegranej z nim bitwie nad Renem wrócił do Lechii. W następnych latach walczył z Juliuszem Cezarem w Ilirii i Panonii i wygrał z nim trzy bitwy. W końcu Lech III zawarł umowę z Cezarem w 56 roku p.n.e. i pojął za żonę jego siostrę Julię Caesaris Major, otrzymując także ziemię bawarską wraz z Vindelicum (Augsburg). Lechy (Lechici) panowali w Bawarii nad rzeką Lech 67 lat (55 rok p.n.e. 12 rok n.e.). W 53 roku p.n.e. Lech III Ariowit dowodził wraz z partyjskim wodzem Surenasem w wielkiej zwycięskiej bitwie z legionami rzymskimi pod Karrami (Carrhae) w Syrii (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). 3. W latach 9 i 12 n.e. Lechici walczyli na Lechowym Polu, broniąc swojego miasta Lecha (Augsburg) przed legionami rzymskimi. Również w 9 roku n.e. w Lesie Teutoburskim zostały wycięte w pień trzy legiony rzymskie wraz z dowództwem przez koalicję Ariów-Słowian z Imperium Lechitów oraz plemion celtycko-galijsko-normańskich znad Renu. W powyższych walkach prawdopodobnie dowodził król Awiłło Leszek IV Uznany (25 p.n.e. 34 n.e.), pół-rzymianin, 31

6 syn króla Lecha III Ariowita i królowej Julii Caesaris Major. Został specjalnie uhonorowany przez cesarza rzymskiego Tyberiusza Klaudiusza ufundowanym grobowcem z płytą nagrobną z osobistą dedykacją cesarską. Płyta marmurowa, odkryta przez autora, jest przechowywana w Museo del Lapidario di Urbino, Italia (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 5 i ). 4. Król Wizymir ( ) panował na przełomie III i IV wieku. Zlecił skrybie o nazwisku Nakorsz Warmisz (Nacorsi Varmisii) napisanie kroniki na korze brzozowej na temat starożytnych władców i dziejów Lechii. Była to nasza pierwsza odnotowana kronika, o której zachowały się niepełne informacje obecnie zaginiona. Wizymir, walcząc m.in. z Danami, zajął Jutlandię i włączył ją do Imperium Lechitów. Król zwany Budowniczym założył i rozbudował wiele miast portowych nad Morzem Suewskim (Bałtyckim), w tym Bukowiec (Lubeka), Wizymierz (Wismar), Kodan (Gdańsk) (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). 5. Król Radgoszcz ( ) przekazał władzę w Lechii młodszemu bratu Witosławowi II i jako wojewoda zorganizował i poprowadził w końcu 405 roku wielką wyprawę wojenną na Italię w celu obalenia Cesarstwa Rzymskiego. Jego armia liczyła ponad 200 tys. wojowników: Ariów-Słowian Indoscytów, Suewów, Wandalów, Scytów, Herulów, Gotów. Przez kilka miesięcy, podzielona na trzy części, pustoszyła północną Italię i dolinę Padu, a później ziemie południowe, po przekroczeniu Apeninów. Oblegana była Florencja, zagrożony był także Rzym. Po pełnej mobilizacji ogłoszonej przez naczelnego rzymskiego wodza Stylichona, o ironio pół-wandala, oraz wezwaniu przez niego na pomoc tzw. sprzymierzeńców Rzymu: Hunów i jednego odłamu Gotów, armia Radgoszcza poniosła klęskę. Na 32

7 polecenie Stylichona Radgoszcz został zabity w sposób barbarzyński, pokazowo, przed główną bramą Florencji w 406 roku (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). 6. Król Corsico lub Corisco (Korzysko?), panujący w Krakowie ( ), wraz z młodszym bratem księciem Godegisilusem (Godzisławem?) zorganizował słynną wyprawę emigracyjną w celu osiedlenia się na obszarze Cesarstwa Rzymskiego. Armia ponad 200 tys. wojowników: Ariów-Słowian, Wandalów, Herulów, Suewów, Burgundów oraz licznych Alanów, wraz z kobietami, dziećmi, taborami i bydłem przekroczyła zamarznięty Ren pod Moguczem (Moguncja) w noc sylwestrową 406 roku. Wielka masa ludzi przemieszczała się przez Galię i Hiszpanię, podbijając ziemie i miasta, częściowo osiadając i zakładając królestwa słowiańskie: jedno w Galii (Burgundowie), później cztery w Hiszpanii (Wandalowie-Hasdingowie, Suewowie, Wandalowie-Silingowie, Alanowie) oraz szóste w Afryce Północnej. To ostatnie, afrykańskie królestwo Wandalów i Alanów ze stolicą w Kartaginie, rządzone do 477 roku przez najwybitniejszego króla Genzeryka (Gąsiorka?) przetrwało do 534 roku (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). Notabene ich słowiańskie imiona mogły być umiędzynarodowione przez zagranicznych kronikarzy. 7. Z królem Krakiem I Scytą ( ) wkraczamy już w okres wczesnego średniowiecza, panował on bowiem na przełomie VII i VIII wieku. Był władcą walecznym i przebiegłym, ale również dobrym gospodarzem. Zreorganizował administrację w grodach i miastach oraz sądy, ustanawiając sędziów w każdej z 12 dzielnic Imperium Lechitów. Zhołdował i włączył do Lechii ziemie byłego związku Słowian Samona, w tym Morawy i Bohemię, stąd przekazy o panowaniu króla Kraka w Czechach. Bił własną monetę szeroki brakteat 33

8 z napisem Craccus znajdowany w Polsce i Czechach. Zbudował także nowe miasto Kraków (Kraków II) po lewej stronie Wisły oraz warowny gród na wzgórzu Wawel (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). 8. Król Lech IX Waleczny ( ) panował w pierwszej ćwierci IX wieku. Był bardzo aktywny i bojowy, rozszerzył i umocnił Imperium Lechickie, które dzierżył żelazną ręką. Należało do niego całe Pomorze od Sarni (Saksonia) po ziemie pruskie z miastami portowymi od Brzemienia (Brema) po Kodan (Gdańsk), jak również ziemie od Morza Suewskiego (Bałtyk) przez Bohemię, Morawy, Słowację, Prawęgry po Dunaj i Morze Czarne. Podporządkował i zhołdował także Ruś Kijowską i Nowogrodzką. Był wielkim królem, wodzem i zarządcą imperium o niespożytej energii oraz sile ducha i ciała, dzielnym zarówno w polu, jak i w łożu. W 823 roku, czując zbliżający się koniec życia, na zwołanym prawomocnym wiecu słowiańskim, złożył propozycję nowej organizacji Imperium Lechitow zamiast dotychczasowych 12 dzielnic wniósł o podział na 20 nowych dzielnic, między swoich synów. Na króla Imperium Lechitów zaproponował najstarszego syna Popiela, a 20 młodszym synom, książętom, wyznaczył oddzielne terytoria wraz z miastami, grodami i wsiami na ziemiach: pomorskiej, kaszubskiej, sarniej, serbskiej, zgorzeleckiej, rugijskiej, myszyńskiej, zwierzyńskiej, drzewińskiej, dalę, międzybórzskiej, wizymirskiej, brzemińskiej, lunieńskiej, szczecińskiej, prawęgierskiej (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str ). Prawomocny wiec słowiański zaakceptował powyższe zmiany i księcia seniora Popiela na tronie króla Lechii. Niestety, dwaj niżej wymienieni władcy doprowadzili do niesamowitej tragedii i byli przekleństwem w dziejach Imperium Lechitów. 34