Zasady postępowania duszpasterskiego w sprawach małżeństwa, rozwodu i powtórnego małżeństwa

Transkrypt

1 Zasady postępowania duszpasterskiego w sprawach małżeństwa, rozwodu i powtórnego małżeństwa I. MAŁŻEŃSTWO 1. Małżeństwo jest ustanowionym przez Boga duchowym i prawnym związkiem między mężczyzną i kobietą. Łącząc się poprzez ślub kościelny lub cywilny kobieta i mężczyzna stają się w oczach Boga jednym ciałem (Rdz 2,23-24). 2. Małżeństwo ma charakter przymierza w którym kobieta i mężczyzna mają tę samą godność, równe prawa i takie same obowiązki (Mal 2,14; Rdz 1,26-28). Wzorem dla miłości małżeńskiej jest więź Chrystusa z Kościołem (Ef 5,31-33). 3. Małżeństwo jest jedynym miejscem, gdzie miłość pomiędzy mężczyzną a kobietą może się trwać, pogłębiać się i dojrzewać (1 Kor 13,1-13). Małżeństwo, aby trwać potrzebuje miłości; ale także miłość, aby przetrwać potrzebuje małżeństwa

2 4. Właściwym powodem dla zawarcia małżeństwa jest pragnienie obdarowania szczęściem kochanej osoby. Małżeństwo wymaga więc rezygnacji z egoistycznego nastawienia wobec życia i postawienia współmałżonka na pierwszym miejscu wśród podejmowanych wysiłków i celów. 5. Od początku zamiarem Boga było, aby dwoje połączonych małżeństwem ludzi trwało w tym związku przez całe swoje ziemskie życie w miłości, wierności i szacunku (Mt 19,4-8). 6. Wolą Bożą jest, aby osoba wierząca zawierała związek małżeński z osobą wierzącą, ponieważ tylko wtedy małżeństwo ma jeden, duchowy fundament w Chrystusie (1 Kor 7,39). W takim związku małżonkowie mogą trwać bez przeszkód we wspólnej modlitwie, służbie dla Boga, chrześcijańskim wychowywaniu dzieci i ofiarności (Ef 5,21-6,4). 7. Małżeństwa chrześcijan z osobami niewierzącymi są w oczach Boga ważne, mają obietnicę Bożego błogosławieństwa i łaski (1 Kor 7,10-14). Pastor może udzielić ślubu członkowi zboru z osobą nienawróconą, jeżeli ta również wyrazi takie pragnienie

3 Wierzymy, że także w taki sposób Kościół może pełnić swoją misję niesienia światu Ewangelii. 8. Kościół otacza szczególną opieką i troską małżeństwa oraz życie rodzinne. Towarzyszy małżonkom w czasie dla nich dobrym i wspiera w każdy możliwy sposób w czasie trudnym i złym. Modlitwa, porada, zachęta i nauczanie to środki, których Bóg używa, aby pomóc małżonkom odnowić i pogłębić ich relacje. II. ROZWÓD 1. Rozwód nie jest i nigdy nie był Bożym rozwiązaniem dla problemów małżeńskich (Mk 10,2-9). Źródłem problemów w małżeństwie jest grzeszna ludzka natura, a nie sama instytucja małżeństwa (Rdz 3,16-19). 2. Małżeństwo jako przymierze pomiędzy mężczyzną a kobietą zostaje zerwane poprzez zdradę, dewiacje seksualne, przemoc zarówno fizyczną jak i psychiczną, w tym na tle religijnym a także wszelkie uzależnienia niszczące więź małżeńską i rodzinną (Mal 2,14-16). Kościół nie może zmuszać nikogo do trwania w związku w którym występują te przejawy zła

4 Na rozwód z powodu zdrady małżeńskiej i innych, niezgodnych z biblijną etyką zachowań seksualnych zezwala sam Pan Jezus (Mt 5,32; 19,9) 1. Apostoł Paweł uznaje za uzasadniony rozwód z powodu niechęci jaką niewierzący współmałżonek żywi do współmałżonka wierzącego (1 Kor 7,15-16). 3. Ten, kto inicjuje rozwód w celu poślubienia innej osoby popełnia grzech cudzołóstwa (Mk 10,11-12), który skutkuje zawieszeniem w prawach członka zboru, a w przypadku braku opamiętania wykluczeniem ze zboru. Takie samo postępowanie stosowane będzie wobec małżonków, którzy wspólnie postanawiają się rozwieść bez zaistnienia przyczyn wymienionych w pkt. 2. Postępowanie dyscyplinarne nie będzie stosowane wobec tego współmałżonka, który w obliczu kryzysu małżeńskiego podejmuje wysiłek zachowania i odnowienia więzi małżeńskiej. 4. Zerwanie przymierza i będący tego następstwem rozwód kończą definitywnie istnienie więzi małżeńskiej (Pwt 24,1-4). Słowa Pana Jezusa z Mt 5,32 i Łk 16,18 mówią o odpowiedzialności osoby porzucającej współmałżonka zarówno za cudzołóstwo swoje, jak i współmałżonka. 1 Jest to tzw. klauzula Mateuszowa: z wyjątkiem przyczyny wszeteczeństwa (grec. porneia) ; porneia to wszelkie sprzeczne z Torą kontakty seksualne takie jak: prostytucja, rozwiązłość, cudzołóstwo, kazirodztwo, homoseksualizm (Kpł 18,6-30)

5 Słowa te nie świadczą natomiast o tym, że pomimo zerwania przymierza i rozwodu, małżeństwo nadal istnieje w oczach Boga. Grzechem jest doprowadzenie do rozpadu małżeństwa; nie jest natomiast grzechem zawarcie ponownego małżeństwa. 5. Osoby rozwiedzione, które zostały porzucone lub w inny sposób skrzywdzone przez współmałżonka, są pełnowartościowymi chrześcijanami, zachowującymi wszystkie prawa i mogą pełnić w zborze powierzoną im służbę. Kościół nie ma prawa w jakikolwiek sposób karać lub dyskryminować osoby skrzywdzone przez niewiernego współmałżonka, ale powinien okazać im akceptację i zapewnić wsparcie. 6. Nie należy oczekiwać od pasterzy Kościoła rozstrzygania sporów małżeńskich, wnikania w zasadność formułowanych w pozwach rozwodowych zarzutów lub roszczeń. Pasterze Kościoła w swoich wysiłkach kierują się dobrem całego małżeństwa. III. POWTÓRNE MAŁŻEŃSTWO 1. Wierzymy, że Kościół nie powinien być ani obojętny, ani bierny, wobec osób, które z powodu swojego grzechu lub współmałżonka, stały się osobami rozwiedzionymi

6 Skoro Bóg okazuje swoją łaskę i wybacza człowiekowi każdy grzech, kiedy człowiek pokutuje i nawraca się (Hebr 8,12; 10,17), dlatego Kościół chce swoją miłością i służbą ogarnąć tych, którzy przeżyli dramat rozpadu swojego małżeństwa (1 Ptr 4,8). 2. Postulat, aby osoba rozwiedziona pozostała w stanie wolnym (1 Kor 7,11) jest ideałem, który ma pokazywać wierność złożonemu ślubowaniu małżeńskiemu pomimo złamania przymierza małżeńskiego i rozwodu. 3. Osoby, które nie potrafią wytrwać w samotności mogą zawrzeć ponowny związek małżeński (1 Kor 7,9), który wierzymy jest w oczach Boga ważny, ma obietnicę Bożego błogosławieństwa i łaski. 4. Pastor może udzielić ślubu członkowi zboru po rozwodzie w przypadku, kiedy stał się on ofiarą zdrady lub innego grzechu opisanego w pkt. II Osoba, która została wykluczona ze zboru z powodów podanych w II.3, pokutowała i nawróciła się, może uczestniczyć w życiu zboru pod warunkiem poddania się opiece duchowej pasterzy zboru. Koszalin, 26 sierpnia 2014 r. Rada Starszych Kościoła Zielonoświątkowego Zbór w Koszalinie - 6 -