(51) IntCl5: B23C 5/20

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) (13) B1 Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (21) Numer zgłoszenia: (22) Data zgłoszenia: (51) IntCl5: B23C 5/20 (54) Wkładka skrawająca, zwłaszcza freza (30) Pierwszeństwo: ,GB, (73) Uprawniony z patentu: ISCAR LTD, Tefen, IL (43) Zgłoszenie ogłoszono: BUP 25/90 (72) Twórca wynalazku: Amir Satran, Kfar Havradim, IL (45) O udzieleniu patentu ogłoszono: WUP 04/94 (74) Pełnomocnik: PHZ "Polservice", Warszawa.PL PL B1 (57) 1. Wkładka skrawająca, zwłaszcza freza, zawierającego cylindryczną oprawkę i wielokrotność wymiennych, obwodowo rozmieszczonych wkładek, posiadających ukształtowanie z co najmniej jedną krawędzią skrawającą, zawartą pomiędzy powierzchnią natarcia i boczną powierzchnią przyłożenia wkładki, znamienna tym, że krawędź skrawająca (22) jest zakrzywiona i tworzy część zakrzywionego boku (43) płaszczyzny (42), która przecina walec (41) określony powierzchnią obrotu krawędzi skrawającej (22) pod kątem (αa) odpowiadającym osiowemu kątowi natarcia wkładki (21) we frezie (20). Fig. 5

2 Wkładka skrawająca, zwłaszcza freza Zastrzeżenia patentowe 1. Wkładka skrawająca, zwłaszcza freza, zawierającego cylindryczną oprawkę i wielokrotność wymiennych, obwodowo rozmieszczonych wkładek, posiadających ukształtowanie z co najmniej jedną krawędzią skrawającą, zawartą pomiędzy powierzchnią natarcia i boczną powierzchnią przyłożenia wkładki, znamienna tym, że krawędź skrawająca (22) jest zakrzywiona i tworzy część zakrzywionego boku (43) płaszczyzny (42), która przecina walec (41) określony powierzchnią obrotu krawędzi skrawającej (22) pod kątem (αa) odpowiadającym osiowemu kątowi natarcia wkładki (21) we frezie (20). 2. Wkładka skrawająca, zwłaszcza freza zawierającego cylindryczną oprawkę i wielokrotność wymiennych obwodowo rozmieszczonych wkładek z boczną powierzchnią przyłożenia, znamienna tym, że promień krzywizny krawędzi skrawającej (22) stanowi zależność gdzie: r = promień krzywizny krawędzi skrawającej, 1 = długość cięciwy łączącej końce zakrzywionej krawędzi skrawającej, D = Średnica cylindrycznej obwiedni krawędzi skrawającej, αa = osiowy kąt natarcia. 3. Wkładka według zastrz. 2, znamienna tym, że skrawająca powierzchnia natarcia i powierzchnia przyłożona (25, 24) w ciągły profil krzywizny, przy czym kąt natarcia i kąt przyłożenia (β,γ) wkładki określone ma względem cylindrycznej oprawki (20a), które pozostają zasadniczo niezmienne wzdłuż długości krawędzi skrawającej (22). 4. Wkładka według zastrz. 3, znamienna tym, że powierzchnia przyłożenia (24) zawiera zakrzywioną górną część (24) i zasadniczą płaską dolną część (24b). 5. Wkładka według zastrz. 4, znamienna tym, że jest zaopatrzona w parę krawędzi (22a, 22b) stanowiących boczne krawędzie skrawające po przeciwnych stronach wkładki zawarte pomiędzy odpowiadającymi im bocznymi powierzchniami przyłożenia (24a, 24b) i powierzchnię natarcia, oraz zaopatrzona w przednią i tylną krawędź skrawającą (23a, 23b), które są promieniowo skierowane względem odpowiadających im kołowych torów skrawania. 6. Wkładka według zastrz. 5, znamienna tym, że krawędź skrawająca (22) jest nachylona względem odpowiadającej jej krawędzi (21a) podstawy wkładki. * * * Przedmiotem wynalazku jest wkładka skrawająca, zwłaszcza freza składającego się zasadniczo z cylindrycznej oprawki, w której ukształtowane jedno lub więcej obwodowych wgłębień, gdzie zamontowano w sposób rozłączny odpowiadającą im ilość wymiennych wkładek skrawających wykonanych z węglików spiekanych, każde z tych wgłębień stanowi ponadto przestrzeń wiórową przed każdą z wkładek. Znana jest wkładka skrawająca stosowana we frezach, która składa się z pryzmatycznego korpusu o płaskiej podstawie z odchodzącymi powierzchniami bocznymi, stanowiącymi boczne powierzchnie przyłożenia, które przecina powierzchnia górna, jako powierzchnia natarcia.

3 Wkłada skrawająca zawiera co najmniej jedną krawędź skrawającą, która jest utworzona poprzez przecięcie powierzchni natarcia oraz powierzchni przyłożenia. Wkładka jest zamocowana w korpusie narzędzia, w którym krawędź skrawająca jest ustawiona na kołowym torze skrawania jako pochylona względem osi obrotu o kąt nazywany osiowym kątem natarcia. W przypadku znanych frezów mających niewymienne wkładki ustawione pod kątem do osi obrotu narzędzia wkładki te są ukształtowane z prostymi krawędziami skrawającymi. Narzędzia te są stosowane do frezowania powierzchni równoległej do osi obrotu, a powierzchnia po frezowaniu nie jest gładka i posiada wgłębienia. Wpływa to oczywiście na pogorszenie jakości frezowania i wynika z faktu, że nie wszystkie punkty styku krawędzi skrawającej z przedmiotem obrabianym są rozmieszczone w tej samej odległości promieniowej od osi obrotu. Wielkość osiowego kąta natarcia ma bezpośredni wpływ na stabilmość narzędzia podczas pracy, a także na trwałość krawędzi skrawającej. Ogólnie biorąc, korzystne jest umieszczenie wkładek pod dużymi osiowymi kątami natarcia. W przypadku narzędzi posiadających niewymienne wkładki, zastosowanie takich dużych osiowych kątów natarcia powoduje wzrost osłabienia konstrukcyjnego narzędzia. W konsekwencji, większość powszechnie stosowanych frezów jest budowana do stosowania ze stosunkowo małymi osiowymi kątami natarcia. Dla wkładek frezów stosowane są stosunkowo duże kąty przyłożenia w porównaniu z tymi stosownymi kątami w nieruchomych narzędziach skrawających, a w szczególności dotyczący frezów mających małą średnicę toru skrawania. Powiększenie kąta przyłożenia prowadzi do osłabienia krawędzi skrawającej, które występuje tu w konsekwencji ograniczenia wielkości kąta przyłożenia. Wielkość kąta przyłożenia jest określana w zależności od materiału przedmiotu obrabianego materiału, z którego uformowana jest krawędź skrawająca oraz średnicy toru skrawania narzędzia. Generalnie, dla twardych i odpornych materiałów przedmiotu obrabianego kąt przyłożenia wynosi 6 do 8 w przypadku narzędzi wykonanych ze stali szybkotnącej, oraz od 5 do 7 w przypadku narzędzi z węglików spiekanych. Natomiast dla przedmiotów obrabianych wykonanych ze stali miękkiej, żeliwa itp. kąt przyłożenia może dochodzić do 20. Powierzchnia natarcia wkładki jest tą powierzchnią, o którą opierają się wióry gdy są oddzielane od materiału przedmiotu. Tam, gdzie pochylenie powierzchni natarcia jest takie, że czyni krawędź skrawającą ostrzejszą, taki kąt natarcia jest określany jako dodatni. Natomiast tara, gdzie pochylenie powierzchni natarcia jest takie, że czyni krawędź skrawającą bardziej rozwartą lub przytępioną, taki kąt natarcia jest okraślany jako ujemny. Jest wiadomym, że wzrost kąta natarcia w kierunku dodatnia powoduje tendencję obniżenia potrzebnej siły skrawania oraz wytwarzanej temperatury skrawania. Ponadto trwałość narzędzia dla wkładki o stosunkowo dużym kącie natarcia wykazuje tendencję wzrostu do pewnej optymalnej wartości kąta natarcia. Z drugiej jednak strony wielkość kąta natarcia jest ograniczona właściowściami materiału wkładki. Nie jest więc możliwe zwiększenie kąta natarcia poza pewną wartość maksymalną. Jest więc pożądanym, ze względu na uzyskanie optymalnej skrawalności i trwałości narzędzia, aby kąt przyłożenia jak i kąt natarcia we wszystkich punktach wzdłuż krawędzi skrawającej były utrzymane tak duże, jak jest to możliwe. W wyniku położenia wkładek we frezach zapewniony jest osiowy kąt natarcia względem podłużnej osi freza, a kąt przyłożenia reprezentowany przez krawędź skrawającą w jej przednim końcu jest znacznie większy niż kąt przyłożenia reprezentowany przez krawędź skrawającą w jej przeciwnym tylnym końcu. Przy założeniu, że stosunkowo mały kąt przyłożenia reprezentowany przez wkładkę w jej tylnym końcu jest w zasadzie minimalnym kątem przyłożenia, jaki należy zastosować, wypada zauważyć, że kąt przyłożenia w przednim końcu będzie przesadnie duży, prowadząc przez to do wzrostu niebezpiecznego osłabiania krawędzi skrawającej w tym punkcie i w konsekwencji do obniżenia trwałości narzędzia. Natomiast gdy kąt natarcia reprezentowany przez wkładkę w jej tylnym końcu jest dodatni w żądanym stopniu, a kąt natarcia reprezentowany przez wkładkę w jej przednim końcu jest przesadnie ujemny, co stwarza potrzebę zastosowania dużych sił skrawających, jakie należy przyłożyć do tej krawędzi skrawającej w jej przednim końcu, zaś tak duże siły prowadzą do drgań narzędzia, pęknięć wkładki oraz ogólnego skrócenia trwałości narzędzia.

4 Celem rozwiązania według wynalazku jest wyeliminowanie niedogodności występujących w znanych rozwiązaniach, poprzez zastosowanie nowego i udoskonalnego freza do skrawania obwodowego, mającego co najmniej jedną wkładkę skrawającą posiadającą odpowiednio zakrzywioną krawędź skrawającą, przez co może być osiągnięta zasadniczo gładka powierzchnia po frezowaniu, przy czym niedogodność znanych rozwiązań jest zasadniczo pomniejszona lub wyeliminowana. Wkładka według wynalazku stosowana jest we frezach do skrawania obwodowego zawierających cylindryczną oprawkę oraz co najmniej jedną z obwodowo rozmieszczonych wkładek skrawających. Wkładka skrawająca ukształtowana jest z co najmniej jedną krawędzią skrawającą zawartą pomiędzy powierzchnią natarcia i boczną powierzchnią przyłożenia tej wkładki, posiadającej krawędź skrawającą zakrzywioną i zawierającą część zakrzywionego boku płaszczyzny, przecinającej walec stanowiący powierzchnię obrotu krawędzi skrawającej pod kątem odpowiadającym osiowemu kątowi natarcia krawędzi skrawającej w tyra frezie. Zastosowanie takiej zakrzywionej krawędzi skrawającej zapewnia wytworzenie gładkościennej powierzchni obrobionej. Kąt natarcia i przyłożenia wkładki pozostają zasadniczo niezmienne na długości krawędzi skrawającej względem cylindrycznej oprawki, przy dowolnym doborze osiowego kąta natarcia, krawędź skrawająca może mieć wzdłuż całej swej długości takie same optymalne efektywne kąty przyłożenia i natarcia co prowadzi do wzrostu trwałości narzędzi i zmniejszenia siły skrawania. Następnym korzystnym rozwiązaniem według wynalazku jest, że krawędź lub każda z krawędzi skrawających nachylona jest względem płaszczyzny gniazda. Uzyskuje się tą drogą zwiększony osiowy kąt natarcia bez jednoczesnej zmiany kąta podstawy wkładki względem podłużnej osi oprawki i dlatego zwiększony osiowy kąt natarcia nie jest uzyskiwany kosztem konstrukcyjnego osłabienia oprawki. Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia znany frez, w którym stosowana jest wkładka według wynalazku, w widoku perspektywicznym, fig. 2 - uproszczony frez z uwidocznionym położeniem znanej wkładki względem oprawki freza w widoku z boku, fig. 3,4- przekroje poprzeczne nałożone na kołowe tory skrawania, poprowadzone wzdłuż linii III-III i IV i IV z fig. 2, fig. 5 - uproszczony frez z zamocowaną wkładką, w rzucie bocznym, fig. 6 - wkładkę w widoku perspektywicznym, fig. 7, 8 i 9 - wkładkę z fig. 6 w widoku z góry, z boku i z góry, fig część uproszczonego freza z fig. 1 w uproszczeniu i powiększeniu wkładki z fig. 6,7, 8 i 9 w widoku perspektywicznym, fig. 11, 12 i 13 - frez i wkładkę w przekrojach poprzecznych nałożonych na kołowe tory skrawania, poprowadzonych wzdłuż linii XI-XI,X;I-XII i XIII-XIII z fig. 5, fig. 14 i 15 - wkładkę w przekrojach XIV- XIV i XV-XV z fig. 6, fig frez z uwidocznionym tylnym czołem wkładki nałożonej na tor skrawania, w widoku z przodu, fig jedną z postaci krzywizny krawędzi skrawającej wkładki z fig. 6,7, 8 i 9. Figura 1 przedstawia frez, który składa się z oprawki cylindrycznej 1, w której są ukszałtowane zasadniczo równo rozmieszczone wgłębienia 2, każde z nich ma podstawę 3 podpierającą, na której jest rozłącznie zamontowana wkładka skrawająca 4 z węglików spiekanych. Pozostała część wgłębienia 2 stanowi przestrzeń wiórową 5. Oprawka jest odpowiednio zamontowana w obrabiarce (nie pokazano), która wprowadza frez w ruch obrotowy wzdłuż podłużnej osi symetrii 6. Na fig. 2, 3 i 4 przedstawione są niektóre aspekty geometrii ostrza freza, którego obecny wynalazek dotyczy, jednakże z wykorzystaniem konwencjonalnych wkładek skrawających. Na fig. 2 przedstawiona wkładka skrawająca 11 jest zamontowana w odpowiednim wgłębieniu obwodowym cylindrycznej oprawki 1. Wkładka skrawająca 11 posiada wydłużoną krawędź skrawającą 12 równoległą do odpowiadającej jej krawędzi 13 podstawy wkładki 11. Krawędź skrawająca 12 tworzy kąt αo względem osi 6. Na fig. 3 i 4 przedstawiono odnośne przekroje poprzeczne wkładki 11 poprowadzone wzdłuż linii III-III oraz IV-IV (odpowiadające przedniej i tylnej części wkładki), pokazane z odpowiednim nałożeniem kołowego toru zataczanego przez odpowiadający punkt krawędzi skrawającej 12 leżący na odnośnej linii przekroju. Jak pokazano na fig. 3 i 4 wkładka 11 jest

5 ukształtowana z powierzchnią przyłożenia 14 oraz z powierzchnią natarcia 15, która tworzy część wydłużonego rowka formującego wiór 16. Krawędź skrawająca jest określona jako przecięcie powierzchni przyłożenia 14 oraz powierzchni natarcia 15, a odnośne linie przekrojów III- III i IV-IV przecinają krawędź skrawającą 12 w punktach 12 i 12, jak pokazano na fig. 3 i 4. Przy obrocie narzędzia skrawającego punkt 12 na krawędzi skrawającej 12 podąża po kołowym torze 17 jak pokazano na fig.3, natomiast punkt 12 podąża po torze 17, jak pokazano na fig.4. Jak pokazano na fig. 3 promieniowy kąt natarcia β jest zawarty pomiędzy powierzchnią natarcia 15 i promieniem 18 wychodzącym ze środka okręgu 17 do punktu 12. Ponadto, kąt przyłożenia γ jest zawarty pomiędzy powierzchnią przyłożenia 14 i styczną 19 do okręgu 17 w punkcie 12. Podobnie, jak widać na fig. 4 promieniowy kąt natarcia β jest zawarty pomiędzy powierzchnią natarcia 15 i promieniem 18 okręgu 17, natomiast kąt przyłożenia 7 jest zawarty pomiędzy powierzchnią przyłożenia 14 i styczną 19. Jak pokazano na fig. 5 wkładka 21 jest zamontowana w gnieździe 20b utworzonym we wgłębieniu 20c zlokalizowanym w oprawce 20a. Wkładka 21 jest ukształtowana z wydłużoną krawędzią skrawającą 22, która odmiennie niż we wkładkach dotychczasowych nie jest równoległa do odpowiadającej krawędzi w podstawie wkładki, lecz jest skierowana pod kątem ostrym α do odpowiadającej krawędzi 21 podstawy wkładki. Natomiast podstawa wkładki jest skierowana pod kątem α względem podłużnej osi 6 freza. Kąt α odpowiada osiowemu kątowi natarcia wkładki w wykonaniu konwencjonalnym, mającej krawędź skrawającą oraz krawędź podstawy wzajemnie równoległe. Osiowy kąt natarcia αa krawędzi skrawającej 22 jest więc równy α + α. Na fig. 6 do 9, przedstawiono wkładkę skrawającą 21 o kształcie równoległościennym ukształtowaną z parą wydłużonych bocznych krawędzi skrawających 22a i 22b oraz przednią i tylną krawędzią skrawającą 23a i 23b. Krawędź skrawająca 22a jest zawarta pomiędzy boczną powierzchnią przyłożenia 24 i pochyloną w dół powierzchnią natarcia 25. Krawędź skrawająca 22a jest oddzielona od powierzchni natarcia 25 wąską powierzchnią ścina 26a. Podobnie, krawędź skrawająca 22b jest zawarta pomiędzy podobną boczną powierzchnią przyłożenia (niewidoczna) i pochyloną w dół powierzchnią natarcia 25b, a pomiędzy krawędzią skrawającą 22b i powierzchnią natarcia 25b wstawiona jest wydłużona powierzchnia ścina 26b. Przednie krawędź skrawająca 23a jest zawarta pomiędzy przednią powierzchnią przyłożenia 27 i pochyloną w dół powierzchnią natarcia 28a, od której jest ona oddzielona przez przednią powierzchnię ścina 29a. Podobnie tylna krawędź skrawająca 23b jest zawarta pomiędzy tylną powierzchnią przyłożenia (niewidoczna) i tylną powierzchnią natarcia 28b, od której jest oddzielona przez tylną powierzchnię ścina 29b. Boczna powierzchnia przyłożenia 24 wkładki 21 jest podzielona na linii 32 na wąską górną część bocznej powierzchni przyłożenia 24 oraz dolną szerszą boczną część powierzchni przyłożenia 24b. Leżąca po przeciwnej stronie powierzchnia przyłożenia wkładki 21 (niewidoczna) jest podzielona podobnie. Zgodnie z rozwiązaniem według wynalazku, część 24a bocznej powierzchni przyłożenia oraz powierzchnia natarcia 25a są zakrzywione w sposób ciągły tak, że kąt przyłożenia mierzony w dowolnym punkcie krawędzi skrawającej 22a względem stycznej w tym punkcie do odpowiedniego kołowego toru skrawania pozostaje niezmienny na długości krawędzi skrawającej, tak samo jak promieniowy kąt natarcia względem dowolnego punktu wzdłuż krawędzi skrawającej 22a. Z tego wynika, że kąt zawarty pomiędzy powierzchnią natarcia 25a i częścią 24 powierzchni przyłożenia pozostaje stały na długości krawędzi skrawającej. Podczas gdy górna, węższa powierzchnia przyłożenia 24a jest w sposób ciągły zakrzywiona jak opisano powyżej, dolna szersza część powierzchni przyłożenia 24b pozostaje zasadniczo płaska, ułatwiając w ten sposób dogodność montowania i mocowania wkładki skrawającej w oprawce freza. Budowa i krzywizna odnośnych powierzchni wkładki pokazanych na fig. 6 do 9 jest przedstawiona na fig. 10, która pokazuje frez w widoku perspektywicznym, gdzie ze względu na uproszczenia frez ten jest pokazany tylko z jedną wkładką skrawającą. Promieniowy kąt natarcia βa z fig. 11 jest zawarty pomiędzy powierzchnią natarcia 22 i promieniem 34a wychodzącym ze środka kołowego toru 35 do punktu 22a na krawędzi

6 skrawającej. Ponadto, kąt przyłożenia γa jest zawarty pomiędzy powierzchnią przyłożenia 24 i styczną 36a do kołowego toru 35a w punkcie 22a. Jak pokazano na fig. 12, która obrazuje pośrednio punkt 22b na krawędzi skrawającej 22, promieniowy kąt natarcia βb jest zawarty pomiędzy powierzchnią natarcia 25b i promieniem 34b kołowego toru 35b, podczas gdy kąt przyłożenia jest zawarty, pomiędzy powierzchnią przyłożenia 24 i styczną 36b. W punkcie 22c na krawędzi skrawającej 22 promieniowy kąt natarcia βc jest zawarty pomiędzy powierzchnią natarcia 25c i promieniem 34c kołowego toru 35c, podczas gdy kąt przyłożenia γc jest zawarty pomiędzy powierzchnią przyłożenia 24 i styczną 36c. Ciągłe krzywizny powierzchni przyłożenia 24 i powierzchni natarcia 25 zapewniają, jak pokazano to na fig. 11, 12 i 13, że kąty γa-, γb, γc są zasadniczo równe i pozostają zasadniczo niezmienne wzdłuż krawędzi skrawającej 22. Podobnie zapewniono, promieniowym kątom natarcia βa, βb, i βc zasadniczo równość i pozostają zasadniczo niezmienne wzdłuż krawędzi skrawającej 22. W ten sposób we wszystkich punktach na długości krawędzi skrawającej kąt przyłożenia odpowiada optymalnie skutecznej wartości minimalnego kąta przyłożenia, co zapewnia efektywną trwałość narzędzia bez zasadniczego osłabienia krawędzi skrawającej. Podobnie promieniowe kąty natarcia β pozostają dodatnie wzdłuż większej części długości dodatniej krawędzi skrawającej, a nawet końcowej jej części stopień jej ujemności jest jedynie minimalny. W wyniku tego jest zachowany optymalny promieniowy kąt natarcia p. Jak widać na fig. 14 i 15, ilustrujących w poprzecznych przekrojach wkładki w postaci przechodzącej odpowiednio przez jej przednią tylną część, krzywizny powierzchni przyłożenia 24 i powierzchni natarcia 25 zapewniają na szystkich stopniach zachowanie zasadniczo stałego kąta 8 pomiędzy powierzchnią natarcia 25 i powierzchnią przyłożenia 24. Natomiast kąt Ψ zawarty pomiędzy powierzchnią przyłożenia 24 i linią normalną do podstawy wkładki wzrasta od minimalnej wartości ΨA na przedniej części wkładki do maksymalnej wartości Ψc na tylnej części wkładki. Jednocześnie kąt zawarty pomiędzy powierzchnią natarcia 25 i płaszczyzną podstawy wkładki zmienia się od maksimum ƟA na przedniej części wkładki do minimum Ɵc na tylnej części wkładki. Z rysunku fig. 9 i 16 wynika, że przednia krawędź skrawająca 23 i tylna krawędź skrawająca 23b pochylają się w dół w kierunku podstawy wkładki w odpowiednio przeciwnych kierunkach. Na fig. 16 pokazano, że pochylenie przedniej krawędzi skrawającej 23a jest takie, że pokrywa się z promieniem kołowego toru skrawania. W ten sposób zostało zapewnione, że promieniowy kąt natarcia w dowolnym punkcie wzdłuż krawędzi skrawającej 23 nie stanie się dodatni i w konsekwencji wytwarzane siły skrawania np. podczas frezowania powierzchnią czołową, zostaną zmniejszone. Zgodnie z rozwiązaniem według wynalazku, krawędź skrawająca 22 wkładki 21 jest zakrzywiona dla zapewnienia zasadniczo gładkich powierzchni obrabianych wytwarzanych przez frez. Na rysunku fig. 17 cylindryczna powierzchnia 41 jest określona jako obwiednia wytworzona w wyniku obrotu krawędzi skrawającej 22 wokół osi obrotu 6. Gdy zostanie ukształtowana płaszczyzna przekroju 42 wewnątrz powierzchni cylindrycznej 41 i ustawiona pod kątem względem osi obrotu 6 odpowiadającym osiowemu kątowi natarcia αa, wtedy krawędź 43 tej płaszczyzny 42 będzie krzywizną odpowiadającą żądanej krzywiźnie krawędzi skrawającej 22. Jak wykazano powyżej, gdy krawędź skrawająca 22 jest ukształtowana z taką krzywizną, wtedy powierzchnia obrabiana wytworzona w wyniku tego jest zasadniczo gładka. Można wykazać, że krzywizna krawędzi skrawającej 22 może być przedstawiona następującą zależnością:

7 gdzie: r = promili krzywizny krawędzi skrawającej, 1 = długość cięciwy łączącej końce zakrzywionej krawędzi skrawającej, D = średnica cylindrycznej obwiedni krawędzi skrawającej, αa = osiowy kąt natarcia. Chociaż przedstawione rozwiązanie według wynalazku zostało opisane w odniesieniu do korzystnego przykładu wykonania mającego dwie główne boczne krawędzie skrawające, to rozwiązanie jest w równym stopniu stosowane do wkładek mających pojedyńczą krawędź skrawającą, jak również do wkładek o kształcie trójkątnym mających trzy krawędzie skrawające. Ponadto, rozwiązanie to jest w równym stopniu stosowane do wkładek posiadających krzywizny lewostronne, jak również do wkładek mających krzywizny prawostronne. Wkładki skrawające według wynalazku mogą być łatwo zastosowane do frezów posiadających jedną lub więcej takich wkładek, jak również do frezów, gdzie wkładki są ustawione w linii śrubowej. Fig: 16

8 F ig : 1 4 F ig : 1 5 F ig : 1 7

9 F ig : 5 Fig: 11 F ig : 12 Fig: 13

10 F ig

11 Fig: 8 F i g : 9

12 F ig : 6 Fig: 7

13 z 3 F i g : 4

14 Fig: 1 Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena zł