nr /2010 nr. nr /2010

Transkrypt

1 ; Gazetka szkolna nr /2010 nr. nr /2010 W tym numerze: - Wiosna - przyszli dziennikarze z X LO - sportowy świat dziesiątki - DKF, Pro Sinfonika, Teatr Dycha i wiele innych atrakcji! Witaj szkoło! Dobry dziennikarz powinien być przede wszystkim dobrym człowiekiem. Ryszard Kapuściński I zaczęło się!!! Nowy rok szkolny ruszył pełną parą. jak równieŝ praca nad kolejnym numerem naszej gazetki TEEN IDEA. Informujemy, Ŝe zmienił się skład redakcji. Fotel redaktora naczelnego przejęła Ania Ceyza z kl.ii g, która zastąpiła na tym stanowisku tegorocznego maturzystę, dobrze zapowiadającego się przyszłego dziennikarza, Mateusza Bartosiewicza. Jako redakcyjny sekretarz i Wasza starsza koleŝanka, która zawsze słuŝy mądrą radą i pomocą, chciałabym serdecznie zaprosić do współpracy przy redagowaniu szkolnego czasopisma Drogich Pierwszoklasistów, którym głośno mówię Cześć. Trzeźwe spojrzenie na rzeczywistość bardzo się przyda. Czego Wam Ŝyczyć? Nie tylko dobrych, bardzo dobrych stopni (szczególnie z chemii ), bo o tym słyszycie codziennie od rodziców wychodząc z domu, ale przede wszystkim wytrwałości, pogodzenia nauki z zainteresowaniami, pasjami, moŝliwości realizowania wyznaczonych celów i najwaŝniejsze znalezienia osób, na których będziecie mogli polegać, zaufać im, dzięki którym chętniej przekroczycie próg naszej szkoły prawdziwych przyjaciół. Julia Tritt II G

2 Z wielką radością śpieszymy donieść, Ŝe wszystkie nasze starsze koleŝanki i koledzy z pierwszej w dziesiątce klasy dziennikarskiej (6 osób), są juŝ studentami I roku Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Gratulujemy i liczymy na dalszą współpracę! Dokładnie trzy lata temu po raz pierwszy przekraczałam próg X LO. Wszystko było dla mnie takie nowe, inne i budziło grozę. Tymczasem zanim zdąŝyłam zmruŝyć oczy jestem absolwentką "dziesiątki". JuŜ niedługo październik, a wraz z nim studia. Powtórzy się historia sprzed trzech lat. W dalszym ciągu jestem otumaniona entuzjazmem związanym z dostaniem się na UAM. Gubiąc się w gąszczu progów punktowych, Internetowej Rekrutacji, wyników matur powoli traciłam nadzieję, Ŝe uda mi się pokonać prawie 6 osób, które równieŝ "czają się" na moje miejsce na wymarzonym kierunku: politologia. Ostatni stres 13 lipca, na dzień przed podaniem wyników i... jest! Udało się! Obecnie liczę na to, Ŝe lekcje Pana Profesora Wawrzynowskiego nie poszły w las i, Ŝe sporo jeszcze pamiętam z dyskusji na duŝych przerwach prowadzonych przez moją klasę w sali nr 10. Trzymajcie za mnie kciuki! Olga Milewska absolwentka klasy dziennikarskiej Trzecia klasa - a raczej jej drugi semestr był dla mnie okresem bardzo pracowitym. Wtedy trzeba było juŝ naprawdę zebrać wszystkie siły i wykorzystać jak najlepiej ten czas. W maju kaŝdy z moich znajomych marzył o tym, Ŝeby mieć to juŝ za sobą. Hmmm, sama matura to w zasadzie nic przyjemnego, zwłaszcza jeśli komuś zaleŝy na wynikach nieco wyŝszych niŝ 30% : - ). To dla kaŝdego stres - niezaleŝnie od ambicji, planów na przyszłość czy podejścia do sprawy. Na szczęście maj minął całkiem szybko i wyniki mnie zadowoliły. Niestety od ogłoszenia wyników matur (30 czerwca) pozostały jeszcze dwa tygodnie oczekiwania na wyniki rekrutacji na UAM-ie. Na Politechnice Poznańskiej i Uniwersytecie Ekonomicznym wyniki miały być podane kilka dni wcześniej, co uwaŝam za duŝą niesprawiedliwość. Na szczęście teraz, kiedy to piszę, jest właśnie 13 lipca, czyli dzień ogłoszenia wyników rekrutacji i juŝ wiem, Ŝe dostałam się na kierunek, o którym marzyłam od dłuŝszego czasu (archiwistyka i zarządzanie dokumentacją na wydziale historycznym UAM). Dzięki temu będę mogła dalej uczyć się przedmiotu, który w czasach liceum (a właściwie od zawsze) najbardziej mnie interesował (zwłaszcza, jeśli chodzi o okres Polski Ludowej). Komuś mogłoby się wydawać, Ŝe historia to takie nudy - słyszałam taką opinie od wielu ludzi - ale przecieŝ, kto mógłby się nudzić na lekcjach historii w X LO z prof. Wawrzynowskim? (Ah, musiałam to napisać, bo to były niezapomniane lekcje : - ). Cieszę się, Ŝe mam przed sobą juŝ tylko ten ostatni etap nauki, a później mam nadzieję zacznie się inne Ŝycie, bo podobno lepiej jest chodzić do pracy niŝ do szkoły. (Tak przynajmniej mówią nieco starsi ode mnie). Myślę jednak, Ŝe w kaŝdym etapie Ŝycia jest coś fajnego np. na studiach: nie trzeba być gotowym do odpowiedzi, a to juŝ duŝy plus. Teraz cieszę się wakacjami, ale z drugiej strony jestem ciekawa jak to będzie w październiku. Wtedy na pewno napiszę kilka słów do gazetki. Hania Kurowska absolwentka klasy dziennikarskiej

3 Na początku września matura jawi się jako przeraŝający potwór, ziejący ogniem, absolutnie nie do pokonania. Z czasem jednak robimy ku niemu maleńkie kroki, zbliŝamy się, a on niespodziewanie pozwala się oswajać. Pod koniec maja zaś, chwyta nas przyjaźnie pod rękę i razem z nami maszeruje ku przyszłości. Klasa maturalna to oczywiście gro obowiązków, pierwsze powaŝne decyzje, wypełnianie deklaracji, próbne egzaminy, planowanie przyszłości... Ale to takŝe okres przyjemności! Spotkań ze znajomymi, ostatnich szkolnych wycieczek, zabawy studniówkowej. To właśnie wtedy dorosłość wystawia nas na pierwszą próbę, oczekując, Ŝe sami będziemy potrafili tak zaplanować czas, by odbierając świadectwo maturalne, móc odetchnąć z ulgą i szeroko się uśmiechnąć. Ja, ten szalony okres wkraczania w dorosłość w X LO wspominam z przyjemnością i jako studentka, juŝ z pewnym rozrzewnieniem, mając świadomość, Ŝe kończy się Ŝyciowa beztroska. Klasa dziennikarska, do której chodziłam, dała mi wiele moŝliwości rozwijania swoich zainteresowań, pozwoliła spojrzeć na szeroko pojęte nauki humanistyczne z wielu perspektyw i co najwaŝniejsze, z powodzeniem przygotowała mnie do matury. Pchnięta w kierunku tychŝe dziedzin, wybrałam politologię na Wydziale Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa UAM. Dostanie się na ten kierunek, uwaŝam za ukoronowanie mojej trzyletniej nauki w klasie o tym profilu. Rady dla maturzystów? Znajdźcie złoty środek. Nie dajcie się zwariować, nie pozwólcie, by maturalny stres przyćmił radość ostatnich nastoletnich chwil. Do egzaminów podejdźcie na luzie, ale przygotowani, mając pewność, Ŝe wszystko się powiedzie. Bądźcie zorganizowani, planujcie swój czas - starczy go i na ksiąŝki i na zabawę. Magdalena Królczyk, absolwentka klasy dziennikarskiej. Dyskusyjny Klub Filmowy Dziesiątki W dziesiątce działa dyskusyjny klub filmowy, którego opiekunem jest prof. Maciej Plewiński i prof. Maria Sołyga. Nasza szkoła wyposaŝona jest w duŝą salę projekcyjną, gdzie spotykamy się dwa razy w tygodniu na seansach filmowych. W ramach DKF-u organizowane są teŝ wykłady poświęcone historii filmu światowego i polskiego, które prowadzą dr Mikołaj Jazdoń i p. Andrzej Tomczak. KaŜdy uczeń moŝe włączyć się do działalności klubu, po wykupieniu rocznego karnetu. Wszyscy członkowie DKF mają obowiązek uczestniczyć w dyskusjach i comiesięcznych wykładach. Dla bardziej ambitnych, pełnych pomysłów i chętnych do działania istnieje Rada. Składa się ona z ok. 15 osób, które mają przydzielane dodatkowe zadania w poszczególnych sekcjach. Na pewno kaŝdy znajdzie tu coś dla siebie, bo pracy jest naprawdę duŝo. Tych, którzy lubią pisać zapraszamy do sekcji dziennikarskiej, gdzie opracowujemy sprawozdania z wykładów, aktualności i wiadomości o filmie. Wszystko ukazuje się w Syntezie, gablocie UKF (obok sali nr 10). Dziewczyny, które są chętne do robienia herbatki, przygotowywania smakołyków zapraszamy do kuchni. Potrzebujemy teŝ dyŝurnych do pomocy przy Małej Akademii Filmowej i cotygodniowych seansach filmowych. KaŜdy uczeń naleŝący do klubu zbiera na swoje konto punkty, które moŝna zdobyć za obecność na filmach, udział w dyskusji, dodatkowe zadania w sekcjach Rady i quiz z wiedzy o filmie pod koniec roku szkolnego.

4 Co roku w naszej szkole organizowane są seminaria filmowe, na które zapraszamy znanych aktorów i reŝyserów. W listopadzie 2008 r. obchodziliśmy 25 - lecie naszego klubu. Z tej okazji w murach dziesiątki gościli m.in. Maciej Stuhr, Cezary śak, Olgierd Łukaszewicz, Radosław Piwowarski, Janusz Zaorski, Alina Janowska, Dorota Stalińska, Iga Cembrzyńska. Tegoroczne XXVI Seminarium Młodzi a film odbędzie się listopada 2009 roku. Jego tematem są Śląskie klimaty w filmie i literaturze. Zostaną zorganizowane spotkania i dyskusje z wybitnymi postaciami kina i literatury, miedzy innymi z. Józefem Kłykiem- śląskim filmowcem, Alojzym Lysko - autorem publikacji o ślązakach, z Augustem Kowalczykiem aktorem i Kazimierzem Kutzem reŝyserem. Maj i czerwiec to czas wycieczek z DKF-em. W ubiegłym roku szkolnym gościliśmy na planie serialu Na dobre i na złe w Sękocinie. Byliśmy teŝ w Wytwórni Filmów Fabularnych w Warszawie. Najlepsi mogli teŝ odwiedzić Państwową WyŜszą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną im. Leona Schillera w Łodzi. Podsumowując Dyskusyjny Klub Filmowy Dziesiątka jest godny polecenia. Włączając się w działalność nie unikniecie pracy, ale teŝ przyjemności. Na pewno wiele się nauczycie, a wszystkie wycieczki i seminaria będziecie miło wspominać. Zapraszamy zarówno uczniów naszej szkoły, jak i spoza dziesiątki. Współpracujemy m.in. z VI i XXV liceum w Poznaniu, jak i z liceum w Lesznie. Uczniowie tych szkół takŝe goszczą na naszych seminariach filmowych. Asia Jędrzejewska II G Pro Sinfonika Okres uczęszczania do liceum jest czasem niezwykłym. Świadome wybory klarują naszą osobowość, mają wpływ na zawieranie znajomości, wskazują kierunek rozwoju naszych zainteresowań. Piękny czas trzech lat, z którego warto brać jak najwięcej, bo te bajeczne lata naprawdę bardzo szybko uciekają. Złap ten czas, nie pozwól mu się wymknąć! Ty decydujesz jak będziesz wspominał swoją młodość. Czy przemkniesz bezszelestnie przez korytarze XLO niezauwaŝony przez nikogo i Twoje wspomnienia pozostaną jedynie szarym dymem, czy teŝ pozwolisz sobie na samorealizację i spoŝytkujesz swoją energię w ciekawy sposób. Pro Sinfonika umoŝliwia Ci ubarwienie Ŝycia nie tylko w czasie liceum. Jest to ruch miłośników muzyki skupiający osoby w kaŝdym wieku. Jeśli interesujesz się muzyką i lubisz jej odbiór na Ŝywo serdecznie zapraszamy właśnie Ciebie! UmoŜliwimy Ci spojrzenie na muzykę z innej strony. Wystarczy chcieć. Pro Sinfonika daje teŝ moŝliwość rozwoju w tej dziedzinie, którą lubisz. Jeśli masz talent plastyczny, muzyczny, recytatorski, pisarski, kucharski (!) lub po prostu jesteś osobą twórczą, gotową do podjęcia nowych wyzwań, pamiętaj: czekamy na Ciebie. "Muzyka to sztuka cieszenia się i smucenia bez powodu" (Tadeusz Kotarbiński). Wyzwala emocje jak Ŝadna inna ze sztuk. Nic nie pobudzi serca i umysłu tak, jak uczyni to muzyka klasyczna na Ŝywo, w sali koncertowej. Koncerty rockowe wyzwalają siłę, budzą lwa drzemiącego w kaŝdym z nas. Poezja śpiewana jest niczym muśnięcie delikatnych płatków pachnącej róŝy koniuszkami palców. Tylko muzyka klasyczna potrafi i jedno i drugie. Daj jej szansę zanim ją skreślisz.

5 Gwarantujemy świetną zabawę, poznanie niezwykłych ludzi, nawiązanie nowych znajomości (na lata!), obcowanie z tym, co niezwykłe. Spróbuj wprowadzić w swoje Ŝycie dewizy Ŝycia godziwego wg T. Kotarbińskiego: Kochaj kogoś Lub coś robić Nie bądź gałganem śyj powaŝnie. Pro Sinfonika umoŝliwia wprowadzenie kaŝdej z wyŝej wymienionych dewiz. Do zobaczenia! Aneta Malesińska Prezes Klubu Pro Sinfonika im Raula Koczalskiego przy X LO Teatr DYCHA Rozmaite wydarzenia naszej szkoły, takie jak święta patriotyczne lub tradycyjne juŝ otrzęsiny pierwszych klas uświetnia Teatr Dycha. W szeregach jego zespołu moŝna odnaleźć swoje powołanie lub ukryte talenty; potrzebujemy zarówno aktorów i muzyków, jak i operatorów sprzętu. Potrzeba ta jest pilna, poniewaŝ trzecie klasy, dotąd bardzo aktywne, muszą powaŝnie zająć się obowiązkiem szkolnym i czekającą nań maturą. Zatem serdecznie zapraszamy pierwszaków, aby teraz oni spróbowali swoich sił na deskach sceny i pokazali, na co ich stać. Teatr Dycha daje wiele moŝliwości twórczych; to, co przedstawiamy przygotowujemy sami, wspierani przez opiekunów. Opiekunów, którzy sami będąc ludźmi z pasją, występują często wspólnie z nami. Łucja Stachura III G WAKACYJNE WARSZTATY DZIENNIKARSKIE W REDAKCJI MM MOJE MIASTO POZNAŃ W ostatnich trzech tygodniach sierpnia brałam udział w warsztatach dziennikarskich w redakcji portalu MM Moje Miasto Poznań. Warunkiem udziału było napisanie pracy konkursowej. Do wyboru miałam dwa tematy zaproponowane przez organizatorów, bądź temat własny. Wszystkie wiązały się z Poznaniem i musiały być zilustrowane zdjęciami. PoniewaŜ jestem rodowitą Poznanianką, a moją pasją jest Kolejorz, nikogo nie zdziwiło, Ŝe tytuł mojej pracy był Fenomen kibiców poznańskiego Lecha. Na napisanie artykułu miałam ponad tydzień czasu. Pomysł był, pozostało mi zebranie materiałów do napisania tekstu oraz zrobienie kilku zdjęć i rozmowa z róŝnymi osobami, co myślą o kibicach Lecha. Bardzo się ucieszyłam, kiedy dostałam wiadomość, Ŝe zakwalifikowałam się i zadowolona czekałam na rozpoczęcie warsztatów. Codziennie w redakcji dostawałam temat, a moim zadaniem było pójść do miasta i zebrać materiały. Na ich podstawie pisałam artykuł, który był sprawdzany i zamieszczany na stronie internetowej. Prace pisałam na wiele tematów: sztuka, sport, praca policji i wiele innych. Oto tytuły niektórych moich artykułów: 20 lat fotografii Gazety Wyborczej, Koszykarze PBG Basket zaczynają treningi, Kredyt na fałszywe dokumenty, Zapomnieli o Polonii, pokaŝą to Belgom, Poznaj bogactwo kultury Romów, Czekasz na prawko? Urząd wyśle Ci SMS-a,, Skradzione "komórki" wracają do właścicieli, Poznaniacy nie interesują się mistrzostwami. Dzięki tym warsztatom miałam okazję być m.in. na konferencji prasowej Lecha z udziałem trenera Jacka Zielińskiego oraz na konferencji o zupełnie innym

6 charakterze w Urzędzie Miasta Poznania, byłam równieŝ na meczu Warty Poznań z KSZO Ostrowiec Świętokrzyski, gdzie robiłam zdjęcia. Czytając moje prace przed warsztatami i po nich, widzę ogromną róŝnicę, wiele się na nich nauczyłam. Zainteresowanych odsyłam na stronę Ania Ceyza II G To warto przeczytać: W ślepym zaułku wolności. Dzieci ulicy Jany Frey Seria Ossolineum wydała kilkanaście ksiąŝek, ksiąŝek szczególnych, bo prawdziwych, opartych na faktach. Imiona i niektóre fakty juŝ w wydaniu oryginalnym często są zmieniane dla dobra bohaterów, którzy autorom opowiadają swoje trudne, straszne, ale i wzruszające losy. Najbardziej podoba mi się styl Jany Frey, która w sposób czasami bardzo drastyczny sygnalizuje problemy, które niestety stają się codziennością wielu, przede wszystkim młodych, ludzi. Dlatego kiedy w bibliotece natrafiłam na jej dwie pozycje, od razu je przeczytałam. Jana Frey jest niemiecką pisarką, urodzoną 17 kwietnia 1969 roku w Düsseldorfie, autorką ksiąŝek dla dzieci i młodzieŝy. Jej najbardziej znanymi pozycjami są Chłód od raju o Hannah, która naleŝała do Świadków Jehowy, Odlot na samo dno o narkotykach, W ciemności o niewidomej po wypadku samochodowym Leonii i Oszaleć ze strachu o Norze, pacjentce szpitala psychiatrycznego... Moją uwagę przykuła jednak inna historia, Sofii - bohaterki ksiąŝki W ślepym zaułku wolności. Dzieci ulicy. Autorka próbuje odpowiedzieć w niej na pytanie, dlaczego w XXI wieku tyle osób Ŝyje na ulicy, wciąŝ na nowo zmagając się bez nadziei z samotnością i niebezpieczeństwami, które na nie czyhają. Na podstawie historii Sofii, którą poznała w Berlinie, opowiedziała losy takich ludzi, u kresu wytrzymałości nie wracających do domu... Nie jest to ksiąŝka lekka i przyjemna, ale na pewno prawdziwa. Ze szczegółami opisany fragment z Ŝycia dziewczyny porusza i zmusza do zastanowienia się nad skutkami rozpaczy i braku miłości. Czytając komentarze na róŝnych forach dowiedziałam się, Ŝe wiele osób ma o niej dobre zdanie, porównują ją m.in. do takich ksiąŝek jak My, dzieci z Dworca ZOO Kai Hermann i Horsta Riecka. Ja równieŝ polecam W ślepym zaułku wolności. Dzieci ulicy Jany Frey. To historia niosąca nadzieję. Nie mów nikomu Harlan Cohen Wiele razy polecano mi tę ksiąŝkę, ale dopiero kilka dni temu miałam okazję ją przeczytać. Podeszłam do niej sceptycznie, jako Ŝe kryminał nie jest moim ulubionym gatunkiem. Zainteresowało mnie jednak to, Ŝe zarówno czytelnicy, fani Cobena, jak i krytycy pozytywnie wypowiadali się o tej pozycji; ciekawsze zaś jest to, Ŝe Nie mów nikomu była znakomitym debiutem amerykańskiego pisarza. Harlan Coben urodził się 4 stycznia 1962 roku w Newark w stanie New Jersey, jest autorem powieści kryminalnych, w których bardzo często pojawiają się nierozwiązane, niedokończone sprawy z przeszłości oraz wielokrotne zwroty akcji. Od czasu wydania Nie mów nikomu Coben napisał jeszcze kilkanaście powieści, przez które zyskał rozgłos. W kilku pojawia się ulubiony bohater autora Myron Bolitar. Istnieje jednak opinia, Ŝe Nie mów nikomu było najlepszym dziełem Cobena. Powieść opowiada o historii dwóch bohaterów: doktora Davida Becka i jego Ŝony Elisabeth. W rocznicę ślubu Elisabeth zostaje zamordowana, jej ciało zidentyfikowano ponad wszelką wątpliwość. Osiem lat

7 później doktor Beck otrzymuje niepodwaŝalny dowód fakty, które znali tylko oni wskazujący na to, Ŝe jego Ŝona jednak Ŝyje i ostrzega go słowami Nie mów nikomu. Kto i dlaczego zaatakował wtedy doktora Becka i Elisabeth? Autor w zręczny sposób plącze wnioski, które moŝna wyciągnąć prawie na kaŝdej stronie. Na okładce ksiąŝki, którą moŝna wypoŝyczyć w naszej bibliotece szkolnej, przeczytałam, Ŝe zakończenia nie domyśli się nawet najbardziej przenikliwy czytelnik. Coś w tym jest... Nie jestem fanką sensacji, ale Nie mów nikomu czytałam z zapartym tchem, z trudem powstrzymując się przed zajrzeniem kilka stron dalej. Coben zdecydowanie napisał powieść wartą polecenia, ciekawą, z wyraźnie wykreowanymi postaciami i wciągającą akcją. Natalia Matuszewska I G Warszawa, Wytwórnia Filmów Fabularnych Na dobre i na złe, jednym słowem WYCIECZKA! Ładny, czerwcowy poranek. Za oknami jeszcze ciemno, a członkowie DKF juŝ na nogach! Wraz z prof. Maciejem Plewińskim i pozostałymi opiekunami zebraliśmy się pod szkołą 9 czerwca o godzinie Na wycieczkę wyruszyło ok. 15 osób, głównie przedstawiciele Rady DKF. Była to nagroda za dziesięć miesięcy pracy dla klubu. Celem podróŝy było odwiedzenie planu serialu Na dobre i na złe. Zaproszenie otrzymaliśmy od p. Radosława Piwowarskiego, który gościł na tegorocznym seminarium filmowym w naszej szkole. Drugą częścią naszego programu było obejrzenie, jak składany i obrabiany jest film przed pojawieniem się na ekranach; w tym celu odwiedziliśmy Wytwórnię Filmów Fabularnych w Warszawie. Wczesnym rankiem, jeszcze zmęczeni, nie do końca przebudzeni zapakowaliśmy się do ekskluzywnego autobusu. Pojazd był wyposaŝony w wiele nowoczesnych atrakcji. W autobusie panowała miła atmosfera, dlatego jak się mogło zdawać długa trasa okazała się jedną z miłych przygód wycieczki. Śpiochy, które przespały ten czas naprawdę niech Ŝałują. Jeszcze w autokarze uczniowie zostali zapoznani z zasadami bezpieczeństwa oraz zasadami zachowania na wycieczce. Nasza podróŝ trwała około cztery godziny. Późnym rankiem dotarliśmy do Sękocina, serialowej Leśnej Góry. Z trudnością rozpoznaliśmy miejsce kręcenia filmu, poniewaŝ był to mały, świecący pustkami park. Jednak całe otoczenie w rzeczywistości było równie pięknie jak na ekranie telewizora. Szpitalne pomieszczenia i korytarze zostały zbudowane wewnątrz hali naleŝącej do miejscowego nadleśnictwa. Po dojechaniu na miejsce jak najszybciej chcieliśmy dostać się do szpitala, gdzie kręcone są wszystkie sceny. Z wielkim zaangaŝowaniem dziewczyny wypatrywały pięknych aktorów. Za najprzystojniejszego okrzyknęłyśmy Bartosza Opanię, który wciela się w serialowego Latoszka. Po załatwieniu formalności, zapoznaniu się z zasadami zachowania i spotkaniu z reŝyserem, Januszem Piwowarskim wreszcie dostaliśmy się do wnętrza szpitala. Pod opieką reŝysera zwiedziliśmy wszystkie sale szpitalne, których w rzeczywistości jest zaledwie kilka. Pomieszczenia są podzielone na poszczególne oddziały. W czasie naszego spaceru kręcona była scena w pokoju ordynatora. Część osób obserwowała zmagania aktorów na ekranach, gdzie zasiada reŝyser. Wybrańcy mogli obserwować wszystko zza kamery i wraz z aktorami znajdować się w tym samym pomieszczeniu. Scena kręcona była z udziałem: Bartosza Opani, Andrzeja Zielińskiego, Jolanty Fraszyńskiej i Beaty Ścibakówny. W sumie w Leśnej Górze spędziliśmy ok. 3 godzin. Był czas na rozmowę z aktorami, autografy, zdjęcia i herbatę. Stamtąd zadowoleni udaliśmy się do centrum Warszawy, gdzie odwiedziliśmy Wytwórnię Filmów Fabularnych. Dowiedzieliśmy się tam wszystkiego o tworzeniu filmu. Zainteresowało nas teŝ jak zmieniały się taśmy filmowe na przełomie lat. Na koniec miłą niespodzianką było dla nas obejrzenie planu serialowego Na Wspólnej. Mieliśmy na

8 to trochę mało czasu, poniewaŝ mogliśmy odwiedzić to miejsce tylko w przerwach między kręceniem poszczególnych scen. Dlatego teŝ nie spotkaliśmy aktorów, z wyjątkiem Ilony Wrońskiej (Kinga Brzozowska), z którą zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie. Był teŝ czas na autograf i rozmowę. Na planie serialowym wszystkie pomieszczenia oddzielone były od siebie tekturowymi ściankami, gdzie znajdowały się juŝ w zupełności prawdziwe przedmioty. Było to dla nas dość ciekawe doświadczenie zobaczyć, juŝ nie na ekranie, ale w rzeczywistości całą otoczkę znanego wszystkim serialu Na Wspólnej. Ciekawe było teŝ, Ŝe pokazano nam nowe pomieszczenia, które zobaczymy na ekranie dopiero jesienią. Jednak nowości nie pozwolono nam fotografować, ale mogę się załoŝyć, Ŝe wszyscy zapamiętali je doskonale! Ja nie zdradzę jak będzie wyglądało nowe mieszkanie jednych z bohaterów serialu. Zmęczeni, ale bardzo zadowoleni wróciliśmy do autokaru, aby dotrzeć do Poznania. Wszyscy jesteśmy bardzo wdzięczni opiekunom i sponsorom za zorganizowanie wycieczki do tak niesamowitych miejsc, gdzie zapewne nigdy byśmy sami nie dotarli. Swoimi przeŝyciami i wiadomościami podzieliliśmy się z innymi, sami zaś wzbogaciliśmy swoja wiedzę i doświadczenie. Myślę, Ŝe kaŝdy z wielkim uśmiechem na twarzy będzie wspominał tę wycieczkę. Asia Jędrzejewska II G Z Bartoszem Opanią Burza Burza, jaka rozgorzała od aresztowania Romana Polańskiego w Szwajcarii moŝe swoim kolorytem rywalizować z niejedną tęczą pojawiającą się niekiedy na naszym niebie. Jej zaskakująca wieloaspektowość wprawia w osłupienie, bo moim skromnym zdaniem, jak zwykle w swoim narodowym zamiłowaniu do kłótni uciekamy od meritum sprawy jak tylko moŝemy. Artyści swoim listem, skądinąd pisanym w dobrej intencji rozbudzili debatę na temat moralności gwałtu na nieletniej. Politycy skierowali naszą uwagę na międzynarodowy wymiar wydarzenia i jego skutki. Przewijały się jeszcze szwajcarskie uprzedzenia do Polaków, czy choćby nierówne traktowanie ludzi kultury i zwykłych obywateli. Wszystko to podszyte sporadycznymi komentarzami tych, których zwyczajnie bawi widok upadających celebrytów. Fakt, Ŝe w Ŝaden sposób nie jest to w stanie pomóc nikomu nie ma tu najmniejszego znaczenia. Nie da się ukryć, Ŝe moją reakcją na wieść o pułapce zastawionej na reŝysera Pianisty równieŝ było oburzenie. Bo jak moŝe nie bulwersować fakt, Ŝe polski obywatel i co trzeba podkreślić zasłuŝony jest podstępnie schwytany, by zaraz miał odsiedzieć karę sprzed 31 lat. Sprawy jednak specjalnie nie znałem, więc postanowiłem swój błąd naprawić i zapoznać się z tym epizodem z Ŝycia Polańskiego. Jak wszyscy dobrze juŝ wiedzą, chodziło o stosunek z nieletnią, co w rozumieniu prawa USA jest gwałtem. Do tego dochodzi jeszcze ucieczka przed karą i mamy cały obraz sytuacji (oczywiście wziąwszy pod uwagę, Ŝe w przypadku tego rodzaju przestępstwa nie występuje przedawnienie). Nad oceną moralną popełnionego czynu nie ma się za bardzo, co rozwodzić, bo wraz z biegiem lat nie ulega ona (przynajmniej nie powinna!) zmianie. Inaczej jest juŝ w przypadku samego człowieka. Właśnie większość artystów, na przedzie z Agnieszką Holland uderzało w tą nutę. Bądź, co bądź mają rację, trudno jest ocenić rzetelnie i sprawiedliwie człowieka za czyn dokonany w

9 przeszłości. Sprawca z całą pewnością jest juŝ kimś innym. Aczkolwiek budowanie na tym załoŝeniu usprawiedliwień dla reŝysera teŝ trafione nie jest, bo litera prawa ma to do siebie, Ŝe ocenia tylko i wyłącznie popełnione wykroczenie. Mnie osobiście niezmiernie dziwi fakt nie podnoszenia tematu samego działania wymiaru sprawiedliwości w USA. I nie chodzi mi tutaj o domniemane ambicje senatorskie sędziego, które miały być powodem ucieczki reŝysera, ale o instytucję przedawnienia, czy w zasadzie jej braku. Po głębszej analizie całego tematu, zrozumieniu bezsensowności debatowania nad winą, czy nie winą Polańskiego, (bo tak czy siak ekstradycja nastąpi) zrozumiałem, co tak naprawdę najbardziej razi mnie w całej sprawie. Jest to czas. Czas całej sprawy, który w tym konkretnym przypadku wg mnie staje się czarną plamą w historii działania organów odpowiedzialnych za egzekucję kary (w Stanach jest to prokuratura) i stawia pod wielkim znakiem zapytania sens braku przedawnienia. Oczywiście nie podwaŝam samego logicznego uzasadnienia jego istnienia, (bo tym samym jak mielibyśmy sądzić, choćby zbrodniarzy wojennych?). Lecz czy formuła ta musi być równieŝ usprawiedliwieniem dla zwyczajnej opieszałości? Bo czy inaczej moŝna to nazwać? Mnie osobiście nie chce się wierzyć, Ŝe nie udałoby się wcześniej wyegzekwować kary od reŝysera, skoro ten wielokrotnie przez owe 31 lat bywał zarówno w Szwajcarii, jak i choćby w Polsce podczas kręcenia zdjęć do Pianisty. To, Ŝe trzeba było czekać tak długo jest poraŝką sprawiedliwości kraju chełpiącego się wielkimi tradycjami z nią związanymi. Tylko i wyłącznie przez to sprawa ta wzbudza teraz tak wiele kontrowersji i choć wina Polańskiego wraz z upływem czasu nie ulega zmianie to sens wyciągania konsekwencji jak najbardziej. To trochę tak, jakby polscy sędziowie ograniczeni czasem 25 lat na orzeknięcie winy i ew. skazanie czekali do samego końca. Z punktu widzenia prawnego nie ma to moŝe znaczenia, ale z perspektywy choćby resocjalizacyjnej roli kary wydaję się wręcz farsą, bo przecieŝ skazany bardziej czuje się ofiarą niŝ winnym. Reasumując, Ŝyczyłbym sobie, by cała sprawa nie stała się przyczynkiem do podzielenia społeczeństwa na dwa obozy sprzeczające się o winie Polańskiego o tej orzekł juŝ sąd w 1978 roku jednak, by dała sygnał, Ŝe nad instytucjami państwa, a w szczególności tymi związanymi z sądownictwem trzeba ciągle pracować, by te z kolei nie stały się generatorami i wykonawcami prawa pozbawionego pewnej bardzo waŝnej cechy zdrowego rozsądku. Mikołaj, absolwent kl. dziennikarskiej, student I r. Wschodoznawstwa UAM września to dla wielu kibiców dzień smutku, Ŝałoby, a przede wszystkim wspomnień.

10 Dokładnie roku, w wieku 24 lat, w wypadku samochodowym w Griffen pod Austrią, zginął polski siatkarz - Arkadiusz Gołaś. Jechał ze swoją Ŝoną Agnieszką do Włoch, gdzie podpisał 3 letni kontrakt z włoskim klubem - Maceratą. Piątek, godzina 7:10, austriacka autostrada, samochód prowadzony przez Ŝonę siatkarza zjeŝdŝa na prawą stronę i uderza w ścianę dźwiękochłonną... Arek ginie na miejscu, a Aga zostaje przewieziona do szpitala. Siatkarz pochowany został w Ostrołęce. Śledztwo wykazało, Ŝe winę za spowodowanie wypadku ponosi Ŝona zmarłego siatkarza, a częstochowska prokuratura oskarŝyła ją o nieumyślne spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym. Wymierzono jej karę pozbawienia wolności na rok - w zawieszeniu na 3 lata, zakaz prowadzenia samochodu przez rok oraz karę finansową w wysokości 1000 zł. Arek występował w reprezentacji Polski, z którą na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach zajął 5 miejsce. Swoją karierę rozpoczynał w rodzinnej Ostrołęce. Następnie grał w Warszawie, a przed wyjazdem do włoskiej Padovy występował w barwach Częstochowy, z którą zdobył 3 srebrne medale Mistrzostw Polski, jeden brązowy oraz trzecie miejsce w Pucharze Top Teams Srebrny medal zdobyty przez reprezentację Polski podczas Mistrzostw Świata w 2006 roku został zadedykowany Arkowi. Podczas ceremonii wręczenia medali polscy siatkarze weszli na podium w koszulkach z numerem 16, z którym Gołaś występował w reprezentacji. Pośmiertnie został odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Złotym KrzyŜem Zasługi. Jego imieniem została nazwana hala sportowowidowiskowa w Ostrołęce, w której począwszy od 2006 r. odbywa się corocznie memoriał im. A. Gołasia. RównieŜ co roku w Częstochowie odbywa się memoriał poświęcony Arkowi Marta Kicińska I G Medal po 26 latach!!! 13 września 2009r. Polscy siatkarze po 26 latach zdobyli złoty medal na Mistrzostwach Europy w Turcji. Słuchać Mazurka Dąbrowskiego na podium to wielka sprawa mówili po zwycięstwie. W finale podopieczni Daniela Castellaniego pokonali Francuzów 3:1 i to oni mogli cieszyć się ze złotego krąŝka. Turniej w Izmirze Polacy rozpoczęli od zwycięstwa z Francją 3:1. Następnie wygrali siedem meczy z rzędu. Pokonali, prowadzonych przez Raula Lozano Niemców 3:1, Turków 3:0, Mistrzów Europy z 2007 roku Hiszpanów 3:2, Słowaków takŝe 3:2 oraz Greków 3:0. W półfinale pewnie wygrali z Bułgarami w trzech setach i w ostatnim meczu z Francją w czterech. Pod nieobecność Mariusza Wlazłego, Michała Winiarskiego oraz Sebastiana Świderskiego mało kto wierzył w sukces naszej reprezentacji. Jednak połączenie młodych zawodników (Bartek Kurek, Zbyszek Bartman, Kuba Jarosz, Piotr Nowakowski) z tymi starszymi, bardziej doświadczonymi (Paweł Zagumny, Piotr Gruszka, Michał Bąkiewicz, Daniel Pliński) dało mieszankę wybuchową, co zaowocowało tytułem Mistrza Starego Kontynentu. Paweł Zagumny został wybrany najlepszym

11 rozgrywającym imprezy, a Piotr Gruszka najbardziej wartościowym zawodnikiem Mistrzostw Europy. Miłym, a zarazem zaskakującym gestem było załoŝenie przez Gumę na ceremonię dekoracji koszulki z numerem 13, z którym w kadrze występuje Sebastian Świderski, który tuŝ przed wylotem do Turcji nabawił się powaŝnej kontuzji. To właśnie jemu siatkarze zadedykowali złoty medal. Złota czternastka Daniela Castellaniego: 1.Piotr Nowakowski 3. Piotr Gruszka 4.Daniel Pliński 5.Paweł Zagumny 6.Bartek Kurek 7.Kuba Jarosz 9.Zbyszek Bartman 10.Marcel Gromadowski 12.Paweł Woicki 14.Michał Ruciak 15.Piotr Gacek 16.Krzysztof Ignaczak 17.Michał Bąkiewicz 18.Marcin MoŜdŜonek. Marta Kicińska kl. I G Złota Julia i Srebrna Magda z X LO W minione wakacje Polacy mieli wiele powodów do radości i satysfakcji, a wszystko to za sprawą naszych sportowców. Po poraŝce (mówiąc delikatnie) druŝyny Leo Beenhakkera nie musieliśmy się długo smucić. 13 września druŝyna polskich siatkarzy zdobyła tytuł Mistrza Europy. W kraju zapanowała euforia. Nasza szkoła teŝ miała swój powód do radości i dumy. Absolwentka X LO, wioślarka Poznańskiego Towarzystwa Wioślarskiego - Tryton Julia Michalska, wraz ze swoją koleŝanką Małgorzatą Fularczyk zdobyły pierwszy w historii polskiego wioślarstwa złoty medal dla kobiecej osady na Mistrzostwach Świata w Wioślarstwie. Mistrzostwa odbywały się w dniach sierpnia br. w Poznaniu na Torze Regatowym Malta. na zdj. Julia Michalska (z lewej) i Magdalena Fularczyk Julia urodziła się w Kozienicach i jak sama mówi w wywiadzie dla Naszego Dziennika ( ) niewiele brakowało, a nie miałaby z wiosłami nic wspólnego. Jej tata pracował w stadninie koni, nic więc dziwnego, Ŝe wielką pasją małej Juli stały się konie. Pojawił się teŝ pomysł trenowania jeździectwa, bardzo niestety kosztownego sportu. Kiedy więc w szkole Juli pojawił się poszukujący kandydatów trener wioślarski, Julia zdecydowała się spróbować. Dalszy ciąg zdarzeń znamy. Mówi się, Ŝe tak właśnie narodził się największy kobiecy talent wioślarski ostatnich lat. Julia marzy o tym, by wygrywać, ale wie juŝ, Ŝe wiąŝe się to z bardzo cięŝką pracą i rzadkim pobytem w domu. Jej zdaniem wioślarstwo daje teŝ moŝliwość pięknego obcowania z naturą, czasami trenujemy przy niezwykłych wschodach lub zachodach słońca. A przy okazji jest po prostu sprawiedliwym sportem. Tu nie moŝna oszukiwać.

12 NajwaŜniejsze sukcesy: - mistrzostwo świata juniorów 2003r. - mistrzostwo świata do 23 lat, 2006r. - 8.miejsce na mistrzostwach świata seniorów Monachium 2007r- 6.miejsce na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie 2008r. - 1.miejsce w cyklu zawodów Pucharu Świata w dwójce podwójnej (z Magdaleną Fularczyk) PS. Po odniesieniu przez Julię wspaniałego sukcesu Redakcja TEEN IDEA wysłała jej gratulacje i pozdrowienia w imieniu dziesiątkowiczów, zapraszając na spotkanie, jeśli tylko czas jej pozwoli. Bardzo szybko otrzymaliśmy krótką odpowiedź: Dziękuję bardzo za te miłe słowa. Rzeczywiście jestem teraz zabiegana. Nie będzie mnie przez najbliŝszy czas w Poznaniu. Postaram się jakoś zorganizować czas, by móc X-tkę odwiedzić. Na razie pozostaje mi jedynie pozdrowić wszystkich bardzo serdecznie i prosić o pytania, na które z chęcią udzielę odpowiedzi drogą mailową Julia Michalska Gratulacje naleŝą się teŝ kolejnej absolwentce naszej szkoły Magdalenie Kemnitz, która razem ze swoją koleŝanką Agnieszką Renc zdobyła w tych mistrzostwach tytuł wicemistrzyni świata i srebrny medal. NA TORZE REGATOWYM Magdalena Kemnitz (z lewej) i Agnieszka Renc BoŜena Michalska

13 1.Polski Związek Towarzystw Wioślarskich 2. Medal zdobyty przez polską dwójkę podwójną 3. Stoją na nim zdobywcy medalu 4. Zawody sportowe prowadzone na wodzie 5. Magdalena, zdobywczyni medalu w dwójce podwójnej 6. Mistrzostwa świata w tej konkurencji odbyły się w Poznaniu 7. Trzecia nagroda na podium 8. Poznański klub wioślarski 9. NaleŜy do polskiej reprezentacji czwórki podwójnej 10. Imię zdobywczyni medalu w Mistrzostwach Świata w Poznaniu w 2009r. W zdrowym ciele, zdrowy duch Maksyma stara jak świat, zawsze aktualna. Dyrekcja naszej szkoły, przy finansowym wsparciu Miasta, postanowiła w pełni wcielić ją w Ŝycie, sprawiając 1 września 2009 r. wielką niespodziankę swoim uczniom. Na wszystkich, a szczególnie na tych, którzy mają w sobie nadmiar energii i potrzebują dla niej ujścia, czekało nowe boisko. Jak mówią specjaliści, czyli nauczyciele wychowania fizycznego, jest to boisko uniwersalne, na którym moŝna uprawiać wiele gier zespołowych. W dalszej kolejności dyrektor Małgorzata Roszyk obiecuje zbudowanie trybun dla publiczności. Mamy nadzieję, Ŝe na tym boisku wyrosną kolejne medalistki i medaliści z X LO. Wszystkim, dzięki którym Dziesiątka moŝe pochwalić się nowym obiektem sportowym dziękujemy! 11. Napęd łodzi wioślarskiej 12. Tam odbyła się Olimpiada w 2008r. 13. Bez niego polska czwórka zdobyła srebro w Pekinie 14. Tor Regatowy w Poznaniu 15. podwójna Polscy zdobywcy złotego medalu na Olimpiadzie w 2008r. 16. Nagroda za zwycięstwo w zawodach Ola Mytlak Paulina Jankowska II D

14 PUCHAR JEST NASZ SUPERPUCHAR TEś!!! Lechici po rzutach karnych pokonali Wisłę Kraków. Dzięki temu zwycięstwu zostali zdobywcami SUPERPUCHARU POLSKI! Na ten mecz czekało wielu kibiców zarówno poznańskich jak i krakowskich. No i w końcu doczekali się. W sobotę, 25 lipca na stadionie Zagłębia w Lubinie stanęli naprzeciwko siebie mistrz Wisła Kraków i zdobywca Pucharu Polski Lech Poznań. KaŜdy chciał wygrać. Wiślacy cały czas pamiętali o ostatnich przegranych meczach z Poznaniakami i mieli nadzieję, Ŝe zwycięstwem zrehabilitują się swoim kibicom za te poraŝki. Z kolei Lechici chcieli wynagrodzić swoim fanom to, Ŝe nie zdobyli majstra, chociaŝ mieli taką wielką okazję. I juŝ w 9 min. Lewy po świetnym podaniu przez Marcina Kikuta pokonał Mariusza Pawełka. Jednak nasi piłkarze wiedzieli, Ŝe Wiślacy tak łatwo meczu nie oddadzą. Niestety w 37 min. doszło do zderzenia Djurdjevica z Kasprzikiem i Junior Diaz wykorzystał okazję na doprowadzenie do remisu. Obie druŝyny walczyły do końca, Ŝeby strzelić jeszcze jednego gola. Nie udało im się to, musieli więc zmierzyć się w rzutach karnych, które wiadomo - są jak los na loterii. W takich sytuacjach wygrywa po prostu lepszy. Przez pierwsze trzy serie Ŝaden ze strzelających zawodników się nie pomylił. W czwartej Pawełka pokonał Sławomir Peszko, niestety nie udało się to chwilę później Semirowi Stilicowi. Jednak prawda jest taka, Ŝe dwie ostatnie serie to rehabilitacja Grzegorza Kasprzika za utratę bramki. Zarówno w przedostatniej, jak i ostatniej serii powstrzymał strzały Pawła BroŜka i Patryka Małeckiego a la Dudek dance. W rezultacie Lech Poznań pokonał Wisłę Kraków 1:1 (1:1; 1:1) w rzutach karnych 4:3. Ania Ceyza II G

15 I NA DOBRE I NA ZŁE W KOLEJORZU SERCE ME Mecze KKS LECH POZNAŃ w Lidze Europejskiej oraz w Ekstraklasie. Pierwszy mecz w Lidze Europejskiej 2009/2010 Lechici zagrali 30 sierpnia w Norwegii, z tamtejszym Fredrikstad FK. Spotkanie to przyniosło wiele radości, zarówno piłkarzom, jak i kibicom. Mecz rozpoczął się dla nas wspaniale. 8 min. i po golu Wilka KOLEJORZ prowadził 1 : 0, minuta 22 i Arboleda pokonuje bramkarza rywali. Niebiesko biali fani nie zdąŝyli ochłonąć, a juŝ w 25 min. znowu Manu podwyŝszył wynik na 3 : 0. piłkarze dali odpocząć kibicom do końca pierwszej połowy. Niestety w 48 min. wspaniały Kasprzik został pokonany przez Borgesa. Lechici nie byli z tego zadowoleni. Postanowili udowodnić rywalom, Ŝe ten mecz naleŝy do nich. Zaczęli juŝ w 50 min., gdy Lewy sam na sam z bramkarzem wygrał ten pojedynek. 3 minuty później Peszko podwyŝszył na 5 : 1. Kibice byli w euforii, ale Bander stwierdził chyba, Ŝe to jeszcze za mało i w 55 min. huknął zza pola karnego i było juŝ 6 : 1. Po tym meczu było prawie pewne, Ŝe jesteśmy w kolejnej rundzie LE. Niestety piłkarze Lecha za bardzo się rozluźnili i w rewanŝowym meczu przegrali 2 : 1. Na szczęście ogromna przewaga z pierwszego spotkania pozwoliła nam na dalszy udział w LE. W międzyczasie Lech zainaugurował rozgrywki Ekstraklasy. W pierwszym meczu pokonał na wyjeździe Piasta Gliwice 3 : 1. 7 sierpnia odbyło się losowanie, po którym mieliśmy poznać naszego kolejnego rywala w LE. Okazał się nim belgijski Club Brugge. Lechici nie mieli jednak czasu na rozpatrywanie Belgów, poniewaŝ juŝ 9 sierpnia pokonali na wyjeździe Koronę Kielce 5 : 0. Był to świetny początek sezonu. Niestety, co dobre szybko się kończy. W meczu z Polonią Warszawa nasi piłkarze przegrali 4 : 2, a zdobywca jednej z dwóch bramek Sławomir Peszko otrzymał czerwoną kartkę. Wszyscy zaczęli zastanawiać się jak pójdzie naszym w najbliŝszym meczu. W środę, 20 sierpnia podejmowaliśmy we Wronkach Belgów. Piłkarzom zaleŝało zarówno na zwycięstwie, jak i na tym by nie stracić bramki. Obie druŝyny za wszelką cenę chciały zdobyć gola. Jednak w ciągu 90 min. im się to nie udało. Sędzia doliczył 3 min. Nasi zrobili coś, czego mało kto by się spodziewał. Okrzyki kibiców GRAMY DO KOŃCA, KOLEJORZ GRAMY DO KOŃCA oraz znane kibicom Lecha hasło NIGDY SIĘ NIE PODDAWAJ sprawdziły się w tym meczu. Gdy do końca spotkania zostało ok. 10 sekund, mało kto wierzył w wygraną. Jednak Sławomir Peszko zrobił dokładnie to samo, co Rafał Murawski z Austrią Wiedeń, czyli pokonał bramkarza rywali w ostatniej chwili. Stadion eksplodował, Peszkin podbiegł do kibiców, by razem z nimi cieszyć się z wygranej. Niestety zrobił to przed gwizdkiem sędziego, za co dostał Ŝółtą kartkę, a poniewaŝ miał juŝ jedną na swoim koncie nie mógł zagrać w rewanŝowym meczu w Belgii. Nasi piłkarze, znowu rozluźnieni po ostatniej wygranej, w rozgrywkach Ekstraklasy przegrali z Cracovią Kraków 1 : 0. Nie lepiej było w Brugge, gdzie przegrali 1 : 0, po karnych 4 : 3. Tym meczem poŝegnali się z występami w LE. Pozostała im tylko gra w Ekstraklasie. Lechici jakby stanęli w miejscu. W 5 kolejce zremisowali z GKS Bełchatów 2 : 2. Przełom nastąpił 12 września. KOLEJORZ przegrywał juŝ z Jagiellonią Białystok 2 : 0. Wystarczyło 15 minut i był juŝ remis. Jednak obie druŝyny walczyły o 3 pkt. Lechici znowu ograli rywali w ostatnich minutach meczu. Arboleda pokonał Gikiewicza w 89 min. i Lech mógł się cieszyć ze zwycięstwa. Kolejny mecz równieŝ moŝna zaliczyć do udanych. Lech pokonał we Wronkach Odrę Wodzisław 1 : 0. Po dwóch wygranych wszyscy uwierzyli, Ŝe POZNAŃSKA LOKOMOTYWA się odrodziła. Jednak rzeczywistość okazała się inna. Daty 25 września nie chce pamiętać Ŝaden poznański fanatyk. Napiszę krótko, bo nie ma się co rozpisywać. Lech Poznań przegrał na wyjeździe z warszawską Legią 2: 0. Miejmy tylko nadzieję, Ŝe rewanŝ w Poznaniu będzie o wiele weselszy. RównieŜ o meczu w PP nikt nie chce pamiętać. Z powodu przegranej Lech stracił moŝliwość na obronę tytułu. Ania Ceyza II G

16 Redakcja TEEN IDEA Cześć Wszystkim! Jestem Ania, juŝ drugi rok jestem w X LO, oczywiście w klasie dziennikarskiej. Wybrałam ten profil, poniewaŝ w przyszłości chciałabym pracować jako dziennikarka sportowa. Interesuję się sportem, z którym miałam do czynienia równieŝ jako zawodnik. SPORT, dla jednych najgorsze, co moŝe spotkać człowieka, dla innych popisywanie się, bo ja się interesuję, czyli jestem fajny. Dla mnie jest to sens Ŝycia; zainteresowanie, dzięki któremu wiem, po co się urodziłam i po co mam Ŝyć. Sport w moich oczach to poezja, coś pięknego. Najbardziej lubię piłkę noŝną oraz siatkówkę. MOJA JEDYNA MIŁOŚĆ TO KOLEJORZ... poznański klub sportowy KKS LECH POZNAŃ, za którym poszłabym w ogień. Jest to moja ukochana druŝyna, z którą jestem na dobre i na złe, dla mnie zawsze ONA jest najlepsza. Nie przeszkadza mi słabsza dyspozycja piłkarzy, drogie bilety, czy złe warunki atmosferyczne, liczy się tylko LECH. W siatkówce moim ulubionym klubem jest Skra Bełchatów. Poza tym lubię podróŝować, słuchać muzyki i w ogóle aktywnie spędzać czas. Ania Ceyza IIg Mam na imię Klaudyna i chodzę do IIG, czyli klasy humanistyczno - dziennikarskiej. Wybrałam ten profil nie tylko z powodu rozszerzonego języka polskiego, historii i geografii, ale równieŝ dlatego, Ŝe interesuję się dziennikarstwem. Kiedy dowiedziałam się, Ŝe w naszej szkole działa redakcja gazetki, bez zastanowienia poszłam na pierwsze spotkanie. Okazało się, Ŝe zarówno ekipa jak i opiekun pani prof. BoŜena Michalska to naprawdę bardzo sympatyczni ludzie. W naszej gazetce piszemy o ciekawych zainteresowaniach nauczycieli, uczniów, o aktualnościach, ale największym powodzeniem cieszy się kącik sportowy oraz kulturalny. W redakcji panuje miła i luźna atmosfera, jednak, kiedy mamy coś do zrobienia wszyscy się spinamy, by tylko zdąŝyć na czas z wydaniem kolejnego numeru. Jesteśmy otwarci na Wasze nowe pomysły, propozycje. Zachęcam nie tylko klasy humanistyczne do pracy w gazetce, ale i klasy o profilu ścisłym. Myślę, Ŝe kaŝdy nowy uczeń wniesie do naszego zespołu coś zupełnie nowego, inspirującego. Czeka na Was duŝo pracy, ale jeŝeli lubicie pisać, działać, wyszukiwać informacje oraz poznawać nowych ludzi kółko dziennikarskie jest niewątpliwie miejscem dla was. Za cięŝką pracę są równieŝ nagrody. Bierzemy udział w fascynujących warsztatach z dziennikarzami np. w radiu czy Gazecie Wyborczej. Przyjdźcie, dowiecie się wszystkiego ze szczegółami. Czekamy w sali nr 10. Zapraszam Klaudyna Koczorowska IIG z piłkarzem Kolejorza Semirem Stilicem Cześć Wszystkim! Jestem Asia, uczęszczam do dziesiątki drugi rok, we wrześniu ubiegłego roku dołączyłam do redakcji. Pracę w gazetce traktuję jako nabieranie doświadczenia kaŝdy artykuł piszę z chęcią i zaangaŝowaniem mając nadzieję, Ŝe

17 moje teksty są ciekawe i godne przeczytania. Profil dziennikarski wybrałam poniewaŝ fascynuje mnie ten zawód. Lubię słuchać, pisać i opowiadać. Największą przyjemność sprawia mi pisanie o polityce oraz dzielenie się swoimi wraŝeniami poprzez opracowywanie recenzji filmowych. Kocham fotografię, uwielbiam patrzeć na świat z perspektywy obiektywu. Sztywno trzymam się załoŝenia Ryszarda Riedla, Ŝe W Ŝyciu piękne są tylko chwile. Mój świat składa się z mnóstwa niezapomnianych chwil, które rejestruje oko mojego aparatu. Jeszcze nie wiem, co dokładnie chcę robić po liceum, cichutko myślę o politologii, kulturoznawstwie, turystyce lub dziennikarstwie. Asia Jędrzejewska II G Hej! Mam na imię Julia, jestem uczennicą klasy IIg. Ciekawi mnie bardzo, czym Wy Drodzy pierwszoklasiści kierowaliście się przy wyborze profilu klasy? Przedmioty rozszerzone? Dodatkowe zajęcia? Tak, ja teŝ będąc humanistką darzącą szczerą sympatią historię, język ojczysty i geografię wiąŝę z tymi przedmiotami i zagadnieniami swoją przyszłość. Studia? Oczywiście. Kierunek? I tu zaczynają się schody! Kończąc gimnazjum chciałam pójść na turystyką i rekreację, poniewaŝ świat, kontynenty, a przede wszystkim podróŝe, kultura i dziedzictwo krajów europejskich szalenie mnie interesują. Będąc w pierwszej klasie liceum zapisałam się do DKF i co podkreślam, wytrwałam z uśmiechem do dziś, bo nie kaŝdemu udaje się ta sztuka. Historia kina i filmu zdobyta na kursach, moŝliwość poznania aktorów: np. Macieja Stuhra, Olgierda Łukaszewicza, Cezarego śaka, Mateusza Damięckiego, wycieczki na plan serialu Na dobre i na złe oraz do Łódzkiej Szkoły Filmowej pozwoliły mi myśleć o aktorstwie. Jednak, i tu chyba nie zaskoczę nikogo DZIENNIKARSTWO jest tematem moich ostatnich przemyśleń o zawodowej przyszłości. W ubiegłym roku ja, jak i równieŝ moja klasa uczestniczyliśmy w wielu wykładach organizowanych przez WSNHiD i prawdopodobnie wtedy połknęłam dziennikarskiego bakcyla, którego wykorzystuję przy redagowaniu szkolnej gazetki. Praca w radiu wiąŝąca się z ciekawymi audycjami, wywiadami czy w telewizji - komentowanie bądź emocjonujących meczów polskich złotych siatkarzy bądź budzących skrajne emocje wyścigów Formuły 1 z udziałem Roberta Kubicy na dzień dzisiejszy to jest moja wymarzona przyszłość. Wybór nie jest łatwy, ale aby zrealizować swoje cele jestem zmuszona w pewnym momencie podjąć decyzję. Mam nadzieję, Ŝe kiedyś, będąc juŝ spełnioną zawodowo kobietą powiem: to był strzał w dziesiątkę!!!. SIATKÓWKA Julia Tritt II G dla wielu osób to tylko kilka liter, dla mnie jest to przede wszystkim pasja, hobby oraz sposób na spędzenie miło wolnego czasu. Interesowałam się ją juŝ od dawna, bo od 2003 roku, kiedy polskie siatkarki dwa razy pod rząd zdobyły złoty medal Mistrzostw Europy. Jednak, dopiero po Mistrzostwach Świata w 2006 roku w Japonii, gdzie siatkarze zdobyli wicemistrzostwo świata zaczęłam patrzeć na siatkówkę inaczej. Mogłabym rzec, ze stała się sensem mojego Ŝycia. Sama w wolnym czasie grywam w siatkówkę oraz trenuję w poznańskim klubie UKS ZSMS Poznań. Wielu ludzi uwaŝa, Ŝe sport jest wyłącznie dla chłopaków. Wcale się z tym nie zgodzę. Robię to, co kocham i chciałabym, aby tak pozostało. Atmosfera podczas meczy reprezentacyjnych tzw. Światówki jest niezapomniana. Tysiące kibiców zawsze jest ze swoją druŝyną, wspiera ją, kiedy przegrywa, oraz cieszy z nią, kiedy wygrywa. Nie wyobraŝam sobie, aby mnie zabrakło na meczach ligowych i międzynarodowych. Tak, jak inni mam swoich ulubieńców. Są to: Michał Winiarski,

18 Mariusz Wlazły, Zbigniew Bartman czy teŝ mało znany Fabian Drzyzga. Z zagranicznych siatkarzy lubię Dantego, Gibę, Pierra Pujola, Stephana Antigę oraz Igora Yudina. Oprócz nich kibicuję oczywiście Skrze Bełchatów, która w ubiegłym sezonie po raz piąty z rzędu zdobyła Mistrzostwo Polski oraz AZS-owi Częstochowie. W przyszłości chciałabym zostać dziennikarką sportową. Wzorem do naśladowania są dla mnie Tomasz Swędrowski i Wojciech Drzyzga, siatkarscy komentatorzy Polsatu Sport, których miałam okazję spotkać na wielu meczach i rozmawiać. Marta Kicińska I G Z Danielem Castellanim trenerem Mistrzów Europy Nazywam się Karolina, mam 16 lat i jestem uczennicą klasy Ig. Interesuję się sportem, a konkretnie tenisem ziemnym i lekkoatletyką, z którymi to dyscyplinami miałam wiele wspólnego. Dla mnie sport to coś w rodzaju tabletki na stres; pomaga oderwać się od rzeczywistości i przenieść na boisko. Czasami oglądając mecz, czuję się jak dodatkowy zawodnik, przenoszę swoje emocje na plac gry i zapominam o codziennych problemach. Cieszę się ze zwycięstw swoich faworytów i czuję zdenerwowanie przed ich walką o zwycięstwo. Sport dla wielu to tylko słowo jak kaŝde inne, dla mnie jednak to całe Ŝycie. Kieruję się słowami Antoine a de Saint-Exupéry: Aby zdobyć wielkość, człowiek musi tworzyć, a nie odtwarzać. Myślę, Ŝe za kaŝdym rogiem czekają na nas nowe doświadczenia, przemyślenia, spostrzeŝenia refleksje i o nich chciałabym pisać jako członek redakcji Teen Idea. Chciałabym sprawić, aby czytelnik przeniósł się razem ze mną na sportowe boiska, przypomniał sobie wielkie legendy sprzed lat. Wprawdzie moim hobby jak juŝ wspominałam jest lekkoatletyka i tenis ziemny, to nie tylko o tym chciałabym pisać. Sport to rozbudowane pojęcie i właśnie on pomógł mi odnaleźć w sobie inną pasję. Od paru lat zajmuję się kolekcjonowaniem autografów, co pomaga mi bardziej zbliŝyć się do wielkich gwiazd. Moje hobby daje mi wiele przyjemności i pomysły na ciekawe artykuły o problemach sportowców. Skupiam się głównie na wyciąganiu wniosków z wydarzeń z przeszłości, dostrzeganiu podobieństw pomiędzy zawodnikami sprzed lat, a tymi, którzy reprezentują swoje kraje w czasie obecnym. Karolina Konstańczak I G

19 Nazywam się Natalia Matuszewska i w tym roku szkolnym rozpoczęłam naukę w X Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu, w klasie 1g o profilu dziennikarsko-humanistycznym. Jestem typową humanistką, dlatego po skończeniu gimnazjum brałam pod uwagę klasy z rozszerzonym językiem polskim i historią. Czy chcę zostać dziennikarką? Nie wiem do końca, na pewno będę moją decyzję zmieniać jeszcze wielokrotnie, ale jestem zadowolona z wyboru tej szkoły i tej klasy. Chciałabym przystąpić do Redakcji Teen Idea, gazetki aktywnie działającej w naszej szkole. Kiedy o niej usłyszałam, od razu zapaliłam się do tego pomysłu. Uwielbiam pisać, zarówno tworzyć własne teksty, opowiadania, jak i artykuły na dane tematy, zwłaszcza recenzje ksiąŝek, które czytam w nadmiernych ilościach. Interesuję się wydarzeniami kulturalnymi w Poznaniu, a takŝe lubię poznawać ludzi i nawiązywać z nimi kontakty. UwaŜam, Ŝe obecnie zbyt mało osób docenia ksiąŝki, czyta je z przymusu i często jest nimi zawiedzionymi. Dlatego chciałabym na łamach Teen Idea polecać ksiąŝki, zarówno lektury, jak i te, które czyta się jedynie dla przyjemności. Myślę, Ŝe dzięki temu człowiek się ubogaca, poprawia swój język, zaczyna mieć więcej zainteresowań, a takŝe przeŝywa więcej niŝ jedno Ŝycie. poznania i godnych szacunku gości nie tylko muzyków, a ja nie ustaję w walce o powrót muzyki do szkół. Do opieki nad redakcją gazetki TEEN IDEA zaprosiła mnie 4 lata temu moja klasa, pierwsza w dziesiątce klasa o profilu dziennikarskim. Kocham działanie i ludzi, jak to się mówi zakręconych pozytywnie, więc natychmiast wzięliśmy się do pracy. Były chwile trudne, nie wszystkim chciało się brać na siebie dodatkowe, trudne zadania. Trzeba było takŝe pamiętać, Ŝe nikt w redakcji nie jest odpowiedzialny tylko za siebie. Gazetka przecieŝ reprezentuje naszą własną szkołę. Najwytrwalsi zostali. Obecnie rozpoczynają studia dziennikarskie na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza. Ich miejsce w redakcji zajęli następni, którzy nadal starają się, Ŝeby była coraz ciekawsza, treściwsza i zawsze na poziomie. Jej redagowanie daje radość, satysfakcję, ale nie jest juŝ zabawą, a powaŝną pracą. BoŜena Michalska Natalia Matuszewska I G Moją wielką pasją jest muzyka i Fryderyk Chopin. Z wykształcenia jestem muzykiem, absolwentką poznańskiej Państwowej WyŜszej Szkoły Muzycznej (dziś Akademia Muzyczna). 22 lata temu objęłam w X LO muzykę i Klub Pro Sinfoniki obecnie Muzyczny Salon im. Raula Koczalskiego, wybitnego polskiego pianisty, chopinisty. Muzyki niestety juŝ (!) nie ma, ale Salon Muzyczny trwa i wciąŝ zaprasza znakomitych, wartych Z twórcą Polskiego Teatru Tańca - Conradem Drzewieckim

20 Redaktor naczelny: Ania Ceyza No tak! Nowy rok szkolny w pełni niektórzy znów będą się głowili, jak urwać się z lekcji, jakie wymyślić usprawiedliwienie, dlaczego nie byłem (byłam) na sprawdzianie, kartkówce, klasówce itp. Nie martwcie się. Redakcja gazetki w końcu nie na darmo nosi tytuł TEEN IDEA, więc spróbuje jakoś temu zaradzić. Polecamy wzór takiego usprawiedliwienia, ale zapowiadamy, Ŝe za konsekwencje nie bierzemy odpowiedzialności! Usprawiedliwienie Na polecenie mojej córki uprzejmie zawiadamiam, Ŝe córka moja w poniedziałek bm. nie była obecna w szkole, poniewaŝ w niedzielę podjęła takie postanowienie. Jako oficjalny powód nieobecności córka poleciła mi podać ból brzucha. Podając ten powód, córka moja dała mi równocześnie do zrozumienia, Ŝe przyczyny jej decyzji są głębsze i sięgają poniedziałkowej klasówki z polskiego, w której dopatruje się ona wyraźnej i niedwuznacznej szykany szkoły wobec niej. Podejmując naukę w Waszej szkole córka oczekiwała, Ŝe podobnie jak ona szkołę szkoła i ją otaczać będzie Ŝyczliwością, sympatią, zrozumieniem i Ŝe porozumienie to będzie wzajemne i bezwzględnie respektowane. Niestety, szereg faktów świadczy o tym, Ŝe szkoła systematycznie i jednostronnie to porozumienie narusza. Ograniczając się więc chwilowo do sankcji jednodniowej nieobecności, córka moja podkreśliła, Ŝe zastrzega sobie prawo w wypadku dalszego gwałcenia przez szkołę tego dwustronnego porozumienia ostrzejszych i bardziej zdecydowanych sankcji. Na polecenie mojej córki Matka Sekretarz: Julia Tritt Skład redakcji: Adriana Jędro, Joanna Jędrzejewska, Klaudyna Koczorowska, Natalia Witkowska, Marta Kicińska (1g), Karolina Konstańczak (1g), Natalia Matuszewska (1g). Fotoreporter: Stefania Bogacz Redaktorzy absolwenci twórcy gazetki, studenci Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM: Magda Królczyk, Olga Milewska, Mateusz Bartosiewicz Opiekun: prof. BoŜena Michalska