Spis treści. Narodowego. winter break? 1. Chemicy w popkulturze. 2. Komiksowe wieści. 3. Cuda natury Biebrzańskiego Parku. 4.

Transkrypt

1

2 Spis treści 1. Chemicy w popkulturze 2. Komiksowe wieści 3. Cuda natury Biebrzańskiego Parku Narodowego 4. Ludzie bezdomni 5. Jak zostać księżniczką 6. Spontan 7. Lotnisko Mokotowskie 8. Na drodze do profesjonalizmu 9. How do teenagers in Poland spend their winter break?

3 Chemicy w popkulturze Dla jednych bełkot genialnych umysłów ścisłych, dla innych niekwestionowana królowa nauk. Chemia, pomimo tak wielu lat i zmian w szkolnictwie, wciąż zajmuje zaszczytne miejsce jednego z najbardziej szanowanych przedmiotów wykładowych. Jak jednak prezentują się chemicy w popkulturze? MacGyver MacGyver człowiek, który za pomocą grzejnika przepala kajdany, a butle pod ciśnieniem służą mu jako plecak odrzutowy. Chemik i fizyk college'u Western Tech, z zawodu tajny agent sekretnej Fundacji Phoenix. Emitowany w latach serial MacGyver jako pierwszy skomercjalizował temat chemii. Tutaj wszystko jest możliwe. Trumna pełni rolę skutera, soda i ocet to gaz łzawiący, a kawałek kabla wraz z metalowym świecznikiem okazują się defibrylatorem. MacGyver znajdzie niekonwencjonalne zastosowanie dla każdego przedmiotu z naszej codzienności. Walter White Największym fenomenem ostatnich lat okazał się serial Breaking Bad produkcji Netflix. Tytuł opowiada historię Waltera White'a wybitnego nauczyciela chemii, u którego zostaje zdiagnozowany rak płuc. Mężczyzna, chcąc zapewnić swojej rodzinie lepszą przyszłość, staje się kryminalistą. Produkuje, ulepsza i sprzedaje metaamfetaminę. W przestępczej karierze pomaga mu zaś jego były uczeń, Jesse Pinkman. Historia szalonego chemika podbiła serca widzów z całego świata. Szacuje się, że finałowy odcinek serii obejrzało ponad 10 milionów widzów. Dexter Zaszczytne, pierwsze miejsce w naszym zestawieniu zajmuje samozwańczy geniusz nauki, największy umysł tego świata, a zarazem człowiek uhonorowany orderami zasług dla kultury popularnej Dexter. Postać, która przez ponad siedem lat bawiła widzów z całego świata i na zawsze będzie stanowiła wizytówkę stacji Cartoon Network. Mało kto wie, że przygody małoletniego geniusza śledziło przed ekranami

4 telewizorów ponad siedem milionów Amerykanów! Wynik godny pozazdroszczenia, tym bardziej że mamy tutaj do czynienia z serialem animowanym, skierowanym głównie w stronę młodszej widowni. Dexter jest bez wątpienia fenomenem popkultury, o czym może świadczyć niedawno wydany komiks, traktujący o jego przygodach. Chemia to nauka, która znajduje równie wielu wyznawców, jak i przeciwników. Można ją kochać lub nienawidzić. Powyższe przykłady obrazują tylko, jak szalonym trzeba być człowiekiem, by zgłębiać jej tajniki. Pozwolicie się wciągnąć w świat chemii? Zamieszczona w artykule grafika pochodzi z oficjalnej strony wydawnictwa IDW Publishing i przedstawia okładkę komiksu Dexter's Laboratory #1 autorstwa Derka Fridolfsa oraz Ryana Jampole'a. Tomek Tommy Gun Grodecki (absolwent) Komiksowe wieści Nie myślałem, że jeszcze napiszę te słowa... Komiksowe wieści wracają na łamy Strzału w 11! W najnowszej odsłonie kącika przyjrzymy się pierwszej części znakomitego cyklu Davida Petersena Mysia Straż, a także rzucimy okiem na nadchodzący serial ze świata Marvela. Miłej lektury! :) Recenzja Mysia Straż: Jesień 1152 Zima roku 1149 przyniosła ze sobą krwawą wojnę z hersztem łasic. Myszy jednak przetrwały. Jesień roku 2014 obdarowała nas tytułem, na który czekały rzesze polskich czytelników. Przygotujcie się na przygodę spod znaku płaszcza i szpady! W myszy każdej siła jest męstwa, lecz to w Straży siła zwycięstwa

5 Mysia Straż to w tym momencie ewenement na amerykańskim rynku wydawniczym. Epicka opowieść o prastarej dynastii polnych gryzoni, historia przyjaźni tercetu małych muszkieterów, a zarazem bajka, którą każdy rodzic powinien przeczytać swoim pociechom na dobranoc. W wypełnionym po brzegi superbohaterami, zachodnim światku komiksowym tytuł jawi się jako istna perła, niewątpliwie warta zapoznania. Swoją przygodę z trójką sympatycznych zwierzaków rozpoczynamy od przedmowy, przewijającej się przez kolejne rozdziały, oraz krótkiego przedstawienia postaci. Oto bowiem mali przyjaciele, Kenzie, Saxon i Lieam, wyruszają w podróż w głąb świata zamieszkanego przez najróżniejsze, obce im istoty. Na swojej drodze bohaterowie napotkają liczne zagrożenia gigantyczne w stosunku do ich rozmiarów kraby, kryjące się w cieniu węże, a także mysich zdrajców rodzimego rodu. Każde z niebezpieczeństw, niczym w dobrej grze fabularnej, wymaga od gryzoni odmiennych działań taktycznych oraz szybkiego rekonesansu. Spryt i inteligencja okażą się najsilniejszą bronią wobec znacznie potężniejszych przeciwników. Pomysł na opisywany komiks narodził się na skrawku papieru, kiedy to David Petersen zapisał zaledwie jedno zdanie: Myszy mają własną cywilizację, są za małe, by współżyć z innymi zwierzętami. Tych kilka słów zapoczątkowało przypływ fali pomysłów w głowie amerykańskiego artysty. Jak możemy wyczytać we wstępie do albumu, Petersen właśnie wtedy narysował trzech głównych bohaterów cyklu, pieczołowicie kreując olbrzymi świat gryzoni. Mysia Straż jest już wielkim uniwersum, w którego skład wchodzą nie tylko powieści graficzne, ale i gry fabularne czy kolekcje figurek. Na horyzoncie widnieje zaś ekranizacja przygód polnej gwardii w reżyserii samego twórcy tego nietuzinkowego projektu. Zleć coś byle myszy, może wykona zadanie. Zleć to Strażnikowi, rychlej umrze, niż cię zawiedzie

6 Mysia Straż pod wieloma względami okazała się również popisem umiejętności graficznych Petersena. Piękne całostronicowe ilustracje robią wprost piorunujące wrażenie, nawiązując stylistyką do dokonań autorów rynku frankofońskiego. Gryzonie spod ołówka artysty, dzięki soczystym barwom, wyglądają jak żywe. Moim ulubieńcem w trakcie lektury stała się drobna mysz-kartograf, z którą wiąże się dość ciekawy zwrot fabularny. Choćby i dla niej warto przeczytać ten album. Jesień 1152 to pozycja, którą powinien się zainteresować każdy smakosz sztuki obrazkowej. Z uwagi na problemy z dostarczeniem wersji zagranicznej, debiut powieści na polskim rynku okazał się dla mnie nie lada świętem. Jedynym mankamentem rodzimej edycji wydaje się podzielenie pierwszego tomu na dwie części względem edycji amerykańskiej, przez co czytelnik po lekturze może poczuć pewien niedosyt. Projekt Petersena rozrósł się już bowiem do tak wielkich rozmiarów, że powstała nawet poboczna seria o nazwie Legends of the Guard, za której produkcją stoją największe gwiazdy komiksowego światka m.in. Stan Sakai i Bill Willingham. Jeżeli więc kochacie prozę Tolkiena oraz Lewisa, Mysia Straż jest

7 tytułem, który niewątpliwie przypadnie Wam do gustu. Grafiki, zamieszczone w artykule, pochodzą z oficjalnej strony wydawnictwa BUM Projekt i cyklu Mouse Guard. Za ilustracje odpowiada David Petersen. Cytaty, wykorzystane w tekście, są fragmentami komiksu Mysia Straż: Jesień 1152, część 1 w tłumaczeniu Mateusza Jankowskiego. Wieści ze świata komiksu: Daredevil na małym ekranie Oficyna Marvel Comics oficjalnie potwierdziła, że właśnie trwają prace nad serialowymi przygodami Daredevila. Realizacją produkcji zajmie się firma Netflix, posiadająca w swoim portfolio takie tytuły jak chociażby House of Cards. Obraz przedstawi losy Matta Murdocka, prawnika przybierającego nocą postać strażnika uciśnionych. Na ekranie pojawią się znajome miłośnikom komiksów postacie Karen Page, Stick i Foggy Nelson. W głównego bohatera ma się wcielić Charlie Cox znany z filmowej ekranizacji Gwiezdnego Pyłu, a także serialu HBO Zakazane imperium. Towarzyszyć mu będą Deborah Ann Wolf ( Czysta krew ), Elden Henson ( The Mighty Ducks ) oraz Bob Gunton ( Skazani na Shawshank ). Rolę kultowego nemezis Daredevila, Kingpina, powierzono Vincentowi D'Onofriowi ( Full Metal Jacket, Faceci w czerni ). Premiera przewidywana na kwiecień 2015 roku. Zdjęcie, zamieszczone w artykule, pochodzi z oficjalnej strony wydawnictwa Marvel Comics. Aktorem widocznym na fotografii jest Charlie Cox. Tomek Tommy Gun Grodecki (absolwent)

8 Cuda natury Biebrzańskiego Parku Narodowego Dwa tygodnie zeszłorocznych wakacji spędziłem u dziadków na wsi w województwie podlaskim, w miejscowości Zawady. Wieś ta leży niedaleko Biebrzańskiego Parku Narodowego. Moja ciocia, która pracuje jako przewodnik, dużo mi o nim opowiadała, więc 1 lipca, wraz z całą rodziną, pojechaliśmy tam na wycieczkę. Biebrzański Park Narodowy jest największym w Polsce i jednym z większych w Europie. Jego powierzchnia to prawie ha. Przez jego rozległe połacie przepływa nietknięta działalnością człowieka rzeka Biebrza, która wraz z licznymi torfowiskami tworzy unikatową mozaikę zwaną biebrzańskimi bagnami. To właśnie dla ich ochrony powstał park. Po wejściu do parku zauważyłem, że drzewa są jakieś dziwne. Miały one korzenie uniesione na metr ponad powierzchnię gruntu. Ciocia wyjaśniła mi, że lasy w parku dzielą się na olsowe i łęgowe. Łęgowe porastają wyżej położone tereny i wyglądają zwyczajnie. Las olsowy położony niżej, w strefie zalewowej, porasta olcha. Wysoko uniesiony system korzenny pozwala jej przetrwać w głębokiej wodzie. Ciekawostką jest to, że tylko olcha tak potrafi. Flora BbPN jest bardzo bogata. Zobaczyliśmy tam między innymi owadożerną rosiczkę, której występowanie do tej pory kojarzyło mi się tylko z lasami tropikalnymi. Nie mniej zadziwiła mnie

9 cykuta. Ta niepozornie wyglądająca roślina, obficie porastająca biebrzańskie bagna, w rzeczywistości jest silnie trująca. Naparem z cykuty otruto Sokratesa, który jak wiemy był wybitnym greckim filozofem. Wzdłuż leśnych ścieżek rośnie bagno. Jest to roślina o właściwościach halucynogennych. Jej unoszący się do wokół zapach powoduje zawroty głowy. Poruszanie się po parku bez przewodnika nie jest bezpieczne. Trzeba uważać, żeby nie utopić się w bagnie. Jego powierzchnia pokryta jest takim samym mchem jak ścieżka. Kiedy przebiłem kijem ten zielony kożuch, uwolnił się nagromadzony pod nim siarkowodór. Zapach był, delikatnie mówiąc, nieprzyjemny Na terenie Parku żyje wiele gatunków zwierząt. Szczególnie liczna jest populacja ptaków: aż 230 gatunków z czego 170 ma tu tereny lęgowe. Dla wodniczki i bataliona biebrzańskie bagna są jednym z nielicznych miejsc w Europie, gdzie mogą się rozmnażać. Mieszka tu 25% światowej populacji wodniczki. Batalion to symbol BbPN. Jest on bardzo majestatyczny i pięknie upierzony. Na całym świecie nie ma dwóch identycznych osobników. Kiedy oglądałem go z wieży przez lornetkę, z zarośli wyłonił się łoś. Była to oswojona z widokiem ludzi klępa Matylda. Zwierzęta te bywają niebezpieczne dlatego zachowaliśmy dystans. Jedynym naturalnym wrogiem łosia są wilki. Polowanie na tak duże zwierzę nie jest łatwe. Wilk ma szansę upolować łosia jedynie w biegu. Kiedy łoś stoi jest to niemożliwe. Klępa mając cielaka między nogami potrafi obronić go przed atakiem całego stada. Umożliwia to przeprost w kolanie, dzięki któremu może ona kopać z ogromną siła we wszystkich kierunkach. Oprócz łosi i wilków w parku licznie występują rysie, wydry i bobry. W drodze powrotnej do samochodu ciocia opowiedziała nam o carskiej drodze, która przecina BbPN. Ciągnie się ona od Grodna do Mężenina. Została wybudowana na rozkaz Cara Mikołaja II na potrzeby wojska. Budowa drogi przez głębokie na 12 metrów bagna była bardzo trudna. Najpierw trzeba było wybrać torf. Na dnie położono warstwę drewna, które przysypano grubą warstwa ubitego piachu a na nim ułożono duże kamienie. Legenda głosi, że Car na zapłatę robotnikom wydał dwa wagony rubli w złocie. Po dotarciu do auta wróciliśmy do domu.

10 Wycieczka do BbPN bardzo mi się podobała. Dowiedziałem się wielu ciekawych rzeczy. Uważam, że wszyscy ludzie powinni troszczyć się o takie miejsca, ponieważ w erze rozpędzonej cywilizacji stanowią one jedyny azyl dla wielu gatunków zwierząt i roślin. Cieszy mnie bardzo fakt, iż BbPN został objęty programem Natura 2000, z którego środki pieniężne pomagają ochronić unikatowy charakter tego obszaru.

11 Ludzie bezdomni Tytuł tego reportażu przywołuje na myśl znaną powieść Stefana Żeromskiego. Niestety, dotyczy on współczesnego problemu. Stacja metra Centrum. Tłumy przechodniów. Tysiące mieszkańców przemieszcza się z i do pracy, pędzi do swoich prywatnych spraw. Można tu jednak spotkać ludzi, którzy nigdzie się nie śpieszą, brudnych i zaniedbanych, dla których głównym celem jest przetrwać do jutra. Bezdomni. Są utrapieniem większości miast w Polsce. Oblegają dworce, śpią na ławkach w parku i zaczepiają nas prosząc o drobne. Za każdym z nich kryje się inna historia, dramat, nieszczęście. Kłopoty w szkole, konflikt w rodzinie, problemy z alkoholem, to czasami wystarczy, by trafić na ulicę. Nasileniu się tego zjawiska sprzyja rosnące bezrobocie, brak miejsc w domach pomocy społecznej. Część tych ludzi trafia na ulicę, bo w sytuacji dla siebie kryzysowej nie znaleźli wsparcia ze strony najbliższych, rodziny, znajomych. Zjawisko bezdomności istnieje w Polsce od dawna. Mimo to dopiero od kilku lat jest ono przedmiotem troski i rozważań, poszukiwania rozwiązań tej trudnej sytuacji. Szacuje się, że w chwili obecnej, prawie pół miliona osób w naszym kraju pozostaje bez dachu nad głową. Połowa z nich zamieszkuje duże miasta tj. Warszawa, Wrocław, Gdynia, Szczecin, Poznań. Błędne jest przekonanie, że bezdomni żyją jedynie z żebrania. Do tej grupy należą także osoby pracujące, ale zbyt małe dochody nie pozwalają im na kupienie mieszkania. To zwykle ludzie z niższym wykształceniem. Dla części z nich to sytuacja przejściowwa, ale większość stanowią bezdomni od kilku lat, którzy przyzwyczaili się do takiego życia. Bezdomność jest zjawiskiem występującym we wszystkich krajach świata, nawet w najbogatszych społeczeństwach. Bezdomni żyją obok nas. Niestety, często wzbudzają niechęć i obrzydzenie z powodu zaniedbania, brudnej, cuchnącej odzieży. Nikt praktycznie nie wnika w przyczyny, które doprowadziły do takiego poziomu życia. Pomoc oferują środki pomocy społecznej, schroniska, noclegownie, jadłodajnie, ale jest jednak niewystarczająca, dlatego warto zastanowić się w jaki sposób my, społeczeństwo możemy pomóc biednym. Wystarczy chociaż zadzwonić na specjalną bezpłatną infolinię 987 i poinformować o miejscu przebywania bezdomnego. Jest to ważne szczególnie w zimie, gdy najtrudniej jest przetrwać. Tomek II A

12 Jak zostać księżniczką Jak się okazuje jest prosty sposób na to, żeby zostać księżniczką. Oto kilka praktycznych rad: Miej pasję. Bądź otwarta i pewna siebie. Nie bój się nowych wyzwań. Bądź wytrwała. Nigdy się nie poddawaj i zawsze podejmuj próbę. Trzymaj się tych zasad, a życie stanie się ciekawsze i przyjemniejsze. Skąd to wiem? Wypróbowałam je na sobie. Jeśli chcesz usłyszeć moją historię, zapraszam niżej. Prawie każda dziewczynka marzy o tym, żeby zostać księżniczką. Mieć swoją bajkę, w której zagra główną rolę. Przede mną też pojawiła się taka możliwość. Musiałam ją wykorzystać. Nie bez powodu. Z tą funkcją wiąże się wiele przywilejów. Pojawia się też szansa na poznanie księcia. Moim księciem był aktor Mikołaj Roznerski. Przybył a dokładniej przybiegł- do mnie wraz ze swoją świtą. Przystojny, wysoki i uśmiechnięty. Jego koledzy nie ustępowali mu urodzie. Pięciu mężczyzn, którzy byli modelami i aktorami, i od których nie można było oderwać oczu. Nie będę zagłębiać się w szczegóły ich wyglądu, bo jeszcze okaże się, że przyćmią księżniczkę. Wolę więc skupić się na samym fakcie, jak udało mi się nią zostać. We wrześniu znalazłam na stronie Adidas Running takie ogłoszenie : W sobotę (13 września) przed południem i w niedzielę (14 września) po południu w okolicach warszawskiej Agrykoli, biegający książę będzie wytrwale szukał biegających księżniczek. Może jesteś jedną z nich? Aby się przekonać wystarczy, że przybiegniesz na Agrykolę i spotkasz naszego Księcia. On da Ci do przymierzenia nową parę butów do biegania

13 adidas Energy Boost. Jeżeli będą pasować dostaniesz je w prezencie, a Twoje bieganie już nigdy nie będzie takie, jak wcześniej. Więcej informacji na Od razu pomyślałam, że to coś dla mnie. Uwielbiam biegać i staram się to robić w każdej wolnej chwili. Poza tym mogłam wygrać fantastyczne buty i spotkać księcia. Jak mogłabym przegapić taką okazję? Powiedziałam o tym wydarzeniu bratu. Zgodził się mi towarzyszyć. Miał być moją asystą, bo jako potencjalna księżniczka powinnam taka mieć. 14 września 2014 r., po południu wybraliśmy się na Agrykolę. To fantastyczne miejsce. Prawie w centrum Warszawy, gdzie w parku można spacerować, biegać i odpoczywać. Tym razem organizowano tam turniej Biegająca księżniczka". Organizatorem tego wydarzenia była firma Adidas, zaś jurorami wymieniony wyżej książę i jego świta. Do nich należało typowanie kandydatek na księżniczki. Mogły zostać nimi tylko biegające po parku dziewczyny. Musieli wśród nich, wybrać te, które ich zdaniem najlepiej spełniały wymogi, czyli były wysportowane, wytrzymałe w biegu, uśmiechnięte i atrakcyjne. Tego dnia na Agrykoli było naprawdę dużo zaciekle biegających, starszych ode mnie dziewczyn. Niestety, wiele z nich wróciło do domu z pustymi rękami, lecz nie ja. Gdy tylko usłyszałam jak ktoś mnie woła: -Hej ślicznotko, czy jesteś biegającą księżniczką? -I całe zmęczenie po kilku godzinnym biegu nagle wyparowało. Nic nie odpowiedziałam. Uśmiechnęłam się tylko i do nich podeszłam. - Jak się nazywasz? Musimy przymierzyć Ci pantofelki. - powiedział książę i rozpakował parę nowych, różowych adidasów. - Karolina odpowiedziałam szczęśliwa. - A ile masz lat? - zapytał - A ile powinnam? - spytałam żartobliwie. Buty, które w tym czasie przymierzał mi książę były na szczęście w moim rozmiarze. Później jeszcze chwile porozmawialiśmy i podziękowałam im wszystkim. Zostałam księżniczką dzięki swojej pasji, którą jest bieganie, pokonując inne konkurentki. Ten sport, rok temu zmienił moje życie i wciąż to robi. Poznaję również dzięki niemu wiele osób. Co wieczór zamieniam się w biegającą księżniczkę, zakładając moje ukochane, różowe pantofelki, którymi są adidasy. Polecam bieganie wszystkim! Karolina Dobiszewska

14

15 Spontan

16 Za kulisami sceny w Sali Kongresowej czuć atmosferę zdenerwowania. Wszyscy dokonują ostatnich poprawek. Trwają XXI Ogólnopolskie Spotkania Taneczne Spontan. Za chwilę nadejdzie kolej mojej grupy. Wychodzimy na jeszcze nieoświetloną scenę. Po krótkiej chwili światła rozbłyskują, a z głośników rozbrzmiewają pierwsze nuty utworu. To znak, że nasz występ się zaczyna. Wszystko idzie dobrze aż do finałowego momentu, kiedy niespodziewanie jedna z członkiń zespołu po wykonanym skoku chwieje się i niefortunnie upada. Na jej twarzy pojawia się grymas bólu. Wszyscy wstrzymują oddech, bo wyglądało to na poważny wypadek. Widocznie uszkodziła sobie kostkę. Muzyka cichnie. Do dziewczyny podbiega parę osób. Pomagają jej wstać i wyprowadzają za kulisy, ale widać, że robi to z niemałym trudem. Reszta również podąża jej śladem. Gdy wychodzimy, na scenę zostaje wywołana następna grupa. Mamy w planie jeszcze jeden układ, ale bez poszkodowanej nie możemy go wykonać, ponieważ gra w nim główną rolę. Siedzimy w milczeniu, nikt nie wie, co powiedzieć. W końcu ktoś rzuca pomysł o zastąpieniu głównej tancerki kimś innym. Jednak nikt nie zna kroków na tyle dobrze, żeby się tego podjąć. Znów następuje cisza. Nagle Ania, wydaje okrzyk, co znaczy że ma jakiś pomysł. Zamieniamy się w słuch. Chodzi o to, żeby nasza trenerka wystąpiła w zamian - mówi. Przez moment, który nam wydaje się wyjątkowo długi, nauczycielka rozważa wszystkie za i przeciw. W następnej chwili zakłada strój tancerki i zaczyna się rozgrzewać. Cała grupa odzyskuje nadzieję i na nowo nabiera sił. Ruszamy z determinacją. Na szczęście tym razem nikt nie zostaje poszkodowany. Nie zdobyłyśmy żadnej nagrody, ale jesteśmy zadowolone, bo wybrnęłyśmy z trudnej sytuacji. Dałyśmy radę jako zespół i to jest dla nas ważne. Zyskujemy również przekonanie, że mamy w zespole kogoś, na kogo możemy liczyć. Akseret Lotnisko Mokotowskie Dwudziestolecie międzywojenne to czas, w którym dokonano wielu odkryć i wynalazków. Dynamicznie rozwijało się kino, medycyna,

17 a także lotnictwo. W tym właśnie okresie powstawały najbardziej znane linie lotnicze, takie, jak Air France, KLM, Imperial Airways (późniejsze British Airways), czy Polskie Linie Lotnicze LOT. Obecne lotnisko im. Fryderyka Chopina na Okęciu powstało w 1934 roku. Nie był to jednak pierwszy port lotniczy w Warszawie. Przed wojną istniało jeszcze jedno-lotnisko mokotowskie. Znajdowało się ono na terenie dzisiejszego Pola Mokotowskiego i funkcjonowało w latach Lotnisko obsługiwało loty cywilne, wojskowe i towarowe. Odbywały się tu również krajowe i międzynarodowe zawody samolotowe i balonowe. Szkolono tu pilotów, ustanawiano rekordy i urządzano wielkie pokazy lotnicze. W okresie I wojny światowej zostało zajęte przez Niemców. Wybudowali oni tu 21 hangarów oraz specjalny hangar dla sterowca miękkiego typu Parceval. W tym czasie powstały tu też budynki szkoły lotniczej. W 1919 roku zaczął się tu tworzyć zalążek polskiego lotnictwa wojskowego, a także przemysłu lotniczego. W 1920 roku zaczęły lądować tu regularnie samoloty pasażerskie towarzystwa "Aerolloyd", "Aerolot" i ostatecznie PLL LOT. Można było stąd polecieć do Bukaresztu, Aten i Helsinek. Warszawa szybko się rozbudowywała, wiec zaistniała potrzeba przeniesienia lotniska na przedmieścia. Zaczęły się przenosiny lotniska na Okęcie. Ruch stopniowo malał, a tereny lotniska powoli zajmowały domy mieszkalne. W czasie II wojny światowej stacjonowały tu samoloty polskie, ale przez większość cześć czasu było ono zajęte przez Niemców. Po 1945 roku lotnisko było nazywane Mokotów II. Wykorzystywało ono fragment dawnej przestrzeni dla samolotów stacjonujących tu przed defiladą z okazji Dnia Zwycięstwa. Zostało ostatecznie zlikwidowane w 1947 roku. Dzisiaj na miejscu lotniska znajduje się park Pole Mokotowskie, a o lotnisku przypomina obelisk we wschodniej części parku. Jednak Lotnisko na Okęciu, w przeciwieństwie do Lotniska Mokotowskiego, rozwijało się dynamicznie od samego otwarcia, które to miało miejsce 29 kwietnia 1934 roku, a dokonał tego prezydent Ignacy Mościcki. W czasie wojny na terenie lotniska znajdowały się dwie szkoły lotnicze oraz zakład naprawczy Luftwaffe, czyli sił powietrznych III Rzeszy. Wybudowano wtedy również betonową drogę startową. W 1969 roku oddano do użytku Międzynarodowy dworzec lotniczy (istniał do 1992 roku), a w 1975 roku Krajowy dworzec lotniczy (obecnie terminal General Aviation). W 1979 roku otwarto nową halę przylotów MDL (użytkowanej do 1992, późniejszy terminal Etiuda). W 1992 roku oddano do użytku Terminal 1, obecnie przebudowywana stara cześć Terminalu A. W latach otwarto Terminal 2. W 2010 roku zamieniono Terminal 1 i Terminal 2 na Terminal A. W maju tego roku kończy się modernizacja starej części terminala. Razem z nim, po pięciu latach, powróci taras widokowy. Wejście będzie odpłatne. Jednak poza tarasem, samoloty można obserwować również z górek widokowych. Jedna znajduje się przy przystanku autobusowym Szyszkowa, a druga ok. 1 kilometr na południowy zachód od al. Krakowskiej. Jest z nich

18 najlepszy widok na lądujące samoloty, jednak czasami również tam startują. Ale miejsc dla spotterów* jest znacznie więcej, na przykład przy terminalu cargo z widokiem na Drogę Kołowania A8 i płyty postojowe, albo przy komisie w al. Krakowskiej nad kierunkiem 15**. Jak widać, lotnisko na Okęciu to raj dla pasjonatów lotnictwa, ale i dla zwykłych ludzi, którzy lubią od czasu do czasu popatrzeć na te ogromne maszyny. *spotter -osoba obserwująca i robiąca zdjęcia samolotom. **Pasy startowe ponumerowane są zgodnie ze swoim azymutem magnetycznym, zaokrąglonym do najbliższej dziesiątki stopni, podzielonym przez dziesięć. Np. 156 stopni to kierunek 15. Kacper Olczyk 3B Na drodze do profesjonalizmu Czternasty lutego. Walentynki. Nie ma to jednak najmniejszego znaczenia. Ten dzień był szczególny z innego powodu. Był to termin zaprezentowania naszych solówek. Mówiąc "naszych" mam na myśli dziewczyn należących do grupy tanecznej "Takt" z Domu Kultury Dorożkarnia.

19 Dwa miesiące wcześniej każda z nas dostała od naszej instruktorki styl taneczny, z którym miałyśmy się zapoznać i przygotować jednominutową solówkę. To, co która dostała, było tajemnicą. Było nią przez 5 minut, bo później większość powiedziała swoim przyjaciółkom, a następnie całej reszcie. Otrzymałam taniec współczesny i pomyślałam "luzik". To tylko jedna minuta i to w znanym mi stylu. Reakcja Domy była jednak zupełnie inna: "Co?! Bollywood? Jaki mogę mieć do tego rekwizyt?? Słonia?" A my, mówiąc "my" mam na myśli Alinę, Tereskę i siebie, zamiast ją pocieszyć, śmiałyśmy się. Ali skończyła układać swoją dancehallową solówkę po tygodniu i ze spokojem wysłuchiwała naszych narzekań, jakie to głupie i jak mało czasu. Terce hip-hop szedł całkiem dobrze. Ja natomiast, gdy przystąpiłam do tworzenia choreografii, stwierdziłam, że to naprawdę nie takie proste. Przecież w sześćdziesięciu sekundach można zawrzeć setki kroków. A te kroki muszą być jeszcze spójne z muzyką. Przynajmniej muzykę wybrałam szybko i bezproblemowo. Był to utwór "Bolero" z filmu "Moulin Rouge". Mama puszczała mi go w dzieciństwie i już wtedy do niego tańczyłam, tylko nie tak na poważnie. Termin się zbliżał, a ja miałam ułożone tylko 20 sekund. Myśl, że Terka i Ali już skończyły, zamiast motywować, dobijała mnie jeszcze bardziej. Solówkę ukończyłam dzień przed datą pokazu. Oczywiście nie byłam jedyną osobą, która tak zrobiła. Już po skończeniu lekcji pojawił się stres. Tańce zaczynały się o 16:00. Ciągle pytałam Tereskę: "Czy na pewno wszystko wzięłam? Strój, jazzówki, picie..." Jak w każdą środę i piątek spotkałyśmy się 15:15 na przystanku autobusowym i w drogę. O kolejności występów decydowało losowanie. Myślałam: "Tylko nie pierwsza i nie ostatnia". Wylosowałam trójkę - jest okej. Wtem słyszę Dominikę: "No nie, ostatnia!" No cóż... Dodatkowym stresem było to. że Darek, mąż naszej instruktorki Izy, wszystko nagrywał. Starałyśmy się nie zwariować i wychodzić z założenia, że wokół tylko sami swoi. Jeszcze ostatnie poprawki. Tłok przy lustrze, bo makijaż na występ musi być. Tłok w szatni, bo strój to podstawa korzystnego odbioru. Tłok na sali ćwiczeń, bo trzeba przećwiczyć układ i rozciągnąć się. Dobra, gotowe, zaczynamy. Pierwsza występowała Dagmara, czyli licealistka o najdłuższych nogach, jakie widziałam. Tańczyła contemporary ballet, jak prawdziwa tancerka. Następnie Magda ze stylem modern underground. To była sensacja, bo pierwszy raz widziałyśmy ją w sukience. Przyszła moja kolej. Tańczyłam w czarno-czerwonym stroju i w spiętych włosach. Stres był ogromny, ale dziewczyny okazywały dużo wsparcia. A potem kolejno oglądałyśmy afrodance, regeton, physical dance, Broadway jazz, hip hop...

20 Wreszcie przyszła pora na dance hall, czyli czas na naszą Alinkę. Dawała z siebie wszystko. Jej występ kipiał energią. Patrząc na nią, człowiek od razu się uśmiechał, bo było widać, że jej taniec to czysta radość. Ten dynamizm jednak prysł w ułamku sekundy. Nagle zamiast szalejącej dziewczyny na scenie stała mała spięta dziewczynka z rękami przy twarzy, zza których spoglądały tylko szeroko otwarte oczy. "Zapomniałam dalej" - wyszeptała słodkim głosem. Zatańczyła więc ponownie z większym dopingiem widowni i jeszcze większą energią i determinacją. Ostatnia miała wystąpić Doma. Wszyscy byli ciekawi, jak poradziła sobie z trudnym stylem. Nie spodziewali się niczego nadzwyczajnego, bo przez ostatni miesiąc ciągle słyszeli, że to masakra i że będzie improwizować. Doma wyszła na scenę w alladynkach, bordowej bluzce i z czerwoną chustą w ręku. Muzykę dobrała idealnie, tak że wszyscy poczuli się jak w bollywoodzkim filmie. Domcia dopracowała każdy szczegół. Każdy krok był przemyślany, a każdy paluszek idealnie wygięty. Jej współpraca z chustą robiła wrażenie. Cóż za udane zakończenie pokazów! Nasza instruktorka Iza była z nas niesamowicie dumna. Widziała, że przyłożyłyśmy się do tego zadania. To był ogromnie wyczerpujący, ale i ekscytujący, roztańczony wieczór. Wspominam go do dziś i wydaje mi się, że gdyby te pokazy oglądał ktoś z zewnątrz, pomyślałby, że jesteśmy prawdziwymi profesjonalistkami. How do teenagers in Poland spend their winter break? Ajam Winter is the season of year that half of us love and the other half hate (some people just don t like cold). However, we have to admit, that falling snow, kids building snowmen and people skiing or snowboarding is a lovely scene to see. And what are teenagers doing at this time? I m a teen myself so I can give you a few examples. Here are some ways of spending winter break which are recently popular in Poland.

21 A lot of people love skiing and snowboarding, including teens, of course, so they choose to spend their time-off from school actively. There is a wide range of different possibilities where to go and with whom. You can travel abroad, for example to stunning landscapes of France, Italy or Austria, or you can stay here, in Poland and take a trip to the beautiful Tatra Mountains. Do you like spending vacations in a family atmosphere? Go ahead, and go skiing with your parents and siblings. Or, maybe you d like to go with your friends, then go to the camp (abroad or in Poland). It s a good choice for teenagers who are bored with family vacations and would like to try something new or improve their skiing and snowboarding skills. There will be tons of fun and I bet, you ll make a lot of friendships there. On the other hand, another popular way of spending winter break is travelling to exotic destinations. When Poland is all cold and dark during the winter season, you begin to miss summer and warm touch of the sun on your skin. The best cure for this, is a journey to a place like Spain, Greece, Egypt or Hawaii, full of sunny beaches, warm sea, delicious food and also coconut or dactyl palms. So, if you don t like winter, or you just can t get enough of summer, go ahead, get on a plane and fly to the nearest sunny, exotic place, escaping the cold grasps of Polish winter.

22 On the another hand, there is one, also popular, way of spending winter break (definitely the cheapest) staying at home. Just relax, read an interesting book, watch some good films, hang out with friends, go shopping. Hey, it s your time-off from school, you can do whatever you want. Take your time. Think about how many things you have finally time for. But, don t forget to study, just a little bit. Free time quickly passes, so use it wisely. Helena Nojszewska, 3d