ROK XV, nr 2 (110) ISSN Cena 2,50 zł. Rewal, lipca 2012 roku

Transkrypt

1 ISSN Cena 2,50 zł Rewal, lipca 2012 roku ROK XV, nr 2 (110) Ludzie też bywają uciążliwi, szczególnie wtedy, gdy za bardzo nas lubią. Wieszają się na nas, albo proponują wspólny wieczór narzeka Igor Kwiatkowski z kabaretu Paranienormalni czytaj strona 3

2 CO SŁYCHAĆ? K I T (Krótkie Informacje Tekstowe) oraz lipca w Pobierowie na parkingu przy ul. Zgody będzie miała miejsce kolejna, XXIII edycja Festiwalu Indii. I tym razem nie zabraknie atrakcji. Będzie można spróbować indyjskich przysmaków, zrobić sobie tatuaż z henny w stylu Bollywood lub wziąć udział w zajęciach jogi. Organizatorem jest fundacja Viva Kultura. Trzyosobowa, mocna i bardzo kobieca redakcja czuwała nad wydaniem tegoż numeru Rewalacji. Zastanawiające jest, iż w większości przypadków kolegium redakcyjne naszej gazety składa się z kobiet z domieszką mężczyzn. I wcale nie chcę brzmieć jak redaktorka Wysokich obcasów, po prostu jestem dumna, że młode kobiety są na tyle silne, aby dążyć do spełnienia swoich dziennikarskich marzeń. Dzięki pełnemu zaangażowaniu całej redakcji, będziecie mogli przeczytać o atakujących kebabach, klockach lego i manii autografów. Do kotła wyobraźni dorzucamy również garść humoru (Paranienormalni, kabaret Klika) i aktualności z Rewala i Polski. Żeby lepiej nas poznać, słuchajcie Rewalstacji 99,2 Fm, odwiedzajcie nasz portal ( a także oglądajcie nasz kanał na youtubie. Numer ten jest dla nas kolegium redakcyjnego bardzo ważny, ponieważ wszystkie jesteśmy na tym obozie po raz pierwszy. Mimo, że wcześniej pisałyśmy do drobnych gazetek szkolnych, to wielu rzeczy na obozie nauczyłyśmy się od zera. 2 PAULINA TROFIMIEC OLA PASON KASIA KOWALCZUK 15 lipca o godz. 10 na plaży w Pustkowie odbędzie się kolejny turniej siatkówki plażowej par mieszanych Tatarek Beach. Zapisy prowadzone są w sobotę i niedzielę od 10 do 10: 30 na plaży w Pustkowie. Organizatorem jest Centrum Informacji Promocji Rekreacji (CIPR). W dniach lipca w Niechorzu na terenie przy latarni morskiej Redaktor naczelna: Paulina Trofimiec Zastępca redaktor naczelnej: Ola Pason Sekretarz: Kasia Kowalczuk Korekta: Berenika Balcer, Dominika Kaczmarek, Ola Domańska, Michał Wilusz Opieka merytoryczna: Zbigniew Natkański Skład: Adam Owczarek, Konrad Herman VIII edycja Amatorskiego Turnieju Tenisowego odbędzie się w dniach lipca w Pustkowie na kortach przy ulicy Spacerowej. Organizatorem jest sołtys Pobierowa. KACPER KREPSZTUL Fot. internet REKLAMA Reklama: Dorota Sroka, Aniela Janowska, Michał Lachowicz Dział foto: Jędrzej Brzozowski, Marta Zajma Adres redakcji: Hotel California, Rewal, ul. Saperska 3, tel redakcja@potegaprasy.pl, URL: Druk: PHU JAKLEWICZ Szczecin ul.kazimierza Pułaskiego 4/4

3 WYDARZENIA PARAnienormalnych Czyli wywiad z Igorem Kwiatkowskim i Robertem Motyką, członkami kabaretu Paranienormalni Dorota Sroka: Dlaczego,,Paranienormalni? Robert Motyka: Para, bo dwóch. Nienormalni, to chyba wiadomo po naszych skeczach. Potem do tej nazwy dodaliśmy przekaz, że mamy w sobie energię, para buch, koła w ruch! Igor Kwiatkowski: Mamy pociąg do rozrywki. D.S.: Macie inne pasje? Robert: Tak, jak każdy. Lubię zbierać grzyby, robić naleśniki. Moimi pasjami są też konie i tenis. Igor.: Jeśli chodzi o moje pasje, to w młodzieńczych latach grałem na perkusji. Robert: Jesteś bardzo skromny. Potrafisz też z niczego ugotować coś wspaniałego. Igor: Potrafię również z czegoś fantastycznego zrobić coś beznadziejnego. Ale tak na poważnie, bardzo lubię gotować. Widać to po owalu mojej twarzy. D.S.: Jest coś irytującego w pracy komika? Robert: Irytujący jest brak weny. Igor: Problemy techniczne. Chociaż ludzie też bywają uciążliwi, szczególnie jak za bardzo nas lubią. Wieszają się na nas, albo proponują wspólny wieczór. D.S.: Igor, nie denerwuje Cię jak wołają za Tobą, Mariolka? Igor: Już nie, ale każdy chciałby, żeby zwracano się do niego po imieniu. Zauważyłem pewien mechanizm, jeśli zna się kogoś z jakiejś roli, to krzyczy się do niego właśnie pod tym pseudonimem. Ja też tak robię. D.S.: Stresujecie się przed występami? Robert: Podczas pracy w kabarecie nauczyliśmy się zamieniać stres w pozytywną energię. Na początku był to duży problem. D.S.: Skąd bierzecie pomysły na skecze? Robert: Z głowy. Zauważamy śmieszne zjawiska w sklepie, na stacji benzynowej itd. Pomagają zdolności do parodiowania jakie ma Igor. Na pewno nie siadamy i mówimy: Chłopaki, to będzie hit. D.S.: Ulubiony dowcip? Igor: Ja mam taki jeden, którego nikt nie cierpi. Robert: Proszę, tylko nie to... Igor: O kim mowa, że myli się tylko jeden raz? Brudasy. Wywiad jest dostępny na stronie na kanale Potęgi Prasy. Fot. Jędrzej Brzozowski INFORMATOR TURYSTYCZNY Urząd Gminy ul. Mickiewicza 19 ug@rewal.pl Urząd pocztowy ul. Sikorskiego 5 czynne: poniedziałek piątek: 8-18 sobota: 8-13 tel Bankomaty SGB, ul. Mickiewicza 19a (obok Urzędu Gminy) Gold Cash, ul. Westerplatte 16 (vis a vis przystanku PKS) Euronet, ul. Westerplatte (przy Robinson Crusoe) Urząd Pocztowy, ul. Sikorskiego 3 (świadczy usługi bankomatowe) Amfiteatr ul. Parkowa Posterunek Policji ul. Mickiewicza 21, tel.: Ośrodek Zdrowia ul. Warszawska 31 czynny: poniedziałek-piątek: 8-21, soboty, niedziele i święta: Apteka ul. Mickiewicza 25, czynna: poniedziałek-piątek: 9-20, sobota i niedziela: tel Straż Gminna ul. Mickiewicza 21, tel.: Straż Graniczna ul. Dworcowa 2, tel.: Centrum Informacji Promocji Rekreacji Gminy Rewal ul. Szkolna 1, infolinia: tel.: Obiekty sportowe Hala widowiskowo-sportowa, siłownia, sauna, korty tenisowe, boisko do siatkówki i koszykówki ul. Szkolna 1, czynne 8-21 Boisko sportowe ul. Sportowa, tel.: Dworzec PKS ul. Westerplatte Ciuchcia Retro ul. Westerplatte (przy dworcu PKS) WOPR PAWEł ZAJMA 3

4 Fot. Marta Zajma AKTUALNOŚCI Turyści biegną po śniadanie Rewal na chwilę zamienił się w sportowe centrum Polski, a to wszystko za sprawą Biegu Śniadaniowego, który odbył się we wtorek 10 lipca. O 9 około 1000 osób zebrało się na placu przed pocztą, aby... no właśnie, po co? Jeśli ktoś, kto czasem rusza się z domu na świeże powietrze oczekiwał, że ten bieg może być formą treningu lub współzawodnictwa, to na pewno się zawiódł. Gdyż w istocie nie takie było zamierzenie organizatorów. Myślę, że zależało im na pokazaniu wszystkim leniuchom, tym którzy nie lubią sportu oraz tym którzy aktywności się boją, że bieganie nie musi oznaczać mokrej koszulki, buraczkowej twarzy i nieustannej, agonalnej zadyszki. Chcieli również uświadomić, że do joggingu nie są potrzebne super buty z n-tą ilością systemów, a także specjalne ubrania wystarczą zwykłe trampki i koszulka. Dodatkowo, niektórzy uczestnicy swoja postawą udowodnili, że narodziny nowego członka rodziny, nie muszą oznaczać rezygnacji ze sportowych ambicji. Jak przebiegło całe wydarzenie? Już przed 8:00 grupa naszych obozowiczów zebrała się, aby wziąć udział w porannym biegu. Zostaliśmy przywitani przez radosne okrzyki Grzegorza Kułagi, który nakręcał całą imprezę. Krótko przed dziewiątą pojawili się działacze sportowi oraz lokalne władze, a wśród nich Bogusław Mamiński. To on z krajów europejskich do Polski przyniósł ideę biegów śniadaniowych. Jest ich inicjatorem i organizatorem. Po nad to może szczycić się tytułem wicemistrza świata i Europy w bieganiu. Od dzieciństwa związany był z Pomorzem, bowiem urodził się w Kamieniu Pomorskim. Prowadzący wspominał, że pamięta go jak młodego człowieka, biegają- 4 cego w krótkich spodenkach po ulicach Rewala. Lekkoatleta poprowadził lekką rozgrzewkę i wśród okrzyków ruszyliśmy uliczkami Rewala budzić zaspanych turystów. Dystans był krótki, tempo wolne, mieliśmy dwie przerwy na konkursy. Niczego złego nie można jednak powiedzieć o panującej atmosferze. Złożyło się na nią na pewno to, że w imprezie brali udział najróżniejsi ludzie: dziadkowie, rodzice z kilkunastomiesięcznymi dziećmi, młodzież z kolonii i obozów, pracownicy lokalnej kawiarni czy ratownicy. Wszyscy z entuzjazmem i szczerym optymizmem na hasło: Raz, dwa, trzy budzimy Rewal, krzyczeli ile sił w gardłach, aby obudzić wszystkich śpiochów i wywołać na ich twarzach uśmiech. Nasz happening wśród przechodniów i mieszkańców domów letniskowych został odebrany z uśmiechem. Wszyscy do nas machali, a niektórzy nawet dołączali się do biegu. Na mecie pierwsze 1000 osób, które zapisało się dzień wcześniej otrzymało śniadanie sportowca, w którego skład wchodziły: banan, rogalik, jogurt, batonik i woda. Można było również porozmawiać z osobistościami sportowymi czy prowadzącym i zrobić sobie z nimi zdjęcie. Reasumując, biegi śniadaniowe są fajnym przedsięwzięciem. Propagują zdrowy tryb życia, aktywność fizyczną i bieganie. To prawda, że nazywanie tej imprezy biegiem jest zbyt wielkim słowem. Można by użyć synonimu przebieżka lub rozgrzewka, jednak uważam, że każda forma aktywności jest dobra, szczególnie dla tych, którzy na co dzień siedzą w domach. Innym plusem takiej imprezy jest promocja Gminy Rewal i zmienianie jej wizerunku. Chodzi o to, aby zaznaczyć, że nad morzem nie trzeba całymi dniami leżeć na plaży. Można zrobić coś innego, pożytecznego, szczególnie gdy pogoda nie dopisuje (co zdarza się jak na złość wszystkim turystom często). PAULINA TROFIMIEC

5 WYDARZENIA TYGODNIA California dream California to miejsce ekskluzywne i niewątpliwe jedyne w swoim rodzaju. Możemy tam spotkać ludzi ze świata show-biznesu, a wszystkiemu towarzyszy dobra muzyka, wykwintne jedzenie, drogie kreacje oraz atmosfera zabawy trwającej całą dobę. Nie chodzi tu o stan w Ameryce, a o jedną z najlepszych dyskotek na polskim wybrzeżu. Lokal ten poddany został kapitalnemu remontowi, dzięki czemu odzyskał swój blask. Jak mówi Katarzyna Składanowska, właścicielka Californii, na zmianę wystroju zdecydowała się, aby być na bieżąco z klubowymi trendami, i jak twierdzi odnowić wartość dodaną obiektowi. Kolejnym powodem metamorfozy jest chęć prowadzenia dyskoteki przez cały rok, a nie tylko w sezonie. W porównaniu do starego wystroju miejsca, można powiedzieć, że jest to niebo a ziemia. Gdy tylko wchodzimy do środka, od razu zauważamy stojące na środku pomieszczenia białe kanapy, wokół których znajdują się kryształowe ściany... Tak naprawdę jest to tylko rząd łańcuchów ze szklanych koralików, ale daje niesamowity efekt i sprawia, że klub wygląda na bardzo ekskluzywny. Na wprost kanap znajduje się podświetlana didżejka, a nad nią kula dyskotekowa, która często uważana jest za symbol kiczu w Californii robi jednak naprawdę pozytywne wrażenie. Po drugiej stronie, zachęcający swoim wyjątkowym wyglądem, stoi bar. Świetnym pomysłem było dodanie oświetlenia także na półkach, na których stoi alkohol do drinków. Emanują one czerwonym, niebieskim i zielonym światłem. W pomieszczeniu znajdziemy również VIP room, miejsce, którego nie mogło zabraknąć w tak dobrze urządzonym klubie. Różni się on od całości dyskoteki tylko detalami oraz tym, że jego strefa jest przyjemnie oddzielona i gwarantuje brak nieproszonych gości. Kiedy już się tam znajdziemy, z pewnością nie będziemy chcieli prędko uciec. W odświeżonym klubie dyskoteki prowadzą znani didżeje. Ostatnio, klub miał zaszczyt gościć u siebie wybitnego w swym fachu dyskdżokeja, bo ten robił w Californii swoją imprezę urodzinową. Maiqel, światowej sławy didżej i były rezydent owej dyskoteki, występował na imprezach typu Sunrise Festival i współpracował z wieloma artystami. Obecnie zajmuje również lansowaniem młodych talentów na scenach krajowych i ogólnoświatowych. Z dumą mówi o swoich początkach sprzed dziesięciu lat w California Club. Nie ukrywa, że to właśnie tutaj jego kariera nabrała rozpędu. 11 lipca, po raz kolejny w dyskotece zagościł Maiquel, tym razem z Pesosem, promując Miller Music Tour. Nie ulega wątpliwości, że stanowią oni jedną z większych atrakcji w Rewalu. Nie ma sekundy, w której parkiet Californii byłby pusty. Dużym plusem lokalu są godziny jego otwarcia. Zabawa zaczyna się od 20 i trwa do ostatniego klienta. Imprezy są w pełni bezpieczne, ponieważ każdy bawi się pod czujnym okiem ochroniarzy. Pytani o opinię ludzie, stwierdzili, że mimo, iż zawsze było świetnie, teraz jest bezkonkurencyjnie. Klientami są osoby w różnych przedziałach wiekowych, pary, rodziny, single. Jednak California to nie tylko dyskoteka. Po południu służy za restaurację i kawiarnię, co jest jej dodatkowym plusem funkcjonuje całą dobę i przez dwadzieścia cztery godziny możemy odkrywać jej wszystkie zalety i wady. Część restauracyjna i kawiarniana znajduje się w tym samym pomieszczeniu, ale podzielonym na dwie części jedna jest umieszczona stopień wyżej i urządzona w nowoczesnym stylu, pasującym do klubu, bo tam także odbywają się dyskoteki. Druga jest bardzo przytulna, z wieloma drewnianymi detalami. Dzięki przeszklonym ścianom można rozkoszować się widokiem morza i ogromną ilością dziennego światła. Bardzo ważnym miejscem jest duży taras w piękną pogodę można z niego korzystać i zostać obsłużonym przez sympatyczne kelnerki oraz posłuchać... muzyki na żywo. Od godziny osiemnastej do późnego wieczora zaproszony jest piosenkarz, który prezentuje całe mnóstwo bardzo wakacyjnych hitów. California organizuje również wesela, chrzciny, imprezy firmowe, bankiety i sądząc po różnorodnym wystroju jest na to dobrze przygotowana. Wrażenie po zobaczeniu tego miejsca jest w pełni pozytywne. Oprócz naprawdę drobnych wad, które spostrzeże jedynie uważny obserwator, to prawdziwe california dream. DOMINIKA KACZMAREK 5

6 6 WYDARZENIA YAMAHA SESSION W ostatnim numerze zastanawialiśmy się, gdzie podziały się takie gwiazdy jak zespół Dżem. Może właśnie nadszedł czas by postawić na młodych? Koncert Szkoły Muzycznej YAMAHA udowodnił, że młodzież wciąż ma ten sam potencjał i charyzmę, co dawni giganci estrady. Amfiteatr w Rewalu, godzina 20. Powoli zaczyna gromadzić się publiczność liczne kolonie, obozy, dzieciaki w kolorowych chusteczkach i wychowawcy, którzy biegają między nimi. Dopiero teraz widać, jak wiele grup młodzieży przyjeżdża co roku do Rewala, by wypocząć lub rozwijać talenty. Ale my nie o tym. Nasz wzrok skierowany jest na scenę. Mały chłopczyk w kraciastej koszuli macha piąstką i przytupuje nogą w rytm muzyki. Publiczność reaguje różnie. Jedni się śmieją, inni kiwają głowami i nucą pod nosem, inni rozmawiają, a jeszcze inni, siedzą w pierwszym rzędzie i spoglądają na dzieci z nieukrywaną dumą i wzruszeniem - rodzice. Dumny ojciec patrzy na scenę i pokazuje nam palcem na chłopca, grającego na keyboardzie. To nie jest pierwszy występ Mikołaja, ale każdy przeżywam równie mocno - mówi. Chłopiec jest jednym z najmłodszych uczestników koncertu, pochodzi z Zielonej Góry i jak reszta prezentujących się na scenie, szkoli umiejętności gry na instrumencie w Szkole Muzycznej YAMA- HA. Mikołaj na pytanie ile uczy się już grać na keyboardzie odpowiada, że przerabia szósty podręcznik. Od tego roku chciałby rozpocząć naukę gry na perkusji. Na zapleczu spotkałyśmy długowłosego mężczyznę w koszulce Luxtorpedy, jednego z organizatorów i instruktorów. Prywatnie ojca ośmioletniej dziewczynki, także prezentującej się na scenie. Tata zdradził nam, że córka przejawia te same muzyczne zainteresowania co on: nawet, pomimo młodego wieku, bawiła się razem z nim na Woodstocku. Koncert trwa dalej. Publiczność jest pozytywnie nastawiona po pierwszej piosence przerobionej przez dzieci wersji hitu Euro Koko Euro Spoko. Mali artyści nie wydawali się ani trochę speszeni i widać było, że możliwość zaprezentowania się przed widownią sprawia im niesamowitą radość. W rozmowie z instruktorem Wojtkiem, dowiedzieliśmy się, że przed występem były zaplanowane tylko cztery próby. Jednak dzieciaki nawet, gdy mogły mieć czas wolny i iść na basen albo na plażę, same przychodziły z instrumentami i chciały grać. O dziwo, podstawową predyspozycją nie jest słuch muzyczny czy wyczucie rytmu, ale uśmiech i zapał do pracy. To jest najważniejsze - powiedziała nam jedna z wychowawczyń w kolorowych dredach. Zarówno ona, jak i Wojtek, traktują muzykę jako sposób na życie. Wojtek jest studentem Akademii Muzycznej. Z kolei nietuzinkowa opiekunka grupy zaczyna dzień od włączenia radia. Dzień bez muzyki to dzień stracony. Tę samą zasadę wyznają obozowicze - powiedziała, przyglądając się swoim podopiecznym. Maluszki kończą swoją część występu popularnym utworem Kultu Wyjechali na wakacje. Brzmiało to zabawnie w ich wykonaniu, ale może dzięki temu zdobyli serca publiczności. Po najmłodszych przyszedł czas na najstarszych uczestników obozu. Już po ich wyglądzie widać, że inspirują się rockowym stylem. Po pierwszym takcie piosenki rozpoznałyśmy kultowy Teksański zespołu Hey. Koło nas stoi pani w malinowych włosach i wzdycha. Gdy patrzę na te dzieci, myślę, że chciałabym mieć dziecko, które by tak grało. Inny widz, młody chłopak w koszulce Metalliki, podziela ten pogląd. Dodał nawet, że bez wątpienia założyłby ze swoim potencjalnym synem zespół, aby razem występować. Po występie najstarszych obozowiczów udało nam się porozmawiać z wokalistką, Dominiką, która ma płomiennie rude włosy, mocny makijaż, kapelusz i ciężkie buty. Trudno jej nie zauważyć. Do tego dochodzi charyzmatyczna osobowość. Na estradzie zachowuje się jak sceniczne zwierzę, ale gdy rozmawiamy na uboczu widać, że jest to wrażliwa, skromna dziewczyna, wciąż poszukująca swej muzycznej inspiracji. Gdy ekipa techniczna zajęła się rozmontowywaniem sprzętu, ponownie udało nam się złapać instruktora Wojtka. Rok temu wszystko wyglądało inaczej. Teraz koncert cieszył się dużo większą popularnością i publiczność reagowała bardziej entuzjastycznie. Dzieciaki też dały sobie świetnie radę, pomimo krótkiego czasu na przygotowaniu do występu. Widać było, że on też doskonale bawił się tego wieczoru. Publiczność opuściła już amfiteatr. Nie wiemy, czy każdy wyszedł z tego koncertu z podobnym entuzjazmem. Wierzymy, że nasi rówieśnicy, a także ich młodsi koledzy zaistnieją w przyszłości na rynku muzycznym. Być może staną się kolejnymi legendami. Uczestnicy koncertu przypominają nam redakcję Rewalacji. Tak jak my, spędzają bowiem wakacje, rozwijając swoje pasje, by ułatwić sobie start w dorosłe życie. FRANCISZKA PIETRZAK, PAULA POLICEWICZ

7 Paulina Trofimiec: Talenty zwykle dziedziczy się z pokolenia na pokolenie. Jak to wygląda w Pani rodzinie? Katarzyna Zalepa: U mnie w rodzinie nie ma i nie było artystów rysowników. Jeżeli chodzi o moich rodziców, to uważam, że mój tata ma duży talent plastyczny. Kształcił się on jednak technicznie, dlatego na ogół zajmuje się rysunkiem technicznym i przestrzennym, co wychodzi mu znacznie lepiej ode mnie. To tyle. Częściej w rodzinie pojawiały się talenty muzyczne, np. moja babcia miała bardzo piękny głos. Wychodzi więc na to, że jestem takim samolocikiem. P. T.: Czy Pani piętnastoletnia córka przejęła umiejętności po mamie? K.Z.: Moja córka dobrze rysuje. Myślę, że to lubi. Jednak nie mogę powiedzieć, aby to była jej pasja życiowa. Kiedy byłam w jej wieku, całymi dniami potrafiłam coś tworzyć. Ona ma trochę inne zainteresowania, dlatego sądzę, że w przyszłości pójdzie w innym kierunku niż ja. P.T.: A co z poczuciem humoru? K. Z.: (śmiech) Nie wiem jak się dziedziczy poczucie humoru. Ale rzeczywiście mam dość wesołą rodzinę. P.T.: Chodziła Pani do liceum ogólnokształcącego. Jak była tam Pani postrzegana? NASI GOŚCIE Nie ma lekko Co najbardziej uderza w osobie pani Katarzyny Zalepy? Skromność. Skromność, granicząca wręcz z nieśmiałością. Często można spotkać przekoloryzowanych plastyków, wyznających teorie nadludzi i gardzących pospolitością. Pani Kasia jest antonimem do przedstawionego wyżej opisu artysty. Taki człowiek zdarza się jeden raz na sto. K.Z.: W liceum tylko przez rok mieliśmy plastykę. Wtedy to byłam postrzegana jako ktoś, kto rysuje najlepiej w klasie, co w LO nie jest jakimś wielkim wyczynem. P.T.: Czy na lekcjach zdarzało się Pani zapominać o Bożym świecie, zagłębiając się w rysunku? K.Z.: Mogłam rysować i słuchać jednoczenie. Nie miałam z tym żadnego problemu. Natomiast mojej pani od polskiego przeszkadzał permanentnie pomazany zeszyt, za który bez wyrzutów sumienia stawiała mi jedynki. P.T.: Czy żałuje Pani, że wybrała psychologię a nie ASP? K.Z.: Czasami trochę żałuję, ale psychologia jest bardzo ciekawym kierunkiem i nie żałuję, że właśnie to studiowałam. Na ten wydział trafiłam przypadkiem, gdyż nie zdążyłam przygotować pracy, która była potrzebna jeszcze przed egzaminem wstępnym na ASP. Wybrałam psychologię, aby nie marnować roku i już zostałam. P.T.: Jak trafiła Pani do Angory? K.Z.: Właściwie to przypadkiem. Byłam wtedy na czwartym roku studiów. Wielu moich kolegów i koleżanek szukało pracy. Wiadomo, jako biedny student chciałam sobie dorobić. Zobaczyłam Angorę, zobaczyłam, że ma rozbudowaną sekcję graficzną i postanowiłam spróbować. Czułam się o tyle pewniej, że wcześniej pracowałam w Życiu Pabianic, gdzie byłam rysownikiem. Poszłam więc do redakcji, spytałam się grzecznie o pracę, pokazałam rysunki i już tak zostało. Pamiętam dokładnie swój pierwszy rysunek w tygodniówce, byłam bardzo szczęśliwa. P.T.: Jakie jest Pani największe osiągnięcie? Z czego jest Pani dumna? K.Z.: Największym osiągnięciem jest praca, którą wykonuje. Jestem dumna, że tyle lat radzę już sobie w tym zawodzie. Pojedynczym wydarzeniem, które jest dla mnie ważne, było zajęcie II miejsca na Międzynarodowym Festiwalu Komiksów w Łodzi. Cieszyłam się, że udało mi się coś osiągnąć, byłam z siebie dumna. P.T.: Jaki to był komiks? K.Z.: Jego tytuł to Nie ma lekko. Jeżeli kogoś to interesuje, to może wejść na moją stronę internetową, gdzie jest zamieszczony. P.T.: Czy uczy się Pani teraz rysunku, rozwija w jakiś sposób? K.Z.: Nie, nie chodzę na żadne zajęcia. Jak rysuje się z tygodnia na tydzień, to można się więcej nauczyć niż na lekcjach. Jest ogromna przepaść między moim stylem rysowania sprzed 10 lat, a teraźniejszym. Jest po prostu lepszy, bo doświadczenie, które zdobyłam w redakcji Angory jest bezcenne. P.T.: Jakie ma Pani inne zainteresowania? K.Z.: Bardzo lubię czytać, szczególnie książki fantasy. Wcześniej wspominałam też o komiksach trudno powiedzieć, że je zbieram czy kolekcjonuję, ale mam ich trochę. Czasami tez pracuję w ogródku. P.T.: Jest pani szczęśliwa i spełniona? K.Z.: Tak, jestem. Lubię swoją pracę i bardzo się cieszę, że mogę pracować w redakcji Angory. Fot. Marta Zajma Katarzyna Zalepa jest jednym z niewielu rysowników płci żeńskiej w Polsce. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Łódzkim. Od 10 lat pracuje w redakcji Angory. Najbardziej znane są jej rysunki publikowane co tydzień w rubryce Dla tych co nie lubią czytać. 7

8 NASI GOŚCIE Mateczka estrada wszystkich wyżywi Berenika Balcer: Który już raz panowie u nas goszczą? Marek Sobczak: A który to jest sezon w Rewalu? B.B.: Już 15 lat. M.S.: No to piętnasty... Nie, nie. Czternasty. Na pierwszym nie byliśmy. B.B.: Czyli to już jest rutyna? M.S.: Nie. Nie, że to jest rutyna. Nigdy nie ma rutyny. To jest po prostu przyzwyczajenie, że latem przyjeżdżamy do Rewala. Antoni Szpak: Jak odwiedzamy młodzież, to mamy przekrój, jaka młodzież właściwie jest. To jest możliwość trzy razy w lecie spotkania z takim środowiskiem jak wasze. To można sobie wyrobić zdanie, jaka jest młodzież. Tak jak wy oceniacie ludzi dorosłych i pewnie macie swoje zdanie na ten temat, tak samo my dzięki takiemu spotkaniu bardziej rozumiemy wasze pokolenie. Dla nas jest to duża przyjemność spotykania się z ludźmi, którzy być może niedługo będą naszymi kolegami dziennikarzami. Marek Nowak: A czy w latach 70 ludzi też tak bardzo śmieszyło, jak ktoś powiedział na scenie dupa? A.S.: Zależy w jakim kontekście. Wulgaryzmy, to są również słowa, tylko, że one zostały uznane za słowa, których nie wypada publicznie mówić. W związku z tym, może być nawet najgorszy wulgaryzm, jeżeli jest on użyty w uzasadnionym kontekście i podbija puentę. Przykładem jest Smoleń, który opowiadał taki świetny monolog. Siedział na łóżku i mówił: Ej tam, cicho być i używał słowa na k, które wywoływało naprawdę entuzjazm. Nie dlatego, że on to powiedział, ale dlatego, że używał tego w kontekście: Amerykanie gdzieś tam napadną i przeproszą, a nas k nikt nie przeprosi i właśnie to k podbijało to, że jesteśmy zniewoleni, ale wypadało nas chociaż przeprosić. M.S.: Poza tym, nie mogę wyjść na scenę i w pewnym momencie 8 mam być w jakiś tam sposób zdenerwowany i mam powiedzieć: Przestań mi przeszkadzać, możesz mnie w dupę pocałować. Nie mogę wyjść i powiedzieć: Przestań mnie denerwować, możesz mnie w pupę pocałować, bo to jest dopiero dziadostwo! To nie jest naturalne, nikt tak nie powie. B.B.: Skąd panowie czerpią inspiracje do swoich felietonów? A.S.: To nie jest inspiracja. My jesteśmy takim narodem, że my nie lubimy jak jest spokój. I to jest woda na młyn takich facetów jak my. My niczego nie wymyślamy. Po prostu cała klasa polityczna, tydzień w tydzień, dba o to, żeby nam nie zabrakło roboty, żebyśmy mieli o czym mówić i o czym pisać. Oni są naszymi chlebodawcami, bo jak siadamy do napisania np. felietonu, to nie my nie mamy problemu z tym, co napisać. Problemem jest raczej, o czym nie napisać. My wymyślamy formę, bo tematy wymyślają w Warszawie, na Wiejskiej. B.B.: Z kim sympatyzujecie w swoich felietonach? A.S.: Z nikim. M.S.: Generalnie, jeśli jest możliwość, to chętnie pokazujemy ludzi. A.S.: Ludzi, ale nie partię. M.S:. Wszystkie partie byśmy spuścili do piachu. Najlepiej by było, jakby młodzi ludzie przejęli pałeczkę. Mnie strasznie denerwuje, że polityka jest w rękach takich starych ludzi jak my, czy starszych, bo uważamy, że powinna nastąpić zmiana pokolenia. A.S.: Nasze pokolenie jest ciągle skażone tamtym ustrojem. Zwróćcie uwagę, że jesteście w wieku, kiedy kształtuje się światopogląd, a nasze pokolenie przeżyło ten okres w czasach socjalizmu. B.B..: Niektórzy mówią, że kabaret polityczny już się skończył. M.S.: Skończył się dla durniów. Nie może się skończyć coś, co będzie trwało do końca życia. To jest jak prostytucja. Prostytucja nigdy się nie skończy. Wszystko jest tak skonstruowane, że była, jest i będzie. Tak samo polityka. Ktoś, kto tworzy polityke, zawsze będzie miał prześmiewców. Był król, był błazen. Rolę błazna my teraz wykonujemy. Kasia Kowalczuk: Skrytykowali Panowie polską scenę kabaretową, ale co sądzą Panowie o takich sławach jak kabaret Ani Mru Mru, czy Moralnego Niepokoju? A.S.: Kabaret Moralnego Niepokoju był dla nas kabaretem, który jakby próbował łączyć tamten kabaret z tym współczesnym i z tych wszystkich młodych kabaretów jest to dla nas bardzo kreatywny i dobry. I próbuje coś widzom przekazać. Za to kabaret Ani Mru Mru według nas się gdzieś zagubił. Mieli na początku bardzo dobre pomysły, ale potem stwierdzili, że najfajniejszym jest schlebianie widzom. M.S.: Nie chodzi o to, że ich chłostamy. Mówię, że nie lubimy tej formy, tych żartów i takiej sceny kabaretowej, więc idziemy swoją ścieżką. Ale życzymy jak najlepiej. Jesteśmy jak najdalej od zwalczania kogokolwiek, czy publicznego krytykowania. Dlaczego się nie przebieramy? Bo nas to nie bawi. Jeśli chcą, to niech to robią, proszę bardzo. A.S.: W branży artystycznej jest powiedzenie: Mateczka estrada wszystkich wyżywi. I wyżywi. Jeśli jest widz, który chce iść np. na Boys, to jego wybór. OK. Ja szanuję tego widza. Fot. Marta Zajma

9 ROZMOWA TYGODNIA Rewal widzę piękny i ogromny Dziennikarze pierwszego turnusu Potęgi Prasy odwiedzili Urząd Gminy, dowiadując się wielu ciekawych rzeczy dotyczących turystyki, infrastruktury i problemów w Gminie. -Jakie środki finansowe gmina wydaje na przygotowanie do sezonu turystycznego? Jeśli chodzi o przygotowanie do sezonu turystycznego, są to bardzo duże środki finansowe. Przede wszystkim są one wykorzystywane na przygotowywanie plaż, ratownictwo wodne i sprzątanie Gminy Rewal po sezonie jesienno wiosennym. Są w to zaangażowane wszystkie firmy współpracujące z gminą, ponieważ porządkami obejmuje się oprócz ulic także lasy, dzikie wysypiska i wydmy. Następnym elementem, jest łatanie dziur, które przeprowadzamy co roku. Trzeba też umyć kilka tysięcy punktów świetlnych i dokonać ich renowacji. Kilkaset tysięcy przeznaczane jest także na Brygadę Zieleni, czyli osoby odpowiedzialne za sadzenie roślin, krzewów, sianie trawy, przycinanie drzew. Jest to później oceniane przez turystów, mieszkańców i dziennikarzy. Ile pieniędzy z budżetu gminy przeznacza się na utrzymanie i pielęgnacje zieleni, kwiatów? Ponad milion złotych. Skąd władze gminy pozyskują środki na tak dużo inwestycji w infrastrukturze? Przede wszystkim z podatków które stanowią około 30% środków. Poza tym, ze sprzedaży mienia komunalnego, działek na wybrzeżu, które są trzy lub cztery razy droższe niż w innych miejscach. Dlaczego jest tyle zaczętych i rozgrzebanych inwestycji? Czy jest to wynik złej organizacji, braku pieniędzy, czy są to przyczyny niezależne od władz gminy? Wiele jest rzeczy niezależnych od nas. Jednym z tych projektów jest Kolejka Wąskotorowa z Pogorzelicy do Gryfic. Tory już zostały położone, lecz nie pasuje to rolnikom, którzy od wojny jeździli tymi drogami i dojeżdżali na swoje pola. Kolejnym problemem jest dworzec w Niechorzu. Ekipa budowlana, która wygrała przetarg, nie chce rozpocząć prac na terenie budynku, ponieważ według ekspertów budowlanych firmy, konstrukcja grozi zawaleniem. I w tkwi problem. Ile jest podmiotów gospodarczych płacących podatki w gminie? Około trzech tysięcy podmiotów gospodarczych działa na terenie gminy Rewal. Dlaczego w tym roku nie rusza Kolejka Wąskotorowa z Pogorzelicy do Gryfic? Kolejka jest w trakcie realizacji. Koniec inwestycji planowany jest na 30 października Patrząc jednak na dworzec w Niechorzu, myślę, że termin ten może ulec wydłużeniu. Mam nadzieję, że kolejka będzie uruchomiona w przyszłym sezonie letnim. Dlaczego tak mało przedsiębiorców w gminie nastawia się na całoroczną turystykę? Żeby przetrwać zimę, trzeba mieć ogromny kapitał. Oferta zimowa musi wybiegać ponad standard. Ośrdoki powinny zaopatrzyć się w SPA, salę konferencyjną i restaurację. Moim zdaniem, wiąże się to także z pewnym rozleniwieniem, lokalnych przedsiębiorców, ponieważ do tej pory sezony letnie przynosiły zyski i, dało się z nich przetrwać zimę, a potem inwestować. Teraz nastał kryzys, który zmusza do coraz większej kreatywności. Czy goście przebywający w Gminie Rewal mogą czuć się bezpieczni? Robimy wszystko, żeby tak było. Dofinansowujemy Straż Graniczną, Policję, Ochotnicze Straże Pożarne, Ratownictwo Wodne. Na terenie gminy działają dwie karetki pogotowia.. Z moich danych jednak wynika, że są takie nocne miejsca w gminie, gdzie turysta nie zawsze czuje się bezpieczny. Będę starał się to zmienić. Jaka jest przestępczość w gminie? Ilu policjantów i strażników gminnych strzeże spokoju turystów? Na terenie gminy jest obecnie 40 policjantów, 10 strażników gminy, 10 strażników granicznych. Choć jest to wiele, to zakładając, że w weekendy, gdzie spędza wakacje kilkadziesiąt tysięcy ludzi, jest to wciąż za mało. 9