z otwartym laptopem na kolanach i s³a³a kierowcy lodowate spojrzenia. Kierowca jednak w najmniejszym stopniu siê tym nie przejmowa³.

Transkrypt

1 1 Co za bezczelnoœæ mruknê³a pod nosem kobieta w œrednim wieku i wyjê³a z kieszeni ma³y komputerek. Jej ciemnoniebieski mundur by³ opiêty na biodrach, a twarz nawet najbardziej przychylne kole anki musia- ³yby nazwaæ wybrykiem natury. Z niechêci¹ wystuka³a numer rejestracyjny SUV-a w kolorze orzechowym, zaparkowanego zaraz za znakiem zakazu postoju. Odczeka³a kilka sekund, potem oderwa³a wydruk i wsunê³a pod wycieraczkê. Beatrice ju z daleka zobaczy³a policjantkê. Przyœpieszy³a kroku. Jej czó³enka stuka³y o asfalt jak kastaniety, po³y jedwabnego p³aszcza w kolorze oliwki rozwiewa³y siê na wietrze. By³a spóÿniona. W³aœciwie zawsze by³a spóÿniona. Jakiœ przechodzieñ obejrza³ siê za ni¹. Nawet tutaj, na najelegantszym bulwarze stolicy, wzbudza³a zainteresowanie. Taka jasnow³osa, taka szczup³a, tak perfekcyjnie wystylizowana, zupe³nie jakby w³aœnie wysz³a z sesji do Vogue a. Co najmniej do Vogue a. Okej, okej, jeden mandat w jedn¹ czy w drug¹ nie robi ró nicy, pomyœla³a Beatrice. Niech im bêdzie. Wsiad³a do wozu i w³¹czy³a silnik, nie zaszczycaj¹c policjantki ani jednym spojrzeniem. Nie spodziewa³a siê jed- 7

2 nak, e tamta bêdzie taka zawziêta. W zdumiewaj¹cym tempie okr¹ y³a samochód i zastuka³a w okno. Beatrice opuœci³a szybê. Tak? spyta³a znudzonym g³osem. Uderzy³a w ni¹ fala czystej nienawiœci. Nienawiœci do kobiety, która ma drogi samochód, godne pozazdroszczenia wymiary modelki i bud et na ciuchy przypuszczalnie wielokrotnie przekraczaj¹cy miesiêczny czynsz za mieszkanie p³acony przez zwyk³ych ludzi. I która w dodatku zaparkowa³a za znakiem zakazu. Ale zosta³a przy³apana przynajmniej tyle! Mia³o siê pecha! rzuci³a policjantka z jadowitym uœmiechem. Beatrice przybra³a swój najbardziej ujmuj¹cy wyraz twarzy i powiedzia³a: Niech pani spojrzy w lustro, to bêdzie pani wiedzia³a, która z nas mia³a pecha. Podnios³a szybê i ruszy³a pe³nym gazem. Œpieszy³a siê na wa ne spotkanie. W³aœciwie ca³y czas mia³a wa - ne spotkania. To dzisiejsze jednak by³o szczególne. Przejecha³a skrzy owanie na czerwonym, które nazywa³a zwykle ciemno ó³tym. Naciskaj¹c klakson, wyprzedzi- ³a wielk¹ czarn¹ limuzynê z przyciemnionymi szybami. Wypasiona fura, ale jeÿdziæ to siê jeÿdzi w zwolnionym tempie mruknê³a pod nosem, wstukuj¹c adres do nawigacji. Seestrasse w Kahndorf w Brandenburgii. Ten hotel musi le eæ gdzieœ na koñcu œwiata. Dobrze jest. Przyda jej siê chwila wytchnienia. * * * Jeszcze jedziemy czy ju stoimy? Katharina siedzia³a na tylnym siedzeniu limuzyny 8

3 z otwartym laptopem na kolanach i s³a³a kierowcy lodowate spojrzenia. Kierowca jednak w najmniejszym stopniu siê tym nie przejmowa³. Jak w transie prowadzi³ opancerzon¹ czarn¹ limuzynê, rozmawiaj¹c jednoczeœnie przez telefon ze swoj¹ dziewczyn¹. G³os mia³ œciszony do szeptu, ale Katharina i tak s³ysza³a ka de s³owo. Skarbuniu, nic z tego, sprawy s³u bowe grucha³ do telefonu. Nie, nie, dziœ wieczorem nie da rady. Jutro tak. Po po³udniu. Ugotujesz coœ pysznego? Bêdziesz mia- ³a czarn¹ bieliznê? Co takiego? Masa olejkiem? Wow, wow, wow! Po prostu obrzydliwe, pomyœla³a Katharina. I taki buc jak na ironiê pracuje w ministerstwie do spraw rodziny. Nie do wytrzymania facet. Ale który facet jest do wytrzymania? Nie s¹dzi pan, e czas ju zerwaæ z tym zacofanym podejœciem do kobiet? spyta³a ostro. Chwileczkê, z³otko, tak, tak, poczekaj na linii powiedzia³ kierowca i odwróci³ siê w stronê Kathariny, co omal nie skoñczy³o siê kolizj¹ z motocyklist¹. Tak, proszê pani? Coœ pani mówi³a? Takich facetów trzeba zsy³aæ do pracy w schroniskach dla kobiet. Trzy razy dziennie pucowanie kibli i wys³uchiwanie opowieœci ofiar przemocy domowej. Mo e to by go wyleczy³o, pomyœla³a Katharina. adnych prywatnych rozmów w czasie pracy! naskoczy³a na kierowcê. Inaczej skoñczy pan z powrotem na portierni. Jak pani sobie yczy odpar³ kierowca, wzruszaj¹c ramionami, i pó³g³osem zamrucza³ do s³uchawki: Gor¹cy z ciebie króliczek, s³odziutka, ale muszê ju koñczyæ, bo znowu siê czepia. 9

4 Przy najbli szej okazji wywalê na zbity pysk, postanowi³a Katharina. Za grosz szacunku. W koñcu nale a- ³a do politycznej elity kraju. W ciemnym pr¹ kowanym kostiumie i w³osach upiêtych w ciasny kok by³a uosobieniem œwiadomej siebie kobiety sukcesu. Niestety, ten macho z epoki kamienia ³upanego nie raczy³ tego zauwa yæ. Jazda zdawa³a siê nie mieæ koñca. Katharina rozmawia³a przez telefon. Katharina sprawdza³a maile. Katharina wysy³a³a esemesy do kole anek i kolegów z partii. Zwyk³a praca z komórk¹. Ludzie polityki tak dzisiaj robi¹. Minê³a wiecznoœæ, zanim limuzyna skrêci³a wreszcie na wyboist¹ poln¹ drogê. Katharina od³o y³a komórkê i zamknê³a laptopa. Po prawej stronie zobaczy³a jezioro, po lewej parking. Na œrodku drogi sta³ ma³y kompaktowy samochodzik. Kierowca obtr¹bi³ go, ale nie doczeka³ siê adnej reakcji. Kln¹c pod nosem, wycofa³ limuzynê i omin¹³ zawalidrogê, by skrêciæ na stromy podjazd. Na szczycie wzniesienia sta³ ró owy pa³acyk. Z kolumnami, blankami i wie yczkami. Zupe³nie jak domek Barbie w rozmiarze XXL. Trafiliœmy! rozpromieni³ siê kierowca. Pa³acowy pensjonat Piêkny Widok. Odprowadziæ pani¹? Dziêkujê bardzo. W dwudziestym pierwszym wieku kobiety umiej¹ trochê wiêcej ni gotowaæ, nosiæ wyuzdan¹ bieliznê i masowaæ olejkiem wycedzi³a Katharina przez zaciœniête zêby. Potrafi¹ na przyk³ad samodzielnie iœæ na imprezê. Kierowca nawet nie mrugn¹³ okiem. * * * 10

5 Evi od d³u szej chwili siedzia³a w swoim ma³ym czerwonym aucie ze zgaszonym silnikiem. Nie mia³a ochoty wysiadaæ. Nawet natarczywy klakson z ty³u nie potrafi³ jej wyrwaæ z apatii. Jeœli mia³a byæ szczera, czu³a strach przed tym spotkaniem. W gruncie rzeczy ca³e jej ycie by³o straszne. Ale potwierdzi³a, e bêdzie, wiêc pruskie wychowanie, które odebra³a, zabrania³o jej teraz stchórzyæ. Odchyli³a lusterko, eby siê przejrzeæ. Zahukana kobiecina. Ko³tuñska mamuœka. Jeden wielki œmiech. Fryzura brak, sukienka worek, buty w sam raz na górskie wêdrówki. Dlaczego nie zauwa y³a tego wszystkiego w domu? Dlaczego dopiero teraz dotar³o do niej, e jest kompletnie nieodpowiednio ubrana, e musi koniecznie iœæ do fryzjera i w ogóle jest w takim nastroju, e najbardziej to chcia³aby rzuciæ siê na ³ó ko i przep³akaæ ca³¹ noc? Nie mówi¹c ju o obfitej tkance t³uszczowej, która nadawa³a jej urok salcesonu. Kremami antycellulitowymi, które mia³a w ³azience, z powodzeniem da³oby siê wyg³adziæ Wielki Kanion. A u niej jakoœ nie chcia³y dzia³aæ. Wyjê³a papierow¹ chusteczkê ze sfatygowanej torebki i star³a szminkê z ust. Nie mia³o to sensu. Nawet kredka od Chanel nie mog³a ukryæ, e k¹ciki ust ma opuszczone, a oczy szkl¹ siê ³zami. Zmuszaj¹ca do p³aczu k³ótnia ma³ eñska to by³ prezent po egnalny, który dosta³a od mê a na drogê. W³aœciwie to nawet mi³e z jego strony. W koñcu po tak d³ugim czasie okaza³ przynajmniej jakieœ zainteresowanie. Spojrza³a na zegarek. Wpó³ do ósmej. Od siódmej pewnie w hotelu zabawa na ca³ego. S¹dz¹c po liczbie samochodów na parkingu, musia³o przyjechaæ mnóstwo ludzi. Serce bi³o jej jak oszala³e. Dlaczego nie wyrzuci³a 11

6 tego cholernego listu, nawet do niego nie zagl¹daj¹c? Dlaczego przeczyta³a to zaproszenie i z wrodzonej obowi¹zkowoœci potwierdzi³a swój udzia³? Z ty³u nadjecha³ orzechowego koloru SUV i wymin¹³ j¹ niemal na styk, sypi¹c piaskiem na przedni¹ szybê. Evi ustawi³a wsteczne lusterko z powrotem we w³aœciwej pozycji. Czu³a siê skoñczona. A najstraszniejsze w tym wszystkim by³o to, e ka dy to po niej widzia³. Zna³a ju te wspó³czuj¹ce spojrzenia, jakimi j¹ omiatano, kiedy pojawia³a siê na ró nych spotkaniach. Jeœli w ogóle siê pojawia³a, bo ju dawno odzwyczai³a siê od chodzenia na jakiekolwiek imprezy. Tak naprawdê dobrze czu³a siê tylko w swojej kuchni. Styl rustykalny, wczesne lata dziewiêædziesi¹te bardziej staromodnie ju byæ nie mog³o. Ale ona kocha³a tê swoj¹ kuchniê. Têsknie wybiega³a myœl¹ do szarlotki, któr¹ upiek³a po po³udniu. Dla dzieci. Dzieci, które rzadko pojawia³y siê w domu, bo przyjaciele byli dla nich bardziej atrakcyjni ni wiecznie struta matka. Zaraz wysi¹dzie. Jeszcze tylko parê minut. Wyprostowa³a siê sztywno i otar³a ³zê z policzka.

7 2 Drogie uczennice, drodzy uczniowie! Ehm, drodzy absolwenci! Rozleg³ siê pisk. Bardzo g³oœny pisk. Siwow³osy pan z ³upie em na ko³nierzu garnituru z przejêciem majstrowa³ przy mikrofonie. W imieniu ca³ego kierownictwa szko³y witam pañstwa serdecznie z oka... piiiiiiiiiiiiiii...¹tej rocznicy waszej... w spoconych d³oniach obraca³ kartkê...matury! Dumny ze swego oratorskiego osi¹gniêcia, uniós³ rêce niby jakaœ depresyjna gwiazda rocka, zbieraj¹c aplauz bêd¹cy mieszanin¹ braw, œmiechów i gwizdów. Przed sob¹ mia³ oko³o stu dam i d entelmenów, którzy adn¹ miar¹ nie zas³ugiwali na to miano. Striiiiiptiiiiiz! zapiszcza³a jakaœ kobieta. Pornooooo! zarycza³ jakiœ mê czyzna. Atmosfera ju teraz bardziej przypomina³a wieczór kawalerski ni szkolny jubileusz. Krêc¹c z dezaprobat¹ g³ow¹, dyrektor Hans-Walter Meier patrzy³ na swoich by³ych uczniów. Stali st³oczeni w odœwiêtnie udekorowanej sali bankietowej ze sztukateriami na œcianach, pod którymi ustawiono obite ró owym at³asem krzes³a. Gwar narasta³. To by³ b³¹d, e od razu na pocz¹tku zaserwowano szampana, nie 13

8 ulega³o w¹tpliwoœci. Dyrektor patrzy³ na t³um, szukaj¹c twarzy, które by pamiêta³. A, tak. Jest Evi Diepholt, przem¹drza³a wzorowa uczennica. I Beatrice Kramer, ma³a zdzira. Uœwiadomi³ sobie, e ma najokropniejszy zawód œwiata. Dyrektor Meier odchrz¹kn¹³. Czy to przypadkiem nie by³ najbardziej krn¹brny rocznik? Przypomnia³ sobie konfiskowane w ubikacji skrêty z haszyszem. Alkoholowe ekscesy na wycieczkach klasowych. Obmacuj¹ce siê w pó³mroku pary, kiedy na biologii puszczano film oœwiatowy. Nieokie³znana banda. I tacy zostali. Proszê o spokój! zawo³a³ ³ami¹cym siê g³osem. Bardzo proszê o u-wa-piiiiiiiiiiiiiiiiiip. Wymyœli³ sobie ca³kiem zgrabn¹ mówkê, tak¹ z cytatami z Goethego, upiêkszon¹ wspomnieniami i udawanym sentymentalizmem. Teraz wszystko wskazywa³o na to, e mo e j¹ sobie darowaæ. Niniejszym, yyyy, og³aszam... bufet za... otwarty! wyrzêzi³ w akcie rozpaczy. Zerwa³y siê frenetyczne oklaski. Kelnerzy uwijali siê po sali, roznosz¹c kolejne szampany, podczas gdy t³um goœci przemieszcza³ siê w stronê bufetu. W powietrzu rozchodzi³ siê ju intensywny zapach pieczeniowego sosu. Dyrektor Hans-Walter Meier by³ wegetarianinem. Sapi¹c, zszed³ ze sceny, na której zespó³ muzyczny w³aœnie rozstawia³ instrumenty. Dobra robota powiedzia³ zmursza³y starszy pan w tweedowym garniturze, klepi¹c go po za³upie onym ramieniu. By³ nauczycielem ³aciny tamtego rocznika i nie kry³ zadowolenia, e to nie on musi odgrywaæ niewdziêczn¹ rolê mistrza ceremonii. Szkoda tylko, e nikt nie potrafi tu doceniæ pañskiego wyst¹pienia. Có, homo homini lupus, cz³owiek cz³owiekowi wilkiem. 14

9 Obrzydliwa t³uszcza burkn¹³ Meier. Nic dobrego z nich nie wyros³o, od razu widaæ. Zebrani przy bufecie byli ca³kowicie odmiennego zdania. Przy wtórze radosnych okrzyków mê czyÿni, którzy nie znosili siê nawzajem, bêd¹c nastolatkami, padali sobie w objêcia. Wszyscy przechwalali siê na ca³e gard- ³o, jakie odnieœli w yciu sukcesy. Heja, Sven, fajnie ciê widzieæ. Gram na gie³dzie. Pierwsz¹ bañkê zarobi³em, jak mia³em dwadzieœcia lat. A ty? Jestem dermatologiem. Nudna robota, gruba kasa. S³abizna. Chyba s³ysza³eœ o reformie s³u by zdrowia? Spoko, luz. A ty chyba s³ysza³eœ o kryzysie finansowym? Damska czêœæ zgromadzenia na pocz¹tku taksowa³a siê nawzajem w milczeniu. Tu wspó³zawodnictwo odbywa³o siê na froncie mody i urody. W u³amku sekundy skanowano stan zmarszczek, obwód talii i styl. Konkurencja by³a równie zabójcza jak na castingu. By³y kobietami. Mia³y po czterdzieœci lat. I ka da, która w ci¹gu ostatnich lat nie zainwestowa³a w swój wizerunek grubej kasy, mnóstwa potu i samodyscypliny, przepada³a z kretesem. Ale oczywiœcie ka da bez wyj¹tku wydawa³a siê sobie o niebo lepiej zakonserwowana od pozosta³ych. Ka da. Poza Evi. Evi z przera eniem patrzy³a na oratorsk¹ klêskê dyrektora. Jak oni mogli byæ tacy wstrêtni? Nie potrafi³a tego poj¹æ. Dobre wychowanie nigdy nie pozwoli³oby jej gwizdami przepêdziæ ze sceny nauczyciela. Po prostu zawsze by³a i nadal pozosta³a panienk¹ z dobrego domu. Teraz sta³a na uboczu, obracaj¹c w palcach kieliszek z szampanem. Nawet nie zamoczy³a ust. 15

10 Bez specjalnej radoœci patrzy³a na salê: bogate aran- acje z kwiatów, papierowe girlandy, wielkie srebrne 25 nad scen¹. No, najwa niejsze, e jakoœ tu dotar³a. Pó³ godzinki i wychodzê, postanowi³a. Nie mia³a tu czego szukaæ. Jej ponure myœli przerwa³ czyjœ przeraÿliwy wrzask: Eviii! Oh, my god, to naprawdê ty? Wzdrygnê³a siê. Z niebotycznym zdumieniem patrzy³a w twarz nieznajomej o mocno rozjaœnionych w³osach u³o onych w puszystego boba i z³otawo po³yskuj¹cej opaleniÿnie, która pokrywa³a nienaturalnie g³adk¹ twarz. Zarówno pochodz¹ca z markowej kolekcji sukienka z zielonego jedwabiu, jak i droga bi uteria oraz chmura wyszukanych perfum nie pozostawia³y cienia w¹tpliwoœci, e to jakiœ znamienity hotelowy goœæ zab³¹dzi³ do tego piek³a. Pytanie tylko: sk¹d ta kobieta zna jej imiê? Sweetheart, naprawdê mnie nie poznajesz? Helllo! Be-a-trice! Trio Fatal! No?... No? Z mroków dawno zapomnianych czasów wy³oni³o siê blade wspomnienie. Trio Fatal. Najbardziej zwariowana babska paczka w ca³ej szkole. Katarzyna Wielka, Bella Beatrice i Evi Forever. Tak siê nazwa³y. To by³o milion lat temu. Naprawdê mia³a przed sob¹ Beatrice? Come on, walniemy sobie drinka powiedzia³a olœniewaj¹ca istota. Przyda mi siê. Trzy razy siê zgubi³am, bo moja nawigacja nie mog³a znaleÿæ tej zapyzia³ej bocznej dró ki. Postaæ, któr¹ Evi mia³a przed sob¹, z wolna zaczê³a nabieraæ znajomych konturów. Beatrice. Dziewczyna o rudych w³osach. Ekstrawagancka turbopuszczalska, jak pogardliwie przezywali j¹ ch³opcy, bo krêci³a ze wszystkimi jak pierwsza lepsza z przedmieœcia i z ad- 16

11 nym nie zadawa³a siê wiêcej ni raz. Ekstrawagancka zosta³a niew¹tpliwie nadal. Tylko blond w³osy i zrobiona na g³adko twarz by³y nowe. Och, Beatrice, mi³o ciê widzieæ powiedzia³a Evi bez entuzjazmu. Nigdy w yciu nie czu³a siê bardziej niepozorna i gruba ni teraz, przy tej œwiatowej kobiecie. No i? Co porabiasz? spyta³a Beatrice. Przesunê³a spojrzeniem po jej byle jakiej fryzurze, skromnej szarej sukience i zatrzyma³a je na topornych butach. Evi z miejsca zmala³a o trzy centymetry. Sprawa by³a oczywista Beatrice wygra³a na samym starcie. Ale okazaæ tchórzostwo wrogowi to najgorsze, co mo na zrobiæ, powtarza³ jej zawsze ojciec. Nie traciæ kontenansu! Przyj¹æ postawê! wpaja³ córce. Powstrzymuj¹c ³zy, Evi odruchowo siê wyprostowa³a. No, dalej, uœmiech. O, proszê. Jednak mo na. Wygra³am los na loterii! zaczê³a promiennie. Cudowny m¹, dwójka udanych dzieci, czegó chcieæ wiêcej? Mieszkamy w Grunewaldzie, dok³adnie to, o czym zawsze marzy³am. No wiesz, bia³a willa z wiktoriañskimi kolumnami i z ogrodem, w którym hodujê ró e. Beatrice zmarszczy³a czo³o, co z powodu regularnego wstrzykiwania botoksu objawi³o siê jedynie uniesieniem brwi na milimetr. Rzeczywiœcie, Evi zawsze mówi³a o takim domu. I o rodzinie, któr¹ chcia³a za³o yæ w przysz³oœci. G³upia sprawa, ale jakoœ nie wygl¹da³a na kogoœ, komu spe³ni³y siê marzenia. To bardzo siê cieszê powiedzia³a uprzejmie. A co u ciebie? zainteresowa³a siê Evi. Tak w koñcu wypada³o. Czu³a, e zaczyna siê pociæ. Nieporadnie wygrzeba³a z torebki chusteczkê i osuszy³a twarz. Beatrice ruszy³a do akcji: 17

12 Honey, pracujê jako specjalistka w agencji. Koordynujê guidelines, robiê consulting i controlling. Moja g³ówna specjalizacja to concept supervisor. No wiesz, tuning brandu, dopieszczanie klientów, jak to w tej bran y. Zawsze wszystko na styk, a do kolejnego zadania. Nied³ugo przejdê na outsourcing, eby prywatna kasa zaczê³a jakoœ wygl¹daæ. Sama rozumiesz, nie? Evi nie zrozumia³a ani s³owa. Po plecach sp³ywa³a jej stru ka potu. Jeœli szybko st¹d nie ucieknie, bêdzie klêska. D³ugo nie da rady odgrywaæ tej komedii. Do baru! zakomenderowa³a Beatrice. Bella Beatrice pilnie potrzebuje drinka. Aha, teraz mówi¹ o mnie Bea-Bee. Pracowita pszczó³ka. Kumasz? Bea? Bee? Brzmi fascynuj¹co powiedzia³a Evi, uœmiechaj¹c siê z za enowaniem. Ale z drinkowania nici. Nie pijê, kiedy mam prowadziæ. Zaraz, chwileczkê! Beatrice wspar³a rêce na biodrach. Chcesz powiedzieæ, e nie zostajesz na noc? Stary Meier powiedzia³ mi przed chwil¹, e wszyscy wykupili noclegi. Oh my god! Na pewno siê boi, e nawywijamy jak kiedyœ, na klasowych wycieczkach. Pamiêtasz? Evi nie wiedzia³a, co odpowiedzieæ. Oczywiœcie, e wziê³a ze sob¹ walizkê. Ale planowa³a j¹ zabraæ nierozpakowan¹ do domu. Do domu. Prze³knê³a œlinê. No wiêc... Eviiii! jakaœ kobieta w garsonce z piskliwym okrzykiem rzuci³a siê w jej stronê. Evi Forever! O rany, od razu ciê pozna³am! Beatrice znieruchomia³a na moment, a potem wyrzuci³a rêce w górê: Yeah! Katarzyna Wielka, Evi Forever i Bella Beatrice! Trio Fatal is back! Zapad³a krêpuj¹ca cisza. By³y nieroz³¹cznymi przy- 18

13 jació³kami. Wtedy, jako nastolatki. Wszystko ze sob¹ dzieli³y: szkolny stres, wskazówki, jak siê malowaæ, pierwsze problemy sercowe. By³y jak sklejone klejem super glue, a wszystko zgodnie z dewiz¹: Na zawsze, na wieki, na amen!. To by³o æwieræ wieku temu. Jeszcze na balu maturalnym przysiêga³y sobie, e zawsze bêd¹ trzymaæ siê razem. Ale u³o y³o siê inaczej. Rytualne spotkania stawa³y siê coraz rzadsze, niekoñcz¹ce siê rozmowy telefoniczne te, a w koñcu przyjació³ki ca³kiem straci³y siê z oczu. Dawna przyjaÿñ posz³a w zapomnienie, tak jak i szkolny stres, wskazówki, jak siê malowaæ, i pierwsze problemy sercowe. Sytuacjê uratowa³a Beatrice. Czy s³usznie siê domyœlam, e mamy oto przed sob¹ pani¹ sekretarz stanu doktor Katharinê Severin, znan¹ z radia i telewizji nadziejê polityki rodzinnej? Mo na to tak uj¹æ odpowiedzia³a mile po³echtana Katharina. W³aœnie zosta³am wybrana na wiceprzewodnicz¹c¹ partii. Z du ymi perspektywami w górê. A jak tam u was? Trudno by³o nie us³yszeæ wy szoœci w jej g³osie. W takiej sytuacji trzeba trzymaæ fason. Evi i Beatrice na wyœcigi opowiada³y o swoim wspania³ym yciu. Katharina s³ucha³a w skupieniu. Jej blada twarz pokryta malutkimi piegami by³a nieumalowana i prawie siê nie postarza³a. Skóra mia³a porcelanowy po³ysk. Stalowa ró a, pomyœla³a Evi, podczas gdy Beatrice postanowi³a poprosiæ potem Katharinê o adres jej chirurga plastycznego. Ca³kiem nieÿle skwitowa³a Katharina od niechcenia, kiedy obydwie skoñczy³y siê przechwalaæ. Evi czu³a siê coraz bardziej nieswojo w towarzystwie swoich przyjació³ek maj¹cych na koncie takie sukcesy. 19