Zał. 2. Autoreferat. 1. Imię i Nazwisko: Michał Kaliszan

Transkrypt

1 Zał. 2 Autoreferat 1. Imię i Nazwisko: Michał Kaliszan 2. Posiadane dyplomy, stopnie naukowe/artystyczne z podaniem nazwy, miejsca i roku ich uzyskania oraz tytułu rozprawy doktorskiej: 2001 lekarz (Akademia Medyczna w Gdańsku, Wydział Lekarski) 2006 doktor nauk medycznych (Akademia Medyczna w Gdańsku, Wydział Lekarski) z wyróżnieniem, na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Określanie czasu zgonu na podstawie pomiarów temperatury wybranych okolic ciała. Badania na modelu zwierzęcym praca doktorska wyróżniona Nagrodą Premiera RP w 2007 r Certificate in Forensic Medicine and Science (University of Edinburgh, Wielka Brytania) 2009 specjalista medycyny sądowej 3. Informacje o dotychczasowym zatrudnieniu w jednostkach naukowych/artystycznych: W latach asystent w Katedrze i Zakładzie Medycyny Sądowej Akademii Medycznej w Gdańsku (następnie Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego), od 2009 adiunkt w Katedrze i Zakładzie Medycyny Sądowej Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego 4. Wskazanie osiągnięcia wynikającego z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595 ze zm.): a) Tytuł osiągnięcia naukowego: Ocena przydatności pośmiertnych pomiarów temperatury oka do ustalania czasu śmierci i ich wykorzystanie w praktyce medyczno-sądowej 1

2 b) (autor/autorzy, tytuł/tytuły publikacji, rok wydania, nazwa wydawnictwa): Osiągnięcie stanowi cykl 5 publikacji dotyczących badań nad ustalaniem czasu śmierci w oparciu o pośmiertny pomiar temperatury w gałce ocznej. Jest to kontynuacja badań dotyczących opracowania nowej metody ustalania czasu śmierci w oparciu o temperaturę oka, zapoczątkowanych i przedstawionych w pracy doktorskiej z 2006 roku, prezentującej badania prowadzone na zwierzętach. W cyklu prac habilitacyjnych zawarte są: praca, w której dopracowano model termodynamiczny stygnięcia oka na podstawie kompleksowej matematycznej analizy wyników uzyskanych w badaniach na zwierzętach (świniach) prowadzonych do celów pracy doktorskiej, trzy prace dotyczące weryfikacji modelu poprzez pomiary temperatury w gałce ocznej u zmarłych ludzi, dokonywane w kilkunastogodzinnym okresie po śmierci oraz praca poglądowa z omówieniem wyników własnych badań nad pośmiertnym plateau spadku temperatury ciała, w tym oka. Publikacje wchodzące w skład rozprawy habilitacyjnej: 1. Kaliszan M. Does a draft really influence post mortem body cooling? Journal of Forensic Sciences, 2011, 56, (IF = 1,229; MNiSW = 25) Udział w pracy: MK = 100 %. 2. Smart J., Kaliszan M. The post mortem temperature plateau and its role in the estimation of time of death. A review. Legal Medicine, 2012, 14, (IF = 1,08) Udział w pracy: MK = 50 % (corresponding author), JS = 50 %. 3. Kaliszan M. First practical application of eye temperature measurements for estimation of the time of death in casework. Report of three cases. Forensic Science International 2012, 219, e (IF = 2,307; MNiSW = 35). Udział w pracy: MK = 100 %. 2

3 4. Smart J., Kaliszan M. Use of a finite element model of heat transport in the human eye to predict time of death. Journal of Forensic Sciences, 2013, 58, S69-S77. (IF = 1,244; MNiSW = 25). Udział w pracy: MK = 50 %, JS = 50 %. 5. Kaliszan M. Studies on time of death estimation in the early postmortem period application of a method based on eyeball temperature measurement to human bodies. Legal Medicine, doi: /j.legalmed (IF = 1,08) Udział w pracy: MK = 100 %. Łączny Impact factor prac składających się na osiągnięcie wynosi 6,94 Łączna ilość punktów MNiSW prac składających się na osiągnięcie wynosi 85 c) Omówienie celu naukowego w/w prac i osiągniętych wyników wraz z omówieniem ich ewentualnego wykorzystania: Określanie czasu zgonu jest problemem od zawsze towarzyszącym medycynie sądowej i należy do głównych zadań medyka sądowego obecnego na miejscu ujawnienia zwłok. Prowadzone przez policję i prokuratora czynności śledcze przebiegają najwydajniej, jeżeli lekarz obecny przy oględzinach zwłok w miejscu ich ujawnienia jest w stanie stwierdzić, jaki czas minął od chwili śmierci. Możliwie precyzyjne ustalenie czasu śmierci pozwala na weryfikację zeznań świadków i ocenę ewentualnego alibi osób podejrzanych. Ustalenie czasu śmierci ma też niekiedy znaczenie z punktu widzenia prawa cywilnego, gdyż od kolejności zgonów może zależeć m.in. kolejność dziedziczenia. Dlatego niezmiernie ważne jest dążenie do znalezienia metody, która pozwoli na jak najdokładniejsze ustalanie czasu śmierci w tego typu przypadkach, co może być niezwykle pomocne zwłaszcza dla organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości do wykrycia sprawcy lub sprawców zbrodni. Bowiem wskutek niedokładnego lub błędnego określenia czasu śmierci wynikającego z niedokładności zastosowanej metody lub braku odpowiedniej wiedzy opiniującego lekarza może dojść do niepotrzebnego zagmatwania prowadzonego śledztwa, niewykrycia sprawców zabójstwa lub w najgorszym wypadku skazania niewinnego człowieka. 3

4 Ze względu na znaczne granice błędu dotychczas stosowanych metod ustalania czasu śmierci, w swojej pracy naukowej m.in. zdecydowałem się na badania prowadzące do opracowania metody określania czasu śmierci w krótkim okresie pośmiertnym, która byłaby alternatywą dla dotychczas stosowanych metod, a nawet od nich dokładniejsza. W tym celu przeprowadziłem badania eksperymentalne na zwierzętach (świniach), na podstawie których stwierdziłem wstępnie przydatność gałki ocznej jako nowego, dotychczas nie stosowanego miejsca pomiaru temperatury ciała po śmierci przy określaniu czasu śmierci oraz wyprowadziłem termodynamiczny model pośmiertnego stygnięcia tej części ciała, co stanowiło zakres pracy doktorskiej. Badania te kontynuowałem po doktoracie weryfikując wyprowadzony na świniach model poprzez pomiary temperatury gałki ocznej u ludzi zmarłych w okresie kilkunastu godzin przed pomiarem. Otrzymane wyniki były porównywane z aktualnym, znanym czasem ich śmierci, odnotowanym przez świadków i zdają się potwierdzać użyteczność tej nowej metody określania czasu śmierci u zmarłych ludzi. Na prowadzone w pracy habilitacyjnej badania na zwłokach ludzkich uzyskano zgodę Niezależnej Komisji Bioetycznej do Spraw Badań Naukowych przy Gdańskim Uniwersytecie Medycznym (NKEBN/144/2010 z dnia r.) Publikacja nr 1. Does a draft really influence post mortem body cooling? W pracy przedstawiono wyniki kompleksowej analizy matematycznej danych zebranych w trakcie pomiarów temperatury gałki ocznej, tkanek miękkich okolicy oczodołowej, mięśni zadu oraz w odbycie u świń. Porównano dane temperaturowe zbierane w dwóch etapach eksperymentów prowadzonych do celów pracy doktorskiej (przedstawiona analiza nie była objęta pracą doktorską). Do pomiarów zastosowano specjalistyczne, wysoko precyzyjne termometry (Dostmann-electronic) podłączone do komputera. W pracy poddano analizie dane temperaturowe z w/w miejsc ciała zarejestrowane z częstością 5 minut począwszy od 75 minuty od śmierci zwierząt, kończąc na około 15 godzin po ich śmierci dla obu etapów badań przy braku ruchu powietrza oraz przy wymuszonym obiegu powietrza w pomieszczeniu badawczym. Do badań wykorzystano w sumie 29 świń o dokładnie znanym czasie śmierci. W celu oceny wpływu wymuszonego 4

5 obiegu powietrza na szybkość stygnięcia ciała zebrane dane poddano analizie metodą najmniejszych kwadratów z użyciem funkcji nnlinfit specjalistycznego programu kalkulacyjnego Matlab Software (v. 7.0). Precyzja oszacowanych parametrów była oceniana przez obliczenie współczynnika odchylenia (% CV) przy użyciu funkcji nlparci programu Matlab. Wpływ wymuszonego obiegu powietrza na stałą stygnięcia badanych miejsc ciała był oceniany przez porównanie indywidualnie wyliczonych dla każdego przypadku stałych stygnięcia zarówno dla I jak i II etapu badań z użyciem testu t- studenta. Dodatkowo względna różnica (RD) została obliczona dla obu etapów badań w celu oceny, jak stałe różnią się między sobą w zależności od braku ruchu powietrza i jego obecności w trakcie stygnięcia ciała. Wyniki kompleksowej analizy porównawczej wskazały na brak istotnej statystycznie różnicy w szybkości stygnięcia badanych miejsc ciała dla obu badanych grup w warunkach eksperymentalnych. Wynikało to najprawdopodobniej ze znikomego ruchu powietrza w bliskim kontakcie z badanymi zwierzętami, mimo obecności klimatyzatorów i wentylatora w pomieszczeniu. Ta różnica w ruchu powietrza w różnych miejscach pomieszczenia badawczego została potwierdzona przez pomiar anemometrem, bowiem mimo prędkości strumienia powietrza w bezpośredniej bliskości tych urządzeń wynoszącej 4-5 m/s, w rzeczywistości w pobliżu oddalonych od nich o około 3 metry, leżących na podłodze zwierząt prędkość powietrza wynosiła zaledwie około 0,1-0,2 m/s. Tak znikomy ruch powietrza nie mógł wpłynąć na przyspieszenie stygnięcia ciała, a jedynym istotnym parametrem była temperatura otoczenia, uwzględniona w zaproponowanym wzorze matematycznym w celu określenia czasu śmierci. Praktycznym wnioskiem z przeprowadzonej analizy danych eksperymentalnych jest informacja, że mimo obecności i wyczuwalnego ruchu powietrza (np. wiatru, przeciągu) w pomieszczeniu, gdzie ujawniono zwłoki - w pobliżu zwłok, często znajdujących się w pewnej odległości od jego źródła, ruch powietrza może być minimalny i nie musi wpływać istotnie na stygnięcie ciała. Dlatego należy wykazać ostrożność przy uwzględnianiu tzw. czynników korygujących dla warunków środowiskowych (atmosferycznych) przy określaniu czasu śmierci, a opierać się na rzeczywistej ich ocenie w bezpośredniej bliskości zwłok. 5

6 Publikacja nr 2. The post mortem temperature plateau and its role in the estimation of time of death. A review Publikacja przedstawia szeroką analizę przyczyn występowania zjawiska plateau pośmiertnego spadku temperatury, jego zróżnicowania w zależności od warunków i okoliczności śmierci, a także wpływu na dokładność określenia czasu śmierci w oparciu o pomiar temperatury ciała. Opisano i przeanalizowano różne koncepcje pochodzenia zjawiska plateau. Jedna z koncepcji mówi o wpływie mechanizmu termoregulacji powodującym dystrybucję ciepła w organizmie w zależności od potrzeb za życia, w tym między położonymi głębiej strukturami a powierzchnią ciała, którego efekt może utrzymywać się przez pewien czas po śmierci. Rozważano też możliwość wpływu okoliczności poprzedzających zgon, tj. wysiłku fizycznego, promieniowania słonecznego, hormonów, indywidualnych cech budowy ciała czy stanów chorobowych. Wiarygodnym wydaje się wytłumaczenie tej kilkugodzinnej pośmiertnej akumulacji ciepła w organizmie poprzez obecne jeszcze, choć zredukowane w okresie między śmiercią osobniczą człowieka a śmiercią biologiczną organizmu jako całości, procesy metaboliczne wytwarzające ciepło. Dopiero po ich ustaniu lub znacznej redukcji, ciało zaczyna stygnąć według funkcji wykładniczej do osiągnięcia po około godzinach po śmierci temperatury otoczenia. W pracy przedstawiono wyniki własnych eksperymentów autorów pokazujących proces stygnięcia drewnianej kuli mającej odpowiadać ludzkiej głowie. Kulę tę nagrzewano lub schładzano w sposób ciągły w różnym tempie, a następnie, kiedy osiągnęła temperaturę 37 C, umieszczano w temperaturze pokojowej (około 20 C). Zaobserwowano, że w przypadku kuli wolno podgrzewanej do temperatury 37 C, również po nagłym przeniesieniu do temperatury pokojowej jej temperatura dalej nieznacznie rosła (0,1 C), średnio przez 28 min, a następnie powoli spadała. W przypadku kuli wolno schładzanej do 37 C, a następnie nagle przeniesionej do temperatury 20 C jej temperatura przez 18 min spadała w tym samym tempie jak w piecu, a dopiero po tym czasie zaczęła spadać z nieco większą szybkością. Eksperyment z kulą odpowiadającą wielkością głowie wskazał na występowanie w krótkim okresie zjawiska plateau pośmiertnego spadku temperatury, co więcej wpływ na to zjawisko wyraźnie miały warunki termiczne, w jakich kula przebywała przed wyjęciem z pieca tj. momentem, który miał odpowiadać momentowi śmierci. Wskazuje to na istotny wpływ 6

7 na zjawisko plateau ciepła, jakie działa na organizm na krótko przed śmiercią (poddanie promieniowaniu słonecznemu, urządzeniom grzewczym), a także na procesy metaboliczne produkujące ciepło, tlące się w nieżywym ciele, na które może mieć wpływ występujący przed śmiercią wysiłek fizyczny, stres czy stany chorobowe. Należy się spodziewać, że w przypadku całego ciała, a nie tylko głowy jak w eksperymencie, wpływ ten jest znacznie bardziej istotny i powoduje znacznie dłużej trwającą fazę plateau, obserwowaną szczególnie przy pomiarach temperatury w odbycie i niekorzystnie wpływającą na precyzję określania czasu śmierci w oparciu, na przykład o metodę Henssgego. Co więcej, ze względu na niemożliwe do ilościowej oceny procesy wpływające na zjawisko plateau nie można też dokładnie przewidzieć długości jego trwania. Dlatego jedną z ważnych korzyści proponowanej metody ustalania czasu zgonu w oparciu o pomiar temperatury oka jest fakt braku lub krótkotrwałość fazy plateau w tym narządzie, na co, oprócz bezpośrednich badań na zwłokach ludzkich, wskazują przedstawione w pracy eksperymenty z drewnianą kulą, odpowiadającą wymiarami i masą głowie ludzkiej. Publikacja nr 3. First practical application of eye temperature measurements for estimation of the time of death in casework. Praca przedstawia pierwsze praktyczne zastosowanie oryginalnego modelu matematycznego, opracowanego w badaniach na świniach, w trzech przypadkach oględzin zwłok ludzkich w miejscu ich znalezienia. W pierwszym przypadku były to zwłoki osoby zmarłej wskutek zadławienia. Temperatura zmierzona w odbycie wynosiła 36,5 C, wewnątrz gałki ocznej 33,1 C, a temperatura otoczenia 18 C. Obliczony na podstawie temperatury oka czas zgonu wynosił 1 godz. 33 min. Późniejsze dochodzenie wykazało że ofiara zmarła w czasie między 1 godz. 30 min a 1 godz. 50 min przed oględzinami jej zwłok. Drugi przypadek dotyczył osoby zmarłej w czasie transportu karetką pogotowia. Podczas oględzin zwłok 1 godz. 55 min po jej śmierci, temperatura w obu gałkach ocznych wynosiła 32,2 C, w odbycie 36,8 C, a temperatura otoczenia: 20 C. Wyliczony czas śmierci wynosił 2 godz. 24 min. Trzeci przypadek, to osoba zmarła w czasie jazdy autobusem. Oględziny jej ciała na miejscu zgonu wykazały średnią temperaturę gałek ocznych 29,5 C, odbytu 36,3 C, a temperatura otoczenia w pojeździe wynosiła 15 C. Wyliczony czas śmierci wynosił 3 godz. 17 min przed oględzinami, zaś z relacji świadków 7

8 wynikało, że do śmierci doszło między 2 godz. 55 min a 3 godz. 05 min przed oględzinami zwłok. Jak widać, w pierwszych trzech przypadkach zastosowania nowej metody określania czasu śmierci w krótkim okresie po śmierci u ludzi, margines błędu nie przekroczył 30 minut, co było wynikiem bardzo obiecującym i zachęcającym do dalszej weryfikacji modelu na zwłokach ludzkich. Co więcej, gdyby w opisanych trzech przypadkach opierać się tylko na ocenie zmian pośmiertnych i pomiarze temperatury w odbycie, przedział czasowy, w którym mogło dojść do śmierci, zostałby określony jedynie orientacyjnie w zakresie od 0 do 5 godzin przed oględzinami zwłok. Ze względu na istniejące zjawisko plateau pośmiertnego spadku temperatury ciała, we wszystkich trzech przypadkach temperatura w odbycie praktycznie odpowiadała wartościom, które mogą występować u ludzi wciąż żyjących, co potwierdza ograniczoną przydatność rutynowej metody pomiaru temperatury w odbycie. Z pracy wynika zatem, że w krótkim, kilkugodzinnym, okresie po śmierci ocena czasu śmierci w oparciu jedynie o pomiar temperatury w odbycie jest bardzo orientacyjna, a posiłkowanie się pomiarem temperatury wewnątrz gałki ocznej może określenie czasu śmierci uczynić znacznie bardziej precyzyjnym. Ponadto, aktualnie zaproponowany wzór matematyczny, ze względu na pomiar temperatury oka, znajdującego się w głowie, nie wymaga uwzględniania czynników korekcyjnych dla masy ciała czy odzienia, co znacznie ułatwia jego zastosowanie. Pomiar temperatury oka jest łatwy przy użyciu termometru z odpowiednią sondą igłową i nie wymaga ingerencji w odbyt, co może mieć znaczenie w przypadku przestępstw o charakterze seksualnym oraz przy dokonywaniu oględzin zwłok, na przykład w miejscu publicznym. Publikacja nr 4. Use of a finite element model of heat transport in the human eye to predict time of death W pracy zaproponowano zastosowanie modelu skończonego elementu transportu ciepła (finite element model of heat transport) do opisu procesu stygnięcia oka ludzkiego dla celów określenia czasu zgonu w oparciu o pomiar jego temperatury. Badania eksperymentalne na 10 zwłokach ludzkich polegały na kilkunastogodzinnych ciągłych pomiarach temperatury w gałce ocznej i odbycie u osób zmarłych nagle, o znanym czasie śmierci, począwszy od około 2-3 godzin po śmierci, w zależności od przypadku. Na podstawie zarejestrowanych z częstością co 5 min pomiarów temperatury oka, przy 8

9 użyciu programu komputerowego Comsol Multiphysics wygenerowano krzywe wzorcowe stygnięcia oka ludzkiego. Krzywe zostały wygenerowane dla 3 wariantów współczynnika oddawania ciepła h = 8, 10 i 12 W/(m 2 K). Wygenerowane krzywe mają służyć określaniu czasu śmierci poprzez nałożenie na nie aktualnych krzywych z pomiarów temperatury oka w czasie oględzin zwłok na miejscu ich ujawnienia, wykonywanych przez okres co najmniej 2 godzin (tzw. krzywych polowych ). Taki fragment krzywej z co najmniej 2- godzinnego pomiaru na miejscu ujawnienia zwłok jest nakładany na najlepiej do niego pasującą krzywą wzorcową (dla h=8, 10 lub 12 W/(m 2 K) i na jego podstawie odczytywany jest szacunkowy czas jaki upłynął od momentu śmierci. Gdy przebieg krzywej z pomiaru polowego w dalszym ciągu odbiega od przebiegu krzywych wzorcowych, należy przesuwać krzywą polową na wykresie ku stronie prawej, oddając w ten sposób czas fazy plateau, aż do osiągnięcia nałożenia krzywej polowej na krzywą wzorcową. Korzyścią wynikającą z zastosowania gałki ocznej do modelowania procesu stygnięcia jest jej międzyosobniczy bardzo podobny kształt, masa, wymiar i lokalizacja oraz brak lub krótki czas trwania fazy plateau w tym organie ciała (w przeciwieństwie do odbytu), co powoduje, że stygnięcie gałki ocznej ma zbliżony przebieg w przypadku różnych zwłok w populacji ludzkiej. Wobec tego, metoda może zostać zastosowana z powodzeniem w przypadku przebywania zwłok w warunkach zbliżonych do pokojowych, bez nagłych zmian w warunkach otoczenia, tj. w relatywnie stałej temperaturze, bez istotnego wpływu czynników zewnętrznych, jak wiatr, nasłonecznienie czy deszcz. Publikacja nr 5. Studies on time of death estimation in the early postmortem period application of a method based on eyeball temperature measurement to human bodies. W pracy dokonano weryfikacji wcześniej zaproponowanego modelu matematycznego w oparciu o prawo stygnięcia Newtona i opracowanego w badaniach na świniach. Weryfikacji modelu dokonano na 30 przypadkach zwłok ludzkich, osób zmarłych nagle, o znanym czasie śmierci. Jednokrotnych pomiarów temperatury w oku dokonywano na miejscu ujawnienia zwłok za pomocą sondy igłowej wkłuwanej do gałki ocznej, podczas ich oględzin zewnętrznych, w okresie między 1 godz. 35 min, a 5 godz. 15 min od zanotowanego czasu śmierci. Wyliczony według modelu matematycznego czas śmierci porównywano z aktualnym. Największy błąd pomiędzy rzeczywistym a wyliczonym czasem zgonu w badanym okresie wynosił w jednym przypadku 1 godz. 26 min., w 9

10 kolejnych dwóch 1 godz. 23 min i 1 godz. 05 min, natomiast dla pozostałych 27 przypadków błąd nie przekraczał 47 min, a średni błąd dla wszystkich 30 przypadków wynosił ± 31 min. Dokładność metody w 95 % przedziale ufności wynosi ± 1 h. Przyczynę szybszego stygnięcia oka w pojedynczych przypadkach upatrywano m.in. w braku owłosienia głowy, co może prowadzić do konieczności wprowadzenia do równania dodatkowego czynnika korekcyjnego w przypadkach różnej długości włosów. Nie mniej jednak, wynik badania weryfikacyjnego wykazał satysfakcjonującą, jak na obecne warunki, dokładność zaproponowanej nowej metody określania czasu śmierci we wczesnym, kilkugodzinnym okresie po śmierci. Potwierdził przewagę tej metody w tym wczesnym okresie po śmierci nad metodą opartą o pomiar temperatury w odbycie. Związane jest to z brakiem lub krótkotrwałą fazą plateau w procesie pośmiertnego stygnięcia oka, w przeciwieństwie do odbytu, gdzie faza ta występuje i w istotny sposób utrudnia ocenę czasu zgonu we wczesnym okresie pośmiertnym. W pracy wskazano również na możliwość łatwego wyliczenia przewidywanego czasu śmierci na miejscu poprzez użycie w czasie oględzin zwłok specjalnie skonstruowanego termometru (TODmeter). Termometr ten zaopatrzony jest w sondę igłową do pomiaru temperatury oka, sondę mierzącą temperaturę otoczenia oraz wbudowany mikroprocesor zawierający zaproponowany wzór matematyczny wraz z ustalonymi w badaniach eksperymentalnych współczynnikiem stygnięcia i temperaturą wyjściową oka. Dzięki tej funkcji, czas zgonu może być szybko wyliczany i wyświetlany na ekranie termometru. Prototyp takiego elektronicznego termometru został zbudowany przez firmę Dostmann-electronic na podstawie autorskiego projektu i jest przeznaczony do dalszych testów w praktyce sądowo-lekarskiej podczas oględzin zwłok w miejscu ich ujawnienia. Ponadto tezy pracy habilitacyjnej zostały przedstawione na konferencjach międzynarodowych: nd Annual Meeting of AAFS, Seattle, USA ( Does a draft really influence postmortem body cooling? - poster) 2010 Comsol Conference, Boston, USA ( Prediction of time of death using a heat transport model referat ustny) 10

11 th Triennial Meeting IAFS, Funchal, Portugalia ( Estimation of the time of death based on eye temperature measurements: first practical applications in casework - referat ustny) nd Congress of IALM, Istanbul, Turcja ( Studies on time of death estimation based on human eye temperature measurements - referat ustny) th Annual Meeting of AAFS, Washington, USA ( Post mortem eye temperature measurement a new method of time of death estimation? referat ustny) 5. Omówienie pozostałych osiągnięć naukowo-badawczych: a) Analiza bibliometryczna (szczegółowa w załączniku): Łączna ilość publikacji pełnotekstowych (z wyłączeniem prac z cyklu habilitacyjnego): 25, (w tym pierwszy autor w 14 pracach), suma IF = 25,129, MNiSW = 318 w tym: przed doktoratem 6 publikacji (w 2 pierwszy autor) o IF = 9,578, MNiSW = 72 po doktoracie 19 publikacji (w 12 pierwszy autor, w tym w 4 jedyny autor) o IF = 15,551, MNiSW = 246 Łączna ilość streszczeń zjazdowych 10 (1 przed doktoratem, 9 po doktoracie): 6 na konferencjach zagranicznych (w tym 4 referaty ustne) i 4 na konferencjach krajowych (w tym 3 referaty ustne). Liczba cytowań wynosi 62 według Web of Science (z dnia r.) Indeks Hirsha wynosi 5 wg bazy Web of Science (z dnia r.) Sumaryczny (wraz z pracami z cyklu habilitacyjnego) Impact factor wynosi 32,069, a liczba punktów MNiSW wynosi

12 b) Nagrody i wyróżnienia: 2005 zespołowa nagroda ministra zdrowia za cykl prac dotyczących opracowania nowych procedur bioanalitycznych i bioinformatycznych do celów chemii leków i proteomiki 2006 nagroda III stopnia Rektora Akademii Medycznej w Gdańsku za wyróżnioną rozprawę doktorską 2007 nagroda Prezesa Rady Ministrów RP za wyróżnioną rozprawę doktorską 2012 zespołowa nagroda II stopnia Rektora Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego za badania nad właściwościami ran kłutych i ich wykorzystaniem w praktyce medyczno-sądowej. c) Udział w projektach i grantach badawczych: : Praca własna doktorska W-105 pt. Określanie czasu zgonu na podstawie pomiarów temperatury wybranych okolic ciała. Badania na modelu zwierzęcym Od 2009: Praca statutowa ST-33 pt. Poszukiwanie nowych metod i kryteriów diagnostycznych w medycynie sądowej z wykorzystaniem postępów w patomorfologii, genetyce i toksykologii sądowej wykonawca : Grant habilitacyjny Narodowego Centrum Nauki nr N N pt. Badania przydatności pomiarów temperatury wewnątrz gałki ocznej zwłok ludzkich do ustalania czasu śmierci w praktyce sądowo-lekarskiej - kierownik d) Staże zagraniczne: : roczny staż po doktoracie w Forensic Medicine Unit, Department of Pathology, University of Edinburgh, Wielka Brytania, w czasie którego pod opieką kierownika tamtejszej jednostki prof. Gerharda Kernbacha-Wightona uczestniczyłem w jej działalności naukowej i usługowej oraz zrealizowałem program 30-12

13 tygodniowego kursu Certificate in Forensic Medicine and Science zakończonego egzaminem i uzyskaniem dyplomu. Pobyt zaowocował ponadto 2 publikacjami pełnotekstowymi (pracą poglądową i opisem ciekawego przypadku sekcyjnego); tygodniowy pobyt w Department of Forensic Medicine, Hacettepe University w Ankarze w Turcji, gdzie zapoznałem się działalnością Zakładu oraz zasadami pracy tureckiej medycyny sądowej. 6. Najważniejsze osiągnięcia poznawcze i zastosowanie praktyczne: 1) Propozycja nowej metody oznaczania czasu śmierci w oparciu o pomiar temperatury gałki ocznej oka ludzkiego oraz zastosowania specjalnie skonstruowanego termometru do pomiaru i wyliczania czasu śmierci (TOD-meter), będące wynikiem omówionej wyżej pracy habilitacyjnej. Metoda określania czasu śmierci na podstawie pomiaru temperatury oka może być stosowana w praktyce medyczno-sądowej jako uzupełnienie lub alternatywa dla dotychczas stosowanych metod ustalania czasu śmierci we wczesnym okresie po śmierci. Czas zgonu może być wyliczany na podstawie jednokrotnego pomiaru temperatury oka z zaproponowanego dogodnego modelu matematycznego, opartego o prawo stygnięcia Newtona, z uwzględnieniem temperatury wyjściowej oka, temperatury otoczenia oraz ustalonej stałej stygnięcia. W przypadkach możliwości dłuższego monitorowania temperatury oka na miejscu oględzin zwłok (przez co najmniej 2 godziny), można również określać czas zgonu poprzez wykorzystanie zaproponowanego modelu skończonego elementu transportu ciepła w ludzkim oku, poprzez nałożenie krzywych sporządzonych na podstawie aktualnego, ciągłego pomiaru temperatury oka wykonanego w miejscu ujawnienia zwłok na opracowane eksperymentalnie modelowe krzywe stygnięcia oka. 2) Badania nad patomechanizmem powstania i właściwościami ran kłutych w aspekcie ustalenia ich pochodzenia, tj. czy powstały w wyniku działania ręki obcej (zranienie, zabójstwo), ręki własnej (samookaleczenie, samobójstwo), czy też w wyniku nieszczęśliwego wypadku, a także identyfikacji narzędzia które je spowodowało. Analiza trzech nietypowych przypadków z praktyki medyczno-sądowej pozwoliła na 13

14