INCYDENT BETELGEUSE PROLOG

Transkrypt

1 INCYDENT BETELGEUSE PROLOG 1

2 SPIS TREŚCI Wstęp 3 Informacje podstawowe 4 Rozdział 1 7 Przygoda A - Uran Fever 12 Przygoda B - Przesyłka z niespodzianką 16 Przygoda C - Wstrząsająca pamiątka 22 Rozdział 2 32 Przygoda D - Sztuczna kradzież 34 Załączniki - statki kosmiczne 49 Autor Redakcja i korekta Grafiki Grafika Betelgeusy Marcin Lewicki Witold Narwojsz Seweryn Borkowski NASA 2

3 INCYDENT BETELGEUSE WSTĘP Pilot obserwował ekrany sytuacyjne przed skokiem. Cel leżał zaledwie sześć lat świetlnych stąd, ale to nie była typowa gwiazda i komputer musiał wprowadzić znacznie więcej poprawek niż zazwyczaj. Człowiek utkwił wzrok w jednym z punkcików gwiazd ten był szczególny. Większy, chociaż niezbyt jasny. Skok. Obraz zmienił się diametralnie, przestrzeń wypełniała teraz wielka kula jasnoczerwonej plazmy. Taki widok budził respekt. Pilot wyszeptał: - Betelgeuse Rok 1496F, sektor Betelgeuse. W dwudziestym pierwszym wieku według rachuby Starej Ziemi, czyli prawie trzy tysiące lat temu, problem gwiazdy od której pochodzi nazwa całego sektora był akademicki. Jednak z każdym upływającym stuleciem i milenium zbliżał się moment, gdy miał się stać dla ludzkości sprawą bardziej palącą. Betelgeuse umiera. Jak na każdego czerwonego giganta przystało, nie potrafi pogodzić się ze swoim odejściem spokojnie, lecz zbiera siły na ostatni, rozpaczliwy wybuch. Wybuch, który wymiecie życie ze wszystkich okolicznych systemów. Pierwsi koloniści nie czuli się zagrożeni, w końcu szansa na eksplozję była znikoma. Rząd także skłonny był przymknąć na taką ewentualność oko i nie ustanowił żadnej buforowej strefy bezpieczeństwa. Za dużo cennych planet klasy E znalazłoby się w jej obrębie. Tymczasem kryzys jest bliżej, niż zdawało się wielu jeszcze niedawno. Nie optymiści, których opinie milsze były uszom decydentów, mieli rację. Obliczenia sprzed kilku tysięcy lat dawały gwieździe od kilkudziesięciu do kilkuset tysięcy lat życia. Najnowsze dają jej kilkadziesiąt i coraz trudniej je podważać. Gdy gwiazda wybuchnie, potężna fala promieniowania zniszczy życie w samym układzie Betelgeuse jak i wszystkich znajdujących się w promieniu pięćdziesięciu lat świetlnych. Oczywiście wyemitowanemu promieniowaniu osiągnięcie tego dystansu zajmie półwiecze, fala uderzeniowa z cząstkami materii dotrze jeszcze później. Tym niemniej zagrożenie jest wielkie. Wdrożono więc kilka projektów mających temu zaradzić. Pierwszy z nich jest chyba najbardziej oczywisty ewakuacja oraz przesiedlenie kolonii, placówek, baz górniczych itp. Bagatelka prawie dziesięć miliardów ludzi. Technicznie jest to jak 3 najbardziej wykonalne. Można w trybie ekspresowym skolonizować kilkanaście planet klasy E, przysposobić do życia w zaledwie parę dekad, które większość uciekinierów spędziłaby w hibernatorach. To rozwiązanie ma jednak wady, nawet całkiem dużo. Choćby kwestia społeczna porzucić miejsce zamieszkania, planetę która wychowała, nie jest rzeczą łatwą. Ale w pierwszym rzędzie astronomiczne koszty kolonizacji nowych światów. Minęły czasy, gdy Federacja przodowała w zaludnianiu kosmosu. Technologie terraformingu i adaptacji środowiska od kilkuset lat praktycznie stoją w miejscu. Dlatego jako drugi wariant tego rozwiązania rozważana jest asymilacja mieszkańców w innych koloniach. Koszty będą znacznie mniejsze (transport oraz refundacja dla kolonii, które będą w stanie i zdecydują się przyjąć uciekinierów), ale konsekwencje społeczne nadal olbrzymie. Społeczności sektora Betelguese nie są może zbyt zróżnicowane, ale mimo wszystko zakorzenione. Proces dostosowania się do nowych miejsc zamieszkania bezbolesny nie będzie i potrwa przynajmniej dwa-trzy pokolenia. Nie ma też chyba kolonii, której społeczność i gospodarka gładko przełknęłyby taką falę imigrantów, zatem będzie ją trzeba rozparcelować między naprawdę wiele światów. Kolejny projekt zakłada ochronę planet. Sam pomysł wydaje się absurdalny jak osłonić planetę przed wybuchem supernowej? Wbrew pozorom to jest do zrobienia. Umieszczenie wokół planety kompleksu ekranów ochronnych to koszty, które przewyższają znacznie budżet typowego systemu. Można jednak zrobić to inaczej umieścić ekran w pewnej odległości od planety, powiedzmy około jednostki astronomicznej, wówczas może on być znacznie mniejszy, ale jego pozycja między źródłem promieniowania a planetą musi być utrzymana z wielką dokładnością. Takich urządzeń na przeciętny układ potrzeba tyle, ile jest kolonii, placówek, stacji itp. (plus mała rezerwa). Ich systemy napędowe oraz nawigacyjne musiałyby precyzyjnie pilnować położenia. Wadą tego rozwiązania jest wysoki poziom technologiczny, a zatem koszt całego przedsięwzięcia oraz brak możliwości zabezpieczenia całego układu. Przez kilka lat komunikacja radiowa, statyczna czy też hiperoniczna byłaby bardzo utrudniona, podobnie jak transport układowy i międzygwiezdny. Nie można także zapomnieć o konsekwencjach psychologicznych. Życie w

4 takim stanie zagrożenia może źle odbić się na ludzkiej psychice a zatem i na spokoju społecznym. Trzeci projekt początkowo został uznany za - w porównaniu z drugim - idiotyczny i nierealny. Grupa badawcza Klausa Berengsona z Tau Ceti, zaproponowała, by zamiast walczyć ze skutkami, zapobiec wybuchowi gwiazdy. Jakkolwiek ludzkość rozwinęła się technologicznie przez ostatnie półtora tysiąca lat trwania Federacji, to manipulacje gwiazdą są trochę ponad siły. Nawet eksperymentalne generatory CORE z materii gwiazdowej białych karłów to tylko lekka przygrywka do zabawy z siłami galaktyki. Myliłby się jednak ten, kto naukowców z tego zespołu uznałby za niepoprawnych fantastów. Ich plan zakłada małą pomoc ze strony Obcych, a konkretnie rzecz biorąc Sireńczyków. Wywołało to niezwykłe poruszenie nie tylko wśród mieszkańców zagrożonych systemów, ale także u urzędników Federacji. Początkowo nieufnie, ale z narastającym zainteresowaniem obserwowano rozwijające się projekty. Gdy na konferencji profesor Klaus pojawił się wraz z przedstawicielem obcych, poparcie dla Planu Berengsona ze strony opinii publicznej znacznie wzrosło. Rządy sektora nie mają wielkiego wyboru, jak tylko z wdzięcznością przyjąć każdą, nawet taką ofertę pomocy. Obecnie, chociaż wdrażane są procedury przygotowawcze ewakuacji oraz ochrony najbardziej zagrożonych planet zgodnie z pozostałymi projektami, pierwszeństwo w przydziale funduszy otrzymał profesor i stanowiące sedno jego Planu wielkie urządzenie orbitujące wkoło Betelgeusy, prototyp całej sieci podobnych. Supernowa kosmiczna eksplozja biorąca się zazwyczaj z wybuchu masywnej gwiazdy. W przestrzeń zostaje wyrzucona ogromna ilość materii, a w miejscu pozostaje w zależności od wielu czynników czarna dziura, gwiazda neutronowa albo biały karzeł. INFORMACJE PODSTAWOWE Incydent Betelgeuse jest kampanią przeznaczoną dla początkujących albo średniozaawansowanych Postaci. Wskazane jest, by drużyna była w miarę możliwości różnorodna, ale nie jest to warunek konieczny. Przygoda ma charakter sandboksowy ukończenie wszystkich wątków nie jest obligatoryjne. W wielu miejscach będą proponowane punkty zaczepienia fabuły pozwalające wciągnąć graczy w dalsze przygody, ale poza kilkoma wyjątkami nie są oni zmuszani do podejmowania działań co najwyżej będzie to po prostu opłacalne albo zdroworozsądkowe. MG może dowolnie zmieniać założenia poszczególnych elementów kampanii, tak by pasowały do jego wizji, do cech Postaci i preferencji graczy czy też planowych przygód. Także ich przebieg jest jedynie proponowany i nie rozwiązuje wszystkich możliwych sytuacji. Gdyby gracze z jakichś przyczyn chcieli definitywnie opuścić sektor i zająć się zupełnie innymi sprawami kampania nie zakłada środka przymusu. Oczywiście to, jak zakończy się kampania, zależy od tego, co Postacie zrobią, a czego nie. Incydent Betelgeuse nie jest także z założenia przygodą heroiczną, aczkolwiek działania graczy mogą zdecydować, jakim torem potoczą się dalsze dzieje sektora. Przygody Opis każdego z ważniejszych obszarów sektora Betelgeuse zawiera wyszczególnienie przygód i wydarzeń, w których gracze mogą uczestniczyć. Część przygód posiada specyficzne uwarunkowania na przykład konieczność uczestniczenia wcześniej w innej przygodzie. Zostało to ujęte w następujący sposób: każda przygoda ma swoją literę kodową (np.: D) oraz wymagania (np.: B2). Wymaganie oznacza w powyższym przypadku, że aby gracze mogli wziąć udział w przygodzie D, muszą wcześniej skończyć przygodę B wybierając po drodze rozwiązania ścieżki 2. Informacje te należy traktować jako wskazówki, a nie sztywne wytyczne. Jeśli wydarzenia potoczyły się zupełnie inaczej po prostu trzeba zmodyfikować inne elementy tak, by do siebie pasowały (albo i nie zależnie od potrzeb). Dla wygody na końcu kampanii podane są uszeregowane łańcuchy zdarzeń. 4

5 Sceny W opisach wielu lokacji ujęte są tzw.: Sceny. Są to wydarzenia mniejszej, czasem większej wagi, których obserwatorami (lub potencjalnymi uczestnikami) mogą być Postacie. Część z nich jest powiązana z przygodami, inne stanowią tylko tło. Obserwatorom bądź uczestnikom mogą one dostarczyć rozmaitych informacji. Nic nie stoi na przeszkodzie, by MG opuścił je, zmodyfikował, albo dodał własne wedle potrzeby. Rozwój postaci Ilość przyznawanych punktów doświadczenia, zasobów postaci i innych gratyfikacji zależy od MG. Incydent Betelgeuse powinna umożliwić graczom nawiązanie szerokiego wachlarza znajomości w różnych sferach wpływu, jak również zgromadzić majątek zarówno w środkach płatniczych jak i trwałych. Ze względu na niejednokrotnie długie czasy przelotów nie zabraknie czasu na szkolenie czasochłonnych umiejętności wiedzowych. Szacowany czas potrzebny na rozegranie całej kampanie to od 3 do 7 sesji, w zależności od liczby ukończonych wątków pobocznych i sposobu prowadzenia rozgrywki. Sektor Betelgeuse Systemy sektora Betelguese stanowią zasadniczą scenę kampanii. Wyjątkiem jest kilka wątków rozgrywanych na światach Obcych. Systemy i miejsca będą opisywane dokładnie w miarę postępu fabuły w odpowiednich rozdziałach. Sektor oddalony jest od Układu Słonecznego o 450 lat świetlnych i ma status obszaru Centralnego. Najważniejsze układy sektora Poza wymienionymi, istnieje oczywiście wiele innych placówek, kolonii i baz zaopatrzeniowych, lecz nie są one na tyle istotne czy charakterystyczne, by warto było dokładnie je opisywać. Jeśli gracze będą mieli potrzebę zatrzymać się w którymś z nich (naprawy, tankowanie itp.) należy posłużyć się uśrednionymi parametrami sektora, można też wykorzystać narzędzia do generowania układów i planet. Cały sektor zawiera łącznie 21 systemów, z czego dokładnie opisano sześć. Macante system pełen rojów meteorów, komet, asteroid oraz baz pirackich. Betelgeuse gwiazda centralna, czerwony olbrzym, przyczyna całego zamieszania. Ring4 największa kolonia sektora. Blashemy niewielka kolonia, liczne grupy Przestrzeńców. IR G654 układ górniczy. Tancred Duo układ podwójny. Dwie małe kolonie i wielki teleskop w punkcie Lagrange a. Podróżowanie po sektorze Pomiędzy układami sektora Betelgeuse można poruszać się głównie na cztery sposoby. Własnym środkiem transportu, czarterem albo liniowcem oraz na stopa. Odległości pomiędzy opisanymi gwiazdami zaznaczone są na mapie. Pozycję innych MG może ustalić samodzielnie, pamiętając że jedynie dwa systemy (Macante i IR G654) są w zasięgu jednego skoku od Betelgeuse. Ceny przelotów liniowcami kształtują się średnio na poziomie 500 kredytek za skok, czyli, biorąc pod uwagę średnie odległości między układami, niedrogo. Wadą tego rozwiązania jest niezbyt imponująca prędkość podróży. Liniowce zazwyczaj rozwijają przyspieszenie do 1,5 m/ s2, co średnio daje trzytygodniowy czas lotu między planetą a punktem skoku. Kursują pomiędzy największymi planetami/stacjami sektora 1-2 razy na tydzień. Czarter jest opcją dla bogatych minimum 2000/ skok za osobę. Wyczarterowane jednostki są zazwyczaj trochę szybsze od liniowców, no i można elastyczniej rezerwować terminy. Nie wszędzie jednak ten sposób jest łatwo dostępny. Kosmostop to wybór ryzykowny ale też przeważnie najtańszy. Prywatni podróżnicy zamieszczają często ogłoszenia w sieci o wolnym pokoju albo ładowni. Wadą jest całkowita zależność od terminów kapitana statku i bardzo rozmaite parametry statków oraz warunków podróży. 5

6 Korzystanie z datasfer Sieci w układach sektora są dość rozbudowane. Propagacja informacji jest szybka i zazwyczaj opóźnienia nie wynoszą więcej niż dwa-trzy dni pomiędzy układami. Każda większa placówka posiada komunikację statyczną, dzięki czemu w obrębie układu wiadomości prawie natychmiastowo się rozchodzą. Tym niemniej, podstawową formą komunikacji kosmicznej pozostaje radio i laser. Datasfery posiadają pełne zasoby informacyjne biegli gracze mogą wydobyć praktycznie wszystko. Dane o korporacjach, związkach górniczych, wydarzeniach sektora itp. Również dokumentacje wszystkich trzech projektów. Suwaki W kampanii pojawia się kilka istotnych stronnictw, organizacji, firm i tym podobnych. Działania graczy mogą, a właściwie na pewno będą rzutować na przychylność jednych, a niechęć innych. Przygody zawierają informacje o dokładnym wpływie działań Postaci na ich relacje z wszelakimi istotnymi kręgami wpływów i grupami interesu. Oczywiście mogą na te relacje wpłynąć również nie przewidziane działania Postaci. Relacje przyjmują wartości od -2, przez 0 do 2, jednak konkretne postawy i działania względem Postaci stanowiące przełożenie tej liczby będą dla każdej z frakcji odmienne. Zmienne Niektóre przygody posiadają własne zmienne na przykład panikę, upływający czas albo czynnik środowiskowy. Wszystkie potrzebne informacje ujęte są w treści danego fragmentu kampanii. Element ten służy ułatwieniu koordynowania akcji oraz przewidywaniu niektórych wydarzeń. Frakcje globalne Elementy charakterystyczne dla każdego systemu zawarte są w jego opisie, istnieją jednak także elementy o szerszym zasięgu. Dotyczy to głównie instytucji, korporacji i organizacji. Niektóre frakcje są w stosunku do siebie nastawione antagonistycznie i trudno jest utrzymać pozytywną relację z obiema. Konstrukcja przygód często zakłada wybór, którego skutkiem zazwyczaj będzie utrata przychylności którejś z frakcji. Nie jest to jednak nieuniknione - jeżeli gracze będą potrafili tak rozegrać sytuację, by nie nagrabić sobie u jednych a jednocześnie zrobić przysługę drugim nic nie stoi na przeszkodzie, by zachować przyjaźń z wszystkimi grupami interesu. KESP biura Korpusu ESP mieszczą się jedynie w Ring 4. Jest to jednocześnie ich baza operacyjna na cały sektor. Jest to instytucja rządowa, zatem nawet bardzo poważne brużdżenie w jej ogródku nie wywoła otwartej wrogości, dlatego ta frakcja nie ma suwaka. Jednocześnie to oznacza że ciężko liczyć na poważną wdzięczność. High Mine Industry korporacja wydobywczo- -przetwórcza, działająca w sektorze od zaledwie kilkunastu lat. Szybko osiągnęła dużą wydajność, zawarła wiele kontraktów i dostarcza jedną trzecią surowców dla bazy doświadczalnej wokół Betelgeuse. Wśród górników nie cieszy się dobrą opinią, ze względu na nieuczciwe podejście do umów pracowniczych. Ponieważ HMI jest przyzwyczajona do wrogości (taką reputację ma wkalkulowaną w koszta swojego biznes planu), suwak na -1 nie oznacza jeszcze nic specjalnego, dopiero -2 skutkuje przykrymi konsekwencjami typu najmitów zbierających haki na graczy, by móc potem ich szantażować. Suwak +1 to po prostu współpraca na różnych polach, głównie z racji szybkiego statku jako kurierzy na dobrych warunkach, a +2 to oferta zadań nietypowych i nie do końca legalnych (aczkolwiek na pewno opłacalnych). Niezależni górnicy nieformalna organizacja zrzeszająca kilkadziesiąt tysięcy pracowników górniczych w sektorze. Nie posiadają ścisłej struktury, ale regułą jest że im więcej lat w branży tym większym szacunkiem i wsparciem górnik się cieszy. Bardzo nierozważnie jest im podpaść, a jako, że wieści wśród nich rozchodzą się szybko, ogół wkrótce będzie wiedział o jakiejkolwiek krzywdzie wyrządzonej któremukolwiek z członków. -1 na suwaku oznacza ostracyzm i problemy administracyjne w kontrolowanych przez nich placówkach. Wartość -2 to wrogość, bardziej krewcy górnicy mogą nawet dopuścić się rękoczynów, jeśli tylko rozpoznają graczy a już na pewno nie pospieszą z pomocą w razie problemów w przestrzeni. +1 lub +2 oznacza przyjaźń i różnego rodzaju pomoc, poczyna- 6

7 jąc od postawienia piwa w barze na udzielaniu ważnych informacji o sektorze bynajmniej nie kończąc. Przestrzeńcy kosmiczni nomadzi pojawiają się także i w tym sektorze. Ponieważ charakteryzuje ich silne poczucie wspólnoty, czegokolwiek doświadczą ze strony graczy, będzie miało przełożenie na stosunek do nich całej wspólnoty. Przy ujemnym suwaku (-1 i -2) po prostu nie uda się nawiązać z nimi żadnej rozmowy i uzyskać informacji. Suwak +1 i +2 zwiększa ich chęć do afiliacji i na pewno pomoże uzyskać wiele ciekawych informacji Przestrzeńcy o sektorze wiedzą znacznie więcej niż górnicy. Zlecenia Poziom Suwaka +2 w przypadku niektórych frakcji otwiera możliwości dodatkowych zleceń. Stanowią one głównie tło oraz źródło dodatkowych zarobków. HMI zlecenia polegają głównie na transporcie przesyłek. W większości bardziej znaczących stacji i na niektórych planetach znajduje się przedstawicielstwo korporacji. Tego typu ogłoszenia trafiać też będą do komputera statku. Pojawiają się średnio dwa zlecenia na miesiąc za wynagrodzenia w przedziale dwa do sześciu tysięcy kredytek. Niezależni górnicy ich zlecenia mają charakter eksploracyjny. Przeważnie chodzi o skanowanie asteroid albo jakiś obszar któregoś księżyca. Te zlecenia wymagają dodatkowego specjalistycznego czujnika do pomiarów górniczych (można go kupić w każdej większej stacji charakterystyka w materiałach dodatkowych). Wynagrodzenia zależne są od jakości odkrytych złóż (od jednego tysiąca do pięciu tysięcy można losowo określić kostką) plus bazowa kwota wynosząca około 1000 kredytek. W zależności od charakteru systemu zlecenia będą rzadsze albo częstsze. Informacje o zleceniach są otwarte w datasferach, ale dzięki uznaniu górników, o ile je zdobyto, gracze dostają cynk kilka godzin wcześniej. Wprowadzenie graczy ROZDZIAŁ 1 Gracze zaczynają rozgrywkę w systemie IR G654. Bardzo ważne jest, aby posiadali własny statek kosmiczny o klasie przynajmniej III, dowolnego przeznaczenia. Jeśli takowego nie mają, problem rozwiązuje się w ten sposób, że jedna z Postaci, dostała w spadku dość mocno zdezelowany, ale wyposażony w świetne silniki okręt zwiadowczy klasy LongScout. Warunkiem jego odbioru jest zobowiązanie do dziesięcioletniego kredytu naprawczego w sieci stacji obsługi Omega. Kredyt taki oznacza, że wszelkie naprawy w tej sieci są o połowę tańsze, ale nie wolno korzystać innych usługodawców z wyjątkiem zagrożenia życia albo braku przedstawiciela Omegi w systemie. Dziadek Postaci był sprzedawcą handlowym Omegi i nawet spisując testament nie potrafił się wyzbyć przyzwyczajeń. Oczywiście przez te dziesięć lat okrętu nie można też odsprzedać ani oddać bez cedowania zobowiązania, co zmniejsza znacznie jego wartość rynkową. Okazuje się, że statek ów, o nazwie Księżniczka Przestrzeni jest dobrze znany w tym sektorze (i nie tylko tam), nie tylko z uwagi na rewelacyjne silniki. Księżniczka kojarzy się bowiem powszechnie z nachalnymi agitacjami handlowymi poprzedniego kapitana, które przez lata niestrudzenie uskuteczniał w okolicy. Może to tłumaczyć wiele sytuacji kiedy to różne osoby skądś wiedzą, iż gracze dysponują naprawdę szybkim statkiem. Jeśli gracze posiadają adekwatny statek, ściągnięcie ich do IR G654 związane jest z wygraniem trzeciej nagrody w konkursie Supernova Jest nią nowoczesny silnik hiperbarionowy wraz z kuponem na darmowe tankowanie przez rok w stacjach Omega. Taka wygrana pozostawia echo w datasferach i przez jakiś czas wiele osób będzie kojarzyło szczęśliwca. Zarówno silnik jak i okręt determinują dalszy bieg wypadków, dlatego są kluczowymi elementami. Jeżeli powyższe rozwiązania nie pasują MG, może wymyśleć dowolne inne tak, aby gracze posiadający odpowiedni sprzęt znaleźli się na stacji Thuum Minoris. 7

8 System IR G654 SYSTEM IR G654 POŁOŻENIE 41,38,-39 SEKTOR Betelgeuse PRZYNALEŻNOŚĆ Federacja GRAFIKA DANE ASTRON. NAZWA M3 3480K Skalista 0,4G Placówka Skalista 0,3G Placówka Skalista 0,4G Placówka Pas asteroid Gazowa 7,2 Z Skalista 0,7 Z Placówka IR G654 IRa IRb IRc IRd IRe - Thuum IRf ODLEGŁ., STA- CJE I KSIĘŻYCE 0,08 JA 1 stacja 0,35 JA 4 stacje 0,61 JA 1 stacja 1,8 JA 3 stacje 4,4 JA 7 stacji 22 księżyce 9 JA 1 stacja UWAGI Typowy czerwony karzeł Wyeksploatowana planeta górnicza Planeta górnicza Mroźna planeta, bez zastosowania przemysłowego Rzadki pas asteroid, nie prowadzi się wydobycia Obszar wydobywczy, największa stacja w układzie Wydobycie Układ ten został skolonizowany stosunkowo dawno temu, choć kolonizacja to za duże słowo. Wybudowano wiele placówek wydobywczych. W zamierzeniu miał stanowić zaplecze dla połowy sektora. Wewnętrzne planety wyeksploatowano w ciągu kilku stuleci, pasa asteroid praktycznie nie ruszono, a całe życie towarzyskie, biznesowe i kulturalne skoncentrowało się wokół jedynego giganta gazowego Thuum. Wydaje się, że jedynym zajęciem większości mieszkańców jest szeroko pojęte górnictwo. Po wyczerpaniu się złóż na planetach oraz księżycach olbrzyma, zaczęto przeszukiwać odległy pas asteroid. Okazało się, że chociaż w większości skał nie ma niczego ciekawego, niektóre z nich stanowią źródło rzadkich metali. Polowanie na nie stało się w ostatnich miesiącach popularnym zajęciem niezależnych górników. Główne wydobywane surówce cynk, iterb, tantal. Ostatnio także uran, o czym przekonają się gracze. Gwiazda M3 typowy czerwony karzeł. Krąży wokół niego pięć planet. IRa pierwsza planeta układu, bardzo wyeksploatowana powierzchniowo. Krąży bardzo blisko gwiazdy (średni promień orbity 20 milionów kilometrów), zwrócona jedną stroną w jej kierunku. Brak atmosfery oraz skrajnie różne temperatury na poszczególnych stronach czynią z niej mało atrakcyjne ciało niebieskie. Na powierzchni Iry, jak pieszczotliwie nazywają planetę mieszkańcy układu, wciąż funkcjonuje kilkanaście baz wydobywczych oraz stacja orbitalna zaopatrująca je w energię. Tym niemniej dla większości ludzi życie tam, jako kurczowe trzymanie się starych, dobrych czasów, jest pozbawione perspektyw. IRb druga planeta, z promieniem orbity 52 miliony kilometrów. Posiada niestabilną precesję osi obrotu, dlatego pomimo skalistej budowy, podobnej do IRa, mniej górników połaszczyło się na jej zasoby. Precesja powoduje bowiem silne ruchy tektoniczne i erupcje wulkanów. Paradoksalnie to dzięki nim niektórzy w ogóle zaczęli cokolwiek wydobywać, gdyż na samej powierzchni wartościowych minerałów nie ma, ale te wyniesione przez lawę bywają ciekawe. Na Kominie (nazwa lokalna, nie używana w astrografii, nawiązuje zapewne do efektu dymiących stożków, które przy 0.3 G i braku atmosfery wyrzucają materię nawet na orbitę), brak jest stacjonarnych baz wydobywczych, można za to spotkać mobilne kopalnie, które osiadają w gorącej jeszcze lawie dopiero co ucichłych wulkanów i cedzą ją z co wartościowszych surowców. Jest to niebezpieczne zajęcie, nierzadko wulkan wybucha niespodziewanie, albo towarzyszy mu trzęsienie ziemi. Górnicy nie mieszkają na planecie, tymczasowo stacjonują w bazach na orbicie, a żyją przeważnie na księżycach Thuum. IRc trzecia planeta, 98 milionów kilometrów od gwiazdy. Skuta lodem skalna planeta o wielkości mniej więcej Marsa. Rzadka, metanowa atmosfera roztapia się tylko latem (kiedy IRc jest w perihelium orbity), okrywając glob gęstym płaszczem i jest odpowiedzialna za obiegową nazwę planety - Brunatna. W pozostałe miesiące opada w postaci śniegu na powierzchnię. W początkowym okresie eksploracji układu wiele obiecywano sobie po tym obiekcie, niestety okazał się praktycznie bezwartościowy pod wzglę- 8

9 dem osadniczym, górniczym jak i naukowym. Nigdy nie było tam nawet prymitywnego życia, a wartościowych minerałów jest tyle, co kot napłakał, nie wspominając o trudnościach z ich wydobyciem. Zupełnie niezamieszkana. IRd pas asteroid. To trochę zbyt szumne określenie niewielkiego zbiorowiska drobnych skał, których ilość nie wystarczyłaby na stworzenie nawet małej planety. Pozostałości po formowaniu się układu. Co dało się wydobyć wydobyto, obecnie mało kto próbuje tu czegokolwiek szukać. Asteroidy są rzadko rozsiane, zatem obszar nie jest niebezpieczny dla podróżnych. IRe Thuum. Pierwszy (i jedyny) gazowy gigant w systemie. Jest naprawdę imponujących rozmiarów wielkością przewyższa prawie dwukrotnie Jowisza. W jego atmosferze znajduje się bardzo dużo metanu, co nadaje planecie zielonkawo-brązową barwę. Prawie nie emituje promieniowania radiowego, co umożliwia bezpieczną kolonizację księżyców. IRe1 Ug. Lodowy księżyc składający się ze skał i bardzo głębokich, zamarzniętych metanowych oceanów. Na jego powierzchni znajdują się prawie całkowicie zautomatyzowane fabryki przetwórcze wykorzystujące metan i sprowadzany tlen do produkcji większości tworzyw w systemie. IRe-S Thuum Minoris. Największa stacja kosmiczna w układzie, na której żyje kilkanaście tysięcy ludzi głównie górników. Mieści się tutaj także kilkanaście konsorcjów górniczych i przedstawicielstwo Wolnych Górników a także sekcja Omegi. IRf ostatnia planeta układu. Zmrożona skała, poorana tysiącami niewielkich kopalni odkrywkowych. Najwartościowsze minerały zostały dawno wydobyte, ale pozostały duże złoża cynku. Zincer (lokalna nazwa planety w obiegu od pięciu dekad, wcześniej zwano ją Iterbia) jest nadal oblegany przez górników, którzy szukają stałego, choć niewielkiego dochodu. IRf jest częścią pasu asteroidów, pozostałego po formowaniu się układu i zasadniczo powinna mieć status planety karłowatej. Niektóre z tych asteroid są bardzo bogate w nietypowe złoża, ale odnalezienie ich wymaga dużej cierpliwości oraz specjalistycznego sprzętu. Najciekawsze obiekty znajdują się na orbicie odległej od planetarnej o około sto tysięcy kilometrów i mniej więcej od tego momentu, zaczyna się strefa niebezpieczna duża ilość pyłu oraz mniejszych skał stwarza ryzyko, szczególnie dla statków bez deflektorów. Aktualności w systemie Z datasieci i innych źródeł informacji można dowiedzieć się między innymi, że: - niezależni górnicy cały czas spierają się z korporacjami, rząd Federacji nic z tym nie robi - miesiąc temu widziano statek Felinitów dokujący na Thuum Minoris - zbliżają się coroczne zawody w ujeżdżaniu meteorów na Ring4 - odkryto wielki przemyt neuropyłu, zamieszany w to był były gubernator układu - na Thuum Minoris będzie za miesiąc przelotem Zing-A, wielka projektantka mody Początek Przybycie graczy do układu IR G654 na stację Thuum Minoris jest formalnością. Odbiór spadku albo nagrody (czy też alternatywnej opcji z której skorzysta MG) ma miejsce na Promenadzie stacji kosmicznej. Spadek zostaje odebrany w biurze prawnym Kratos & Kratos, bez większego rozgłosu. Tuż po formalnościach administracyjnych gracze dowiedzą się, że okręt czeka na właściciela w doku dwunastym, ale kończony jest rutynowy przegląd kończący się dopiero za czterdzieści godzin. Wygrana odbierana jest publicznie stacja Omega sponsor konkursu oraz lokalne media zrobią z tego show dla przynajmniej kilkudziesięciu widzów na żywo i pozostałych w holowizji. Montaż napędu (gratisowy!) potrwa około czterdzieści godzin. Niezależnie która opcja zostanie wybrana, dobrym pomysłem jest, by gracze odwiedzili jakiś lokal podczas swojej bytności na Thuum Minoris. Stacja ma spore gabaryty, ale niezbyt wiele w niej przestronnych pomieszczeń. Szerokie są jedynie korytarze przeznaczone dla transportu towarów, pasażerskie to wąskie pasy o szerokości około trzech metrów. Większość tuneli upstrzona jest drzwiami do kwater albo magazynów. Na pierwszy rzut oka widać, że te kilkanaście tysięcy ludzi rzeczywiście tutaj miesz- 9

10 ka. Wewnętrzne pierścienie stacji skupiają się na życiu towarzyskim, środkowe na mieszkalnym a zewnętrzne na pracy górniczej (sortowanie urobku, wstępne przetwórstwo i spedycja). Bary, kasyna czy restauracje można spotkać na każdym kroku górnicy trwonią w nich dużą część zarobku. Ludzie zbyt wyróżniający się wyglądem, wskazującym na pochodzenie z Rdzenia albo gdzieś daleko z Obrzeża mogą nie raz spotkać się z obraźliwym komentarzem albo gestem. Nawigowanie po stacji nie nastręcza większych trudności, system komputerowy generuje poprawnie holograficzne ścieżki albo integruje się z komputerami osobistymi. Tym sposobem gracze mogą łatwo trafić do lokalu, który najbardziej im pasuje. Nazwy są dość charakterystyczne: Cynkowy zakątek ( Cynkowy kubek być może?), Los górnika, Iryd, Iryd, Iryd!, ale poza tym różnice są niewielkie. Sceny na stacji Thuum Minoris Wszystkie powinny rozegrać się przed Przygodą A, jeśli MG nie chce ich na tym etapie wprowadzać, po powrocie na stację może mieć miejsce jedynie Strajk. Strajk Idąc głównym korytarzem promenady natrafili na sporą grupę ludzi skupioną przy holoekranie. Przemawiała z niego projekcja starszego mężczyzny Dość wyzysku HMI! To się musi skończyć!. Podniosły się okrzyki aprobaty. Z pewnej odległości sytuację kontrolowało dyskretnie dwóch strażników Security. Gracze chcący zasięgnąć języka dowiedzą się od dowolnej przebywającej tam osoby, że HMI ostatnimi czasy zwiększyła znacznie normy godzin do wypracowania w kopalniach. Górnicy niestety są związani niekorzystnymi umowami i jeśli je rozwiążą przed terminem, stracą roczne premie, które tak naprawdę stanowią zakamuflowaną część wynagrodzenia. Z punktu widzenia prawa sprawa jest beznadziejna i jeśli ktoś z graczy zna się na Kodeksie, jedynie to potwierdzi. Bójka Z drzwi wyłonił się potężnie zbudowany mężczyzna. Kwadratowa szczęka i niskie czoło nie zwiastowały bystrości, ale dłonie zwinięte w pięści, każda wielkości miny plazmowej sugerowały, by mu tego głośno nie mówić. Nim dotarł do schodów coś przykuło jego wzrok. Zatrzymał się wpół kroku, sapnął, skręcił i ruszył ciężkim biegiem prosto na grupę trzech górniczek. Dwie staranował i odepchnął na boki a trzecią chwycił w talii z ewidentnie złymi zamiarami. Ta jednak oswobodziła się z niespotykaną gracją. Miała nietypową fizjonomię. Zjeżyła futro, jej pazury błyskawicznym smagnięciem wykreśliły krwawe bruzdy na twarzy agresora. Olbrzym zawył, ponowił próbę schwytania, jednak świadkowie zajścia zareagowali i zdołali go powstrzymać. - Igor, zostaw ją, chodź, postawię ci piwo. - Kaśka, idziemy koleżanki odciągnęły syczącą wściekle Felinitkę podczas gdy napastnik był intensywnie uspokajany przez kolegów z korporacji. Zanim zjawił się jakikolwiek strażnik zamieszanie się skończyło. Bójka mężczyzny z Felinitką jest krótka, ale jeśli gracze będą chcieli zainterweniować wolna wola. Nikt nie przeszkodzi do momentu wyjęcia broni niebezpiecznej (pistolet inny niż stuner albo ostrze molekularne). Kocica jest bardzo zwinna, ale niezbyt silna. Igor to zwalisty facet, wolny i starający się łapać przeciwnika zamiast go bić. Ma na sobie kombinezon z logo High Mining Industry. Obojętnie komu i jak gracze pomogą, zarówno górniczki jak i pracownik korporacji nie będą długo gadać, Postacie usłyszą co najwyżej Dzięki, wiszę ci piwo. Z tymi osobami gracze się jeszcze spotkają, więc warto, by je dobrze zapamiętali (co nie jest trudne). Za uran! - Za złoże! - Za starą Betty! Za to, że dała nam namiary! - Juhu! - Trzy młode górniczki wychylały szklankę za szklanką trunku o podejrzanym wyglądzie. Ale mu dołożyłaś Kasiu! lekko pulchny rudzielec skomplementował popielatowłosą Felinitkę. - Za U.! uciszyły kocicę zanim dokończyła toast. Eee, to za szybką podróż! wymamrotała Felinitka. Dopiły spiesznie i chwiejnym krokiem opuściły lokal. Tak, to są te same górniczki które miały scysję z Igorem. Dwie z nich to typowe ludzkie kobiety, jednak ruda, niska i pulchna, druga wysoka, koścista blondynka. Trzecia to Felinitka z krwi i kości, o popielatym futrze i zmierzwionych włosach. Wszystkie trzy noszą kombinezony bez 10

11 oznaczeń jakiejkolwiek korporacji. Jeżeli gracze pomogli Igorowi będą wrogo nastawione, może skończyć się bójką (ochrona lokalu przerwie ją, gdyby przybrała krwawy obrót). Jeżeli pomogli górniczkom te postawią po piwie, ale nie zostaną na pogaduszki. Sceny w układzie IR G654 Mogą zdarzyć się w dowolnej kolejności po Przygodzie A, i, o ile nie jest zaznaczone inaczej, w dowolnej części układu. S.O.S.. Tu statek.. Potrzebujemy.. ocy. Kończy się nam trze. Syst. Mamy przebi or. Wezwanie pomocy nie jest niczym rzadkim w kosmosie, ale to brzmi szczególnie rozpaczliwie. Co więcej, sygnał radiowy nadaje statek oddalony o zaledwie około trzy miliony kilometrów od Thuum. Powtarza się co minutę, zakłócenia powoduje wyciek reaktora fuzyjnego (udany test Techniki lub Holonawigacji graczy pozwala dojść do tego wniosku). Dotarcie tam, w zależności od wektora ruchu okrętu Postaci, potrwa od jednego do kilku dni. Udany test holonawigacji zredukuje ten czas o 20%. Po przybyciu, jeśli podróż trwała więcej niż cztery dni, gracze zastaną kapsułę ratunkową i szczątki statku. W kapsule znajduje się dwóch rozbitków. Są to górniczy zwiadowcy, którzy będą bardzo wdzięczni za pomoc. Odstawienie ich na którąś placówkę zajmie kolejne kilka dni. Wcześniejsze przybycie daje szanse na podjęcie próby ewakuacji załogi z pokładu. Niewielka jednostka zwiadowcza leci z małą prędkością 20km/s. Jeśli gracze dostosują odpowiednio kurs własnego statku, będą wstanie swobodnie przycumować (testy holonawigacji dla kursu i holopilotażu dla cumowania, niepowodzenie w pierwszym opóźni akcję o kilka-kilkanaście godzin i mogą nie zdążyć, błąd cumowania uszkodzi kilka modułów pancerza obu okrętów). Pokład statku jest zalany promieniowaniem z generatora (poziom 6 wysoko!). Górnicy chcą za wszelką cenę ocalić dane z komputera pokładowego, dlatego dotąd się nie ewakuowali. Dane można zdobyć tylko fizycznie, wyjmując kryształy z matrycy. Wymaga to dotarcia na mostek i wymontowania banku danych. Cała operacja może zająć nawet godzinę, warto więc sprawdzić, jakie gracze posiadają kombinezony i monitorować konsekwencje ekspozycji (patrz tabela Bernise w podręczniku). Udany test mechaniki pozwoli na sprawne wydobycie rdzenia, niepowodzenie wydłuży czas operacji do dwóch godzin. W tym czasie górnicy są bezpieczni w kapsule. Tak czy inaczej pomoc zaowocuje przychylnością Wolnych Górników (+1) a odzyskanie rdzenia drobną gratyfikacją (2000 kredytek lub ekwiwalentem). Kraksa! Nie, ten pylon jest już zajęty! Dlaczego do cholery wyłączyłeś naprowadzanie!? Zatrzymaj się, kretynie, stop!! Na jednej z mniejszych stacji systemu (może być dowolna, byle nie Thuum Minoris, która jest zbyt dobrze zabezpieczona przed podobnymi wypadkami oraz dysponuje eskadrą dron ratowniczych). Niestety, średniej wielkości statek transportowy z jakiś przyczyn podczas dokowania wtarabanił się w zajęty już pylon. Nietrudno się domyślić, że skończyło się to uszkodzeniem obu statków i samego pylonu. Zniszczenia nie są wielkie, ale pecha miało trzech pracowników stacji, którzy akurat naprawiali poszycie. Siła uderzenia była na tyle duża, że ruchomy pylon odrzucił robotników a przelatujący kawałek metalu odciął liny holownicze. W efekcie mechanicy odlecieli w pustkę kosmiczną. Oczywiście ich skafandry są wyposażone w napęd, jednak w przypadku dwu pracowników uderzenie uszkodziło go. Widać to na nagraniach z kamer. Trzeci z kolei odniósł obrażenia wewnętrzne, a jego skafander został mocno uszkodzony w dolnej części. W praktyce oznacza to, że w radiu słychać wołania o pomoc dwóch mechaników z popsutymi silnikami i automatyczny sygnał od nieprzytomnego trzeciego. Służby ratownicze stacji oczywiście rozpoczynają akcję ratowniczą, ale każda pomoc jest mile widziana, pod warunkiem skoordynowania z działaniami służb. Lokalizowanie pozycji mechaników wymaga testów holonawigacji a samo sprowadzanie ich na pokład statku - holopilotażu, ST 7. Trudniejsza sytuacja jest z ostatnim, nieprzytomnym mechanikiem. Ponieważ jego silniczek w skafandrze działa, system ratunkowy stacji wymusił jego uruchomienie, niestety pasażer musiał w ostatnich chwilach przytomności zablokować nawigację i teraz na pełnej mocy oddala się od stacji. Zlokalizowanie go oraz przejęcie wymaga trochę 11

12 większego zaangażowania i zdania testu holopilotażu oraz holonawigacji na ST 8. Mechanik jest bardzo poważnie ranny i mimo zabiegów podstawowych mechanizmów medycznych skafandra (zastrzyki, usztywnienie, ocieplenie, izolacja itp.) wymaga fachowej pomocy. Jeśli na pokładzie znajduje się medbot albo medlab, wystarczy go tam położyć i zostanie zabezpieczony do czasu dotarcia na stację. W innym przypadku potrzebny jest test medycyny by ustabilizować procesy życiowe krytyczny pech oznacza zgon, brak sukcesu poważne powikłania zdrowotne. Konsekwencje pomocy są dość standardowe list od zarządcy stacji i chwilowa sława lokalna. PRZYGODA A URAN FEVER Witam szanownego kapitana. Nazywam Michael Carravaggio de Silva i reprezentuję High Mining Industry, największą korporację wydobywczą w systemie. Zwracamy się do pana z ofertą krótkoterminowej, acz bardzo opłacalnej współpracy. Zainteresował nas pan jako posiadacz najszybszego na chwile obecną statku w systemie. Szczegóły wolałbym omówić bezpośrednio, wstępnie mogę jedynie powiedzieć, że kwota o której będziemy rozmawiać przekracza sto tysięcy kredytek. Z serdecznymi pozdrowieniami! Carravaggio. Oferta wynosząca minimum sto tysięcy kredytek powinna zainteresować graczy na tyle, by chociaż spotkali się z przedstawicielem korporacji. Będzie on na tyle elastyczny, że zgodzi się na każde miejsce i porę. Pan Carravaggio jest wysokim, siwowłosym starszym człowiekiem, w nienagannym żółtym garniturze. Nie pasuje do górniczego stylu stacji. Na każde pytanie odpowiada spokojnie i cierpliwie. HMI potrzebuje nie tyle graczy, co ich pojazdu z bardzo szybkim silnikiem. Pan Carravaggio wszedł w posiadanie ciekawych informacji wydobywczych. Na orbicie, po której porusza się planeta IRf (Iterbia) górniczka poszukiwaczka Betty Granddotter znalazła skupisko asteroid bardzo bogatych w uran. Niestety podczas próby oznakowania złoża przydarzył się wypadek i musiała wrócić na stację. Ponieważ jej podróż trwała prawie pięć tygodni a pojazd był marnie wyposażony pod względem zaplecza medycznego choroba popromienna okazała się nieuleczalna. Przed śmiercią przekazała koordynaty asteroid swoim przyjaciółkom (tak, to są te trzy górniczki ze Scen na stacji). Zgodnie jednak z prawem obowiązującym w sektorze, złoże nie może być przedmiotem własności dopóki nie jest oznakowane, dlatego trzy farciary muszą i tak udać się na miejsce by je oznaczyć. Lekarz opiekujący się umierająca przypadkowo podsłuchał rozmowę o złożu i sprzedał informacje HMI. Jednak w danej chwili żaden statek w układzie nie może równać się z niewielkim eksploratorem górniczek żaden poza nowym nabytkiem graczy. Wysoka cena za krótki, bo zaledwie trzytygodniowy lot (w jedną stronę), podyktowana jest pośpiechem. Ekipa górniczek już wyruszyła, a statek graczy będzie gotowy dopiero za jakiś czas. Powinni jednak dać radę je uprzedzić. O ile nic się nie wydarzy Graczom towarzyszyć ma przedstawiciel korporacji, oficjalnie pod jej auspicjami zresztą odbędzie się lot (w świetle prawa oznacza to, że złoża oznakowane przez załogę lub pasażerów statku tak czy inaczej stają się własnością HMI udany test Kodeksu). To, czy gracze przyjmą ofertę czy nie, zależy oczywiście od nich. Gdyby mieli jakieś opory natury moralnej, przedstawiciel korporacji może uciec się do drobnych kłamstw w postaci fałszywej gwarancji że zatrudni górniczki na dobrych warunkach itp. Pan Carravaggio skłonny będzie na wiele pytań udzielić raczej szczerych odpowiedzi. Oto przykładowe informacje, jakie można od niego uzyskać: Tak, chcemy by nasi górnicy wykonywali swoje obowiązki solidnie i sumiennie. Jeśli ktoś nazywa to wyzyskiem to już jest jego interpretacja. W końcu płacimy prawda? A sami też musimy się zabezpieczyć kontraktem przed nieuczciwością, wśród górników wielu jest cwaniaków. Uran potrzebny jest placówce badawczej na Betelgeuse. Po co? Nie wiem, uran obecnie nie ma wielu zastosowań. Tymczasem podobno zużyją każdą ilość. Jak najbardziej, jeśli HMI będzie zadowolona z naszej współpracy w przyszłości możemy ją kontynuować. Niewiele wiem na temat tych kobiet poza tym, że mają bardzo szybki chociaż zdezelowany statek i że są porywcze, jak większość górników tutaj. Osobiście bym na nie uważał, ale bez przesady. HMI zasponsoruje tankowanie okrętu graczy, wyposaży go także w zestaw znaczników gór- 12

13 niczych. Urządzenia te należy najlepiej osobiście umieścić w kilkunastu miejscach asteroidy, gdyż każdy ma zgodnie z prawem zasięg 20 kilometrów i teren o takim promieniu oznacza. Nadmienić trzeba, że ta regulacja dotyczy konkretnie tego systemu w innych może wygląda to zupełnie inaczej (zazwyczaj jeden znacznik na jedno ciało poniżej klasy planety karłowatej). Skrzynka zawiera zapas aż trzydziestu sztuk, zatem nie powinno zabraknąć. Z racji praw patentowych znaczniki nie mogą być replikowane w uniproduktorach prywatnych. Przedstawicielem korporacji okaże się Igor Stoneskin gracze mogli go już poznać podczas Sceny Bójka. Jest to gburowaty facet, patrzący na świat bardzo materialistycznie. Jego lojalność względem HMI wynika z chęci zysku oraz strachu (ma na sumieniu drobne przewinienia w postaci bójek, uszkodzeń ciała i mienia nic poważnego, lecz zawsze może to być użyte przeciw niemu). Nastawienie do graczy zależy od wcześniejszego spotkania jak mu się nie narazili nie będzie zawadzać w podróży, ale na konwersacje też nie mają co liczyć. Jeśli jednak mieli z nim scysję nie będzie ukrywał niechęci, lecz nie zrobi nic głupiego. Prowokowany może stracić panowanie i wdać się w bójkę. HMI nie ma innej osoby do przydzielenia graczom, Carravaggio będzie się upierał przy udziale Igora w ekspedycji i spasuje tylko pod warunkiem, że gracze przejdą szkolenie z zakładania znaczników (8 godzin) i udokumentują całą operację na filmie. Mocne strony Igora to Walka bezpośrednia (3) i Siła (5). Poza tym zna się na górnictwie, mechanice i medycynie w stopniu zadowalającym (2). Standardowy lot na asteroidę AL-098-a (odległość 450 milionów kilometrów około trzy jednostki astronomiczne) zajmie dzięki nowemu napędowi (albo okrętowi) zaledwie 12 dni (przy nieudanym teście holonawigacji o 10 godzin więcej). Niestety górniczki również dysponują bardzo szybkim silnikiem hiperbarionowym. Dla nich ten lot wynosi 14 dni, ale wyruszają 2 dni wcześniej. Oznacza to, że gracze będą mniej więcej w tym samym czasie u celu. Sposobów na wyprzedzenie konkurencji jest sporo. Kilka przykładowych rozwiązań nie wyczerpuje listy i gracze mogą spróbować wymyślić coś innego. Przyspieszenie napędu wynosu 3,4 m/s2. Dzięki asyście grawitacyjnej Thuum można dostać darmowe 0,3 m/s2. Zmniejszy to czas lotu o około 4 godziny (trzeba wziąć pod uwagę że hamowanie będzie dłuższe, bo bez asysty!). Wymagany jest oczywiście test holopilotażu na ST 8. Zużycie 90% paliwa w napędzie manewrowym doda kolejne 0,3 m/s2 i zmniejszy lot o 5-6 godzin. Średnia prędkość po przyspieszeniu będzie wynosiła niecałe 1000 km/s czyli jak na loty wewnątrzukładowe całkiem sporo! Warto posłużyć się narzędziem obliczania przelotów kosmicznych. Alternatywnym rozwiązaniem jest skok triangulacyjny. Odlot na bezpieczną odległość do skoku (przy tak dużym ciele niebieskim jak Thuum to będzie minimum 150 milionów kilometrów), skok do sąsiedniego systemu, odczekanie doby i skok ponowny w punkt odległy od asteroidy o milionów kilometrów. Biorąc pod uwagę potrzebę uprzedniego wyhamowania przed skokiem, potem przyspieszania, cały proces zajmie jedynie 9 dni. To oznacza oszczędzone trzy dni, jednak wiąże się z ryzykiem. Wyliczenie punktu skokowego jest względnie łatwe gdy wybieramy centrum układu, na obrzeżach jest mniej punktów charakterystycznych i rozrzut napędu jest potrajany. Przy nieudanym teście holonawigacji, gracze zamiast zyskać trzy dni, lecieć będą łącznie znów 12 dni, tym razem bez opcji skrócenia tego czasu. Górniczki a próby komunikacji. Podczas lotu, nawet, jesli dystans umożliwi kontakt radiowy, szansa na konstruktywną rozmowę jest niewielka. Kobiety będą starały się nie wdawać w pogaduszki, a jeśli już, to będzie raczej pyskówka. Oczywiście o rezygnacji ani pomyślą. Jeśli gracze spotkali je wcześniej zaskarbiając sobie ich sympatię, rozmowa będzie miała cieplejszy charakter, ale efekt będzie ten sam. Możliwe są trzy warianty finalnej sytuacji przy asteroidzie. Gracze są pierwsi i mają kilka godzin przewagi, górniczki są pierwsze i gracze przylatują gdy są one w trakcie rozmieszczania znaczników, albo oba statki przylatują w podobnym czasie. W przypadku pierwszym gracze najprawdopodobniej przystąpią do znakowania. Kiedy przylecą górniczki, zapewne przynajmniej część asteroidy będzie już w rękach HMI. To nie zniechęci kobiet, które będą starały się w jak najszybszym tempie zająć wolne tereny. Igor będzie nalegał, by je powstrzymać zasugeruje nawet ostrzelanie ich statku, by utrudnić lądowanie. Okręt gór- 13

14 niczek jest znacznie słabszy (patrz charakterystyka Konserwy ), ale pasażerki zdesperowane i trzeba będzie więcej niż kilka zadrapań, by je powstrzymać (wycofają się dopiero po uszkodzeniu jakiegoś ważnego podzespołu). Przylot do znakowanej już asteroidy. Sytuacja jest analogiczna, ale gracze mają mniej wolnego terenu do oznakowania. Igor będzie nalegał, by wykurzyć górniczki wszelkimi środkami. Nie będzie to trudne, gdyż zanim górniczki zdążą ochłonąć i podjąć jakiekolwiek przeciwdziałania minie 5 rund darmowych strzałów graczy z bonusami +30WW (SIM) lub 3 przewagami (FAST). Próba pokojowego znakowania terenu spotka się jedynie z werbalną agresją kobiet. Równoczesne dotarcie. Najmniej prawdopodobna opcja, ale możliwa. Igor będzie nalegał by, jak w obu powyższych przypadkach, odstraszyć konkurencję. Jeśli gracze tego nie zrobią, znakowanie odbędzie się pod presją czasu, w swoistym wyścigu. Zagrywki co mogą zrobić gracze (albo konkurencja!) by utrudnić życie adwersarzom. Zabawa w ciuciubabkę. Oba statki są całkiem zwrotne, zatem mogą łatwo chować się za asteroidą właściwie w nieskończoność. Mając mniejsza siłę ognia, górniczki będą preferowały tę sztuczkę, zatem jeśli idąc za radą Igora gracze zdecydują się przede wszystkim wykurzyć konkurencję, może się to okazać kłopotliwe. Zasady ukrywania się za ciałami niebieskimi znajdują się w podręczniku. Efekt poza denerwowaniem i rozpraszaniem będzie niewielki. Walka pozycyjna na asteroidzie. Ukształtowanie powierzchni asteroidy obfitujące w załomy skalne daje możliwość zarówno obrony pozycji jak i oflankowania. Górniczki wyposażone są w pistolety laserowe i jeden laser górniczy dużej mocy. Trzęsienie asteroidy. Umiejętne wprowadzenie ładunków wybuchowych w szczeliny może spowodować poważne naruszenie jej struktury i stworzyć poważne niebezpieczeństwo (oznacza to zwiększenie wszystkich testów manualnych ST+2 na czas trzęsienia) dla przebywających na powierzchni. Trzeba tylko mieć takie materiały. Sabotaż systemów. Wprawny haker może dostać się do komputerów statku, a nawet skafandrów i zrobić kilka nieprzyjemnych rzeczy. Okręty posiadają dobre zabezpieczenia (przynajmniej na poziomie 10) ale łaziki czy skafandry niekoniecznie. Można cel unieruchomić, zwiększyć zużycie energii niż potrzeba itp Nie da się odciąć systemów podtrzymywania życia są zbyt bardzo autonomiczne. Zakłócenie nadajników. Umieszczenie w odpowiedniej odległości nadajnika dużej mocy (główny pokładowy, skonstruowany z kilku znaczników itp. wymagane oczywiście testy techniki) może do momentu jego dezaktywacji zabezpieczyć obszar zagłuszając sygnał znaczników własnym. Późniejsze ich wyłączenie nie wzbudzi na Thuum pytań, o ile ich sygnały nigdy tam nie dotrą. Ważne jest tylko to, by uruchomić zagłuszanie przed włączeniem znaczników. Zmiana frontu opcja 2 Górniczki są nastawione antagonistycznie względem osób pracujących dla HMI. Jednakże może się zdarzyć, że podczas rozmów ktoś wspomni coś o współpracy. Z początku pomysł im się nie spodoba, ale mogą dać się przekonać, szczególnie jeśli gracze uprzednio zaskarbili sobie ich sympatię (patrz: Sceny na stacji). Konsekwencje złamania umowy z HMI są poważne i będą graczy kosztować 50% proponowanego wynagrodzenia. Zasadniczo nie ma zgodnej z prawem możliwości ucieczki od tej finansowej odpowiedzialności (udany test Kodeksu to potwierdzi). Górniczki nie są w stanie zaproponować takiej kwoty, ale są gotowe nawiązać dłuższą współpracę, która w efekcie może przynieść znacznie większe korzyści. Jeśli sytuacja przybierze taki obrót Igor przestanie w czymkolwiek graczom pomagać a zajmie się zbieraniem haków na graczy. Będzie też starał się poinformować przez radio pokładowe przełożonego o sytuacji (uniemożliwienie mu tego wywoła agresję, ale raczej skończy się na potoku wulgaryzmów niż rękoczynach). Zmiana frontu jest opcją dla bardziej empatycznych albo dobrych graczy działania HMI, jakkolwiek nie są nielegalne, mogą budzić uzasadnione wątpliwości moralne u niektórych. Asteroida AL-098-a jest bardzo nieregularnym obiektem o najdłuższej średnicy 6 km (po- 14

15 wierzchnia wynosi około 400 km2). Upstrzona jest kraterami, załomami skalnymi a na powierzchni leży dużo głazów (niektóre wielkości małego promu). Przyciąganie wynosi 0,04G, co w praktyce oznacza, że wystarczy mocniej podskoczyć, by wynieść się na orbitę wokół asteroidy, zatem umiejętność poruszania się w 0G jest tu przydatna. Skały są przeważnie ciemnej barwy, ale ponieważ jedynym źródłem światła są reflektory (gwiazda jest zbyt odległa wygląda jak mała czerwona plamka), nie ma to większego znaczenia. Skanowanie standardowymi czujnikami statku wykrywa podpowierzchniowe złoża uranu raczej duże. W kilku punktach pierwiastek znajduje się tuż przy powierzchni te miejsca są niebezpieczne promieniowanie wynosi 6 jednostek Bernise. Resztę asteroidy cechuje tło na poziomie 2 jednostek. Jeżeli gracze nie pomyśleli o odpowiednich kombinezonach, będzie im trudniej znakować. Igor ma kombinezon radiacyjny (ochrona 5). Oznakowanie całej asteroidy zajmie jednej osobie około 40 godzin. Optymalizacja tej procedury wymaga zaprogramowania komputera (test Kodowania) i pozwala skrócić ten czas do 30 oraz ominąć obszary niebezpieczne. W obu przypadkach zakładane jest korzystanie z lądownika, promu albo jakiegoś pojazdu przenoszącego z miejsca na miejsce co kilka godzin. Pokonanie całej drogi piechotą zajmie dwukrotnie więcej czasu. Lądowanie statkiem jest trudne, gdyż znalezienie płaskiej powierzchni graniczy z cudem. Tym niemniej test holopilotażu ST 8 wystarczy. Lądownik nie ma tego typu problemów. Sceny na asteroidzie Wypadek Jeden mały krok dla człowieka i długie spadanie w przepaść. Jeżeli gracze wyszli bez specjalnych zabezpieczeń (liny, uprzęże manewrowe, silniki do skafandrów), któremuś w końcu coś się stanie. Asteroida jest zdradliwa z powodu bardzo bliskiego i nieregularnego horyzontu perspektywa bywa zwodnicza. Wystarczy zrobić nieostrożny krok, by spaść w rozpadlinę, która wydawała się dalej albo mniejsza. Grawitacja jest niska, więc upadek nie będzie aż tak straszny (z prędkością około 14 km/h), istnieje też szansa, że pechowiec złapie się czegoś po drodze (test Zręczności ST 8). Jeśli test się uda pomoc nie powinna nastręczać żadnych problemów. W przypadku niepowodzenia pechowiec spadnie w dwustumetrową szczelinę skalną (istnieje małe ryzyko rozszczelnienia kombinezonu tylko przy pechu podczas testu; systemy autonaprawcze usuną uszkodzenie, a poszkodowany naje się jedynie strachu. Z powodu dużej ilości promieniotwórczej rudy, komunikacja radiowa nie działa. Laserowa albo statyczna działa tylko w pionie (jedynie osoba stojąca bezpośrednio nad rozpadliną może nawiązać łączność). Drugą niedogodnością jest uszkodzony system oświetlenia skafandra (chyba, że gracz ma zapasowy, albo niezależny od kombinezonu komputer naręczny daje jedynie niewielkie światło o zasięgu pół metra). W takich warunkach ciężko będzie wyjść na powierzchnię czy też powiadomić innych. W zależności od podjętych środków ostrożności (monitoring, okresowe raportowanie) inni prędzej czy później zauważą brak jednej osoby. Pechowiec może próbować dać znać o swoim położeniu strzelając czymś innym niż laser (którego nie widać w próżni) lub w inny sposób. Promieniowanie w rozpadlinie wynosi 4, więc lepiej nie pozostawać tam zbyt długo. Meteoryt Ziuuuuuuuuuuu.. BUM! [symulacja efektów dźwiękowych dzięki oprogramowaniu korporacji SIMTRONIC] Podczas znakowania terenu pracę przerwie uderzenie w powierzchnię asteroidy. Będzie ono na tyle silne, że niewielkie trzęsienie ziemi na pewno zakłóci równowagę chodzących po asteroidzie. Najbliższe epicentrum postacie mogą być odrzucone tak mocno, że osiągną prędkość ucieczki nie opadną z powrotem na grunt! O ile oczywiście nie mają asekuracji albo silników w skafandrach. Sprowadzenie pechowca na pokład nie jest trudne, wymaga testu holopilotażu, zajmie jednak przynajmniej godzinę. Dodatkowym efektem uderzenia będzie wzniecenie obłoku pyłu i drobnych kamieni. W warunkach atmosferycznych albo wyższej grawitacji nie stanowiłoby to wielkiego problemu (rozwiałby się albo opadł). Tutaj jednak ciemnoszara zawiesina na obszarze kilkudziesięciu kilometrów kwadratowych (przynajmniej kilka miejsc do oznakowania) będzie utrzymywała się ponad dobę. 15

16 Obłok jest radioaktywny (poziom 3), widoczność niemal zerowa. Bez specjalistycznej aparatury optycznej poruszanie się jest praktycznie niemożliwe. Osoba znająca się na technice może spróbować dostosować do warunków kalibrację skanerów (wymaga to paru godzin i testu na ST 8). Powrót Po oznakowaniu powierzchni gracze mogą wrócić na Thuum Minoris. Powrót nie powinien nastręczać trudności, chyba, że w toku przygody uszkodzone zostały jakieś ważne podzespoły. W takiej sytuacji muszą po prostu jakoś sobie poradzić. Tuż po przylocie powita ich Carravaggio, anonsując się wcześniej przez komunikator. Wysłucha relacji Igora, który bez ogródek będzie mówił jak to gracze się starali na asteroidzie. Podsumowując efekty ich działań będzie brał pod uwagę, ile % powierzchni (tenże procent pierwotnej kwoty zostanie wypłacony) asteroidy należy do HMI. Skuteczne odstraszenie górniczek uzna za warte bonusu ( kredytek). Takie zakończenie przygody ma numer 1 i otworzy kolejne opcje. Skutkuje jednocześnie przesunięciem Suwaka HMI o +1 i Niezależnych Górników o -1. Gracze, którzy zdecydowali się na współpracę z górniczkami, zostaną bardzo oschle przywitani i informacją o konieczności uiszczenia kary umownej w terminie 7 dni. Jest to opcja numer 2. Skutkuje jednocześnie przesunięciem Suwaka Niezależnych Górników o +1 i HMI o -1. PRZYGODA B PRZESYŁKA Z NIESPODZIANKĄ Wymagania A1 Witam! High Mininig Industry po raz kolejny zwraca się z intratną propozycją. Jak już wspominałem, fakt, iż w układzie znajduje się tak szybki statek, jak Wasz, jest nam teraz bardzo na rękę, a to z kolei stanowi okoliczność potencjalnie bardzo korzystną dla Was. Finansowo korzystną. Tym razem chcielibyśmy wynająć Was jako kurierów. Na IRa czeka przesyłka, która musi pilnie dotrzeć na stację badawczą w Betelgeuse. Ponieważ zależy nam na czasie, proponujemy aż kr. zapłaty. Kolejna trudna do odrzucenia ekonomicznie oferta. Nie wygląda tak bogato jak pierwsza, ale koszt lotu to zaledwie około 1000 kredytek, czyli czternaście tysięcy można zarobić niemal na czysto. Pewną niedogodnością jest czas realizacji zlecenia podróż na IRa zajmie sporo czasu, podobnie jak przelot na placówkę badawczą w systemie Betelgeuse. Odbiór nastąpi na orbicie. Kto dokładnie przesyłkę im wręczy tego nie wie nawet Carravaggio, znakiem rozpoznawczym będą kody autoryzacji a przesyłka ma być podobno niewielkim czerwonym pudełkiem. Nie, nie wiem co znajduje się w przesyłce. Może uściślę nie wiem dokładnie, bo to, że będziecie wieźć pudełko próbek górniczych, wiele nie wyjaśnia. Tym razem nie musicie obawiać się szalonych górników, o przesyłce wiedzą tylko zaufane osoby. 16 Muszę przyznać, że z przyjemnością oglądałem nagrania Igora z waszej poprzedniej akcji. Cieszy mnie, że zatrudniam profesjonalistów. IRa oddalona jest od Thuum o 9 JA (uwzględniając ruch orbitalny). Oznacza to dla statku graczy niecałe 20 dni lotu z imponującą prędkością przelotową około 1500 km/s. Po drodze można rozegrać obie Sceny z układu, albo dodać jakąkolwiek by ubarwić ponad półmiesięczny lot. Po przybyciu na orbitę gracze zostaną wywołani przez niewielki statek transportowy. Jego kapitan przedstawi się na fonii jako Aza, poda prawidłowe kody dostępu i poprosi o pozwolenie na cumowanie. Niestety chwilę potem kontakt

17 się urwie. Ponowne wywoływanie nie przyniesie żadnych efektów. Sytuacja na orbicie Statek graczy, transportowiec z którym mieli się spotkać, automatyczna stacja przeładunkowa oraz energetyczna po drugiej stronie planety a także kilkadziesiąt małych satelitów - to wszystko co orbituje wokół Iry. Jedyny okręt patrolowy Security oddalony jest o dwa dni drogi (ścigał przemytnika), o czym informuje datasfera planetarna. Dokładne skanowanie ciemnej strony planety nie wykaże niczego ciekawego, kilkanaście baz wydobywczych na powierzchni połączonych podziemną siecią kolejek, dwa kosmoporty pod kopułami i to wszystko. IRa jest mocno wyeksploatowaną planetą. Po słonecznej stronie znajdują się tylko dwie duże bazy wydobywcze, w pełni zautmatyzowane. Promieniowanie pobliskiej gwiazdy zakłóca pracę czujników (ST testów rośnie o 2). niemniej, jeśli gracze mają oprogramowanie i chęci poziom zabezpieczeń wynosi 10 (test Kodowania, za każdy sukces poziom się zmniejsza, za porażkę ST rośnie o 1 aż do zablokowania przy trzech nieudanych próbach). Jedyne informacje, jakie uda się w ten sposób uzyskać to status statku (jest sprawny, w trybie oczekiwania) oraz dane o załodze. Stanowią ją: Kapitan J. Morrison, pracownik HMI, załogant H. Oshory także z HMI oraz trzech pracowników przeładunkowych Samuels, Ytong, Berghska - niezależni. Plan loty zakładał przelot do Thuum Minoris w przeciągu 60 dni. Być może gracze postanowią się nie mieszać, czekając na rozwój wypadków, powiadomią Security albo HMI. W pierwszym przypadku dowiedzą się, że statek przyleci za dwa dni, a na powierzchni w bazach nie ma funkcjonariuszy, jedynie prywatna ochrona wynajęta przez górników. Przedstawiciel HMI natomiast poprosi o jak najszybsze sprawdzenie sytuacji oferując dodatkowe 20% premii. Górnicy z powierzchni nie będą zbyt pomocni. W razie próby kontaktu z nimi gracze usłyszą coś w stylu: Nie mamy żadnego sygnału alarmowego, może popili i śpią. Czekamy opcja 1 Możliwe działania Jakiekolwiek próby komunikacji radiowej lub laserowej ze statkiem transportowym kończą się niepowodzeniem. Skany pasywne i aktywne nie wskazują na uszkodzenia odbiornik najprawdopodobniej przyjmuje transmisje, ale nie odpowiada. Nie ma też śladów żadnych innych sygnałów radiowych. Ponieważ odległość jest niewielka (kilka tysięcy kilometrów) nawet zwykłym czujnikiem da się skutecznie przeskanować statek pod kątem oznak życia. Załoga żyje. Specjalistyczny sprzęt poda również liczbę osób pięć. Włamanie się do komputerów statku jest bardzo trudne jak zawsze w takich wypadkach. Tym Po około pięciu godzinach od ustania komunikacji śluza transportowca otwiera się i wyrzucone zostają przez nią dwie sylwetki. Jeśli odległość między statkami jest mniejsza niż tysiąc kilometrów, da się zauważyć, że nie mają one skafandrów i rozpaczliwie machają rękoma. Jakakolwiek próba pomocy przy odległości nie mniejszej od 500 kilometrów jest praktycznie skazana na porażkę (tysiąc kilometrów to mniej więcej 6-7 minut lotu). Przy dystansach mniejszych akcja ratownicza ma realne szanse powodzenia (człowiek jest w stanie przeżyć w próżni do 4 minut, do 15 gdy ma specjalnego medbota wstrzykującego odpowiednie preparaty do krwi). Manewry wymagane w jej toku są trudne (ST 8 na każdą osobę osobny test, porażka skutkuje utratą minuty), akcja wymaga też dobrego planowania doświadczenie w poruszaniu się w próżni może być dobrym atutem bez osobistego wyjścia w przestrzeń ciężko będzie sprowadzić ich na pokład. Dotarcie do śluzy zajmie do pół minuty biegiem, założenie skafandra kolejne (dwa razy tyle przy nieudanym teście Zręczności ST 17

18 7). Ewentualni ocaleni to kapitan i załogant statku transportowego. Są wstanie ciężkiego urazu próżniowego i bez pomocy medycznej będzie z nimi źle (test Medycyny pozwoli ustabilizować stan, kilka godzin z medbotem pokładowym również, potrzeba około doby, by odzyskali przytomność). W międzyczasie jednostka transportowa rozpocznie odejście z orbity. Próby komunikacji nie przyniosą żadnego efektu. Ostrzelanie statku z jakiejkolwiek broni wywoła gwałtowny protest baz na planecie. Kontynuowanie walki narazi okręt graczy na ostrzał broni planetarnej (łącznie sześć wieżyczek laserowych WW 80 lub Suma ataku 10 w walce FAST, każda ma Siłę 20). Transportowiec będzie starał się uciekać, licząc na ochronę z powierzchni. Próby niszczenia instalacji obronny na IRa stanowią bardzo poważne naruszenie przepisów i oznaczają własną podobiznę na listach gończych w całym sektorze. Zaniechanie ostrzału spotka się z analogiczną reakcją obrony. Transportowiec wciąż będzie powiększał dystans pozostając jak długo się da w zasięgu dział planetarnych. Wyjaśnienia okoliczności z zarządcą górniczym będą się wlec ponad dwadzieścia godzin, w tym czasie okręt transportowy ucieknie z zasięgu broni pokładowej. Jeżeli ocalono kapitana z załogantem, gracze dowiedzą się, że na pokładzie pracownicy magazynowi zbuntowali się z powodu zaniżonych płac i odmowy należnych urlopów, a na słowa możecie wrócić na garnuszek Federacji, nikt was nie zmusza wkurzyli się i uwięzili pracowników HMI. Następnie próbowali negocjować warunki zatrudnienia, ale w pewnym momencie nerwy puściły i dopuścili się niemalże morderstwa. Widać wyraźnie, że relacja ta jest mocno wybiórcza, ale ocaleni będą obstawać przy tej wersji wydarzeń. Telepata może wyczytać z myśli kapitana i załoganta, że z ich strony te negocjacje miały formę niezbyt dyplomatycznych gróźb. Kapitan Morrison przekaże graczom przesyłkę, którą miał cały czas przy sobie i podziękuje gorąco za uratowanie życia. Gdyby graczom nie udało się uratować załogi, ale podjęli trud podjęcia ciał, znajdą przy kapitanie przesyłkę - małe czerwone pudełko z kwantowym zamkiem. Próba otworzenia skończy się jego zniszczeniem już po dwóch nieprawidłowych hasłach. Pozostałe skutki tego wydarzenia to przede wszystkim +1 na Suwaku HMI. Do tego kilka dni spędzonych na wyjaśnieniach okoliczności, które zakończą się wystawieniem za trzema uciekinierami listów gończych. Na pokład! opcja 2 Nie wiadomo, co dzieje się na pokładzie transportowca. To może być wszystko od drobnej awarii, poprzez zatrucie salmonellą aż po napad automatów-piratów. Zewnętrzna obdukcja okrętu nic nie da. Wszystko wydaje się być w należytym porządku. Jedyna opcja to sprawdzić bezpośrednio, dostając się na pokład. Transportowiec jest niewielki 30x20x10 metrów, z czego większość to przestrzeń magazynowa. Model statku to TRA45, bardzo powszechny w tym sektorze. Pokładowa baza danych zawiera jego prospekty i podstawowe informacje techniczne (układ pomieszczeń, gdzie są silniki a gdzie generatory itp.) każdy bez trudu znajdzie te dane w komputerze. TRA45 posiada dwie śluzy jedna jest umieszczona standardowo, na lewej burcie i sądząc po rozmiarach jest przeznaczona raczej dla załogi. Drugą magazynową stanowi rozsuwana rufa. Ostatni segment magazynowy pełni rolę pomieszczenia śluzowego. Obiema drogami dostać się będzie trudno śluzy są zamknięte, a ponieważ nie dzieje się nic złego na statku (przynajmniej z punktu widzenia systemów bezpieczeństwa), nie da się uruchomić wejścia awaryjnego. Stopień zabezpieczenia obu śluz to 5. Ewentualnie około 20 minut spędzonych z palnikiem plazmowym (ale tu w grę wchodzi tylko śluza burtowa rufowa jest zbyt solidnie opancerzona). Co ciekawe, nikt na pokładzie nie zorientuje się, że ktoś gmera przy drzwiach. Dalszy bieg wypadków zależy głównie od graczy, ale wpierw pora rzucić trochę światła na sytuację. - Kapitanie, potrzebuję urlopu na Thuum - zarośnięty magazynier wytarł ręce w brudny kombinezon uśredniając tym samym poziom upaprania jednego i drugiego. Niewysoki dowódca łypnął nań z niesmakiem. - Mowy nie ma Ytong. Pół roku temu brałeś trzy dni. Było się zastanowić przed kontraktem. - Ale kapitanie - Żadne ale! Dość was mam, nieroby. Ciągle tylko 18

19 słyszę o urlopach, świadczeniach i premiach, a robota odłogiem! Nie ma opierdalania na moim statku. Tu się, k a, pracuje! Jeśli się coś nie podoba, to szukaj pracy gdzie indziej, leniu śmierdzący, albo żryj syntetyczne siano. Łaskę wam HMI robi, że zatrudnia takich nierobów! To była przysłowiowa kropla która przelała szalę goryczy. Trzech pracowników magazynowych będących na kontrakcie z HMI zbuntowało się. Wtargnęli na mostek, skrępowali kapitana i załoganta a następnie zanieśli do maszynowni. Tam wpierw próbowali jedynie wymusić ustępstwa, nastraszyć ale plan ów nie powiódł się. Kapitan Morrison był zawsze człowiekiem praktycznym wiedział, że stoi za nim potęga dużej korporacji oraz przepisy (bądź co bądź pracownicy podpisali zgodne z prawem umowy). Nie widział potrzeby ulegać naciskom. Zamiast obietnic buntownicy usłyszeli litanię kar grożących za bunt, naruszenie nietykalności cielesnej i narażenie na straty firmy. W końcu magazynierom puściły nerwy i pięści poszły w ruch. Wyklinanie od najgorszych i straszenie odwetem firmy na rodzinach mądrym posunięciem nie było. Sytuacja eskalowała. Gdyby nie interwencja graczy, obaj pracownicy HMI skończyliby wyrzuceni przez śluzę, nim magazynierzy zdołaliby się opamiętać. Statek Plan TRA45 1 Mostek Znajduje się tutaj konsola sterująca statku, siedzisko pilota i podręczny barek z napojami. Komputer jest zablokowany i widać, że odblokować go może tylko ktoś posiadający odpowiednią autoryzację. Złamanie tego zabezpieczenia nie jest proste (poziom 10), można je za to obejść mechanicznie dostając się do odpowiednich elementów. Wymaga to testu Techniki (ST 8) i około kwadransa. Po odblokowaniu, gracze zyskają dostęp do urządzeń sterowniczych okrętu w tym podglądu pokładu. Jedyna rzecz, której nie można zrobić z poziomu komputera, to wyłączenie lub uszkodzenie systemów podtrzymywania życia w magazynie 1 te są automatycznie aktywowane, gdy w pomieszczeniu znajdują się ludzie. Grodzie magazynu 1 zostały zamknięte magnetycznie i otworzenie ich nie jest możliwe z poziomu sterowania komputerowego. 2 Kajuta kapitana i załoganta Dwa niewielkie stoliki, ścienne łóżka, toaleta i dwie szafy. Wnętrze jest oszczędnie zdobione i nie przypomina pokoju rekina biznesu. Na podłodze leży kubek w kałuży rozlanego kakao. Przeszukanie pokoju nie da wiele poza odkryciem skrzyneczki z kryształami danych. Są tam kopie operacji handlowych, transakcje, umowy, przepisy prawne, wyliczenia ekonomiczne itp. Na ich dokładne przejrzenie potrzeba kilku godzin i poza stwierdzeniem, że pracownicy są rzeczywiście wykorzystywani (choć za własną zgodą) niczego ciekawego się z nich nie wywnioskuje. 3 korytarz Korytarz główny okrętu łączący część magazynową, kajutę, kantynę, mostek i śluzę. Jedyne interaktywne elementy to kontrolki wskazujące stan systemu podtrzymywania życia i poziomy energii. 4 medlab i kantyna w jednym Za kantynę robi chowany stolik z krzesłami oraz prosty replikator proteinowy na zaledwie cztery wkłady. Nie ulega wątpliwości, że jedzenie nie należy do urozmaiconych na tym statku. Medlab to tak naprawdę łóżko z medbotem tutaj widać, że na zdrowiu nie oszczędzano - sprzęt jest wysokiej jakości. Gdyby ktoś sprawdził logi zabiegów, znajdzie informacje o częstych problemach gastrycznych i bólach głowy. Nic poważniejszego. W apteczce znajduje się dużo różnego rodzaju medykamentów wprawnemu medykowi albo chemikowi mogą posłużyć do spreparowania wielu różnych środków (odurzających, 19

20 śmiertelnych, żrących itp.). 5 Magazyn 1 oraz kwatery magazynierów a także maszynownia. Miejsce kluczowych zdarzeń. Mieści się tam kilka łóżek, toaleta, małe holokino oraz replikator napojów. Prócz tego z obu ścian wychodzą tunele techniczne dają bezpośredni dostęp do generatorów i silników. 6, 7, 8 Magazyny 2, 3, 4. Magazyn 4 najbardziej zewnętrzny jest zupełni pusty. W magazynach 2 i 3 znajduje się kilkanaście dużych kontenerów z cyrkonem czystym, jakości drugiej. Mała śluza pasażerska (przylega do korytarza 3) Typowa śluza źrenicowa z pomieszczeniem dekontaminacyjnym. Śluza towarowa (przylega do magazynu 8). Model skrzydłowy, gdzie drzwi zachodzą na spód i górę statku. Stanowi 90% powierzchni ściany rufowej. Magazyny oddzielają suwane grodzie w tej chwili zamknięte, jako że okręt nie przewozi wiele towaru. Częściowo zapełniony jest magazyn 2 i 3 (kilkanaście dużych kontenerów z cyrkonem. Obecność graczy w pomieszczeniu 8 albo 3 uruchomi alarm. Spanikowani magazynierzy zamkną wpierw mechanicznie grodzie pomiędzy 5 a 6 oraz 3 i 5 (zależnie od tego którędy gracze się dostali jeśli weszli oboma wejściami zablokowane zostaną obie). Standardowe drzwi między pomieszczeniami da się łatwo otworzyć na kilka sposobów. Mechanicznie dźwignia awaryjna w ścianie (oznaczona czerwonym rombem), komputerowo (poziom zabezpieczenia 2), siłowo (broń molekularna, palnik plazmowy lub laserowy drzwi mają wytrzymałość 10). Panika Im wyższy poziom paniki tym bardziej irracjonalne działania magazynierów. Przy stresie na poziomie 1 mogą zachowywać się nieostrożnie, dać się zaskoczyć, albo zareagować gwałtowniej, niż wymagają tego okoliczności. Na poziomie 2 nie zawahają się użyć przemocy, a na poziomie 3 na pewno zrobią coś bardzo głupiego jak podłączenie podłogi do prądu albo wystąpią klasyczne objawy paniki. Działania i wydarzenia Większość z nich jest opisana z założeniem, że gracze domyślili się lub dowiedzieli o tym, co dzieje się na statku. W innym razie, jeśli eksplorują pokład w ciemno, różnica wystąpi jedynie w przypadku interakcji z załogą (będą bardziej zaskoczeni to nie wpływa drastycznie na przebieg negocjacji, ale daje znacznie mniej czasu na jej przygotowanie). Dezaktywacja grodzi do Magazynu 1, gdzie zabarykadowali się magazynierzy z ofiarami. Warto nadmienić, że jeśli gracze nie włamią się do komputera, nie będą mieli najmniejszego pojęcia co właściwie się dzieje, poza tym, że jedno pomieszczenie jest odcięte grodzią. Wskaźniki środowiskowe na drzwiach nie wskazują na żadne problemy z temperaturą czy też atmosferą albo zatruciem biologicznym. Sforsowanie grodzi wymaga albo brutalnej siły palnik plazmowy przepala 1mm na sekundę, zatem wycięcie otworu odpowiednio dużego dla człowieka w skafandrze zajmie około 3-4 minuty, albo dezaktywacji blokady. W tym celu należy przekonać system, że nie ma niebezpieczeństwa i drzwi powinny zostać otwarte. Test kodowania ST 8. Otwarcie drzwi, obojętnie z której strony, spowoduje panikę magazynierów w środku. Nie wiedzieli o zbliżającym się okręcie i nie zdążyli przygotować żadnej sensownej taktyki. Wyposażeni są w palnik plazmowy oraz broń ręczną improwizowaną (mierniki izolityczne o długości 30cm). Komunikacja wewnętrzna milczy. To się nie zmieni nawet w sytuacji, gdy gracze będą usilnie próbowali nawiązać kontakt. Przyczyna jest dość prozaiczna w magazynie 1 komunikacja została wyłączona. Tym niemniej jest szansa na dostanie się do podręcznego komputera któregoś z magazynierów. Zdalne połączenie wymaga testu Sieci i umożliwi obustronną łączność. Kanały techniczne. Większość statków nawet tych niewielkich posiada awaryjne kanały techniczne. Dostęp do zablokowanych fragmentów wymaga autoryzacji, ale można to ominąć 20

21 palnikiem plazmowym albo wiedzą techniczną i konsolą komputerową. Na TRA45 nie są doprowadzone w każde miejsce. Okazuje się, że tylko korytarz, magazyn 2 i 4 oraz część strukturalna statku jest wyposażona w takie połączenia. Ta ostatnia opcja może się przydać, ponieważ możliwe jest przedostanie się obok generatorów do tuneli maszynowni a stamtąd do magazynu 1. Tunel jest wąski i może poruszać się nim tylko drobno zbudowana osoba (suma Siły i Kondycji nie więcej niż 6). Pojawienie się w tunelu maszynowni trudno będzie ukryć magazynierzy szybko zobaczą, że ktoś się z niego wyłonił i będą mogli zareagować prawdopodobnie wysyłając kogoś, by sprawdził co się dzieje. Manipulacje sprzętem. Aby przejąć ręczna kontrole nad generatorem lub silnikiem należy do nich dotrzeć za pomocą tuneli technicznych. Generator można wyłączyć w tej sytuacji uruchomi się alarm a systemy wsparcia uruchomią go ponownie jeśli nie wykryją przeciwskazań. Cała operacja zajmie kilkanaście minut. Spowoduje ona wzrost parametru paniki i przynajmniej jeden magazynier uda się do maszynowni sprawdzić, co dzieje się z generatorem. Pomieszczenie docelowe jest małe, generator 3x3x3 metra pozostawia jedynie wąskie przejścia wzdłuż ścian. Nie sposób się w nich minąć. Kto kogo zaskoczy w tunelu albo pomieszczeniu zależy głównie od inicjatywy albo przygotowania. Permanentne wyłączenie generatora jest możliwe, ale wymaga testu Techniki ST 9 obejście zabezpieczeń wysokiego poziomu. Magazynierzy nie są wyposażeni w żaden sprzęt optyczny, więc jedynym źródłem światła pozostaną jarzące się zielenią przewody awaryjne. To może zapewnić graczom przewagę (każdy kombinezon ma przynajmniej jedno źródło światła). Jednakże reakcja magazynierów będzie w tej sytuacji najpierw wal, potem pytaj są zbyt spanikowani. Jeśli nikt ich nie wywoła, nie każe się poddać itp., użyją broni improwizowanej na pierwszej sylwetce jaką dostrzegą. Zatrucie atmosfery jakąś substancją. Ekstremalnie trudne zadanie SPŻ jest systemem najściślej chronionym, podzielonym na wiele sekcji filtracji. Próby manipulacji wymagają specjalistycznych narzędzi i zdania testu ST 10. W razie sukcesu będzie można na krótką chwilę (do 5 minut) wprowadzić dowolną lotną substancję do wybranego pomieszczenia. Każde następne pomieszczenie wymaga zdania kolejnego testu. Dostęp do SPŻ dają kanały techniczne. Reakcje mogą być skrajnie różne w zależności od zastosowanego środka. Jeśli nie zadziała błyskawicznie, zauważenie dziwnych objawów może popchnąć magazynierów do dalszej eskalacji działań nieprzemyślanych Hakowanie replikatora w magazynie. Wprawny koder może włamać się do banku pamięci replikatora proteinowego i zmienić programy. Wewnętrzne zabezpieczenia nie pozwolą na syntezę trucizny, ale łagodniejsze środki psychoaktywne są potencjalnie osiągalne. Wystarczy zdać test kodowania (ST 8) przy jednym z terminali na statku. Określenie, jaka substancja może być podana do napojów wymaga testu medycyny (ST 7) albo chemii (ST 7). W zależności od pożądanych efektów, magazynierzy mogą stać się po spożyciu senni, otępiali, nadpobudliwi itp. Jeśli efekty będą intensywne i wystąpią gwałtownie, przynajmniej jeden magazynier spostrzeże, że coś jest nie tak i jego panika wzrośnie o 1. Negocjacje. Pracownicy magazynowi nie spodziewają się, że ktokolwiek wejdzie na pokład i to tym bardziej w celu pogaduszek. Im wyższy poziom paniki, tym bardziej radykalne i nieprzemyślane działania podejmą. Chwilowe zakłócenia pracy systemów i tym podobne zwiększą poziom paniki do 1. Gwałtowne działania jak zatrzymanie generatora, wyłączenie jakimś sposobem SPŻ, zagazowanie pomieszczenia zwiększą panikę do 2. Negocjacje zatem mogą przebiegać różnie, w zależności od tego jak i kiedy gracze z nimi zaczną rozmawiać. Na poziomie paniki 2 nie zawahają się użyć broni (nie są w tym zbyt biegli mają po 3-4 kostki walki bezpośredniej), ale wszystko zależy od argumentacji. Ich postulaty to zwolnienie z niekorzystnej umowy z HMI i brak konsekwencji za bunt. Przedstawiciel korporacji jeśli będzie mógł włączyć się w dyskusję, tylko zaostrzy konflikt domagając się surowego ukarania magazynierów. Warto zaznaczyć, że gwarancje graczy nie są wiele warte, kodeks przewiduje określone kary za przewinienia jakich dopuścili się magazynierzy, dlatego wiele zależy od wiarygodności i pomysłowości graczy. 21

22 Finał Im bardziej bezwzględne podejście do magazynierów, tym przychylniejsze spojrzenie kapitana. Jeżeli graczom udało się buntowników uwięzić, mogą liczyć nawet na premię kilku tysięcy kredytek, jednakże jakiekolwiek ofiary w ludziach czy krytyczne obrażenia automatycznie premię wykluczają dla kapitana oznaczają kłopoty. Najważniejszy przedmiot misji przesyłka, znajduje się cały czas w jego posiadaniu i zostanie oddany graczom. Po dopełnieniu formalności wymaganych przez Security na planecie w związku z abordażem będą mogli bez problemu kontynuować zlecenie. Jeżeli gracze złamali prawo na przykład kogoś zabili bez konieczności samoobrony i nie skasowali SKU- TECZNIE (test kodowania ST 8) zapisów na statku, należy wdrożyć konsekwencje, ewentualnie umożliwić przy mniejszych przewinieniach łapówkę, wykup albo wyrok zaoczny. Jest też możliwe, że gracze uznają rację magazynierów w tej sytuacji ostateczna konfrontacja może potoczyć się inaczej. Od formy zmiany stron wiele zależy pomoc w wybrnięciu z sytuacji poprzez pozbycie się pracowników korporacji, po żądanie okupu (także grożące konsekwencjami prawnymi w razie wydania) albo odstawienie jednych i drugich na planetę, by tam wyjaśnili swoje wzajemne animozje (salomonowe rozwiązanie, nie dające prócz satysfakcji moralnej niczego więcej). Ostatnia opcja, to uwięzienie graczy przez załogę. Gracze zostaną związani i wrzuceni do jakiegoś pomieszczenia. Po paru godzinach uwolni ich Ytong, mówiąc że sytuacja opanowana i mogą wynosić się ze statku wraz z resztą korporacyjniaków. Jakby gracze oponowali, zostaną wyrzuceni ze statku, ale w skafandrach. Wraz z nimi los podzieli kapitan. Pozostanie im wezwać statek, odebrać przesyłkę i się stąd wynosić PRZYGODA C WSTRZĄSAJĄCA PAMIĄTKA Wymagania A2 Heja! Słyszałem jak w barze dobrze o was gadali. Wydajecie się godni zaufania a to cholernie ważne tutaj, wiecie? Tak czy owak, mam prośbę. Mam kuzyna na Kominie, tak się głupi chłopak wkręcił w umowę z tymi draniami z HMI, że nie wyleci jeszcze przez kwartał. W tym kurde problem, bo zapomniał o ważnej sprawie rodzinnej. Jego brat się żeni i potrzebuje na tę okazję pamiątki rodzinnej taka tradycja. Chciał nadać paczkę, ale jedyny kurier na Kominie się pochorował no i jest w czarnej dziurze chłopak. Co by nie gadać za dużo po próżnicy potrzebuję kogoś, by poleciał na Komin, zabrał paczuszkę i zawiózł na tę stację naukową na Betelgeuse, gdzie jego braciak pracuje. Dacie radę? Odpalimy wam dziesięć kawałków jak się szybko uwiniecie. Oferta górnika jest bardzo korzystna. Przelot na IRb potrwa w zależności od obecnej pozycji graczy do kilku tygodni (lub znacznie mniej jeśli skorzystają z przeskoku do innego systemu i powrotu blisko docelowej planety). Gorzej z dolotem do stacji Betelgeuse, z racji wielkości gwiazdy potrwa to przynajmniej 20 dni. W zależności od sprytu graczy (górnik jest średnio rozgarnięty i przyjmie dobrze pochlebne słowa o braci górniczej albo krytykę panoszenia się korporacji po systemie) można utargować maksymalnie dodatkowe Nie do pogardzenia jest również możliwość zyskania lepszej reputacji u braci górniczej, która bądź co bądź stanowi istotną siłę w sektorze. 22 Podczas przelotu na IRb, gracze mogą uczest-

23 niczyć w wydarzeniach opcjonalnych (S.O.S. i Kraksa lub innych dowolnych). Po przybyciu na orbitę planety docelowej ich oczom ukaże się ciemna, skalista planeta poprzecinana nieregularnymi uskokami. W wielu miejscach wznoszą się całkiem wysokie stożkowate góry, z czego przynajmniej kilka dymi (przy braku atmosfery i niskim przyciąganiu smugi ciągną się za planetą na kilkaset kilometrów). Orbita usiana jest też niewielkimi odłamkami skalnymi wyrzuconymi przez wulkany, tworzącymi rodzaj rzadkiej chmury. Nie ułatwia to lotu wszystkie testy Holopilotażu mają ST zwiększony o 1. Przy wyniku krytycznym może zostać uszkodzony jakiś zewnętrzny podzespół (utrata połowy wytrzymałości). Lądowanie Płyta lądowiska wyniesiona jest około dwieście metrów nad powierzchnię planety, przymocowana pojedynczym wspornikiem do podłoża. Według zamysłów inżynierów to, oraz mechanizm żyroskopowy w kilkunastu przęsłach grubej na dwadzieścia metrów podpory, ma zapobiec wypadkom wskutek trzęsień ziemi. Jak dotąd - działa. Płyta zajęta jest przez dwa niewielkie patrolowce planetarne i kontenerowiec. Dla graczy zostaje niewielki fragment lądowiska, na szczęście wystarczający. Procedura prowadzona jest całkowicie przez automaty stacji dokującej, tak samo komunikaty o bezpieczeństwie i nawigacji lokalnej. Zejście do kompleksu wydobywczego, który znajduje się głęboko pod powierzchnią, biegnie przez tunel w sporniku. Winda jest dość nietypowa, bo porusza się na zewnątrz pełznąc po grubej rurze. Warto zaznaczyć, że to model osobowy, towary przerzucane są podnośnikami silnikowymi z powierzchni. Dopiero na dole można bezpośrednio wejść do kompleksu. Ze względów bezpieczeństwa zaleca się korzystanie ze schodów (przy grawitacji około połowy ziemskiej nie jest to aż tak uciążliwe) a nie wind, które to mogą przy trzęsieniu zostać zaklinowane (co dzieje się niezmiernie rzadko). Biorąc pod uwagę, że każde z 30-tu pięter dzieli 100 metrów (około godzina marszu), nie brzmi to zachęcająco. Przy wejściach do windy i klatki schodowej siedzi młody mężczyzna oglądający coś na holoprojektorze. Na widok graczy szybko go gasi i prosi grzecznie o podanie powodu wizyty. Jest to tylko formalność, po dopełnieniu której gracze otrzymują plan kompleksu i mogą zejść niżej. Kontakt z Grogorijem. Grigorij Kant czeka na graczy na poziomie -30. To oznacza mniej więcej głębokość 3 kilometrów. Będzie usiłował się z nimi skontaktować gdy tylko dowie się od strażnika o ich przybyciu. Witajcie i wybaczcie że nie mogę przyjechać do was na górę. Znajdziecie mnie w kwaterze 389. To na razie! Nic nie stoi na przeszkodzie aby z Grigorijem porozmawiać, niestety nie będzie mógł długo konwersować, gdyż przełożony pogoni go do roboty. Zdąży powiedzieć kilka zdań, odpowiedzieć na dwa pytania. Jestem minerem. Ładunkami przebijam żyły magmowe. Głupia sprawa z tą przesyłką, to w sumie nic wielkiego srebrna figurka, wykonana osobiście przez praprapradziadka z pierwszego kawałka kruszcu, jaki wydobył. No wiecie, tradycja taka, że przy żeniaczce najstarszy syn ma ją ze sobą. A by lawa pochłonęła te pijawki z HMI! Nie, nie doczytałem wszystkich stron kontraktu, wiem że mój błąd, skończmy ten temat. Najlepiej jak pojedziecie windami przez studnię 14, w pół godziny będziecie u mnie. Korytarze kompleksu zbudowane są nietypowo to dużej średnicy rury wmontowane w skały z umieszczonymi w środku prostokątnymi tunelami o półprzezroczystych ścianach. Dzięki temu widać skały, urządzenia monitorujące i specjalne przęsła grodziowe na wypadek trzęsienia ziemi. Co więcej tunele są elastyczne i mogą wytrzymać 40% rozciągnięcia. Część, w której gracze się znajdują należy do personelu, są tam też niewielkie magazyny, pomieszczenia rekreacyjne itp. Pomieszczenia te nie są duże, przypominają bańki dołączone do tunelu w odstępach co najmniej dziesięciometrowych. Na ścianach nie ma interfejsów poza konsolami alarmowymi, ale dostęp do sieci z urządzeń przenośnych jest zapewniony. Windy pomię- 23

24 dzy rozległymi poziomami kursują w szerokich szybach. W sytuacji uszkodzenia szybu mogą w ograniczonym zakresie przebić się urządzeniami wiercącymi do najbliższego tunelu (zasięg do 200 metrów, wytrzymałość na temperatury do 1500 stopni). W kabinach wind znajdują się kombinezony odporne na temperaturę (poziom 4) i zapas powietrza na 48 godzin. Mimo wszystkich zabezpieczeń wypadki się jednak zdarzają. Przy stuosobowej załodze przytrafia się przeciętnie jeden wypadek śmiertelny rocznie. W korytarzach spotyka się niewielu ludzi. Większość to górnicy, ale trafiają się także przedstawiciele korporacji. Ci drudzy nigdy nie chodzą sami zawsze towarzyszy im ochroniarz. Zagadani, zarówno jedni jak i drudzy, nie będą mieli zbyt dużo do powiedzenia. A co ma być? Wyrabiamy normę, jeszcze pół roku i wylatuję z rodziną na Melpomenę! Łażą z ochroną, boją się nas. I słusznie! Miało to inaczej wyglądać normalna praca, normalna płaca, urlopy a co jest? Wykorzystywanie! Za rok nikt nie będzie u nich pracował Niestety nie mogę rozmawiać na temat działalności naszej korporacji, ale życzę miłego pobytu w naszej placówce Banda nierobów. Na ich miejsce znajdą się setki nowych chętnych! Na dole Po zjechaniu windą na poziom 30 oczom graczy ukaże się zupełnie inna struktura skał, w których zatopione są tunele. Wyżej przeważnie są to bazalty i granity, tutaj dominują niemal całkowicie bazalty poprzecinane tu i ówdzie lekko rubinowymi żyłami magmy. Przy okazji gracze mogą się dowiedzieć, że tunele wytrzymują temperaturę do trzech tysięcy stopni (margines bezpieczeństwa jest niewielki około 5%, po jego przekroczeniu śmierć następuje szybko i raczej bezboleśnie przez momentalne spalenie). Wskaźniki temperatury oraz ciśnienia umieszczone są co kilka metrów. Szereg pokojów pracowniczych ciągnie się po jednej stronie tunelu. 389 jest siódmym z kolei. Wejdźcie! Proszę! młody lokator był rudy. Nosił krótką brodę. Zbyt obszerny kombinezon roboczy leżał na nim kiepsko, dając dość komiczny efekt. Pokój, do którego gospodarz zaprosił szerokim gestem, nie prezentował się zbyt zachęcająco brudne ubranie na podłodze, niedojedzona pizza na stole słowem: bajzel. Grigorij to młody górnik. Jest specjalistą od urządzeń wzbudzających tektonikę i naprawdę zna się na swojej robocie. Nie będzie jednak rozmawiał o pracy. Na wstępie wręczy graczom metalowe pudełko wyjęte z szafy. Nim uda się pogadać, potężny wstrząs rzuci ich na podłogę. Światła zmienią się na czerwone i rozlegną się sygnały alarmowe. Grigorij będzie próbował uspokoić graczy mówiąc, że to zdarza się średnio raz na tydzień. Nim skończy, nastąpi kolejny wstrząs, znacznie silniejszy. Sygnał ustanie, a światło nabierze zielonej, alarmowej barwy. Oznacza to odcięcie tej części kompleksu od głównego zasilania. Awaryjne akumulatory zapewniają warunki do życia przynajmniej przez tydzień, chyba że w okolice tuneli przedostanie się gorąca magma w takim wypadku urządzenia chłodzące zawiodą po około 2-3 godzinach. Analiza sytuacji. Grigorij jest poważnie zaniepokojony, to powinno dać graczom do myślenia. Sprawdzi sytuację na komputerze. Nie jest dobrze. Planowane wstrząsy sejsmiczne przeprowadzone dwa dni temu w sektorze A4, wywołały nieprzewidziane ruchy magmy głęboko pod obszarem wydobywczym. Żyła płynnej skały przedostała się z dużą prędkością między pęknięciami sfatygowanej płyty i rozlała gęstą siecią po dolnych partiach kompleksu, odcinając przynajmniej jedną z nich od reszty. To właśnie w niej znaleźli się gracze wraz z Grigorijem. Pytany przez graczy miner odpowie na wiele pytań odnośnie kompleksu w którym się znajdują, a także przeprowadzi wszystkie dostępne analizy urządzeń diagnostycznych. Sam przez jakiś czas nie wykaże inicjatywy będąc w niewielkim szoku. Czas. Od tego momentu wiele zależy od upływu czasu. Centrum bezpieczeństwa stacji zdaje sobie sprawę z tego, że kilka sektorów zostało odciętych i wdraża procedury ratunkowe. Jednakże w wyniku uszkodzeń czy zakłóceń ich czujniki nie wskazują obecności żywych istot w odciętej części. Nie zmienia to faktu, że ratow- 24

25 nicy tam dotrą, ale nie potraktują tego miejsca priorytetowo. Zajmie im to równo 90 godzin. Jeśli gracze z Grigorijem nie zadziałają, po tym czasie nie będzie tu kogo ratować. Śledztwo. W każdej chwili któryś z graczy może zasugerować, że to coś więcej, niż wypadek. Grigorij będzie zaskoczony takim pomysłem, ale indagowany przyzna, że teoretycznie detonacja odpowiednio rozmieszczonych ładunków sejsmicznych mogłaby wywołać taki efekt. Gracze mogą przeszukać pomieszczenia pod kątem dowodów sabotażu w niektórych znajdą Wskazówki. Zakończenie przygody bez eksploracji tego wątku oznacza tylko sukces częściowy. Energia. Cały kompleks wydobywczy posiada cztery generatory umieszczone bliżej powierzchni ze względów bezpieczeństwa. Oznacza to, że większość instalacji otrzymuje energię tradycyjnym sposobem, czyli przekazem skokowym. Dodatkowo każdy poziom posiada dwa akumulatory krystaliczne o dużej pojemności. Kluczowym pytaniem w obecnej sytuacji jest to, czy przyczyną braku zasilania jest awaria po stronie generatorów czy też odbiornika. By się tego dowiedzieć, trzeba sprawdzić osobiście. Korytarz prowadzący do odbiornika jest pęknięty. Systemy bezpieczeństwa uszczelniły go specjalnym żelem termoizolacyjnym. Przedostanie się przez tę zaporę jest możliwe, choć niełatwe. W kompleksie znajduje się trochę urządzeń drążących i chociaż są przeznaczone głównie do penetrowania skał równie dobrze mogą zrobić dziurę w zawale skalno-żelowym. Przebicie będzie wymagało małego tunelara, zaś wydrążony otwór trzeba będzie zabezpieczyć. Niewielka część tunelu, w której znajduje się pomieszczenie z odbiornikiem energetycznym nie została odizolowana bez powodu. Temperatura wynosi tam 250 stopni Celsjusza, a atmosfera składa się z gazów wulkanicznych. Potrzebny jest termiczny skafander. Przekaźnik energetyczny został uszkodzony przez nagłe skoki temperatury spaliło się kilka układów krystalicznych. W dodatku indykatory naprężeń w tej części tuneli wskazują na ryzyko dalszych pęknięć. Naprawa przekaźnika jest dla wprawnego mechanika stosunkowo łatwa (test ST 7 jeśli posiada zestaw narzędzi jeśli nie, można zapomnieć o naprawach) ale zajmie przynajmniej 2 godziny (minus pół godziny za każdy dodatkowy sukces, ale nie mniej niż godzina). Co pięć godzin MG powinien testować, czy nie nastąpi przebicie magmy do pomieszczenia przekaźnika. Jeśli na k10 wypadnie 1, niewielki wstrząs powoduje przebicie tunelu i przekaźnik zostaje zalany gorącą magmą, co definitywnie kończy jego funkcjonowanie i pozostawia graczom akumulatory. Istnieje możliwość zabezpieczenia pomieszczenia przed takim wydarzeniem, ale wymaga to (prócz samego pomysłu) przygotowania z części tunelara osłon ceramitowych. Taka prowizoryczna ochrona wymaga około czterech godzin pracy (minimalnie trzech przy dobrych testach) oraz zdania testu Mechaniki (ST 8 praca w kombinezonie termicznym jest niewygodna, jeżeli mechanik ma swój kombinezon dający odpowiednią ochronę ST wynosi 7). Osłona taka pozwoli zignorować niepomyślny wynik jednego, najbliższego testu przebicia magmy. Jeżeli gracze nie przywrócą zasilania, zostają akumulatory. W teorii dostarczają prądu na 160 godzin, niestety po upływie 20 godzin jeden z nich przestanie działać (niewielki wstrząs uszkodzi nieodwracalnie jego strukturę). Oznacza to, że energii zostanie dosłownie na styk 70 godzin. Wstrząsy. Co kilka godzin (zazwyczaj około pięciu) następują niewielkie wstrząsy wtórne. Nie stanowią same w sobie wielkiego zagrożenia dla graczy ale mogą okazać się groźne w skutkach, jeśli nastąpi nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Testuje się go następująco: dla pierwszego wstrząsu istnieje 1% ryzka na dalsze uszkodzenie struktury kompleksu. Jeżeli to nie zaszło dla kolejnego ryzyko rośnie do 2% i tak aż do 18% po 90 godzinach lub do momentu wystąpienia takiego uszkodzenia, po którym nie kontynuuje się testów. W takim wypadku kompleks zostaje przebity gorącą magmą. Urządzenia ochronne oraz podtrzymywania życia (głównie chłodzenie) przestaną działać po 2-3 godzinach (można przyjąć że im mniejszy był wynik rzutu na wstrząs tym krócej będą działać). Jednocześnie zostaje zniszczony generator. Gracze będą mieć naprawdę niewiele czasu na ucieczkę! Pierwsze objawy przebicia magmy to podwyższona temperatura. Po kwadransie wzrośnie ona do około 40 stopni i ten stan utrzyma się aż do ustania działania systemów chłodzących. Dalsze efekty to zmniejszenie wilgotności powietrza do zera i duszące opary o zapachu siarki (skutek niewydolności systemów wentylujących). Po 2-3 godzinach aparatura przestaje działać. 25

26 Świst maszyn chłodzących umilkł. Spojrzeli na siebie. Chwilę potem uderzyła fala gorąca ściany poczerniały, a wszystkie przedmioty na podłodze i meblach stanęły w ogniu. Po chwili wskaźniki temperatury na kombinezonach przekroczyły skalę. Śmierć była szybka. Komunikacja. Podręczne urządzenia do komunikacji sprawdzają się tylko w obrębie części kompleksu, w której znaleźli się gracze. Większe dystanse wymagają urządzeń przekaźnikowych, które z jakichś przyczyn nie działają panele diagnostyczne nie wykazują uszkodzeń. W odróżnieniu od przekaźnika energii, komunikator jest łatwo dostępny (patrz mapa). Krótka diagnoza (ST 7 Holonawigacji, Techniki albo ST 8 Inteligencji) pozwoli stwierdzić, że wszystko działa dobrze, ale odbiornik główny w kompleksie nie odbiera sygnału. Przyczyn może być wiele i nie sposób tego naprawić. Konstrukcja nadajników działających na takich głębokościach uniemożliwia bezpośrednią komunikację z powierzchnią, przebicie się sygnałem przez kilka kilometrów skał wymaga specyficznych metod, dlatego to centrala odbiera sygnał z nadajników lokalnych, i przekazuje na powierzchnię. Nie oznacza to, że nic się nie da zrobić można na urządzeniu wymusić, by skontaktowało się z innym odbiornikiem niż ustawiony domyślnie. Manipulacje takie wymagają zdania testu (ST 7) Kodowania, co pozwoli wysyłać wiadomości bezpośrednio do głównego pomieszczenia kompleksu na powierzchni, pod warunkiem że będą krótkie (tylko słowa, żadnych dużych pakietów danych). Niestety nie da się ustalić, czy zostały odebrane. Wysłanie wiadomości do centrum przyspieszy dotarcie ekipy ratunkowej o 24 godziny. Wskazówka. Bufor nadajnika zawiera dość dużo komunikatów. Jeżeli gracze mają jakieś podejrzenia i chcieliby przejrzeć je pod kątem konkretnych użytkowników (mają podstawy sądzić, że ktoś z ograniczonej listy konkretnych osób mógł dopuścić się sabotażu) znajdą ciekawe zapisy. Rozmowy pomiędzy Brunonem Zatoichi, górnikiem o tej samej specjalizacji, co Grigorij oraz nieznaną Grigorijowi osobą o imieniu Talinka Kirch. Wiem że to głupi akt desperacji, ale to nie jest uczciwe! Oni muszą zdać sobie sprawę z nas, udowodnię że oleją to albo zatuszują. Będziemy wiedzieć że mają nas głęboko w dupie. A przynajmniej stracą kilka milionów na naprawy! Za szybko, musimy działać powoli i z rozmysłem. Tylko pogorszysz naszą sytuację! Nie, już się przygotowałem. Za kilka godzin będzie dobra okazja dzięki pracom w sektorze A6. Bez odbioru. Brunon, idioto! Rób co chcesz, odcinamy się od ciebie, słyszysz? Brunon Zatoichi pracuje na zmianę z Grigorijem i jest ekspertem od kontrolowanych wybuchów, czyli minerem. Jak niemal każdy górnik nienawidzi HMI, ale nigdy nie zdradzał tendencji aż tak radykalnych. Obecnie, o czym oczywiście gracze nie mają pojęcia, znajduje się w pokoju w sąsiednim sektorze i czyta doniesienia z katastrofy, zdając sobie powoli sprawę, że przesadził. Tunelary. W magazynie stoją dwa tunelary. O tym fakcie Grigorij przypomni sobie dopiero po kilkunastu godzinach tłumaczył się, że zszokowany po prostu zapomniał. Oczywiście istnieje szansa, że gracze wcześniej o to wypytali, albo znaleźli na planie kompleksu pomieszczenie oznaczone jako Magazyny. W każdym razie, rzeczywiście w magazynie są dwa tunelary. Magazyn jest zamknięty, a Grigorij nie ma klucza. W kompleksie nieograniczony dostęp do ważniejszego (droższego) sprzętu mieli tylko pracownicy korporacji. Niestety, żaden z nich nie jest osiągalny w tym momencie. Można próbować włamania. Zabezpieczenie zamka wynosi 6, zatem każdy mający pewne pojęcie o kodowaniu może spróbować je ominąć (test Kodowania, za 26

27 każdy Sukces zabezpieczenie spada o 1, ale każde niepowodzenie testu zwiększa ST o 1, aż do 10 kiedy zamki się blokują na stałe testy przeprowadzać można co kwadrans gdyż tyle trwa jedna próba). Alternatywnym rozwiązaniem jest przebicie drzwi, co nie będzie łatwe. Zrobione są z plastipleksów nałożonych na ceramit. Wytrzymałość wynosi 50 przy ochronie energetycznej 8 i kinetycznej 9. Przepalenie palnikiem plazmowym zajmie 2 godziny, impulsowe strzały z lasera czy innej broni punktowej zrobią co najwyżej dziurki. Wewnątrz magazynu znajdują się dwa pojazdy drążące. Każdy wygląda jak czterometrowy walec zakończony świdrem. Umieszczono je w pylonach zatopionych częściowo w skale, by łatwo było wjechać nimi w grunt. Prócz pojazdów w kilku szafkach można znaleźć przenośne akumulatory, czujniki ciepła, kombinezony termiczne (takie same, jak w reszcie kompleksu) oraz racje żywnościowe na kilka tygodni. Wystarczy krótki przegląd by stwierdzić, że jeden z pojazdów jest niezdatny do działania (naprawa wymaga wymiany całego rozrządu wobec jego braku nie ma szansy na uaktywnienie tunelara). Można go jednak wykorzystać jako schron przed wysokimi temperaturami zapewni ochronę na 24 godziny. W każdym pojeździe zmieszczą się tylko dwie osoby (a i tak będzie ciasno). Drugi tunelar jest sprawny, ale ma praktycznie wyczerpane akumulatory, które po awarii nie miały jak się naładować. Jeżeli działa główny przekaźnik energetyczny będzie można je naładować (zajmie to osiem godzin), jeżeli nie można zastąpić je tymi z uszkodzonego, co zajmie cztery godziny (za każdy dodatkowy Sukces testu Mechaniki godzinę mniej). Niestety, te używane są także prawie puste i energii starczy jedynie na przebycie około 300 metrów. Powinno to wystarczyć do przejścia do innej części kompleksu, ale nie wystarczy do ucieczki na powierzchnię. Wskazówka. Działający tunelar był używany w ciągu ostatnich 24 godzin przed trzęsieniem ziemi. Dostęp do niego (autoryzację wejścia do pomieszczenia) ma jedynie pięć osób dwóch pracowników korporacji i trzech górników (podobnie w przypadku do ładunków wybuchowych z magazynu podręcznego). Analiza logów komputerowych wykaże (test Kodowania ST 7), że ktoś zatarł listę ostatnich uruchomień urządzenia. Na skafandrach jednak są nienaruszone plomby może to wskazywać, że żaden nie został użyty podczas jazdy. Gdyby któremuś z graczy przyszło do głowy poszukać śladów biologicznych znajdzie takowe w pojemniku na nieczystości biologiczne (pulpit i konsole zostały wyczyszczone). Analiza biologiczna pozwoli ustalić DNA ostatniego użytkownika tunelara. Niestety dostęp do medycznej bazy danych nie jest tutaj możliwy, zatem nie można porównać próbek. Magazyny podręczne. W kompleksie są dwa, każdy z nich zawiera podstawowe narzędzia górnicze i techniczne (próbniki, analizatory, palniki plazmowe, zestawy narzędzi itp). Prócz nich, w skrzyniach zabezpieczonych hasłem można znaleźć ładunki tektoniczne, służące do wzbudzania kontrolowanych wstrząsów sejsmicznych. Grigorij często z nich korzysta i ma dostęp do pojemników. Ładunki są kształtu stożka, a sam wybuch jest ukierunkowywany pod kątem 90 stopni. Eksplozja jest na tyle silna, że użycie w pomieszczeniach kompleksu będzie miało fatalne skutki (zasypanie korytarzy w promieniu 50 metrów i poważne naruszenie struktury reszty 50% szans na przebicie się magmy do środka). Nie ma możliwości pozyskania mniejszej części ładunku (konieczne specjalistyczne urządzenia rezonujące). Wskazówka. Brakuje czterech ładunków. Grigorij napomknie o tym mimochodem. Jeśli gracze będą drążyć temat, okaże się, że ktoś w przeciągu 24 godzin przed trzęsieniem ziemi je pobrał. Zamek skrzyni zawiera logi autoryzacyjne ale wygląda na to, że z jakichś przyczyn są puste. Test Kodowania (ST 7) wykaże, że ktoś celowo usunął wpisy nie ma możliwości ich odzyskania. Według Grigorija, dostęp miało jeszcze pięć osób dwóch przedstawicieli korporacji i trzech górników. Wszyscy teraz są już poza służbą i nie było ich w kompleksie od wielu godzin. Osoby to: Brunon Zatoichi (górnik), Sylwester Biały (górnik), Michelle To (górniczka), Hancamode Yuki (specjalista ds. analizy wydobycia HMI), Bill Gutt (administracja, HMI). W tej części kompleksu znajdują się pokoje jedynie Brunona, Guta i Michelle. Pokoje. Większość pomieszczeń została otwarta, dzieje się tak automatycznie w razie alarmu, by ludzie mogli je opuścić. Jednak zostają zamknięte grodziami pomieszczenia rozszczelnione lub 27

28 położone w pobliżu rozszczelnienia. Z dwudziestu pomieszczeń zamknięte są trzy. Pokoje drugi i trzeci zawierają Wskazówki do śledztwa w sprawie sabotażu. Pierwszy (P1 na mapie) należy do Michelle To górniczki. Jest zamknięty grodzią, co sugeruje, że coś niedobrego stało się w wewnątrz. Niestety podgląd z terminala komputerowego nie jest możliwy kamery są uszkodzone. Jedyne zapisy, jakie da się odczytać, wskazują na wysoki wzrost temperatury w momencie pierwszego wstrząsu. Sforsowanie grodzi jest teoretycznie możliwe mają one 50 punktów wytrzymałości i ochronę energetyczną oraz kinetyczną 7. Po ich zniszczeniu, oczom ukaże się spalony pokój i zwęglone ludzkie ciało leżące na podłodze w pozie świadczącej o rozpaczliwej próbie dotarcia do drzwi. Na tylnej ścianie pomieszczenia widać wielkie pęknięcie, przez które dostała się do środka zastygła już magma. Nic z pomieszczenia nie da się odzyskać wszystko jest zniszczone. Identyfikacja ciała możliwa jest tylko dzięki resztkom IDENTa. Drugi z pokojów (P2) należy do Billa Guta z HMI. Jest zamknięty hasłem dostępu i jak widać wykorzystano protokoły rzędu wyższego niż alarmowe, gdyż nie otworzył się w momencie katastrofy. Złamanie hasła jest niewiarygodnie trudne ST testu Kodowania wynosi aż 9 przy poziomie zabezpieczenia 4. Wynika to z bardzo zaawansowanych algorytmów szyfrujących. Alternatywnie drzwi można otworzyć dowolnym palnikiem plazmowym w ciągu piętnastu minut. Wnętrze jest wyposażone elegancko, meble importowane, z prawdziwego drewna, naturalne obrazy zamiast holokopii. Szafa mieści ubrania dobrej jakości, barek - prawdziwie trunki niektóre warte powyżej 500 kredytek za butelkę. Wyposażenie jest stanowczo powyżej standardu zwykłego pracownika administracji. Na stoliku panel komputerowy pozostał włączony dostęp oczywiście zabezpieczony hasłem. Jego złamanie jest równie trudne, jak obejście zamka, a porażka nie tylko uniemożliwi kolejne próby, lecz także spowoduje nieodwracalne zniszczenie całej zawartości pamięci. Gdyby jednak udało się dane odszyfrować, na przykład później, korzystając z komputera statku (ST z 9 spadnie do 8) albo usługi hakera zdobyte informacje będą nader ciekawe. Tak Panie Z. Zgodnie z przypuszczeniami pan Zatoichi chce podjąć jakąś próbę sabotażu. Nie wiem, jak poważne są te plany, ale na wszelki wypadek opuszczę kompleks. Mam nadzieję, że zrobi to tak nieudolnie, że funkcjonariusze łatwo znajdą dowody i go przyskrzynią. W ostateczności pozostanie nam ubezpieczenie. Prócz tej informacji znajdują się w bazie bardzo dokładne informacje personalne o poszczególnych pracownikach, sugerujące że pan Bill Gut jest jakiegoś rodzaju szpiegiem od zasobów ludzkich. Powyższa wiadomość wysłana została niezależnym systemem komunikacyjnym, nie sposób zatem wyśledzić gdzie trafiła. Trzeci pokój należy do Brunona Zatoichiego. Jest zamknięty mechanicznie od wewnątrz. Tak przynajmniej to wygląda na podglądzie z kamer. Do drzwi podłączono jakieś urządzenie blokujące. Innego wyjścia niż siłowe sforsowanie nie ma, ale podobnie jak w pokoju Billa Guta, wystarczy palnik plazmowy. Spośród różnych przedmiotów codziennego użytku rozrzuconych w nieładzie, wzrok przykuwają holograficzne symulacje rozchodzenia się fal sejsmicznych w skałach. Grigorij rozpozna je jako typowe dla zawodu minera określa się punkty zapalne, ogniska uskokowe itp., dzięki czemu można zaplanować kontrolowane trzęsienie ziemi, wybuchy wulkanów i przesiąki magmowe. Test Nauki (geologia ST 7, planetologia ST 8 lub inne pasujące ST 9) pozwoli stwierdzić, że Zatoichi prognozował skutki wybuchów w różnych punktach kompleksu. Analiza tych symulacji w świetle wydarzeń wykaże, iż niektóre warianty symulacji przedstawiają odchyłki standardowego odpalenia ładunków, które mogłyby dać rezultat zgodny z tym, co zaszło. Drugi kompleks. Piętro 30, na którym gracze się znajdują, jest ostatnie. 29-te znajduje się 100 metrów wyżej, ale z powodu uszkodzenia tunelów windy i przesunięcia tektonicznego będzie trudno się tam dostać nawet specjalistycznym sprzętem. Winda, która posiada podstawowe urządzenia drążące, może posłużyć do transportu, ale problem stanowi gruba warstwa magmy pomiędzy piętrami. Nie można dokładnie zlokalizować jej granic za pomocą prostych czujników a natrafienie na nią może oznaczać błyskawiczną śmierć. Gdyby jednak gracze zdecydowali się skorzystać z tej opcji, należy wybrać kurs i nacisnąć przycisk resztę zrobi komputer awaryjny. 28

29 Niestety już w połowie drogi okaże się, że nie może poradzić sobie z efektywnym ominięciem warstw płynnej skały. Rozwiązania są zasadniczo trzy: powrót, próba ominięcia oraz przebicie się. Pierwszy z nich skutkuje jedynie utratą około dwóch godzin. Ominięcie warstw magmy jest trudne wymaga testu Holopilotażu na ST 9 (ST 8 przy znajomości geologii, planetologii). Grigorij zgodzi się pilotować, ale wbrew pozorom nie jest on aż tak wprawnym kierowcą (Holopilotaż na 2, za to geologia 3). Udany test pozwoli dostać się w okolice 29 piętra, mniej więcej o 20 metrów od najbliższego tunelu. Na tę odległość działa już komunikacja radiowa, zatem gracze mogą wezwać pomoc. Po około 5 godzinach zostaną ewakuowani przez personel ratunkowy. Nieudany test zakończy podróż w żyle magmy. Oznacza to śmierć w przeciągu mniej więcej godziny, gdy tylko wysiądzie system chłodzący. Komunikaty radiowe prawdopodobnie dojdą do celu, ale pomoc nadejdzie za późno. Grigorij jest świadomy zagrożenia, dlatego wobec podobnych pomysłów graczy dokładnie naświetli im ryzyko z tym związane. Przebicie się przez magmę to głupi pomysł, chociaż z pozoru może wydać się dobry. Wszak to tylko kilkanaście metrów płynnej skały winda powinna wytrzymać. Zdany test Mechaniki (ST 8) albo jakiejkolwiek dziedziny nauki o materiałach lub adekwatne doświadczenie każe przemyśleć ponownie ten pomysł. Jeśli jednak gracze zaryzykują, muszą wykonać test Holopilotażu na ST 9. Przy udanym teście uda się przebić magmę i dostać do tuneli 29 piętra, jednak każda z postaci będzie wymagać kilku dni w ambulatorium wskutek oparzeń. Nieudany test kończy przygodę w żyle płynnej magmy. Jest także możliwe, że gracze wyślą windą jedynie wiadomość o swoim położeniu. Rezultat będzie taki sam, jak skutek wysłania wiadomości komunikatorem. Dotarcie tunelarem jest znacznie bezpieczniejsze, nawet przebicie lawy nie stanowi problemu, chyba że pojazd ma niepełne akumulatory (wyjęte z drugiego egzemplarza) w takim wypadku stosuje się zasady analogiczne jak do podróży windą. W zależności od inwencji dyplomatycznej graczy, ekipy ratunkowe na 29 piętrze pospieszą od razu z pomocą tym co zostali jeszcze na 30- tym (o ile zostali) lub dopiero po wyjaśnieniu sytuacji, co zajmie kilka godzin dwa rzuty na Wstrząsy dla reszty ekipy. Podsumowanie Gracze przetrwali katastrofę i zdobyli informacje o sabotażu Brunona. Służby ochrony oraz administracja HMI bardzo wnikliwie się z nimi zapoznają. Niewątpliwy sabotaż dokonany przez jednego z górników oraz świadomość istnienia jakiejś siatki niemalże terrorystów nie poprawi sytuacji w sektorze. Napięcia wzrosną. Górnicy nie będą mieli wielkiego żalu do graczy z powodu ujawnienia tych faktów, lecz nie okażą też poparcia czy sympatii. Suwak się nie zmieni. Jednak zanim gracze wszystko wyjawią, Grigorij zasugeruje, by może o tym nie mówić. Jeżeli gracze przemilczą sprawę sabotażu, katastrofa zostanie uznana za wypadek. Suwak górników przesunie się o 1 na korzyść graczy. Gracze dowiedzieli się o tym, że HMI wiedziało o sabotażu! To bardzo cenna wiadomość. HMI kupi ją, a raczej milczenie o niej, za okrągłe 100 tysięcy kredytek (ale to gracze będą musieli zaproponować cenę przy zbyt absurdalnej korporacja nie przystanie na propozycję) wystarczy odnaleźć pana Billa Guta. Górnicy za to bardzo by chcieli ujawnić to światu. Jeśli Grigorij widział, co gracze odnaleźli i tak powie o tym innym (co bez poparcia dowodami wiele nie zmieni). Ujawnienie prawdy oznacza przesunięcie suwaka HMI o -1 i górników o +1. Gracze przetrwali. Lepiej przeżyć niż zginąć, to oczywiste. Dostaną ustaloną kwotę za samo podjęcie się przewozu przesyłki, ale to wszystko. Sprawa katastrofy zbyt zaabsorbowała ludzi, by coś tak banalnego jak niewykonana usługa kurierska mogła wpłynąć na relacje. Jeżeli zaistniały inne okoliczności należy kierować się zdrowym rozsądkiem. Skrót działań które mogą wykonać gracze Naprawa generatora odwleczenie katastrofy. Wysłanie komunikatu przyspieszenie momentu przybycia ekipy ratunkowej. 29

30 Wydostanie się tunelarem dwie osoby uciekną i być może zdążą powiadomić ekipę ratunkową. Przedostanie się windą do sąsiedniego kompleksu ratunek dla całej ekipy i potencjalna konfrontacja z sabotażystą. Śledztwo znalezienie dowodów na sabotaż. Plan 30 piętra Magma roztopione skały z dużą domieszką gazów. Formują się w głębi planet pod wpływem temparatury oraz ciśnienia. W momencie gdy przebije się na powierzchnię określa się ją lawą. 30