Magiczny kufer Występują: Matylda, Marysia, Krysia, Ania, Magdalena, Weronika. Scena I

Transkrypt

1 Magiczny kufer Występują:,,,,, Scena I (Muzyka, na scenę wbiegają dziewczyny- uczennice, wszystkie mają kitki i piegi, może też i okulary. Mają też tornistry. Wbiegają, szukają czegoś, jedna robi kitkę, druga zakłada tornister, trzecia zawiązuje byty. Muzyka się kończy, dziewczyny stają jedna obok drugiej). Spóźnimy się! Na pewno nie A ja wam mówię, że tak a co ty tam wiesz, nawet się na zegarku nie znasz Znam się, tylko, że zapomniałam, jak to idzie Zegarek chodzi, a nie idzie. To chyba oczywiste powinno być Cicho już, dzwonek nadciąga (słychać kroki, a zaraz potem szkolny dzwonek, dziewczyny stają na baczność) Wchodzi czycielka nauczycielka No no ( otwiera kufer, skrzynie lub walizkę dużą i wyciąga z niej atrybuty nauczycielki. W trakcie mówienia tekstu przebiera się za nią. Zakłada perukę, wielki brzuch, suknie i bierze dziennik) Brunchilda jej na imię, wielka to czycielka, ale Brunia na nią wołają, włosy ma trochę kręcone, brzuch wielki i fałdy wielkie, jak wieloryb. Zawsze w tej samej sukience, nigdy się nie przebiera. A ile ma lat? Chyba ze sto, dziwne, że jeszcze tu uczyć jej się chce bierze dziennik, otwiera drzwi i idzie ( już w przebraniu czycielki idzie powoli przez scenę. Reszta uczennic naśladuje jej ruchy. -czycielka kroczy bardzo ociężale, przechylając się to na lewo, to na prawo) 1

2 (prócz Krysi) Idzie ospale, dziennik wciąż trzyma, mruczy pod nosem i się wygina. W końcu przystaje, włosy poprawia i w te słowa do nas przemawia (Uczennice zatrzymują się, znów stają jedna za drugą) -czycielka Cisza, cisza ma być. Ja dziennik mam, ja władzę mam. Siadać! (Uczennice siadają na krzesłach, -czycielka stoi, dziennikiem wskazuje na uczennice i mówi) -czycielka (wskazuje na Anię) Ptak! (wstaje) Yyy ptak to taki gad, długi jest strasznie ma trzy kilometry. W ziemi mieszka, zimno mu stale to zakłada swetry...gdy słońce wychodzi to się opala, z ziemi swe cielsko wywala ( siada) -czycielka (wskazuje Matylde) Stokrotka! (wstaje) Stokrotka, to taka duża wywrotka, ma cztery koła dookoła. Z ziemi chyba wyrasta, podobne do chwasta. Jest koloru czerwonego albo brązowego iii ( siada) -czycielka (wskazuje na Magdalenę) starczy, teraz ty! (wstaje) jaszczurka! jaszczurka, to jest peruka, co rośnie na drzewie i nic o tym rośnięciu nie wie. Nie lubi deszczu, bo się wtedy skręca, nie lubi też ptaka-gada, bo z tego drzewa zjada -czycielka Dość, dość, ( siada) -czycielka Bzdury i bzdurstwa mówicie plącząc język obficie! Zła jest wtedy okrutnie, dziennikiem po sali rzuca, kredą w nas ciska, uwagi wpisuje, w dzienniku same jedynki i dwóje! ( w tym czasie zdejmuje z siebie strój Czycielki i wszystko ponownie wrzuca do kufra) -czycielka Włosy wyrywa, suknie rozpina, ehh nie ma na nas siły kobiecina. 2

3 (słychać dzwonek szkolny, uczennice krzyczą i wybiegają ze sceny. Zostaje ) Scena II (, rozgląda się czy wszystkie dziewczyny już poszły i żadna nie podsłuchuje) A ja wam powiem w sekrecie, że w naszej szkole jest taki nauczyciel nauczycielski niesamowicie. (Na scenę cicho na paluszkach wchodzą pozostałe uczennice, skradają się i powili stają za Matyldą) Zawsze pięknie ubrany, uczesany, zadbany, uczy nas matematyki (dziewczyny wzdychają, a się wystrasza) Nie prawda, bo fizyki Nie prawda bo geografii A ja słyszałam, że chemii A nie przypadkiem polskiego? ( sięga do kufra i wyjmuje blond perukę i ją zakłada na siebie) Nie, polskiego na pewne nie, zresztą nie ważne, ważne, że ma blond włosy i zawsze mi odpowiada dzień dobry (śmiech) ( wyciąga z kufra brązową perukę z długimi włosami i w odpowiednim momencie kładzie ją na głowie Matyldy, zamiast tej blond) I poza tym nie ma blond włosów tylko takie o! (zamienia peruki) ( podchodzi do kufra i wyciąga kapelusz, po czym kładzie na głowie Matyldzie) I kapelusz nosi na głowie I zawsze z teczką (podaje teczkę do ręki z kufra) (wyjmuje z kufra pelerynę i zakłada Matyldzie) No i ma przecież pelerynę! 3

4 Co, on na pewno tak nie wygląda wygląda, wygląda, pewnie jest czarnoksiężnikiem, a poza tym to on ma czerwone włosy (zakłada sobie czerwoną perukę) O właśnie takie (wszyscy się śmieją z niej, a zdejmuje z siebie cały strój i odkłada do kufra) Wy się wcale nie znacie, on wyglądał zupełnie inaczej, a ty wyglądasz jak klaun, który w tamtym roku przyjechał do naszej szkoły z przedstawieniem. Scena III (Muzyka cyrkowa, dziewczyny wyciągają z kufra kolorowe spodnie, nos klauna, szelki, wielką muszkę i podają to wszystko tanecznym krokiem Magdalenie. się przebiera w klauna. Muzyka w trakcie tekstu może być tłem lub zupełnie zaniknąć. Kiedy -Klaun jest już przebrana mówi tekst) -Klaun Panie i Panowie, Uczniowie i Uczennice. Witam wszystkich niezwykle serdecznie i zapraszam do zabawy, ale będzie bombastycznie! Ale co to za miny? Gdzie macie odświętne czapeczki? (-Klaun wyciąga z kufra urodzinowe czapeczki i podaje każdej dziewczynie) -Klaun A też maestro zmiana muzyki, pohulamy sobie! (Słychać odgłos zatrzymywanej starej płyty i pojawia się skoczna taneczna i szybka muzyka. Jednak tańczy tylko sama -Klaun reszta się dziwnie przygląda. Klaun ma różnego rodzaju karnawałowe akcesoria, balon który pęka, trąbkę, serpentynę i używa tego wszystkiego podczas swojej zabawy. Orientuje się, że bawi się sam, i zatrzymuj muzykę). -Klaun Hej, no co się dzieje, dlaczego nie tańczycie razem ze mną? Ale z was sztywniaki! A no tak, ja już wiem, ja już wiem, bo wy nie macie strojów, bo wam potrzebny jest kolor, odrobina wariacji i szaleństwa, tak jest niech coś poszukam, niech coś wygrzebię (szuka w kufrze, dwóch lub trzech kolorowych peruk i zakłada je na głowach uczennic, mimo to reszta grupy nie jest zachwycona) Ja nie lubię klaunów, to są straszne stworzenia Ja to się wręcz klaunów boję i zawsze jak je widzę, to chce mi się płakać (zaczyna płakać)\ O już przestań się mazgaić! ( przestaje się mazgaić, A Klaun słysząc te słowa, coraz bardziej podupada na zdrowiu i kondycji, z każdym słowem staje się coraz mniejszy i bardziej skurczony) 4

5 A ten strój? Straszny A ta mina ten uśmiech? Okropieństwo Klaun to obciach! (Klaun upada na ziemie teatralnie, dziewczyny patrzą na niego dziwnie) -Klaun Och nie, nie, umieram, umieram nikt mnie nie chce i nie kocha, straszne życie klauna, już nie będę wesołym klaunem, będę smutnym klaunem. Dobra ściągaj te ciuchy i przestań mamrotać. -Klaun Och (jęczy, płacze, a po chwili jak gdyby nigdy nic) aaa no dobra (wstaje otrzepuje się i zdejmuje ciuchy, które lądują w kufrze, uczennice zdejmują również swoje peruki) Teraz ja, teraz ja, opowiem wam historię ciekawą. Tyle, że nie o klaunie a o pajacu. Bo choć z natury, to stworzenie radosne i zawsze uśmiechnięte, to ostatnio z pajaca się zrobił smutas straszny. (zakłada czapkę pajaca) Ryczeć mu się bez przerwy chciało, przez co dokuczały mu dzieciaki straszliwie (wszyscy stają wokół Weroniki-Pajaca, tak, że ona znajduję się w środku koła i śpiewają wyliczankę) (bez Weroniki-pajaca) Pajac pajac cały zły Pajac pajac (odpowiada smutno mi) Nic nie mówi i nie śpiewa I na wszystkich wciąż się gniewa A słuchajcie, a gdyby tak pobawić się (dzwoni dzwonek szkolny) Ooooo koniec przerwy Scena IV Ci teraz mamy? 5

6 Chyba geografię O nie, geografia jest nudna Nie, geografia jest ciekawa, nudna, to jest nauczycielka geografii Ooo jak nudna Zawsze wchodzi i mówi Dzieeeń dooobryy dziiisiaj pooorozmawiaaamy oooo Aaameeeryce, kiedyś teee zieeemieee zaaamieeeszkiwaliii Indiaaaniee No to straszne jest, a gdyby przerobić naszą nauczycielkę geografii w nieco żywszą osobę? A w kogo? No na przykład w indiańca jakiegoś Indianina chyba No właśnie mówię. Dodamy jej trochę energii i będzie dobrze! ( wyciąga z kufra pióropusz i zakłada Ani na głowę, -Indianin schodzi ze sceny i po chwili wraca, w tym czasie reszta aktorów siada za swymi szkolnymi biurkami i czeka na wejście nauczycielki. Kiedy -Indianin wchodzi uczennice wstają i wykonują indiański okrzyk) -Indianin Dzień dobry! Dzisiaj porozmawiamy o Ameryce, kiedyś te ziemie zamieszkiwali Indianie! (prócz Ani-Indianina) Dzień dobry! Dzisiaj porozmawiamy o Ameryce, kiedyś te ziemie zamieszkiwali Indianie! -Indianin A Ameryka to wyspa czy kontynent? Wyspa! 6

7 (wszyscy patrzą się na Matyldę i po chwili mówią chórem) Kontynent -Indianin A ten kontynent znajduje się tam, tam czy tam? (każdy pokazuje winną stronę i głośno mówi tam ) -Indianin Dobrze, cudownie, wspaniale, absolutnie rewelacyjnie! Wszystkim wstawiam piątki! (klaszczą, cieszą się) Jeee (podchodzi do Ani-Indianina) Nie, ona taka nigdy nie będzie ( zdejmuje z Ani pióropusz i umieszcza w kufrze). Scena V A słuchajcie, a może dałoby się tak przerobić panią od polskiego ( wzdychają) Ona zawsze taka rozanielona jest ( podchodzi do kufra i wyciąga z niego okulary i długie blond włosy, bierze dziennik do ręki) -polonistka Moje drogie dziewczynki, dziś naszym literackim bohaterem o którym porozmawiamy będzie wilk ( przebiera się za Wilka, szybko chowa się za Marysie polonistkę) (prócz Marysi-polonistki) Wilk jest okrutny i zły i na wszystkich szczerzy kły Nie podchodźcie do klatki zbyt blisko, bo to bardzo niedobre wilczysko -polonistka Doskonale (-Wilk straszy Marysie-polonistkę) -polonistka 7

8 O jest i wilk (-Wilk wchodzi na pierwszy plan i śpiewa fragment piosenki z podkładem) -Wilk Gdy w brzuchu burczy Dostaję skurczy I jem wszystko, Że aż furczy Taki ze mnie wilk! -polonistka A słuchajcie, a co działa na wilka? ( bierze z kufra strój Czerwonego Kapturka i staje po przeciwnej stronie co wilk. -Kapturek śpiewa piosenkę z podkładem) -Kapturek Nie mruczek Nie burek Nie jeż Nie ptak Czerwony kapturek To właśnie ja! (w tym momencie Wilk głośno ryczy i zaczyna gonić Kapturka. Muzyka. Jak to możliwe kapturek i wilk gonią się również wśród widowni. Kiedy wracają na scenę rozdziela ich -polonistka. Muzyka się kończy) -polonistka Stop, stop już starczy! Kufer wszystkie stwory wracają do kufra (Wszystko wraca do kufra, łącznie z przebraniem nauczycielki, kufer zostaje zamknięty, gaśnie światło) O nie ma światła! ( schodzą szybko ze sceny i przebierają się w koszule nocne lub zarzucają na siebie prześcieradła/kołdry z łóżek.) (zza sceny) To pewnie bezpieczniki (słychać tykanie zegara, a potem budzik, światło się włącza, na scenę wchodzą przebrani aktorzy, obudzeni, zaspani, ziewają co niektórzy) Ale miałam sen, śniła mi się dziwna szkoła jakaś, która to godzina w ogóle? (patrzą w umówione miejsce na duży zegar) 8

9 (przestrach) Spóźnimy się (Wybiegają ze sceny, muzyka) Koniec Autor: Grzegorz Śmiałek r. Wykorzystano fragmenty utworu Czerwony Kapturek Jana Brzechwy. 9