W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Przewodniczący Sędzia SA Wanda Lasocka (spr.) Małgorzata Kuracka

Transkrypt

1 Sygn. akt VI ACa 1500/11 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 kwietnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SA Wanda Lasocka (spr.) Sędzia SA Małgorzata Kuracka Sędzia SO del. Ewa Dietkow Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Janik po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2012 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa [ ] Sp. z o.o. z siedzibą w P. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki przy udziale zainteresowanego [ ] Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci na skutek apelacji pozwanego i zainteresowanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 17 października 2011 r., sygn. akt XVII AmE 73/10 uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. MS/C Wyr.4 Wyrok Sądu odwoławczego

2 2 U Z A S A D N I E N I E Decyzją z dnia 29 stycznia 2010 r. Nr [ ]pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes), po rozpatrzeniu wniosku zainteresowanego [ ] Sp. z o.o. z siedzibą w W., o rozstrzygnięcie w trybie art. 8 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne sporu z powodem [ ] Sp. z o.o. z siedzibą w P., dotyczącego ustalenia treści umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej Farmy Wiatrowej S., postanowił orzec zawarcie pomiędzy zainteresowanym - a powodem umowy o przyłączenie Farmy Wiatrowej S. do sieci elektroenergetycznej powoda, stanowiącej załącznik do tejże Decyzji. W uzasadnieniu Decyzji pozwany podniósł, że spór pomiędzy zainteresowanym a powodem dotyczy odmowy przyłączenia do sieci powoda Farmy Wiatrowej S., o mocy 24 MW, a w konsekwencji ustalenia przez Prezesa treści umowy przyłączenia do sieci przedmiotowej farmy, o ile stwierdzone zostanie istnienie technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia. Wskazał, że przedmiotowy spór wynikł w pierwszym rzędzie z powodu zakwestionowania przez zainteresowanego zapisów przedłożonej wraz z warunkami przyłączenia umowy, a następnie zakwestionowania przez powoda istnienia warunków technicznych dla przyłączenia Farmy Wiatrowej do sieci elektroenergetycznej. Prezes podał, że powód wydał 29 stycznia 2008 roku warunki przyłączenia nr [ ] dla przedmiotowej Farmy, w których wskazał, iż przyłączenie do sieci uwarunkowane jest zrealizowaniem wskazanego w warunkach zakresu robót. W ocenie Prezesa wydanie takiego dokumentu potwierdza istnienie warunków technicznych przyłączenia. Prezes ustalił ponadto, iż przebudowa linii elektroenergetycznych koniecznych dla

3 3 przyłączenia obiektu Farmy jest uwzględniona w aktualnie obowiązującym planie rozwoju przedsiębiorstwa energetycznego na lata Prezes ustalił również, iż uchwała Rady Gminy S. z dnia 29 maja 2009 r. Nr [ ] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania Gminy S. w obrębach geodezyjnych: S. i Ż., przewiduje na przedmiotowym terenie lokalizację elektrowni wiatrowych o łącznej mocy nieprzekraczającej 49 MW wraz z towarzyszącą infrastrukturą techniczną. Zainteresowany przedstawił również umowy dzierżawy nieruchomości w obrębie geodezyjnym: S. i Ż., których przedmiotem jest eksploatowanie gruntu na cele elektrowni wiatrowej Dysponuje zatem tytułem prawnym do korzystania z obiektu, z którego energia ma być wytwarzana. Pozwany przesłanki do przyłączenia uznał za spełnione. Prezes podniósł, że nie podziela wykładni art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego (dalej: PE), zaprezentowanej w tym zakresie przez powoda. Wskazał, że w procesie przyłączania farmy wiatrowej zawarcie umowy przyłączeniowej nie jest etapem kończącym proces inwestycyjny. Podał, iż fakt fizycznego wybudowania farmy wiatrowej nie jest warunkiem koniecznym do zawarcia umowy przyłączeniowej. Wskazał, że sposób stosowania wskazanego przepisu, prezentowany przez powoda, prowadziłby do sytuacji, w której kwestie istnienia bądź też nieistnienia obowiązku zawarcia umowy przyłączeniowej byłyby możliwe do rozpatrywania dopiero po fizycznym wybudowaniu danej farmy wiatrowej, co jest poglądem nieuzasadnionym. Trudno bowiem sobie wyobrazić sieć wybudowanych elektrowni wiatrowych, które następnie z przyczyn braku warunków technicznych i ekonomicznych nie zostałyby przyłączone do sieci elektroenergetycznej. W związku z powyższym wywodzenie przez powoda z faktu nieistnienia wybudowanego obiektu farmy wiatrowej braku istnienia publicznoprawnego obowiązku zawarcia umowy o przyłączenie, uznał za

4 4 chybione. Ponadto, w ocenie Prezesa, nie ma w obowiązującym prawie żadnych przepisów zobowiązujących podmiot przyłączany do przedstawienia koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej na etapie zawierania umowy o przyłączenie do sieci. Dalej Prezes stwierdził, że istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci farmy wiatrowej S., a zatem istnieje publicznoprawny obowiązek przyłączenia przedmiotowej farmy do sieci elektroenergetycznej. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny i prawny sprawy Prezes orzekł zawarcie przedmiotowej umowy. Wskazał, że opierał się o pierwszy projekt umowy, przedstawiony wraz z warunkami przyłączenia, a powód nie przedłożył kolejnych zmian lub uwag do projektu umowy przyłączeniowej. W stosunku do przedstawionego projektu umowy pozwany zmienił treść : 5 ust. 2, 3, 5; 6 ust. 2; 7; 8ust. 1; 9 i 15. W odwołaniu od powyższej Decyzji, skarżącej ją w całości, powód zarzucił jej naruszenie przepisów: - art. 6, 10 1, 75 1 i 77 1 k.p.a.; - art. 1 ust. 2; 3 pkt 5, 21, 23, 32; 7 ust. 1, 3, 5, 8 pkt 3; 8 ust. 1; 9 d ust. 4; 23 ust. 2 pkt 12; 30 ust. 1; 32 ust. 1 pkt 3; 44 ust. 1 i 45 ust. 1 pkt 1 i 3 Prawa energetycznego; - art i k.c.; - art. 7 Konstytucji RP; - art. 7 ust. 5 Dyrektywy 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych; - art. 3 oraz art. 23 ust. 1 Rozporządzenia Komisji Europejskiej z dnia 6 sierpnia 2008 r. nr 800/2008 uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i art. 88 Traktatu i wnosił o jej uchylenie z zasądzeniem kosztów.

5 5 Wyrokiem z 17 października 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów: 1. uchylił zaskarżoną Decyzję; 2. zasądził od pozwanego na rzecz powoda 460 zł tytułem kosztów postępowania. Wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia i wywody Sądu Okręgowego: Spór pomiędzy zainteresowanym a powodem dotyczy odmowy przyłączenia do sieci powoda Farmy Wiatrowej S., a w konsekwencji ustalenia przez Prezesa URE treści umowy przyłączenia do sieci przedmiotowej farmy, o ile stwierdzone zostanie istnienie technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia. Zainteresowany ubiega się o zawarcie umowy o przyłączenie do należącej do powoda sieci elektroenergetycznej obiektu Farmy. Przedmiotowa farma w zamierzeniu ma posiadać łączną moc zainstalowaną w wysokości 24 MW i lokalizowana ma być w rejonie miejscowości S., obręb Ż., S. W skład Farmy wchodzić będzie 12 turbin typu [ ], o mocy 2 MW każda. 9 kwietnia 2006 r. zainteresowana złożyła do powoda wniosek o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej obiektu Farmy. Na podstawie danych przekazanych przez powoda, w uzgodnieniu z [ ] SA, została opracowana przez Politechnikę [ ] Ekspertyza wpływu przyłączenia farmy wiatrowej, w rejonie miejscowości S., K. o mocy 24 MW do sieci elektroenergetycznej [ ] SA. Oddział Dystrybucji Sz., na pracę sieci elektroenergetycznej KSE. Na podstawie Ekspertyzy powód opracował warunki przyłączenia dla przedmiotowej Farmy. Wraz z wydanymi 29 stycznia 2008 r. warunkami przyłączenia Farmy do sieci nr RR [ ], powód przedstawił zainteresowanemu projekt umowy przyłączeniowej, w którym zaproponowano wysokość opłaty za przyłączenie

6 6 w szacowanej wstępnie wysokości zł plus podatek VAT (22%), tj zł brutto. Przedmiotowa kwota obejmuje również szacunkowe nakłady na: przebudowanie linii 110 kv relacji M. S. W. D.- Ch. K. D. D. M. oraz przebudowanie linii 110 kv relacji P.-M.-B., na linie z przewodami 240 mm 2, dostosowanymi do temperatury pracy 80 C. Od momentu otrzymania warunków przyłączenia wraz z projektem umowy zainteresowany wielokrotnie podejmował próby negocjacji umowy o przyłączenie, w trakcie których nie udało się uzgodnić jej treści. Skutkiem takiej sytuacji było jego wystąpienie do Prezesa z wnioskiem o rozstrzygniecie sporu w przedmiocie ustalenia treści umowy przyłączeniowej w trybie art. 8 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne. Plan rozwoju Przedsiębiorstwa energetycznego na lata w pozycjach przewiduje nakłady na: przebudowanie linii 110 kv relacji: M. S. W.- D.-Ch.- K. D. D. M., na linię z przewodami 240 mm 2, dostosowanymi do temperatury pracy 80 stopni oraz przebudowanie linii 110 kv relacji; P.-M.- B.", na linię z przewodami 240 mm 2, dostosowanymi do temperatury pracy 80 stopni, a także wybudowanie linii światłowodowej typu ADSS 36J, podwieszonej na linii 110 kv od farmy wiatrowej do stacji elektroenergetycznej M.", w celu zapewnienia telekomunikacji oraz transmisji sygnałów telemechaniki, danych pomiarowych, EAZ, itp. z farmy wiatrowej powoda i przygotowanie miejsc przyłączenia dla poszczególnych farm w zakresie pól liniowych 110kV w istniejących sieciach lub słupów rozgałęźnych w linach WN". Z kolei miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, uchwalony Uchwałą Rady Gminy S. z dnia 29 maja 2009 roku Nr [ ],w sprawie miejscowego planu zagospodarowania Gminy S., w obrębach geodezyjnych: S. i Ż. przewiduje w 6 i 7 uchwały tereny pod lokalizację 14 wież

7 7 elektrowni wiatrowych o mocy do 3,5 MW, o łącznej mocy 49 MW, oraz pod teren urządzeń elektroenergetycznych i lokalizacji stacji elektroenergetycznej.". Plan przeznacza tereny o symbolu: EW/R i EE na cele nierolnicze pod urządzenia elektroenergetyczne, fundamenty wież, place i drogi serwisowe - eksploatacyjne i pod stację elektroenergetyczną. Bezspornym jest, że zarówno w dacie wydania zaskarżonej Decyzji, jak i w dacie zamknięcia rozprawy, Farma Wiatrowa S. o mocy 24 MW nie została wybudowana. W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie zasługiwało na uwzględnienie, pomimo że nie wszystkie podniesione zarzuty były trafne. Za trafny w szczególności Sąd uznał zarzut powoda naruszenia art. 7 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. PE, zgodnie z którym przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Brak po stronie podmiotu ubiegającego się o przyłączenie urządzeń technicznych umożliwiających takie przyłączenie powoduje, że brak jest warunków technicznych takiego przyłączenia, w konsekwencji brak po stronie przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii obowiązku zawarcia umowy o przyłączenie do sieci. W takiej sytuacji nie istnieje przedmiot umowy, gdyż nie istnieje przedmiot przyłączenia do sieci, a zatem wykonanie zawartej umowy jest niemożliwe. Zamiar wybudowania obiektów, które zainteresowany ma zamiar wybudować i przyłączyć do sieci elektroenergetycznej, uzasadnia wyłącznie

8 8 żądanie określenia warunków technicznych przyszłego przyłączenia, o których mowa w art.7 ust. 3 a ustawy PE. Zdaniem Sądu zasada swobody umów pozwala wprawdzie na zawieranie umów, których skutki wystąpią w przyszłości, jednak zawarcie takiej umowy nie mieści się w obowiązku publicznoprawnym, wynikającym z art.7 ust. 1 PE. Równocześnie Sąd nie podzielił zarzutu powoda, iż obowiązek publicznoprawny zawierania umowy o przyłączenie dotyczy przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii wyłącznie w relacji z odbiorcami, gdyż przepis art.7 ust. 1 PE nie zawiera takiego ograniczenia. Zważył ponadto, że wobec trafności zarzutu jw., z uwagi na brak przedmiotu przyłączenia, na powodzie nie ciążył publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci. Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów k.p.a. Sąd wskazał, że zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem Sąd nie może ograniczyć sprawy, wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa, tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa. Postępowanie sądowe przed Sądem jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd Ochrony Konkurencji 1 Konsumentów jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji

9 9 Prezesa, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo- administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy. Sąd uznał, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to nie mają one wpływu na postępowanie sądowe, mające na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. Z tych względów Sąd Okręgowy zaskarżoną Decyzję uchylił (art k.p.c.) i orzekł o kosztach na podstawie art. 98 k.p.c. W apelacji od powyższego wyroku, skarżącej go w całości, pozwany zarzucił mu naruszenie przepisów art. 7 ust. 1 PE i wniósł o jego zmianę w całości przez oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego. Zainteresowany zaś, skarżący wyrok również w całości, zarzucił mu naruszenie przepisów art.: 1 ust. 2, 7 ust. 1 i 8 pkt 3 oraz 8 ust. 1 PE, k.p.c., nierozpoznanie pozostałych zarzutów odwołania i wnosił o jego zmianę i oddalenie w całości odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego.

10 10 Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Obie apelacje zasługują na uwzględnienie w zakresie zmierzającym do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Za uzasadniony Sąd Apelacyjny uznaje zarzut skarżących naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 7 ust. 1 PE (ustawa z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, Dz. U. 89 pkt 625, z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię i wadliwe zastosowanie polegające na niezasadnym przyjęciu, że brak po stronie podmiotu ubiegającego się o przyłączenie urządzeń technicznych umożliwiających takie przyłączenie powoduje brak warunków technicznych przyłączenia, a w konsekwencji powyższego także zarzut naruszenia przepisu art. 8 ust. 1 PE poprzez przyjęcie, iż brak w takiej sytuacji po stronie przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją energii obowiązku zawarcia umowy o przyłączenie do sieci. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że aby zaistniał publicznoprawny obowiązek przyłączenia konieczne jest uprzednie wybudowanie Farmy Wiatrowej S. Przede wszystkim zauważyć należy, iż wymogu takiego nie stawia żaden przepis prawa. Przesłanki spełnienia przez przedsiębiorstwo energetyczne publicznoprawnego obowiązku zawarcia umowy statuuje przepis art. 7 ust. 1 i a contrario 7 ust. 3 PE i brak pośród nich wymogu fizycznego istnienia obiektu przyłączonego, co nie może być także rozumiane jako niespełnienie warunków technicznych do przyłączenia. Rację mają skarżący, iż w procesie przyłączenia farmy do sieci zawarcie umowy nie jest etapem kończącym proces inwestycyjny a początkowym. Ponadto stanowisko powoda pozostaje w sprzeczności z racjonalnym prowadzeniem działalności inwestycyjnej w sektorze energetycznym. Wobec faktu, iż wybudowanie urządzeń wytwarzających energię elektryczną

11 11 wymaga poniesienia ogromnych nakładów finansowych, uzyskania niezbędnych zezwoleń budowlanych, itp., podjęcie się przez zainteresowanego realizacji takiej inwestycji bez uprzedniego uzyskania warunków przyłączenia do sieci i zawarcia umowy w tym zakresie, stanowiących gwarancję możliwości rozpoczęcia działalności w zakresie wytwarzania energii, byłoby działaniem obarczonym znacznym ryzykiem gospodarczym. Nie można wykluczyć sytuacji, iż oczekiwanie na zawarcie umowy o przyłączenie po wybudowaniu obiektu wobec sporu powoda i zainteresowanego przeciągnęłoby się w czasie, a nawet na wniosek wymagało interwencji Prezesa, co oznaczałoby ponoszenie znacznych strat przez zainteresowanego lub nawet nie doszło by do przyłączenia do sieci. Zauważyć przy tym należy, iż od czasu złożenia przez zainteresowanego wniosku o przyłączenie obiektu zainteresowanego do sieci powoda (19 kwietnia 2006 r. k akt adm.) już upłynęło 6 lat i sprawa nadal nie jest w tym zakresie sfinalizowana. W ocenie Sądu Apelacyjnego powód doskonale zdaje sobie sprawę, iż fizyczne istnienie obiektu nie jest warunkiem niezbędnym do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, czemu dał wyraz m. in. w treści 9 ust. 1 pkt 1.1 sporządzonego przez siebie projektu umowy o przyłączenie do sieci w którym przewiduje dla stron prawo odstąpienia od umowy na wypadek odmowy wydania przez właściwe organy administracyjne decyzji o lokalizacji inwestycji, czy decyzji o pozwoleniu na budową lub nieuprawomocnienia się tych decyzji (k. 6 od akt. adm.). Możliwe jest więc zawarcie umowy o przyłączenie do sieci przy fizycznym braku obiektu przyłączanego, a umowa taka nie jest umową o świadczenie niemożliwe (art k.c.). Już tylko powyższe przesądza o zasadności apelacji skarżących i nietrafności skarżonego wyroku, mocą którego Sąd Okręgowy uchylił

12 12 skarżoną Decyzję z tej tylko przyczyny, co skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania apelacyjnego w oparciu o przepisy art i k.p.c., wobec nierozpoznania istoty sprawy. W toku ponownego rozpoznania sprawy rzeczą Sądu Okręgowego będzie odniesienie się do pozostałych zarzutów odwołującego się, których rozpoznanie, wobec przyjętej przez siebie koncepcji, Sąd ten uznał za zbędne, z uwzględnieniem uwag poniższych. Sąd Apelacyjny za trafne uznał stanowisko Sądu I instancji co do określenia kategorii podmiotów, jakie w oparciu o przepis art. 7 ust. 1 PE mogą ubiegać się do zawarcie umowy o przyłączenie do sieci i wpływu ewentualnych naruszeń przepisów k.p.a. na treść Decyzji, do których do kwestii Sąd Okręgowy odniósł się w pisemnych swego rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny popiera to stanowisko z przyczyn, o których mowa była w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Co do kategorii podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci, to przepis art. 7 ust. 1 PE wyraźnie stanowi, że przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie ( ), czyli z każdym podmiotem, który ubiega się o przyłączenie do sieci, a nie tylko z odbiorcą. O tym, iż przepis statuuje obowiązek dla przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się dystrybucją energii zawarcia umowy o przyłączenie do sieci również wytwórców tej energii, a nie tylko odbiorców, świadczy fakt, iż przepisy prawa energetycznego są systematycznie nowelizowane, m.in. z uwagi na obowiązek wdrożenia zaleceń wynikających z Dyrektyw Wspólnot Europejskich, w tym m.in. Dyrektywy 2001/77/WE z

13 13 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych (Dz. Urz. WE L 283 z ). Została ona wdrożona do polskiego porządku prawnego poprzez ustawę z 2 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy Prawo energetyczne oraz ustawy Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 91, poz. 875) i rozwija potrzebę wspierania odnawialnych źródeł energii, m. in. poprzez zwiększanie, udziału odnawialnych źródeł energii elektrycznej na wewnętrzny rynek energii elektrycznej. Biorąc zatem pod uwagę założenia Dyrektywy i przyjęte przez nią regulacje, implementacja jej przepisów przez polskie ustawodawstwo winna zapewniać stworzenie mechanizmów sprzyjających rozwojowi rynku wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych - na zasadach konkurencyjności - w celu zachęcenia odbiorców do zwiększania zużycia tej właśnie energii w stosunku do energii wytworzonej ze źródeł konwencjonalnych. Nie może jednak nastąpić zwiększenie zużycia energii wytwarzanej ze źródeł odnawialnych, jeśli nie zapewni się wytwórcom tej energii dostępu do sieci przesyłowych i dystrybucyjnych w celu oferowania energii odbiorcom końcowym. Jest zatem oczywistym, iż publicznoprawny obowiązek przedsiębiorstw energetycznych wynikający z art. 7 ust. 1 prawa energetycznego w stosunku do podmiotów, ubiegających się o przyłączenie do sieci, nie jest ograniczony jedynie do odbiorców, ale również do wytwórców energii elektrycznej. Wniosek taki wypływa nie tylko z wykładni celowościowej, ale również z wykładni historycznej tego przepisu oraz z wykładni systemowej. W brzmieniu pierwotnym przepis art. 7 ust. l prawa energetycznego przewidywał, iż Przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła mają obowiązek zawarcia umowy sprzedaży paliw

14 14 lub energii lub umowy o świadczenie usług przesyłowych z odbiorcami albo podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki dostarczania, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Takie brzmienie nie pozostawiało wątpliwości, iż poza odbiorcami energii o przyłączenie do sieci mogli się ubiegać również wytwórcy energii. Z czasem ustawodawca wprowadził do dyspozycji tego przepisu także obowiązek równego traktowania odbiorców oraz podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci (nowelizacja ustawy obowiązująca od r.), zaś z dniem r. zrezygnował z przeciwstawiania pojęcia odbiorca" i podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci", poprzestając jedynie na zbiorczym określeniu podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci", do których - w ocenie Sądu Apelacyjnego - należy zaliczyć zarówno odbiorców, jak i wytwórców tej energii. Odwołując się zaś do wykładni systemowej, to najdobitniejszy przykład, iż w stosunku do wytwórców również istnieje po stronie przedsiębiorstwa dystrybucyjnego lub przesyłowego obowiązek przyłączenia do sieci, stanowi przepis art. 7 ust. 8 pkt 3) prawa energetycznego, określający sposób obliczania opłaty za przyłączenie źródeł współpracujących z siecią. Ponadto w ocenie Sądu Apelacyjnego powód, wydając zainteresowanemu warunki przyłączenia wraz z projektem umowy o przyłączenie, który opracował, sam ustalił, że istnieją zarówno techniczne, jak i ekonomiczne warunki przyłączenia, a więc przesłanki określone w art. 7 ust. 1 ustawy PE, pozwalające na zawarcie umowy o przyłączenie. To sam powód złożył oświadczenie zainteresowanemu, że istnieje możliwość przyłączenia do sieci wnioskowanego obiektu i przekazał warunki przyłączenia wraz z projektem umowy o przyłączenie, a wydane przez przedsiębiorstwo energetyczne warunki przyłączenia spełniają kilka

15 15 funkcji: stanowią potwierdzenie przez to przedsiębiorstwo istnienia technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia (w niniejszej sprawie przyłączenia FW S. oraz stanowią zaproszenie do złożenia przedsiębiorstwu energetycznemu oświadczenia woli przez podmiot ubiegający się o przyłączenie, które powoduje po stronie przedsiębiorstwa energetycznego obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci o treści zgodnej z tymi warunkami technicznymi oraz na warunkach przewidzianych w projekcie umowy przyłączeniowej, załączonej do wydanych warunków przyłączenia. Zatem kwestionowanie przez powoda istnienia warunków technicznych i ekonomicznych nie znajduje żadnego uzasadnienia prawnego i jest sprzeczne z dotychczasowymi działaniami i oświadczeniami powoda, podejmowanymi na etapie wydawania warunków przyłączenia. Przepis 8 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu centroenergetycznego (Dz. U. 93 pkt 623, ze zm.) stanowi, że warunki przyłączenia są przekazywane wnioskodawcy wraz z projektem umowy o przyłączenie do sieci. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Zatem wydanie przez przedsiębiorstwo energetyczne warunków przyłączenia wraz z projektem umowy o przyłączenie stanowi potwierdzenie możliwości przyłączenia do sieci podmiotu ubiegającego się o takie przyłączenie zgodnie z tymi warunkami, skutkujące obowiązkiem zawarcia tej umowy po stronie przedsiębiorstwa energetycznego w okresie ważności warunków przyłączenia, a więc w okresie dwuletnim od dnia ich określenia. Nadto należy podnieść, że powód wydał warunki przyłączenia zainteresowanemu na podstawie ekspertyzy oddziaływania FW S. na sieć, sporządzonej przez Politechnikę [ ], potwierdzającej możliwość przyłączenia do sieci i w uwzględnieniu z [ ].

16 16 Co do braku tytułu prawnego zainteresowanego do korzystania z obiektu (art. 7 ust. 3 PE), to zauważyć należy, iż powód wydając zainteresowanemu warunki przyłączenia wraz z projektem umowy o przyłączenie, nie kwestionował, że zainteresowany nie posiada tytułu prawnego do obiektu, ani też nie kwestionował, że obiekt nie istnieje. Przyjąć jednak należy, iż tytuł prawny do obiektu oznacza tytuł do nieruchomości, na której powstaną instalacje i urządzenia podmiotu przyłączanego. Przepis ten jest tak interpretowany w dotychczasowej praktyce operatorów sieci elektroenergetycznych, w tym również przez powoda, który przyjmując przedłożone przez zainteresowanego umowy dzierżawy nieruchomości (k. 86, akt adm.), na których mają powstać urządzenia, instalacje i obiekty zainteresowanego, uznał, że posiada on tytuł prawny do obiektu. Zatem dokumentem potwierdzającym tytuł prawny do korzystania z obiektu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 PE, jest przedłożenie dokumentu potwierdzającego tytuł prawny do nieruchomości, na której obiekt ma powstać. Z przedstawionych powyżej względów Sąd Apelacyjny uznając za nierozpoznaną istotę niniejszej sprawy w oparciu o przepisy art i k.p.c. orzekł jak na wstępie. af