Ahmadiyyat zjednoczenie muzułmanów

Transkrypt

1 W Imię Boga Miłosiernego, Litościwego. Ahmadiyyat zjednoczenie muzułmanów Wygłoszonego przez Jego Ekscelencja Mirza Masroor Ahmad(aba), Przywódcę Światowej Muzułmańskiej Wspólnoty Ahmadiyya w meczecie Bait-ul-Futuh w Londynie. 2 grudnia, 2011 r. Hudhur rozpoczął od stwierdzenia, Ŝe niektórzy muzułmanie podąŝają za tak zwanymi przywódcami religijnymi, którzy są zainteresowani wywoływaniem niepokojów. Wielu wyznawców islamu stoi jakby poza religią i modli się jedynie przy okazji świąt [Salatul Iid] lub w niektóre piątki. Inni obawiając się róŝnych zakazów, jakie niesie ze sobą religia albo fatła [arab. decyzja] ogłaszana przez przywódców religijnych wolą być cicho i pozostać niezauwaŝeni. Spotyka się takŝe ludzi, którzy pomimo niewielkiej wiedzy o islamie chcieliby, aby znalazł się ktoś, kto odpowiedziałby na zarzuty stawiane islamowi przez osoby z zewnątrz. Pragnęliby oni, aby wszystkie odłamy islamu połączyły swoje siły i stawiły czoła wrogom tej religii. Do tej grupy zaliczają się muzułmanie z Pakistanu, Indii i krajów arabskich. Ci spośród nich, którzy chcą, aby islam był znany tylko jako jedno wyznanie mają za złe Stowarzyszeniu Ahmadiyya, iŝ odeszło i utworzyło odrębny odłam. Mówią, Ŝe jeśli naprawdę sympatyzujemy z islamem, to powinniśmy starać się nie dopuszczać do wewnętrznych rozłamów w tej religii. Hudhur odpowiedział, Ŝe przede wszystkim chciałby tym ludziom podziękować, iŝ nareszcie uznali nas za muzułmanów. Zwracając się do nich rzekł, Ŝe Bóg w 1/13

2 Swojej łaskawości wobec muzułmańskiego ludu i zgodnie ze Swoją obietnicą oraz proroctwem Proroka (saw) posłał Obiecanego Mesjasza (as), aby ten wykorzenił sekciarstwo. Kiedy inni muzułmanie przyłączają się do islamu Ahmadiyya, to właśnie odchodzą od sekciarstwa i zaczynają praktykować prawdziwy islam. Z BoŜej łaski otrzymują zdolność rozumienia spraw duchowych, co z kolei umoŝliwia im zaakceptowanie prawdziwego islamu i złoŝenie przyrzeczenia (bai at) sędziemu (Hakam) i mediatorowi (Adl) współczesności, którego przybycie przepowiedział Prorok (saw). Dzięki temu porzucają fałszywe nauki i szkodliwe zmiany, z którymi spotykamy się w róŝnych odłamach islamu i praktykują je oraz widzą w świetle prawdziwego islamu. Na podstawie nauk BoŜego Posłańca i zgodnie z zaleceniami Proroka (saw), Stowarzyszenie Ahmadiyya uznaje za muzułmanina kaŝdego człowieka, który wygłosi Kalimę [muzułmańskie wyznanie wiary]. Ahadith dowodzą, Ŝe aby człowiek stał się muzułmaninem wystarczy, iŝ oficjalnie stwierdzi, Ŝe,,Nie ma boga oprócz Allaha, a Muhammad jest Jego prorokiem." Tymczasem pozostali muzułmanie nadal ustanawiają rozporządzenia Takfir [arab. wykluczenie z wiary]. Hudhur dodał, iŝ twierdzenie, Ŝe Stowarzyszenie Ahmadiyya stworzyło nowy odłam i w ten sposób wywołało kolejną falę nieładu jest wielkim nieporozumieniem. Takie opinie wynikają z braku znajomości Koranu i Ahadith. JeŜeli przestudiujemy literaturę jakiegokolwiek innego odłamu islamu znajdziemy w niej mnóstwo fatła Takfiir [postanowień o wykluczeniu z wiary] kierowanych przeciw sobie nawzajem, a w literaturze Ahmadiyya napotkamy jedynie obronę islamu przed zarzutami, jakie stawiają mu osoby z zewnątrz, albo prośby skierowane do innych muzułmanów, aby unikali sekciarstwa, albo mówi się o tym, co naleŝy zrobić, aby wypełnić obowiązki wobec Boga i wobec ludzkości, aby doprowadzić do pokoju i pojednania na świecie, albo mówi się o pozycji Proroka (saw) i jego Towarzyszy, z których kaŝdy był doskonałym wzorem do naśladowania. Tymczasem, jak juŝ wspominano wcześniej, 2/13

3 literatura pozostałych sekt jest przepełniona rzucanymi na siebie nawzajem fatła Takfiir. Hudhur poruszył temat dotyczący pozycji Towarzyszy Proroka (saw), o którym mówią ksiąŝki Ahmadiyya. Przypomniał, iŝ dwoma najliczniejszymi odłamami islamu są sunna i szija, a te obie frakcje są niesprawiedliwe wobec Towarzyszy, poniewaŝ nie tylko pomniejszają ich zasługi i obraŝają ich, ale teŝ zarzucają im zajmowanie pozycji, która podobno naleŝała się komuś innemu. Ogłaszają fatła Takfiir przeciw sobie nawzajem i gdy jedni z przesadą przedstawiają Hadhrata Alego i Hadhrata Husseina (ra) jako doskonałych, a równocześnie umniejszają znaczenie innych z Khulafaa al Raszidiin [arab. Kalifowie Właściwie Prowadzeni, tzn. czterej pierwsi Kalifowie w islamie], to ich przeciwnicy wcale nie są w tym gorsi. W ramach tych dwóch ugrupowań tworzą się dalsze odłamy, które wywołują nieład, a przez to islam jest przedstawiany jako religia, która nie przestrzega rozporządzeń i stwarza nieporządek oraz wywołuje coraz to nowe niepokoje. Tymczasem celem Muzułmańskiego Stowarzyszenia Ahmadiyya jest przedstawienie światu piękna islamu i dlatego uznawanie muzułmanów Ahmadi za odszczepieńców jest wielką niesprawiedliwością. Obecnie trwa muzułmański miesiąc Muharram. W krajach z duŝym udziałem procentowym muzułmanów sunna i szija wśród obywateli, w tym czasie spotykamy się z licznymi szkodami na majątku oraz na zdrowiu i to po obu stronach. Czy to w Pakistanie, Iraku, czy w innym kraju, w miesiącu Muharram narastają niepokoje, chociaŝ w ostatnim czasie nieład i nieporządek stał się w tych państwach normą. Hudhur powiedział, iŝ podczas swoich badań dotarł do licznych materiałów, które zawierały fatła Takfiir, ale były one tak obraźliwe i szalone, Ŝe nie ma zamiaru zaprezentować tu jako przykładu ani jednej z nich. Postanowił ograniczyć się jedynie do prezentacji mądrych i roztropnych pism Obiecanego Mesjasza (as), które odnoszą się do Khulafa al Raszidiin i Towarzyszy Proroka (saw). Słowa te ilustrują, w jaki sposób dąŝył on do wykorzenienia nieładu panującego w religii, a Hudhur wybrał zaledwie kilka 3/13

4 przykładów z setek moŝliwych. Stwierdził, iŝ te cytaty pomogą tym, którzy interesują się islamem, ale sądzą, Ŝe Ahmadiyya jest jedynie jakąś muzułmańską sektą. Po ich przeczytaniu będą mogli stwierdzić, Ŝe w rzeczywistości Obiecany Mesjasz (as) przybył, aby wszystkich zjednoczyć. To Bóg objawił mu, Ŝe jego zadaniem jest zgromadzić wszystkich ludzi pod sztandarem jednej religii. Obiecany Mesjasz (as) napisał: Wiem, Ŝe nikt nie moŝe być momin [arab. wierny] i muzułmaninem dopóki nie wytworzy w sobie cech podobnych do tych, jakie posiadali Abu Bakr, Umar, Usman i Ali (ra). Oni nie kochali tego świata. Raczej poświęcili swoje Ŝycie w sprawie Wzniosłego Allaha. Cytując fragment arabskiej ksiąŝki Obiecanego Mesjasza (as), pt.,,sirrul Khilafa", Hudhur powiedział: Na Boga, tymi szacownymi Kalifami są ludzie, którzy nawet nie lękali się zaryzykować własnym Ŝyciem, aby wspomóc i wesprzeć Proroka (saw). Dla BoŜej miłości zgodzili się na odseparowanie od swoich rodziców i swoich dzieci. Podejmowali walkę ze swoimi przyjaciółmi i dla łaski Wzniosłego Allaha poświęcali siebie i swoje majątki. Pomimo tego nadal martwili się, Ŝe nie osiągnęli doskonałości w tym, co było ich obowiązkiem. Obiecany Mesjasz (as) napisał równieŝ, Ŝe owi szacowni Kalifowie nie pragnęli komfortu, ani świętych przybytków, jak moŝna więc twierdzić, iŝ byli niesprawiedliwi i uciskali innych. Dodał, Ŝe zostało udowodnione, iŝ nie byli materialistami i duchem pozostawali skłonieni na BoŜym progu. Byli ludźmi, którzy całkowicie zatracili się w Bogu. Obiecany Mesjasz (as) napisał o Hadhrat Abu Bakrze (ra): Posiadał kompletną wiedzę duchową i był człowiekiem wyrozumiałym i Ŝyczliwym. Jego Ŝycie było pełne pokory i ubóstwa, okazywał teŝ wielką zdolność przebaczania, okazywania uczuć i litości. Był rozpoznawany dzięki światłu, jakie od niego biło. Był silnie związany z Prorokiem (saw), a jego dusza była złączona z duszą 4/13

5 ,,najlepszego w świecie", otaczało go światło, które otaczało teŝ jego przywódcę i umiłowanego przez Boga, skrywał się w świetle mądrości i w dobroczynności Proroka (saw). Dalej Obiecany Mesjasz (as) napisał, Ŝe Hadhrat Abu Bakr (ra) był najwybitniejszym w miłości do Proroka (saw), kiedy otrzymał on BoŜe objawienie porzucił swoje wszelkie doczesne sprawy, chłonął obecność umiłowanego przez Boga i dla Boga wyrzekł się wszelkich innych pragnień. Jego osoba była pozbawiona złośliwości doczesnego świata i przepełniona barwami Prawdziwego Boga. Był bezgranicznie oddany Panu wszystkich światów. A kiedy prawdziwe umiłowanie Boga przepełniło całe jego jestestwo, aŝ po brzegi zalało jego serce i dotarło do kaŝdej cząstki jego istoty, stało się to widoczne w jego słowach i postępowaniu, a wówczas otrzymał tytuł Siddiiq [arab. Szybkie Wierzący, Tytuł nadany jemu przez Proroka (saw), zaświadcza, iŝ był pierwszym wśród jego towarzysze, który uznał jego przesłanie za prawdziwy]. Obiecany Mesjasz (as) napisał: Jedynie Sam Bóg wie, jakie zalety posiadał, tak Ŝe Prorok (saw) nadał Hadhratowi Abu Bakr (ra) tytuł Siddiiq. Prorok (saw) powiedział teŝ, Ŝe powodem wyróŝnienia jakie spotkało Hadhrata Abu Bakra (ra) było to, co zawierało jego serce. Jeśli przyjrzymy się mu z uwagą, to trudno będzie wskazać drugi taki przykład prawdy, jakim był Hadhrat Abu Bakr (ra). Prawdą jest, iŝ jest to istotne dla kaŝdego człowieka w jakiejkolwiek z epok, który chce osiągnąć doskonałość Siddiiq, aby starał się ze wszystkich sił wzbudzić w sobie zalety i cechy podobne do tych, jakie charakteryzowały Hadhrata Abu Bakr (ra), a potem aby modlił się ile tylko moŝe aŝ stanie się odzwierciedleniem charakteru Abu Bakra (ra); nie wchłonie jego cech, dopóki nie uda mu się osiągnąć doskonałości Siddiiq. Chcąc pokazać charakter Abu Bakra Obiecany Mesjasz (as) napisał, Ŝe kiedy Prorok (saw) ogłosił, iŝ jest Prorokiem, to Hadhrat Abu Bakr (ra) szedł wraz z karawaną do Syrii. Po drodze spotkał swojego rodaka i zapytał o wiadomości z 5/13

6 kraju. Człowiek ten opowiedział mu, jak jego przyjaciel Muhammad (saw) ogłosił siebie prorokiem. Hadhrat Abu Bakr (ra) odpowiedział, Ŝe jeśli rzeczywiście tak powiedział, to z pewnością jego twierdzenie jest prawdą. Dodał, iŝ o cud prosi tylko ten człowiek, który nie wierzy temu, kto głosi prawdę. Krótko mówiąc, juŝ w czasie podróŝy uwierzył Prorokowi(saw). Kiedy dotarł do Mekki osobiście stawił się przed Prorokiem (saw) i powiedział mu, Ŝe zaświadcza, iŝ był pierwszym, który uznał jego przesłanie za prawdziwe. Obiecany Mesjasz (as) napisał, Ŝe nie były to jedynie puste słowa, bo całe Ŝycie Hadhrata Abu Bakra (ra) jest dowodem ich szczerości. Obiecany Mesjasz (as) napisał: Pewnego razu Prorok (saw) sam jeden napotkał kilku swoich wrogów, którzy go schwytali. Wokół jego gardła owinęli kawałek materiału i zaczęli go zaciskać. Prorok (saw) był bliski śmierci, kiedy nagle pojawił się Hadhrat Abu Bakr (ra). Z trudem go uwolnił, a ci wrogowie tak dotkliwie go pobili, Ŝe omdlał i upadł na ziemię. Obiecany Mesjasz (as) napisał równieŝ: Podobnie wyjaśnienie przez Hadhrata Abu Bakra (ra) wersetu:...jedynie Muhammad jest Posłańcem. Zaprawdę, wszyscy posłańcy umarli przed nim... (3:145) jednoznacznie potwierdza, Ŝe jego zdaniem Hadhrat Isa (as) umarł. Jeśli natomiast ten werset miałby oznaczać jedynie, Ŝe niektórzy z poprzednich proroków umarli zanim nadeszła era Pieczęci Wszystkich Proroków (saw), a inni Ŝyli jeszcze w czasach Proroka (saw), to wers ten nie byłby wart takich uzasadnień, poniewaŝ niekompletne dowody nie mogą stanowić podstawy do uogólnienia jakiegoś twierdzenia, a nieuwzględnienie wszystkich jego poprzedników nie moŝe być uznane za dowód. To czyniłoby uzasadnienie Hadhrata Abu Bakra (ra) jałowym. NaleŜy pamiętać, Ŝe nie wspomniano o tym, aby ktoś z Towarzyszy nie zgadzał się z jego twierdzeniem, iŝ wszyscy dawni prorocy umarli, chociaŝ byli obecni, gdy o tym mówił i po wysłuchaniu go nic nie powiedzieli. Jest to dowodem na to, Ŝe jednogłośnie zaakceptowali jego opinię, a ich zgoda 6/13

7 dowodzi, Ŝe to twierdzenie nie mogło być błędne. Tak więc jedną z przysług Hadhrata Abu Bakra (ra), jakie oddał Ummah [arab. muzułmańskiemu ludowi] jest to, iŝ chcąc uchronić nas przed błędem jaki został popełniony później, w czasie swego właściwie prowadzonego Kilafatu otworzył drzwi fundamentalnym faktom i rzeczywistości. W ten sposób wzniósł silną barierę dla zalewających nas błędów, i to taką, Ŝe choćby do współczesnych maulłich [muzułmańscy religijni duchowni] przyłączyły się wszystkie złe duchy, to razem nie byliby w stanie jej pokonać. Dlatego modlimy się, aby Bóg pobłogosławił Hadhrata Abu Bakra (ra) tysiąckrotnie, bo otrzymawszy od Wzniosłego Allaha święte objawienie dojrzał do podjęcia decyzji, Ŝe almasih [arab. Mesjasz Syn Marii] umarł. Obiecany Mesjasz (as) napisał takŝe o tym, jak Hadhrat Abu Bakr (ra) uniknął wielkiego zła. Kiedy stał się Kalifem był człowiekiem, któremu nie moŝna było wytknąć jakiejkolwiek wady, człowiekiem, który zawsze szedł prostą drogą i był bez zarzutu. MoŜna sobie wyobrazić, jak wiele trudności musiał pokonać. Gdyby nie miał pewności w sercu i wydźwięku wiary Proroka (saw) w swojej wierze, objęcie tego stanowiska byłoby dla niego ogromnym problemem i nie mógłby zachować spokoju. Ale on zawsze był pod wpływem i ochroną Proroka (saw), a jego wysoka moralność go ukształtowała i napełniła jego serce wiarą doskonałą. Dlatego, gdy przejął kilafat po Proroku (saw) trudno byłoby znaleźć drugiego człowieka o tak wielkiej odwadze i zdecydowaniu. Jego Ŝycie było Ŝyciem islamu. Hudhur powiedział, iŝ nie widzi potrzeby dalszego przedstawiania kolejnych argumentów w tej kwestii. Wydarzenia tamtych czasów ukazują nam, jak wielkie usługi oddał islamowi Hadhrat Abu Bakr(ra). Obiecany Mesjasz (as) napisał, iŝ uznaje go drugim Adamem islamu i wierzy, Ŝe gdyby po Proroku (saw) nie było Hadhrata Abu Bakra (ra), to nie byłoby równieŝ samego islamu. Jego wielką zasługą jest to, iŝ odnowił tą religię, a jego pewna wiara pozwoliła mu ukarać zdrajców i ustanowić pokój. 7/13

8 Obiecany Mesjasz (as) opisał, jak pewnego razu Hadhrat Umar (ra) udał się do domu Proroka (saw) :...zobaczył, Ŝe prawie nic tam nie ma, a Prorok (saw) leŝy na macie, której ślad odcisnął się na jego plecach. Widząc to Hadhrat Umar (ra) zapłakał. Prorok (saw) rzekł:,,o Umarze, dlaczego łkasz?" Ten odpowiedział:,,zasmucają mnie twoje kłopoty. Cesarz i Chosroes są niewiernymi, a Ŝyją w luksusie, a ty cierpisz takie niewygody. Prorok (saw) odpowiedział:,,ja nie mam nic wspólnego z tym światem! Jestem jak jeździec, który podróŝuje na grzbiecie wielbłąda w upał, a kiedy po południowa gorączka go znuŝy siada w cieniu drzewa, aby chwilę odpocząć, ale nie zsiada ze swego wierzchowca i juŝ po kilku minutach kontynuuje podróŝ." Obiecany Mesjasz (as) napisał teŝ, Ŝe Hadhrat Umar (ra) miał tak wzniosłą pozycję, Ŝe objawiane fragmenty Koranu czasami były zgodne z jego punktem widzenia. Jeden z Hadisów mówi, iŝ cień Umara (ra) odstraszał Szatana. Inny relacjonuje, iŝ Prorok (saw) powiedział: Gdyby po mnie miał nadejść inny prorok, to byłby nim Umar. Dalszy mówi :,,Ludzie wcześniejszych wyznań byli muhaddath [arab. odbiorcy BoŜych objawień], a jeśli w tym ummah [arab. lud muzułmański] jest jakiś muhaddath, to jest nim Umar." Obiecany Mesjasz (as) przypomniał, Ŝe niektóre proroctwa, co do których sądzimy, iŝ wkrótce się wypełnią, mogą spełniać się stopniowo lub w przypadku innego człowieka. Jedno z proroctw Proroka (saw) mówiło, Ŝe klucze do bogactw Cesarza i Chosroesa znajdą się w jego rękach, a pomimo to wiemy doskonale, Ŝe Prorok (saw) zmarł zanim owa przepowiednia wypełniła się i nie widział ani ich bogactw, ani kluczy do nich. Tymczasem Hadhratowi Umarowi (ra) było przeznaczone otrzymanie tych kluczy, bo w głębi swego jestestwa był połączony z Prorokiem (saw) jak cień z człowiekiem. Obiecany Mesjasz (as) napisał równieŝ o tym, jak pewien skryba zapisujący wersety Koranu był tak blisko duchowego proroczego światła, iŝ czasami znał 8/13

9 juŝ objawienie w czasie, gdy Prorok (saw) chciał mu podyktować dalszy werset. Pewnego dnia przez głowę przebiegła mu myśl, Ŝe skoro on równieŝ otrzymuje objawienia, to nie ma róŝnicy pomiędzy nim a Prorokiem (saw). Ta myśl go zniszczyła. Jednak z drugiej strony Hadhrat Umar (ra) takŝe przecieŝ otrzymywał objawienia, ale on uznawał siebie za tak nic nieznaczącego, Ŝe nie chciał w ogóle być porównywany z prawdziwym Imamatem [arab. przywództwo] ustanowionym przez Boga. Uznawał siebie raczej za pokornego sługę i dlatego z BoŜą łaską stał się przedstawicielem prawdziwego Imamatu. Obiecany Mesjasz (as) napisał, iŝ Bóg objawił mu, Ŝe Hadhrat Abu Bakr, Umar i Usman (ra) byli przepełnieni wiarą i właściwym przewodnictwem. NaleŜeli do tych, których wyróŝnił Bóg. Wielu świętych ludzi poświadcza ich doskonałość. Porzucili swoje domy jedynie po to, aby zadowolić Boga i bez wahania brali udział w kaŝdej wyprawie. Nie dbali o upał, ani o zimno tylko kroczyli naprzód w imieniu wiary. Dla miłości Pana wszystkich światów zapominali o innych sprawach. Ich błogosławione postępowanie jest dla nas niedoścignionym wzorem do naśladowania. Obiecany Mesjasz (as) powiedział, Ŝe waŝnym jest, abyśmy wierzyli, iŝ wszyscy oni - Hadhrat Abu Bakr, Umar, Usman i Ali (ra) - byli powiernikami wiary w pełnym tego słowa znaczeniu. Abu Bakr (ra) był drugim Adamem islamu, a gdyby Hadhrat Umar i Usman (ra) nie byli prawdziwymi powiernikami wiary, to trudno byłoby nam w dniu dzisiejszym twierdzić, Ŝe kaŝdy werset Koranu pochodzi od Boga. Obiecany Mesjasz (as) napisał o Hadhracie Alim (ra), Ŝe był wyjątkowo sprawiedliwy, czysty i naleŝał do ludzi umiłowanych przez Łaskawego Boga. Był BoŜym lwem, człowiekiem wielkodusznym o czystym sercu. Cechowała go tak wielka odwaga, Ŝe nigdy nie wycofał się z centrum bitwy, nawet jeśli musiał stawić czoła całej armii wrogów. Prowadził Ŝycie ubogiego człowieka i osiągnął 9/13

10 doskonałą wstrzemięźliwość. Był pierwszym w rozdzielaniu bogactw, w uśmierzaniu bólu innego człowieka, w przejmowaniu cudzego cierpienia, w trosce o sieroty, biednych i sąsiadów. Posługując się mieczem i dzidą dokonywał zdumiewających wyczynów, a równocześnie był elokwentny i potrafił doskonale wypowiadać się. Jego słowa poruszały ludzi go głębi i w ten sposób odświeŝał zaśniedziałe umysły dając im światło logicznych argumentów. Ludzie potrafiący się dobrze wysławiać byli nim oczarowani, a zaprzeczanie jego zaletom było równoznaczne z ordynarnym kłamstwem. Pisząc o Khulafa al Rashidiin [arab. Liczba mnoga: Kalifat Właściwie Prowadzony] Obiecany Mesjasz (as) stwierdził, iŝ podąŝając za Prorokiem (saw) udowodnili poprzez swoje postępowanie, Ŝe widzieli na własne oczy Niewidzialnego Boga i tak właśnie było. Jeśli nie było to prawdą, to dlaczego byli gotowi bez wahania porzucić swój lud, swoją ojczyznę, majątki, przyjaciół i rodziny? Zaprawdę, mogła to być jedynie wiara w Boga. Bezgranicznie ufając Jedynemu Bogu dokonywali zdumiewających czynów. To była po prostu wiara i nic innego. Po drugiej stronie byli zwykli ludzie ze swoimi doczesnymi zwyczajami, ale nie mogli zwycięŝyć. Wprawdzie było ich więcej i posiadali lepsze wyposaŝenie, ale nie mieli wiary i z tego powodu zostali zniszczeni. Tymczasem Towarzysze pokonywali kaŝdego siłą swojej wiary. Wysłuchali wezwania niewykształconego, ale prawdomównego człowieka, który stwierdził, iŝ został posłany przez Boga i przyłączyli się do niego, a potem poszli za nim z bezgranicznym oddaniem. A tak bardzo zmieniła ich tylko jedna rzecz - wiara, bo wiara w Boga jest czymś najwspanialszym, co moŝe nas spotkać. Obiecany Mesjasz (as) napisał, Ŝe jedną z zasad naszej wiary jest oddawanie szacunku świętym ludziom, a szanowanie zajmowanych przez nich pozycji ma równieŝ duŝe znaczenie. Nie naleŝy przekraczać pewnych granic, ani grzeszyć tak, jak nie czynił tego Prorok (saw), ani jego poprzednicy. Ten, kto twierdzi, 10/13

11 Ŝe wszyscy prorocy (as) i nawet Prorok (saw) dostąpią zbawienia dzięki wstawiennictwu Hadhrata Imama Husseina (ra), grzeszy. Obiecany Mesjasz (as) napisał, iŝ istnieje zgodność między nim a Hadhratem Alim i Hadhratem Husseinem(ra). Dodał, Ŝe nikt oprócz Pana wschodu i zachodu nie zna tego sekretu. Powiedział, iŝ kochał Hadhrata Alego (ra) i obu jego synów, a ten kto jest ich wrogiem musi liczyć się z jego wrogością. Dalej napisał, iŝ takŝe w islamie ludzie o Ŝydowskich cechach prześladowali w kaŝdej epoce BoŜych świętych. Przykładem moŝe być to, jak tysiące szalonych ludzi porzucił Hadhrata Husseina (ra) i przyłączyło się do Jazida oraz zaczęło prześladować niewinnego imama nie tylko słowami, ale teŝ czynami, aŝ w końcu pozbawili go Ŝycia. Wielokrotnie szykanowali muŝaddidów, imamów i sprawiedliwych spośród ummah obrzucając ich obraźliwymi epitetami. Tysiące prawdomównych ludzi cierpiało prześladowania z ich strony. Nie tylko nazywali ich niewiernymi, ale nie wzdragali się przed więzieniem ich i zabijaniem. Trwało to dopóki nie nadszedł czas Obiecanego Mesjasza. Ludzie głosili w kazaniach, Ŝe w XIV wieku islamu przybędzie Imam Mahdi, albo narodzi się potęŝny muŝaddid. JednakŜe gdy pod koniec tego okresu narodził się muŝaddid [arab. Odnowiciel w islamie], a BoŜe objawienie przyniosło mu imię Obiecany Mesjasz, to zapanowało zło i choć wykrzykiwał swoje imię do całego świata, to oni przeklinali go mówiąc, Ŝe kłamie. Prześladowali go na wszelkie moŝliwe sposoby, uciekali się do róŝnych intryg, a nawet starali się go wyeliminować. Obiecany Mesjasz (as) napisał, Ŝe prawdziwie wierzącymi są ci ludzie, których czyny stanowią świadectwo ich wiary. To ci, których serca niosą piętno wiary, dla których dąŝenie do zadowolenia Boga stoi na pierwszym miejscu, którzy kroczą krętymi ścieŝkami Taqła [arab. sprawiedliwość, cnota, bojaźń BoŜa], a ich celem jest jedynie uzyskanie BoŜej przychylności i łaski, unikają i wystrzegają się wszystkiego, co mogłoby zwieść ich z tej drogi. Na nieszczęście Jaziid nie był takim człowiekiem. Zaślepiła go miłość do doczesnego świata. Ale 11/13

12 Hussein (ra) był człowiekiem czystego serca i bez wątpienia naleŝał do grona tych świętych ludzi, którzy zostali oczyszczeni przez Samego Boga. Nie ma wątpliwości co do tego, Ŝe jest jednym z przywódców w Raju, a najmniejsza złośliwość skierowana przeciw jego osobie osłabia wiarę tego, który sobie na nią pozwala. Taqła, umiłowanie Boga, wytrwałość, podejmowanie zboŝnych postanowień, oddawanie czci Bogu i oddanie tego Imama jest dla nas doskonałym wzorem do naśladowania. Serce przepełnione wrogością wobec niego ulega zniszczeniu, a sukces odniesie to serce, które w praktyce udowodni, jak bardzo go miłuje i będzie go naśladować przyswajając sobie jego wiarę, moralność, odwagę. Taqła, wytrwałość i wszystkie zalety wynikające z umiłowania Boga. Jednak tacy ludzie są ukryci przed wzrokiem świata. Nikt, oprócz tych spośród których się wywodzą, nie zna ich wartości. Świat nie potrafi ich rozpoznać, poniewaŝ właściwie do niego nie naleŝą. Dlatego właśnie Hussein (ra) został umęczony, bo świat go nie rozpoznał. Pogardzanie Hadhratem Husseinem (ra) jest ogromnym brakiem szacunku, a człowiek, który źle o nim mówi marnuje swoją wiarę, bo Bóg staje się wrogiem tych, którzy są wrogami ludzi przez Niego umiłowanych. Hudhur powiedział, iŝ są to piękne i słuszne nauki, które mają na celu zjednoczenie muzułmanów i wyeliminowanie sekciarstwa. Otrzymaliśmy je od tego, którego posłał Bóg, a który przybył w naszych czasach jako szczery i gorliwy wyznawca Proroka (saw) islamu niosąc przesłanie pokoju i pojednania. Niech Bóg sprawi, aby lud muzułmański je zrozumiał, aby islam mógł jaśnieć aŝ po krańce ziemi dzięki odnowieniu swojej chwały. Niech miesiąc muharram upłynie wszędzie bezpiecznie i w pokoju, niech wszyscy muzułmanie swoimi czynami i słowami przyczynią się do tego, Ŝe ich bracia pozostaną bezpieczni. Hudhur powiedział, Ŝe musimy modlić się o pokój we wszystkich krajach muzułmańskich i o uratowanie ich przed nieładem. Większość państw przechodzi trudny okres, dlatego niech Bóg obroni islam i muzułmanów przed wszelkim złem. Zamiast się rozwijać kraje muzułmańskie cofają się w rozwoju. Pewne obawy wywołuje równieŝ ogólna światowa sytuacja ekonomiczna, co 12/13

13 odbija się szerokim echem nawet w najbardziej oddalonych państwach. Kolejna krytyczna i pełna niepokoju sytuacja, jaka się rozwija to ta, Ŝe świat szybkim krokiem zmierza ku trzeciej wojnie światowej. Niech Bóg ulituje się na ludzkością i obdarzy ją rozsądkiem. Hudhur dodał, iŝ w obecnej sytuacji musimy bardzo duŝo modlić się i podjąć wszelkie moŝliwe środki zapobiegawcze. Niech Bóg nam pomoŝe. 13/13