Wydanie. Redaktor Naczelny: Alicja Urban. Z-ca redaktora naczelnego: Monika Pawlukiewicz. Skład i grafika: Piotr Gral. Zdjęcia: Natalia Oliwia Łoś

Transkrypt

1 Wydanie listopadowe 2011r. Tłum rozszalałych fanów skandujący Twoje imię. Największe stadiony świata wypełnione po brzegi. Światła, dym. A na scenie- Ty! Cała publika śpiewa Twoje piosenki, za kilka dni przeczytasz relację z koncertu w,,bravo... Kto nigdy nie marzył o takiej sławie? Str. 2 Większość z nas utożsamia osoby starsze z powolnymi, schorowanymi dziadkami. Oczywiście są od tego wyjątki i właśnie takimi są bohaterowie tego artykułu. Trzech starszych panów dających niezłego bluesowego czadu na scenie The Holmes Brothers. Str.4 Pewnego dnia, nie tak dawno temu w naszej szkole wszystkie klasy pierwsze zostały zapędzone na aulę, zniechęcone widmem spędzenia w niej prawie czterech godzin, na wysłuchiwaniu kolejnej z licznych opowieści o uzależnieniach. Str 5 "Jak nie pójdziesz na studia nie dostaniesz dobrej pracy!", "Studia zapewnią Ci lepszy start w życiu!". Słyszymy to codziennie. Kilka razy dziennie. W domu, w szkole, u rodziny. Str. 6 Na ekranie w równym tempie miga kursor. No cóż, artykuł sam się nie napisze. Trzeba mu w tym jakoś pomóc. Z lewej strony biurka piętrzą się zeszyty, bezczelnie śmiejąc się do mnie nieodrobionymi zadaniami domowymi Str. 8 Jesień to czas, można powiedzieć, wyjątkowy. To właśnie w tym okresie obchodzimy Święto Zmarłych, podczas którego większość z nas, zapalając znicz na grobie kogoś bliskiego, Str. 9 Redaktor Naczelny: Alicja Urban Z-ca redaktora naczelnego: Monika Pawlukiewicz Skład i grafika: Piotr Gral Zdjęcia: Natalia Oliwia Łoś Redaktorzy: Paulina Rudzis, Teresa Zmaczyńska, Hubert Nadolny, Maciej Kwiatek, Alicja Zielińska, Marta Ruczyńska

2 Redakcja: Dzień dobry. Witam Cię. Dobry wieczór państwu. Zapraszam serdecznie do lektury artykułu,,kilka słów do...". Naszym dzisiejszym gościem jest Arkadiusz Królak z klasy IIb. Arek: Witam, witam państwa, witam panią. R: Skoro już się przywitaliśmy, przejdźmy do rzeczy. Jak to się stało, że w ogóle zainteresowałeś się muzyką? A: Ciężko to określić. W formie słuchania, w jakimś stopniu od zawsze miałem z nią kontakt. Jeśli chodzi o granie myślę, że było to między 12 a 13 rokiem życia. Kumpel puścił mi kiedyś płytę Green Day'a,,American Idiot, która całkowicie rozwaliła mi system i zwróciła uwagę na to, że gitarowe brzmienia to coś, co mi najbardziej odpowiada. Zakochałem się w tym zespole, a reszta kapel przyszła już potem do mnie jak lawina. R: Kiedy po raz pierwszy poczułeś, że chcesz mieć własny band? A: Pomysł na zespół urodził się właśnie podczas słuchania,,american Idiot. To było raczej młodzieńcze i banalne, ale wtedy pomyślałem o tym, że chcę być rockmanem. Green Day, mimo mojego wielkiego sentymentu do tej muzy, odszedł trochę w zapomnienie na rzecz innych zespołów, nurtów albo nawet gatunków. Ale marzenie o byciu gwiazdą rocka pozostało! R: W takim razie, przechodząc do sedna wywiadu, opowiedz nam coś o swoich zespołach. A: Pierwszy zespół powstał, kiedy miałem 13 albo 14 lat. Ćwiczyłem już wtedy od jakiegoś czasu na gitarze, brat pukał na perkusji. Niekompetentny i niewłaściwy na tym stanowisku pan zaproponował nam granie na festiwalu młodych talentów. No to wziąłem sąsiada i nauczyłem go w 2 tygodnie dwóch kawałków na basie. Tak powstało DSB, mój najdłuższy w stażu zespół. Po jakimś czasie dołączył drugi gitarzysta, Miśóś, następnie druga wokalistka Iwona. Jednak chyba nie chodziło o granie genialnej muzyki- bawiliśmy się i cieszyliśmy swoją obecnością. Powstało parę ciasteczek, których nikt nigdy, niestety, nie zjadł. Reszta moich kapel to jakieś kilkudniowo-tygodnio-miesiącowe projekty, których już teraz będzie kilkadziesiąt, a nie kilkanaście. Troszkę dłu- Wywiad Tłum rozszalałych fanów skandujący Twoje imię. Największe stadiony świata wypełnione po brzegi. Światła, dym. A na scenie- Ty! Cała publika śpiewa Twoje piosenki, za kilka dni przeczytasz relację z koncertu w,,bravo... Kto nigdy nie marzył o takiej sławie? Niestety, zwykle to właśnie na ambitnych planach kończy się nasza wspinaczka na szczyt. W tym wydaniu gazetki macie możliwość przeczytania wywiadu z osobą, która jest na najlepszej drodze, aby zaśpiewać kiedyś na jednej scenie z największymi gwiazdami! żej grałem jeszcze w Rogaczu z piwnicy, ale też w końcu przestaliśmy płodzić muzykę. Miałem też parę przygód z hiphopem, ale nie jest to jakoś szczególnie warte wspominania. Aktualnie gram w Stopklatce z Miłomłyna. R: A jakie masz muzyczne plany na przyszłość? A: Muzyka to mój główny przyszłościowy plan, chcę żyć dla niej, nie koniecznie z niej. Poświęcenie się tylko muzyce i brak konieczności jakiejkolwiek innej formy zarobkowej byłby najbardziej piękną rzeczą, jaka może mnie spotkać. Niestety, w naszym kraju jest to trochę nierealne. R: A jeśli jednak nie uda się z muzyką, to co wtedy? A: Trochę piszę, może to jest jakaś alternatywa. Moje życie powinno się kręcić wokół jakiejś formy artyzmu, bo inaczej będę grabił stare babcie, albo skręcał długopisy. Nie mam pojęcia. Kiedyś myślałem o dziennikarstwie, ale to trudna sprawa. R: Jaki byłby Twój muzyczny szczyt marzeń? A: Jest ich parę. Myślę, że zdobywanie jednego, prowadziłoby do drugiego, więc w pierwszej kolejności byłoby to wydanie dobrej, dobrze rozprowadzonej i promowanej płyty. Następnie zagrałbym parę wielkich koncertów, być może coś takiego, jak koncert na festiwalu Woodstock, co jest chyba moim osobistym wielkim marzeniem. Spełnieniem pragnień, jeśli chodzi o muzyczną karierę, jest życie z muzyki. R: Wspomniałeś o pisaniu. Długo już tworzysz własne teksty? A: Pierwsze powstały na potrzebę wyżej wspomnianego festiwalu. Od tamtej pory nie przestaję wierszować. S T R. 2

3 R: Masz jakichś ulubionych poetów? A: Wielu. Większość z nich to degeneraci, alkoholicy, samobójcy, niedoszli samobójcy, ćpuni i narcyzi. Jednak moim najbardziej ukochanym i ulubionym twórcą jest Janek Rybowicz. R: Co jest w nim takiego fascynującego? A: Śmiech przez łzy albo raczej łzy przez śmiech. Każdy pojedynczy wiersz, stawał się jego tabletką na życie. Był strasznym czubem, ale chyba potrafię go zrozumieć. Mógłbym mówić o moim uwielbieniu do jego wierszy przez trzy godziny, ale wasza gazetka to nie trzytomowy zbiór wywiadów. R: A czy w sferze muzycznej jest ktoś, kto Cię inspiruje? A: Jest wiele postaci, które mają na mnie spory wpływ. Od Kurta Cobaina, przez Freddiego Mercury ego, Micheala Jacksona, aż do Magika. Każdy z nich w swój indywidualny sposób wpłynął na moje postrzeganie muzyki. Oprócz tej czwórki jest jeszcze wielu, naprawdę wielu artystów, którzy są dla mnie natchnieniem. R: Opowiedz coś o swoich koncertach. Nasi czytelnicy uwielbiają skandale. A: Na początek zapraszam wszystkich na nasz morąski koncert, na którym musicie być! Poza tym mamy parę ofert, planów, nic oficjalnego. Jeśli chodzi o przeszłe koncerty, to kilka tygodni temu graliśmy w dosyć znanym warszawskim klubie Progresja- nie było tłumów, mimo to jestem zadowolony. Podobało się nam, podobało się naszym znajomym i nieznajomym podobno też. To samo mogę powiedzieć o koncercie w Andergrandzie, w Olsztynie. Musimy się jeszcze trochę ze sobą dotrzeć, ale myślę, że całkowite zgranie jest kwestia paru miesięcy. R: Parę słów dla ludzi marzących o rockowej sławie? A: Zmieńcie dilera. Rozmawiała A. Urban Od 2008 roku przeprowadzam akcję oddawania krwi w Zespole Szkół Licealnych i w Zespole Szkół Zawodowych i Ogólnokształcących w Morągu Od 2008 roku przeprowadzam akcję oddawania krwi w Zespole Szkół Licealnych i w Zespole Szkół Zawodowych i Ogólnokształcących w Morągu. Akcja przeprowadzana jest 4-3 razy do roku. Zawsze mam komplet chętnych, czyli 50 osób. Po weryfikacji (nie wszyscy mogą wziąć udział ze względów medycznych czy innych) krew oddaje około 35 osób, jednorazowo po 450ml krwi. Ostatnia Akcja odbyła się r., krew oddało 28 osób. Jestem pełna podziwu dla odwagi, spontaniczności i bezinteresowności młodzieży. Stwierdzam, że mamy wspaniałą młodzież. Krew jest darem życia, czymś co, mimo postępów medycyny, nigdy nie zastąpimy niczym. Dziękuję, że mimo nauki i innych obowiązków macie czas i bardzo chętnie uczestniczycie w akcjach krwiodawstwa. Zliczając krew oddaną do ostatniej akcji młodzież oddała ok. 150 litrów krwi! Jeszcze raz pochylam głowę i dziękuję moim krwiodawcom. Pielęgniarka Irena Puścian Osoby które oddały krew podczas akcji r. Osoby które oddały krew podczas akcji r. III E Pieniak I. III B Rzepka A. Lasikowski I. Żarnoch A. Osmański M. Niedźwiecka M. Tomczuk Sz. Wiśniewska U. Roguska A. Galanek A. III D Mędrzycka A. Grodź I. Heinich K. Bilewicz M. Meler M. Skolimowska M. Olewniczak A. Kopeć M. Bulwan M. Wronka B. Szewczyk M. Niewiadomski R. Ferster K. Wiśniewska D. Żurawski I. III C Łonicka K. Wyrębiak K. Kurek K. Ciok P. Skop M. Patalon J. IIIT Siniarski D. Kędzierski D. II B Królak A. S T R. 3

4 Większość z nas utożsamia osoby starsze z pow o l n y m i, s c h o r o w a - nymi dziadkami. Oczywiście są od tego wyjątki i właśnie takimi są boh a t e r o w i e tego artykułu. Trzech starszych panów dających niezłego bluesowego czadu na scenie The Holmes Brothers. To właśnie oni wystąpili na jesiennej edycji Ery Jazzu (łącząc to z ich koncertową trasą po Polsce), a ja miałem szczęście być na ich koncercie 5 listopada w gdyńskim klubie Ucho. Pierwsze zaskoczenie po wejściu do Ucha Hej, czy ja tu jestem najmłodszy? średnia wieku zgromadzonych, na oko, to około 40 lat! Natomiast drugi szok nastąpił, kiedy z backstage u wyszła do wnętrza klubu jedna czarnoskóra osoba i za chwilę druga. To był Wendell Holmes(band lider) i Popsy Dixon(perkusista) bez tłumów ochrony! Panowie w śród oklasków spokojnie przeszli obok naszych krzeseł i podążyli w stronę baru. Oczywiście, nie mogliśmy odpuścić sobie okazji do zdobycia autografów! Wracając zaatakowaliśmy muzyków niosących soczki i poprosiliśmy o autografy. Za nami przybiegła od razu cała sala jednak tłumacz zmusił Holmsów, aby poszli dalej ogłaszając, że na autografy będzie czas po koncercie. Po zapowiedzi i powitaniu jakiegoś tam posła na scenę, bez żadnych supportów, wyszły gwiazdy wieczoru. Od razu dało się odczuć, że pomimo wieku panowie mają więcej życia niż niejeden młody! Występ zaczęli od Amazing Grace i następnie dali dwu godzinny, pełen życia i pozytywnych emocji występ. Basista Sherwood robił cały Starzy, ale jarzy czas niepowtarzalne miny, Wendell stworzył niesamowity kontakt z widownią, a Popsy powalił wszystkich swoim różnorodnym wokalem. Na koniec nie zabrakło bisu, którym była piękna kilku minutowa bluesowa improwizacja. Zachęcam wielbicieli klimatów bluesa i soulu do zapoznania się z tym zespołem! Po koncercie artyści bez żadnych zahamowań wyszli do widowni. Posypały się autografy i zdjęcia. Kiedy sala trochę się już rozluźniła i my zrobiliśmy sobie zdjęcia z Holmsami. Oczywiście, nie zabrakło też rozmowy i śmiechu, gdyż wszyscy trzej panowie okazali się przesympatyczni. Rozmawiając z Popsym doznałem szoku kiedy spokojnie odpowiedział, że ma 69 lat! I tu ciekawostka reszta zespołu jest od niego starsza! Podsumowując: świetni artyści i świetny występ! Bierzmy z nich przykład- 70tka na karku, a tyle życia! Tomasz Urbaszek S T R. 4

5 Przyczajone postanowienia Pewnego dnia, nie tak dawno temu w naszej szkole wszystkie klasy pierwsze zostały zapędzone na aulę, zniechęcone widmem spędzenia w niej prawie czterech godzin, na wysłuchiwaniu kolejnej z licznych opowieści o uzależnieniach. Większość zastanawiała się jedynie nad tym, czy wypuszczą ich na przerwy i jak uda się im nie zasnąć. Część potraktowała program NOE jako Niekoniecznie Obowiązkowy Epizod i albo po prostu się nie zjawiła, albo uciekła po pierwszej godzinie. A szkoda, bo to nie był jedynie monotonny monolog. Mogliśmy brać czynny udział w zajęciach. Z największym entuzjazmem spotkało się odgrywanie scenek. Ochotnicy udawali rodzinę, w której występuje problem z alkoholem. Mimo, że bardzo rozśmieszyli oglądających, to myślę, że taki przekaz łatwiej trafi do młodych ludzi niż przydługi wykład. Pod koniec przeprowadzono pewne doświadczenie: każdy z uczestników dostał fasolkę i miał ją wrzucić do woreczka, jeżeli tylko uznał, że w przyszłości możliwe by było, aby został abstynentem. Wynik był dość wysoki i raczej zaskakujący, bo zgłosiło się około pięćdziesięciu procent obecnych. Cóż, możemy się jedynie zastanawiać, czy to pierwszoklasiści wykazują taki nagły pęd do trzeźwości, czy po prostu chcieli się pozbyć klejących się do rąk fasolek. Ciekawi mnie również, jak wielu dotrzymało swojego postanowienia. Zwróćmy uwagę, że spotkanie odbyło się w czwartek, a piątkowe wieczory potrafią wywietrzyć z głowy każde postanowienie. Słuchając opowieści ludzi pracujących z uzależnionymi lub samych alkoholików łatwo powiedzieć sobie: Nigdy więcej! Od jutra zostanę abstynentem., a przychodzi kolejny weekend, następna impreza i błędne koło zaczyna się od nowa. Jutro zamienia się w pojutrze, następny tydzień, miesiąc, po świętach, po sylwestrze i w końcu okazuje się być jednym wielkim nigdy. Zapominamy, dopóki przyczajone w naszej podświadomości postanowienia znowu nie rzucą nam się w oczy. Wtedy pojawia się żal i rozczarowanie, że znowu nam się nie udało i kolejny raz zaczynamy od jutra. Nie zamierzam tu pisać żadnego umoralniającego kazania, bo w końcu każdy ma prawo do własnego zdania, a opowieści o szkodliwości nałogów jest tak wiele, że już nikt nie zwraca na nie uwagi. Zastanawia mnie tylko jedno, a mianowicie, czy warto oszukiwać samego siebie? Przecież każdy wie, jaki jest i co robi ze swoim życiem, a fasolka wrzucona do woreczka nie zrobi z niego stuprocentowego abstynenta. Nie wiem czy warto tworzyć kolejne łańcuszki pięknych postanowień, których realizacja jest nam tak bliska jak Polsce biegun południowy. Ja nie mówię przecież tylko o alkoholu. Kto z nas może z czystym sumieniem powiedzieć, że nigdy nie obiecał sobie czegoś w stylu od jutra będę się uczył, po nowym roku przestaję jeść słodycze lub po prosu nigdy więcej i po kilku dniach odeszło to w zapomnienie? Tak, jasne. Nigdy więcej, aż do następnego razu. Przyczajone postanowienia pojawiają się jak wyrzut sumienia i tylko psują nam nastrój, aby za jakiś czas znów zniknąć. Nie mam nic przeciwko postanowieniom, nie o to chodzi. Tylko chyba lepiej zaangażować się całkowicie w jedną rzecz, niż powierzchownie ogarniać dziesięć mniejszych. Marta Ruczyńska S T R. 5

6 Do biegu, gotowi- na studia marsz! "Jak nie pójdziesz na studia nie dostaniesz dobrej pracy!", "Studia zapewnią Ci lepszy start w życiu!". Słyszymy to codziennie. Kilka razy dziennie. W domu, w szkole, u rodziny. No więc, pod wpływem tych wszechobecnych głosów w mojej głowie, wpisuję w niezawodną wyszukiwarkę Google hasło "studia" i wyświetla mi się wyników. Na szczęście "kierunki studiów" mają już tylko wyników. Co za ulga. Profil, na którym jestem sprawia, że część i tak mogę sobie wybić z głowy, bo nie będę miała odpowiednich predyspozycji (czytaj: nie będę miała zdanego przedmiotu na maturze, który wymagany jest na danym kierunku). To zaprawdę bardzo dobra wiadomość. Chyba, że w trzeciej klasie stwierdzę, że jestem stworzona do ekonomii i będę miała, kolokwialnie mówiąc, problem. Ale, ale- nie poddając się tej smutnej myśli i będąc nadziei, że jednak do końca licealnej edukacji pozostanę wierna protistom, ketonom i fosforanowi dinukleotydu nikotynamidoadeninowego kontynuuję swoje poszukiwania w "wąskim" zakresie biologii i chemii. Na pierwsze miejsce, oczywiście, wybija się medycyna. I tu pojawia się pewien konflikt tragiczny. Perspektywa zarabiania dość dużej ilości pieniędzy i zapotrzebowanie na lekarzy walczy ze świadomością 12 lat nauki, zarywania nocy, anatomii po łacinie i takimi tam mało istotnymi sprawami. Tymczasem biologia i chemia zawiera różnorodną paletę kier u n k ó w. Przez biotechnologię, weterynarię, ratownictwo m e d y c z n e czy dietetykę. Jak wiadomo- nie samą biologią i chemią c z ł o w i e k żyje. Jakże modne jest przecież prawo, geologia i politechnika. A jeśli ktoś chce być bardziej kreatywny i na przekór całemu światu iść gdzieś, gdzie nie idzie prawie nikt? Otóż- tu dopiero rodzą się możliwości! Filozofia czy nauki o rodzinie to już przereklamowany sposób- co powiecie na sinologię, logistykę obszarów wiejskich czy Ochronę Odgromową. W Ameryce są oczywiście dziwniejsze kierunki- np. filozofia Homera Simpsona. Słyszałam też o studiach pornograficznych w Korei, ale to tak tylko jako ciekawostka :) Ale najpierw wypadałoby zdać maturę. Tak na miły początek przygody studenckiego życia. A jeśli jednak nie będziemy potrafili wybrać, wybierzemy źle albo w ogóle nie zdecydujemy... No cóż zawsze możemy przeczekać ten następny rok, rozmyślając nad tym wszystkim podczas zbierania pomidorów w Hiszpanii albo poprawiając wynik z poprzedniego roku :) Teresa Zmaczyńska S T R. 6

7 Bo nauczyciel to bardzo ciekawy temat Uczeń temat rzeka. Ale dlaczego wciąż pisać o sobie? Są tacy, którzy nie mówią o sobie nic, wzbudzając szczególne zainteresowanie. Są z językiem osobliwym, charakterystycznym tylko dla nich samych (udokumentowanym na końcach uczniowskich zeszytów oczywiście); są szczególnie lubiani, z którymi żyje się dobrze, do czasu, gdy na horyzoncie klasy matematyczno-fizycznej nie pojawi się gargantuiczna praca klasowa z przedmiotu zdecydowanie nie-profilowego, a także ci bardziej surowi i nieubłagani. Taki nauczyciel niekiedy może stać się Wrogiem Publicznym Nr 1, a przed jego lekcją nie sposób nie zauważyć setek notatek w rękach uczniów, gorliwie powtarzających materiał z ostatnich lekcji. Ale często okazuje się, że to właśnie on sprawił, iż Twoja przygoda z liceum nie zamieniła się jedynie w wyjątkowo mglisty epizod coś w głowie pozostało. Jednak od samych pedagogów o wiele bardziej emocjonujące zdają się być prowadzone przez nich zajęcia. Na przykład, powiedzmy, humaniści na lekcjach języka polskiego z szerokim uśmiechem staramy się sprostać roli erudytów, za których uchodzimy i przełamać stereotyp, że wybraliśmy ten profil, ponieważ mamy trójki z matematyki (to rzadko wychodzi ). Przedmioty ścisłe mijają najszybciej, bo z żartem i przymrużeniem oka. Kiedy dochodzi do odpytywania, najczęściej nie obejdzie się też bez składania rąk jak gdyby do modlitwy i powtarzania w myślach obym to nie był ja - skutkującymi sporadycznie. W kwestii konfliktów na polu nauczyciel-uczeń niewiele można powiedzieć; prawdziwe okazuje się stwierdzenie, że klasa pierwsza to czas, kiedy dopiero zaznajamiamy się z wymaganiami, jakie stawiają przed nami inni, ale i sprawdzamy samych siebie. Profesorowie nadal zaglądają do dzienników, by przypomnieć sobie nasze imiona, a my, aby udzielić odpowiedzi na pytanie Kto uczy cię b i o l o g i i / h i s t o r i i / j a k i e g o k o l w i e k - i n n e g o - przedmiotu? potrzebujemy więcej niż pięciu minut. Ale kiedy skończymy szkołę, kiedy zaczną się studia, a potem praca, postać nauczyciela z pewnością przestanie jawić się jak z koszmaru; przepytujący z najdrobniejszych szczegółów lekcji, zaskakujący czasem małą kartkóweczką z tych trzech ostatnich, zamieni się w dobrego znajomego, który z cierpliwością wyjaśniał zagubionym humanistom, w jaki sposób wyznaczyć kąt, pod jakim musi płynąć kaczka, by jej ruch był prostopadły do nurtu rzeki. Ewa Bogusławska S T R. 7

8 Czas... Na ekranie w równym tempie miga kursor. No cóż, artykuł sam się nie napisze. Trzeba mu w tym jakoś pomóc. Z lewej strony biurka piętrzą się zeszyty, bezczelnie śmiejąc się do mnie nieodrobionymi zadaniami domowymi. Po prawej leży niedokończone wypracowanie z polskiego, przykryte referatem o odżywianiu z biologii. Przede mną pusty kubek po kawie. Obok zaraz postawię następny, żeby ten pierwszy nie czuł się samotnie. A ja sennie. Na podłodze walają się jakieś ubrania i podręczniki. Kot bezwładnie zwisa z fotela, jak zegary na obrazach Salvadora Dali. Wydawać by się mogło, że nie ma tu już miejsca na nic innego. A jednak jest coś, czego zawsze mi brakuje. Czas, dajcie mi czasu! Dlaczego jest tak, że im więcej mam do roboty, tym bardziej mi się nie chce? Trzy miliony sprawdzianów na jutro, a ja spokojnie siedzę na kwejku po raz kolejny oglądając te same obrazki. I tylko patrzę, jak wskazówki zegara zataczają pełne koło, zabierając mi cenny czas, który mogłabym, jakże ciekawie, spędzić ucząc się dopływów Wisły. Zawsze na początku jest faza paniki. O mój Boże, nie zdążę z tym wszystkim, już teraz zabieram się do roboty! Potem następuje fala mobilizacji i idę do książek. Taak, pouczę się! W tym momencie przychodzi zwątpienie. Nie dam rady, za dużo tego. Powolutku wkrada się re- zygnacja. To nie ma sensu, i tak nie zdam matury. No więc co robię? Spokojnie wracam do komputera i zamieniam kwejka na facebooka. Pogodziłam się już z tym, że skoro i tak mam nieprzespaną noc przed sobą, to chwilka nicnierobienia nic nie zmieni. Najgorsze jest to, że te chwilki jakoś dziwnie się rozmnażają. Jako biolchem śmiem twierdzić, iż jest to być może nawet, tak, to bardzo prawdopodobne, pączkowanie. No i z 10 minut wypączkowały mi 2 godziny. Ten ogrom pracy próbuje sobie tłumaczyć nie tym, że jestem zwyczajnie leniwa i zostawiam wszystko na ostatnią chwilę. Nie, to nie przez to! Jak na złość wszystkie prace klasowe zbiegają się w jednym terminie. I potem tylko urocze pytania nauczycieli:,,jak to macie już limit prac klasowych w tym tygodniu? I na za tydzień też? To kiedy ja mam to wpisać?! A co tam, wpisuje pan\ pani nadprogramowo, nie obrazimy się! Wiecie, że napisanie tego króciutkiego artykuliku zajęło mi ponad godzinę? Jakbym się odcięła od internetu, wyłączyła telefon, zamknęła w pokoju bez żadnej drogi dostępu do kuchni, to pewnie uwinęłabym się w 15 minut. A tak siedzę wciąż i piszę, jednocześnie co 5 minut idąc do lodówki, z nadzieją, że coś dobrego się w niej zmaterializuje. I wiecie, jak stratnie na tym wychodzę? Bo nie mam ani artykułu, ani jedzenia;( Alicja Urban S T R. 8

9 Jesienna zaduma Jesień to czas, można powiedzieć, wyjątkowy. To właśnie w tym okresie obchodzimy Święto Zmarłych, podczas którego większość z nas, zapalając znicz na grobie kogoś bliskiego, zatrzymuje się na chwilę w tej szarej gonitwie codzienności Wspominamy tych, którzy już odeszli oraz zastanawiamy się głębiej nad sensem ludzkiego życia. Właśnie takie refleksje mieliśmy okazję usłyszeć podczas montażu słowno-muzycznego, który odbył się w naszej szkole 25 listopada. W przedsięwzięciu wzięli udział uczniowie klas drugich ( P. Kaczówka, A. Królak, M. Kwiatkowska, W. Majewska, M. Mekelburg, A. Urban, T. Zmaczyńska), którzy po raz kolejny pokazali swoje wielkie umiejętności i udowodnili, że muzyka i słowa potrafią naprawdę wiele. Nie zabrakło także nowych talentów-uczniów klas pierwszych ( K. Przetacka, G. Rawska, M. Romanowska, K. Tomczuk), którzy moim zdaniem, będą godnymi następcami swoich starszych kolegów. Nad techniczna stroną przedstawienia czuwali M. Osmański i R. Niewiadomski. Cały występ składał się z przedstawienia refleksji na temat ludzkiego życia, konieczności wykorzystywania w pełni każdego dnia, przemijania. Wszystko to przeplatane było nastrojowymi utworami- tymi znanymi jak i autorskimi (za co należą się ogromne gratulacje dwójce uczniów). Ktoś mógłby pomyśleć, że to przecież nudne, że taka forma występu niewiele wnosi. Nic bardziej mylnego. Panujący na szkolnej auli klimat był tego dnia naprawdę wyjątkowy. Dał możliwość oderwania się od codziennych, prozaicznych spraw i wejrzenia w głąb samego siebie. Nie zabrakło także momentów bardzo wzruszających. Za to wszystko należą się ogromne sło- wa uznania Pani Profesor Krystynie Horbacz, która czuwała nad wszystkim. Po raz kolejny zachwyciłam się umiejętnościami nastoletnich artystów. Wszystko to, co pokazali, było wręcz idealne. Ale żeby zbytnio nie kadzić (czego podobno występujący nie lubią, bo czasem wolą usłyszeć kilka słów krytyki J) powiem, że było kilka drobnych technicznych błędów. Jednak nie obniżyły one w żaden sposób poziomu całego przedsięwzięcia. No, i tyle mi wyszło z mojej krytyki J. Cóż więcej mogę napisać Mam wielką nadzieję, że tego typu występy będziemy mieli okazję oglądać częściej. Pozostaje mi po raz kolejny pogratulować wszystkim biorącym udział w tym przedstawieniu i rozpocząć niecierpliwe odliczanie do kolejnego J. Paulina Rudzis S T R. 9

10 Piłka nożna. Czyli wyładowanie emocji i odskocznia od życia codziennego. Weekendy to czas zazwyczaj na bezgraniczne lenistwo w domu, odpoczynek przed TV z dobrym filmem i spanie do późna. Jednak nasi drodzy koledzy ze szkoły poświęcają czas na coś, co jest lekiem dla Tydzień temu, na arenie morąskiej hali przy Gimnazjum nr 1 rozpoczęła się Morąska Liga Mistrzów halowej piłki nożnej. Wielu naszych kolegów bierze udział w owych rozgrywkach. Po obejrzeniu meczy w ich wykonaniu mogę śmiało stwierdzić, że radzą sobie bardzo dobrze, biorąc pod uwagę to, że zawodnicy turnieju są od nich o kilka, a nawet kilkanaście lat starsi. Frekwencja osób na trybunach świadczy o tym, że piłka nożna wzbudza wielkie zainteresowanie. Bardzo dobrze, że są tacy ludzie, którzy robią coś w kierunku rozwoju sportu m.in. rozgrywki dla młodych, utalentowanych sportowców. Gorąco polecam przyjście na hale w sobotnie dni. Mecze dostarczają dużo emocji i wrażeń, a poza tym lepsze to niż siedzenie w domu. ;) Oto wypowiedzi zawodników z naszej szkoły odnośnie tego czym dla nich są sobotnie wieczory spędzone ze sportem: * Iwan : Dla fanatyków piłki nożnej, udzielających się w tutejszych klubach to był koniec sezonu jeśli chodzi o grę na trawie i orliku. Liga ta zapewnia wielu z nim miejsce do dalszych treningów i chęci rywalizacji między sobą co prowadzi do świetnej zabawy co weekend bez względu na pogodę itp. * El Grecco : Sobotnie rozgrywki na hali, dla mnie, jako piłkarza to tak na prawdę dzień rywalizacji i walki. Dzień, w którym robi się wszystko, aby zwyciężyć. Pokazać swoje zalety szerszej publiczności. To w jakis sposób wypromowanie swojej osoby. Co tydzień ludzie spotykają się na hali, komentują poczynania swoich ulubionych zespołów, omawiają sprawy związane z polityką, a także załatwiają swoje interesy. Dla mnie to forma rozrywki, bo w tym smutnym Morągu i tak się nic nie dzieje. Dobrze że chociaż jest coś na hali. W ogóle morąska hala to tak naprawdę nasze centrum rozrywki. Ja po swoim meczu oglądam mecze innych drużyn, ponieważ chce zobaczyć co oni prezentują, co mogą osiągnąć na tej lidze. Gra dużo moich znajomych, a więc to jest także forma rywalizacji, jak gramy przeciwko sobie. Każdy chce pokazać, że na boisku jest mocniejszy pod każdym względem. Uważam, że sobotnia liga na hali jest bardzo potrzebna, ponieważ tam można spotkać się z przyjaciółmi, powiększać swoją wiedze na temat piłki nożnej, halówki. Niektórzy to w sobotę dowiadują się co się dzieje w ogóle na świecie, bo są aż tak zacofani. To jest też forma takiego wyładowania się na boisku, odskoczni od życia codziennego. * Mucha : Piłka halowa to coś więcej aniżeli tylko gra. To coś, w co można się wkręcić i ciężko z tego wyjść. Radość drużyny i ludzi siedzących na trybunach po strzeleniu bramki są wręcz bezcenne. Uważam tę formą spędzenia czasu za bardzo atrakcyjną, pozwalającą ciekawie i aktywnie urozmaicić wolny czas. Czysta i zdrowa rywalizacja podczas meczy jest imponująca. Szczerze polecam grę na hali.