Moduł 6 Zasady instalowania instalacji telewizji kablowej i dozorowej

Transkrypt

1 Moduł 6 Zasady instalowania instalacji telewizji kablowej i dozorowej 1. Zasady instalowania instalacji telewizji kablowej 2. Zasady instalowania instalacji telewizji dozorowej

2 1. Zasady instalowania instalacji telewizji kablowej Telewizja kablowa (pot. nazywana "kablówką") nowoczesna sieć telekomunikacyjna, która pozwala na oferowanie abonentom pakietu programów radia i telewizji oraz szerokiego asortymentu interaktywnych usług multimedialnych (tj. Internet, telefon), realizowana za pomocą techniki hybrid fibre-coaxial (HFC). Telewizje kablowe wykorzystują do transmisji pasmo od ~50 do ~900 MHz. Każdy program zajmuje 8 MHz (w standardzie PAL D/K, D1), więc przez kabel koncentryczny można przesłać do 94 programów stacji telewizyjnych 1. Główna stacja czołowa Główna stacja czołowa jest podstawowym elementem nowoczesnej sieci szerokopasmowej. Jej zadaniem jest: wprowadzanie szerokiego pakietu programowo-usługowego, składającego się z programów radia i telewizji, odbieranych drogą satelitarną, naziemną oraz wprowadzanych miejscowo; wprowadzanie, w zależności od aktualnej penetracji sieci, interaktywnych usług multimedialnych takich jak NVOD i transmisja danych (wraz ze wzrostem wymaganej przepustowości usługi te powinny być przenoszone do regionalnej stacji czołowej); transmisja pakietów programowych oraz usług do sieci szkieletowej w celu dotarcia z nimi do odbiorców końcowych (abonentów). Zgodnie z powyższym, zadaniem głównej stacji czołowej jest zbudowanie podstawowej informacji programowo-usługowej, która następnie rozsyłana jest poprzez sieci szkieletowe do regionalnych stacji czołowych. Regionalna stacja czołowa Zadaniem regionalnej stacji czołowej jest odbiór programów i pakietów danych, odebranych z szerokopasmowej sieci szkieletowej, tworzenie indywidualnego pakietu programów i usług, modulacja sygnału analogowego sygnałem cyfrowym (QAM), a następnie dystrybucja zmodulowanego sygnału do sieci dostępowej HFC. Regionalna stacja czołowa umożliwia uzupełnienie podstawowej oferty programowej o kanały telewizyjne i radiowe odbierane lokalnie, wzbogacając ją i dostosowując do oczekiwań abonentów danej sieci. Na poziomie Regionalnej Stacji Czołowej wprowadzane są również usługi typu NVOD, transmisja danych, a także wideo na życzenie (wyłącznie w przypadku niewielkiej penetracji sieci tą usługą wraz ze wzrostem ilości korzystających z niej abonentów, usługa wideo na życzenie powinna być przeniesiona do koncentratora). Następnie sygnał przechodzi przez koncentrator. Zadaniem koncentratora w nowoczesnej sieci szerokopasmowej HFC jest: odbiór pakietu programów radia i telewizji oraz usług dodatkowych wprowadzanych w stacji czołowej i przesyłanych do sieci szkieletowej; obsługa systemów umożliwiających świadczenie interaktywnych usług multimedialnych, przeznaczonych dla odbiorców lokalnych; zarządzanie ruchem telekomunikacyjnym w kierunku dosyłowym do abonenta oraz zwrotnym od abonenta w rejonie, w którym występuje kilkanaście-kilkadziesiąt węzłów optycznych; retransmisja pakietu programów i usług przeznaczonych do segmentów sieci dostępowej; 1 2

3 retransmisja informacji zwrotnej do sieci szkieletowej związanej z usługami wprowadzanymi na poziomie regionalnej stacji czołowej lub głównej stacji czołowej. Magistrala optyczna Magistrale optyczne w telewizji kablowej służą do transmisji sygnałów łączami światłowodowymi na duże odległości. W węźle optycznym sygnał jest zamieniany z optycznego na elektryczny i dalej jest już przekazywany przez kabel koncentryczny, a nie, jak to miało miejsce wcześniej, światłowód. 3

4 Rys. 6.1 Schemat instalacji kablowej Źródło: 4

5 2. Zasady instalowania instalacji telewizji dozorowej Systemy kontroli dostępu umożliwiają ograniczenie poruszania się po obiekcie osób, które nie są do tego upoważnione, z możliwością wydzielenia stref, do których dostęp będą miały tylko osoby upoważnione. Systemy te dają możliwość monitorowania, kto i jak długo przebywał w danym pomieszczeniu. Systemy te mogą być również stosowane przy bramach wjazdowych na parking. Można w ten sposób kontrolować zajętość miejsc parkingowych lub ograniczyć dostęp do parkingu wyłącznie dla osób uprawnionych do parkowania. Do systemów kontroli dostępu możemy zaliczyć również systemy kontroli czasu pracy. Umożliwiają one rejestrowanie i automatyczne rozliczanie czasu pracy. Rejestratory gromadzą w swojej pamięci informacje o wejściach i wyjściach pracowników. Dane te można wysłać do komputera, a programy płacowe poddadzą je odpowiedniej obróbce. Kolejną odmianą systemu kontroli dostępu jest system kontroli pracy wartowników. Pozwala on na weryfikację pracy służb chroniących dany obiekt. Można dzięki takiemu rozwiązaniu sprawdzić np. czy obchody są wykonywane zgodnie z harmonogramem. Każdy z wymienionych systemów może pracować jako niezależna aplikacja spełniająca zadania wynikające z cech charakterystycznych. Można również dokonać integracji poszczególnych modułów w jeden duży system, który pozwoli na kompleksowe rozwiązanie problemów związanych z kontrolą dostępu. System Telewizji Przemysłowej (ang. CCTV) stanowi doskonałe rozwiązanie w przypadku kiedy pewne obszary lub obiekty wymagają stałej kontroli i nadzoru, a na ich terenie bezpieczeństwo i życie ludzkie jest zagrożone. Poprzez zastosowanie telewizji przemysłowej zwiększamy poziom bezpieczeństwa na obszarze chronionym poprzez zwiększenie skuteczności pracy służb odpowiedzialnych za realizację zadań ochrony. Systemy telewizji przemysłowej realizując swoje podstawowe funkcje jakimi są identyfikacją rodzaju zdarzenia, wykrywanie osób, identyfikacja osób, identyfikacja pojazdów LPR ANPR, detekcja ruchu, zapis materiałów audio i wideo oddają użytkownikowi szereg często wyselekcjonowanych informacji niezbędnych dla utrzymania wymaganego poziomu bezpieczeństwa obszarów, obiektów podlegających zabezpieczeniu. Daje to nowy wymiar w dziedzinie zabezpieczeń: wykrycie intruza, przekazanie informacji w formie obrazu i dźwięku do odbiorcy sygnału, zapis tego zdarzenia, pełną identyfikację i archiwizację. Wspieramy projektowanie i dostawy systemów CCTV wykorzystując wyszukane dedykowane oprogramowanie, urządzenia, osprzęt najwyższej klasy. Są to m.in kamery wewnętrzne i zewnętrzne, kolorowe i czarno-białe, kamery przewodowe i radiowe, monitory CRT i TFT, urządzenia do transmisji obrazu po łączach telefonicznych, światłowodowych, skrętce telekomunikacyjnej, TCP/IP urządzenia do rejestracji obrazu, w tym rejestratory cyfrowe. Zaleca się następującą procedurę projektowania systemów CCTV: sformułowanie precyzyjnych wymagań użytkowych mające na celu zapewnienie prawidłowe zaprojektowanie systemu i dokonania optymalnego doboru sprzętu. Podstawowe wymagania użytkowe jakie należy rozpatrzyć to: a) Jakiego rodzaju zagrożenia mają być monitorowane i jaki ma być stopień odporności na zniszczenia systemu? b) Jaki obszar ma być monitorowany? c) Jaki jest cel monitorowania poszczególnych stref? d) Jaki typ kamer, obiektywów i monitorów ma zostać zastosowany? e) Jaka powinna być reakcja systemu na naruszenia poszczególnych stref? f) Jaki ma być stopień automatyzacji? 5

6 g) Jaki powinien być czas reakcji systemu? h) W jakich warunkach środowiska mają funkcjonować urządzenia? i) Jaki ma być sposób sterowania systemem? j) Ile jednoczesnych zdarzeń powinien obsłużyć system? k) Jaki jest czas pracy systemu? l) Jaki jest czas przechowywania nagrań? m) Jaka powinna być forma przeszkolenia pracowników obsługujących? n) W jakiej formie i przez kogo ma być prowadzona konserwacja systemu? projektowanie systemu; zainstalowanie i uruchomienie systemu; przekazanie systemu klientowi; konserwacja. Zalecane jest stworzenie niezależnej sieci zasilającej urządzenia sieciowe i system monitoringu podtrzymywanej z zasilania awaryjnego (UPS-a) przez co najmniej 15 minut. Poniżej na rys. 6.2 przedstawiony został schemat poglądowy systemu telewizji przemysłowej CCTV wraz z elementami wykonawczymi. Rys. 6.2 Schemat ideowy Systemu telewizji przemysłowej CCTV Źródło: Opracowanie własne. 6

7 Bibliografia: 1. Borczyński J., Dumin P., Mliczewski A. (2000). Podzespoły elektroniczne poradnik. Warszawa: WKiŁ. 2. Chwaleba A., Moeschke B., Płoszajski G. (2010). Elektronika. Warszawa: WSiP. 3. Parchański J. (2006). Miernictwo elektryczne i elektroniczne. Warszawa: WSiP. 4. Pióro B., Pióro M. (2005). Podstawy elektroniki. Warszawa: WSiP. 5. Chwaleba A., Moeschke B., Pilawski M. (2000). Pracownia elektroniczna. Warszawa: WSiP. 6. Fabijański P., Pytlak A., Świątek H. (2000). Pracownia układów energoelektronicznych. Warszawa: WSiP. 7