PODSTAWOWE ZASADY EDYCJI TEKSTÓW

Transkrypt

1 PODSTAWOWE ZASADY EDYCJI TEKSTÓW

2 Komputer nie jest maszyną do pisania Aby tworzyć poprawne publikacje konieczne jest nabycie stosownej wiedzy z zakresu edytorstwa. Zasady dotyczące opracowania redakcyjnego tekstu odnaleźć można w normach wydawniczych, a także w podręcznikach, np. Adam Wolański, Edycja tekstów, Warszawa Hans Willberg, Friedrich Forssman, Pierwsza pomoc w typografii, Gdańsk 2008.

3 Pismo Język jest utrwalany w publikacjach za pomocą pisma liter, znaków interpunkcyjnych, ideogramów, symboli, odstępów itd., które tworzą płaszczyznowy tekst graficzny. Odpowiednio dobrane parametry typograficzne pisma zapewniają właściwą rozpoznawalność, czytelność i estetykę tekstu.

4 Pismo c.d. Znaki pisma otrzymują swój niepowtarzalny rysunek w krojach pisma. Każdy krój pisma ma swoją nazwę, np.: Calibri Arial pisma bezszeryfowe Garamond Times New Roman pisma szeryfowe

5 Pismo c.d. Tekst złożony krojem szeryfowym czyta się na ogół łatwiej niż zapisany tekstem bezszeryfowym. Kroje szeryfowe stosujemy do składania tekstu głównego publikacji oraz tekstów pobocznych. Kroje bezszeryfowe stosujemy do składania krótkich elementów tekstu, jak np. tytuły.

6 Pismo c.d. Poszczególne kroje pisma maja swoją odmianę: proste (antykwa, normal, regular), pochyłe (kursywa, italic), półgrube (bold). Zbiór odmian jednego kroju pisma nosi nazwę r o d z i n y fontów. Wszystkie odmiany kroju pisma należy stosować w tekście publikacji w sposób konsekwentny i jednolity. Należy zachować umiar w stosowaniu wyróżnień.

7 Wyróżnienia

8 Nigdy nie pisz wersalikami

9 Wyrównywanie wierszy tekstu Tekst może być wyrównany: obustronnie (wyjustowany) tak wyrównany jest zazwyczaj tekst główny oraz teksty poboczne, lewostronnie (do lewego boku kolumny) tak wyrównuje się np. tytuły rozdziałów, prawostronnie (do prawego boku kolumny) tak wyrównuje się np. podpis autora pod artykułem, na optycznej osi kolumny (wyśrodkowany) tak wyrównuje się np. tytuły rozdziałów.

10 Tekst wyjustowany Książka jest specyficzną formą organizacji i przekazu różnorodnej informacji semantycznej. Jako organizacja przestrzenno-czasowa, posiada wyraz architektoniczny i znaczenie estetyczne. Teoretycy sztuki książki od dawna wskazują na potrzebę jedności tekstu i ilustracji, zwracają uwagę na konieczność budowania książki, tak aby wszystkie elementy edytorskiego porządku stanowiły harmonijną całość.

11 Tekst wyrównany do lewej strony Książka jest specyficzną formą organizacji i przekazu różnorodnej informacji semantycznej. Jako organizacja przestrzenno-czasowa, posiada wyraz architektoniczny i znaczenie estetyczne. Teoretycy sztuki książki od dawna wskazują na potrzebę jedności tekstu i ilustracji, zwracają uwagę na konieczność budowania książki, tak aby wszystkie elementy edytorskiego porządku stanowiły harmonijną całość.

12 Tekst wyrównany do prawej strony Książka jest specyficzną formą organizacji i przekazu różnorodnej informacji semantycznej. Jako organizacja przestrzenno-czasowa, posiada wyraz architektoniczny i znaczenie estetyczne. Teoretycy sztuki książki od dawna wskazują na potrzebę jedności tekstu i ilustracji, zwracają uwagę na konieczność budowania książki, tak aby wszystkie elementy edytorskiego porządku stanowiły harmonijną całość.

13 Tekst wyśrodkowany Książka jest specyficzną formą organizacji i przekazu różnorodnej informacji semantycznej. Jako organizacja przestrzenno-czasowa, posiada wyraz architektoniczny i znaczenie estetyczne. Teoretycy sztuki książki od dawna wskazują na potrzebę jedności tekstu i ilustracji, zwracają uwagę na konieczność budowania książki, tak aby wszystkie elementy edytorskiego porządku stanowiły harmonijną całość.

14 Odstępy międzyznakowe i międzywyrazowe Odstępy międzyznakowe światła między literami lub między literą a znakiem interpunkcyjnym. Odstęp międzywyrazowy światło między jednym wyrazem a drugim. Zbyt małe odstępy zmniejszają czytelność tekstu, zbyt duże rozpraszają uwagę czytelnika i zaburzają szarość kolumny.

15 Oddzielaj słowa pojedynczymi spacjami

16 Przed znakami przestankowymi, jak: kropka, przecinek, dwukropek, średnik, wykrzyknik, znak zapytania, wielokropek nie ma spacji! Po nich musi wystąpić spacja. Nawias oraz cudzysłów otwierający przed nimi jest spacja, po nich nie ma. Zamykające odwrotnie np. Tak (jak zwykle) zaczęto poszukiwania. Tam, gdzie stykają się dwa znaki decyduje pierwszy z rozpoczynających albo ostatni z zamykających: Tak, jak było w zwyczaju ( odwiecznym ), ruszyli w tan.

17 Dzielenie wyrazów i przenoszenie do następnego wiersza Wyrazy niemieszczące się na końcu wiersza należy dzielić i przenosić do następnego wiersza zgodnie z zasadami pisowni polskiej. Nie wolno dzielić pomiędzy kolejne wiersze: liczb: , 1:10 000, liczby i następującego po niej skrótu: 5 zł, 34 cm, 1945 r., XXI w., skrótowców zapisywanych wielkimi literami: UNICEF, MSZ, ZBoWiD.

18 Dzielenie wyrazów c.d. inicjału imienia i nazwiska: S. Piotrowski, A. Kowalska, składników daty zapisanej cyframi: , 12 I 2013, sylaby li na końcu wyrazu: robili, zmywali, jeżeli. Na końcu wiersza nie może pozostać słowo mniej niż trzy- czteroznakowe (spójniki, przyimki): w, u, o, i, a, na, ze, za, ku oraz słowa typu: lub, ale.

19 Akapit Akapit stanowi podstawową jednostkę tekstu, która powinna mieć jednolity charakter typograficzny. W obrębie jednego akapitu nie należy bez szczególnego uzasadnienia zmieniać kroju, stopnia pisma, odstępów międzywierszowych. Akapity można wyróżniać za pomocą wcięcia akapitowego lub oddzielając kolejne akapity od siebie pustym wierszem (światłem).

20 Bękarty, wdowy i szewce Nie należy rozpoczynać nowego łamu (kolumny) ostatnim wierszem akapitu z poprzedniego łamu. U dołu łamu nie należy pozostawiać pierwszego wiersza akapitu.

21 Bękarty, wdowy i szewce

22

23 Znaki wewnątrzwyrazowe i międzywyrazowe Łącznik (dywiz) [-] 1. Do łączenia przymiotników złożonych: biało-czarny, angielsko-niemiecki, klasa matematycznofizyczna. 2. W zestawieniach rzeczownikowych składających się z członów równorzędnych: fryzjerka-kosmetyczka, taraspalarnia. 3. Do łączenia nazw miejscowości i regionów, składających się z dwóch lub więcej członów: Bielsko-Biała, Konstancin- -Jeziorna, Wrocław-Krzyki, Warszawa-Okęcie.

24 4. Do łączenia nazwisk dwuczłonowych: Boy-Żeleński, Kossak-Szczucka. 5. Do łączenia przedrostków z nazwami własnymi pisanymi wielką literą: pseudo-chinka, super-polak, pół-amerykanin, eks-jugosłowianin. 6. W wyrazach utworzonych od skrótowców: AK-owiec, do ZUS-u, w PZPN-ie. 7. W niektórych parach wyrazów, które zawsze występują razem: esy-floresy, gadu-gadu, łapu-capu. 8. W wyrazach złożonych z liczby i przymiotnika lub rzeczownika: 10-dolarowy, XX-wieczny, 20-lecie. 9. W wyrażeniach, w których dwa razy występuje wyraz złożony różniący się tylko pierwszym członem: krótko- i długoterminowy, 30- lub 40-dniowy termin płatności.

25 Pauza, półpauza [, ] 1. Stosowana w charakterze myślnika otoczona spacjami. 2. W wyrażeniach od do bez spacji: w latach w wieku lat lot Paryż Nowy Jork linia kolejowa Wrocław Kraków 2 3-minutowe spóźnienie (lepiej: dwu- trzyminutowe) strony 45 78

26

27 Nawiasy okrągłe () kwadratowe [] klamry {} przylegają do zawartości. Na zewnątrz zawsze spacja, wyjątek: za nawiasem występuje przecinek lub kropka. Ukośna kreska / nie jest nawiasem!

28 Cudzysłowy Każdy język ma swoje formy cudzysłowów. W języku polski najczęściej w formie inteligentny inaczej inteligentny inaczej inteligentny inaczej źle źle dobrze Wewnątrz tekstu cytowanego cudzysłowy francuskie. Wyglądem przypominają znaki mniejszości i większości, ale nimi nie są! Grzegorz Turnau W kawiarence «Sułtan»

29 Apostrof [ ] Apostrof ma następujący kształt typograficzny: (nie:,, ') czytał Joyce a brak mu savoir vivre u studiował w college u Marzec 68 Solidarność 80 kolekcja wiosna-lato 09

30