Warszawa W środę i czwartek (30.09.09 01.10.09) byliśmy na wycieczce w stolicy. Na początku odwiedziliśmy Cmentarz Wojskowy Powązki. Zobaczyliśmy m.in. grób Jacka Kaczmarskiego, Marka Kotańskiego czy Władysława Kopalińskiego. Ponadto widzieliśmy pomnik Gloria Victis, oraz wiele innych monumentów. Następnie zatrzymaliśmy się koło pomnika Powstania Warszawskiego I pomnika Małego Powstańca Później był Barbakan Rynek Pomnik Syrenki Zamek Królewski Grób Nieznanego Żołnierza Potem już tylko obiadokolacja i noc w hotelu Patron. Następnego dnia na naszej trasie znalazł się Sejm: Muzeum Powstania Warszawskiego a także Łazienki: Później była już tylko obiadokolacja i powrót do Krakowa! Myślę, że wycieczka do Warszawy powinna trwać dłużej. Dwa dni to za mało, by spokojnie odwiedzić miejsca godne poznania. Duży pośpiech i natłok informacji nie sprzyjają zapamiętywaniu. Prosimy organizatorów wycieczek, by wzięli to pod uwagę w przyszłości. Last minute Pomijając tą uwagę, wycieczka była super! {powyższy artykuł zawierał dużą ilość zdjęć usuniętych w wersji elektronicznej ze względu na nazbyt duży rozmiar pliku} 1
Recenzje Oszukać Przeznaczenie 4 Czwarta odsłona horroru z tej serii nie wnosi wiele nowego. Jeśli oglądaliście którąkolwiek z poprzednich części będziecie zawiedzeni. Czwarta część jest zdecydowanie najsłabszą produkcją z serii. Mimo zapewnień producentów o niesamowitych przeżyciach (mowa o innowacyjnym w stosunku do poprzednich części sposobie wyświetlania film jest trójwymiarowy) sceny wydają się tak surrealistyczne, że komputerowa animacja jest widoczna gołym okiem. 2
Wywiady Przeprowadziliśmy wywiad z Panią Renatą Baranową nauczycielką języka polskiego w naszym gimnazjum, a także od niedawna patronką Niemiesięcznika Redaktor(R):Ile lat pracuje Pani w szkole? Pani Renata Baranowa (R.B): Około 19. R: Czy lubi Pani swoją pracę? R.B: Skoro wytrwałam tak długo, to myślę, że tak. R: Czy od zawsze myślała Pani o zawodzie nauczyciela? R.B: Nie. O swoim zawodzie zaczęłam myśleć dopiero w czasie praktyk studenckich. R: Dlaczego wybrała Pani akurat ten przedmiot do nauki? R.B: Zawsze lubiłam czytać. W siódmej klasie jednak interesowała mnie biologia. R: Co uważa Pani za swój największy sukces zawodowy? R.B: Nie mam konkretnie jednego. Jednak chyba największym jest sytuacja, w której przychodzą do mnie absolwenci i mówią mi, że ich czegoś nauczyłam. R: Jakie są wady, a jakie zalety pracy nauczyciela? R.B: Jest to praca bardzo obciążająca. Można łatwo wpaść w złość. Trzeba się kontrolować. To duża odpowiedzialność, co też może stać się zaletą tej pracy. R: Jak ocenia Pani swoją pracę? R.B: Widzę, że nie wszystko zawsze wychodzi. R: Jak się Pani pracuje z dzisiejszą młodzieżą? R.B: Lubię pracować z młodymi ludźmi. R: Jaką pamięta Pani najśmieszniejszą sytuację, która się zdarzyła w szkole? R.B: Dużo było różnych śmiesznych sytuacji. Jedna z ciekawszych zdarzyła się podczas lekcji, gdy nagle jeden z uczniów zawołał: Proszę pani, ona ją zjada!. W klasie było akwarium i okazało się, iż jedna większa rybka trzymała w pyszczku mniejszą. Wtedy jeden z uczniów wziął rybki za ogony i je rozdzielił. Kiedy następnego dnia przyszłam do klasy, usłyszałam: Proszę pani, tu pływa pół rybki!. Okazało się, że ta mniejsza rybka została zjedzona przez większą. Dlatego teraz, jeśli klasa chciałaby mieć zwierzątko w sali to tak ale tylko plastikowe albo pluszowe. Bywa też, że żartuję na lekcjach, a nie wszyscy to zauważają. Kiedyś zdarzyło mi się, że dzieliłam klasę na grupy i wyszły czteroosobowe trójki. R: Z którą klasą się Pani najlepiej pracuje i dlaczego? R.B: Z każdą klasą pracuje mi się dobrze, z każdą inaczej. Na ogół uczniowie z klas trzecich wkraczają w dojrzałość. Rozmowa z nimi bywa bardzo ciekawa i inspirująca. Zajmujemy się już literaturą. Nie przerabiamy lektur, tylko o nich rozmawiamy. Uczniom drugich klas odkrywam ich twórcze możliwości a to przyjemne. W klasie pierwszej cieszy mnie możliwość uczenia nowych rzeczy, z jakimi uczniowie jeszcze się nie spotkali. R: Czy dobrze jest Pani w naszej szkole i dlaczego? R.B: W całej szkole panuje kameralna atmosfera i znam swoich uczniów. Dzięki temu, że w klasach jest tak mało osób, lekcja zamienia się w żywą dyskusję. Poza tym bardzo dużo rzeczy sama wymyślam, projektuję, mam dużą swobodę w pracy. R: Jakie są Pani zainteresowania poza pracą zawodową? R.B: Lubię chodzić po górach. Na wycieczkach jestem niebezpieczna dla siebie i innych, bo zawsze chcę sprawdzić, co jest za następna górą, a potem następną i nie wiem, kiedy przestać iść. R: Jakie jest Pani największe marzenie? R.B: Gdybym startowała w konkursie na Miss, to powiedziałabym, że pokój na świecie :D. W dzieciństwie chciałam być Indianinem i treserem tygrysów. Ale szybko zrozumiałam, że Indianinem nie zostanę, a treser tygrysów jest okrutny dla tych zwierząt. Lubię pływać, dawno podejmowałam próby żeglarstwa, czytam książki i gotuję. Zawsze chciałam podróżować i jakoś tak to we mnie zostało, więc marzę o długiej podróży dookoła świata. R: Dziękuję za rozmowę. 3
Wojenny pamiętnik Dzisiaj chcielibyśmy przybliżyć Wam postać Henryka Dobrzańskiego ps. Hubal Henryk Dobrzański, ps. Hubal - major kawalerii Wojska Polskiego, jeden z pierwszych dowódców partyzanckich w czasie II wojny światowej Urodził się w rodzinie szlacheckiej. Był wnukiem powstańca z 1863 roku oraz w prostej linii potomkiem Zawiszy Czarnego z Garbowa, tak od strony ojca, jak i matki. Tuż przed wybuchem II wojny światowej otrzymał przydział jako zastępca dowódcy 110. Rezerwowego Pułku Ułanów. 11 września jednostka została przeniesiona do Wołkowyska, a stamtąd w kierunku Grodna i Lasów Augustowskich. W trakcie marszu stoczyła kilkanaście potyczek z Wehrmachtem i brała udział w obronie Grodna przed wkraczającą ze wschodu Armią Czerwoną. 20 września, po dwóch dniach ciężkich walk z Sowietami, Grodno skapitulowało. 23 września generał Wacław Przeździecki wydał rozkaz, aby wszystkie podległe mu oddziały przedostały się na teren neutralnej Litwy. Podporządkowania się temu rozkazowi odmówił jedynie 110. Pułk Ułanów, w którym służył Dobrzański. Oddział podjął marsz w kierunku broniącej się Warszawy. Nad Biebrzą pułk został okrążony przez Sowietów, kosztem ciężkich strat zdołał jednak przerwać linie wroga. Wkrótce po tym jego dowódca, ppłk Jerzy Dąbrowski, wydał rozkaz rozwiązania oddziału. Około 180 żołnierzy pod dowództwem mjr Henryka Dobrzańskiego postanowiło jednak ruszyć w kierunku oblężonej stolicy. Po kapitulacji Warszawy 27 września około 50 żołnierzy z Dobrzańskim na czele podjęło decyzję marszu na południe. 1 października przekroczyli Wisłę w okolicach Dęblina i kontynuowali marsz w kierunku Gór Świętokrzyskich. Major Henryk Dobrzański przyjął pseudonim "Hubal" a jego oddział, teraz jako Oddział Wydzielony Wojska Polskiego, stał się pierwszym oddziałem partyzanckim II wojny światowej. 2 października 1939 hubalczycy odnieśli pierwsze zwycięstwo nad Niemcami w potyczce pod Wolą Chodkowską. Dzięki pomocy ludności mieszkańców Kielecczyzny oddziałowi udawało się wymykać z organizowanych przez Niemców pułapek. Niemcy reagowali na działalność oddziału represjami w stosunku do cywilów oficjalnie z tego powodu kierownictwo ZWZ i Delegatura Rządu na Kraj nakazały mjr "Hubalowi" rozwiązać oddział. "Hubal" podporządkował się częściowo rozkazowi, dając swoim podkomendnym swobodę decyzji. Sam z grupą ochotników, liczącą 72 ludzi kontynuował walkę, ograniczając jednak kontakty z ludnością cywilną do minimum, aby nie narażać jej na represje Dla zlikwidowania zagrożenia ze strony Szalonego Majora Niemcy sformowali liczącą 1000 żołnierzy grupę antypartyzancką złożoną z formacji SS, batalionu Wehrmachtu i jednostki czołgów. Liczebność oddziału mjr "Hubala" nigdy nie przekroczyła 300 żołnierzy 30 kwietnia 1940 poczet majora, został zaskoczony w czasie biwaku (prawdopodobnie w wyniku zdrady) przez oddziały 372. dywizji Wehrmachtu w okolicach Anielina koło wsi Studzianna, w odległości ok. 20 km od Opoczna. W gwałtownej walce oddział uległ rozproszeniu, a sam "Hubal" poległ z bronią w ręku. Niemcy zmasakrowali jego ciało i wystawili je na widok publiczny, a następnie wywieźli do Tomaszowa Mazowieckiego i spalili lub pochowali w nieznanym miejscu. Obecnie trwa zbieranie wszelkich informacji na temat jego pochówku. 4
Wasza twórczość Jesienne góry O, cóż jest piękniejszego niż góry jesienią, Które wtedy całą tęczą kolorów się mienią. Białe obłoki po niebie wiatr popycha, Na polanach złocisty dziewięćsił usycha, A liście na drzewach żółcą się i czerwienią, Jak gdyby wstydziły się, że spadną jesienią. Jakże wtedy cudowne nasze polskie góry, Beskidy, Gorce, Tatry, sięgające chmury, Ryki jeleni słychać z uroczysk odległych, Ostrywki na polanach po lecie ostygłych Przypominają wszystkim, że zima już blisko I że śnieg przykryje nam do wiosny to wszystko. O, jakże ja kocham taką jesienną porą Wędrować z przyjaciółmi, którzy się wybiorą Razem ze mną, po szeleszczących liśćmi szlakach, Po zboczach stromych i rwących leśnych potokach. A wieczorem zmęczeni razem przy ogniskach Nucić smutne melodie w strun gitary dźwiękach. Julia Przyborowska, Kraków 05.10.2009 5
KĄCIK PRZYRODNICZY Straszyk diabelski to wymagający owad, ale zarazem bardzo ciekawy. Ma żółte oczy i tułów koloru czarnego. Posiada sześć nóg. Samica jest większa; osiąga rozmiar od 8 do 10 cm, a samiec - od 5 do 6 cm. Zwracają uwagę małe czerwone skrzydła tego owada umieszczone na początku odwłoka. Straszyk potrafi machać nimi delikatnie, a w razie zagrożenia rozwija je i pokazuje napastnikowi. Podobno kilkaset lat temu mógł latać, ale rzadko to czynił, więc utracił wielkie skrzydła. Pozostały mu tylko małe skrzydełka służące do odstraszania wrogów. Owad ten żywi się liśćmi żywopłotu. Lubi zwłaszcza te zerwane świeżo z krzewu. Potrzebuj też wilgoci, więc należy spryskiwać go kilka razy dziennie. W terrarium powinien mieć ściółkę kokosową i korzenie, na których mógłby zrzucić wylinkę. Terrarium musi być wysokie, ale czyli Wojtek Parda i jego robale niezbyt szerokie, ponieważ wylinka jest bardzo długa. Straszyk rozmnaża się w ten sposób,że samiec siada na samicy i kopuluje. Następnie samica składa do ziemi od 20 do 40 jaj. Po trzech miesiącach wylęgają się z nich młode o wielkości 2-3 cm. Wiele straszyków nie wykluwa się z jaj, ponieważ mają za mało wilgoci. Ja wyhodowałem dwa okazy - samicę i samca. Niestety, nie miały młodych, a po kilku tygodniach, z nieznanego powodu, samica padła. Na pewno nie polecam tych owadów początkującym kolekcjonerom, lecz zachęcam do ich obserwowania, gdy zdarzy się ku temu okazja. Straszyk to stworzenie bardzo ciekawe i niezwykle tajemnicze. Yeti "Kto zdobytą wiedzę pielęgnuje, a nową bez ustanku zdobywa, ten może być nauczycielem..." Wszystkiego co najlepsze z okazji święta przesyła redakcja Niemiesięcznika Szkolnego 6