Aesculap ma 40 lat Artykuł jubileuszowy

2010 Aesculap ma 40 lat Artykuł jubileuszowy Stanisław Rażniewski wymyślił hasło: Wychowanie przez góry dla gór. W myśl tego, postępuje się w szkole od jej założenia do dziś. W Aesculapie uczy się jeździć na nartach. Ale nie tylko Rok szkolny zaczyna się już w październiku. W programie szkolnych zajęć znajdują turystyka i krajoznawstwo. Michał Rażniewski ESKULAP.NAME 2010-03-11

Artykuł z okazji 40-lecia SN i SKS Aesculap Mamy jesień 2010 roku. Dokładnie 40 lat temu formowała się pierwsza grupa szkoleniowa Aesculapa. Teresa Rażniewska i Danuta Koenig ówczesne pracownice Uzdrowiska Cieplice oraz Stanisław Rażniewski, nauczyciel, trener narciarstwa i instruktor wykładowca snuli wtedy plany wspólnych wyjazdów na narty w Karkonosze. Podjęli się trudnego wyzwania. Postanowili bowiem utworzyć pierwszą szkołę narciarską na terenie Kotliny Jeleniogórskiej. Tak naprawdę nie mieli żadnego wzorca, poza nielicznymi, rzadko przesiąkającymi przez żelazną kurtynę, informacjami o alpejskich szkołach jazdy. Na terenie Jeleniej Góry i Sudetów Zachodnich można było w tym czasie obserwować prężny rozwój dotowanych przez Państwo, klubów sportowych, których działalność była podporządkowana jednemu celowi sportowi wyczynowemu. System szkolenia tutaj często przytaczany przykład piramidy sportowej - nie pozwalał na szerzej zakrojoną zabawę z dziećmi. Nie było na to po prostu czasu. Dotacje musiały się zwracać i to szybko. Najlepiej w postaci wyników na Mistrzostwach Polski czy Zimowych Igrzyskach Olimpijskich. Nie ukrywajmy musiano i nie wahano się bardzo wcześnie wprowadzać do zajęć z dziećmi elementy treningu ukierunkowanego. Szybko na tyczki powtarzanie torów slalomowych, szybko, jak najszybciej Rodzice stosunkowo chętnie zapisywali swe dzieci do znakomicie funkcjonujących klubów narciarskich, które zapewniały sprzęt i bezpłatne wyciągi, dojazd na zajęcia, a nawet już wtedy szyte klubowe stroje. Wszystkie te rarytasy były niedostępne przeciętnej ówczesnej rodzinie. Dlatego organizatorzy Aesculapa mieli sporo kłopotów na początku swojej działalności konkurenci często przechwytywali dzieci wychowywane od podstaw w szkole.

W czasie pamiętnej zimy 1970, udało się zebrać 10-cio osobową grupę. W założeniu rekreacyjną. Nie zapominajmy narciarzy niekoniecznie z predyspozycjami do wyczynu rekrutujących się całkowicie pracowników (lekarzy, pielęgniarek, rehabilitantów itp.) służby zdrowia i ich dzieci. Nie ukrywam, że fakt zamożności tego środowiska ułatwił start szkoły. Jak również bardzo dobra współpraca z Polskim Towarzystwem Turystyczno- Krajoznawczym. Założono wtedy Koło nr 5 PTTK specjalnie dla uczestników Aesculapa (i w ramach tego koła odbywała się ówczesna działalność). Nie mniej, kierownictwo naszej szkoły narciarskiej przez całe lata usilnie pracowało nad minimalizowaniem kosztów uczestnictwa. Wbrew pozorom nie była to nigdy działalność stricte komercyjna. A poprzez szukanie oszczędności, permanentne budowania wyciągów (wyrwirączki pod Łabskim, na Odrodzeniu, w Jakuszycach, wyciągi talerzykowe w Jagniątkowie, na Ulimce, z aktualną mikrostacją włącznie) doszło do sytuacji, kiedy członkami szkoły mogli zostać przedstawiciele mniej zamożnych grup społecznych. Pomimo tego Aesculapowi jeszcze przez długie lata przylepiano łatkę szkoły elitarnej. W czasach komunizmu szczególnie Ze strony lokalnych władz padały zarzuty: za naukę trzeba słono płacić prywata Stanisław Rażniewski odpowiadał wtedy: - to dajcie pieniądze na wychowanie tych dzieci Bez echa oczywiście Ale i chwila spokoju... Obecnie z dawnej tradycji została tylko nazwa. I można by rzec, dzieci lekarzy to rzadkość w Aesculapie. Od początków istnienia szkoły, dzieci wychowywano i kształcono w narciarstwie w duchu umiłowania przyrody, szacunku i respektu dla groźnych gór. Zanim doszło do budowy Łysej Góry, Aesculapiacy musieli każde zajęcia narciarskie odbywać w Karkonoszach. Ze wszelkimi tego faktu konsekwencjami.

A więc: Nerwy w kolejkach do zatłoczonych wyciągów Brak należytego bezpieczeństwa na ruchliwych, nierównych, wąskich nartostradach karkonoskich Brak kontaktu z poszczególnymi instruktorami na olbrzymich przestrzeniach górskich (nie było wtedy telefonów komórkowych) Częstokroć konieczność pieszych wypraw do miejsca zajęć. Proszę sobie tylko wyobrazić. Spacer z pełnym obciążeniem do schroniska pod Łabskim Szczytem. Szliśmy gęsiego, często po kolana w śniegu. Małe dzieci, instruktorzy i rodzice. Tam przerwa na herbatę (20 minut, sic!). I dalej normalna lekcja. Korzystało się z wyciągu wyrwirączki Pana Jana Bartkiewicza Długa pięćsetmetrowa lina, poruszana przez wielki, głośny silnik od ciągnika, który słyszany był przy dolnej stacji kolei krzesełkowej. Były to niewątpliwie pionierskie czasy. Jakże jednak się je wspomina!!! Ze wzruszeniem, z łezką w oku. Nie do wiary Tak było Tak hartowali się narciarze Spróbujcie przeprowadzić podobne akcje dzisiaj Większość kursantów zakrzyknęłaby jednym głosem: - Bez sensu, nieekonomicznie, niewygodnie, za trudno za Ale - może się mylę. Stanisław Rażniewski wymyślił hasło: Wychowanie przez góry dla gór. W myśl tego, postępuje się w szkole od jej założenia do dziś. W Aesculapie uczy się jeździć na nartach. Ale nie tylko Rok szkolny zaczyna się już w październiku. W programie szkolnych zajęć znajdują turystyka i krajoznawstwo. Od 1973 roku suche zaprawy są obowiązkowe, a jedną z form pracy wychowawczej staje się konkurs trwający na przestrzeni całego sezonu. Polega on na tym, że dzieci oceniane są m.in. ( w punktach na plus i minus ) za zachowanie, pomoc koleżeńską; wymaga się od nich punktualnego przychodzenia na zbiórki, uzyskiwania wysokiej frekwencji udziału w zajęciach. Wystawia się im regularnie oceny za naukę. Współzawodnictwo dyscyplinuje, wzmaga aktywność i

poczucie obowiązku u dzieci. Najlepsi narciarze są nagradzani na zakończenie sezonu. Ważną częścią działalności Aesculapa jest prowadzenie szkoleń kadrowych. Szkoła posiada licencję na prowadzenia kursów na stopnie demonstratora i pomocnika instruktora, wydawaną przez Stowarzyszenie Instruktorów i Trenerów Narciarstwa SITN-PZN. Dzięki temu zapewnia sobie stały napływ kadry szkoleniowej. Młodzieży stwarza się możliwość zdobycia patentu instruktora PZN. Po przejściu przez wszystkie etapy nauki, stają się nauczycielami narciarstwa w szkole, w której się wychowali. Tradycji stało się zadość Obecnie nasza kadra rekrutuje się w 100% z naszych wychowanków. Z satysfakcją należy podkreślić, że duży wpływ na jakość ich pracy mają doświadczenia zdobyte podczas wieloletniego pobytu w szkole. Przez SN i SKS AESCULAP w ciągu tych 40 lat przewinęło się tysiące ludzi. Środowisko ogromne. Trudno znaleźć w Jeleniej Górze rodzinę, której członkowie uprawiają narciarstwo, nie związanej z nami w jakimś czasie. Trudno znaleźć inną szkołę narciarską, w której zajęć nie prowadzą nasi byli wychowankowie-instruktorzy. Dzięki olbrzymiemu zapotrzebowaniu na naukę narciarstwa, szkoły wyrastają jak grzyby po deszczu na terenie Kotliny Jeleniogórskiej (kiedyś był tylko Aesculap). Ze zrozumiałych powodów nie będę wdawał się w dywagacje na temat konkurencji i zatrudniania w innych miejscach instruktorów wychowanych od A do Z w naszej szkole. Bo takie jest po prostu życie. 40 lat Aesculapa to niekończące się wyjazdy w góry. Setki obozów zimowych i letnich. Setki wyjazdów na zawody i konferencje. Setki godzin spędzonych przez naszych zawodników na treningach i wyjazdach na lodowce. Szczegółowe opisy i wyliczanie zdarzeń, mocno wykraczają poza ramy tego artykułu. Wymienię tylko niezapomniane obozy w schronisku Odrodzenie na Przełęczy Karkonoskiej, gdzie bawiły się świetnie dzieci i rodzice. Piękny okres obozów w Herlikowicach w Czechach, czy pierwsze wyjazdy na lodowce w Alpy, organizowane od 1991 roku dla zawodników. Zdjęcia, teksty, filmy archiwalne dokładnie opisujące czasy 40-lecia są dostępne na naszej przepastnej stronie internetowej Prawidłowe funkcjonowanie szkoły musiało być poparte środkami rodziców (kupowali sprzęt, stroje dla dzieci, płacili regularnie czesne za pobyt w szkole podstawa utrzymania kadry itp.). Jednak trzeba pamiętać o tym, że dobra współpraca z rodzicami wynikała i wynika nadal, z unikalnej wręcz organizacji pracy i

tworzonemu przez lata klimatowi zaufania, związanego z prostą zależnością. A mianowicie: każdy rodzic jest członkiem naszego stowarzyszenia. Posiadając status członka jest właścicielem szkoły i decyduje (Walne Zgromadzenie jest najwyższą władzą) o losach stowarzyszenia, jednak tylko w czasie, kiedy jego dziecko uczy się jeździć na nartach. Dlatego nietrudno o życzliwość i chęci do pomocy. I właśnie w wyniku wspólnych działań wybudowano bazę sportową na Łysej Górze (i nie tylko wyżej wspominałem o innych stokach narciarskich). Marzenie kierownictwa spełniło się, wybudowano ją społecznie, i choć trwało to ponad dwadzieścia lat satysfakcja jest ogromna. Chyba nie skłamię pisząc, że działalność ta jest ewenementem na skalę Polski. Niech ktoś znajdzie drugą szkołę, która jest właścicielem podobnej stacji narciarskiej Podstawowym powodem tak wielkiego wysiłku twórców Aesculapa i Łysej Góry była troska o zapewnienie bezpiecznych warunków do szkolenia i wypoczynku dzieciom i młodzieży z Jeleniej Góry (nadmieniam, że mikrostacja od początków jej istnienia była własnością stowarzyszenia SN i SKS AESCULAP; wbrew plotkarzom, rozpuszczających sensacyjne wiadomości o PRYWACIE Teresy i Stanisława Rażniewskich). Chociaż później okazało się, że stacja ta służy z powodzeniem narciarzom z całego Dolnego Śląska i innych regionów kraju. A przy okazji ma istotny wpływ na rozwój turystyki w Kotlinie Jeleniogórskiej. Nie sposób nie wspomnieć tutaj o dużych zasługach, jakie położył w rozwoju Łysej Góry Zakład Budowy kopalń z Lubina. Ta firma pomogła między innymi wybudować system sztucznego śnieżenia. Naszym obowiązkiem jest również przypomnienie o decyzji-zgody na budowę pierwszego w historii wyciągu. Zgodę tę wydał w roku 1986, 1 Sekretarz KW PZPR w Jeleniej Górze Jerzy Golis, który wizytował w tamtych latach stoki Łysej Góry. Kolejnym przełomowym momentem była wizyta Michała Bidasa, ówczesnego Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w Warszawie. Był on obecny na inauguracji sezonu narciarskiego 1991 /1992, bardzo podoba mu się działalność Aesculapa i idea budowy stacji narciarskiej na Łysej Górze. Obiecał a później spełnił swą obietnicę dotyczącą przekazania pieniędzy z UKFiT-u na budowę następnych wyciągów (talerzykowych - nr 2 i nr 3). Obecnie narciarze z Aesculapa nie muszą już tułać się autobusami po całych Sudetach Zachodnich. Jeśli wyjeżdżają gdzie indziej na narty, to dlatego, aby urozmaicić sobie zajęcia.

Posiadanie znakomitej bazy sportowej na Łysej Górze dało efekty w postaci sukcesów na polu edukacji kadry instruktorskiej i sportu wyczynowego. Tak instruktorzy, jak i zawodnicy mają tu idealne miejsce do treningów. Ustawia się w Górach Kaczawskich slalomy, ćwiczy jazdę zespołową-synchroniczną. Do największych sukcesów w tych dziedzinach naszej Szkoły i Klubu zaliczam następujące fakty: 1. Trójka zawodników w kadrze przygotowań olimpijskich na igrzyska w Salt Lake City w USA Piotr Kaczmarek, Bartłomiej Wasileńczyk, Katarzyna Karasińska. 2. Wielokrotne zdobywanie przez w/w zawodników tytułów Mistrza Polski, Wicemistrza, brązowych medali i Mistrza w nieoficjalnych MŚ (w tym drugim przypadku Trofeo Topolino - w kategoriach do juniora młodszego włącznie). 3. Udane starty Katarzyny Karasińskiej w Pucharze Świata (i w ogóle sam fakt startów w tych prestiżowych rozgrywkach). Kasia wielokrotnie zajmowała tam miejsca w pierwszej trzydziestce. 4. Spektakularny sukces zespołu instruktorów na Kongresie IVSI w Zakopanem w 2001 roku, gdzie zespół ten dał popis jazdy przed międzynarodową publicznością. Na końcu tego artykułu umieszczam tekst, jaki pisałem w roku 2008 na temat znaczącego momentu historii Szkoły i Klubu. Kończy wtedy swoje długoletnie prezesowanie Teresa Rażniewska. Cytuję: Nowym prezesem naszego stowarzyszenia jest Pani Joanna Ceglińska. Pani Joanna jest związana z Aesculapem od 21 lat. Uczestniczyła w zajęciach Szkoły i Klubu, ucząc się podstaw jazdy na nartach i startując w zawodach jako zawodniczka. Zaliczyła tutaj kolejne kursy kadrowe, i w efekcie tych wieloletnich szkoleń narciarskich zdobyła stopień instruktora PZN. Odbywała praktyki, prowadziła lekcje nauki jazdy na nartach, jednocześnie angażując się w prace organizacyjne w Szkole Narciarskiej Aesculap. W ostatnich latach pracowała na stanowisku Kierownika Biura. Studiowała w Akademii Ekonomicznej w Jeleniej Górze i zdobyła tytuł magistra ekonomii. Ukończyła również Podyplomowe Studium "Rachunkowość i Kontrola Finansowa". Podobnie jak kilku innych wychowanków stanowi obecnie trzon ludzi dobrej woli rozumiejących dobrze specyfikę organizacji, i wydatnie przyczynia się do jej rozwoju.

Pierwszą osobą, która serdecznie uścisnęła jej rękę po wyborach była Teresa Rażniewska. Tu należy się wszystkim wyjaśnienie. Pani Teresa podczas swojego wystąpienia (i odczytywania obligatoryjnego sprawozdania kadencyjnego) na zebraniu odniosła się do historii i aktualnej sytuacji stowarzyszenia, przedstawiła osiągnięcia Aesculapa i Łysej Góry oraz swoje sugestie dotyczące rozwoju organizacji. Zakomunikowała, że podjęła decyzję o swojej oficjalnej rezygnacji z pracy i niekandydowaniu w wyborach. Rezygnację swą uzasadniła w następujący sposób, z właściwym sobie humorem: "mam już swoje lata, a i sytuacja rodzinna jest taka, że muszę poświęcić więcej czasu swojemu kochanemu mężowi Stasiowi, starszemu ode mnie o 9 lat" (koniec cytatu). Serdecznie zapraszamy wszystkich Aesculapiaków, sympatyków Aesculapa, przedstawicieli władz Jeleniej Góry i Starostwa na Łysą Górę w tym sezonie. Mamy nadzieję, że zabawa uda się. Michał Rażniewski Jelenia Góra 3.11.2010