... zebrała się na pierwszym powakacyjnym posiedzeniu w dniu 4 października. Rada wysłuchała Agnieszki Łukawskiej, kierownika Biura Nieruchomości

PAŹDZIERNIK W BIBLIOTECE... zebrała się na pierwszym powakacyjnym posiedzeniu w dniu 4 października. Rada wysłuchała Agnieszki Łukawskiej, kierownika Biura Nieruchomości Powiśle, która przedstawiła bieżące problemy w zakresie eksploatacji budynku i plany inwestycji na najbliższy okres. Sprawą najpilniejszą jest obecnie wymiana chillerów urządzeń chłodzących wnętrze BUW, zlokalizowanych w ogrodzie BUW. Przetarg na wymianę został już rozstrzygnięty; prace przy wymianie są planowane na jesień 2011 (jeden chiller) i wiosnę 2012 (drugi) poza okresem intensywnego chłodzenia. Wymiana pozostałych jest planowana do 2014 roku. Kolejną sprawą do załatwienia w najbliższym czasie jest uszczelnienie dachu. Obecnie są prowadzone prace naprawcze, ich efekty są objęte trzyletnią gwarancją. Dyr. Maciuszko dodała w uzupełnieniu, że dach jako całość jest szczelny, przecieki pojawiają się na styku materiałów.w najbliższym czasie czeka nas także próbna ewakuacja ludzi. Zeszłoroczna akcja przebiegła w sposób bardzo udany. Udało się ewakuować wszystkich ludzi z budynku (3 tys. osób) w ciągu 6 minut, co było najlepszym wynikiem w Europie. W 2011 roku po raz pierwszy od początku eksploatacji budynku odbyło się czyszczenie kanałów wentylacyjnych.wynik finansowy 2010 roku był pozytywny budynek zarobił na własne koszty eksploatacji wpływami z najmu powierzchni komercyjnej. Można się spodziewać, że w 2011 roku budynek przyniesie zysk. Czynsz dla najemców został dostosowany do operatów szacunkowych; obecnie wszystkie przestrzenie komercyjne są zajęte. W dyskusji dyr. Maciuszko zwróciła uwagę na strategię wynajmu powierzchni komercyjnych w BUW. Sprawa najmu przestrzeni po Hula-Kuli (umowa wygasa w 2014 roku) pozostanie jako zadanie dla Rady kolejnej kadencji. Przed posiedzeniem Rada zapoznała się ze skierowanym na ręce Przewodniczącego Rady listem emerytowanego st. kustosza dyplomowanego BUW, mgr Teresy Głowackiej, wyrażającym niepokój spowodowany mniejszą, zdaniem autorki, intensywnością prac nad językiem haseł przedmiotowych KABA oraz usunięciem nazwy jhp ze struktury organizacyjnej Centrum NUKAT. Do zarzutów zawartych

w liście odniosła się w swoim piśmie do Rady Maria Burchard, kierownik Centrum NUKAT. Centrum na posiedzeniu reprezentowali Maria Nasiłowska i Maciej Malinowski. Wyjaśnili, że zmiany organizacyjne w Centrum NUKAT mają służyć m.in. usprawnieniu prac nad jhp KABA. NUKAT jest zdania, że język powinien być traktowany jako jedno z narzędzi dostępu do zbiorów. Prace nad nim mają na celu ułatwienie jego stosowania dla czytelników. Rada ustaliła, że Przewodniczący posiłkując się wyrażonymi na posiedzeniu opiniami, przygotuje odpowiedź na list. W kolejnej części posiedzenia dyr. Maciuszko przekazała informację o sytuacji finansowej BUW po 2/3 roku (Biblioteka do końca sierpnia wydała ok. 2/3 tegorocznego budżetu, co pozwala dość spokojnie doczekać końca roku). Rada zaopiniowała również strukturę nagród na Święto UW zaproponowaną przez Dyrekcję BUW. Na kolejnych posiedzeniach Rada powróci do kwestii nowelizacji regulaminów BUW, aby zamknąć ją do końca kadencji. Anna Wołodko 13 października Konferencja Dyrektorów Bibliotek Akademickich Szkół Polskich powołała zespół roboczy do spraw multiwyszukiwarek, w skład którego weszli: Izabela Gajda (Politechnika Łódzka), Henryk Hollender (Wyższa Szkoła Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego), Anna Jańdziak (Politechnika Opolska), Marta Sadowska-Hinc (Politechnika Warszawska), Danuta Turecka (AGH), Anna Pełka (BUW). Koordynatorem z ramienia KDBASP została dyr. Biblioteki Głównej AGH Ewa Dobrzyńska-Lankosz. Głównym zadaniem zespołu będzie opracowanie materiału porównawczego o multiwyszukiwarkach, z którego mogliby korzystać przyszli ich nabywcy, czyli biblioteki w Polsce. Pierwsze spotkanie odbyło się 8 listopada w Krakowie, w Bibliotece Głównej AGH (w niezwykle gościnnych warunkach i atmosferze, dzięki Dyr. Dobrzyńskiej-Lankosz). Wytyczona została strategia działania na najbliższe miesiące. Zespół pracuje w tej chwili nad dwujęzycznym zestawem pytań-zagadnień, które zostaną przedstawione w ankietach firmom oferującym mutiwyszukiwarki. Rozpoczęto także analizę porównawczą dostępnych (przez zakup lub testy) multiwyszukiwarek. Wszyscy członkowie zespołu bardzo twórczo pracują i miejmy nadzieję, że efekty wspólnej pracy rzeczywiście pomogą bibliotekom w podjęciu strategicznych decyzji o wyborze najlepszego dla nich narzędzia. Anna Pełka 21 października zakończyła się V edycja Targów Książki Akademickiej i Naukowej ACADEMIA. W dniach 19-21 października swoją ofertę w gościnnych murach Auli Głównej Politechniki Warszawskiej zaprezentowało 86 wystawców z całego kraju. Jak co roku Targi były okazją do wręczenia nagród i wyróżnień w ważnych dla wydawców akademickich

i naukowych konkursach ( Konkurs na najlepszą książkę akademicką i naukową ACADEMIA", Nagroda Rektora Politechniki Warszawskiej, Puchar Naczelnej Organizacji Technicznej, nowa Nagroda ECONOMICUS). Już po raz drugi dyrektor BUW zaproszono do udziału w jury Konkursu na najlepszą książkę akademicką i naukową ACADEMIA". Główną nagrodę zdobyło Państwowe Wydawnictwo Naukowe za leksykon 'Literatura Polskiego Średniowiecza' Teresy Michałowskiej, dzieło monumentalne pod każdym względem. Jedno z wyróżnień w kategorii książki technicznej przyznano Wydawnictwu Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich za książkę pt. Wiedza i język informacyjny autorstwa naszej wieloletniej Koleżanki, dr hab. Jadwigi Woźniak-Kasperek. ekm 13 i 14 października w gmachu Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie odbyły się piąte już z kolei Dni Japonii na Uniwersytecie Warszawskim, zorganizowane przez Zakład Japonistyki i Koreanistyki Wydziału Orientalistycznego UW. Honorowy patronat nad Dniami, których tematem przewodnim była japońska literatura i teatr, objęła Ambasada Japonii w Polsce. Szczególnymi gośćmi tegorocznych uroczystości, których organizatorzy stawiają sobie za cel popularyzowanie wiedzy o Japonii, zarówno tej tradycyjnej jak i współczesnej, byli Hirano Keiichirō, wybitny japoński pisarz, nagradzany za swój niezwykle bogaty i dojrzały styl prestiżowymi nagrodami literackimi oraz prof. Zvika Serper, współzałożyciel Wydziału Studiów Azji Wschodniej Uniwersytetu w Tel Awiwie, specjalista w dziedzinie japońskiego teatru i kina, jednocześnie aktor i reżyser teatralny. Niezwykle stymulujące wykłady obu zaproszonych gości, wygłoszone odpowiednio w języku japońskim i angielskim, spotkały się z wielkim zainteresowaniem publiczności. Ich dopełnieniem były referaty na temat przenikania tradycji w świecie widowisk oraz na temat literatury japońskiej XX i XXI w., wygłoszone przez warszawskich i krakowskich japonistów, teatrologów i artystów. Na część artystyczną Dni Japonii złożył się wernisaż wystawy Ciche trwanie, zorganizowanej przez Stowarzyszenia Ścieżka, we współpracy z Warszawskim Oddziałem Urasenke oraz przedstawienie klasycznego japońskiego tańca buyō Ceremonia herbaciana. Fot. Jadwiga Antoniak w wykonaniu Hany Umedy, która zadziwiła wszystkich kunsztem swego tanecznego ruchu. Jak co roku podczas Dni Japonii na UW goście mogli również zwiedzać unikalny japoński pawilon herbaciany Kaian oraz wziąć udział w pokazie ceremonii herbacianej, przygotowanej przez Urszulę Mach-Bryson z Warszawskiego Stowarzyszenia Urasenke i wspomaganej przez studentki japonistyki UW. Tegoroczne Dni Japonii na UW, które zgromadziły wyjątkowo dużą publiczność, nie byłyby tak bogate i inspirujące, gdyby nie współpraca z firmą Mitsui & Co.,Ltd., która sponsorowała przyjazd Hirano Keiichirō. Przyjazną atmosferę uroczystości stworzyło również twórcze zaangażowania wszystkich ich uczestników oraz Hana Umeda. niezmienna życzliwość dla projektu Dni władz UW i Biblioteki Uniwersyteckiej. Fot. Jadwiga Antoniak Beata Kubiak Ho-Chi (Wydział Orientalistyczny UW. Zakład Japonistyki i Koreanistyki)

W dniach 5-7 października odbyła się objęta patronatem Marszałka Województwa Opolskiego ogólnopolska konferencja muzealników, naukowców i urzędników zajmujących się krajobrazem wiejskim i podmiejskim Między starym a nowym. Tradycyjne budownictwo ludowe, a współczesna architektura wiejska. Sesję i uroczystości jubileuszowe zorganizowano z okazji 50-lecia urodzin Muzeum Wsi Opolskiej. W obchodach brali udział muzealnicy z całej Polski. Tematem wiodącym konferencji był wpływ tradycyjnego budownictwa ludowego na współczesne realizacje oraz dawne formy architektury wiejskiej, których walory warto chronić dla zachowania dziedzictwa kulturowego. Wśród prezentowanych referatów pojawiły się ciekawe prezentacje dotyczące aktualnych trendów i problemów kreowania krajobrazu wiejskiego. Ważną dyskusję wywołał referat dr hab. inż. Ireny Niedźwiedzkiej Filipiak z Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu przedstawiający możliwości wykorzystania wyróżników architektury wsi w tworzeniu nowych rozwiązań. Problem kształtowania "nowego" domu wiejskiego zaprezentował Wojciech Nitka ze Stowarzyszenia Domów Drewnianych. Postawiono ważne pytania, dr Jerzy Adamczewski z Muzeum Regionalnego w Wolsztynie wygłosił referat Czy istnieje współczesna architektura wsi? Wiele uwagi poświęcono problemom tradycyjnego regionalnego budownictwa ludowego. Ciekawy problem zreferował Andrzej Żytnicki z Muzeum Wsi Radomskiej, który zaprezentował proces tradycyjnego krycia dachów strzechą, dawniej i obecnie. Dr Artur Gaweł z Białostockiego Muzeum Wsi omówił dawne i współczesne zdobnictwo na Podlasiu, Michał Poniewski wpływ architektury tradycyjnej na współczesne budownictwo Warmii i Mazur, a Elżbieta Wijas-Grocholska z Muzeum Wsi Opolskiej zaprezentowała XIX-wieczną murowaną architekturę wsi opolskiej we współczesnych realiach. W drugim bloku tematycznym konferencji poruszano problemy zanikających krajobrazów polskiej wsi. Bardzo ciekawy temat "okiem etnografa" przedstawiły prelegentki Ewa Tyczyńska i Adriana Garbatowska zwracając uwagę na wszechobecne zjawisko samoczynnego zanikania form tradycyjnej architektury, głównie z powodu samowoli budowlanych na terenach wschodniej Polski. Istotnym tematem były problemy konserwatorskie, z jakimi borykają się konserwatorzy podczas prowadzonych prac. Pracownicy Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie: dr inż. Alicja Kuberka i inż. Szymon Jaraczewski omówili zagadnienie wpływu czynników kulturowych na funkcję, formę i konstrukcję zabytków drewnianych na przestrzeni wieków i przedstawili metodę wartościowania obiektów używaną w procesie podejmowania decyzji konserwatorskich, stanowiącą istotny czynnik racjonalnych decyzji, dla zachowania i przetrwania najcenniejszych zabytkowych nieruchomości sakralnych. dr inż. Alicja Kuberka W dniach 19-20 października w Muzeum Niepodległości w Warszawie odbyła się konferencja naukowa Powstanie listopadowe 1830-1831 roku. Historia tradycja media poświęcona dziejom powstania listopadowego; jednym z jej organizatorów był Instytut Informacji Naukowej i Studiów Bibliologicznych UW. W trakcie dwóch dni omawiano nie tylko zagadnienia militarne oraz polityczne, dominujące w istniejącej literaturze przedmiotu, lecz także ich oddźwięk w kontekście szeroko pojętych mediów do czasów nam współczesnych, na co słusznie zwrócili uwagę organizatorzy. Trudno się więc dziwić, że do udziału w tej niezwykłej imprezie zaproszono nie tylko klasycznych historyków, lecz także osoby zajmujące się historią sztuki, medioznawców, bibliologów, antropologów kultury, znawców literatury, muzealników oraz nauczycieli pracujących z młodzieżą. Program konferencji był niezwykle bogaty, składał się z kilkudziesięciu referatów o dosyć różnorodnej problematyce. Organizatorzy, po części ogólnej przeznaczonej dla wszystkich uczestników, zdecydowali się podzielić obrady na dwie równoległe sekcje tematyczne: Historia militaria polityka oraz Pamięć i historiografia powstania w XIX XX w. W ramach drugiego z wymienionych bloków miałem przyjemność wygłosić referat Powstanie listopadowe na łamach sanacyjnej prasy codziennej w latach

1926 1939. Z wielu ciekawych wystąpień chciałbym wyróżnić przede wszystkim wykład Rafała Wróblewskiego z Muzeum Romantyzmu w Opinogórze, który w niezwykle ciekawy sposób ukazał zagadnienie powstania listopadowego w twórczości Kossaków. Wojciech Krajewski z Muzeum Wojska Polskiego przedstawił mało znanego malarza Karola Malankiewicza i jego obraz Bitwa pod Ostrołęką, a prof. Piotr Roguski z Akademii Humanistycznej w Pułtusku przybliżył uczestnikom konferencji zagadnienie przejścia Polaków przez Niemcy w 1831 r. Natomiast Rafał Dmowski z Uniwersytetu Przyrodniczo Humanistycznego w Siedlcach omówił historiografię dziejów powstania na Podlasiu i wschodnim Mazowszu. Okazuje się, iż wiele istotnych aspektów wydarzeń z lat 1830-1831, które posiadają już przecież bogatą literaturę, nadal czeka na swoje opracowanie. Co więcej, wciąż odkrywane są nowe, nieznane dotychczas źródła. Wiele z nich nadal spoczywa w trudno dostępnych archiwach rosyjskich, o czym wspominał także Tomasz Strzeżek z Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego w Olsztynie. Konferencję należy uznać za wydarzenie udane, a wygłoszone przez prelegentów referaty niewątpliwie wzbogaciły naszą dotychczasową wiedzę na temat powstania listopadowego. Szkoda jednak, że poza mną w imprezie nie uczestniczyła ani jedna osoba z Uniwersytetu Warszawskiego, mimo iż Instytut Informacji Naukowej i Studiów Bibliologicznych był przecież jednym z jej organizatorów. Dr Paweł Duber XXI Sesja Varsavianistyczna: 90 lat Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Warszawie, zorganizowana przez Bibliotekę Publiczną m.st. Warszawy Bibliotekę Główną Województwa Mazowieckiego oraz Towarzystwo Bibliofilów Polskich w Warszawie, odbyła się 20 października w siedzibie Biblioteki przy ul. Koszykowej. Towarzystwo Bibliofilów Polskich w Warszawie, założone w 1921 roku z inicjatywy Edwarda Chwalewika, jest najstarszym pośród podobnych towarzystw powstałych w Polsce w latach 1921 1927 i skupiających miłośników pięknych i rzadkich druków, znawców dziejów książki, grafików i drukarzy. Do grona członków założycieli Towarzystwa należeli m.in. Marian Abramowicz, Stefan Demby, Zygmunt Łazarski, Adam Półtawski, Mieczysław Rulikowski i Stefan Rygiel. Historii, wielostronnej działalności i bogatemu dorobkowi warszawskiego TBP poświęcone były referaty, które wygłosili: prof. dr hab. Edward Towpik Towarzystwo Bibliofilów Polskich i Towarzystwo Przyjaciół Książki historycznie, Hanna Łaskarzewska TBP w latach wojny, Mieczysław Bieleń Przyczynek do historii warszawskiego ruchu ekslibrisowego, Joanna Popłońska Bibliofile w Bibliotece Publicznej m.st. Warszawy, doc. dr Andrzej Skrzypczak Dwie koncepcje przedwojennego bibliofilstwa (warszawska i krakowska): blaski i cienie - komunikat, Roman Nowoszewski Czasopisma warszawskich bibliofilów komunikat. Sesji towarzyszyło otwarcie wystawy Rara et curiosa bibliofilów warszawskich, na której zaprezentowano fragmenty zbiorów Mieczysława Bielenia, Jerzego Zbigniewa Golskiego, Anny Hilchenowej, Barbary Klein-Szymańskiej, Wojciecha Kochlewskiego, Cezarego Kozaka, Stanisława Ledóchowskiego, Andrzeja Nováka-Zemplińskiego, Wojciecha Przyłuskiego, Włodzimierza Rudnickiego, Jana Strausa, Józefa Świerkockiego i Edwarda Towpika. Pokazano m.in. publikacje bibliofilskie Towarzystwa Naukowego Płockiego i Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Książki w Paryżu, oprawy artystyczne Franciszka Joachima Radziszewskiego i Heleny Karpińskiej, druki panegirycznohołdownicze, literaturę z biblioteki sportsmena, a także wydawnictwa kuriozalne (np. Książka właściciela domu [Aleksandra Szastowskiego] pod No [123] służąca do zapisywania dni, w których sadze przez kominiarza wycierane były, obejmująca zarazem przepisy i ostrzeżenie tak dla Właścicieli Domów, jako i Kominiarzy. Zatwierdzone przez Kommissye Rządową Spraw Wewnętrznych i Duchownych w dniu 11/13 listopada 1841 roku). W osobnej gablocie przedstawiono ponadto wydawane przez Towarzystwo Bibliofilów Polskich w Warszawie (w latach 1921 1948 i od 2004 r.) oraz przez Towarzystwo Przyjaciół Książki (w latach 1957 2002) czasopisma: od Wiadomości Bibliofilskich i Miesięcznika Graficznego począwszy, po Akapit. Rocznik Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Warszawie. Pięknym i cennym uzupełnieniem wystawy był starannie wydany katalog, który ukazał się w nakładzie 300 egzemplarzy ręcznie numerowanych. W sesji wzięli udział Agnieszka Dobrzyńska, Joanna Kulicka, Zbigniew Olczak oraz niżej podpisana. Wanda M. Rudzińska

W dniach 21-23 października odbył się w Lublinie pierwszy Kongres Kultury Partnerstwa Wschodniego (KKPW). Organizatorami tego wydarzenia byli: Miasto Lublin i Fundacja Trans Kultura, przy współpracy Centrum Kultury w Lublinie, Miasta Lwów, Miasta Tbilisi, Instytutów Polskich w Kijowie, Mińsku i Bukareszcie oraz Fundacji Pogranicze w Sejnach. Kongres był współfinansowany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP. Jak napisali organizatorzy we wstępnej informacji Kongres Kultury Partnerstwa Wschodniego to pierwsza tego rodzaju inicjatywa współpracy kulturalnej dla Partnerstwa Wschodniego i Unii Europejskiej, oferująca przedstawicielom tych krajów szeroką przestrzeń udziału oraz długofalową perspektywę działania [jest] platformą wymiany idei, tworzenia narzędzi współpracy i ustanawiania wspólnej reprezentacji na forum europejskim. W międzynarodowej Radzie Programowej Kongresu zasiedli przedstawiciele: Polski, Armenii, Ukrainy, Białorusi, Serbii, Azerbejdżanu, Niemiec, Gruzji i Mołdawii. W Kongresie udział wzięli przedstawiciele rożnych instytucji kulturalnych i naukowych, praktycy kultury, menadżerowie, samorządowcy i urzędnicy, artyści, filozofowie i badacze kultury z 17 krajów Partnerstwa Wschodniego i Unii Europejskiej. Interesująca wydała się formuła Kongresu, zrezygnowano bowiem z klasycznie organizowanej konferencji ze słuchaczami, wykładowcami i referatami, odwołano się do idei agory, gdzie wszyscy mogli się wypowiedzieć, coś zaproponować, czy zaprezentować jakieś własne osiągnięcia w zakresie budowania współpracy pomiędzy narodami, czy (w mniejszym zakresie) pomiędzy różnymi grupami społecznymi, często ponad podziałami granicznymi. Spotkania robocze i warsztaty stały się miejscem, na którym dyskutowano, spierano się, wymieniano uwagi i zgłaszano pewne postulaty (rekomendacje) do umieszczenia w dokumencie końcowym Kongresu. Dokument ten powinien w przyszłości przyczynić się do rozwoju współpracy kulturalnej w zakresie Partnerstwa Wschodniego. Wcześniej w materiałach promujących Kongres zaproponowano jedynie kilka głównych tematów czy zagadnień, wokół których mieli się skupić uczestnicy, a były to: Kultura ku współistnieniu, Kultura ku rozwojowi, Kultura ku edukacji, Kultura ku organizacji/niezależności. Sesje panelowe były prowadzone przez moderatorów o znanych i uznanych nazwiskach. Na każdej z nich zaproszeni goście przedstawili swoje punkty widzenia na ideę rozwoju Partnerstwa Wschodniego, co stało się kryterium dalszego podziału na grupy i podgrupy o charakterze roboczym. Zdarzało się, że niektóre grupy liczyły kilka osób, każdy więc uczestnik mógł się wypowiedzieć na dany temat i zgłosić swoją propozycję, czy krytyczną uwagę. Muszę przyznać, że po raz pierwszy spotkałam się z tak zorganizowaną imprezą, która wymagała tak dużej aktywności i współudziału wszystkich uczestników w wypracowywaniu i konkretyzowaniu wniosków. Metoda ta pozwoliła uczestnikom poznać się bliżej, zaprezentować swój pogląd na dany problem, wymienić doświadczenia i po prostu opowiedzieć o swojej instytucji i możliwościach jej udziału w dalszym rozwijaniu idei Partnerstwa Wschodniego. A polskich uczestników było bardzo wielu i to z różnych środowisk i różnych części kraju. Kongresowi towarzyszyło wiele imprez o charakterze kulturalnym. Do najciekawszych należałoby chyba zaliczyć Konfrontacje Teatralne, w ramach których prezentowano najciekawsze przedstawienia ostatnich lat z Białorusi, Gruzji i Polski. Najciekawszym moim zdaniem wydarzeniem towarzyszącym obradom Kongresu był jednak koncert orkiestry pod nazwą I, Culture Orchestra, zorganizowanej z inicjatywy Instytutu Adama Mickiewicza. W skład orkiestry weszło 110 młodych, niezwykle utalentowanych muzyków z Polski oraz z Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdawii i Ukrainy (krajów Partnerstwa Wschodniego). Dyrektorem artystycznym został dyrygent Paweł Kotla. W intensywnej pracy z muzykami uczestniczyli wykładowcy (tutorzy) z różnych krajów europejskich, reprezentujący ogromną wiedzę z zakresu edukacji muzycznej i współpracujący na co dzień ze znanymi orkiestrami Europy. Występ orkiestry w takim składzie w Lubelskiej Filharmonii miał charakter symboliczny, towarzyszył bowiem Kongresowi, którego celem było wypracowanie zasad współpracy pomiędzy krajami Partnerstwa Wschodniego. Tymczasem sam zespół był przykładem udanej realizacji takiej współpracy na gruncie artystycznym. Kolejnymi miastami, w których miała koncertować I, Culture Orchestra są Kijów, Berlin, Bruksela, Londyn, Madryt i Warszawa. Chęć współpracy z orkiestrą deklarują muzyczne sławy, m.in. Sir Neville Marriner. Pierwsze europejskie tournée odbywa się pod honorowym patronatem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego, a cały projekt jest realizowany w ramach zagranicznego programu kulturalnego Polskiej Prezydencji 2011. Moim zdaniem powstanie i działalność

tej orkiestry jest dowodem na istnienie ogromnego potencjału kulturalnego krajów tej grupy, a także wyrazem ogromnej determinacji realizatorów projektu. Przy okazji Kongresu BUW pozyskał dużą grupę materiałów dokumentujących działalność różnych instytucji, związanych ze współpracą transgraniczną. Materiały te w znakomity sposób uzupełniają kolekcję druków GDŻS BUW, dotyczącą szeroko rozumianej problematyki pogranicza. Emilia Słomianowska-Kamińska 25 października odbyła się w Domu Spotkań z Historią konferencja podsumowująca projekt FotoRejestr zorganizowana przez Fundację Archeologia Fotografii. FotoRejestr (www.fotorejestr.net) to projekt realizowany przez Fundację we współpracy z Norsk Teknisk Museum, Narodowym Archiwum Cyfrowym i Domem Spotkań z Historią, mający na celu stworzenie bazy warszawskich kolekcji fotograficznych i popularyzację archiwizacji fotografii. Rozpoczął się w marcu 2010 r., planowane zakończenie przewidziane jest na koniec października 2011 r. Gabinet Dokumentów Życia Społecznego BUW uczestniczył w projekcie od samego początku. Stworzona baza zawiera tylko opisy, bez skanów obiektów; można w niej wyszukiwać wg tematów, nazwisk autorów fotografii i dat. Podano również krótką historię kolekcji fotografii oraz zasady udostępniania. Podobne informacje przekazały inne warszawskie instytucje państwowe (muzea, archiwa, biblioteki), co pozwoliło sporządzić powszechny spis kolekcji fotograficznych. Co ciekawe umieszczono również informacje o kolekcjach prywatnych. Spis ten (dostępny online) zmienia stan wiedzy o polskich zasobach fotografii i bardzo ułatwia dotarcie do coraz częściej poszukiwanych zbiorów ikonograficznych. Niestety nie wszystkie instytucje warszawskie wzięły udział w projekcie, więc spis jest niepełny. Pozostaje mieć nadzieję, że projekt będzie się rozwijał i w przyszłości będziemy mieli ogólnopolską bazę informacji o fotografiach. Projekt był finansowany ze środków Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego. Na konferencji zaprezentowano poszczególne etapy realizacji projektu od przygotowania wniosków o finansowanie do utworzenia bazy danych. Sporo problemów przysporzyło ujednolicenie opisów kolekcji z różnych instytucji i samo przekonanie instytucji do przystąpienia do projektu. Konferencję zakończyła prezentacja bazy online i lampka szampana. Anna Zawadzka, Magdalena Fedorczyk-Falis W dniach 25-26 października w Katowicach odbyła się Ogólnopolska Konferencja Bibliotek Akademii i Uniwersytetów Muzycznych, na którą zaproszeni zostali również bibliotekarze z innych typów bibliotek, w tym niżej podpisana. Konferencję zorganizowała Biblioteka Główna Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz Sekcja Bibliotek Muzycznych SBP, działająca w ramach Polskiej Grupy Narodowej IAML. Na program Konferencji złożyły się cztery tematy: 1. Biblioteki, Kolekcje muzyczne; 2. Udostępnianie zbiorów, prawo autorskie w bibliotekach; 3. Biblioteki cyfrowe; 4. Komputeryzacja bibliotek muzycznych. Pierwszy dzień obrad rozpoczęły referaty Hanny Bias (AM Katowice): Biblioteka Akademii Muzycznej w Katowicach najstarszą książnicą akademicką na Górnym Śląsku. Badania nad proweniencją zbiorów, Anny Sosnowskiej (AM Wrocław): Darczyńcy i ich kolekcje w zbiorach Biblioteki Głównej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu i Elżbiety Jasińskiej-Jędrosz (UW Warszawa): Spuścizny kompozytorskie i muzykologiczne w zbiorach bibliotecznych. Po przerwie na kawę, podczas której nie tylko odnowiono stare znajomości, ale także pozawierano nowe, w drugiej sesji głos zabrały: Elżbieta Abramek (AM Bydgoszcz): Problemy z opracowaniem, gromadzeniem i udostępnianiem prac dyplomowych w Bibliotece Akademii Muzycznej w Bydgoszczy oraz Marlena Jankowska (UŚ Katowice): Prawo autorskie w działalności bibliotek. Autorka ostatniego referatu z dużą znajomością rzeczy zaprezentowała główne aspekty prawa autorskiego oraz problemy, jakie się dziś z nim wiążą w działalności bibliotek. Przedstawiła też trendy światowe w zakresie

należytego przestrzegania i zarządzania prawem autorskim. W drugiej części dnia uczestnicy konferencji zwiedzili Muzeum Organów Śląskich, po którym oprowadzał organizator Muzeum, a zarazem znakomity organista, prof. Julian Gembalski. Ta arcyciekawa lekcja historii organów okraszona została popisem gry improwizacyjnej na tym instrumencie w wykonaniu Profesora, na temat znanej pieśni religijnej Chrystus Królem. Dzień zakończony został koncertem muzyki współczesnej (utwory Witolda Szalonka i Aleksandra Glinkowskiego) w wykonaniu Kwartetu Śląskiego. Drugi dzień Konferencji poświęcony był w całości komputeryzacji i bibliotekom cyfrowym. Prezentowali się z zapałem głównie młodzi bibliotekarze. Na sesji 3. Maciej Dynkowski (AM Łódź): Cyfrowe dokumenty muzyczne w Internecie. Biblioteki cyfrowe w pracy biblioteki muzycznej, Martyna Darowska (AM Katowice): Digitalizacja zbiorów muzycznych analiza na podstawie zbiorów cyfrowych, Dorota Stefaniak (AM Gdańsk): Akademia Muzyczna w Gdańsku partner projektu Pomorskiej Biblioteki Cyfrowej i Hanna Trzeszczkowska (UM Warszawa wydział Białystok): Muzykalia w Podlaskiej Bibliotece Cyfrowej. Na Sesji 4. Magdalena Wiącek (AM Wrocław): Komputeryzacja Biblioteki Głównej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu (1999-2011) i Marta Walkusz (AM Gdańsk): Katalogowanie dzieł współwydanych w bazie TZB (Trójmiejski Zespół Bibliotek). Rozwiązania lokalne Biblioteki Głównej Akademii Muzycznej w Gdańsku a rozwiązania katalogu NUKAT. Obrady zakończyła dyskusja nad wykorzystywanymi przez różne biblioteki systemami komputeryzacji i cyfryzacji zbiorów oraz łączeniu się niektórych instytucji w ramach wspólnych projektów. Konferencji towarzyszyła wystawa planszowa Biblioteka Akademii Muzycznej w Katowicach najstarszą książnicą akademicką na Górnym Śląsku. Elżbieta Jasińska-Jędrosz 26 października wzięłam udział w seminarium online Open Journal Systems (OJS): an introduction to Open Source Publishing option, zorganizowanym przez EIFL w ramach Tygodnia Open Access (OA Week). EIFL jest organizacją, która wspiera dostęp do informacji naukowej w elektronicznej postaci, jest także inicjatorem Tygodni Open Acces, które odbywają się w Afryce, Ameryce Północnej i Europie Wschodniej, czyli tam, gdzie ruch Open Acces rozwija się najprężniej. Seminarium na temat Open Journal Systems przygotowały dwie sekcje EIFL: EIFL-OA and EIFL-FOSS (Free and Open Source Software). Czym jest tytułowy Open Journal Systems? To narzędzie, które pozwala na publikowanie recenzowanych czasopism naukowych. Oparty jest na darmowych softwarowych komponentach. W tej chwili na świecie jest już 10 tysięcy instalacji tego systemu. Podczas seminarium prelegenci z różnych stron świata opowiedzieli o wymogach technicznych niezbędnych do wdrożenia systemu (są powszechnie dostępne i darmowe), opisali, na czym polega wsparcie techniczne, na końcu zaprezentowali, jak wygląda serwis z włożonymi już czasopismami. Można sprawdzić samemu, jak wyglądają tytuły naukowe w OJS. Oto przykładowe tytuły: Journal of Teaching and Learning - http://ojs.uwindsor.ca/ojs/leddy/index.php/jtl/index Library and Information Research - http://www.lirg.org.uk/lir/ojs/index.php/lir/index. Wyszukiwania i dostęp do artykułów umożliwiają linki Search i Archives. Warto też zwrócić uwagę na twórcę OJS, którym jest partnerski projekt kilku uczelni o wdzięcznej, swojsko brzmiącej nazwie PKP, przy czym rozwinięcie skrótu oznacza Public Knowledge Project. Poza OJS, w swojej ofercie softwaru PKP ma także inne, równie ciekawe rozwiązania, np. Open Conference System (do obsługi konferencji) i Open Harvester System (do metadanych). Można o tym poczytać na ich stronie: http://pkp.sfu.ca/. Anna Pełka

Kultura 2.0. Hasło przewodnie konferencji organizowanej przez NINa brzmiało Kultura 2.0: świadomi mediów. Takie sformułowanie tematu bierze się z przekonania, że w świecie nowych technologii i dominacji mediów cyfrowych zmieniają się tradycyjne role twórców i odbiorców kultury. Niemal każdy może być twórcą, paradoksalnie, w nadmiarze wytworów współczesnej kultury trudniej być odbiorcą wymaga to innych niż dotychczas kompetencji, umiejętności oceny i selekcji. Konferencja wpisywała się w obchody Światowego Dnia Dziedzictwa Audiowizualnego (27 października). Jej formuła była urozmaicona, oprócz referentów (także zagranicznych) zaproponowano dyskusje panelowe i prezentacje. Ponieważ temat konferencji był pojemny relacjonując skupię się na kilku wybranych wątkach. 1. Media literacy. W pierwszym dniu konferencji to hasło pojawiało się jak mantra. Brzmi znajomo? Powinno. Dyskutanci uznali, że człowiek w XXI wieku powinien być świadomy mediów po to, żeby z jednej strony poprawnie odbierać informację, z drugiej świadomie i w sposób pełny konsumować dzieła sztuki audiowizualnej. Referentów, co naturalne, bardziej interesowało odnalezienie się w świecie kultury niż w świecie informacji. Media literacy przedstawiono jako zespół umiejętności, w których powinno się kształcić młodych (i nie tylko) ludzi tak, aby spełniali warunek trzech C cultural, critical, creative byli twórczymi, krytycznymi i świadomymi odbiorcami kultury. Znajomość technik, sposobów montażu oraz środków wyrazu w sztukach wizualnych ma nam pomóc odnaleźć się we współczesnym świecie. W części wystąpień określano media literacy jako rozwinięcie information literacy, mnie się jednak wydaje, że jest to raczej jej uzupełnienie. 2. Nowe technologie w szkole Zastosowanie (lub pomijanie) nowych technologii w szkole było tematem kilku burzliwych dyskusji panelowych. Wydaje się, że nie ma jednego obrazu szkoły. Niektórym wydaje się, że każde dziecko ma dziś smartfon w piórniku, a zakaz używania urządzeń elektronicznych w szkole jest anachronizmem. Inni wyrażali pogląd, że szkoła jest (być może ostatnim) miejscem umożliwiającym osobisty kontakt ucznia z mistrzem-nauczycielem i nawet wyrafinowane technologie nie zastąpią mądrości i doświadczenia nauczycieli oraz otwartości na wiedzę ze strony uczniów. Oba przekonania wydają się równie naiwne. Są różne szkoły i różni nauczyciele. Głosy z sali podczas sesji poświęconych edukacji dowodziły, że w szkołach, w których dyrektor nie boi się technologii, a nauczyciel chce je zastosować w istotny sposób mogą one wspomagać proces dydaktyczny. Tam jednak, gdzie szkoła nie przejawia dobrej woli komputery są dostępne tylko w godzinach otwarcia biblioteki, a elektroniczny dziennik dubluje papierowy. Najbardziej zdumiała mnie wypowiedź minister Katarzyny Hall, która pojawiła się na jednej z sesji. Spokojnie wysłuchała zarzutów pod adresem szkoły, po czym zabrała głos i stwierdziła, że proces dydaktyczny jest długi, nie sposób przewidzieć, jaki profil absolwenta będzie najbardziej pożądany w 12 lub 13 lat po rozpoczęciu nauki. Zabrzmiało to tak, jakby MEN czuł się zwolniony z jakiejkolwiek odpowiedzialności za oblicze współczesnej szkoły. Bo skoro nie wiadomo, co będzie za kilkanaście lat to cokolwiek zrobimy, może okazać się błędne/niewłaściwe. W takiej sytuacji wolno nie robić nic. Minister Hall nawiązała do niewesołej anegdoty o elektronicznych lekcjach prowadzonych z wykorzystaniem laptopów przez uczniów. Nauczyciele, którzy na swoich laptopach mogą obserwować pracę e-klasy, podobno najczęściej korzystają z opcji wyłącz ucznia. Hall dodała, że marzy jej się guzik włącz nauczyciela. Ja dodam, że niezbędny wydaje mi się guzik włącz ministerstwo, bo sytuacja, w której oswajanie uczniów z nowymi technologiami w szkole zależy od dobrej woli albo nastroju dyrektora, na którym nic nie wymusza ani tej dobrej woli, ani nastroju wydaje się trudna do zaakceptowania.

Ważne wątki w dyskusji o szkole pojawiły się w panelu Technologia cel czy narzędzie, w którym Dominik Batorski z ICM UW zauważył, że należy precyzyjnie rozróżniać kompetencje informacyjne od informatycznych, szczególnie w zakresie tych pierwszych szkoła powinna mieć wiele do powiedzenia. Edwin Bendyk ( Polityka ) zauważył, że plaster nowych technologii nie uzdrowi dysfunkcjonalnej instytucji, jaką jest polska szkoła, a wprowadzając nowe technologie do szkół należy dokładnie wiedzieć, czemu mają służyć. Nie powinny być celem samym w sobie, ale środkiem do osiągnięcia konkretnych celów. 3. Wątki biblioteczne. Warto odnotować, że było ich bardzo niewiele. Wśród ciekawych inicjatyw w obszarze kultury jedna z ośmiu prezentacji dotyczyła dyskusyjnego klubu filmowego prowadzonego przez bibliotekarza szkolnego w bielskim liceum. Podczas dyskusji o technologiach w szkole zabierali głos także bibliotekarze i okazywało się, że biblioteka szkolna jest często najbardziej usprzętowionym miejscem w szkole, ale jeszcze lepiej jest, kiedy dyrektor pozwala wystawić komputery z biblioteki na korytarz. Nie pojawił się wątek zaangażowania bibliotek i bibliotekarzy w działania z zakresu media literacy, a szkoda. Konferencja była obudowana licznymi wydarzeniami o charakterze kulturalnym i artystycznym (wystawy, pokazy filmów, dyskusje) w siedzibie NINa i poza nią. Na drugim piętrze budynku przy Wałbrzyskiej odbywała się w trakcie konferencji interaktywna wystawa Wejdź na Poziom 2.0, łącząca projekty muzyczne, audiowizualne, instalacje określana przez organizatorów jako przestrzeń spotkania, twórczej aktywności, wymiany myśli i doświadczania świata nowych technologii. Warto było spędzić te dwa dni na Wałbrzyskiej, zwłaszcza że samo miejsce ma niezwykły klimat. NINa mieści się w starym budynku, który poprzednio był siedzibą Centrum Naukowo-Badawczego Techniki Radia i Telewizji CENRIT. Budynek został zaadaptowany do potrzeb NINa bez niszczenia jego pierwotnego, przemysłowego charakteru. Dla NINy zaprojektowano także bardzo starannie system identyfikacji wizualnej wyraziste logo przypominające kształt ikonki play oraz system informacji wizualnej w budynku. Anna Wołodko Konferencja Muzeum - sztuka żywa? W kręgu inspiracji twórczością Ksawerego Piwockiego W dniach 27-28 października w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie odbyła się interdyscyplinarna konferencja naukowa dedykowana pamięci profesora Ksawerego Piwockiego (19011974). Ksawery Piwocki był wybitnym historykiem sztuki, etnologiem, muzealnikiem i konserwatorem, prorektorem ASP w Warszawie, prezesem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, dyrektorem Miejskiego Muzeum Przemysłu Artystycznego we Lwowie i Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Podczas konferencji można było wysłuchać wystąpień dotyczących sztuki profesjonalnej i sztuki ludowej, etnodesignu, wizualności, muzealnictwa, nowych technologii wykorzystywanych w służbie kultury, muzeów wirtualnych i in. Wśród prelegentów znaleźli się wybitni badacze, młodzi naukowcy, jak również praktycy wdrażający nowatorskie rozwiązania w muzeach. Bardzo ciekawy wykład wygłosił profesor Jan Święch z Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej UJ. Opowiedział o powojennych koncepcjach odbudowy dawnego budownictwa drewnianego w Polsce na podstawie skansenu w Sanoku. Skansen w Sanoku stał się pierwszym nowoczesnym muzeum na wolnym powietrzu powstałym według nowej koncepcji. Terminowały tam wszystkie załogi powstających po wojnie muzeów skansenowskich. Ksawery Piwocki już wtedy (tuż po wojnie) wymyślił nazwę Park Etnograficzny dla tego typu muzeów, która się wtedy nie przyjęła, natomiast obecnie około 40% muzeów na wolnym powietrzu nosi taką nazwę. Najciekawsze referaty wygłoszone zostały jednak drugiego dnia konferencji. Dotyczyły one nowych technologii, które coraz częściej wykorzystywane są w muzealnictwie. I tak Anna Czyżewska ze Stowarzyszenia Pracownia Etnograficzna im. Witolda Dynowskiego opowiedziała o stronie internetowej, założonej przez stowarzyszenie poświęconej polskim skansenom www.skanseny.net. Można tam obejrzeć mapę Polski z zaznaczonymi skansenami, a także o nich poczytać i zobaczyć zdjęcia.

Warto też wspomnieć o Wirtualnym Muzeum Drzeworytów Ludowych www.drzeworyty.eu, które powstało z inicjatywy Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie. Tworzona baza danych ma zapewnić dostęp do informacji o polskich drzeworytach ludowych w kolekcjach publicznych i prywatnych. Agata Wacławik-Wejman z firmy Google opowiedziała o bardzo ciekawym projekcie Google Art Project, w którym bierze udział 17 czołowych muzeów świata (m.in. Museo Thyssen Bornemisza w Madrycie, Rijksmuseum w Amsterdamie, National Gallery w Londynie, Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku). Wchodząc na stronę projektu www.googleartproject.com możemy odbyć wirtualną wycieczkę po tych muzeach i podziwiać znajdujące się tam dzieła sztuki. Dla naszej praktyki informacyjnej i edukacyjnej pouczająca była prezentacja wortalu Muzeum Pałac w Wilanowie. Jego zawartość jest bardzo zróżnicowana i interesująca dla wszystkich grup użytkowników, od profesjonalistów po małe dzieci. W Pasażu Wiedzy można m.in. znaleźć artykuły z czasopism naukowych i syntetyczne opracowania różnych zagadnień związanych z kulturą epoki baroku. Przestrzeń Edukacyjna oferuje programy zajęć dla szkół, rodzin, osób dorosłych, scenariusze lekcji, zajęcia e-learningowe etc. Alina Cywińska, Magdalena Fedorczyk-Falis, Anna Zawadzka 17 października w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie odbyła się gala z okazji wręczanej już po raz trzeci Nagrody Teofrasta. Jest to wyróżnienie przyznawane przez redakcję magazynu Charaktery książkom naukowym i popularnonaukowym polskich autorów wydanym w roku poprzedzającym przyznanie nagrody. Wręczenie nagród poprzedziła debata o osiągnięciach i przyszłości polskiej psychologii z udziałem Jubilatów, którzy w roku 15-lecia istnienia Charakterów obchodzą swoje prywatne jubileusze: Andrzeja Eliasza, Janusza Grzelaka, Tomasza Maruszewskiego, Stanisława Miki i Jana Strelaua. W plebiscycie czytelników za najpopularniejszą książkę psychologiczną uznano pozycję Moje dziecko, cz. II, autorstwa Doroty Zawadzkiej i Ireny Stanisławskiej (wydawnictwo Czarna Owca). Laudację na cześć laureatek wygłosiła Magda Brzezińska, redaktor działu Latarnik magazynu Charaktery. W kategorii najlepsza psychologiczna książka naukowa - dwie równorzędne nagrody otrzymali: prof. Wiesław Łukaszewski za książkę Udręka życia. Jak ludzie radzą sobie z lękiem przed śmiercią (wydawnictwo Smak Słowa), oraz prof. Bogdan Wojciszke za Sprawczość i wspólnotowość. Podstawowe wymiary spostrzegania społecznego, wydaną przez Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. W tym roku nagrody w kategorii książka popularnonaukowa nie przyznano. Wyróżnienie specjalne redaktora naczelnego magazynu Charaktery otrzymał prof. Piotr K. Oleś za książkę Psychologia człowieka dorosłego (Wydawnictwo Naukowe PWN). Laudację na cześć laureatów wygłosiła prof. Małgorzata Kossowska, dyrektor Instytutu Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Galę uświetnił występ chóru Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Ze strony BUW przygotowano wystawkę dzieł Psychologów Jubilatów. http://www.nagrodateofrasta.eu/ Elżbieta Międzybrodzka

O Bibliotekach jutra w projektach ACADEMICA oraz SYNAT/PASSIM 26 października mówiła dyr. Katarzyna Ślaska na spotkaniu zorganizowanym przez koło SBP przy Bibliotece Narodowej. ACADEMICA Cyfrowa Wypożyczalnia Publikacji Naukowych tworzona jest przez BN we współpracy z NASK (Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa). Projekt prowadzony w latach 2009-2013 zakłada zeskanowanie 170 tys. publikacji naukowych i udostępnianie ich na zasadzie wypożyczeń międzybibliotecznych w formie plików elektronicznych. Chodzi o stworzenie szybkiego dostępu do publikacji naukowych, przede wszystkim polskich. Wymaga to nie tylko przygotowania technicznego, ale także prawnego. Udostępnianie publikacji będzie prowadzone zgodnie z zapisami Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zeskanowane publikacje będą przesyłane w formie plików graficznych i po zakończonym korzystaniu zostaną odesłane forma wypożyczenia międzybibliotecznego, jak przy tradycyjnym wypożyczeniu. Ponadto BN będzie mogła wypożyczać tyle kopii, ile posiada egzemplarzy oryginalnych. Ograniczone zostaną możliwości kopiowania i drukowania. Głównym problemem pozostaje opracowanie formatu chroniącego przed nieuprawnionym dostępem do cyfrowego zasobu publikacji. W związku z tym BN tworzy własny format. Jednorazowo na ekranie udostępnianych będzie tylko kilka stron, kolejne trzeba będzie przewijać. SYNAT to drugi projekt, który współtworzony jest przez ok. 20 instytucji, w tym trzy biblioteki Narodową, Jagiellońską oraz Politechniki Warszawskiej. Projekt badawczy pt. Utworzenie uniwersalnej, otwartej, repozytoryjnej platformy hostingowej i komunikacyjnej dla sieciowych zasobów wiedzy dla nauki, edukacji i otwartego społeczeństwa wiedzy rozpoczęto w 2010 r. Jego liderem jest Interdyscyplinarne Centrum Modelowania Matematycznego i Komputerowego Uniwersytetu Warszawskiego. Celem projektu jest utworzenie zintegrowanego systemu baz wiedzy rozproszonych w internecie (w tym w bibliotekach cyfrowych) oraz budowa repozytorium danych źródłowych. Jak wspomniano jest to projekt badawczy, którego rezultaty będą znane pod koniec 2013 r. Do realizacji projektu konieczne jest m. in. wypracowanie standardów opisów zasobów (metadane) oraz klasyfikacji (opracowany został nowy format MARC), wybór źródeł dostępnych w sieci (pracownicy informacji naukowej BN wyszukiwali w internecie strony wartościowe merytorycznie z zakresu nauk humanistycznych). W drugiej części spotkania Hanna Wróblewska z Zakładu Reprografii i Dygitalizacji BN pokazywała działanie najnowszych automatycznych skanerów kupionych w ramach projektu ACADEMICA. W spotkaniu w BN uczestniczyli: Anna Wołodko, Danuta Daniluk, Lilianna Nalewajska oraz Zbigniew Zakrzewski. Lilianna Nalewajska W dniu 19 października specjalnie dla pracowników Biblioteki Uniwersyteckiej w Salach Redutowych Teatru Wielkiego odbył się pokaz obrazów pochodzących z kolegiaty św. Wawrzyńca w Żółkwi. Warto wiedzieć, że kolegiata pw. św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika wzniesiona w latach 1606-1618 jako fundacja hetmana Stanisława Żółkiewskiego, wkrótce stała się rodowym mauzoleum oraz miejscem wielu ważnych uroczystości państwowych. Miejsce szczególne w wyposażeniu wnętrz i programie

ideowym kolegiaty zajmowały cztery wielkoformatowe obrazy batalistyczne. Pierwszy z obrazów wykonany został (ok. 1620 r.) na polecenie hetmana Stanisława Żółkiewskiego, prawdopodobnie przez lwowskiego malarza, Szymona Boguszewicza i przedstawiał zwycięską bitwę pod Kłuszynem. Dalsze trzy dzieła były fundacją króla Jana III. Obraz Bitwa pod Chocimiem powstał przy współudziale gdańskiego malarza Andrzeja Stecha (ok. 1679 r.), zaś Bitwa pod Wiedniem i Bitwa pod Parkanami namalowane zostały w latach 1693-95 przez wybitnego batalistę, Marcina Altomontego. W latach 1946-1989 kościół żółkiewski pełnił funkcję magazynu. Efektem decyzji władz sowieckich była dewastacja świątyni, a przy tym zniszczenie i rozproszenie większości cennego wyposażenia. W 1972 r. żółkiewskie obrazy zostały przekazane do Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki (oddział w Olesku). Strona polska od wielu lat starała się o uzyskanie zgody na czasowy przewóz obrazów do Polski celem poddania ich profesjonalnej konserwacji. Pod koniec 2007 r. zawarto umowę między Lwowską Narodową Galerią Sztuki a Zamkami Królewskimi w Warszawie i na Wawelu oraz warszawską i krakowską ASP. W grudniu 2007 r. przewieziono do Warszawy dwa większe obrazy: Bitwę pod Wiedniem i Bitwę pod Parkanami (o wymiarach 65 m² każdy) i rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę prace konserwatorskie. Wieloletni projekt ich rewaloryzacji został sfinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w łącznej kwocie 4,48 mln zł (równowartość ok. 1,5 mln USD). Jest to największy i najbardziej prestiżowy projekt z zakresu rewaloryzacji obiektów tzw. wspólnego dziedzictwa kulturowego, zrealizowany z udziałem partnerów ukraińskich. Kompleksowe prace konserwatorskie przy obu monumentalnych obrazach (łącznie z restauracją i rekonstrukcją unikatowych ram) zostały zakończone w lipcu 2011 r. Intencją strony polskiej jest powrót obydwu zakonserwowanych obrazów do kolegiaty pw. św. Wawrzyńca w Żółkwi. Trzeba przyznać, że obrazy naprawdę robią ogromne wrażenie. Obraz Bitwa pod Parkanami jest tak ogromny, że nie zmieścił się w wysokiej na osiem metrów Sali Redutowej (jest prezentowany w pochylonej pozycji), Bitwa pod Wiedniem jest nieco mniejsza, sięga tylko sufitu. Obrazy pokazywane będą w Warszawie do 23 października, potem zobaczyć je można będzie we Wrocławiu i Gdańsku. W pokazie ze strony BUW wzięło udział 37 osób. Po wystawie oprowadzał nas Paweł Sadlej, kierownik projektu i główny konserwator Zamku Królewskiego w Warszawie. Magdalena Fedorczyk-Falis

Czy istnieją książki, których nie wypada nie znać? Czy lista takich tytułów jest zbiorem skończonym? Czy kanon jeden dla wszystkich, czy osobny dla każdego? Jeśli zadajemy sobie czasem takie pytania, to znaczy, że inicjatywa szkoła czytania powstała także w odpowiedzi na nasze potrzeby. 14 października miał swoją premierę portal edukacyjny o czytelnictwie SZKOŁA CZYTANIA (www.szkolaczytania.org.pl). Ma on na celu promowanie czytania literatury wysokiej, a także wspólne dyskusje na tematy literackie. Chętni mogą również łączyć się w wirtualne klasy i wymieniać refleksjami po lekturze. Spotkania w realu odbywają się najczęściej w Krakowie (pierwsze: z Antonim Liberą i Andrzejem Borowskim o potrzebie kanonu, o czytaniu i o nowym przekładzie Fedry Racine a), ale nie tylko. Warto zajrzeć na portal, chociażby po to, żeby dowiedzieć się, jakie propozycje do kanonu zgłosił Dyrektor BN, dr Tomasz Makowski. BUW jest partnerem projektu. Anna Wołodko 13 października gościliśmy dyrektora Stiftung Haus Oberschlesien oraz Oberschlesisches Landesmuseum (Fundacja Dom Ziemi Górnośląskiej oraz Muzeum Ziemi Górnośląskiej) w Ratingen (Nadrenia PółnocnaWestfalia), dr Stephana Kaisera, który zwiedził Bibliotekę, obejrzał wybrane silesiaca na pokazie przygotowanym w Gabinecie Starych Druków oraz spotkał się z dyrektor Ewą Kobierską-Maciuszko i wicedyrektor Wandą M. Rudzińską. Wizyta miała charakter przede wszystkim kurtuazyjny dr Kaiser dziękował za użyczenie na wystawę czasową eksponatów z BUW, rozmawiano także o możliwościach dalszego rozwijania współpracy między naszymi instytucjami, np. w zakresie wymiany wydawnictw. Muzeum Ziemi Górnośląskiej w Ratingen prowadzi aktywną działalność wystawienniczą; obok stałych ekspozycji poświęconych kulturze i historii Górnego Śląska prezentuje także liczne wystawy czasowe, które organizowane są we współpracy z czeskimi oraz polskimi muzeami i bibliotekami. Na trwającej do 8 stycznia 2012 r. wystawie Opowieści zamkowe. Szlachta na Śląsku przedstawiającej historię, obyczaje, zainteresowania artystyczne i kolekcjonerskie śląskich rodów szlacheckich, eksponowanych jest sześć woluminów pochodzących z dawnego księgozbioru rodziny Schoenaichów z Carolath-Beuthen (dziś Siedlisko-Bytom Odrzański), znajdującego się obecnie w zbiorach Gabinetu Starych Druków BUW. Wanda M. Rudzińska

Panel odbył się w dniach 7-8 października w Muzeum Witolda Gombrowicza we Wsoli (Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie), które mieści się w oddalonym o 90 km od Warszawy klasycystycznym pałacyku (zbudowanym w 1914 r.) na terenie dawnej rodzinnej posiadłości Gombrowiczów. W panelu udział wzięli wybitni tłumacze literatury polskiej: Danuta Borchardt (USA), Bożena Zaboklicka (Hiszpania), Olaf Kühl (Niemcy), Lajos Palfalvi (Węgry) oraz Anders Bodegård (Szwecja). Gościem honorowym panelu była Rita Fot. Łukasz Wójcik Gombrowicz. Podczas pierwszego dnia, paneliści wygłosili referaty poświęcone ich doświadczeniom z tłumaczeniem i popularyzacją literatury polskiej w poszczególnych kręgach językowych. Konferencji przewodniczył Anders Bodegård. Gombrowicz po hiszpańsku, czyli rywalizacja z przekładem autorskim, Dwa węgierskie przekłady Trans-Atlantyku Witolda Gombrowicza, Jak przełożyć Trans-Atlantyk na szwedzki? to tylko kilka tytułów interesujących wystąpień. W drugim dniu panelu odbyła się debata moderowana przez Jerzego Jarniewicza poświęcona funkcjonowaniu literatur peryferyjnych w kulturze światowej oraz zagadnieniom rynku przekładów. Ponadto, paneliści zastanawiali się, co oznacza pojęcie literatura peryferyjna, kto to jest pisarz prowincjonalny, jak i czy w ogóle Gombrowicz wpasowuje się w te pojęcia, czy tłumacz jest w stanie zwalczyć peryferyjność języka, czy może nie istnieje literatura peryferyjna, a tylko pisarze peryferyjni. Gombrowicz-prowincjusz?, pisarz marginesu?, outsider?, pisarz regionalny?, pisarz prowincji? to pytania powracające jak echo podczas całego panelu, na które zabrakło jednak jednoznacznych odpowiedzi. Brak ten potwierdził tylko, jak bardzo skomplikowana i wieloznaczna jest osobowość i twórczość Gombrowicza. Doskonałą jednak okazją do ponownego wsłuchania się w ton tych ech i do podjęcia prób odpowiedzi na zadawane podczas panelu pytania będą, o czym uroczyście donoszę przedsięwzięcia planowane przez Wydawnictwo Literackie i BUW na październik 2012 r. z okazji 75. rocznicy pierwszego wydania Ferdydurke. W 1937 roku, właśnie w październiku w warszawskim wydawnictwie Rój została wydana Ferdydurke i jest obecnie jedną z najczęściej tłumaczonych (18 języków) współczesnych polskich powieści. Wydawnictwo Literackie, wydawca dzieł autora planuje w ramach obchodów zorganizowanie szeregu projektów literackich: konkursów, dyskusji, wystaw, konferencji, które odbędą się w Krakowie i Warszawie. W BUW planowane są: pokonkursowa wystawa prac plastycznych inspirowanych twórczością Gombrowicza, w szczególności Ferdydurke, wystawa książek Gombrowicza ze zbiorów BUW, wystawa plakatów gombrowiczowskich ze sztuk teatralnych zrealizowanych na podstawie twórczości Gombrowicza, pochodzących ze zbiorów Galerii Plakatu i Gabinetu Dokumentów Życia Społecznego BUW. Będzie można zobaczyć replikę teczki studenckiej Gombrowicza, która przypomni, że studiował na Uniwersytecie Warszawskim prawo, które ukończył w 1927 r. Program obchodów jest otwarty, zatem w imieniu organizatora zapraszam wszystkich fanów Gombrowicza do zgłaszania pomysłów-tematów do programu obchodów oraz do współpracy przy projekcie. Mam nadzieję, że przestrzeń BUW w październiku 2012 r. będzie mówić Gombrowiczem, podobnie jak przestrzeń wsolskiego muzeum (www.muzeumgombrowicza.pl), do odwiedzenia którego gorąco zachęcam. Na szczęście zawarta w Dziennikach myśl Muzea są czymś arcymartwym przyprawiającym o ból głowy w odniesieniu do Fot. Łukasz Wójcik

Muzeum Gombrowicza nie sprawdziła się. Warto również, na koniec wspomnieć, że panelowi we Wsoli towarzyszył plakat zaprojektowany przez Ryszarda Kajzera, którego treść w postaci inicjałów WG trafnie wpisała się w swoisty gombrowiczowski język. Beata Feliszewska 8 października w BUW odbyło się seminarium dotyczące historii Meksykańskiej walizki. Terminem Meksykańska walizka nazwana została odnaleziona pod koniec 2007 r. walizka ze 126 zaginionymi negatywami wykonanymi przez legendarnych fotografów wojennych: Roberta Capę, Gerdę Taro i Dawida Seymoura podczas hiszpańskiej wojny domowej 1936-1939: Robert Capa, autor słynnego powiedzenia Jeśli twoje zdjęcia nie są dostatecznie dobre, to znaczy, że nie podszedłeś dostatecznie blisko. Udokumentował pięć wojen, w ostatniej, w Indochinach, w 1954 r. stracił życie. Gerda Taro, zasłynęła z dramatycznych zdjęć frontu. Emocjonalna bliskość z ludźmi otworzyła przed nią łamy całej prasy lewicowej. Zginęła w ogniu czołgowym podczas przełomowej bitwy pod Brunette, w lipcu 1937 r. Dawid Szymin (Seymour), warszawiak znany jako Chim, fotografował dla magazynu Life. Zgromadził zbiór zdjęć dzieci okaleczonych przez wojnę. Zginął od kuli egipskiego snajpera w cztery dni po zakończeniu wojny o Kanał Sueski w 1956 r. W seminarium udział wzięli: prof. Jan Kieniewicz historyk i dyplomata, znawca tematyki hiszpańskiej, były ambasador Polski w Hiszpanii, członek Collegium Invisibile, który wygłosił wykład wprowadzający o wojnie hiszpańskiej. Cynthia Young kurator w International Center of Photography w Nowym Jorku, specjalistka od klasyki fotografii dokumentalnej, która wygłosiła wykład Zdjęcia z wojny hiszpańskiej Roberta Capy, Gerdy Taro i Dawida Seymoura odnalezione po 70 latach. Wśród 120 uczestników byli: studenci iberystyki, historii oraz wydziału Sztuki Mediów warszawskiej ASP oraz osoby ściśle związane z fotografią, m.in Chris Niedenthal. Organizatorem seminarium była Fundacja DocArt Forum wraz z Biblioteką Uniwersytecką w Warszawie, a całość zorganizowano dzięki wsparciu finansowemu Wydziału Kultury Urzędu m.st. Warszawy. Elka Król W dniach 11-27 października w galerii Na siatkach można było podziwiać wystawę Stulecie naukowego odkrycia Machu Picchu. W 1911 r. amerykański naukowiec i odkrywca Hiram Bingham wraz z ekspedycją Uniwersytetu Yale odnalał zapomniane dla świata (ale nie dla lokalnych mieszkańców) sanktuarium Inków leżące na wschodnich zboczach peruwiańskich Andów. Na pamiątkę tego wydarzenia Ośrodek Badań Prekolumbijskich UW we współpracy z Biblioteką Uniwersytecką oraz Ambasadą Republiki Peru w Polsce udostępnił zwiedzającym 25 unikalnych wielkoformatowych fotografii, pochodzących z prywatnych archiwów Binghama, dokumentacji pracowników Ośrodka, National Geographic oraz rządowej Organizacji Promocji Peru (PromPeru). Ilustracjom towarzyszył obszerny opis stanowiska oraz zarys historii cywilizacji Inków. Na wernisażu, zorganizowanym przez Ambasadę Peru, stawili się licznie przedstawiciele Korpusu Dyplomatycznego. W dniu wernisażu odbyła się również obszerna sesja naukowa z udziałem specjalistów zajmujących się tematyką historii, archeologii oraz lingwistyki imperium Inków, m.in. prof. Jana Szemińskiego z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie oraz prof. Mariusza Ziółkowskiego, kierownika OBP UW.

Patronat nad wystawą objęły JM Rektor UW prof. Katarzyna Chałasińska-Macukow oraz JE Ambasador Republiki Peru w Polsce - Martha Chavarri Dupuy. Jan Szymański, Ośrodek Badań Prekolumbijskich UW Z okazji Roku Miłosza 22 października w BUW odbył się wyjątkowy spektakl muzyczny na podstawie poezji i fragmentów biografii noblisty. Projekt w reżyserii Macieja Dzięciołowskiego powstał we współpracy Teatru Hybrydy UW i Fundacji UW z zaproszonymi artystami scen warszawskich. W monumentalnej przestrzeni schodów w holu katalogowym, pośród chłodnej gry świateł rozbrzmiewała przejmująca muzyka fortepianu i skrzypiec, kontrastująca z ciepłem dźwięków gitary. W główną postać Poety wcielił się z Piotr Adamczyk, udowadniając wszechstronność swoich umiejętności aktorskich, alter ego Poety kreował równie doskonały Marcin Przybylski, aktor Teatru Narodowego. Wśród bohaterów sztuki wyróżniały się trzy Cnoty: Wiara, Nadzieja i Miłość, czyli Natalia Sikora, Małgorzata Wojciechowska i Dominika Świątek, kompozytorka muzyki do wierszy Miłosza. Całość dopełniały eklektyczne choreografie Anny Winiarskiej i Ewy Kliszewskiej oraz dojrzałe partie solowe Alicji Jackiewicz i Małgorzaty Stępień z towarzyszeniem chórzystek Teatru Hybrydy UW. Maciej Dzięciołowski, Teatr Hybrydy Chór Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego obchodzi w tym roku 90-lecie swojej działalności, z tej okazji 23 października zagościł w Bibliotece Uniwersyteckiej z repertuarem a cappella. Patronat nad koncertem objęła Rektor Uniwersytetu Warszawskiego. W części sakralnej zabrzmiały utwory takich kompozytorów jak: Feliks Mendelssohn-Bartoldy, Paweł Łukaszewski, Miłosz Bembinow, Marek Jasiński, Aleksandr Archangielski, Paweł Czesnokow. Z lżejszego repertuaru można było usłyszeć utwory ludowe Tadeusza Maklakiewicza i Stanisława Wiechowicza oraz rytmy latynoamerykańskie Oscara Galiana i Astora Piazzoli. Część zaprezentowanych utworów chór wykonał podczas zwycięskich występów konkursowych w latach 2010 i 2011. Koncert zaszczycili swoją obecnością JM Rektor UW prof. Katarzyna Chałasińska-Macukow, Prorektor UW prof. dr hab. Tadeusz Tomaszewski oraz były Rektor UW prof. dr hab. Piotr Węgleński. Patronat medialny nad koncertem objął Program 2 Polskiego Radia. Organizatorem koncertu był Chór Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego przy wsparciu Biblioteki Uniwersyteckiej, Biura Promocji UW oraz Zarządu Samorządu Studentów Uniwersytetu Warszawskiego. Kinga Jaźwińska, Chór UW 27 października Austriackie Forum Kultury w Warszawie, Wydawnictwo Czytelnik i Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie zorganizowały w ramach corocznej akcji Austria czyta prezentację książki

Thomasa Bernharda Wycinka. Ekscytacja w przekładzie Moniki Muskały. Towarzyszącą prezentacji dyskusję poprowadził Janusz Drzewucki, redaktor naczelny Wydawnictwa Czytelnik. Za stołem prezydialnym zasiedli dr Agata Barełkowska, pracownik Zakładu Estetyki Literackiej UAM w Poznaniu, zajmująca się dramatem i teatrem współczesnym, znawczyni twórczości Thomasa Bernharda, Monika Muskała, dramatopisarka i tłumaczka, oraz Krzysztof Varga, pisarz i dziennikarz, redaktor w dziale Kultura w Gazecie Wyborczej. Fragmenty książki przeczytał Andrzej Mastalerz, aktor Teatru Studio w Warszawie. Akcja powieści Bernharda z 1984 roku rozgrywa się podczas artystycznej kolacji wydanej przez małżeństwo Auersbergów na cześć aktora z Burgtheater. Aktor spóźnia się, głodni goście wiedeńscy artyści są coraz bardziej pijani. Tylko narrator, alter ego autora, siedzący w półmroku w przedpokoju, spogląda na nich jak widz w teatrze i w bezlitosnym, obsesyjnym, miejscami komicznym monologu rozprawia się z dawnymi przyjaciółmi, którzy w jego oczach zamienili się w żałosną zgraję snobów, megalomanów i pozorantów. Tłem spotkania z nimi po latach jest samobójstwo wspólnej przyjaciółki, niespełnionej artystki. Publikacja powieści wywołała skandal. Gerhard Lampersberg, kompozytor i dawny przyjaciel Bernharda, rozpoznał siebie w powieściowym Auersbergerze, "epigonie Weberna", homoseksualiście i alkoholiku, i wytoczył autorowi proces o zniesławienie. Powieść została skonfiskowana i objęta zakazem sprzedaży w Austrii, co oczywiście stało się dla niej najlepszą reklamą. Podczas spotkania można było nabyć egzemplarz książki oraz inne tomy Thomasa Bernharda wydane przez Wydawnictwo Czytelnik. W spotkaniu uczestniczyło 50 osób. Maciej Soborczyk 28 października w BUW odbyło się spotkanie prezentujące książkę i film Wilhelm Brasse. Fotograf 3444. Auschwitz 1940-1945. Wspólny projekt Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie oraz Międzynarodowego Domu Spotkań Młodzieży w Oświęcimiu został zaprezentowany w sierpniu 2011 r. w Berlinie w Martin-Gropius-Bau w ramach wystawy Obok. Polska-Niemcy. 1000 lat historii w sztuce. Książka, która ukazała się w wersji polskiej i niemieckiej, została zaprezentowana wraz z filmem z udziałem Wilhelma Brasse w MOCAK-u w Krakowie, w Międzynarodowym Domu Spotkań Młodzieży w Oświęcimiu oraz w Galerii BWA Arsenał w Poznaniu. W spotkaniu w BUW, które prowadzili Maria Anna Potocka dyrektor MOCAK-u oraz Leszek Szuster dyrektor MDSM, wzięła udział Zofia Posmysz, była więźniarka Auschwitz-Birkenau, pisarka i dziennikarka radiowa, autorka m.in. Pasażerki. W trakcie spotkania został przedstawiony fragment wywiadu, którego udzielił Wilhelm Brasse Marii Annie Potockiej. Pozostałą część prezentacji stanowiły zdjęcia wykonane przez niego więźniom KL Auschwitz-Birkenau (w tym ofiarom eksperymentów dr. Mengele), prywatne zdjęcia esesmanów oraz osobiste fotografie autora. Z dużym zainteresowaniem spotkała się relacja Zofii Posmysz, która przybliżyła zebranym inspirację do powstaniu słuchowiska, a następnie scenariusza do Pasażerki. Przedstawiła również współpracę z Domem Spotkań w Oświęcimiu, podkreślając wagę spotkań w tym miejscu młodych ludzi z całego świata. Leszek Szuster, dyrektor MDSM

W poniższym materiale chcemy odnieść się do wypowiedzi Zuzy Wiorogórskiej z czerwcowego Biuletynu ( Erasmus 2010/2011 ) nt. szkoleń bibliotecznych w BUW oraz realizacji idei information literacy (IL). Na początku października miało miejsce spotkanie osób zainteresowanych tym tematem z Dyrekcją, poświęcone podsumowaniu wrześniowych warsztatów IL, które odbyły się w BUW (Training the Trainers in Information Literacy) oraz omówieniu obecnej oferty szkoleniowej BUW i planów na najbliższą przyszłość. Chciałyśmy na tych łamach zrelacjonować szerszemu gronu przyczyny i przeszkody, które do tej pory nie pozwoliły nam bardziej zaangażować się w prowadzenie kursów information literacy. W dotychczasowej działalności Sekcja Informacji i Dydaktyki skupiała się przede wszystkim na "informacji", ponieważ: - tak stanowi Regulamin organizacyjny BUW, w którym na liście zadań Sekcji na pierwszym miejscu znajduje się "udzielanie informacji ", a "prowadzenie szkoleń użytkowników ", zostało postawione dopiero na szóstym miejscu, - blisko połowa naszych użytkowników to osoby spoza UW, które oczekują od nas nie szkoleń, ale właśnie szybkiej informacji o Bibliotece i jej zbiorach, - skomplikowana dla czytelnika przestrzeń wewnętrzna budynku i trudny aparat informacyjny sprawiają, że dużą część naszego czasu zajmuje opracowanie materiałów informacyjnych i szkolenie czytelników właśnie z tych zagadnień; wielość katalogów i fakt, że żaden z nich nie zawiera kompletnej informacji powoduje, że podczas obsługi bibliotekarz musi posiłkować się różnymi źródłami i bazami, a czasem wręcz, żeby udzielić odpowiedniej informacji, musi sprawdzić książkę czy czasopismo na półce w Wolnym Dostępie (WD) lub też w innej agendzie Biblioteki. A teraz o dydaktyce. Nasze regularne zajęcia dydaktyczne to przede wszystkim szkolenie biblioteczne dla studentów UW i innych zainteresowanych osób, szkolenia na temat zasobów elektronicznych oraz prezentacje dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Poza tym prowadzimy wykłady i pokazy dla praktykantów i stażystów oraz szkolenia indywidualne podczas obsługi czytelników. Na inne zajęcia do tej pory nie było większego zapotrzebowania ze strony jednostek UW. Obecnie przygotowujemy pakiet szkoleń dziedzinowych oraz zajęć i materiałów związanych z informacją naukową. Wprawdzie nie są to jeszcze zajęcia zgodne ze światowymi standardami information literacy, ale dopiero w tym roku zaczęła działać w Polsce Komisja SBP ds. Edukacji Informacyjnej i właśnie niedawno opublikowano polską wersję językową wytycznych (Lau, Jesús, Kompetencje informacyjne w procesie uczenia się przez całe życie. Wytyczne; przekład KEI, wersja 1). Jesteśmy więc na początku wdrażania tej idei w polskich bibliotekach. Sekcja Informacji i Dydaktyki również przygotowuje się do realizacji kursów IL w Bibliotece. Zaczniemy od analizy naszych możliwości, zamierzamy też doskonalić się w zakresie andragogiki, chcemy dążyć do ściślejszej współpracy z jednostkami UW i osobami odpowiedzialnymi za kształcenie studentów w tym zakresie na wydziałach (w instytutach). Oprócz tego będziemy robić to, co dotychczas, czyli udzielać informacji, kształtować księgozbiory dziedzinowe, pomagać w korzystaniu z naszych zasobów i aparatu informacyjnego, prowadzić kartoteki wpływów czasopism do WD i przygotowywać z nich roczne statystyki itd. Podsumowując: zagraniczne biblioteki mogły wprowadzić kursy information literacy, bo posiadając zintegrowane systemy informacyjne w postaci katalogów uwzględniających zwykle wszystkie zasoby własne nie musiały już tak bardzo, jak my, angażować swych sił w szczegółowe informowanie użytkowników indywidualnych, ponadto mogły liczyć na rzeczywiste wsparcie jednostek dydaktycznych uczelni. BUW w tak komfortowej sytuacji jeszcze się nie znajduje. Owszem, mamy bogate zbiory, i drukowane, i

elektroniczne. Natomiast nasze narzędzia informacyjne, jak katalog online i nawet multiwyszukiwarka nie mogą obecnie w pełni zaspokoić potrzeb informacyjnych czytelników. Multiwyszukiwarka nie obejmuje wszystkich naszych zasobów elektronicznych i nie zwalnia ani nas, ani czytelników z sięgania do innych źródeł. Powinniśmy dążyć do stworzenia z katalogu w pełni wiarygodnego źródła. Jest to zadanie wszystkich oddziałów Biblioteki. Pracownicy informacji przekazują czytelnikom wyniki pracy innych kolegów. Im mniej niedoskonałości w naszych podstawowych narzędziach informacyjnych, tym nauka będzie łatwiejsza i dla szkolących, i dla szkolonych, a zaoszczędzony czas będzie można spożytkować na prowadzenie kursów edukacji informacyjnej. Anna Gimlewicz, Elżbieta Petrović Nowo zatrudnieni: - mgr Katarzyna Szymańczyk, kustosz, Centrum NUKAT, od 1 października. Przestali pracować: - Paweł Lasecki, st. magazynier, OUiIN, od 28 października.

W dniu 7 października 2011 r. pożegnaliśmy na starych Powązkach śp. Teresę Kossecką, naszą wieloletnią Koleżankę i współpracowniczkę, w latach 1963-1992 kustosza w Gabinecie Rycin Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Teresa Kossecka, z domu Armółowicz, pochodziła z inteligenckiej rodziny krakowskiej z ambicjami artystycznymi. Absolwentka krakowskiego gimnazjum, a następnie historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim rozpoczęła pracę w BUW w roku 1963 już jako doświadczony pracownik po kilkuletnim stażu w warszawskich instytucjach kultury, m.in. w Muzeum Narodowym i SARP-ie, gdzie organizowała bibliotekę z zakresu architektury i historii sztuki. Zatem rozpoczęcie pracy w BUW nie było przypadkowym wyborem młodego absolwenta, Pani Teresa świadomie zamierzała związać swoje życie zawodowe z Gabinetem Rycin, naszą najcenniejszą i najstarszą kolekcją pierwszym publicznym zbiorem grafiki i rysunku w Polsce. Teresa Kossecka otoczyła szczególną opieką zbiór królewski, historyczną kolekcję Stanisława Augusta, obejmując go kompleksowym opracowaniem naukowym i włączając się jednocześnie w szereg innych prac prowadzonych w Gabinecie Rycin katalogowanie nowych nabytków, organizację wystaw ze zbiorów Gabinetu wraz z edycją towarzyszących im katalogów, szeroko rozumianą działalność informacyjną i dydaktyczną. Teresa Kossecka zawsze miała bardzo dobry kontakt z czytelnikami, bez względu na to czy byli to wybitni naukowcy, studenci I roku, artyści, czy też pracownicy służb celnych lub prywatni miłośnicy grafiki, dla nich doskonaliła swój warsztat dydaktyczny, a jej wykłady i prezentacje zbiorów, poza wartością merytoryczną miały również urok ciekawej opowieści. Specjalizowała się w grafice dawnej, lecz nieobce jej były zagadnienia związane z rysunkiem. Wiele lat intensywnej pracy zaowocowało sukcesami: awansem na stanowisko kustosza dyplomowanego, objęciem kierownictwa Sekcji Grafiki Dawnej, a na polu wydawniczym szeregiem publikacji, ukoronowaniem których była monumentalna monografia, oparta o pogłębione badania archiwalne i historyczne prowadzone przez wiele lat Gabinet Rycin króla Stanisława Augusta. Dzieło to do dzisiaj jest jedynym i fundamentalnym opracowaniem zbioru królewskiego, obejmującym całość kolekcji: ryciny, rysunki artystyczne i architektoniczne, ilustrowane woluminy, prace artystów królewskiej Malarni i Sculptorni oraz artystów-amatorów (Szkoły Rycerskiej, Korpusu Kadetów, przyjaciół i znajomych z otoczenia króla). Dzieje, zawartość i znaczenie tej wyjątkowej kolekcji zostały przedstawione na tle uwarunkowań historycznych i kulturowych epoki stanisławowskiej, w tym idei mecenatu artystycznego oświeconego monarchy, jak również w kontekście czasów późniejszych, gdy zbiór znalazł się na Uniwersytecie Warszawskim. W naszej pamięci Teresa Kossecka pozostanie nie tylko jako monografistka Gabinetu Rycin Stanisława Augusta i autorka innych interesujących opracowań, ale też jako serdeczna, życzliwa wszystkim Koleżanka, dająca codzienne, przyjacielskie wsparcie swoim współpracownikom i młodszym Kolegom, których wychowała kilka pokoleń. Nawet w czasie emerytury nie straciła z nami kontaktu, odwiedzała nas przy okazji różnych świąt i uroczystości bibliotecznych, zawsze żywo interesowała się aktualnymi pracami prowadzonymi w Gabinecie Rycin, dokonaniami naukowymi i sukcesami zawodowymi całego zespołu Gabinetu, a z najbliższymi koleżankami miała do końca serdeczny kontakt. Ewa Kobierska-Maciuszko, dr Jolanta Talbierska