Credo Biuletyn teologiczno-pastoralny nr 51 marzec 2015 Adres wydawcy: Augustinus Skr. Pocztowa 28 59-902 Zgorzelec 4 E-mail: augustinus@irs.nu Autorzy: Tomasz Pieczko: ttjpieczko@gmail.com Pedro Snoeijer: psnoeijer@wp.pl Strony internetowe: www.augustinus.pl www.blogpastoratomaszpieczko.blogspot.com www.pedrosnoeijer.blogspot.com Nota od Redakcji Drodzy Czytelnicy, Otrzymujecie kolejny numer naszego biuletynu zatytułowanego Credo. Nasze Credo, czyli wierzę jest wynikiem chęci podzielenia się z Wami tym, co stanowi dziedzictwo myśli Reformacji Kościoła protestantyzmu - która następuje począwszy od wieku XVI. Refleksja Reformacji w wymiarze teologicznym, ale i pastoralnym, pozostaje wciąż witalna dla Kościoła Powszechnego, a zatem warto ją przybliżać, nie zapominając naturalnie o potrzebie aktualizacji jej przekazu. Celowo wybraliśmy Katechizm Jana Kalwina z roku 1545, jako porządkujący tok naszego przekazu myśli. Dokument ten jest nieco mniej znany w Polsce, niemniej ze względu na jego rzeczowość, ale i otwartość, wydaje nam się pozostawać ciągle interesującym, jako punkt wyjścia dla szerszej refleksji. Autorzy zamieszczonych artykułów nie kryją ich związku emocjonalnego z protestantyzmem, będąc obaj zaangażowanymi w życie Kościołów protestanckich. Nie aspirują także do wyc+-+-zerpującego przedstawiania poruszanych kwestii, zarówno stricte sensu teologicznych, jak i biblijnych. Chcemy raczej zainspirować naszych czytelników do ich własnych, dalszych poszukiwań, proponując im ich pierwszy kierunek. Pozostajemy otwarci na Wasze pytania, chęć pozytywnej dyskusji, życząc Wam przede wszystkim, aby Pan stał się centrum Waszego życia, jako tych, których dotyka Jego Słowo. Autorzy CREDO nr 51 1 marzec 2015
51 niedziela Katechizm Genewski 1545 - Niedziela LI 340. Minister: Pomówmy o Wieczerzy Pańskiej. I po pierwsze, jakie jest jej znaczenie? Nasz Pan ustanowił ją dla nas, aby nas upewnić, że przez komunikację Jego ciała i Jego krwi nasze dusze są żywione nadzieją życia wiecznego. 341. Minister: Dlaczego Pan, przez chleb, przedstawia nam swoje ciało, a przez wino swoją krew? Aby przedstawić, że tę właściwość, jaką ma chleb dla naszych ciał, to jest nasycenie ich i karmienie w tym ciało wobec naszych dusz, to jest odżywianie ich i ożywianie duchowe. Podobnie, jak wino umacnia, odnawia i raduje człowiek według ciała, także Jego ciało jest naszą radością, naszym umocnieniem i siłą duchową. 342. Minister: Chcesz powiedzieć, że powinniśmy komunikować naprawdę z ciałem i krwią Pańskimi? Tak to rozumiem. Ponieważ dlatego, że ufność w nasze zbawienie spoczywa na posłuszeństwie, które okazał Bogu swojemu Ojcu, tak, że jest ono dla nas zaliczone, jakby było naszym, trzeba abyśmy je mieli. Mając na uwadze, że Jego dobra nie są naszymi, jak tylko wtedy, gdy pierwszy On nam się daje. 343. Minister: Ale, czy nie dał się nam, kiedy wystawił się na śmierć, aby nas pojednać z Bogiem swoim Ojcem i wyzwolić nas z potępienia? Tak jest właśnie. Ale wystarczy tylko wtedy, kiedy to otrzymamy, aby odczuć w nas owoc i skuteczność Jego śmierci i cierpienia. 344. Minister: Czy sposób otrzymania go jest wyłącznie przez wiarę? Tak. Nie tylko wierząc, że On umarł i zmartwychwstał, aby nas wyzwolić ze śmierci wiecznej i nabyć dla nas życie, ale także, że mieszka On w nas i jest złączony z nami taką więzią, jak głowa ze swoimi członkami, aby nas uczynić uczestnikami wszystkich swoich łask na mocy tej więzi. tł. Tomasz Pieczko CREDO nr 51 2 marzec 2015
\ Studium Biblijne: Ewangelia Jana 6,1-15 1 Potem odszedł Jezus na drugi brzeg Morza Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 2 A szło za nim mnóstwo ludu, bo widzieli cuda, które czynił na chorych. 3 Wstąpił tedy Jezus na górę i tam usiadł z uczniami swoimi. 4 A była blisko Pascha, święto żydowskie. 5 A Jezus podniósłszy oczy i ujrzawszy, że mnóstwo ludu przychodzi doń, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, aby mieli co jeść? 6 A mówił to, wystawiając go na próbę; sam bowiem wiedział, co miał czynić. 7 Odpowiedział mu Filip: Za dwieście denarów nie wystarczy dla nich chleba, choćby każdy tylko odrobinę otrzymał. 8 Rzekł do niego jeden z uczniów jego, Andrzej, brat Szymona Piotra: 9 Jest tutaj chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest na tak wielu? 10 Rzekł Jezus: Każcie ludziom usiąść. A było dużo trawy na tym miejscu. Usiedli więc mężczyźni w liczbie około pięciu tysięcy. 11 Jezus wziął więc chleby i podziękowawszy rozdał uczniom, a uczniowie siedzącym, podobnie i z ryb tyle, ile chcieli. 12 A kiedy się nasycili, rzekł do uczniów swoich: Pozbierajcie pozostałe okruchy, aby nic nie przepadło! 13 Pozbierali więc, i z pięciu chlebów jęczmiennych napełnili dwanaście koszów okruchami, pozostawionymi przez tych, którzy jedli. 14 Wtedy ludzie ujrzawszy cud, jaki uczynił, rzekli: Ten naprawdę jest prorokiem, który miał przyjść na świat. 15 Jezus zaś poznawszy, że zamyślają podejść, porwać go i obwołać królem, uszedł znowu na górę sam jeden. Chleb istnieje nie tylko, aby zaspokoić nasz głód, ale po to, aby pomóc nam zrozumieć, co znaczy być nasyconym w Jezusie Chrystusie. Bóg stworzył składniki chleba, aby karmić nasze ciała, ale również dla zrozumienia, Kim jest Jezus. To samo dotyczy wody, światła, soli i wielu innych składników. Nic, co istnieje nie jest bez znaczenia. Wszystko w stworzeniu wskazuje na Boga i na Jezusa Chrystusa. nie, aby Go słuchać, ale ponieważ widzieli znaki czynione przez Niego i chcieli zobaczyć więcej (w.2; por. 2:23-25). Wcześniej czytamy, że ludzie ujrzeli znaki, i wielu uwierzyło w imię jego, widząc cuda, których dokonywał. Ale dalej czytamy, że sam Jezus nie miał do nich zaufania, bo przejrzał wszystkich (Jan 2,23-24). To, że pragnęli zobaczyć Jezusa i cudy, które czynił, niekoniecznie musi dobrze o nich świadczyć. Jezus stworzył i nakarmił tysiące ludzi chlebem. W dalszej części rozdziału Jezus mówi o znaczeniu tego wydarzenia i wyjaśnia, że On sam jest chlebem z nieba dla nas. Skutkiem tego wyjaśnienia jest opuszczenie Jezusa przez większość ludzi (Jan 6:66-67). W następnych artykułach omówiona zostanie dalsza część rozdziału, teraz jednak skupimy się na samym wydarzeniu nakarmienia pięciu tysięcy. Jezus nakarmił ludzi chlebem, ale ci nie rozumieli, co tak naprawdę Jezus uczynił, ponieważ nie byli w stanie patrzeć na wydarzenia w sposób duchowy poprzez prawdziwą wiarę. Zdarzyło się już kilka razy, że słuchacze Jezusa zupełnie Go nie rozumieli (np. Jan 2,19; 3,4; 4,10). Po różnych dyskusjach, Jezus udał się na drugi brzeg jeziora Galilejskiego, czyli na brzeg wschodni. Wielki tłum chodził za nim, Będąc na wschodnim brzegu jeziora, Jezus usiadł na górze i nauczał lud (Ew. Marka 6,33-35) a potem ich nakarmił. Połączenie obfitego jedzenia oraz góry kojarzy się z tekstami proroka Izajasza, mówiącymi o uczcie na górze Pańskiej, wskazującej na wieczne życie z Panem na nowej ziemi (Izajasz 25,6-9). Wzmianka o święcie Paschy (w. 4) nie jest przypadkowa, ani nie służy tylko, aby poinformować czytelnika o czasie, w którym to wydarzenie miało miejsce. Pascha było świętem, przypominającym wyjście Izraela z Egiptu. Wtedy każda rodzina zabijała baranka, którego spożywała z niekwaszonym chlebem. Ewangelia Jana wyraźnie głosi, że Jezus jest Barankiem Bożym (Ew. Jana 1,29. 36). Pierwsza wzmianka o święcie Paschy występuje w kontekście, kiedy Jezus mówi o Świątyni, która zostanie zniszczona, wskazując na swoją śmierć (Ew. Jana 2,13. CREDO nr 51 3 marzec 2015
23). Ostatnia wzmianka natomiast występuje podczas śmierci Jezusa. W powyższym tekście wzmianka o święcie Paschy występuje w kontekście karmienia chlebem, a zaraz potem czytamy o Jezusie, jako chlebie żywota (6,33). Zabicie baranka wskazuje na śmierć Jezusa Mesjasza; manna w Starym Testamencie wskazuje na prawdziwy chleba życia; wyjście z Egiptu wskazuje na zbawienie od grzechu i wprowadzeniu do wiecznego życia. Zamiast Paschy, chrześcijanie świętują Wieczerzę Pańską. Pascha było dla Żydów świętem zwycięstwa nad wrogami, tak jak Wieczerza Pańska przypomina nam o zwycięstwie Jezusa nad szatanem, w którym to zwycięstwie wierzący mają udział. Po nauczaniu, Jezus wystawia Filipa na próbę. Przypomina to sytuację, w której Izrael przebywał na pustyni i nie miał już jedzenia, wtedy lud zaczął się buntować przeciwko Mojżeszowi. Wtedy Pan wystawił Izrael na próbę wiary dając im mannę (Wyjścia / II Mojż. 16,4. Wyraz w tym tekście tłumaczony, jako doświadczył lepiej tłumaczyć, jako wystawiać na próbę lub testować) Filip nie poradził sobie z próbą, ponieważ potrafił tylko myśleć na poziomie normalnego codziennego życia. Nie liczył na szczególne działanie Boże w tej sytuacji, widział tylko ogromny problem, którego nie da się rozwiązać. Miał tylko dwieście denarów, co było zdecydowanie za małą sumą, aby kupić jedzenie dla takiej masy ludzi. Jeden denar stanowił wypłatę za jeden dzień pracy (Mateusza 20,2), więc dwieście denarów stanowiło zarobki za osiem miesięcy pracy. Taka suma z pewnością nie wystarczyłaby na zakup jedzenia dla tak wielkiego tłumu. Jedynym, co posiadali było pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby. Chleb jęczmienny był tanim chlebem dla biednych, lepiej zarabiający preferowali chleb pszenny. To było jedzenie, które ktoś zabrał dla siebie, wystarczające dla jednej lub najwyżej kilku osób. Jednak Jezus miał wszystko pod kontrolą i wiedział dokładnie, co czyni. Tłum był ogromny, więc Jezus najpierw zaprowadził porządek: nakazał ludziom usiąść w grupach (Ew. Marka 6,39-40). Wg tekstu ilość mężczyzn stanowiła 5000. Pełna liczba osób, włącznie z kobietami i dziećmi, mogła stanowić nawet 20.000 osób. Potem Jezus podziękował za chleb. Grecki wyraz używany tu to eucharistesas, z którego pochodzi wyraz eucharystia. Nie oznacza to jednak, że Ewangelista mówi już tutaj o późniejszym sakramencie eucharystii. Jest to jak najbardziej normlany wyraz grecki, wyrażający wdzięczność. Zwyczajem żydowskim w I wieku było, aby na początku posiłku podziękować Bogu za jedzenie. Nie ma szczególnej symboliki Eucharystii w tym tekście, natomiast Ewangelista chciał podkreślić obfitość jedzenia, którą Jezus dał. Każdy mógł jeść ile chciał. Jest to znakiem Jezusa, który jest chlebem żywota, dającym życie. Jezus jest chlebem, o wiele lepszym niż manna, którą Bóg karmił Izrael w pustyni (Ew. Jana 6,33-34). Chleb i manna sycą na jakiś czas, ale Jezus syci na zawsze i w obfitości (por. w. 35) To, że każdy miał, ile chciał, nie jest nauką mówiącą, że mamy dzielić nasze jedzenie z innymi, jak niektórzy to intepretują. Jest to natomiast ilustracja tego, że Bóg daje nam wszystko, czego potrzebujemy i to w obfitości. Jest to ilustracja tego, co Pan mówił: mój lud nasyci się moim dobrem (Jeremiasz 31,14). Mimo tego, że Pan ma tyle, że dla wszystkich jest wystarczająco, nie chce, aby coś się marnowało. Zgodnie z żydowskim zwyczajem, wszystko, co zostało po posiłku zostawało zbierane. Zebrali 12 koszów: po posiłku jest o wiele CREDO nr 51 4 marzec 2015
więcej jedzenia, niż było na początku. Nowy chleb został stworzony z niczego. Jest to cud, którego może dokonać tylko Stwórca, który stworzył wszystko z niczego. Dla ludzi tam obecnych był to wystarczający znak, że Jezus jest obiecanym Królem i Mesjaszem. Dla nich Jezus jest prorokiem, który miał przyjść, co jest aluzją do Księgi Powtórzonego Prawa, gdzie Mojżesz mówi, że przyjdzie prorok taki jak on (Powt. Prawa / V Mojż. 18,15-19). Tak jak Mojżesz dał mannę, tak Jezus dał chleb. Jezus, karmiąc tylu ludzi na pustyni, jest rzeczywiście prorokiem takim, jak Mojżesz, przez którego Izrael otrzymał mannę. Ludzie poprawnie myśleli, wnioskując, że Jezus jest tym, który miał przyjść, i który da prawdziwą mannę. Problemem jest jednak, że nie rozumieli, co to znaczy, i zamiast skupić się na samym Jezusie, skupili się na jedzeniu i na znaku. Jezus jest jak Mojżesz, ale nie jest Mojżeszem, jest kimś o wiele bardziej potężnym. Ludzie myśleli, że Mojżesz dał im mannę, ale to nie on, lecz Bóg był dawcą (w. 32). Prawdziwym chlebem z nieba jest sam Jezusa (w. 32-33). Jezus nie przyszedł na ziemię, aby nam dać chleb (jak Mojżesz), lecz on sam jest chlebem dla nas, chlebem, którego potrzebujemy, aby naprawdę żyć (por. Jan 6,51). Jezus wycofał się, bo, jak wcześniej, znowu słuchacze źle rozumieli znaki, znowu nie rozumieli, Kim jest Jezus. To nadal bardzo aktualna kwestia. Wielu ludzi lubi Jezusa, chcą naśladować Go, są entuzjastyczni, ale mają niebiblijny Jego obraz. Dla wielu Jezus jest socjalistą, walczącym z biedą i socjalną niesprawiedliwością, dla innych jest moralnym przykładem, godnym naśladowania. Ci wszyscy mogą wierzyć w swojego, wyobrażonego Jezusa, być pełnymi zapału dla Niego, ale jest to Ktoś inny, to nie prawdziwy Jezus. To poważny grzech, tak samo poważny, jak kłanianie się innym bogom, co oznacza odrzucenie prawdziwego Boga. Bóg sam się objawił, i przez Biblię możemy poznać, Kim jest Jezus. Grzechem i obrażeniem świętego Boga jest, jeśli zastąpimy Jezusa samo wytworzonym obrazem Jezusa, który właściwie jest karykaturą biblijnego. Wiara w takiego Jezusa nie zbawi. Jedyne zbawienie jest w Jezusie Chrystusie, którego objawia Biblia. Wiara w Jezusa Chrystusa, który umarł za nasze grzechy. Jezus wycofał się, ponieważ tłum (ok. 15.000-20.000) chciał uczynić Go królem używając siły. Mogliby oni stanowić wielką armię oporu przeciwko rzymskim władzom. Gdyby tłum uczynił Jezusa królem, zmusiłby Go do znalezienia się w takiej sytuacji, w której nie chciałby się znaleźć. Jezus nie chciał spełnić oczekiwań ludzi, mianowicie pragnienia gwałtownego oporu i wojny partyzanckiej przeciw władzom. Jezus nie przyszedł po to, aby spełnić nasze oczekiwania i życzenia, lecz, aby nas zbawić, i to nie w nasz, lecz w Boży sposób. Naród był rzeczywiście w takim stanie, jak owce bez pasterza (Ew. Marka 6,34), jak armia bez przywódcy. Jeżeli zyskaliby złego przywódcę, ten poprowadziłby ich do klęski, którą jest bunt przeciwko Rzymianom (jak rzeczywiście się stało w roku 70 AD). Jezus jest Królem, ale w inny sposób niż sobie wyobrażali, jego Królestwo nie jest z tego świata (Ew. Jana 18,36). Król Jezus zwyciężył przez śmierć i zmartwychwstanie. Lud nie wiedział i nie rozumiał, że Jezus użyje swej mocy nie po to, aby pokonać Rzymian, ale aby zwyciężyć nad grzechem. Lud nie rozumiał, że ich największym problemem nie jest rzymska okupacja, ani król Herod Antypas, ale ich własne grzechy. Podobnie i obecnie wielu nie rozumie, że prawdziwym i największym problemem nie jest niemoralność, ani socjalna niesprawiedliwość, ani bieda, ani wojny, lecz największym naszym problemem jest to, że jesteśmy grzesznikami, zasługującymi na wieczność w piekle. Jedyne rozwiązanie tego problemu, jedyny ratunek, zbawienie jest w Jezusie Chrystusie. Tak jak Izrael musiał jeść mannę na pustyni, aby przeżyć, tak my musimy jeść chleb żywota, którym jest Jezus Chrystus, aby przeżyć, aby móc żyć wiecznie. Pedro Snoeijer Dalsze artykuły i studia biblijne na blogu autora: www.pedrosnoeijer.blogspot.com CREDO nr 51 5 marzec 2015
Znaczenie Wieczerzy Pańskiej w nurcie reformowanym Eucharystia, Komunia lub jak mówi się zgodnie ze zwyczajem reformowanym Wieczerza Pańska, jest sakramentem ustanowionym przez Chrystusa. W sakramencie tym, jak nauczają Reformatorzy, zgodnie ze Słowem Bożym: Przez akt dawania, przyjmowania i spożywania chleba i wina, w duchu ustanowienia Chrystusa, Jego śmierć jest przedstawiana, a ci, którzy w niej uczestniczą w sposób godny - jedzą i piją, nie w sposób cielesny, ale duchowo i przez wiarę, substancję Jego ciała i Jego krwi, ze wszystkimi dobrodziejstwami przyniesionymi przez Chrystusa ukrzyżowanego, a to dla ich odżywienia duchowego i ku ich wzrostowi w łasce. 1. Dwa elementy Wieczerzy. Jak Chrzest jest symbolem obmycia, to Wieczerza Pańska jest symbolem posiłku. Składa się ona podstawowych elementów posiłku: z pożywienia, jakim jest chleb i napoju, którym tutaj jest wino. Jest ona sakramentem, to znaczy działaniem rytualnym, stałą ceremonią z ustanowienia Bożego, przeznaczonym do reprezentowania, przypieczętowania i przypisania wierzącym łaski zbawienia. 2. Znaczenie chleba i wina. właśnie symbolem krwawej śmierci Chrystusa. Jeżeli celebracja Eucharystii zatrzymywałaby się na łamaniu chleba i błogosławieniu kielicha, ceremonia ta miałaby już w takiej formie swoje duże znaczenie. Nauczałaby nas, lub przypominała nam, że Chrystus umarł dla odpuszczenia grzechów wielu wierzących. Ale Eucharystia/Wieczerza Pańska (czy raczej jej celebracja) nie zatrzymuje się tylko na tym fakcie. Chrystus chciał upewnić każdego z uczestniczących w niej, że jeżeli będą wierzyć w tę naukę, będą mieli osobisty udział w tym pojednaniu. Zatem, Chrystus chciał uczynić z Eucharystii to, co my już bardziej technicznie określamy mianem sakramentu. Jezus chciał zaznaczyć, że Jego ciało jest dla naszych dusz tym, czym chleb jest dla naszego ciała; chciał podkreślić, że: - jak właściwym jest dla chleba podtrzymywać nasze ciała w tym życiu śmiertelnym, tak Jego ciało ma zdolność żywienia naszych dusz i odżywiania ich duchowo; - i że jak wino wzmacnia ciało człowieka i daje mu radość, podobnie krew Chrystusa jest naszą radością i naszą siłą duchową. Śmierć Chrystusa jest reprezentowana przez akt dawania chleba i wina. Chleb przedstawia ciało Chrystusa, a wino przedstawia Jego wylaną krew. Ciało i krew są zatem reprezentowane przez dwa oddzielne symbole. W organizmie żywym, ciało i krew są złączone. Dopiero przez śmierć lub ofiarę (w przypadku rytualnym, złożoną na przykład ze zwierzęcia) ciało i krew są oddzielone. A zatem: podwójny symbol ciała pozbawionego krwi i samej krwi, która nie mogła być zgromadzona w kielichu, jak tylko dlatego, że została ona wylana, jest Po to chciał, by chleb i wino były spożywane przez wszystkich uczestniczących. Dlatego też powiedzieliśmy w naszej definicji Wieczerzy Pańskiej, że spożywając jej elementy wierni - ci którzy wierzą i którzy CREDO nr 51 6 marzec 2015
tak właśnie godnie uczestniczą - jedzą i piją substancję ciała i krwi Chrystusa ukrzyżowanego; dlatego właśnie mówimy o ich pożywieniu duchowym i ich wzrastaniu w łasce. 3. Realna obecność i włączenie w ciało mistyczne Chrystusa. Już powiedzieliśmy, że dzieje się to nie w sposób cielesny, ale duchowo i przez wiarę. To powyższe sprecyzowanie, powiedzmy to od razu, nie jest przeznaczone do zastąpienia pojęcia spożywania realnego ciała i krwi jakimś faktem wyobrażonym, jakąś myślą, ale do stwierdzenia jednej z najbardziej tajemniczych rzeczywistości wiary chrześcijańskiej. Sprecyzowanie to ma jednocześnie oddalić ideę, zgodnie z którą byłoby koniecznym, aby ustalił się jakiś kontakt materialny pomiędzy ciałem Chrystusa i naszym własnym ciałem, lub też, że dochodzi do jakiegoś zmieszania fizycznego substancji tego ciała sakralnego (ciała Chrystusa) z naszym ciałem. Taki kontakt, lub takie zmieszanie nie miałyby żadnej użyteczności dla bycia pożywieniem i życiem duszy. Jest rzeczywistością ponad-racjonalną, głęboką tajemnicą (o której wyrażenie tutaj chodzi i którą wyrażamy z Jezusem w opowiadaniu z Kafarnaum przez metaforę) to, że nie tylko obejmujemy z żywą wiarą całą mękę i śmierć Chrystusa, i że w ten sposób otrzymujemy wybaczenie grzechów i życie wieczne. Musimy mieć świadomość, że przez wiarę jesteśmy coraz bardziej zjednoczeni z substancją ciała i krwi Jezusa Chrystusa, przez Ducha Świętego, który mieszka w Nim i w nas, w taki sposób, że pomimo, iż On jest w niebie a my na ziemi, to pozostajemy zjednoczeni z Nim tak, jakbyśmy byli (zgodnie ze słowami Apostoła Efezjan 5,30: gdyż członkami ciała jego jesteśmy) z Jego własnego ciała, ożywieni Nim i prowadzeni przez Niego, przez Jego Ducha, jak wszystkie części i członki jednego ciała są prowadzone jednym i tym samym duchem. Oto co rozumiemy przez jedzenie i picie ciała i krwi Chrystusa. W dwóch słowach: jest to bycie włączonym w ciało mistyczne Chrystusa, przez wiarę i dzięki działaniu Ducha Świętego. Chrystus poniósł nasze grzechy w swoim ciele na drzewo krzyża. Aby w pełni skorzystać z owocu tej śmierci nie jest koniecznym, by miało miejsce jakieś fizyczne dotykanie naszym palcem drzewa krzyża, ani też Jego Chrystusa - świętego ciała, które do krzyża zostało przybite; nie chodzi też o wkładanie dłoni w Jego rany Jeszcze mniej chodzi o jedzenie i picie ustnie tego ciała i tej krwi. Pismo Święte wznosi nas ponad tę pogańską koncepcję, kiedy jest nam powiedziane, że Chrystus zamieszkuje nasze ciała przez wiarę (Efezjan 3,17: żeby Chrystus przez wiarę zamieszkał w sercach waszych, a wy, wkorzenieni i ugruntowani w miłości). Ae też musimy powiedzieć, za Kalwinem, że sama wiara nie jest jeszcze komunią z Chrystusem ukrzyżowanym, jak chciał tego Zwingli Wiara jest środkiem, przez który realizuje się ta komunia, to zamieszkanie Chrystusa w nas, dzięki któremu wierzący może powiedzieć: żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus (Galatów 2,20). A zatem, jeżeli wyrażenia typu chleb z nieba, jeść z tego chleba są metaforami, to ciało mistyczne Chrystusa, włączenie w to ciało i życie, które z niego płynie (z Głowy tego ciała, którą jest właśnie Chrystus), te pojęcia metaforami już nie są, ale bardzo obiektywną rzeczywistością. Na zakończenie jeszcze raz zapytajmy: dlaczego zatem Jezus nazywa chlebem swoje ciało, kielich nowego przymierza swoją krwią, a Apostoł Paweł jedno i drugie komunią z ciałem i krwią Chrystusa? Odpowiedź jest bardzo prosta. Jest tak dlatego, że - w sakramentach - wierność Boga buduje relację tak ścisłą CREDO nr 51 7 marzec 2015
pomiędzy znakiem i rzeczywistością, dla tych, którzy je otrzymują zgodnie z wymaganymi warunkami, że znak staje się pieczęcią rzeczywistości i że otrzymuje imię rzeczy oznaczanej. Tak też tłumaczy to św. Augustyn, na którego Reformatorzy lubili się powoływać w ich tłumaczeniach: Pan nie wahał się z powiedzeniem: to jest moje ciało, dając znak swojego ciała. Podobnie w I Księdze Mojżeszowej/Rodzaju 17,12 (Każde wasze dziecię płci męskiej, po wszystkie pokolenia, gdy będzie miało osiem dni, ma być obrzezane; podobnie też wszystkie inne dzieci, zarówno urodzone w domu jak i nabyte za pieniądze od jakiegokolwiek cudzoziemca, który nie jest z potomstwa twego) obrzezanie jest nazwane przymierzem zawartym przez Boga z Abrahamem, a o baranku paschalnym jest powiedziane: Dzień ten będzie wam dniem pamiętnym i będziecie go obchodzili jako święto Pana; będziecie go obchodzili przez wszystkie pokolenia jako ustanowienie wieczne (II Mojżeszowa/Wyjścia 12,14), a Apostoł Paweł mówi o skale, z której są napojeni Izraelici: i wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus (! Koryntian 10,4). Tomasz Pieczko Dalsze artykuły na ten i inne tematy oraz rozważania biblijne na blogu autora: www.blogpastoratomaszpieczko.blogspot.com CREDO nr 51 8 marzec 2015