w numerze 4 Czas łaski 6 PODSTAWY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ WALKI DUCHOWEJ PRZYGOTOWANIE DO MODLITWY O UWOLNIENIE 14 Spowiedź generalna czym jest? 21 NIEBEZPIECZNY OKULTYZM 24 NIEBEZPIECZNE OFERTY W INTERNECIE 27 Pokusa w Bożym zamyśle w oparciu o św. Jana Marię Vianney a 33 Mędrcy czy Magowie 39 DLA DOBRA RODZINY, DLA DOBRA CIEBIE! 41 Jezus uzdrawia również dzisiaj 46 Zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi, Królowej Polski 48 ZAWIERZYŁEM SIEBIE I MOJĄ RODZINĘ MATCE BOŻEJ 52 OBROŃCA ŻYCIA 54 WSPÓLNOTA GWIAZDA BETLEJEMSKA ZAPRASZA 56 Życie w obfitości 58 Świadectwo Beaty 63 JEZU UFAM TOBIE 65 Czym jest Wspólnota Krwi Chrystusa? 66 ZAPOWIEDZI 67 TU ZNAJDZIESZ POMOC PORADNIA RODZINNA PUNKT PORADNICTWA DUCHOWEGO PRZYSTAŃ RODZICE PO STRACIE DZIECKA POGOTOWIE MODLITEWNE EGZORCYŚCI MSZE ŚWIĘTE Z MODLITWĄ O UZDROWIENIE I UWOLNIENIE MSZE ŚW. Z MODLITWĄ O DOBREGO MĘŻA I DOBRĄ ŻONĘ ZAWIERZENIE NIEPOKALANEMU SERCU MARYI KRÓLOWEJ POLSKI, PIELGRZYMKI NA JASNĄ GÓRĘ 70 CZY WIESZ, CO NOSISZ? 2 Redaktor naczelna: Monika Walczak monikaw.biul@wp.pl Asystent kościelny: ks. Grzegorz Daroszewski ksdarosz@wp.pl Współpracownicy tego numeru: ks. dr hab. Andrzej Kowalczyk o. John Bashobora ks. dr Jan Uchwat ks. dr hab. Czesław Parzyszek SAC ks. dr Wojciech Klawikowski ks. dr Przemysław Sawa ks. Mateusz Warmijak ks. Marek Płaza ks. Bogusław Witkowski CPPS Zdzisław Arkuszyński Ireneusz Rogala Leszek Kuchta Opracowanie graficzne: Krzysztof Godlewski Korekta: Krystyna Iwaszkiewicz Redakcja nie zwraca materiałów nie zamówionych, zastrzega sobie prawo ich skracania i zmiany tytułów oraz redakcyjnego opracowania tekstów przyjętych do druku Adres redakcji: ul. Cystersów 11, 80-330 Gdańsk; Kontakt: 501 337 277; biul@wp.pl Nr konta: 12 1940 1076 4721 4806 0000 0000; Biuletyn jest dostępny w formacie PDF na stronie parafii Chrystusa Odkupiciela: www.odkupiciel.net.pl (Dział informacji > Z życia parafii > Biuletyn) Wydawca: Gdańskie Centrum Informacji o Sektach i Nowych Ruchach Religijnych Druk: Wydawnictwo Sióstr Loretanek, ul. Żeligowskiego 16/20; 04-476 Warszawa Nakład: 4 000 egz. Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
Nie będziemy naprawdę Katolikami, dopóki nie dostosujemy całego naszego życia do dwóch Przykazań Miłości. Bł. Piotr Jerzy Frassati. Drodzy Czytelnicy! Bóg bardzo dobrze podzielił nasze życie, przeplatając okresy radości porami powagi mówił bł. Piotr Jerzy Frassati. Najnowszy numer Biuletynu poświęconego zagrożeniom duchowym, oddajemy do Waszych rąk w niezwykłym czasie powagi w okresie Wielkiego Postu. Jest to czas łaski, w którym Kościół wzywa nas do pogłębionej refleksji nad własnym postępowaniem, do wkrocznia na drogę przemiany własnego życia i dążenia do doskonałości. Jest to kolejna szansa, aby uświadomić sobie sens i celowość naszych działań i dążeń. W podjęciu pracy nad sobą i własnymi słabościami nieocenioną pomoc stanowi dobrze odprawiony rachunek sumienia, czyli analiza swojego dotychczasowego życia. Warto korzystać z przygotowanych przez Kościół rachunków sumienia, które pomagają spojrzeć na własne życie przez pryzmat wiary i dobrze przygotować się do Sakramentu Spowiedzi św., który ma moc egzorcyzmu, uwalnia od zła, jest sakramentem Miłosierdzia i uzdrowienia. Dla naszych Czytelników przygotowaliśmy artykuły, które pomogą w dobrym rozeznaniu swojego dotychczasowego postępowania, pomogą dostrzec błędy popełniane w życiu i wskażą drogę w kierunku prawdziwej wolności. W obecnym numerze Biuletynu przed zagrożeniami duchowymi ostrzega charyzmatyk O. John Bashobora, egzorcysta Ks. dr hab. Andrzej Kowalczyk, Ks. dr Przemysław Sawa, Ks. Grzegorz Daroszewski i wielu innych kapłanów. Czas Wielkiego Postu szczególnie uzmysławia, jak wielka walka duchowa toczy się o przynależność ludzi do Boga. Świadomie czy nieświadomie, jesteśmy uczestnikami tej walki, której ceną jest szczęście w życiu doczesnym i wiecznym, uzależnione od naszych codziennych decyzji i wyborów, poprzez które opowiadamy się po stronie Boga lub Szatana, wybieramy Dobro lub Zło, życie według Dekalogu lub grzech. Bogu, a życie zgodne z Ewangelią jest możliwe i daje prawdziwe szczęście. Natomiast odrzucenie Bożej mądrości i brak zaufania Bogu, wybór grzechu prowadzi do destrukcji, nieszczęścia i poczucia braku sensu życia. Zachęcamy też do zawierzenia swojego życia Bogu przez Maryję, najlepszą z matek, która zachęca, abyśmy czynili wszystko, cokolwiek powie nam Jezus. W imieniu Redakcji, za Janem Pawłem II, życzę Czytelnikom Biuletynu, aby Wielki Post, czas Pokuty i nawrócenia zachęcił Was do tego, abyście wszyscy byli świętymi w Waszym codziennym życiu i nosili w sobie radość ze zbawienia ofiarowanego nam przez Chrystusa. Monika Walczak Redaktor naczelna Zachęcamy do prenumeraty! Są dwie możliwości zaprenumerowania BIULETYNU: - w formacie PDF, za darmo, wtedy wysyłamy na adres biul@wp.pl swoje nazwisko i imię oraz maila, - w formie drukowanej, która będzie dostępna za dobrowolną ofiarę, opłata przelewem na konto: 12 1940 1076 4721 4806 0000 0000 z dopiskiem BIULETYN i podaniem ilości zamawianych egzemplarzy oraz adresem zwrotnym. Zamówienia prosimy kierować na adres redakcji: BIULETYN kwartalnik o zagrożeniach duchowych, ul. Cystersów 11, 80-330 Gdańsk. KATECHEZY O ZAGROŻENIACH DUCHOWYCH każda trzecia niedziela miesiąca po wieczornej Mszy Świętej o godzinie 18.00 w kościele pw. Chrystusa Odkupiciela, ul. Gdyńska 8, Gdańsk- Żabianka. Po katechezach istnieje możliwość nabycia literatury na temat zagrożeń duchowych, oraz kolejnych numerów BIULETYNU - kwartalnika poświęconego współczesnym zagrożeniom duchowym. Temat najbliższej katechezy: Aktywny wymiar Bożego Miłosierdzia 17 kwietnia 2011 r. Prelegent: Ks. Wiesław Szlachetka Zapraszamy! Ks. Grzegorz Daroszewski Świadectwa Beaty i Piotra, które umieściliśmy w tym Diecezjalny Duszpasterz Osób numerze naszego pisma, potwierdzają, że warto zaufać i Rodzin zagrożonych działalnością sekt Biuletyn 7 (24) 2011 3
Czas łaski Wielki Post bywa nazywany inaczej czterdziesiątnicą, gdyż jest to okres czterdziestodniowego, bezpośredniego przygotowania do obchodów świąt Wielkiej Nocy. Dla odróżnienia małym postem możemy nazywać wszystkie piątki w roku, które dla katolików w Polsce są dniami abstynencji od pokarmów mięsnych. Kiedy myślimy o poście, trzeba nam pamiętać, że jest to zawsze szczególny czas łaski, ponieważ post wraz z modlitwą i jałmużną został przez Kościół zaliczony do filarów życia chrześcijańskiego, do najważniejszych dobrych uczynków człowieka. Z postem kojarzy nam się przede wszystkim właściwie pojęta asceza, a więc praktykowanie różnego rodzaju umartwień. W dzisiejszych czasach wielu kwestionuje ich rolę i uznaje je jedynie za coś przestarzałego, co miało miejsce w odległej historii Kościoła np. okresu Średniowiecza. Zastanówmy się jednak, jak Kościół rozumie wpisane w nasze życie duchowe umartwianie, etymologicznie oznaczające czynienie martwym czyli umieranie 4 i czy faktycznie asceza straciła na swojej aktualności. Papież Benedykt XVI w orędziu na Wielki Post 2011 posłużył się fragmentem Pisma Świętego, który właśnie mówi o umieraniu i jednocześnie o wskrzeszeniu: Z Chrystusem jesteście pogrzebani w Chrzcie, z Nim jesteście także wskrzeszeni (por. Kol 2,12). W tym jednym fragmencie zostaje wyrażona wielka tajemnica umartwienia. Przez Chrystusa w Chrystusie i z Chrystusem umartwianie, które jest dobrowolnym umieraniem, staje się w życiu duchowym jednocześnie życiem i źródłem życia. Dzieje się tak nie dlatego, że jakiekolwiek umartwianie ma siłę dawania życie samo w sobie, ale dlatego, że jest ono zbliżaniem się do Chrystusa, który dobrowolnie przyjął śmierć krzyżową dla naszego zbawienia. Z drugiej strony post, szczególnie Wielki Post, jest dokładnie tym czasem, właściwym i potrzebnym, podczas którego ma się dokonać moja przemiana serca, czyli nawrócenie, które ma mnie zbliżyć do Boga, ma sprawić, że będę żyć z Nim w komunii, a więc zjednoczeniu. Na samym wstępie tego okresu liturgicznego, już w Środę Popielcową, kapłan przypomina wiernym, posypując ich głowy popiołem: nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię, a więc zwraca uwagę na potrzebę nawrócenia i życia Ewangelią. Wielki Post nawiązuje też do długiej, trwającej aż czterdzieści lat wędrówki Izraelitów przez pustynię. Przez pryzmat tego wydarzenia ukazana zostaje potrzeba czasu, koniecznego, aby wymarło pokolenie niewolników, a narodziło się pokolenie ludzi wolnych. Podobnie okres czterdziestu dni, podczas których Jezus przebywał na pustyni, był czasem spędzonym na modlitwie i umartwianiu się, tak potrzebnym, aby bezpośrednio po nim podjąć publicz- Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
ną działalność związaną z misją głoszenia Ewangelii i wzywaniem do nawrócenia. Katolik winien więc odczytywać znaczenie Wielkiego Postu jako czasu łaski, który jest mu dany, aby właściwie przygotować się do budowania komunii z Bogiem, a umartwienia związane bezpośrednio z tym przygotowaniem, powinny być na stale obecne i praktykowane w jego życiu duchowym. Jeśli są one podejmowane z powodów religijnych, czyli ze względu na naszą wiarę w Boga, nadzieję na życie wieczne i miłość, która jest drogą do doskonałości, wtedy pozwalają otworzyć się na przyjęcie Bożej łaski, która daje nam nowe życie w Chrystusie. Zdarza się jednak, że to, co powinno być codziennością, dla wielu katolików ma miejsce tylko w okresie Wielkiego Postu, który staje się jedynym czasem podejmowania jakichś specjalnych umartwień, wyrzeczeń jako postanowień związanych z życiem duchowym. Ktoś może odebrać takie myślenie jako mało prawdziwe czy dojrzałe, może zarzucić, że taki jednorazowy zryw nie ma wiele wspólnego z prawdziwą pokutą, nawróceniem czyli zmianą życia na lepsze. Nie wolno ulegać tego typu pokusom, ani zniechęcać się w czynieniu dobra, nawet, jeśli udaje się to praktycznie jedynie raz w roku właśnie w okresie Wielkiego Postu. Być może to właśnie od przeżywanego właśnie Wielkiego Postu coś na trwałe zmieni się w moim życiu, odkryję sens ascezy i zacznę regularnie korzystać z bogactwa Kościoła jakim są modlitwa, post i jałmużna. Przypominam sobie zdarzenie, które miało miejsce w jednej z hiszpańskich parafii, w której szczególnie czczono Matkę Bożą Bolesną. Wielu ludzi z tej pięciotysięcznej miejscowości w ciągu roku żyło niejako obok Pana Boga i Jego spraw, ale Biuletyn 7 (24) 2011 jednak, kiedy nadchodził dzień Patronki właśnie wtedy licznie przystępowali oni do spowiedzi i uczestniczyli w Eucharystii, podczas której tłumnie przyjmowali Komunię Świętą. Pamiętam, że zapytałem jednego z wiernych dlaczego właśnie dzisiaj przybył do kościoła, skoro w ciągu roku rzadko można go tu spotkać. On zdziwiony trochę moim pytaniem odpowiedział bardzo konkretnie, że dzisiaj jest dzień Patronki, a on podobnie jak dziadek i ojciec, przystępuje zawsze tego dnia do spowiedzi, uczestniczy we Mszy Świętej i przyjmuje Komunię Świętą. Pomyślałem sobie, że to, co mi wydaje się takie dziwne, a dla niego jest tak oczywiste, być może jest naturalnym sposobem, w jaki Pan Bóg przyciąga go do siebie. Przykład życia wielu osób świętych, także tych żyjących w ostatnich stuleciach pokazuje, że modlitwa, post i jałmużna są zawsze ze sobą związane i stanowią integralną część życia każdego chrześcijanina bez względu na okres, w którym przyszło mu żyć. Przyjrzymy się zatem jak niektórzy święci wypowiadali się na temat umartwień i ich roli w rozwoju życia duchowego. Na przykład św. Proboszcz z Ars, Jan Maria Viannney mówił w Kazaniu o pokucie, że: kiedy chrześcijanin opuszcza łzy, żal za grzechy i umartwienie, można powiedzieć, że nie ma w nim religijności. O tym jak bardzo potrzebna jest pokuta pisał także w Kazaniu nr 73 św. Augustyn: Pokuta oczyszcza duszę, podnosi myśl, podporządkowuje ciało duchowi, czyni serce pokorne i skruszone, rozjaśnia ciemności pożądliwości, gasi ogień namiętności, rozpala światło czystości. Klemens Aleksandryjski uważał, że istnieje jedność pomiędzy umartwieniem ciała oraz pokutą wewnętrzną, że jedność pomiędzy duchem i ciałem podoba się Bogu, oddaje Jemu cześć. W Stromacie 5
nr 5 pisał: Umartwianie cielesne Bóg przyjmuje jeśli nie jest w oderwaniu od pokuty: rzeczywiście jest to prawdziwa cześć oddana Bogu. Z kolei święty Josemaria Escriva wskazuje fakt zwyczajności umartwiania. Jego zdaniem dla chrześcijanina staranie o cnoty jest stałym elementem zwyczajnego, codziennego życia. W Drodze nr 180 pisze: Gdzie nie ma umartwienia tam nie ma cnoty, zaś w nr 172 podkreśla jedność pomiędzy modlitwą a umartwieniem: Jeśli się nie umartwiasz nigdy nie będziesz duszą modlitwy. Ten sam święty wskazuje też na szczególną cechę chrześcijan, jaką jest radość. W Chrystus przechodzi nr 37 pisze: Prawdziwe umartwienie w duchu chrześcijańskim staje się źródłem radości. Umartwienie to nie pesymizm ani zgorzknienie. W ten sposób wskazuje na radość jako ważne kryterium, które pozwala na rozeznanie czy umartwienie jest przeżywane w duchu prawdziwie chrześcijańskim. Okres Wielkiego Postu, jak powiedzieliśmy, jest zawsze czasem łaski danym nam przez Kościół, abyśmy żyli w komunii z Bogiem. Ważne jest więc, aby w pełni wykorzystać ten okres na właściwe przeorganizowanie naszego życia tak, aby Bóg był dla nas na pierwszym miejscu w naszych priorytetach życiowych. Niech temu służą najważniejsze dobre uczynki, którymi są modlitwa, post i jałmużna. One podejmowane z miłością w jakiejś konkretnej intencji, ofiarowywane ze względu na Boga, który jest Miłością - są nie tylko źródłem niewyczerpanej radości czy wzrostu życia chrześcijańskiego, ale przede wszystkim są skutecznymi narzędziami naszego uświęcenia i służą dobru innych. ks. Jan Uchwat PODSTAWY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ WALKI DUCHOWEJ - PRZYGOTOWANIE DO MODLITWY O UWOLNIENIE Jezus Chrystus przez swoją śmierć, swoje zmartwychwstanie i uwielbienie dał ludziom nowe życie, do którego dostęp jest przez wiarę dostąpiwszy więc usprawiedliwienia dzięki wierze, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa; dzięki Niemu uzyskaliśmy na podstawie wiary dostęp do tej łaski, w której trwamy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej (Rz 5, 1-2). Jednak grzechy, nałogi i rozmaite praktyki otwierają człowieka na wpływ duchów złych (szatana i demonów). Praktyki bał- 6 Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
wochwalcze, rozpowszechniona filozofia New Age z okultyzmem i spirytyzmem są coraz bardziej obecne w dzisiejszej rzeczywistości. Towarzyszy temu u współczesnych ludzi brak odpowiedniej wiedzy odnośnie do zagrożeń duchowych i zniewoleń. Pomocą może być niniejszy artykuł. Zanim przystąpi się do analizy swojego życia (rachunek sumienia), należy jasno uzmysłowić sobie: JEZUS CHRYSTUS JEST PANEM, KTÓRY POKONAŁ ZŁO. JEŚLI JESTEŚ WE WSPÓLNOCIE Z NIM, ZWYCIĘŻASZ. WPROWADZENIE BIBLIJNE Słowo Boże wyraźnie mówi o istnieniu demonów. Stary Testament ukazuje różne zadania duchów złych: anioł niszczyciel (Rdz 19, 13; 2 Sm 24, 16; 2 Krn 32, 21), budzący niezgodę (Sdz 9, 23), gniew (1 Sm 16, 14; 18, 10; 19, 9), duch kłamstwa i zwodzenia (1 Krl 22, 19-23). Występują też różne określenia lub imiona niektórych demonów: Lewiatan (Iz 27, 1; Ps 74, 14), Azazel (Kpł 16, 8), Asmodeusz (Tb 3, 8), szatan, diabeł (np. Za 3, 1-5; Hi 1, 6-12; 2, 1-7; 1 Krn 21, 1), elohim odniesiony do wróżki w znaczeniu istoty nadludzkiej (1 Sm28, 13), szedim, którym składano ofiary (Pwt 32, 17; Ps 106, 36), lilit (Iz 34, 14), serim kosmate demony w postaci kozła. Wg Nowego Testamentu złe duchy są duchami, pierwotnie żyjącymi z Bogiem (Ef 6,12; Jud 6), są zorganizowane (Mt 12, 24), posiadają nadprzyrodzoną moc (Ap 16,14), mają wiedzę o Jezusie Chrystusie (Mt 8, 29; Mk 1, 23-24), mogą być przyczyną choroby (Mt 9, 32-33), mogą opętać zwierzęta i ludzi (Mk 5, 13; Łk 8, 2), drżą przed Bogiem (Jk 2, 19), fałszywie nauczają i zwodzą (1 Tm 4, 1), zostaną osądzone przez Boga (2 P 2, 4). Chrystus pokonał diabła (J 12, 31; 16, 11; 1 J 2, 14). Szatan nie może dotknąć wierzącego w Jezusa (1 J 5, 18), szkodzi jednak popełniającemu grzech (J 8, 34.44). Inne referencje biblijne odnośnie do rzeczywistości duchów złych: 1 Kor 5, 5; 1 Kor 7, 5; 1 Kor 10, 20-21; 2 Kor 2, 11; 2 Kor 4, 4; 2 Kor 6, 15; 2 Kor 11, 14; 2 Kor 12, 7; Ef 4, 27; Ef 6, 11.16; 2 Tes 3, 3.5); 1 Tm 3, 6-7; 1 Tm 4, 1; 2 Tm 2, 26; Hbr 2, 14; 2 P 2, 4; Ap 2, 10.13.24; Ap 9, 3-11; Ap 12, 3-4.13.17.; Ap 13, 1.11; Ap 16, 13-14. WPROWADZENIE DOKTRYNALNE Wybrane świadectwa nauki chrześcijańskiej, katolickiej zawarte w dokumentach Magisterium Kościoła: - Indiculus o łasce Bożej (ok. 440 r.): Nawet ten, kto łaską chrztu został odnowiony, nie jest w stanie wyzwolić się od sideł szatańskich i zwyciężyć pożądliwości cielesnej inaczej, jak przez to, że otrzymuje od Boga z Jego ustawicznej pomocy wytrwanie w dobrym życiu - List Leona Wielkiego Uuam laudabiliter do biskupa Turribiusza z Astorgii (447r.): i diabeł byłby dobry, jeśliby nie trwało to, co uczynił. Ale ponieważ źle wykorzystał swoją naturalną doskonałość ( ), lecz odpadł od najwyższego dobra, z którym powinien być zjednoczony - Edykt cesarza Justyniana do patriarchy Konstantynopola, Menasa, ogłoszony na synodzie w Konstantynopolu (543r.): Jeśli ktoś mówi lub utrzymuje, że Chrystus Pan w przyszłym czasie świata zosta- Biuletyn 7 (24) 2011 7
nie ukrzyżowany także za demonów, ten niech będzie obłożony anatemą ; Jeżeli ktoś mówi albo utrzymuje, że kara demonów i ludzi bezbożnych jest czasowa i po pewnym określonym czasie będzie miała koniec, względnie będzie dane odnowienie demonów albo ludzi bezbożnych, ten niech będzie obłożony anatemą - I synod w Bradze (574r.): Jeżeli ktoś mówi, że diabeł nie był przedtem dobrym aniołem stworzonym przez Boga i ze jego natura nie była dziełem Bożym, lecz mówi, ze wyłonił się on z chaosu i ciemności i że nie miał żadnego swojego stwórcy, lecz że jest samym początkiem i substancją zła ( ), niech będzie obłożony anatemą - Sobór Laterański IV (1215r.): Diabeł bowiem i inne złe duchy zostały przez Boga stworzone jako dobre z natury, ale sami siebie uczynili złymi. Człowiek zaś zgrzeszył za podszeptem diabła - Sobór Florencki, Dekret dla jakobitów (1442r.): Sobór potepia niedorzeczność manichejczyków, którzy przyjęli dwa pierwiastki, jedne dla rzeczy widzialnych, a drugi dla niewidzialnych; którzy twierdzili także, iż inny jest Bóg Nowego Przymierza, a inny Starego - Sobór Trydencki, Dekret o grzechu pierworodnym (1546r.): starodawny wąż, odwieczny wróg rodzaju ludzkiego - Sobór Watykański II (1962-1965r.): 18 wzmianek nt. szatana i demonów, np. Całej historii ludzkości towarzyszy ostra walka przeciwko mocom ciemności (KDK 37b); człowiek stworzony przez Boga w sprawiedliwości, za podszeptem Złego nadużył swej wolności, powstając przeciwko Bogu (KDK 13a); inne referencje: KDK 2b, KDK 16, KDK 22, DM 3, DM 14b, KK 5a, KK 48d, DWR 11b - Nauczanie Pawła VI: w r. 1972 mówił 8 o szatańskich działaniach, by zniszczyć owoce Soboru Watykańskiego II; na audiencji generalnej 15 XI 1975 r. papież powiedział: Zło nie jest już tylko jakimś brakiem, lecz żywa istotą duchową, przewrotną i powodującą przewrotność ; audiencja z 21 II 1977r.: duch nieczysty jako książę tego świata - Katechizm Kościoła Katolickiego: upadek aniołów (KKK 391-396) WPROWADZENIE TEOLOGICZNO - DUCHOWE 1. Stopnie oddziaływania złego ducha - Pokusa - Dręczenie - Opresja - demony tworzą klimat ciężkości, trzymają na uwięzi, przeszkadzają w modlitwie, tępią wolę, gaszą entuzjazm, wywoływanie wzburzeń w relacjach między ludźmi (! Jeśli osoba jest w dobrym środowisku wystarczy w takim przypadku modlitwa o uwolnienie!) - Nękanie miejscowe doświadczenia halucynacyjne, omamy, odgłosy kroków, cienie (są to doświadczenia inne niż u osób z zaburzeniami psychicznymi!); zjawiska te trwają długo - Nękanie wewnętrzne związane z próbami wejścia szatana w jakieś zranienia psychiczne, pęknięcia; oddziaływanie na pamięć, wyobraźnię, uczuciowość; w tej rzeczywistości można wyróżnić etapy: zranienie związanie (opór natury duchowej; związanie jakiejś strefy życia; przymus wewnętrzny; dynamizm rozwojowy związania) nękanie diabelskie (demony zamieszkują w człowieku); być może wystarczy modlitwa o uwolnienie - Opętanie diabelskie może być częściowe (obsesja) lub całkowite (szatan oddzia- Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
łuje w całym ciele człowieka bez opętania ducha); związane z wyraźnym aktem skierowanym do szatana (modlitwa do demonów, zawarcie paktu z diabłem) 2. Przykładowe objawy związania demonicznego: - zmiany osobowe, np. sposobu mówienia, zachowania się - zmiany fizyczne, np. nadzwyczajna siła, konwulsje, drgawki, paraliże, zaniki świadomości, zmieniony głos - zmiany umysłowe, np. zdolności parapsychologiczne - zmiany duchowe, np. trudności w modlitwie, w przyjmowaniu sakramentów, agresja wobec tego, co sakralne (kościół, różaniec, krzyż, medalik, szkaplerz, stuła, woda święcona, osoba kapłana) WYBRANE PRZESTRZENIE ZAGROŻEŃ DUCHOWYCH Zestaw pytań przygotowujących do takiej modlitwy 1. Miałeś pragnienie oddalenia się od Boga, trwania w grzechu? 2. Czy zmagasz się ze złymi myślami o Bogu? 3. Czy jest w tobie pragnienie mocy? Czy pytasz o jej źródło? 4. Jaka jest twoja obecna więź z Chrystusem? 5. Czy popełniłeś kiedyś świętokradztwo? 6. Czy są jakieś grzechy, z których nie możesz się wyzwolić? {tkwienie w grzechach osłabia wewnętrznie człowieka i czyni go szczególnie podatnym na ataki ducha zła} 7. Czy tkwisz w jakimś nałogu? {komputer, internet, telewizja, leki, narkotyki, alkohol, nikotyna, seks, pornografia nałogi stają się przestrzenią, w której zniewolenie jakąś praktyką może stać się Biuletyn 7 (24) 2011 źródłem zniewolenia demonicznego} 8. Jakie były wielkie grzechy wśród twoich przodków? Czy osoby z Twojej rodziny zajmowały się wywoływanie duchów lub innymi podejrzanymi praktykami? {pewne skutki grzechów osób z poprzednich pokoleń mogą być powodem jakiegoś nękania przez ducha zła, np. aborcja, zabójstwa, samobójstwa} 9. Czy w Twojej rodzinie miało miejsce samobójstwo, zabójstwo, aborcja? 10. Czy dręczyły lub dręczą myśli odnośnie do samobójstwa, zabójstwa, aborcji, zrobienia jakiejś szkody sobie lub komuś? 11. Czy doświadczasz jakiś innych dręczących Cię, obsesyjnych myśli? 12. Czy podtrzymujesz w sobie gniew i brak przebaczenia? {otwarcie serca na przebaczenie jest podstawą wewnętrznego uzdrowienia, jak również uwolnienia się od ataków ducha zła} 13. Czy ktoś rzuciła na Ciebie, Twoją rodzinę przekleństwo, złorzeczenie, urok? 14. Czy masz doświadczenie jakiejś obecności, która cię przeraziła? 15. Jak reagujesz na miejsca święte, sakramenty, osoby duchowne? {znakiem związania demonicznego może być niemożność wejścia do kościoła, ogromna agresja na sacrum, na księży (chodzi oczywiście nie o jakąś niechęć związaną z jakimiś doświadczeniami, ale o wrogość rodzącą się z głębi człowieka} 16. Czy słyszałeś jakieś wewnętrzne głosy czy przynaglenia (np. o śmierci)? 17. Czy w Twoim domu dzieją się jakieś niewytłumaczalne zjawiska? {może to być związane z jakimś kultem satanistycznym czy praktyką okultystyczną sprawowanymi w domu; może to również być związane z okultystycznym związaniem jakiejś mieszkającej w tym domu osoby} 18. Czy wierzysz w przesądy? 19. Czy uczestniczyłeś w seansach spirytystycznych, choćby dla zabawy? 9
20. Czy miałeś coś do czynienia z magią (biała lub czarną)? Czy odprawiałeś jakieś praktyki? 21. Czy byłeś u wróżki? Czy wróżono Ci z kart Tarota? {Tarot oraz Karty Anielskie mają jednoznaczne podłoże demoniczne} 22. Czy byłeś u świeckich egzorcystów, odczyniających, jasnowidzów? 23. Czy korzystałeś z Metody Silvy, NLP i programu Sita Learning System? {w praktykach tych następuje oddziaływanie na podświadomość} 24. Czy byłeś zaangażowany w sztuki walki? Czy praktykowałeś jogę, medytację transcendentalną lub inna formę medytacji dalekowschodniej? Czy podejmowałeś jakąś wskazaną mantrę, mudrę czy mandalę? {praktyki te zakorzenione są w obcej chrześcijaństwu filozofii; ćwiczenia ciała są częścią całego systemu filozoficznego i stanowią część inicjacji w dany system (religijny); należy odróżnić sztuki walki od sportów walki (bez odniesień do filozofii), konieczne jest jednak kontrolowanie} 25. Czy miałeś jakieś doświadczenia okultystyczne? { np. wiara w moc kryształów (symbole ducha) i piramid ( wspaniałe światło ); różne zabawy, np. Krwawa Mary; stosowanie tabliczek Quija; zaklęcia; przyzywanie ducha przewodnika; stosowanie rozmaitych formuł magicznych; praktyki chodzenia po ogniu} 26. Czy miałeś doświadczenie projekcji astralnych, unoszenia przedmiotów, przepowiadaniu przyszłości? 27. Czy podpisałeś jakiś pakt krwi z szatanem? 28. Czy wierzysz we wróżby? Czy korzystałeś z usług wróżek czy innych magów? Czy podejmowałeś jakieś praktyki astrologiczne, spirytystyczne itp.? Czy wierzysz we wróżby andrzejkowe? {prawdziwe wróżby, wróżby dla zabawy; wróżenie z kart (kartomancja); wróżenie z ręki (chiromancja); numerologia; odwoływanie się do różnych wyroczni, np. Księga Przemian I Ching; czytanie senników; odnośnie do wróżb andrzejkowych, to mogą one kształtować mentalność magiczną, poza tym coraz częściej na rózmaitych spotkaniach andrzejkowych (także w szkołach) odprawiane są autentyczne praktyki wróżbiarskie} 29. Czy wierzysz w istnienie tzw. trzeciego oka? {jest to związane z ezoteryką; ma stanowić bramę do szerszej rzeczywistości} 30. Czy korzystałeś z usług jasnowidzów? 31.Czy korzystałeś z radiestezji (różdżkarstwo, wahadlarstwo)? {jest to jasnowidztwo} 32. Czy korzystałeś z filtrów magicznych? {różne mieszaniny, które mają pomóc w rozwiązaniu problemów} 33. Czy uczestniczyłeś w praktykach odblokowania czakramów lub meridianów? Czy miałeś do czynienia z kanałowaniem (channeling), hipnozą, psychometrią, praktyką biofeedback, automatycznym pisaniem, telepatią? 34. Czy uczestniczyłeś w kursach robienia cudów? 35. Czy odrywałeś kiedyś rolę diabła, angażując się emocjonalnie? {także dla zabawy} 36. Czy w jakiś sposób przyzywałeś szatana, złe duchy, duchy-przewodniki, duchy opiekuńcze? {przeważnie skutkuje to związaniem demonicznym} 37. Czy uczestniczyłeś w jakiś obcych kultach? Czy coś jadłeś na tych spotkaniach? {np. uczestnictwo w spotkaniach wyznawców Harry Kriszny; spożywanie czegokolwiek na spotkaniach takich grup może skutkować zniewoleniem poprzez pokaram wcześniej ofiarowany demonom} 10 Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
38. Czy uczestniczyłeś w jakiś kultach satanistycznych bądź w jakiejś podobnej praktyce? {uczestnictwo w czarnej mszy satanistycznej, modlitwa do szatana, zapraszanie złego do swojego życia jest poważnym wykroczeniem przeciw Bogu i stanowi realne zagrożenie dla człowieka; skutkuje poważnym zniewoleniem czy opętaniem} 39. Czy nosiłeś/aś/ jakieś symbole satanistyczne, symbole śmierci czy obcych kultów? {noszenie symboli satanistycznych (pentagram, odwrócony krzyż, trzy szóstki, pacyfka, czyli krzyż Nerona, symbolizuje zwycięstwo nad chrześcijaństwem, wąż i inne symbole, predysponują do zerwania kontaktu z Bogiem)} 40. Czy miąłeś jakiś kontakt z literaturą satanistyczną? {czytanie biblii satanistycznej Antona Szandor LaVey a lub innych książek tego typu, Kabały Aleistera Crowleya zwaną Liber 777, księgi Thota, publikacji wtajemniczających w satanizm, magię, okultyzm, spirytyzm, gnozę, teorie H. Bławatskiej i A. Bailey, podpisanie paktu, cyrografu z diabłem, słuchanie muzyki satanistycznej, utożsamianie się z diabłem, wczuwanie w niego, odgrywanie jego roli, profanowanie krzyża, przebywanie w miejscach, w których był lub jest uprawiany kult satanistyczny} 41. Czy wymawiałeś w modlitwie, w śpiewie piosenek imiona jakiś bóstw, demonów? {np. Makumba (bóstwo afrykańskie)} 42. Czy odsyłałeś kogoś do diabła? 43. Czy czytałeś literaturę zawierającą opisy jakiś praktyk okultystycznych, medytacyjnych (niejako scenariusz działań)? {np. Harry Potter (książki te zawierają wprost i jednoznacznie symbolikę okultystyczno-satanistyczną; nie można tu więc mówić o jakiejś baśniowości, gdyż zawarta symbolika nie jest wieloznaczna; P. Coehlo, Pielgrzym, Alchemik } Biuletyn 7 (24) 2011 44. Czy interesowałeś się ezoteryką, poszukiwaniem wiedzy tajemnej, kontaktami z organizacjami, sektami pogańskimi, ezoterycznymi i gnostyckimi? Czy czytałeś jaką literaturę z tego zakresu? 45. Czy miałeś kontakt z teozofią czy antropozofią? {pedagogika Rudolfa Steinera - czyli tzw. przedszkola i szkoły waldorfskie} 46. Miałeś coś do czynienia z hipnozą (mają podłoże spirytystyczne), umbanda, candomble (element capoeira) przywoływaniem duchów? 47. Czy brałeś udział w psychoterapii wg metody Berta Hellingera? {metoda związana z New Age; terapia niebezpieczna pod względem religijnym oraz psychologicznym} 48. Posiadałeś bałwochwalcze przedmioty, które są zaproszeniem dla szatana? {np. figurki diabła, obcych bogów, Budda, skarabeusz-symbol reinkarnacji w Egipcie oraz symbol szatana-belzebuba ( władcy much ), Ozyrys, figurki indyjskich bóstw, afrykańskie maski (mają charakter kultyczny), przedmioty o magicznych właściwościach, piramidki, piramida Horusa, mandale, przedmioty od spirytystów, znaki yin-yang, ankh (klucz Nilu), oko proroka, znak OM, oko Horusa, inne podejrzane znaki, często znajdujące się na pamiątkach lub biżuterii z egzotycznych krajów, z Dalekiego Wschodu, Afryki, indyjskie kadzidełka (są przeznaczone dla konkretnych bóstw), inne kadzidełka, lampki i przedmioty kultyczne, wszystko łącznie ze strojami, ubraniami ze sklepów indyjskich, kimona, wachlarze chińskie (wg Feng-shui mają ukierunkowywać przepływ energii) i porcelana chińska (często są zdobione chińskimi tekstami modlitw), kamasutra, plakaty energetyczne (np. kwiat lotosu), kamienie i kryształy którym przypisuje się jakieś właściwości energetyczne lub inne magiczne, 11
kule Qi-Gong, należące do Feng-shui charakterystyczne zestawy wiszących dzwoneczków lub pręcików tzw. łapacz snów, dzwonki tybetańskie, spirala DNS, znaki zodiaku, znaki chińskiego horoskopu, zabawki przypominające diabła, straszne potwory lub smoki, ubrania, koszulki, nalepki ze znakami satanistycznymi (rysunek diabła)} 49. Czy posiadałeś drzewka szczęścia, talizmany, amulety, pierścień Atlantów, wisiorki z wężem lub smokiem, podkowy i słoniki na szczęście lub dla bogacenia się {wiara w moc tych przedmiotów jest grzechem bałwochwalstwa; noszenie ich jest zewnętrznym wyrazem przynależności do świata, który te przedmioty reprezentują, to przynosi przekleństwo, a nie szczęście} 50. Czy uczestniczyłeś w jakiś ezoterycznych, okultystycznych spotkaniach? {np. w zgromadzeniu różokrzyżowców; zabawy w Halloween} 51. Czy masz wykonane tatuaże? Jeśli tak to co przedstawiają? {bardzo często przedstawią jakieś elementy symboliki satanistycznej, okultystycznej lub religii orientalnych} 52. Jakie czasopisma (młodzieżowe, dla kobiet, inne) czytasz? Jakie treści prezentują? {w zdecydowanej większości prowadzona jest promocja treści New Age, ezoteryzmu itd.} 53. Jakie programy telewizyjne oglądasz? {w wielu wprost lub pośrednio zauważyć można traktowanie magii, ezoteryzmu jako normy} 54. Jakie filmy oglądasz? {magię, ezoteryzm i neopogaństwo promują m.in. horrory, seriale Czarownice, Buffy, Nikita, Z archiwum X, wiele japońskich filmów animowanych (nie są tworzone dla dzieci!), m.in. Pokemony, Sailor Moon, Była sobie Pollon ; filmy okultystyczne i satanistyczne: Bliskie spotkania trzeciego stopnia, E.T., Odmienne stany świadomości, Odyseja kosmiczna 2000, Powrót Jedi, Gwiezdne wojny, Ciemny kryształ, Indiana Jones i świątynia potępienia, Wojownicze Żółwie Ninja, Niekończąca się historia, Imperium kontratakuje, Kto wrobił królika Rogera, Frankenstein ; Mission Impossible (film finansowany przez sektę scjentologów)} 55. Jakie gry używałeś? {gry komputerowe stanowią pomost pomiędzy wyobraźnią a rzeczywistością, często przekazują określoną treść i wymuszają zaprogramowane działanie; komputer staje się niejako elektronicznym czarownikiem, duża część gier zawiera treści satanistyczne, przynajmniej jako tło, np. Wiedźmin ; coraz więcej gier zawiera treści bluźniercze, mocno angażujące gracza; w części gier wymaga się wczuwania się w rolę diabła lub wirtualnie angażuje się w zabijanie, np. Might and Magic (M&M), Hell, Seventh sword of mendor, Hero s quest, Wizard s crown, Darklands, Gabriel Knight, Dungeon Keeper, Grand Theft Auto, Wirtual Russian Roulette, Killing Stones, The Aces & Eight Society, Totośmierć, Max Payne, Call of Duty, Unreal, Return to castle Wolfenstein ; gry sieciowe MOO} 56. Czy grasz w gry RPG (role-playing game)? {jest to specyficzny rytuał, ceremonia, gracze są zaangażowani, kieruje wszystkim Master (Mistrz, Pan, Gospodarz); poprzez te gry bardzo często nie jest już zabawa w magię, ale realne praktykowanie okultyzmu} 57. Jakie książki czytasz? Jakie komiksy? {niejednokrotnie zawarte są niebezpieczne treści, np. komiks Dylan Dog } 58. Ile czasu poświęcasz muzyce? 12 Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
59. Jakie tematy są podejmowane w słuchanych przez Ciebie piosenkach? 60. Czy korzystałeś z homeopatii, proszków Sai Baby lub innych podejrzanych środków? 61. Czy podejmowałeś leczenie poprzez medycynę niekonwencjonalną? {bioenergoterapia, Reiki, akupresura, akupunktura odwołuje się do okultystycznej wizji człowieka i świata; sesje Harrisa, Kaszpirowskiego, Nowaka, uzdrowicieli z Filipin, Brazylii i innych spirytystyczny fundament tych praktyk (odwoływanie się do duchów); jasnowidztwo wykorzystywane do rzekomego leczenia irydologia, leczenie z moczu (nie mają podstaw naukowych, praktyki te odwołują się do spirytyzmu); seanse biotroniczne, niektóre seanse psychoterapeutyczne - część odwołuje się do ideologii Dalekiego Wschodu; konieczna jest dokładna analiza danej praktyki} DROGA W KIERUNKU WOLNOŚCI Jeśli spostrzegasz w sobie jakieś niepokojące objawy lub po odprawieniu powyższego rachunku sumienia widzisz błędy swojego życia, to: 1. oddaj swoje życie Jezusowi (decyzja, by Jezus był autentycznym Panem) 2. wyrzeknij się poszczególnych złych rzeczy, które miały miejsce w Twoim życiu 3. módl się do Jezusa o zbawienie z Twoich grzechów i zniewoleń (litania do Krwi Chrystusa, litania do Serca Jezusa, litania do Imienia Jezus, modlitwy do ran Chrystusa); inne modlitwy (litania do Matki Bożej, litania do wszystkich świętych, różaniec, koronka do Miłosierdzia Bożego) 4. módl się o Ducha Świętego, by być całkowicie przenikniętym przez Niego (od chrztu człowiek jest świątynią Ducha Świętego) 5. podejmij regularne życie sakramentami (częsta spowiedź, regularna Eucharystia) 6. zadbaj o dobre relacje z ludźmi 7. poszukaj wspólnoty, w której możesz wzrastać w wierze i która będzie wsparciem (ważne, by była to wspólnota modlitewna i formacyjna) 8. musisz być cierpliwy 9. jeśli niepokojące objawy nie ustępują, zgłoś się do kapłana posługującego modlitwą wstawienniczą lub do egzorcysty 10. pamiętaj, że to Jezus Chrystus jest Panem; to On zwyciężył i kto jest w relacji z Nim będzie doświadczał wolności i pokoju. ks. dr Przemysław Sawa LITERATURA Katechizm Kościoła Katolickiego, Pallottinum 2002 Breviarium fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła, opr. S. Głowa, I. Bieda, Poznań 1997 Breviarium fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła, red. I. Bokwa, Poznań 2007 K. BERGER, Po co jest diabeł?, tł. S. Wolski, Poznań 2007 C. CLIMATI, Młodzi i ezoteryzm. Magia, satanizm i okultyzm oszustwo ognia, który nie spala, tł. K. Czuba, Kielce 2001 M. LA GRUA, Modlitwa o uwolnienie, tł. W. Dzieża, Kraków 2002 H. HEMMINGER, Ezoteryka i okultyzm. Poradnik dla rodziców, tł. M. Labiś, Kraków 2005 G. HUBER, Idź precz szatanie! Działanie diabła dzisiaj, tł. E. Data, Michalineum 2004 G. KUBY, Harry Potter dobry czy zły?, tł. D. i W. Muszyńscy, Radom 2006 PH. MADRE, Uzdrowienie i egzorcyzm. Jak rozeznawać?, tł. I. Burchacka, Warszawa 2007 G. NANNI, Palec Boży i władza szatana. Egzorcyzm, tł. J. Kaczmarek, B. Widła, Warszawa 2007 A. POSACKI, Niebezpieczeństwa okultyzmu, Kraków 1997 Egzorcyzmy, opętanie, demony, Radom 2005 Harry Potter i okultyzm, Gdańsk 2006 Sekty zagrożeniem i wyzwaniem, Radom 2006 Psychologia i New Age, Radom 2007 R. SALVUCCI, Podręcznik egzorcysty. Jasne słowa na temat ciemnej rzeczywistości, tł. W. Dzieża, A. Posacki, Kraków 1998 R. TEKIELI, Homeopatia, Warszawa 2004 Harry Potter. Metoda Silvy. Tai Czi, Warszawa 2004 Techno, aikido, amulety, Warszawa 2004 A. WRONKA, Od magii do opętania, Radom 2003 A. ZWOLIŃSKI, To już było, Kraków 1997 Satanizm, Radom 2007 Biuletyn 7 (24) 2011 13
Spowiedź generalna czym jest? W Kościele ważnym sakramentem jest sakrament spowiedzi. Ma on różne nazwy. Nazywa się go sakramentem nawrócenia, gdyż jest drogą powrotu do Ojca, od którego człowiek oddalił się przez grzech. Nazywa się go sakramentem pokuty, ponieważ ukazuje osobistą drogę nawrócenia, skruchy i zadośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina. Nazywa się go sakramentem przebaczenia, ponieważ przez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiedziane słowami kapłana Bóg udziela penitentowi przebaczenia i pokoju. Nazywa się go sakramentem pojednania, ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie. Jak podkreśla Jan Paweł II, w sakramencie pojednania i pokuty bierze udział Bóg i grzesznik. Ta niezwykła tajemnica jest wolną i upragnioną odpowiedzią grzesznika na ojcowską miłość Boga poprzez 14 miłość synowską. To spotkanie człowieka z Bogiem powinno być przeżywane przez grzesznika nie w sposób jurydyczny, ale głęboko osobowy. Zdarza się jednak, że człowiek stawia pytanie czy odczuwa wyrzuty sumienia, czy to spotkanie było szczere i wówczas rodzi się problem spowiedzi generalnej. Istota spowiedzi generalnej Spowiedź generalna, czyli spowiedź z całego życia, albo z dłuższego okresu życia, praktykowana była w Kościele od samego początku. Wielu świętych i błogosławionych zalecało korzystanie z Sakramentu pokuty i pojednania, który obejmowałby całe dotychczasowe życie penitenta. Św. Tomasz z Akwinu uważał, że dobrowolne spowiedzi generalne z dawnych, już odpuszczonych grzechów, są bardzo pożyteczne, przyczyniają się bowiem do odpuszczenia kar doczesnych za grzechy. Św. Ignacy Loyola (1491-1556) odegrał szczególną rolę w propagowaniu spowiedzi generalnej, m.in. poprzez swoją książeczkę Ćwiczeń duchowych Benedykt XI (1303-1304) pochwalił i zalecił dobrowolną spowiedź generalną; równocześnie stwierdził, że grzechy już odpuszczone nie muszą być ponownie wyznawane. Potwierdził to Sobór Trydencki. Tak też naucza Kościół i dzisiaj. Cel spowiedzi generalnej Spowiedź generalna dla niektórych osób nie jest wskazana, a nawet może być szkodliwa. Dotyczy to osób o szczególnej wrażliwości uczuciowej i moralnej, mających skłonności do skrupułów, czy nękanych głębszymi lękami. Takie osoby wyznają na spowiedzi wszystkie grzechy i bardzo dokładnie, zarówno co do ilości, jak i jakości popełnionych grzechów; Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
żałują za nie i mają mocne postanowienie poprawy, a jednak wciąż wątpią w ważność takiej spowiedzi. Zadręczają się pytaniami, czy rzeczywiście wyznali wszystkie grzechy, przypominają sobie jakieś nowe, najczęściej lekkie przewinienia, którymi się zadręczają i dochodzą do wniosku, że muszą wyspowiadać się jeszcze raz od samego początku, powtarzając jeszcze raz wyznawane już grzechy. Czynią to w nadziei, że tym razem uzyskają jakże upragniony pokój ducha. Dla takich osób spowiedź generalna jest szkodliwa. Racją, dla której osoby nękane skrupułami nie powinny korzystać ze spowiedzi generalnej jest to, że zadręczenia i lęki jakie przeżywają nie są uzasadnione, lecz wyrastają z fałszywych wyobrażeń, które stają się coraz większe w miarę przypominania sobie grzechów z przeszłości. Im bardziej takie osoby szukają pokoju serca na drodze powtarzanych samooskarżeń, tym bardziej oddalają się od upragnionego pokoju serca. Często jedynym rozwiązaniem wobec takich osób jest wyraźny zakaz spowiadania się z grzechów popełnionych w przeszłości. Spowiedź generalna może się okazać bardzo pożyteczna przed podjęciem ważnych decyzji życiowych, na przykład przed wstąpieniem do zakonu, czy seminarium, przed przyjęciem święceń kapłańskich, złożeniem wieczystych ślubów zakonnych, czy zawarciem sakramentu małżeństwa, rocznicy urodzin, zmiany szkoły lub innych poważnych decyzji itp.. Podstawowym warunkiem pożyteczności spowiedzi generalnej jest pragnienie jej dobrowolnego odprawienia. Św. Ignacy mówiąc o dobrowolności spowiedzi generalnej chce podkreślić, że penitent, który już raz wyznał swoje grzechy na spowiedzi i uczynił to w sposób właściwy nie ma potrzeby powtórnego ich wyznawania, gdyż sakrament był ważny. A nawet jeśli nie wyznał jakiegoś grzechu na spowiedzi przez zapomnienie, choć miał szczerą intencję wyznania wszystkich popełnionych grzechów, to taka spowiedź była ważna i nie ma potrzeby jej powtarzania. Dlatego św. Ignacy podkreśla aspekt dobrowolności spowiedzi z całego życia, aby penitent wiedział, że nie musi jej odbywać, chyba, że dobrowolnie chce odprawić spowiedź generalną. Dobrowolnie, z pobożności, dla większej skruchy i pokory, ale bez popadnięcia w skrupuły, dobrze jest odprawić spowiedź generalną z całego życia, ponieważ daje to większe poznanie siebie, swojej słabości i grzeszności, większą pokorę i wstręt do grzechów, szczerą chęć poprawy i wynagrodzenia za grzechy. Korzyści ze spowiedzi generalnej Pierwsza korzyść jaka płynie ze spowiedzi generalnej polega na tym, że penitent odprawiając ją ma więcej pożytku i zasługi, a to z powodu większego w danej chwili żalu za grzechy i niegodziwości całego życia. Istota tej korzyści polega na dostrzeżeniu grzechów i niegodziwości całego dotychczasowego życia i żałowaniu za nie. W regularnej spowiedzi okresowej penitent zazwyczaj nie widzi tak wielu grzechów, jak to ma miejsce w spowiedzi generalnej, w której obejmuje grzechy całego życia. Widząc, jak wiele popełnił grzechów i niegodziwości w życiu, tym większy odczuwa wewnętrzny ból, zawstydzenie i żal, że obraził nimi nieskończenie dobrego Pana Boga. Uświadomienie sobie pojedynczego grzechu nie wyzwala tak głębokiego żalu, Biuletyn 7 (24) 2011 15
boleści duszy i łez skruchy, jak przywołanie na pamięć i odczucie sercem wielu grzechów dotychczasowego życia. Żal za grzechy i postanowienie poprawy są tym większe, im głębsze jest poznanie wielości popełnionych grzechów i niegodziwości. Dlatego spowiedź generalna jest bardzo pożyteczna przez to, że penitent widząc tak wiele grzechów i niegodziwości popełnionych w całym życiu, przeżywa tym głębsze zawstydzenie, większy ból wewnętrzny i doskonalszy żal za grzechy, co w konsekwencji owocuje doświadczeniem pełniejszego oczyszczenia wewnętrznego, większej wolności serca i intymniejszego zjednoczenia z miłującym Bogiem w Jezusie Zmartwychwstałym. Wielki pożytek spowiedzi generalnej polega także na tym, że spowiednik może przez to lepiej poznać osobę spowiadającą się; jej przeszłą, ale i aktualną sytuację duchową; stopień zniewolenia w życiu duchowym; może poznać jakie zasadnicze potrzeby psychiczne dominują w życiu tej osoby; których cnót jej najbardziej brakuje, czy też w jakie grzechy najczęściej upada. Dzięki pełniejszemu, bardziej całościowemu wglądowi w życie penitenta będzie mógł mu lepiej pomoc na drodze duchowego rozwoju, dostosowując pewne sugestie w zależności od jego duchowych potrzeb, tak aby ostatecznie coraz pewniej postępował na drodze Chrystusa. Druga korzyść związana ze spowiedzią generalną wypływa z tego, że w czasie ćwiczeń rekolekcyjnych poznaje się grzechy i ich złość bardziej dogłębnie niż w czasie, gdy człowiek nie oddaje się rzeczom wewnętrznym; uzyskując więc teraz większe ich poznanie i boleść z ich powodu, będzie się miało większy pożytek i większą zasługę, niż miało się przedtem. Rekolektant, dzięki odprawionym ćwiczeniom, odczuwa w swym sercu większe zawstydzenie i zmieszanie, większy ból i łzy żalu, ponieważ bardziej dogłębnie poznał grzechy i ich złość, nie tylko ich wielość, ale ponadto ich wewnętrzną brzydotę i przewrotność. Nie ulega wątpliwości, że żal za grzechy jest tym głębszy i bardziej owocny w procesie duchowego oczyszczenia i pojednania z miłosiernym Bogiem, im głębiej i szczerzej poznana jest obrzydliwość popełnionych grzechów. Trzecia korzyść jaka płynie ze spowiedzi generalnej polega na tym, że lepiej się wyspowiadawszy i mając lepsze usposobienie, staje się człowiek bardziej podatny i lepiej przygotowany na przyjęcie Najświętszego Sakramentu. Przyjęcie zaś tego Sakramentu nie tylko pomaga do tego, by nie upaść w grzech, lecz także do zachowania ustawicznego wzrostu w łasce. Serce penitenta im bardziej będzie oczyszczone łaską miłosierdzia Bożego, tym bardziej będzie otwarte, podatne na przyjęcie Ciała Zbawiciela, a zarazem tym większe będą owoce przyjętego Sakramentu Życia. Lepsze przygotowanie (lepiej przygotowany) penitenta do przyjęcia Komunii świętej wyraża się w jego trzech podstawowych aktach duchowych: w żywej wierze, głębokiej pokorze i gorących pragnieniach. Penitent dogłębnie przeżywając spowiedź generalną nie tylko jest bardziej podatny, ale także lepiej przygotowany do jak najowocniejszego przyjęcia Najświętszego Sakramentu. Przyjęcie zaś tego Sakramentu, jak mówi św. Ignacy, nie tylko pomaga do tego, by nie upaść w grzech, lecz także do zachowania ustawicznego wzrostu w łasce. 16 Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
Metoda spowiedzi generalnej Ponieważ istota i cel spowiedzi generalnej są tak bardzo doniosłe, dlatego też metoda jej przygotowania i odprawienia ma niezwykłe znaczenie dla owocności tego Sakramentu. Wielką pomocą w przygotowaniu spowiedzi generalnej może być metoda, jaką proponuje św. Ignacy w Ćwiczeniach duchowych. 4.1. Rachunek sumienia jest pierwszym warunkiem każdej spowiedzi, także generalnej. Jak go odprawić? Św. Ignacy zachęca, aby najpierw dziękować Bogu, Panu naszemu, za otrzymane dobrodziejstwa. Jest to echo słów św. Pawła: W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Pierwszą czynnością w rachunku sumienia przy przystępowaniu do spowiedzi generalnej, nie powinno być rachowanie popełnionych grzechów, często mechaniczne, przesycone lękiem i pod presją rożnych podświadomych mechanizmów obronnych, ale najpierw i przede wszystkim przypominanie sobie i wewnętrzne smakowanie wielu otrzymanych dobrodziejstw od Boga, miłującego Ojca. Zazwyczaj podczas rachunku sumienia dość niechętnie i niespokojnie wracamy do przeszłości, i jakby odruchowo pytamy co było nie tak, przypominamy sobie grzechy, zwłaszcza ciężkie, którymi obraziliśmy Pana Boga i chcemy się ich pozbyć jak najszybciej, aby poczuć upragnioną ulgę. Najczęściej dochodzi wówczas do spowiedzi jurydycznej, a nie do osobistego, pełnego miłości spotkania z Bogiem, Ojcem miłosierdzia. Nie uświadamiamy sobie wówczas, że czymś absolutnie ważniejszym jest spojrzenie na przeszłość, czy to całego dotychczasowego życia, czy jakiegoś okresu, przez pryzmat otrzymanych łask, konkretnych prezentów Boga, który, będąc miłością, kocha bardziej czynem aniżeli słowem. Zdaniem św. Ignacego wśród wszelkich niewyobrażalnych niegodziwości i grzechów niewdzięczność należy do najbardziej obrzydliwych rzeczy ( ); jest ona zapomnieniem otrzymanych dóbr, łask i darów. Ostatecznie, to złemu duchowi zależy na tym, abyśmy nie widzieli faktów Bożej miłości w naszym dotychczasowym życiu, dlatego trzeba czuwać i uważać, bo każdym z nas może zawładnąć, i to niepostrzeżenie, demoniczny duch niewdzięczności. Drugim krokiem w rachunku sumienia jest prośba o łaskę poznania grzechów i odrzucenia ich precz. Penitent przypominając sobie Boże dobrodziejstwa, wszystko, co uczynił dla niego Bóg Stwórca i Zbawca, ile mu dał z tego, co ma, oraz jak ten sam miłujący Bóg chce mu dać siebie samego, na ile to możliwe, odpowiednio do swojego Boskiego rozporządzenia, dziękując Mu za otrzymane dobrodziejstwa, tym jaśniej może dostrzec popełnione do tej pory grzechy i ich obrzydliwość, i mieć tym większe pragnienie odrzucenia ich z całą stanowczością. Wie jednak, że jego własne oczy [zbyt] mu schlebiają, by znaleźć swą winę i ją znienawidzić, dlatego całym sercem chce prosić miłosiernego Boga Ojca w Duchu Świętym o łaskę poznania grzechów i porzucenia ich. Współczesny chrześcijanin, żyjący w świecie wielkich osiągnięć nauki i techniki, narażony jest na zagubienie sacrum, tajemnicy. Najczęściej nie przystępuje do Sakramentu pojednania głownie dlatego, że nie czuje się aż tak wielkim grzesznikiem. Bez oświecającej łaski Boga ten rodzaj spojrzenia jest niemożliwy. Biuletyn 7 (24) 2011 17
18 Trzecim krokiem w rachunku sumienia jest domaganie się od duszy zdania sprawy z popełnionych grzechów, najpierw co do myśli, potem co do słów, a wreszcie co do uczynków. Należy więc zbadać grzechy popełnione przeciwko przykazaniom Bożym, przykazaniom Kościelnym, przeciwko aktualnej nauce Kościoła, przeciwko obowiązkom stanu, w którym żyjemy, przeciwko natchnieniom Ducha Świętego itp. Jednym słowem należy zbadać grzechy popełnione przeciwko Bogu, bliźniemu i samemu sobie. Należy przywieść sobie na pamięć wszystkie grzechy swego życia, badając je rok po roku lub okres po okresie. Do tego trzy rzeczy są pomocne. Najpierw zbadać miejsce i dom, gdzie mieszkałem; po drugie zbadać sposób przystawania z drugimi; po trzecie, zajęcia [obowiązki i prace], wśród których żyłem. Należy też ważyć ciężkość grzechów, patrząc na ich szpetność i na złość, jaką ma w sobie każdy popełniony grzech śmiertelny, choćby nawet nie był zakazany. 4.2. Żal za grzechy, to drugi, bardzo ważny, warunek Sakramentu pokuty i pojednania. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Wśród aktów penitenta żal za grzechy zajmuje pierwsze miejsce. Jest to ból duszy i znienawidzenie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości. W kontekście żalu za grzechy św. Ignacy zachęca penitenta, aby rozważył kim jest, umniejszając się przez następujące porównania: jakiż ja jestem w porównaniu ze wszystkimi ludźmi; czymże są ludzie w porównaniu ze wszystkimi aniołami i świętymi w raju; rozważyć, czym są wszystkie stworzenia w porównaniu z Bogiem? A ja sam czymże być mogę; rozważyć całe swe zepsucie i szpetność cielesną; spojrzeć na siebie jak na jakąś ranę i wrzód, z którego wypłynęło tyle grzechów, tyle niegodziwości i cały ten jad tak bardzo wstrętny. Dalej, św. Ignacy zachęca penitenta, aby rozważył, kim jest Bóg przeciw któremu popełnił grzech: Rozważyć przymioty Jego Boskie i porównać z tym, co jest im przeciwne we mnie: Jego mądrość z moją niewiedzą; Jego wszechmoc z moją słabością; Jego sprawiedliwość z moją niegodziwością; Jego dobroć z moją złością. Penitent, widząc to wszystko, wydaje jakby okrzyk pełen zdumienia i wstrząsu, że nadal żyje. Penitent rozpoznaje w ten sposób swoją wielką grzeszność, a zarazem doświadcza nieskończonej Miłości Miłosiernej. Stwierdza bowiem, że pomimo tylu grzechów wciąż żyje i wie, że zawdzięcza swoje życie miłości Boga Ojca przez naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Pragnie zatem porzucić grzech i służyć Bogu z miłości, pragnie Kwartalnik o zagrożeniach duchowych
Go kochać z całego serca, ze wszystkich sił, każdą cząstką swojego bytu i w każdej chwili swojego życia 4.3. Mocne postanowienie poprawy, czyli przypominanie sobie grzechów popełnionych w dotychczasowym życiu, odczuwanie wstrętu i obrzydliwości wobec każdego grzechu, przeżywanie dogłębnego zawstydzenia i szczerego żalu za wszystkie grzechy powinno być przeżywane w obecności nieskończenie miłosiernego Boga Ojca, który najpełniej objawił swoją miłość miłosierną w Jezusie Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Tylko w obecności Jezusa Miłosiernego, w świetle łaski Ducha Świętego penitent może właściwie ocenić grzech, z prawdziwym bólem serca żałować za każdy z nich oraz mocno pragnąć, aby z pomocą łaski Bożej nie popełniać ich w przyszłości, używając w tym celu pewnych konkretnych środków. Penitent, postanawiając poprawę powinien zwrócić uwagę na to, do jakiej przemiany wzywa go Pan Bóg. W podjęciu takiego, czy innego postanowienia nie powinien kierować się stopniem trudności jego realizacji, lecz jedynie najświętszą wolą Pana Boga. Z jednej strony dane postanowienie nie może być podejmowane niejako na wyrost, zbyt ambitnie kształtowane przez wyobrażenia, że Pan Bóg wszystko w nas zdziała, co tylko zechcemy. Z drugiej strony przyzwyczajenia, lęk przed porażką, czy brak zaufania w moc Bożej łaski nie mogą odciągać penitenta od podjęcia postanowienia. Postanowienia nie mogą być wciąż zmieniane, ale należy też uważać, czy nie są wciąż takie same, czy już do nich zbytnio nie przyzwyczailiśmy 4.4. Wyznanie grzechów wobec kapłana stanowi istotną część sakramentu pokuty i pojednania. Wyznanie grzechów (spowiedź), nawet tylko z ludzkiego punktu widzenia, wyzwala nas i ułatwia nasze pojednanie z innymi. Przez spowiedź człowiek patrzy w prawdzie na popełnione grzechy, bierze za nie odpowiedzialność, a przez to na nowo otwiera się na Boga i na komunię Kościoła, by umożliwić nową przyszłość. Penitent, wyznając grzechy z całego życia, czy z jakiegoś okresu, może posłużyć się tą samą metodą, jaką św. Ignacy proponuje w rozmyślaniu o grzechach własnych, czyli rozpocząć od przeszłości i przechodzić rok za rokiem, albo okres za okresem. Przy wyznawaniu grzechów należy pamiętać o tym, aby penitent wyznając grzechy nie próbował siebie wybielać, usprawiedliwiać, czy tłumaczyć. Powinien raczej uderzać w to, co go najwięcej kosztuje; zaznaczyć rys przewrotny popełnionych grzechów, który wolałby ukryć; pokreślić drobną upokarzającą okoliczność, która go zawstydza. 4.5. Zadośćuczynienie. Każdy grzech wyrządza krzywdę bliźniemu, dlatego należy uczynić wszystko, co możliwe, aby ją naprawić (na przykład oddać rzeczy ukradzione, przywrócić dobrą sławę temu, kto został oczerniony, wynagrodzić krzywdy). Wymaga tego zwyczajna sprawiedliwość. Ponadto grzech rani i osłabia samego grzesznika, a także jego relację z Bogiem i z drugim człowiekiem ( ). Powinien zatem zrobić coś więcej, by naprawić swoje winy: powinien zadośćuczynić- w odpowiedni sposób lub odpokutować za swoje grzechy. Zadośćuczynienie, pomimo iż jest bodaj najważniejszym warunkiem Sakramentu pokuty i pojednania z punktu widzenia praktycznego, jednak wydaje się być wyraźnie zaniedbany i złagodzony w na- Biuletyn 7 (24) 2011 19
szych czasach. Ograniczony został jedynie do wypełnienia pokuty zadanej przez spowiednika, a poza tym nie przychodzi nam na myśl zadawać sobie samym jakichś umartwień, jako dopełnienie zadośćuczynienia. Istotę zadośćuczynienia wyrażają trzy słowa, które wskazują też na jego metodę: wynagrodzenie, które odnosi się do stosunków z bliźnimi i ma swoje źródło w cnocie sprawiedliwości; odpokutowanie, które odnosi się do Boga, jest owocem cnoty pokuty i wypływa z miłości dziecięcej; oraz poprawa, która dotyczy naszego życia wewnętrznego, a która wymaga zarówno roztropności, jak i żarliwości. Aby naprawić swoje dotychczasowe życie, trzeba najpierw przez wyrzeczenie oddalić od (duszy) niebezpieczne okoliczności, następnie otoczyć ją warunkami sprzyjającymi jej rozwojowi, dając jej roztropnie ułożony regulamin życia; trzeba też nauczyć się panować nad sobą i pracować nad swoim wyrobieniem. Słowo końcowe Spowiedź generalna jest niezwykłą pomocą na drodze poznania, miłowania i naśladowania Jezusa Chrystusa. Odprawiana z całego życia, lub z jakiegoś dłuższego okresu, na przykład przy okazji podejmowania ważnych decyzji życiowych, czy odprawianych rekolekcji, ma ogromny wpływ na pogłębienie naszego życia duchowego, gdyż otwieramy się w niej jakby szerzej, bo z całym dotychczasowym życiem, na nieskończenie miłosiernego Boga Ojca, przyjmując w Jezusie Chrystusie, naszym Zbawicielu dary przebaczenia grzechów i uzdrowienia ran, które one zadają. Bardzo ważne jest jednak właściwe i jak najlepsze przygotowanie się do takiej spowiedzi. Dlatego warto: * zacząć się modlić o spowiednika, który będzie tę spowiedź przeprowadzał Bóg go wskaże. Jak jest mało czasu, to wybrać spowiednika według uznania by się czuć komfortowo i bez lęku; * spowiedź generalna dotyczy spowiedzi od ostatniej ważnej spowiedzi św. oraz od początku świadomości (lub od ostatniej spowiedzi generalnej), rozeznania grzechu do minionego dnia; * w zależności od osoby robić rachunek sumienia np. jedno przykazanie w takim czasie ile potrzeba, potem kolejne. W tym czasie robienia rachunku sumienia warto poprzedzać modlitwą do Ducha Świętego. Rachunek sumienia można też robić wg. życiorysu od lat najmłodszych; * zwróć uwagę na grzechy świętokradzkie (te które były wyznane lub które się teraz w rachunku ujawniły), na grzechy zapomniane w innych spowiedziach; * po wyznaniu grzechów rozmawiać ze spowiednikiem o sobie według grzechów głównych w formie życiorysu pomaga to zrozumieć spowiednikowi Twoje problemy; * w razie silnych pokus nie zaprzestać pragnienia spowiedzi generalnej (pokusy mogą dotyczyć wstydu, spowiednika, potrzeby tej spowiedzi szatan może to robić w różny sposób, trudno to przewidzieć. Dlatego zawsze zaufać Bogu, bo te pokusy świadczą, że szatanowi jest nie na rękę Twoja spowiedź; * rachunek sumienia (grzechy) można sobie spisać na kartce i ją chować przed osobami postronnymi. ks. Czesław Parzyszek SAC, Warszawa 20 Kwartalnik o zagrożeniach duchowych