Prusaki Wielkim problem dzisiejszej cywilizacji są nieproszeni goście w naszych mieszkaniach mowa tu o prusakach i karaluchach. Najczęściej spotyka się je w większych miastach, w dużych blokach najczęściej w starym typie budownictwa. Jeśli już zagnieździły się w jakimś bloku to w krótkim czasie opanowują cały budynek, rozprzestrzeniają się na wszystkie mieszkania. Najpierw możemy zauważyć pojedyncze osobniki tzw. zwiadowców, potem kilka sztuk aż po kilku dniach całe chordy prusaków. Nie potrzeba wiele czasu aby te obrzydliwe robactwo założyło gniazdo gdzieś w naszym mieszkaniu, wybierają miejsca słabo oświetlone, wilgotne i ciepłe. Jeśli już nastąpi taka sytuacja na każdym kroku będziemy widzieli te biegające, uciekające szkodniki. Rybik cukrowy Na pewno mieszka w Twoim domu i objada się tapetami. Chociaż wątpię, byście wchodzili sobie w drogę. Rybiki cukrowe (Lepisma saccharina) prowadzą wyłącznie nocny tryb życia. Jego nazwa wzięła się od srebrzystej łuseczki pokrywającej ciało oraz zwinnego poruszania się. Srebrzysty, bezskrzydły owad o długości ok. 8-20 mm. Ma długie, nitkowate czułki. Przy końcu odwłoka rybik ma trzy szczecinki. Chętnie jedzą papier w prawie każdej postaci, nie pogardzą też klejami organicznymi i drewnem. Zajadają się również resztkami z naszego stołu, np. kawałkami mięsa czy rozsypaną mąką. A gdy natrafią na martwego bądź ledwo żywego rybika, to też go zjedzą. Rybiki prowadzą nocny tryb życia, nie lubią światła.
Mrówki faraona Podejrzewam drogi czytelniku, że widoczna powyżej mrówka jest Ci dość dobrze znana (niestety). Jest to mrówka faraona (Monomorium Pharaonis) zwana faraonką, jest ona utrapieniem blokowisk, oraz rzadziej domów wolno stojących, które także potrafi atakować. Mrówki faraona niszczą żywność, możliwe jest również przenoszenie przez nie chorobotwórczych bakterii i innych mikroorganizmów. Zwykle reagujemy nerwowo, wybijając wszystkie osobniki w nadziei, że znikną. Błąd, nie znikną to dopiero początek. Mamy do czynienia ze zmasowanym atakiem, którego celem jest znalezienie źródeł pokarmu w naszym mieszkaniu. Pluskwa domowa Pluskwa domowa (Cimex lectularis) zwana też pluskwą łóżkową zasłużyła sobie na bardzo złą sławę. Od dawien dawna jest plagą naszych mieszkań i jest najbardziej dokuczliwym pasożytem człowieka. Pluskwa domowa atakuje nie tylko ludzi, lecz także różne ssaki, ptaki i nawet gady. Pluskwa nie jest pasożytem wyspecjalizowanym, ale związała się z człowiekiem, gdyż on zapewnia jej dogodne warunki egzystencji. Ciało pluskwy domowej jest silnie spłaszczone, jajowatoowalne, nieco zwężające się ku przodowi. Zabarwione jest na kolor czerwonobrązowy. Osobniki dorosłe osiągają długość do 4-5 mm, a szerokość około 3-4 mm. Pluskwa nie lata, bo nie ma skrzydeł. Utraciła je w związku z przystosowaniem się do pasożytniczego trybu życia. Za to biega doskonale. W ciągu jednej minuty może pokonać odległość 1 m. Biegająca pluskwa słabo trzyma się podłoża i gdy biegnie po suficie, wówczas często z niego
spada na podłogę. Samice różnią się wyglądem od samców. Są większe i bardziej okrągłe. Po zapłodnieniu samica składa wiosną biało-perłowe jaja w bezpieczne miejsca, a więc za ramami obrazów i luster, w spojeniach mebli, pod tapetami i boazeriami, Jaja przykleja do podłoża lepką wydzieliną. Osiągają długość 0,8-1,3 mm, a szerokość 0,4-0,6 mm. W ciągu życia samica składa od 250 do 500 jaj (dziennie od 2 do 12 jaj). Pchła ludzka przenoszą się na ludzi. Pchły są pasożytami zewnętrznymi (ektopasożytami) ssaków i ptaków. Odżywiają się ich krwią. Niektóre pchły żerują tylko na jednym żywicielu, podczas inne mogą atakować różnorodne zwierzęta, w tym te, które przystosowały się do życia w środowiskach zurbanizowanych. Pchła ludzka nie gardzi krwią szczurów i innych zwierząt. Zagrożeniem dla zdrowia i dobrego samopoczucia ludzi są pchły pasożytujące na zwierzętach domowych, z których Na zwierzętach domowych, psach i kotach, żerują dwa gatunki pcheł: pchła psia i pchła kocia. Pchła psia zwykle zasiedla zdziczałe psy, lisy i wilki; stosunkowo rzadko jest pasożytem zwierząt domowych. Natomiast pchła kocia nie jest wybrednym pasożytem: atakuje ponad 50 gatunków zwierząt ciepłokrwistych, a wśród nich: domowe koty, psy, bydło, wiewiórki, mysz domową. Tym gatunkiem są zapchlone mieszkania i domy, w których trzymane są albo psy, albo koty. Pchła ludzka, Pulex irritans, jest długości 2-4 mm, ciemnobrunatna, często prawie czarna. Jak u innych pcheł, jej ciało jest bocznie spłaszczone, pokryte płytkami, z których wyrastają liczne szczecinki skierowane do tyłu. Pchła ludzka jest gatunkiem kosmopolitycznym. Występuje szczególnie licznie w krajach rozwijających się, gdzie stanowi poważny problem. Dla osób wrażliwych kontakt pchłami i ich larwami ma szczególnie silnie alergizujące oddziaływanie. Coraz więcej alergoz obserwuje się u zwierząt domowych.
Obrzeżek gołębień Występuje w zachodniej, południowej i centralnej Europie, Ameryce północnej, Afryce i Azji Mniejszej. Związany głównie z miejscem bytowania gołębi. Ciało koloru szarego lub szarobrązowego, spłaszczone grzbietobrzusznie, w przekroju owalne lub okrągłe z charakterystycznym obrzeżeniem listwą brzeżną. Rozmiary ciała: samica długość 6-10 mm, szerokość 4-7 mm; samiec długość 4-5 mm, szerokość 3mm. Samica składa jaja w seriach po 10-50 szt., w ciągu całego życia około 250 szt. Dorosłe osobniki są odporne na niskie temperatury i mogą głodować nawet do 5 lat. Jest kuzynem kleszcza. Szkodnik przenosi różne niebezpieczne choroby. Szukając pożywienia bardzo sprawnie potrafi przejść przez strop oddzielający strych z gołębiami do mieszkania. Mole odzieżowe Molowate to rodzina motyli licząca kilka tysięcy gatunków. Niektóre z nich żyją w lasach, parkach, lub w gospodarstwie domowym człowieka, gdzie powodują straty. Mól ubraniowy to żółtawy, niepozorny motyl o wielkości 8-10 mm. Występuje w mieszkaniach, na strychach, w magazynach, czyli wszędzie tam, gdzie przechowywane są odzież i tkaniny. Ten niepozorny owad żywi się naturalnymi materiałami, m.in. wełną, bawełną, futrem. Niszczy ubrania, dywany, wyroby z piór i obicia mebli, wygryzając w nich dziurki. Należy pamiętać o częstym sprzątaniu mieszkania i wietrzeniu koców, płaszczy i marynarek. Jeśli mole już zagoszczą się w naszej szafie, to mogą łatwo zniszczyć naszą garderobę. Dlatego konieczne jest zastosowanie środka molobójczego. Mole spożywcze Mniej znany gatunek mola, to mól spożywczy. Od mola odzieżowego odróżnia go brązowe ubarwienie. Żyje zazwyczaj w kuchni, chociaż można go spotkać w restauracjach, czyli tam gdzie przechowuje się żywność. Larwy tego owada żywią się suszonymi owocami, orzechami, mlekiem rozpuszczalnym, mąką, makaronem, czekoladą, słodyczami, nasionami, krakersami, solą, a nawet pokarmem dla ptaków,
psów, kotów i rybek. Podczas żerowania wytwarzają cienkie nici, którymi owijają żywność, zrzucaną przez siebie skórę oraz odchody. Zanieczyszczają w ten sposób produkty spożywcze. Larwy przechodząc w stadium poczwarki zawijają się w kokon. Często umieszczają go w miejscu, gdzie sufit styka się ze ścianą. Owady te mogą zadomowić się nawet w najbardziej czystych kuchniach. Larwy mola można przynieść do domu wraz zakupami. Aby zwalczyć mola spożywczego trzeba stosować środki bez substancji biobójczych takie, które mogą być umieszczane w pobliżu żywności.