Magdalena Tomoń kl.6b
Krótko o Sanoku Sanok- miasto powiatowe w województwie podkarpackim. Położone w dolinie Sanu, na terenie Kotliny Sanockiej, u podnóża Gór Słonnych i Pogórza Bukowskiego w Euroregionie Karpackim. Miasto liczy ok. 40 tys. mieszkańców i ma powierzchnię 38,15 km²
Historia Sanoka Głogów odegrał wielką rolę w obronie zachodnich granic monarchii Piastów, był siedzibą kasztelanii i ośrodkiem administracji kościelnej. W 1253 r. obok osady targowej na lewym brzegu Odry, książę Konrad I głogowski lokował wolne i warowne miasto na prawie magdeburskim. Będąc siedzibą książęcą, posiadało ono przed rokiem 1300 zamek i mury obronne. Piastowie głogowsko - żagańscy władali Głogowem do ostatniej ćwierci XV w. (od 1331 r. w zależności od Czech). Głogowscy mieszczanie otrzymali stopniowo liczne przywileje i odnosili korzyści z położenia miasta przy szlakach handlowych; Głogów stał się jednym z największych miast na Śląsku. Na przełomie XV- XVI w. Głogowem i księstwem władali królewicze polscy: Jan Olbracht i Zygmunt. W 1528 r. Królestwo Czech, a wraz z nim Śląsk i Głogów znalazły się pod berłem Habsburgów. W trakcie wojny trzydziestoletniej miasto zamienione zostało w twierdzę, co następnie przez ponad 250 lat hamowało jego rozwój przestrzenny i gospodarczy. Pod rządami Prus (od 1741 r. ) Głogów był siedzibą władz jednego z dwóch śląskich departamentów (do 1808 r.) i sądu krajowego. Nowe możliwości rozwoju otwarły się dopiero po zniesieniu fortyfikacji na początku XX w. Pod koniec II wojny światowej Głogów ponownie został zamieniony w twierdzę, a w czasie trwających siedmiotygodniowych walk miasto zostało niemal całkowicie zniszczone. Po wojnie Głogów stał się siedzibą władz i zapleczem gospodarczym rolniczego powiatu. Odkrycie złóż miedzi (w 1957 r.) i budowa obok Głogowa hut miedzi, przyniosły miastu nowe szanse rozwoju. Dziś Głogów liczy 74 tys. mieszkańców. W połowie lat 80. rozpoczęła się odbudowa Starego Miasta. To przedsięwzięcie, uwzględniające średniowieczny plan przestrzenny, obejmuje stylizowaną historycznie zabudowę dzielnicy i odbudowę ocalałych zabytków.
Sławni sanoczanie Grzegorz z Sanoka - polski duchowny katolicki, profesor Akademii Krakowskiej, arcybiskup lwowski w latach 1451-1477, pierwszy przedstawiciel humanizmu w Polsce, krytyk scholastyki i poeta. Janusz Szuber - jeden z największych, współczesnych poetów polski Zdzisław Beksiński - polski malarz, rzeźbiarz, fotografik, rysownik i artysta posługujący się grafiką komputerową. Ojciec Tomasza Beksińskiego. Adam Didur - jeden z największych, polskich basów, twórca Opery Śląskiej ur. w Woli Sękowej. Karol Pollak - publicysta, założyciel "Biblioteki Polskiej Adam Fastnacht wybitny historyk, badacz dziejów miasta i Ziemi Sanockiej Zdzisław Peszkowski kapelan Rodzin Katyńskich
Zabytki Sanoka Zamek Królewski z XIV wieku Muzeum Historyczne w Sanoku z największą w Europie kolekcją ponad 700 ikon z XVI-XX wieku oraz z wystawą twórczości Zdzisława Beksińskiego Muzeum Budownictwa Ludowego (skansen) największy w Polsce, jeden z największych w Europie Klasztor oo. Franciszkanów z XVII wieku Kościół Farny pw. Przemienienia Pańskiego z XIX wieku z płytą nagrobną starosty sanockiego Sebastiana Lubomirskiego z 1558 roku cerkiew z dzwonnicą z XVIII wieku (znajduję się w niej obraz malowany na desce "Matka Boska z Dzieciątkiem" z XVIII w.) Ratusz i Rynek figura wojaka Szwejka na ławeczce pomnik Grzegorza z Sanoka pomnik Tadeusza Kościuszki zabytkowe kamienice na starówce (XIX w.) secesyjną willę rodziny Zaleskich (XIX w.) dom mansjonarski (obecnie MDK) na placu św. Michała z XVII w. fundacji kanonika przemyskiego Franciszka Goźlińskiego) Park miejski im. Adama Mickiewicza w Sanoku
Skansen Park Etnograficzny w Sanoku należy do najpiękniejszych muzeów na wolnym powietrzu w Europie (malownicze położenie na prawym brzegu Sanu u podnóża Gór Sanocko-Turczańskich dość wiernie odzwierciedla fizjografię Podkarpacia). Pod względem ilości obiektów jest największym skansenem w Polsce. Na obszarze 38 ha prezentowana jest kultura polsko-ukraińskiego pogranicza we wschodniej części polskich Karpat (Bieszczady, Beskid Niski) wraz z Podkarpaciem. Poszczególne grupy etnograficzne (Bojkowie, Łemkowie, Pogórzanie i Dolinianie) posiadają oddzielne sektory ekspozycyjne znakomicie dostosowane do fizjografii terenu. Odtwarzając typowe układy zabudowy wsi i zagospodarowania zagród na terenie Muzeum zgromadzono ponad 100 obiektów budownictwa drewnianego z okresu od XVII do XX wieku, gdzie obok budynków mieszkalnych, mieszkalno-gospodarczych i gospodarczych, w Parku znajdują się również obiekty sakralne (XVII-wieczny kościół, dwie XVIII-wieczne cerkwie bojkowskie, jedna okazała cerkiew łemkowska z samego początku XIX w. i kilka malowniczych kapliczek), budynki użyteczności publicznej (szkoła wiejska, zajazd) oraz obiekty przemysłowe (młyn wodny, wiatraki, kuźnie). Zarówno świątynie jak i większość budynków mieszkalnych oraz gospodarczych, posiadają w pełni urządzone i udostępnione do zwiedzania wnętrza (m.in. warsztaty rzemieślnicze: tkackie, garncarza, kołodzieja, wytwórcy drewnianych łyżek, koszy wiklinowych itp.). Na terenie Parku Etnograficznego urządzono wspaniałą stałą ekspozycję malarstwa ikonowego pt. Ikona karpacka, na której zaprezentowano ponad 220 ikon (od XV do XX w.), ukazujących pełny rozwój tego typu malarstwa w strefie polskich Karpat.
Stary Sanok Stary rynek Ulica Jagiellońska Ulica Kościuszki Dom turysty most Czołg - okopisko