Prof. dr hab. inż. Andrzej Seweryn profesor zwyczajny Politechnika Białostocka Wydział Mechaniczny Katedra Mechaniki i Informatyki Stosowanej 15-351 Białystok, ul. Wiejska 45 C a.seweryn@pb.edu.pl Recenzja osiągnięcia naukowego oraz dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego dr inż. Jarosława Gałkiewicza Tytuł osiągnięcia naukowego: Numeryczne modelowanie procesu pękania" Podstawa opracowania opinii: pismo Dziekana Wydziału Mechanicznego Wojskowej Akademii Technicznej, dr hab. inż. Zdzisława Bogdanowicza (profesora nadzwyczajnego WAT) na podstawie pisma nr BCK-VI-L-7646/14 Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów z dnia 6.02.2015 r. Przedstawiona poniżej opinia składa się z oceny osiągnięcia naukowego, oceny dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego oraz oceny końcowej. I. Ocena osiągnięcia naukowego 1.1. Charakterystyka i ogólna analiza osiągnięcia - cel i zakres badań Dr inż. Jarosław Gałkiewicz przedstawił jako swoje osiągnięcie naukowe cykl 11 publikacji powiązanych tematycznie, dotyczących mechaniki pękania, w skład którego wchodzą 4 niżej wymienione artykuły w uznanych czasopismach o zasięgu światowym, indeksowanych w bazie Journal Citation Reports: Al. Neimitz A., Graba M., Gałkiewicz J. (2007), An alternative formulation of the Ritchie- Knott-Rice local fracture criterion, Engineeńng Fracture Mechanics, 74, 1308-1322 (IF = 1.23); A2. Neimitz A., Gałkiewicz J. (2010), Approximation of the tensile strain-stress curves in front of a crack in a non-linear materiał, International Journal of Fracture, 161, 227-232, (IF = 1.049); A3. Neimitz A., Gałkiewicz J., Dzioba I. (2010), The ductile-to-cleavage transition in ferritic Cr-Mo-V steel: A detailed microscopic and numerical analysis, Engineeńng Fracture Mechanics, 77, 2504-2526 (IF = 1.576); 1
A4. Gałkiewicz J. (2015), Microscopically based calibration of the cohesive model, Journal oftheoretical And Applied Mechanics, 53,110. 2, in print (IF = 0.62). Należy podkreślić, że w powyższym wykazie jest tylko jedna autorska praca Kandydata (A4, w chwili obecnej w druku). Praca A3 jest tematycznie ściśle związana z rozprawą habilitacyjną dr hab. inż. Ihora Dzioby i nie powinna być przedstawiana jako osiągnięcie Habilitanta (może występować w spisie pozostałego dorobku naukowego). Natomiast w pracy Al, zdecydowanie najistotniejszej z wyżej wymienionych, wykonał On jedynie obliczenia numeryczne pól naprężeń i odkształceń w pobliżu wierzchołka szczeliny i nie brał udziału w formułowaniu kryterium pękania, które uważam za najważniejsze osiągnięcie w prezentowanym cyklu publikacji. Należy dodać, iż praca A2 nie ukazała się jako standardowy artykuł w czasopiśmie International Journal of Fracture, ale jako zwięzła informacja w serii Letters in Fractur and Micromechanics. Ponadto, do jednotematycznego cyklu publikacji, Habilitant zaproponował 7 mniej znaczących prac: 2 artykuły w czasopiśmie Journal of Theoretical And Applied Mechanics sprzed jego indeksowania w bazie Journal Citation Reports (lata 2006-2007): BI. Gałkiewicz J., Graba J. (2006), Algorithm for determination of o (n, 0), jj(n, 0), Uj(n, 6), d (n), In(n, 6) functions in Hutchinson-Rice-Rosengren solution and its 3D generał i zati on, Journal oftheoretical And Applied Mechanics, 44, 1,19-30; B2. Graba M., Gałkiewicz J. (2007), Influence of the crack tip model on results of the finite elements method, Journal oftheoretical And Applied Mechanics, 45, 2, 225-237; 1 artykuł w czasopiśmie o zasięgu międzynarodowym Journal of ASTM International: B3. Neimitz A., Gałkiewicz J. (2010), The analysis of fracture mechanisms of ferritic steel 13HMF at Iow temperatures, Journal of ASTM International, Vol. 7, No. 5, Paper ID JAI102470 oraz 4 artykuły w czasopismach wydawanych przez Trans Tech Publications (specjalizującym się w wydawnictwach pokonferencyjnych): Materials Science Forum, Key Engineering Materials (2 prace), Solid State Phenomena: B4. Gałkiewicz J. (2012), Simulation of tensile test of the 1/2Y welded joint made of ultrahigh strength steel, Materials Science Forum, Vol. 726, pp 110-117; B5. Gałkiewicz J. (2014), The simulation of void growth along curvilinear crack front, Key Engineering Materials, Vol. 598, pp. 63-68; B6. Pała R., Gałkiewicz J. (2014), Temperature influence on <JQ and n characteristics in the R-0 relationship for high-strength steel, Key Engineering Materials, Vol. 598, pp 190-194; B7. Gałkiewicz J. (2015), The influence of in-plane constraint on void behavior in front of a crack in piane strain, Solid State Phenomena, Vol. 224, pp. 139-144. Zgodnie z tytułami artykułów, przedmiotem rozważań są metody analizy oraz modelowania procesów pękania materiałów konstrukcyjnych, przede wszystkim stopów metali. Problematyka poruszona w wyżej wymienionych pracach ma duże znaczenie zarówno poznawcze, jak i (a może przede wszystkim) utylitarne. Uwzględniając wkład Kandydata w poszczególne publikacje, można stwierdzić, że zasadniczą Jego tematyką w wybranym cyklu prac jest numeryczne modelowanie pól naprężeń i odkształceń w próbkach zawierających pęknięcia, przede wszystkim z wykorzystaniem metody elementów skończonych. Prawidłowe i adekwatne modelowanie pól naprężeń i odkształceń w pobliżu wierzchołka szczeliny występującej w elemencie konstrukcyjnym (szczególnie w przypadku materiałów o 2
właściwościach sprężysto-plastycznych) jest niezbędne do poprawnego prognozowania procesu pękania. Jest to bardzo istotne z punktu widzenia trwałości i niezawodności konstrukcji oraz bezpieczeństwa jej użytkowania. Przedstawiona tematyka należy do dyscypliny naukowej: mechanika, a w szczególności do specjalności: mechanika pękania. Pewne elementy utylitarne, a w szczególności możliwości zastosowania wyników obliczeń, mogą być także zakwalifikowane do dyscypliny budowa i eksploatacja maszyn. W opiniowanym osiągnięciu naukowym (w opisie zamieszczonym w auto referacie) dr inż. Jarosław Gałkiewicz nie sformułował celu badań, których wyniki przedstawione zostały w cyklu 11 publikacji stanowiących osiągnięcie naukowe Habilitanta. Moim zdaniem cel ten łatwo było sformułować, np. w następującej postaci: zastosowanie metody elementów skończonych do modelowania pól naprężeń i odkształceń w pobliżu wierzchołka szczeliny i prognozowanie na tej podstawie procesu pękania w materiałach sprężysto-plastycznych". Powyższy cel byłby spójny z koncepcją badań przedstawionych w wybranych publikacjach Kandydata. Zakres badań przedstawionych w cyklu prac powiązanych tematycznie obejmował: modelowanie pól naprężeń i odkształceń w pobliżu wierzchołka szczeliny z wykorzystaniem rozwiązania Hutchinsona-Rice'a-Rosengrena (HRR) oraz metody wyznaczania parametrów występujących w tym rozwiązaniu; określenie wpływu siatki podziału na elementy skończone w pobliżu wierzchołka szczeliny w materiale sprężysto-plastycznym na rozkład naprężeń i odkształceń; wyznaczanie lokalnej krzywej umocnienia materiału w przypadku próbek ze złączami spawanymi; modelowanie efektu występowania pustek w pobliżu wierzchołka szczeliny z wykorzystaniem metody elementów skończonych; praktyczne zastosowanie i kalibracja modelu kohezyjnego w mechanice pękania. 1.2. Ocena cyklu publikacji naukowych powiązanych tematycznie Oceniając wybór tematyki przedstawionego cyklu publikacji naukowych oraz zakres badań, uważam, że są one w miarę ambitne i o dość dużym stopniu trudności. Zawierają one oryginalne osiągnięcia dr inż. Jarosława Gałkiewicza, najważniejsze z których omówię poniżej. 1. Znaczącym osiągnięciem Kandydata są liczne wyniki obliczeń numerycznych (za pomocą metody elementów skończonych i z wykorzystaniem zależności dla dużych odkształceń plastycznych) pól naprężeń i odkształceń w rozciąganych (zginanych) elementach konstrukcyjnych oraz próbkach zawierających pęknięcia, wykonanych z materiałów o właściwościach sprężysto-plastycznych. W kolejnych pracach przedstawił On analizę wpływu założonego kształtu wierzchołka szczeliny na rozkłady naprężeń i odkształceń w jego pobliżu, a także zastosowanie metody warstwy brzegowej (boundary layer approach). Szczególnie istotne są wyniki modelowania numerycznego w przypadku próbek ze szczeliną o ruchomym froncie. Zastosowano zarówno metodę uwalniania węzłów (szczelina o ostrym wierzchołku), jak i szereg obliczeń dla przypadków szczeliny o różnej długości i zaokrąglonym wierzchołku. Obliczone 3
rozkłady naprężeń i odkształceń posłużyły do określenia krytycznych ich wartości w momencie pękania oraz sformułowania kryterium pękania łupliwego. 2. Za oryginalne uważam także przedstawione w pracach B5 i B7 wyniki modelowania numerycznego pól odkształceń i naprężeń w pobliżu wierzchołka rozrywanej szczeliny z uwzględnieniem występowania pustek w materiale o właściwościach sprężystoplastycznych (zwanego przez Autora wieloskalowym"). Wykorzystano do tego celu metodę elementów skończonych. Uwzględniono rzeczywisty krzywoliniowy kształt frontu szczeliny, uzyskany na podstawie badań doświadczalnych. Obliczenia przeprowadzono dwustopniowo. Najpierw dokonano obliczeń rozkładów odkształceń i naprężeń w klasycznym zagadnieniu rozciąganej szczeliny (bez pustek). Następnie w wybranych komórkach - elementach skończonych znajdujących się przed frontem szczeliny - o wielkości porównywalnej z wielkością ziarna, wprowadzono pustkę o wielkości takiej jaka ma miejsce podczas jej nukleacji w materiale oraz wtórny podział na mniejsze elementy skończone. Drugi etap obliczeń polegał na modelowaniu odkształcenia komórki, przy założeniu obciążenia uzyskanego w I etapie obliczeń. Zasadniczą uwagę poświęcono analizie wzrostu pustki oraz zmiany jej kształtu w różnych stanach naprężenia i odkształcenia. I chociaż nie doprowadziło to sformułowania zasadniczych wniosków dotyczących modelowania procesu pękania, to jednak może przyczynić się do lepszego jego poznania, a w szczególności określenia warunków krytycznych stanu naprężenia oraz odkształcenia wywołującego pękanie materiału. 3. Istotnym osiągnięciem jest opracowana przez Habilitanta metoda wyznaczania lokalnej krzywej rozciągania materiału w połączeniach spawanych stali wysokowytrzymałych przedstawiona w pracy B4. Wykorzystano w niej system przestrzennej analizy obrazu ARAMIS. Umożliwia ona określenie właściwości rozciąganego (lub ściskanego) materiału na bardzo małym obszarze (np. w funkcji odległości od spoiny). 4. Oryginalna jest przedstawiona w pracy A4 metoda kalibracji elementu kohezyjnego, wykorzystywanego do modelowania pól naprężeń i odkształceń w zagadnieniach mechaniki pękania, w szczególności do symulacji wzrostu pęknięcia. Kalibrowanie polegało na porównaniu zachowania pojedynczej komórki zawierającej pustkę z komórką zastępczą, w której wpływ pustki uzyskiwano dzięki elementowi kohezyjnemu. Jego zastosowanie nie tylko uprości obliczenia, ale umożliwi dokładniejszą symulację wzrostu pęknięcia w materiałach sprężysto-plastycznych. 1.3. Uwagi krytyczne i dyskusyjne Oceniany jedno tematyczny cykl publikacji (z uwzględnieniem wkładu Kandydata w poszczególne publikacje) charakteryzuje się dość zróżnicowanym poziomem merytorycznym i wiele kwestii wymaga jednak wyjaśnienia. Ważniejsze uwagi krytyczne, w pewnym stopniu także dyskusyjne, chciałbym przedstawić poniżej. 1. Zacznę od autoreferatu, który powinien wykazać spójność cyklu publikacji, zaprezentować cel badań oraz wskazać na oryginalne osiągnięcia Kandydata, mające wpływ na rozwój dyscypliny naukowej mechanika. Zamiast tego jest chaotyczny i bardzo ogólnikowy opis zawartości różnych publikacji. Część B autoreferatu poświęcona omówieniu celu naukowego i osiągniętych wyników ma tylko 8 stron i to napisanych dużą czcionką. Już na wstępie Habilitant pisze, że (cyt. ze str. 3) gdy procesowi pękania towarzyszą odkształcenia plastyczne (...) obliczenia należy wykonywać zakładając duże odkształcenia". Oczywiście, chodzi w tym przypadku o 4
zależności dla dużych odkształceń plastycznych. Po czym (str. 5-6) opisuje On zastosowanie rozwiązania Hutchinsona-Rice'a-Rosengrena (HRR) z 1968 r. do modelowania pól naprężeń i odkształceń w pobliżu wierzchołka szczeliny (dla celów nieliniowej mechaniki pękania) oraz metody wyznaczania parametrów występujących w tym rozwiązaniu. Jest to niezrozumiałe, gdyż rozwiązanie to zostało otrzymane przy założeniu małych odkształceń. Nie wiadomo dlaczego w części B autoreferatu odniesiono się do pracy doktorskiej (str. 7) oraz do osiągnięć przedstawionych w ocenianym cyklu publikacji, ale będących wkładem pozostałych współautorów; 2. Wykorzystywanie zależności obliczeniowych dla małych odkształceń do wyznaczania rozkładów naprężeń i odkształceń w pobliżu wierzchołka szczeliny w materiale sprężysto-plastycznym (zarówno z wykorzystaniem metod numerycznych, jak i wzorów analitycznych Hutchinsona-Rice'a-Rosengrena (1968)) jest obarczone bardzo dużym błędem i nie powinno być w ogóle stosowane w prognozowaniu pękania elementów konstrukcyjnych lub próbek (patrz prace BI, B6). W pobliżu wierzchołka szczeliny mamy do czynienia z dużymi odkształceniami i dużymi gradientami odkształceń. Ponadto w wierzchołku rozciąganej szczeliny, który w zakresie sprężysto-plastycznym ulega zaokrągleniu, zawsze występuje płaski stan naprężenia (jedno naprężenie główne - działające wzdłuż osi szczeliny - jest równe zeru). W takim przypadku maksymalna wartość naprężeń w wierzchołu szczeliny jest równa granicy plastyczności umocnionego materiału. W żadnym wypadku nie ma osobliwego rozkładu naprężeń, jak w przypadku rozwiązania HRR. Oczywiście, taką sytuację mamy w wyniku prawidłowo przeprowadzonych obliczeń z wykorzystaniem zależności dla dużych odkształceń. Można je bez problemu wykonać za pomocą metody elementów skończonych (np. komercyjnych pakietów programów MARC, ADINA, ANSYS lub ABAQUS). 3. W numerycznych obliczeniach rozkładów naprężeń i odkształceń (w zakresie sprężystoplastycznym) w próbkach ze szczelinami należy wykorzystywać rzeczywiste krzywe rozciągania (umocnienia) materiału, uwzględniające efektu szyjkowania" i wywołanego tym niejednorodnego rozkładu naprężeń i odkształceń w rozciąganej cylindrycznej próbce. Krzywe te można otrzymać metodą hybrydową. W początkowym etapie rozciągania wykorzystuje się pomiar odkształceń osiowych i promieniowych za pomocą dwóch ekstensometrów. Od momentu pojawienia się szyjki niezbędne są obliczenia numeryczne za pomocą metody elementów skończonych. W każdym kroku obciążenia dobiera się tak parametry umocnienia materiału, aby krzywe rozciągania (zależność siły od przemieszczenia), doświadczalne i numeryczne, uwzględniające efekt powstawania szyjki, były jednakowe. Tak otrzymana rzeczywista krzywa umocnienia materiału różni się znacząco od krzywej inżynierskiej, a jej zastosowanie w obliczeniach numerycznych zmienia jakościowo i ilościowo rozkłady naprężeń i odkształceń w elementach ze szczelinami (przy zastosowaniu zależności dla dużych odkształceń plastycznych). Jest to poważny problem, któremu poświęcono zbyt mało miejsca w opiniowanym cyklu publikacji. 4. Kolejna uwaga krytyczna dotyczy zastosowania całki niezmienniczej J w prognozowaniu pękania elementów konstrukcyjnych ze szczelinami, w przypadku materiałów o właściwościach sprężysto-plastycznych (np. praca B2). Przedstawiona w szeregu wcześniejszych prac (także autorstwa współpracowników Habilitanta) weryfikacja kryterium całki J wykazuje dużą rozbieżność pomiędzy wynikami obliczeń i wynikami badań eksperymentalnych. Krytyczna wartość tej całki jest bowiem zależna nie tylko od krytycznej wartości energii odkształcenia uwalnianej w procesie pękania, ale także od energii dysypowanej na odkształcenia plastyczne, a więc i od wielkości i 5
kształtu stref plastyczności przed wierzchołkiem szczeliny oraz kształtu próbki lub elementu konstrukcyjnego. 5. W modelowaniu wieloskalowym" pól naprężeń i odkształceń w elemencie ze szczeliną i z uwzględnieniem pustek w materiale, lepiej byłoby uwzględnić efekt niejednorodności struktury materiału (nukleację i wzrost pustek) także w obliczenia w skali makro". Należałoby wówczas odwzorować zmiany właściwości mechanicznych komórki z pustką w założonych parametrach materiałowych w odpowiednim elemencie skończonym w obliczeniach rozkładów naprężeń i odkształceń w pobliżu frontu szczeliny. Wówczas dopiero można mówić o prawdziwym podejściu wieloskalowym. 6. Moim zdaniem Kandydat zbyt dużo miejsca poświęcił aproksymacji krzywej rozciągania za pomocą zależności Ramberga-Osgooda (np. praca A2). W obliczeniach za pomocą metody elementów skończonych z wykorzystaniem zależności dla dużych odkształceń plastycznych, krzywa umocnienia materiału może być zadana w dowolny sposób, np. funkcją odcinkami liniową. 1.4. Podsumowanie Uważam, że zaprezentowane w opiniowanym cyklu prac (z uwzględnieniem wkładu Kandydata w poszczególne publikacje), wyniki badań, a w szczególności wyniki numerycznego modelowania pól naprężeń i odkształceń w próbkach i elementach konstrukcyjnych zawierających pęknięcia, pomimo przedstawionych uwag krytycznych, można ocenić pozytywnie. Spełniają one wymagania stawiane osiągnięciom naukowym w postępowaniu o nadanie stopnia doktora habilitowanego nauk technicznych, choć tylko w minimalnym stopniu. Wnoszą one jednak niezbyt istotny wkład do rozwoju dyscypliny mechanika. Były natomiast przydatne (a nawet niezbędne) do sformułowania nowego kryterium pękania łupliwego i mogą być przydatne do opracowania nowego kryterium pękania ciągliwego materiałów konstrukcyjnych. Należy podkreślić, że część przedstawionych oryginalnych wyników badań Kandydata zostały opisane w uznanych czasopismach o zasięgu międzynarodowym (Journal of Theoretical and Applied Mechanics, International Journal of Fracture oraz Engineering Fracture Mechanics), gdzie przeszły pełny proces opiniowania przez uznanych, krajowych i międzynarodowych specjalistów z zakresu mechaniki pękania. II. Ocena dorobku naukowego Dr inż. Jarosław Gałkiewicz ukończył studia na Wydziale Mechanicznym (obecnie Wydział Mechatroniki i Budowy Maszyn) Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach w 1997 r. Tam też rozpoczął pracę, najpierw, w latach 1997-2005, na stanowisku asystenta. Pracę doktorską zatytułowaną Wpływ więzów geometrycznych na parametry charakteryzujące odporność elementu konstrukcyjnego na pękanie obronił przed Radą Wydziału Mechatroniki i Budowy Maszyn Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach w 2005 r. (promotor: prof. Andrzej Neimitz). Od 2005 r. Kandydat jest zatrudniony na tym wydziale na stanowisku adiunkta (w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn). Tam też wykonał badania naukowe przedstawione w cyklu powiązanych tematycznie prac i w pozostałych publikacjach. 6
Przed uzyskaniem stopnia doktora nauk technicznych Habilitant opublikował 16 prac, w tym 2 artykuły w czasopismach o zasięgu międzynarodowym (indeksowanych w bazie JCR), 2 artykuły w czasopismach krajowych, 2 skrypty oraz 10 referatów na konferencje, przeważnie krajowe. Wyłączając publikacje wyszczególnione w cyklu prac powiązanych tematycznie (przedstawione w poprzednim, rozdziale recenzji), na pozostały dorobek naukowy Kandydata, po uzyskaniu przez Niego stopnia doktora nauk technicznych, składa się 17 prac (z czego 8 samodzielnych), w tym: tylko 2 publikacje oryginalne (z czego 1 samodzielna); 1 współautorski referat wygłoszony na konferencji międzynarodowej; 14 referatów wygłoszonych na konferencjach krajowych (w tym 7 samodzielnych). Spośród wyżej wymienionych 2 oryginalnych prac twórczych opublikowanych po uzyskaniu stopnia doktora można wyróżnić: 1 współautorski artykuł w uznanym czasopiśmie o zasięgu międzynarodowym indeksowanym przez Journal Citation Reports (.International Journal of Pressure Yessels and Piping); 1 samodzielny artykuł w czasopiśmie o zasięgu krajowym (Przegląd Mechaniczny). Oprócz omówionych już prac zaliczonych jako osiągnięcie naukowe, ze względu na oryginalność tematyczną, rangę wydawnictwa oraz zaangażowanie Kandydata, można jedynie wymienić: 1. Neimitz A., Gałkiewicz J. (2006), Fracture toughness of structural components: influence of constraint, International Journal of Pressure Yessels and Piping, Vol. 43, 42-54 (IF = 0.83). Praca ta jest jednak ściśle związana z rozprawą doktorską Habilitanta. Sumaryczny współczynnik cytowalności (Impact Factor) prac naukowych w czasopismach z listy Journal Citation Reports, autorstwa lub współautorstwa Kandydata, opublikowanych po obronie pracy doktorskiej, wyniósł 5.305, co jest wynikiem zadawalającym. Jako skromny należy ocenić udział Habilitanta w renomowanych konferencjach międzynarodowych z zakresu mechaniki (przede wszystkim mechaniki pękania). Po uzyskaniu stopnia doktora uczestniczył On jedynie w: 16 th European Conference of Fracture (Alexandropoulos 2006). Może to jednakże świadczyć o niewystarczającym finansowaniu badań naukowych Kandydata i braku środków na wyjazdy zagraniczne. Kandydat w dokumentacji przewodu habilitacyjnego wykazał 65 cytowań (bez autocytowań) zgodnie z bazą Web of Science. Indeks Hirscha dla Jego dorobku publikacyjnego wyniósł 5. Wynik ten można uznać za dobry w przypadku osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego nauk technicznych. Zainteresowania naukowe Kandydata po uzyskaniu stopnia doktora koncentrują się wokół metod numerycznego modelowania (przede wszystkim z wykorzystaniem komercyjnego oprogramowania metody elementów skończonych) pól naprężeń i odkształceń w próbkach i elementach konstrukcyjnych zawierających pęknięcia w warunkach monotonicznych obciążeń jednoosiowych. 7
Należy dodać, iż dr inż. Jarosław Gałkiewicz nie kierował żadnym projektem badawczym, a jedynie był wykonawcą, ale za to aż 7 projektów finansowanych przez Komitet Badań Naukowych, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, w tym 4 projektów po uzyskaniu stopnia doktora. Na podkreślenie zasługuje Jego udział w roli wykonawcy w projektach międzynarodowych: FITNET (Nr GTC1-2001-43049, w latach 2002-2006) oraz Leonardo da Vinci - Innovative Learning and Training on Fracture (w latach 2006-2008). Jest On także członkiem zespołu współpracującego z fińskim holdingiem Ruukki Corporation. Kandydat brał udział w 8 ekspertyzach oraz opracowaniach na zmówienie podmiotów gospodarczych (w dokumentacji nie podano roku ich realizacji). Podsumowując ocenę dorobku naukowego Habilitanta należy stwierdzić, że dorobek ten (z wyłączeniem publikacji wyszczególnionych w cyklu prac powiązanych tematycznie), w mojej opinii, nie spełnia wymagań stawianych przy nadawaniu stopnia doktora habilitowanego nauk technicznych. W dorobku tym znajduje się tylko jedna praca w uznanym czasopiśmie o zasięgu światowym (International Journal of Pressure Vessels and Piping), ściśle związana z tematyką pracy doktorskiej. Należy dodać, iż w przedstawionej dokumentacji, we wszystkich zestawieniach Kandydat zaliczył" do ocenianego dorobku naukowego prace powstałe przed obroną pracy doktorskiej, co nie powinno mieć miejsca. III. Ocena dorobku dydaktycznego i organizacyjnego Dorobek organizacyjny Kandydata po uzyskaniu przez niego stopnia doktora związany jest przede wszystkim z organizacją konferencji. Był On członkiem komitetów organizacyjnych: jednej konferencji międzynarodowej - 14th European Conference on Fracture (Cracow 2002) oraz 8 konferencji krajowych - V, VI, VII, VIII, IX, XI, XIV i XV Krajowej Konferencji Mechaniki Pękania (Mąchocice - Ameliówka 1995, 1997, Kielce - Cedzyna 1999, 2001, 2003, 2007, 2013, 2015). Habilitant jest członkiem międzynarodowych i krajowych organizacji i towarzystw naukowych: European Structural Integrity Society (od 2004 r.), Polskiej Grupy Mechaniki Pękania (od 1995 r., od 2007 r. - sekretarz), Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (od 2013 r.). W kadencji 2011-2014 pełnił On rolę eksperta Międzysekcyjnego Zespołu Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów i Konstrukcji Komitetu Budowy Maszyn PAN, a także eksperta panelu VI programu FORESIGIIT. Kandydat nie wykazał recenzowania projektów badawczych, ani artykułów w czasopismach naukowych. Natomiast był On redaktorem materiałów pokonferencyjnych w 2014 r. pod nazwą Fracture and Fatigue of Materials and Structures opublikowanych w ramach czasopisma Key Engineering Materials. Dorobek dydaktyczny i w zakresie popularyzacji nauki dr inż. Jarosława Gałkiewicza związany jest ściśle z kształceniem studentów w Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach (na Wydziale Mechatroniki i Budowy Maszyn). Zasadnicze Jego osiągnięcia są następujące: prowadzenie zajęć dydaktycznych (wykładowych, ćwiczeniowych i projektowych) oraz przygotowanie autorskich programów nauczania i konspektów w zakresie przedmiotów: podstawy konstrukcji maszyn oraz geometria wykreślna; 8
prowadzenie zajęć dydaktycznych w języku angielskim w ramach programu ERASMUS/SOCRATES z przedmiotów: experimental mechanics, fatigue oraz machinę design; tygodniowe stypendium w Technische Universitat Wien w ramach programu ERASMUS/SOCRATES w 2006 r. oraz 2-tygodniowy staż w Demokritos University of Thrace w ramach programu TEMPUS w 1996 r.; autorstwo skryptów z zakresu mechaniki doświadczalnej (laboratorium) oraz grafiki komputerowej (przed uzyskaniem stopnia doktora); przygotowanie prezentacji na I i II Kielecki Festiwal Nauki w 2000 i 2001 i\; promotorstwo 5 prac inżynierskich. Ważne miejsce w dorobku Habilitanta zajmuje pełnienie funkcji promotora pomocniczego w 2 przewodach doktorskich: Roberta Pały - Wpływ grubości elementu konstrukcyjnego na odporność na pękanie z uwzględnieniem zjawiska delaminacji (Wydział Mechatroniki i Budowy Maszyn Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach, od 2014 r.); Tadeusza Pały - Wytrzymałość i odporność na pękanie złączy spawanych laserowo ze stali ferrytycznych (Wydział Mechatroniki i Budowy Maszyn Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach, od 2014 r.); Za osiągnięcia w pracy naukowej Kandydat był 6-krotnie wyróżniany Nagrodami zespołowymi, Rektora Politechniki Rzeszowskiej (w latach: 2002, 2004, 2005, 2008, 2010 i 2012). Przedstawiony do oceny dorobek dydaktyczny i organizacyjny dr inż. Jarosława Gałkiewicza, w mojej opinii, spełnia wymagania stawiane przy nadawaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego. Należy przede wszystkim podkreślić osiągnięcia związane z organizacją konferencji naukowych oraz pełnieniem funkcji promotora pomocniczego (w 2 przewodach doktorskich). IV. Ocena końcowa Podsumowując ocenę dorobku, przede wszystkim naukowego, w tym osiągnięcia naukowego dr inż. Jarosława Gałkiewicza, stwierdzam, że: 1. przedstawiony cykl publikacji naukowych powiązanych tematycznie (z uwzględnieniem wkładu Kandydata w poszczególne publikacje) spełnia w zadawalający sposób wymagania stawiane osobom ubiegającym się o nadanie stopnia doktora nauk technicznych. Nie wnosi on jednak istotnego wkładu do rozwoju dyscypliny mechanika; 2. Habilitant wykazał się znajomością metod numerycznych i doświadczalnych mechaniki, zastosowanych przede wszystkim do analizy procesów pękania materiałów i elementów konstrukcyj nych; 3. wyłączając publikacje wyszczególnione w cyklu prac powiązanych tematycznie, pozostały dorobek naukowy Kandydata, po uzyskaniu przez Niego stopnia doktora nauk technicznych, jest, moim zdaniem, niewystarczający do uzyskania stopnia doktora habilitowanego (tylko jedna publikacja w uznanym czasopiśmie o zasięgu międzynarodowym, powiązana tematycznie z pracą doktorską); 9
4. ma On znaczący dorobek dydaktyczny i organizacyjny, szczególnie w zakresie organizacji konferencji naukowych oraz pełnienia funkcji promotora pomocniczego. Uważam, że cykl publikacji powiązanych tematycznie oraz dotychczasowy dorobek naukowy, dydaktyczny i organizacyjny dr inż. Jarosława Galkiewicza nie spełniają wymagań stawianych osobom ubiegającym się o stopień doktora habilitowanego przez Ustawę o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach naukowych i tytule w zakresie sztuki z dnia 14 marca 2003 r. z późniejszymi zmianami. W związku z powyższym, wniosek o nadanie dr inż. Jarosławowi Gałkiewiczowi stopnia doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie mechanika, uważam za przedwczesny. 10