Jak reagować na ustanawianie tzw. szafarzy nadzwyczajnych Eucharystii?

Wysłany: Pon 13:38, 13 Lip 2009 szafarzy nadzwyczajnych... Temat postu: Jak reagować na ustanawianie tzw. Jak reagować na ustanawianie tzw. szafarzy nadzwyczajnych Eucharystii? Też nadzwyczajnie! Nadzwyczajnie nadzwyczajnych świeckich szafarzy omijać i przestrzegać przed nimi znajomych. Jan Paweł II - "Redemptionis Sacramentum": "154. Jak już zostało wspomniane, szafarzem, który może sprawować w osobie Chrystusa sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie wyświęcony 254. Stąd nazwa szafarz Eucharystii odnosi się w sposób właściwy jedynie do kapłana. Również z racji święceń zwyczajnymi szafarzami Komunii świętej są: biskup, prezbiter i diakon255, do nich więc należy w czasie sprawowania Mszy świętej udzielanie Komunii świętej wiernym świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się objawić w Kościele ich służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny znak. (...) 156. Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi nadzwyczajny szafarz Komunii świętej, nie zaś specjalny szafarz Komunii świętej ani nadzwyczajny szafarz Eucharystii, ani też specjalny szafarz Eucharystii. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób nieodpowiedni i niewłaściwy." W razie problemów wyżej wymieniony dokument warto pokazać proboszczowi: "88. Zgodnie ze zwyczajem wierni powinni przyjmować sakramentalną Komunię eucharystyczną podczas Mszy świętej i w tym momencie, w którym przewiduje to sam obrzęd celebracji, to znaczy po Komunii celebrującego kapłana172. Udzielanie Komunii należy do kapłana celebrującego, wspomaganego w razie potrzeby przez innych kapłanów lub diakonów; nie powinien on kontynuować Mszy świętej przed zakończeniem Komunii wiernych. Zgodnie z przepisami prawa nadzwyczajni szafarze mogą wspomagać kapłana celebrującego jedynie w przypadku konieczności (...) 133. Kapłan lub diakon albo szafarz nadzwyczajny, który z powodu nieobecności lub przeszkody ze strony szafarza zwyczajnego zanosi Najświętszą Eucharystię choremu w celu udzielenia Komunii, z miejsca, gdzie przechowywany jest Sakrament, powinien iść w miarę możliwości prostą drogą do domu chorego, unikając wszelkich spraw świeckich, aby

wyeliminować jakiekolwiek niebezpieczeństwo profanacji i zachować jak największy szacunek względem Ciała Chrystusa. Ponadto zawsze należy wykonywać obrzęd udzielania Komunii chorym, jak zapisano w Rytuale Rzymskim226. (...) 151. Przy sprawowaniu liturgii do pomocy nadzwyczajnych szafarzy należy się uciekać jedynie w sytuacji prawdziwej konieczności. Pomoc ta bowiem nie jest przewidziana w celu zapewnienia pełniejszego uczestnictwa świeckich, lecz z natury swojej jest dodatkowa i tymczasowa252. Gdzie jednak istnieje konieczność odwołania się do posługi szafarzy nadzwyczajnych, należy wytrwale i gorąco się modlić, aby Pan niezwłocznie posłał kapłana do posługi wspólnocie oraz wzbudził obficie powołania do kapłaństwa253. 152. Funkcje te zaś, czysto uzupełniające, nie powinny się stać bynajmniej okazją do zafałszowania samej posługi kapłanów, aby w konsekwencji nie zaniedbywali oni sprawowania Mszy świętej dla powierzonego im ludu oraz osobistej troski o chorych czy też starania o chrzest dzieci, o asystowanie przy udzielaniu sakramentu małżeństwa lub odprawianie pogrzebów chrześcijańskich, co odnosi się przede wszystkim do kapłanów wspieranych przez diakonów. Niech więc w parafiach nigdy nie dochodzi do tego, aby kapłani lekkomyślnie zamieniali się własnymi funkcjami kapłańskimi z diakonami lub świeckimi, wprowadzając tym samym zamieszanie co do specyfiki każdego z nich. (...) 157. Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba wyświęconych szafarzy, również do rozdawania Komunii świętej, nie należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi, nie powinni jej wykonywać. Należy potępić postępowanie tych kapłanów, którzy, choć sami uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim258. 158. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać Komunii jedynie w przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan napotyka trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących do Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła259. Należy to jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i kulturowego kontekstu miejsca." Odpowiedź Papieskiej Komisji do spraw Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego Na posiedzeniu plenarnym 20.02.1987 r. Papieska Komisja do spraw Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego 8 w swej odpowiedzi wyjaśniła niektóre nieodpowiednie interpretacje związane z funkcją nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej.

Wątpliwość przedstawiona Komisji została sformułowana w następujący sposób: < czy nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej, wyznaczony do tej funkcji zgodnie z kan. 910 2 i 230 3, może wykonywać swoją funkcję nawet wówczas, gdy są obecni w kościele, chociaż nie uczestniczą w celebracji Mszy Świętej, szafarze zwyczajni, którzy nie mają jakiejkolwiek przeszkody > 9. Odpowiedź była negatywna ; tzn. zawsze, gdy są w kościele szafarze zwyczajni - diakoni lub kapłani -, którzy nie mają jakiejś przeszkody, szafarze nadzwyczajni nie mogą wykonywać swojej zastępczej funkcji, bez względu na to, w jaki sposób zostali do tej funkcji wyznaczeni, czy to na sposób stały, jak to jest w przypadku akolitów, czy też ad hoc zgodnie z kan. 230 3. Jak z tej odpowiedzi wynika, funkcja szafarza nadzwyczajnego jest zawsze zastępcza w stosunku do szafarzy zwyczajnych i nigdy nie należy jej nadużywać. < O Kapłanach i Diakonach wypada powiedzieć, że właśnie posługa stołu Chleba Pańskiego kładzie na nich szczególne zobowiązania... Trzeba więc, abyśmy wszyscy, którzy jesteśmy szafarzami Eucharystii, przyjrzeli się uważnie naszym czynnościom przy ołtarzu, zwłaszcza temu, jak piastujemy w naszych rękach ów Pokarm i Napój, które są Ciałem i Krwią naszego Boga i Pana; jak rozdajemy Komunię świętą, jak dokonujemy puryfikacji. Nie należy jednakże zapominać o podstawowym urzędzie Kapłanów, którzy w czasie święceń zostali konsekrowani, aby reprezentowali Chrystusa Kapłana: dlatego też ich ręce, tak jak ich słowa i ich wola, stały się bezpośrednim narzędziem Chrystusa. Właśnie dlatego, tzn. jako szafarze Eucharystii, oni mają główną i całkowitą odpowiedzialność za Święte Postacie: ofiarują te Święte Postacie uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjąć. Diakoni mogą tylko zanosić na ołtarz dary ofiarne wiernych i rozdawać je, gdy zostaną już konsekrowane przez Kapłana. Jakże wymowne zatem, chociaż późniejsze, jest w naszych święceniach łacińskich namaszczenie rąk, jak gdyby tym właśnie rękom potrzebna była szczególna łaska i moc Ducha Świętego! Dotykanie Świętych Postaci, podejmowanie ich własnymi rękami jest przywilejem tych, którzy mają święcenia, co wskazuje na czynny udział w szafarstwie Eucharystii > "Redemptionis Sacramentum" raz jeszcze: 94. Nie wolno samym wiernym brać konsekrowanego Chleba ani kielicha Krwi Pańskiej, ani tym bardziej przekazywać między sobą z rąk do rąk 181. Podobnie należy wyeliminować nadużycie polegające na tym, że nowożeńcy w czasie Mszy świętej ślubnej udzielają sobie wzajemnie Komunii świętej. Świeccy szafarze i szafarki Komunii Św.

Dokumentem zarządzającym wprowadzenie nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii jest Instrukcja Świętej Kongregacji ds.kultu Bożego, wydana 29.01.1973 r., zatytułowana Immensae caritatis. Zarządza ona użycie nadzwyczajnych szafarzy w przypadkach rzeczywistej konieczności Oto lista tych przypadków: a/ gdy nie ma księdza, diakona lub akolity; b/ gdy w/w nie mogą dysponować Komunią Św., ze względu na inną posługę pasterską, chorobę lub zaawansowany wiek; c/ gdy liczba wiernych pragnących Komunii Św. jest tak znaczna, iż odprawianie Mszy albo rozdawanie Eucharystii poza Mszą nadmiernie by się przedłużyło. Instrukcja zastrzega, iż: Ponieważ uprawnienia te przyznaje się tylko dla duchowego dobra wiernych i w przypadkach rzeczywistej konieczności, księża winni pamiętać, iż nie są on zwolnieni z obowiązku rozdawania Eucharystii wiernym, którzy w sposób uprawniony tego żądają, a w szczególności, z zanoszenia i rozdawania jej chorym Trudno rozważać okoliczności uzasadniające używanie nadzwyczajnych szafarzy poza krajami misyjnymi. Rodzi się pytanie, jakie było stanowisko wobec tych nadużyć Papieża Jana Pawła II? Okazuje się że całkowicie negatywne i niezmienne tzn.takie same jak wszystkich jego poprzedników. Gdyby było inne, to sam Papież podważałby Pismo Św. oraz ciągłość niezmiennej, niereformowalnej, ponadczasowej i nieomylnej Tradycji Apostolskiej, a także dogmat o nieomylności w sprawach wiary swoich poprzedników. W liście Jana Pawła II Dominae cenae z 24.02.1980 r. Czytamy: Dotykanie konsekrowanych hostii, a także rozdawanie ich własnymi rękoma, jest właśnie przywilejem wyświęconych W innym miejscu w tym samym liscie Jan Paweł II przypomina, iż: Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów, którzy zostali konsekrowani przez ich święcenia dla reprezentowania Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce, jak również ich słowa i ich wola, stały się bezpośrednimi narzędziami Chrystusa. Poprzez ten fakt, tj. jako szafarze świętej Eucharystii, oni pierwsi biorą odpowiedzialność za święte hostie, ponieważ jest to pełnia odpowiedzialności. Ofiarują oni chleb i wino, konsekrują je, a następnie rozdają święte hostie tym uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjmować.(...) Jakże wymowny więc, jeżeli nawet nie jest to zwyczaj pierwszych wieków, jest obrzęd namaszczenia rąk podczas święceń kapłańskich rytu łacińskiego, gdyz właśnie dla tych rąk szczególna łaska i moc Ducha Świętego jest konieczna!

Następnie 03.04.1980 r.jan Paweł II skierował do biskupów list o tajemnicy i kulcie Eucharystii, gdzie zwrócił uwagę na nadużycia, które się wkradły do kultu Eucharystycznego i polecił przygotować instrukcję, która pomogłaby je usunąć. Świeta Kongregacja ds. Sakramentów i Kultu Bożego ogłosiła w Wielki Czwartek, 03.04.1980 r. Instrukcję w sprawie niektórych norm Kultu Eucharystycznego i poleciła Konferencjom Biskupów wprowadzic ją w życie. Mimo sprzeciwów Jana Pawła II przeciw tym wszystkim nadużyciom, rodzi się pytanie dlaczego zatwierdził nowy Kodeks Prawa Kanonicznego w 1983 r. (KPK), dopuszczający w wyjątkowych sytuacjach świeckich szafarzy? W kanonie 230 3 tegoż kodeksu czytamy: Tam gdzie to doradza konieczność Kościoła, z braku szafarzy ( kapłanów ), także świeccy, chociażby nie byli akolitami lub lektorami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich zastępstwie..., a także rozdzielać Komunię Św. zgodnie z przepisami prawa. Tak więc Kodeks nie nakazuje tego ani tez nie zaleca. Nie została tu w najmniejszym stopniu naruszona zasada, że jedynymi szafarzami sakramentów są kapłani. Wynika z tego jednoznacznie, że każdy biskup nie tylko może, ale powinien w imię wierności Tradycji i Kościoła i posłuszeństwa Papieżowi od tego odstąpić, gdyż w świetle Kodeksu nie jest w najmniejszym stopniu zobowiązany, wprowadzić świeckich szafarzy, nawet gdyby nie było kapłana. To, że Papież zmuszony był to nadużycie tolerować, choć w duchu tego nie akceptował ( jak wiele innych ), wynikało z niemożności wyeliminowana tych praktyk, na skutek jawnego buntu wśród bardzo wielu biskupów. To odstępstwo i duch buntu od dawna zapowiedziane w Piśmie Św. jest jednym ze znaków ostatecznych, w których żyjemy. We wrześniu 1987 r. Stolica Apostolska wystosowała listy do przewodniczących wielu konferencji episkopatów na temat nadzwyczajnych szafarzy, napominając ich, aby ukrócili czynienie normą tego, co winno być nadzwyczajne. Nie trzeba wspominać, iż dokument ten nie przyniósł zupełnie żadnych efektów, ale jest on przynajmniej dowodem na to, że Stolica Apostolska jest świadoma rozmiarów nadużyć związanych z nadzwyczajnymi szafarzami.. Nadużycia te doprowadziły do sytuacji, gdzie nadzwyczajny charakter szafarzy został zatracony, a stał się normą. W 1987 r. Kongregacja ds.sakramentów zwróciła się o własciwą interpretację odpowiednich kanonów do Komisji Pontyfikalnej ds. Właściwej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego. Następująca wątpliwość została wyrazona: Czy nadzwyczajny szafarz Komunii Św., zgodnie z kanonami 910, par.2 i 230, par. 3, może spełniać swój nadzwyczajny obowiązek wówczas, gdy są obecni w kościele, nawet jeżeli nie biorą udziału w sprawowaniu Eucharystii, zwyczajni szafarze, którzy nie są w żaden inny sposób odsunięci [ od rozdawania Komunii Św.]

Komisja Pontyfikalna rozpatrzyła te kwestię na posiedzeniu sesji plenarnej 20 lutego 1987 r. i odpowiedziała NEGAYWNIE! Powyższa właściwa interpretacja została zaaprobowana przez Ojca Świętego 15 czerwca 1987 r., który wówczas polecił Kongregacji ds.sakramentów powiadomienie o tej decyzji konferencji episkopatów. Odpowiedz Komisji Pontyfikalnej wyraznie wskazuje, że jeżeli zwyczajni szafarze (biskup, ksiądz, diakon ) są obecni podczas Eucharystii, niezależnie od tego, czy celebruja czy też nie, wówczas nie wolno nadzwyczajnym szafarzom rozdawać Komuni Świetej. Jest to działanie masonerii kościelnej, której celem ostatecznym jest zniszczenie Kościoła przez zniszczenie Ofiary Mszy Św., podważanie autorytetu Papieża i wymuszanie na nim faktów dokonanych zaakceptowania niedopuszczalnych zmian, a gdyby nawet nie wyraził na to zgody, to działanie tak, jakby ta zgoda miała miejsce. W marcu 2005 roku ukazał się artykuł w Gościu Niedzielnym (Gość świdnicki Posługa nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej Z Chrystusem w dłoniach). Po przeczytaniu tego artykułu nie dało się przejść obojetnie i postanowiłam wraz z moją znajomą odnieść się do tego artykułu, pisząc do Redakcji, co na ten temat myślimy, zresztą nie tylko my. Odpowiedzi żadnej nie było w tej sprawie. Moim zdaniem i nie tylko. Do artykułu w Gość niedzielny nr. 12 z 20.03.2005r. (Gość świdnicki Posługa nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej Z Chrystusem w dłoniach). Rozdawanie Komunii Świętej przez świeckich nie sprzyja rozbudzeniu pobożności eucharystycznej, a wręcz przeciwnie następuje jej banalizacja. Skoro świecki sąsiad czy znajomy będzie po domach roznosił Komunię Świętą, to niektórzy ludzie niedostatecznie ugruntowani w wierze będą mogli pomyśleć, że to nic nadzwyczajnego, coś jak opłatek wigilijny roznoszony przez organistę. Instytucja nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej jest dobra w warunkach misyjnych lub podczas prześladowań. Obłudna argumentacja: dobro chorych, pobożność eucharystyczna. Tak jak gdyby chorzy nie mieli prawa spotkać kapłana. Tak jak gdyby puszczenie w ręce świeckich Ciała Pańskiego sprzyjało czci wobec Najświętszego Sakramentu. Nie ma nic bardziej zakłamanego. Pseudo-argument z wracaniem do korzeni, to uzasadnienie infantylizacji. Kiedyś raczkowaliśmy, to co - mamy znowu na czworakach się poruszać?! To wróćmy do aren i lwów pożerających. Duch Święty prowadzi Kościół przez stulecia. Jeśli się sądzi, że uczynione w ciągu wieków zmiany są złe i trzeba wrócić do początków, to tym samym zaprzecza się

przewodnictwu Kościoła przez Ducha Świętego. Już Sobór Powszechny Trydencki obradujący w 1551 roku stawiając czoła ówczesnym oświeconym reformatorom i heretykom, kategorycznie oświadczył: W sakramentalnym zaś pożywaniu zawsze był ten zwyczaj w Kościele Bożym, że świeccy otrzymywali Komunię Świętą od kapłanów, a kapłani odprawiając Mszę Świętą sami sobie jej udzielali, który to zwyczaj pochodzący z TRADYCJI APOSTOLSKIEJ jak najsłuszniej powinien być zachowany Już samo to jedno stwierdzenie powinno wystarczać, aby sprowadzić do nicości argumenty mające uzasadniać samowolne wprowadzanie szafarzy świeckich gdyż kto się sprzeciwia Tradycji Apostolskiej jest heretykiem. Wszelkie objawy samowoli ze strony biskupów, kapłanów i różnych profesorów teologii, w ostrych i bezwzględnych słowach potępił Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Grgis z dn.08.09.1907, w której czytamy: Wszelkie nowatorstwo opiera się na bezczelności i pysze, a nowoczesność jest syntezą wszelkiej herezji. Sługa Boży Pius XII rozprawił się z tym a to jak czkawka wraca. Jest to zastąpienie tradycyjnej pobożności pobożnością nowego typu. Gdzie Sobór Watykański II mówi o świeckich szafarzach? i to na terenach obfitujących (póki co!) w kapłanów? NIGDZIE!!! Sobór Watykański II w Lumen Gentium wyraźnie mówi, że właściwym zadaniem świeckich jest świadczenie wierze w rodzinie, w pracy, a nie w zastępowaniu kapłanów jako szafarze sakramentów. Jan Paweł II już w swoim liście apostolskim Christifideles laici skarży się na klerykalizację świeckich w połączeniu z zeświecczeniem kapłanów. Ojciec Święty Jan Paweł II będąc całkowicie wierny uświęconej setkami lat niezmiennej i nieomylnej Tradycji Apostolskiej, nigdy nie wycofał Instrukcji w sprawie niektórych norm Kultu Eucharystycznego opracowanej na Jego polecenie i ogłoszonej 03.04.1980r. przez Kongregację ds. sakramentów i kultu Bożego. Dlatego żaden biskup ani tym bardziej kapłan nie ma prawa przy uzasadnianiu podawania Komunii Świętej przez szafarzy świeckich powoływać się na Papieża, gdyż jest to świadome czy też nieświadome wprowadzenie wiernych w błąd. Przepisy zarówno Kodeksu Prawa Kanonicznego jak też liturgiczne, mówią wyraźnie o świeckich jako szafarzach NADzwyczajnych, czyli uprawnionych tylko w nadzwyczajnych sytuacjach tzn. wtedy gdy wykonanie posługi przez szafarzy zwyczajnych (kapłanów, diakonów) nie jest możliwe. Podawanie Komunii Świętej przez szafarzy świeckich jest ośmieszeniem sakramentu kapłaństwa!!! Jest to ostre uderzenie w Tajemnicę Kapłaństwa. Kapłan absolutnie nie może się zrzec funkcji podawania wiernym Komunii Świętej na rzecz osoby świeckiej! Kapłanowi nie wolno się dzielić swoją władzą daną mu przez Boga! Jest to świadectwo głębokiego kryzysu kapłaństwa. Potrzeba wiele modlitwy. Kapłan w przeciwieństwie do szafarza świeckiego Komunii Św. nie pochodzi z żadnego wyboru, powołuje go sam Chrystus jako swojego

zastępcę, dlatego tylko on może w imieniu wiernych sprawować Ofiarę Mszy Św., udzielać Sakramentów itp. aby mogło być dalej kontynuowane dzieło odkupienia i zbawienia świata. Natomiast świeccy nie mając władzy rozdzielania Komunii Świętej danej tylko kapłanom, w żadnej mierze nie zastępują Chrystusa. Twierdzenie, że szafarze świeccy wykonują w imieniu wspólnoty jako jej przedstawiciele jest sprzeczne z Objawieniem Bożym. Używanie tej mylnej i przewrotnej argumentacji właściwej dla protestantów, nie mającej nic wspólnego z objawieniem Bożym, zmierza do przeniesienia funkcji kapłańskich na świeckich i do zeświecczenia i zafałszowania istoty powołania kapłańskiego. Szafarze świeccy nie mając święceń kapłańskich, konsekrowanych rąk, a biorąc się za rzecz najważniejszą za Najświętszy Sakrament, najczcigodniejszy ze wszystkich Sakramentów, poniżają w ten sposób Majestat Boży. Szafarz świecki to nie sługa Boży, bo nie wybrał go Bóg tylko ludzie. Jest to człowiek, który być może ma dobre intencje, ale na pewno nie wie co czyni, podobnie jak ci, którzy go wyznaczają lub wybierają. Chrystus nie ma nic wspólnego z takim powołaniem! Przecież to uderza w samą istotę kapłaństwa. To po co święcenia? Gdzie wyjątkowość kapłaństwa??? Każdy kapłan ma ręce konsekrowane, czyste. Przez wiele lat studiów, wyrzeczeń, trudów i specjalnych święceń, które wycisnęły niezatarte znamię na jego duszy na całą wieczność, otrzymał wielką łaskę Bożą. W Naśladowaniu Chrystusa (cz.iv. rozdział XI) czytamy m.in. O jak wielki i zaszczytny jest urząd kapłanów, którym została dana moc sprowadzenia Pana chwały na ołtarz słowami Konsekracji, błogosławienia wargami, piastowania Go na rękach, przyjmowania własnymi ustami i podawania innym. Kapłani otrzymali to, czego nie dano Aniołom! Cytuję zdanie z artykułu Przedłużają poniekąd uczestnictwo świeckich w >>powszechnym kapłaństwie<<( ). Co to jest kapłaństwo powszechne???- oznacza nie mniej nie więcej tylko przejęcie części uprawnień Kapłaństwa Konsekrowanego. Na Mszy Św. w paryskim kościele wszyscy wierni chórem recytowali razem z kapłanem słowa Przeistoczenia. Jeszcze rok, dwa i obejdzie się bez kapłana. Dziękuję za takie kapłaństwo powszechne. Jeśli wszystko idzie tak dobrze, to dlaczego jest coraz gorzej??? A jeśli Matka Boża w swych objawieniach ostrzegała przed nadchodzącymi kryzysami Kościoła, to się myliła? A może w Niebie Jej się nudziło? A czy pomylił się Papież beatyfikując A.K Emmerlich? Obecnie, kiedy w Kościele gonimy Europę zdaje się, że to wszystko co stało się na Zachodzie musi przyjść do nas(ostatnio Komunia Św. na rękę, bo na stojąco już jest, szafarze są). Czyżbyśmy nie wiedzieli o pustych Kościołach, profanacji Najświętszego Sakramentu, powszechnego odstępstwa duchowieństwa i wiernych od katolickiej wiary?

I to ma być posoborowa wiosna Kościoła??? Chrystus powiedział : po owocach ich poznacie. Cytuję z artykułu: Nie warto, zatem ze strachu przed dewocyjnym gadaniem negować mądrości Kościoła. To nie jest negowanie mądrości Kościoła ani dewocyjne gadanie. O jakiej mądrości Ksiądz mówi? chyba o swojej prywatnej! Kościół nie jest nasz, lecz Pana. Więcej pokory. Śp. Ks. Kardynał Stefan Wyszyński wielokrotnie zwracając się do duchowieństwa przestrzegał aby nie odważyli się podawać Komunii Św. na stojąco czy do ręki, szczególnie często wpajał to nowo wyświęconym kapłanom. Sam twierdził, że nigdy nie dopuści, aby Komunia Św. była podawana na stojąco i do ręki a tym bardziej przez szafarzy świeckich, gdyż doskonale już wiedział, jaki potworne owoce przyniosło to na Zachodzie. Dlatego przed śmiercią zwrócił się do biskupów, aby nie wzorowali się na Zachodzie i nie wprowadzali tych gorszących praktyk w Polsce. Z Panem Bogiem! Dużo łask bożych, światła Ducha Świętego, z zapewnieniem modlitewnym. Niech Płomień Miłości Jezusa i Maryji płonie w sercach naszych. Amen. P.S. W załączeniu przesyłam tłumaczenie Homilii Ojca Św. Jana Pawła II z dn.01.03.1989r. Wszyscy widzimy naocznie jak papież Benedykt XVI udziela Komunię Świętą i wypowiada się na ten temat. Dlaczego niektórzy kapłani i biskupi są mu nieposłuszni? Proszę nam odpowiedzieć kogo my mamy słuchać czy papieża Benedykta XVI oraz świętej pamięci Ojca Świętego Jana Pawła II, który wygłosił pokazane niżej kazanie dla biskupów i wiernych, w którym wyraźnie prosi o udzielanie i przyjmowanie Komunii Świętej na klęcząco i do ust - czy mamy słuchać tych biskupów i kapłanów, którzy się temu sprzeciwiają i z uporem rozszerzają zgubne dla Kościoła Świętego nowe zwyczaje jak Komunia Św. w pozycji stojącej i na rękę.

Tłumaczenie uwierzytelnione z języka niderlandzkiego Homilia Ojca Św., papieża Jana Pawła II, wygłoszona w kościele rzymskokatolickim pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi w Rzymie w dn. 1 marca 1989 roku. -/-118. -/- Porządkowi obyczajowemu" pochodzącemu od Boga, powinniśmy podporządkować całe nasze życie. Jego wola - najświętsza wola - powinna obejmować wszystko. Dotyczy to wewnętrznej harmonii życia. Tak naucza nas Jezus. Nikt nie może służyć dwom panom. Nie można służyć równocześnie Bogu i mamonie. -/- W obecnych czasach ludzkość żyje tak, jakby Bóg w ogóle nie istniał, nie był Stwórcą i Panem wszechświata, jak również właścicielem wszelkiego bogactwa i skarbów w niebie i na ziemi. Człowiek wierzy, że wszystko zawdzięcza swojej pracy oraz, że może wszystkiego zażądać. Jest dumny ze zdolności, którymi obdarzył go Nasz Pan, inaczej nie miałby ich! Jeśli człowiek wybiera innego boga lub innych idoli, to gardzi Bogiem. Może go nawet nienawidzić, przez co pójdzie do piekła. A co jest przyczyną tego, że człowiek tak łatwo schodzi na złą drogę, traci orientację i gubi się. To brak pokory, gdyż przez to stajemy się bezwstydni i pełni pychy. Ludzie stawiają zbyt wielkie wymagania, bądź mają odwagę liczyć na Miłosierdzie Boga. Droga do Miłosierdzia stoi otworem jedynie wtedy, gdy zwyciężymy nasze ego. Może być ona jedynie darem dla pokornych, którym Pan obdarowuje swoich wiernych, jeśli o to proszą w modlitwie. Bóg chłoszcze tych, których umiłował. Bogobojni, to znaczy ci, którzy pełni pokory uznają, że Pan jest Stwórą wszechświata i ziemi, oddają mu należną cześć, wezmą na siebie z miłością chłostę i karę. -/- Powinniśmy w przyszłości spodziewać się nowej chłosty, która będzie silniejsza, niż wszelkie dotychczasowe kary. Nikt się przed nią nie uchroni, chyba, że z miłością, ją na siebie przyjmie. Zostanie wtedy zbawiony jak dobry łotr na Krzyżu, lub zostanie na zawsze stracony, jeśli się buntuje, tak jak drugi łotr, którego zgubiła pycha i bluźnierstwo. -/- Najgorsze są bluźnierstwa w stosunku do pełnych miłości słów Boga, którymi obdarza naszą biedną ziemię poprzez Swoją Matkę i umiłowanego Syna. Dlatego konieczne jest okazanie pokory, gdyż nigdy nie powinniśmy zapomnieć o tym Kto przed nami stoi! -/- Tak jak w kontaktach międzyludzkich przyjęte są pewne formy uprzejmości - to w stosunku do Boga chcemy o nich zapomnieć? Dlatego ostrzegam ponownie, przed wszelkimi formami braku należnego szacunku jak np. zakazane w moim biskupstwie podawanie Komunii Św. na dłoń, oraz postawa stojąca podczas wielu części liturgii Mszy Św. Prowadzi to do utraty właściwego poczucia doniosłości tego zgromadzenia. To nie jest nic innego jak Śmierć naszego Pana i Zbawcy, któremu wszystko zawdzięczamy. Zamartwiamy się o ludzką ocenę, boimy się, że zostaniemy wyśmiani, boimy się niekorzystnych dla nas skutków naszej oceny przez innych, a nie boimy się Boga? -/- Nie odwołuję, tego, co powiedział jeden z moich

poprzedników: dzieje się to na waszą, odpowiedzialność. Drodzy biskupi zagranicznych biskupstw, modle się za was, abyście na czas zrozumieli, że droga, którą obraliście jest niewłaściwa." -/- W tym miejscu, moi umiłowani kapłani, umiłowani bracia i siostry, dozwolone jest przyjmowanie Komunii Św. na język i w postawie klęczącej. Wszystko, co zostało wprowadzone i jest rozpowszechniane przez obcych jest niedozwolone.-/- Mówię to jako wasz Biskup! -/- KONGREGACJA DS. KULTU BOŻEGO I DYSCYPLINY SAKRAMENTÓW INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM O tym, co należy zachowywać, a czego unikać w związku z Najświętszą Eucharystią 1. NADZWYCZAJNY SZAFARZ KOMUNII ŚWIĘTEJ 154. Jak już zostało wspomniane, szafarzem, który może sprawować w osobie Chrystusa sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie wyświęcony 254. Stąd nazwa szafarz Eucharystii odnosi się w sposób właściwy jedynie do kapłana. Również z racji święceń zwyczajnymi szafarzami Komunii świętej są: biskup, prezbiter i diakon 255, do nich więc należy w czasie sprawowania Mszy świętej udzielanie Komunii świętej wiernym świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się objawić w Kościele ich służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny znak. 155. Oprócz szafarzy zwyczajnych istnieje prawnie ustanowiony akolita, który z ustanowienia jest nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej również poza sprawowaniem Mszy. Ponadto, jeśli przemawiają za tym motywy prawdziwej konieczności, biskup diecezjalny zgodnie z przepisami prawa 256 może do tej posługi wyznaczyć również innego wiernego świeckiego jako szafarza nadzwyczajnego albo jednorazowo (ad actum), albo na czas określony, wykorzystując w tym celu stosowną formułę błogosławieństwa. Jednakże nie jest wymagane, aby owo wyznaczenie miało formę liturgiczną; jeśli jednak ją ma, w żaden sposób nie może się ono upodobnić do obrzędu święceń. W szczególnych i nieprzewidzianych przypadkach na jednorazowe wypełnienie tej funkcji zgody może udzielić kapłan, który przewodniczy celebracji eucharystycznej 257. 156. Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi nadzwyczajny szafarz Komunii świętej, nie zaś specjalny szafarz Komunii świętej ani nadzwyczajny szafarz Eucharystii, ani też specjalny szafarz Eucharystii. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób nieodpowiedni i niewłaściwy. 157. Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba wyświęconych szafarzy, również do rozdawania Komunii świętej, nie należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi, nie powinni jej wykonywać. Należy potępić postępowanie tych kapłanów, którzy, choć sami uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim 258. 158. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać Komunii jedynie w przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan napotyka trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących do Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła 259. Należy to

jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i kulturowego kontekstu miejsca. 159. Nadzwyczajnemu szafarzowi Komunii świętej nie wolno nigdy wyznaczać nikogo innego do udzielania Eucharystii, jak na przykład rodzica albo współmałżonka, albo dziecka tego chorego, który ma przyjąć Komunię. 160. Biskup diecezjalny powinien ponownie ocenić praktykę ostatnich lat w tej dziedzinie i w miarę potrzeby skorygować ją lub ściślej określić. Gdzie z racji prawdziwej konieczności tego rodzaju nadzwyczajni szafarze są liczniej wyznaczani, biskup diecezjalny powinien wydać szczegółowe normy, w których, uwzględniając tradycję Kościoła, zgodnie z przepisami prawa winien ustalić sposób wykonywania tej funkcji. http://www.opoka.org.pl/biblioteka/w/wr/kongregacje/kkultu/redemptionis_s acramentum_25032004.html#r7