Najciekawsze miejsca w Londynie
Madame Tussaud s Museum Marie Tussaud (właśc. Marie Grosholtz) przybyła w 1835 do Londynu z woskowymi odlewami głów zgilotynowanych w czasie rewolucji francuskiej arystokratów m.in. Marii Luizy, księżniczki de Lamballe (ostatni wykonała 8 lat przed śmiercią), które to stały się zalążkiem olbrzymiej kolekcji figur woskowych (obecnie Madame Tussauds prezentuje naturalnej wielkości figury gwiazd filmu, muzyki, sportu i założyła pierwszą wystawę przy Baker Street, przeniesioną w 1884 przez jej wnuka do obecnej siedziby na Marylebone Road.
Tower Bridge most zwodzony w Londynie (mylony niekiedy z sąsiednim Mostem Londyńskim, London Bridge) przeprowadzony przez Tamizę w pobliżu Tower of London, od której bierze swą nazwę. Jeden z najbardziej znanych obiektów w Londynie, zbudowany w stylu wiktoriańskim. Jego historia zaczęła się w roku 1872, kiedy to parlament angielski rozpatrzył projekt ustawy dotyczącej budowy drugiego mostu nad Tamizą. Mimo zastrzeżeń zgłaszanych przez zarząd zamku Tower of London ustawa została uchwalona. Postawiono jednak warunek, który został spełniony, styl mostu miał harmonizować ze stylem zamku. Architektem jego był Horace Jones, który zastosował modną podówczas konstrukcję: stalowy szkielet obłożony kamieniem w stylu neogotyckim. Most został ukończony w 1894. Jest mostem zwodzonym, umożliwiającym przepływanie statków oceanicznych do około 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody. Charakterystycznym elementem mostu są dwie wieże główne, połączone u góry dwoma pomostami - kładkami dla pieszych - zawieszonymi 34 m nad jezdnią i przeszło 44 m nad oznaczeniem górnego poziomu w rzece. Środkową część mostu stanowią dwa podnoszone przęsła - urządzenia dźwigowe z przeciwciężarem. Są to dwa gigantyczne skrzydła, każde o wadze 1 200 ton, uniesione w górze, tworzące z płaszczyzną jezdni kąt 86 stopni. Obecna kolorystyka mostu istnieje od 1977 roku. Wtedy, w 25 rocznicę koronowania królowej Elżbiety II przemalowano go na kolory: niebieski, biały i czerwony. Pierwotnie most miał kolory w tonacji beżowej. Tower Bridge przecina Tamizę na wschodnim końcu Londynu. Od początku swojego istnienia uznawany był za arcydzieło ówczesnej inżynierii. Porównywano go ze słynną już wieżą Eiffla, zbudowaną pięć lat wcześniej. Potężny, ważący ponad 2000 ton napędzany parą mechanizm mostu, regulował otwarcie jego środkowej części. Umożliwiał przepływanie wielkich żaglowców (tall ships). Stary mechanizm mostu obecnie nie jest już używany. Zastąpiono go nowoczesnym elektrycznym urządzeniem. Jest jednym z najchętniej odwiedzanych londyńskich zabytków zaraz po Big Benie.
London Eye (Londyńskie Oko), ukończone w 1999 r., nazywane również Millennium Wheel (Koło Milenijne) koło obserwacyjne (diabelski młyn) znajdujące się w dzielnicy Lambeth w Londynie, na południowym brzegu Tamizy, między mostami Westminster i Hungerford. Zostało zaprojektowane przez Davida Marksa, Julię Barfield, Malcolma Cooka, Marka Sparrowhawka, Stevena Chiltona i Nica Baileya. Koło ma wysokość 135 metrów, a jego pełny obrót trwa około 30 minut[1]. Na kole znajdują się 32 klimatyzowane kapsuły pasażerskie. Niewielka prędkość liniowa tych kabin (ok. 0,8 km/h) pozwala na zabieranie i wysadzenie pasażerów bez zatrzymywania koła[2]. London Eye jest jedną z trzech budowli wybudowanych w Londynie z okazji nowego tysiąclecia, pozostałe to The O2 i The Millennium Bridge. Koło budowane było sekcjami, których części transportowane były rzeką Tamizą. Otwarcia dokonał premier Tony Blair dnia 31 grudnia 1999 roku, ale ze względu na problemy techniczne koło nie pracowało do marca 2000 roku.
Buckingham (ang. Buckingham Palace) oficjalna rezydencja brytyjskich monarchów. Jest to największy na świecie pałac królewski wciąż pełniący swą pierwotną funkcję oraz jedna z największych pereł późnego baroku. Oficjalna londyńska rezydencja królowej. Na placu przed pałacem od 1913 roku stoi pomnik królowej Wiktorii. Pałac został wybudowany w 1705 jako rezydencja miejska Księcia Buckingham. W roku 1761 król Wielkiej Brytanii Jerzy III wszedł w posiadanie pałacu, który przekształcono w jego rezydencję prywatną. W ciągu kolejnych 75 lat pałac wielokrotnie rozbudowywano, w 1837 ogłoszono go oficjalną siedzibą brytyjskich monarchów. Współcześnie pałac Buckingham, prócz roli londyńskiej siedziby królowej Elżbiety II i rodziny królewskiej, jest również miejscem uroczystości państwowych oraz oficjalnych spotkań głów państw. Dla Brytyjczyków pałac stanowi symbol Wielkiej Brytanii tutaj Londyńczycy składali kwiaty po śmierci księżnej Walii Diany. Sztandar królewski wisi na pełnej wysokości, gdy monarcha rezyduje w pałacu, a gdy wyjeżdża, sztandar jest zdejmowany. Po śmierci Diany Elżbieta II wprowadziła nowy zwyczaj, odstępstwo od dotychczasowego protokołu: gdy opuściła pałac, by udać się na pogrzeb Diany, sztandar królewski zdjęto (zgodnie z protokołem), a na jego miejsce (to nowość) podniesiono flagę brytyjską, Union Jack, i spuszczono do połowy masztu. Od tej pory po zgonie członka rodziny królewskiej na pałacu podnosi się Union Jack i spuszcza do połowy masztu. Od kwietnia do lipca codziennie o 11.30 odbywa się przed pałacem uroczysta zmiana warty (w pozostałych miesiącach co drugi dzień). Od pożaru w zamku królewskim w Windsor w 1992 część pałacu Buckingham udostępniona jest odpłatnie zwiedzającym. W sierpniu i wrześniu, podczas wakacji królowej, można zwiedzić apartamenty Buckingham. Bilet kosztuje ok. 20 funtów.
Opactwo Westminsterskie (ang. Westminster Abbey; nazwa oficjalna The Collegiate Church of St Peter, Westminster - Kolegiata św. Piotra w Westminsterze) najważniejsza, obok katedry w Canterbury i katedry św. Pawła w londyńskim City, świątynia anglikańska. Opactwo począwszy od Wilhelma Zdobywcy (1066) jest miejscem koronacji królów Anglii, z wyjątkiem Edwarda V i Edwarda VIII, którzy nie byli koronowani. Od XIII wieku opactwo to również miejsce pochówku królów i zasłużonych osób. Według legend pierwsza świątynia powstała w roku 616 na miejscu, które nazywano wówczas Thorney Island. Datę powstania pierwszego klasztoru należy jednak przenieść w okolice roku 800. Prawie 250 lat później Edward Wyznawca, który z powodów politycznych nie mógł dotrzymać ślubów udania się na pielgrzymkę do Rzymu, w zamian za zwolnienie z tych ślubów, zgodnie z sugestią papieża, miał przebudować opactwo. Przebudowa miała miejsce w latach 1045-1050 (w stylu romańskim), a nowe opactwo konsekrowano 28 grudnia 1065 (na tydzień przed śmiercią króla, który został tam pochowany). W roku 1066 odbyła się pierwsza koronacja w Opactwie Westminsterskim. Jako pierwszy został tam koronowany Wilhelm Zdobywca. Od tamtego czasu prawie wszystkie koronacje mają miejsce w Opactwie. W roku 1220 Henryk III dobudował Lady Chapel, a 25 lat później rozpoczął gruntowną przebudowę całego opactwa w kształcie, który zachował się do dziś. Następna poważna przebudowa miała miejsce za Henryka VII w wieku XVI w stylu gotyku angielskiego. W roku 1534 Henryk VIII przejął opactwo w czasie swojej walki z Kościołem katolickim, a w roku 1540 zlikwidował opactwo benedyktyńskie. Maria I Tudor wskrzesiła opactwo na kilka lat, ale potem Elżbieta I ponownie je zlikwidowała. Dwie zachodnie wieże, w stylu neogotyckim, dzieło Nicholasa Hawksmoora, ucznia Wrena, dobudowano dopiero w roku 1745. Dalsza przebudowa i renowacja miała miejsce w XIX wieku.
Piccadilly Circus plac i skrzyżowanie głównych ulic w samym sercu teatralnego i rozrywkowego rewiru West End w Londynie, będącego częścią Soho. Powstało w 1819 po skrzyżowaniu ulic z Regent Street. Wcześniejszą nazwą była Portugal Street na cześć księżniczki Katarzyny Braganzy z Portugalii, poślubionej przez króla Karola II. Miejsce rozpoznawalne na całym świecie głównie dzięki reklamom świetlnym takich firm jak np. SANYO, McDonald s czy Coca-Cola, umieszczonym na jednym z rogów placu. W centralnym miejscu znajduje się fontanna z figurką Anterosa. Jest to miejsce spotkań londyńczyków i atrakcja turystyczna Londynu. Bezpośrednio pod placem w podziemiach znajduje się stacja metra Piccadilly Circus. Przy placu znajduje się też siedziba znanego sklepu Lillywhites.