Informacja na temat interpretacji i stosowania w Niemczech rozporządzenia wykonawczego KE nr 162/2013 w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego 2015-12-25 21:30:03
2
3 W Niemczech rozporządzenie 162/2013 zostało implementowane w formie nowelizacji 31.05.2013 r. rozporządzenia wykonawczego do ustawy o monopolu spirytusowym (niem. Branntweinstuerverordnung BrStV) Federalnego Ministra Finansów i weszło w życie 1.07.2013 r. Ww. rozporządzenie i jego nowelizacja uzyskały wymaganą ustawą zasadniczą zgodę Izby Wyższej (Bundesratu). Nowelizacja dotyczyła przede wszystkim wprowadzenia tzw. europejskiego skażalnika oraz substancji specyficznie dopuszczonej w Niemczech, a także zasad stosowania w Niemczech formuł skażenia dopuszczonych w innych krajach członkowskich. Informacja na temat interpretacji i stosowania w Niemczech rozporządzenia wykonawczego KE nr 162/2013 w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego W Niemczech rozporządzenie 162/2013 zostało implementowane w formie nowelizacji 31.05.2013 r. rozporządzenia wykonawczego do ustawy o monopolu spirytusowym (niem. Branntweinstuerverordnung BrStV) Federalnego Ministra Finansów i weszło w życie 1.07.2013 r. Ww. rozporządzenie i jego nowelizacja uzyskały wymaganą ustawą zasadniczą zgodę Izby Wyższej (Bundesratu). Nowelizacja dotyczyła przede wszystkim wprowadzenia tzw. europejskiego skażalnika oraz substancji specyficznie dopuszczonej w Niemczech, a także zasad stosowania w Niemczech formuł skażenia dopuszczonych w innych krajach członkowskich. 1. Które procedury całkowitego skażenia alkoholu etylowego były w praktyce stosowane w Niemczech przed dniem wejścia w życie Rozporządzenia 162/2013? Zgodnie z 43 ww. rozporządzenia federalnego, do końca czerwca 2013 r. dopuszczone były jako substancje skażające 100 litrów czystego alkoholu dwa preparaty: a. 0,75 litra metyletyloketonu (składającego się z 95 do 96% MEK, 2,5-3% metylisopeopyloketonu i 1,5%-2% etylisoamyloketonu) oraz 0,25 litra pirydyny; b. 1,0 litra metyletyloketonu (składającego się z 95 do 96% MEK, 2,5-3% metylisopeopyloketonu i 1,5%-2% etylisoamyloketonu) oraz 1 gram benzoesanu denatonium. W obecnej wersji 43 odwołuje się wprost do zapisu rozporządzenia 162/2013, co oznacza, że pierwszy ww. preparat (a) jest już niedozwolony, a drugi (b) dopuszczony jako formuła stosowana w Niemczech. Podstawowym więc skażalnikiem w Niemczech jest europejski skażalnik składający się z 3 litrów IPA, 3 litrów MEK i 1 grama benzoesanu denatonium. Jednak w niemieckim rozporządzeniu jest szereg wyjątków zależnie od rodzaju produktu, do którego dodaje się skażony alkohol. I tak zgodne z 50: - do produkcji octu można używać jako substancji skażającej kwasu octowego (6 litrów na 100 l alkoholu), - w produkcji kosmetyków dla poprawy zapachów można używać jako substancji skażającej (na 100 l alkoholu) 0,5 kg estru kwasu ftalowego, 0,5 kg tymolu, 5 kg Isoproponalu i 78 gr. Tertierbutanolu;
4 - w produkcji preparatów naukowych dla badan chemicznych czy substancji do sterylizacji nici chirurgicznych (1 litr petroleteru); - w produkcji emulsji dla celów fotograficznych (1 l etyloeteru); - w produkcji paliw (2 litry paliwa na 100 l alkoholu); - dla rozcieńczania farb (2 l etyloacetatu i 0,1 l n-proponalu). Ponadto wydawane jest ogólne zezwolenie na przemysłowe stosowanie alkoholu skażonego (o ile nie służy to produkcji leków, art. spożywczych czy środków czyszczących) na skażenie 100 l alkoholu odpowiednio: 1 l metyloketonu, 6 kg szlaki, 2 l toluolu lub 2 l. cyklohexanu. 2. Czy w świetle przyjętej w Niemczech wykładni Rozporządzenia 162/2013 przedsiębiorcy niemieccy mogą stosować w celu całkowitego skażenia alkoholu etylowego formuły skażenia dopuszczone do stosowania w innych państwach członkowskich? Zgodnie z 50 pkt.5 Federalny Urząd ds. Administrowania Monopolem Spirytusowym na wniosek zainteresowanego wydaje zezwolenie na zastosowanie w Niemczech dopuszczonego w innym kraju członkowskim skażalnika, o ile i bez wątpliwości zabezpieczony jest interes niemieckiego fiskusa oraz ochrony zdrowia konsumenta, a technologia wymaga zastosowania substancji nie używanej w Niemczech. Zezwolenie jest wycofane w przypadku gdy stwierdzi się, szkodliwość dla zdrowia lub zagrożenia dla interesu fiskusa (podatek akcyzowy). Na żądanie ww. urzędu zainteresowany musi nieodpłatnie przekazać do badań próbki takiego skażalnika dopuszczonego w innym kraju UE. 3. Czy podczas prac nad rozporządzeniem przeprowadzono konsultacje społeczne, przed wszystkim z niemieckimi organizacjami branżowymi zainteresowanymi w przedmiocie jego ostatecznego kształtu? Z dostępnych informacji wynika, że konsultacje takie z organizacjami przedsiębiorców odbyły się zgodnie z obowiązującymi procedurami. Branża, a w szczególności producentów napojów alkoholowych, zasadniczo poparła wprowadzenie tzw. euroskażalnika. Problematyka skażania alkoholu postrzegana jest w Niemczech bardziej pod kątem ochrony interesów konsumenta i ochrony jego zdrowia przed wprowadzeniem na rynek nielegalnego, skażonego napoju alkoholowego. 4. Jakie jest stanowisko Niemiec wobec propozycji stopniowego i całkowitego wyeliminowania krajowych formuł skażenia i zstąpienia ich jednolita formułą (europejskie substancje skażające wprowadzone rozporządzeniem nr 162/2013)? Producenci napojów spirytusowych, a przede wszystkim niemiecki fiskus ma nadzieję, że rozporządzenie 162/2013 pomoże w skuteczniejszej walce z szarą strefą alkoholową w UE. Łatwiej będzie bowiem śledzić obrót skażonym alkoholem i określać jego kraj pochodzenia. Ograniczenie liczby metod skażania alkoholu (z 40 do 24)
5 pozwoli na łatwiejsze określenie z jakiego unijnego kraju pochodzi dany alkohol, co było problemem m.in. w trakcie zeszłorocznej tragedii w Czechach. Niemcy raczej deklarują dalszą pomoc w pracach nad kolejną weryfikacją skażalników i uporządkowaniem systemu częściowego skażania alkoholu. Opracował: Jan Masalski, Radca WPHI Berlin, 2.09.2013 r.
6