innowacyjność i wynalazki
Z Monachium przez Metz do Paryża
XIX wiek jest wiekiem postępu, odkryć, zmechanizowania i wynikających z tego zmian w życiu każdego człowieka. Jak w każdej sferze życia, również w militarnej sferze, państwa prześcigały się w dostarczaniu nowych innowacji i ulepszeń już istniejącej broni. Efekty tej rywalizacji ujrzały światło dzienne podczas I wojny światowej.
Składa się z części plecakowej, ze zbiornikiem mieszanki zapalającej oraz butli z materiałem pędnym. Zbiornik połączony jest giętkim przewodem do części ręcznej, która posiada spust. Razem z nim połączony jest zawór, a w miejscu wylotu specjalne urządzenie zapłonowe. Po otwarciu zaworu butli, sprężony gaz dostaje się do przestrzeni ponad paliwem i wywiera na nie nacisk, sprawiając, że poprzez wąż dostaje się ono do części ręcznej. Broń ta po raz pierwszy została użyta przez Niemców 30 lipca 1915 roku przeciwko wojskom brytyjskim.
Nazwa pierwszych czołgów to Mark I. Pierwszy raz zostały one użyte 15 września podczas bitwy nad Sommą (1 lipca 18 listopada 1916). Służyły do celów wsparcia piechoty. Istniały dwie wersje męska, która posiadała armatę oraz karabin maszynowy, oraz żeńska posiadająca tylko karabiny maszynowe. Podczas wojny wyprodukowano około 150 czołgów.
Niemiecki okręt podwodny U-9 dokonał w czasie I wojny światowej niebywałego wyczynu, który na trwałe zapisał się w dziejach wojen morskich. Jednostka ta, której dowódcą był kapitan Otto Eduard Weddigen, w ciągu jednej godziny zatopiła torpedami trzy brytyjskie krążowniki pancerne! Stało się to dnia 22 września 1914 roku u wybrzeży holenderskich, w rejonie około 20 mil na północny zachód od Hoek. Zatopionymi krążownikami były bliźniacze jednostki HMSABOUKIR, HMS HOGUE oraz HMS CRESSY. Razem z okrętami zginęło 1443 Brytyjczyków.
Pierwszy lotniskowiec powstał w 1911r. poprzez modernizację pasażerskiego statku Argus. Posiadał on zupełnie płaski lotniczy pokład, hangary mieszczące 20 maszyn oraz windy hydrauliczne. Lotniskowce nie zostały w pełni wykorzystane w czasie I wojny światowej. Prawdziwe i poważne konstrukcje tych statków postały dopiero pod koniec wojny. Lotniskowiec- typ Argus
Bomba głębinowa składa się z ładunku materiału wybuchowego, który jest umieszczony w cylindrycznym, metalowym kadłubie wodoszczelnym, wyposażonym w zapalnik. Do czasów pierwszej wojny światowej bomby głębinowe były głównym środkiem do zwalczania okrętów podwodnych. Były one przede wszystkim zrzucane (staczane) ze zrzutni bomb głębinowych - specjalnych pochylni znajdujących się na rufie okrętu nawodnego. Bomby tego rodzaju, nazywane także grawitacyjnymi, wprowadzono w 1916 roku podczas I wojny światowej - pionierem była brytyjska Royal Navy. W celu rozszerzenia pola rażenia, oprócz zrzutni bomb głębinowych pojawiły się miotacze bomb głębinowych, miotające je na odległość ok. 50-150 m na burty okrętu za pomocą ładunków prochowych.
W czasie I wojny światowej samoloty uważane były za maszyny do pobijania rekordów. Po pewnym czasie zorientowano się jednak że mogą być wykorzystane do celów wojennych. Początkowo samoloty te nie posiadały uzbrojenia. Zniszczenie przeciwnika polegało na rzucie granatem czy strzałem z pistoletu. Dopiero w późniejszym czasie do samolotów tych dodano karabiny maszynowe. Jednym z pierwszych myśliwców był Vickers FB.5 Gunbus. Był dwumiejscowym dwupłatem ze śmigłem pchającym uzbrojonym w jeden karabin maszynowy.
Chlor gaz ten po raz pierwszy został użyty przez Francuzów w 1914roku. Mógł on wyrządzić poważne uszkodzenia układu oddechowego. Duże obrażenia powodował tylko w dużych ilościach, ponadto był łatwy do wykrycia.
Fosgen (tlenochlorek węgla) był on o wiele bardziej zabójczy oraz trudniejszy do wykrycia niż chlor. Po raz pierwszy został użyty jako bojowy środek trujący w formie gazu przez Francję i Niemcy w czasie I wojny światowej w 1915 roku. Stanowił on około 80% zgonów spowodowanych gazami.
Gaz musztardowy jego pierwsza nazwa to Iperyt. Po raz pierwszy został użyty przez Niemców w bitwie pod Ypres w 1917roku. Był mniej szkodliwy od chloru czy fosgenu, ale długo utrzymywał się w powietrzu powodując olbrzymie oparzenia czyniące żołnierzy praktycznie niezdolnymi do walki. Początkowo był on wypuszczany wraz ze sprzyjającym kierunkiem wiatru. Niestety wiatr często zmieniał swój kierunek, co powodowało niepożądana śmierć własnych żołnierzy, dlatego w późniejszym czasie do jego rozprzestrzeniania używano pocisków artyleryjskich.
Zdjęcie nr 1 Zdjęcie nr 2 Zdjęcie nr 3 Zdjęcie nr 4 Zdjęcie nr 5 Zdjęcie nr 6 Zdjęcie nr 7 Zdjęcie nr 8 Zdjęcie nr 9 Zdjęcie nr 10 Zdjęcie nr 11, 12, 13 Zdjęcie nr 14 Tekst 1 Miotacz ognia Lotniskowiec Tekst Myśliwce Tekst