(KRÓTKA) HISTORIA UBIORU Dlaczego nie odzież? Odzież to okrycie ciała, które uwarunkowane jest przez klimat, zdrowie oraz produkcję tekstylną czyli warunki materialne. UBIÓR to pojęcie związane z czynnikami mentalnymi wierzeniami religijnymi, magią estetyką, pozycja społeczną, chęcią naśladownictwa, itp. Nie wiadomo co było pierwsze.
Człowiek pierwotny Używa ł stroju nie tylko w celach ochronnych, ale równie ż przebiera ł si ę, aby przyswoi ć sobie cechy innych istot, dla ochrony przed złymi mocami. Ozdoby umożliwiały identyfikacj ę z bóstwami, herosami, itp. U ludów pierwotnych ta identyfikacja jest realna, symboliczna u ludów na wyższym stopniu rozwoju.
WIELKA PIĄTKA 1. ubiór drapowany luźny, powstaje przez owinięcie ciała skór ą lub tkanin ą (grecki himation, pareo) 2. ubiór zakładany przez głow ę (rzymska paenula, 3. ubiór szyty i zamknięty, z kilku kawałków tkaniny, posiada rękawy (chiton, tunika, bluza) 4. ubiór szyty i otwarty, zszyty z kilku podłużnych kawałków, wierzchni i zapinany (kaftan, redingot) 5. ubiór dopasowany do ciała i kończyn (spodnie ludów stepowych) noszone z kaftanem.
Cywilizacja kreteńska II okres rozkwitu ok. 1750-1400 lat p.n.e. Pałac w Knossos KOBIECA MODA KRETEŃSKA Z tkanin wełnianych i lnianych, bogato haftowane i farbowane. Strój składał się ze spódnicy z wieloma falbanami, w talii kobieta była ściśnięta gorsetem z rękawami, który osłaniał plecy i odsłaniał piersi. W takim gorsecie (dla wzmocnienia) po raz pierwszy wykorzystano metal jako element stroju.
Ubiory Starożytnego Egiptu Lniane ponieważ wełnę używano za nieczystą. Nie zmieniały się bardzo na przestrzeni wielu wieków, ponieważ Egipcjanie byli bardzo przywiązani do tradycji. Ubrania przedstawiane na egipskich malowidłach nie są takie jakie noszono w rzeczywistości, ponieważ istniał ścisły kanon malarski. Ubiór męski składał się z przepaski z białej tkaniny, niekiedy miały plisowany klin na boku lub na środku. Oprócz peruk, noszą także tunikę z rękawami. Obuwie w postaci sandałów noszono tylko na szczególne okazje.
Ubiór kobiecy Przez 17 stuleci używana była szata złożona z dwóch części: krótkiego dopasowanego stanika z rękawami do łokcia i doszytej do niego obszernej spódnicy z układającymi si ę pionowo plisami. Pojawia si ę także tunika (kalasiris) krochmalona, podobna do naszej komży. Później, dzięki wpływom syryjsko-fenickim modne stały si ę suknie owijane i drapowane.
Ubiory w Starożytnej Grecji i Rzymu Cechy tradycyjne i niezmienne: Ubiór nie ma formy sam w sobie, jest prostokątnym płatem materiału o różnych rozmiarach, zależnie od przeznaczenia i wzrostu osoby, bez różnicy dla płci. Tkanina jest zawsze drapowana, nigdy krojona i szyta, układana na ciele według zasad. Rzym czerpał wzoru z Aten za sprawą urzędników wysyłanych na wschód.
Niektóre rodzaje strojów greckich Męski chiton prostokątny kawałek lnu, później wełny, spięty na obu ramionach i przewiazany w talii pasem tworzącym obluzowaną fałdę, czasem zszywany na bokach. Chlamida krótki płaszcz spięty na jednym ramieniu Dorycki peplos duży płat tkaniny złożony wzdłuż i upięty na ramionach, jego górna część mogła tworzyć fałdę nad paskiem Himation płat tkaniny którą owijano się bez upinania, okrycie jedyne lub wierzchnie.
Niektóre rodzaje strojów rzymskich Tunika - był to przepasany w pasie wełniany ubiór z krótkimi rękawami, który stanowił odpowiednik greckiego chitonu. Tunika obywatela miała kolor białej naturalnej wełny, podczas gdy senatorzy i ekwici zakładali tuniki ozdobioną pasami. Pomiędzy stanami występowały dystynkcje. Tunikę noszono przede wszystkim w domu, natomiast każde wyjście na ulice, wymagało dodatkowej szaty, nazywanej togą. Togę wykonywano z białego, wełnianego materiału, o szerokości około 3 metrów i długości 6.
DALMATYKA, DALMATICA - Bogatsza forma tuniki, z szerokimi rękawami z jednego kawałka; powstała w okresie późnego cesarstwa, była ona wełniana, płócienna lub lniana.
Ubiory kobiece nie różniły się zasadniczo od ubiorów męskich. Kobiety nosiły opaskę na biust, na to cienką wełnianą tunikę (subucula) i wierzchnią ozdobną (stola), przewiazywaną szerokim pasem na biodrach i drugim pod biustem. Ubiory kobiet były z lekkich materiałów, jedwabiu, farbowane na różne kolory. Fryzury najpierw proste, później bardzo skomplikowane, również u mężczyzn, znano lokówkę i farbowanie włosów, makijaż. Obuwie różniło grupy społeczne, np. wiązane niskie trzewiki (calceus) nie przysługiwały niewolnikom.
Europa w starożytności Celtowie tunika i płaszcz oraz spodnie przejęte od Scytów i Persów (III w. pne) Galowie obcisła tunika zakładana przez głowę, z długimi lub krótkimi rękawami, wykończona ściśle pod szyją (jak golf), noszono dwie, spód pełnił rolę bielizny. Ubrania wierzchnie były z szorstkiej wełny, krótkie, długie, z kapturem lub bez. Kobiety nosiły również szale. Mężczyźni nosili spodnie, otwierane z przodu, luźne, czasem spinane nad butami. Fabowane na jaskrawe kolory i wzory.
Bizancjum Stanowił połączenie elementów ubioru rzymskiego z ubiorami Bliskiego Wschodu (okazałość i kolorystyka). Dzięki podbojom i dobrej kondycji ekonomicznej stroje były wykonywane z drogich jedwabi, kolorowe przetykane złotem, bogato haftowane. Stroje cywilne nasladowały stroje przejęte od ludów stepowych (kaftan, tunika, wysokie buty, długa tunika u kobiet)