Suknia angielska (robe à la anglaise)

Transkrypt

1 Suknia angielska (robe à la anglaise) Pełna rekonstrukcja według wskazówek Janet Arnold. Rekonstrukcję wykonała i opisała Aleksandra Kajdańska. Materiały: Bawełna we wzory toile de Jouy. Toile de Jouy tak nazywamy materiał drukowany w ozdobne ornamenty, krajobrazy, postacie pasterek i pasterzy, scenki rodzajowe. Toile oznacza materiał, a Jouy to nazwa miasta (Jouy en Josas), gdzie zaczęto po raz pierwszy produkować tę tkaninę w końcu XVIII wieku. Ornament jest zawsze drukowany w sposób monochromatyczny. Najbardziej popularne toile de Jouy to wzory w kolorze niebieskim, indygo lub błękitne, ale można również spotkać kolory takie, jak w czerwień czy zieleń, a nawet czerń. W 1759 r. Christophe-Philippe Oberkampf założył w Jouy en Josas fabrykę, w której produkował właśnie toile de jouy, drukując na materiale wzory. Materiał ten wykorzystywano często do wystroju wnętrz, stał się również popularny jako materiał obiciowy do krzeseł, kanap i foteli, a także był stosowany jako tapety na ścianę. Ta suknia angielska ma dość specyficzny wykrój, jest bowiem kombinacją i połączeniem góry sukni z dołem spódnicy z tylną częścią spódnicy. Tył sukni jest doszyty do tyłu spódnicy. Charakterystyczną cechą tego stroju jest naszyty wokół dekoltu marszczony kołnierz, który ściągało się sznureczkiem. Przypinano go do góry sukni. Tył sukni zszyty jest z tylną częścią spódnicy. Z przodu spódnica jest przytwierdzana w talii bawełnianymi troczkami.

2 Etapy szycia Najpierw kopiujemy wykrój według wskazówek z książki. Dopasowujemy do pożądanych wymiarów. Pamiętajmy, że suknia jest noszona na gorset, halkę i wałek. Materiał: Toile de jouy, bawełna na podszewkę (tylko góra sukni). Nici: Gutermann, nici jedwabne. Jeśli nie ma dostępu do nici jedwabnych, można zastąpić nićmi bawełnianymi. Jeśli wykrój jest już gotowy, rozmieszczamy go na tkaninie i wykrawamy z niej wszystkie potrzebne elementy stroju. To samo robimy z podszewką. Zszywamy wszystkie elementy pleców z podszewki i z materiału wierzchniego. Ściegi: Ścieg za igłą, źródło:

3 Fastryga, źródło: ETAP 1. Najpierw zszywamy górę sukni, boki oraz ramiona zarówno z materiału, jak i z podszewki.

4 ETAP 2. Zszywamy rękawy z podszewki i z materiału. Przykładamy materiał do podszewki i upinamy górę do pożądanego rozmiaru i według określonych na wykroju zaszewek. Brzegi dołu rękawa podwijamy do środka i zaszywamy ściegiem krytym.

5 Ścieg kryty. Ilustracja z książki Patchworkowe torebki Ellen Kharade.

6 Rękaw wszyty ściegiem za igłą. Brzegi podszywamy bawełnianą taśmą ze skosu. W niektórych zachowanych obiektach można zaobserwować ten typ podszywania brzegów tkaniny: za pomocą taśmy ze skosu, którą bardzo często wykonywano z resztek. Było to ekonomiczne, gdyż zużywało się tkaninę w całości bez konieczności kupowania pasmanterii. ETAP 3. Kołnierz. Wycinamy według wykroju im będzie dłuższy, tym bardziej będziemy go ściągać sznurkiem i będzie wymagał większego zmarszczenia. Kołnierz jest bez podszewki. Jego brzegi wycinamy w zygzaki. Oryginalnie zygzakowaty brzeg jest podszyty bawełnianą albo jedwabną taśmą ze skosu. Ja musiałam to zmienić, gdyż zabrakło mi bawełnianej taśmy ze skosu, która jest rzadko dostępna, a nie chciałam używać sztucznej. Wykorzystałam więc inny sposób ozdobienia brzegów kołnierza ząbkowanie krawieckie (ang. pinking). Jest to metoda dekorowania tkaniny delikatnymi nacięciami, tzw. rzezanie, także na brzegach tkaniny, dla utworzenia wzorów w postaci ząbków poprzez ich perforację przy pomocy małych modelowanych dziurkaczy przebijaków. Moje ząbkowanie zrobiłam za pomocą ząbkowanych nożyczek.

7 Na lewej stronie kołnierza przyszywamy taśmę bawełnianą ze skosu, przez którą potem przeciągamy bawełniany sznurek. Sznurek trzeba mocno przymocować do końca drugiego brzegu taśmy. Górne brzegi kołnierza wykańczamy taśmą ze skosu. Następnie kołnierz przyszywamy do brzegów góry sukni. Ale tylko do ramion nie przyszywamy całego kołnierza do przodu sukni, w tym miejscu będzie on upinany szpilkami po ściągnięciu sznureczkiem. ETAP 4. Wszywanie paneli do sznurowania. Suknia ta ma dość nietypowe jak na koniec XVIII wieku zapięcie, które jest sznurowane. Wygląda to trochę na styl rustykalno-pasterski. Do sznurowania są potrzebne panele z dziurkami, przez które przeciągamy sznurek i regulujemy w ten sposób zapięcie stanika. Każdy panel jest wzmocniony fiszbinem. Używam fiszbinów bambusowych.

8 Każdy z fiszbinów wszywamy ściegiem za igłą, później robimy dziurki, obszywając je ściegiem na okrętkę i przyszywamy do przodu góry wąziutkim ściegiem za igłą. ETAP 5. Spódnica. Zszywamy dwa kawałki materiału ze sobą ściegiem za igłą. Wyrównujemy długość spódnicy, biorąc poprawkę na buty na obcasie. Tylną część spódnicy przyszywamy do górnej tylnej części sukni, robiąc odpowiednio plisy w talii. Warto wymodelować to na manekinie z założoną całą bielizną i z wałkiem na biodrach, jeśli chcemy, aby spódnica układała się ładnie z tyłu. Przód spódnicy modelujemy według pożądanych rozmiarów pliskami i wszywamy bawełnianą taśmę do sznurowania. Od góry spódnicy po obu bokach powinno zostać ok. 30 cm niezszytej tkaniny, tak aby można było swobodnie założyć suknię i zawiązać przód wokół talii.

9

10 BIBLIOGRAFIA I IKONOGRAFIA: 1. Janet Arnold, Pattern of Fashion Zachowany ubiór w The Gallery of English Costume, Manchester 3. Jane Ashelford, The Art of Dress. Clothes and Society , The National Trust, Suknia angielska z drukowanej bawełny z 1790 roku z Snowshill Collection, Snowshill Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie ul. S.K. Potockiego 10/ Warszawa