Rozwiązywanie nazw w sieci Identyfikowanie komputerów w sieci Protokół TCP/IP identyfikuje komputery źródłowe i docelowe poprzez ich adresy IP. Jednakże użytkownicy łatwiej zapamiętają słowa niż numery. Istnieją dwa rodzaje przyjaznych nazw dla użytkowników: Nazwy HOSTÓW Nazwy NetBIOS Nazwa hostów jest to przyjazna nazwa przypisana do adresu IP komputera, w celu identyfikacji go jako hosta TCP/IP. Nazwa hosta może mieć do 255 znaków i może zawierać znaki alfabetyczne oraz cyfry, łączniki i kropki. Nazwy hostów mogą mieć różną postać. Dwie najbardziej powszechne postacie to: ALIAS pojedyncza nazwa przypisana do adresu IP (np. PC_408) NAZWA DOMENOWA struktura używana w sieci Internet i zawiera kropki jako separatory (np. wp.pl) Nazwa NetBIOS jest 16-to znakową nazwą używaną do identyfikacji zasobów NetBIOS w sieci. Nazwa NetBIOS może reprezentować pojedynczy komputer lub grupę komputerów. Jedynie 15 pierwszych znaków może być wykorzystanych jako nazwa. Ostatni znak jest używany do identyfikacji zasobu lub usługi oferowanej przez komputer w sieci. ROZWIĄZYWANIE NAZW Nazwy HOSTÓW Nazwy NetBIOS Nazwy domenowe Aliasy
Mapowanie adresów IP Kiedy do komunikacji z docelowym komputerem, użytkownicy używają przyjaznych nazw, aby transmisja mogła się rozpocząć, protokół TCP/IP nadal wymaga adresu IP. Nazwa komputera jest mapowana do adresu IP. Mapowanie jest przechowywanie w statycznej lub dynamicznej tablicy. Statyczne mapowanie IP W przypadku statycznej tablicy, mapowanie jest przechowywane w dwóch plikach tekstowych: Hosts jest plikiem tekstowym zawierającym mapowania adresów IP do nazw hostów; wiele nazw hostów może być przypisanych do jednego adresu IP Lmhost jest plikiem tekstowym zawierającym mapowanie adresów IP do nazw NetBIOS
Na samym początku istnienia sieci ARPANET wystarczyła lista kilkuset komputerów umieszczona w pliku tekstowym hosts. Liczba ta wzrosła niepomiernie, więc system został zmieniony na bardziej wydajny. Jest nim DNS (Domain Name System), system świadczący usługi zamieniania (rozwiązywania) nazwy komputera na jego IP. Nadal pozostałością po pierwotnym systemie jest plik hosts. Aby zapewnić szybsze rozwiązywanie nazwy na adres IP, możemy ręcznie uzupełnić ten plik. System operacyjny najczęściej najpierw sprawdza wpisy dokonane w tym pliku, a nie znalazłszy ich wysyła zapytanie do serwera DNS. Zaletą używania statycznej tabeli jest to, że plik tekstowy jest umieszczany na każdym komputerze i może być odpowiednio dostosowany. Każdy użytkownik może utworzyć dowolną liczbę potrzebnych wpisów. Jednakże trudno jest zarządzać i aktualizować statyczne tablice, jeśli zawierają dużą liczbę mapowanych adresów IP. Dynamiczne mapowanie IP Zaletą dynamicznych tablic, przechowujących mapowane adresy IP, jest ich automatyczna aktualizacja. Aby to osiągnąć, dynamiczne tablica używają dwóch usług: DNS (Domain Name System) WINS (Windows Internet Name Service)
DNS oraz WINS pełnią podobne funkcje jak pliki Hosts oraz Lmhosts, lecz nie wymagają ręcznej konfiguracji. DNS jest to hierarchiczna metoda nazewnicza dla komputerów i usług sieciowych. Kiedy użytkownik użyje nazwy domenowej w aplikacji, usługa DNS mapuje nazwę do adresu IP. Komputery przechowujące mapowania adresów IP nazywane są serwerami DNS. Domyślna procedura rozwiązywania nazwy hosta: Komputer sprawdza, czy nie jest to własna nazwa hosta Jeżeli nie to, komputer sprawdza w pliku Hosts nazwy hosta szukanego komputera Jeżeli nie to, komputer wysyła zapytanie do serwera DNS WINS udostępnia rozproszoną bazę danych, w celu rejestracji dynamicznych mapowań adresów NetBIOS używanych w sieci. WINS mapuje nazwy NetBIOS do adresów IP i umożliwia używanie nazw NetBIOS w komunikacji przez rutery. System NetBIOS (Network Basic Input/Output System) został pierwotnie opracowany przez firmę IBM. Nie jest to protokół sieciowy, a interfejs programowy aplikacji API (Application Program Interface) i służy do zapewnienia komunikacji pomiędzy procesami.
NetBIOS został wykorzystany przez Microsoft, który zaimplementował w swoich produktach protokół NetBEUI, umożliwiający wykorzystanie NetBIOS-u. NetBEUI jest prostym i wydajnym protokołem zapewniającym automatyczną konfigurację i dostrajanie się do parametrów sieci. Jednak protokół ten nie zapewnia trasowania (protokół nieroutowalny), co uniemożliwia jego zastosowanie w większych sieciach. Usługa Windows Internet Name Service (WINS) udostępnia mechanizm dynamicznej replikacji bazy danych, który pozwala rejestrować i rozpoznawać nazwy NetBIOS jako używane w sieci adresy IP. Użytkownik korzystający z usługi WINS może odwoływać się do komputerów w sposób bardziej intuicyjny pisząc po prostu jego nazwę np.: SEKRETARIAT. Nazwa ta zostaje następnie zamieniona na adres IP tego komputera. Komputery w sieci porozumiewają się właśnie za pomocą tych adresów. WINS zawiera bazę danych, która odwzorowuje adresy IP na nazwy NetBIOS danego komputera i odwrotnie. Procedura rozwiązywania nazwy NetBIOS: Polecenie, np. net uset, z nazwą NetBIOS szukanego komputera Komputer szuka nazwy w pamięci podręcznej NEtBIOS Jeżeli nie to, komputer wysyła zapytanie do serwera WINS Jeżeli nie to, komputer wysyła rozgłoszenie w sieci Jeżeli nie to, komputer sprawdza plik Lmhosts Jeżeli nie to, komputer sprawdza plik Hosts Jeżeli nie to, komputer wysyła zapytanie do serwera DNS