POMAGANIE POTRZEBUJĄCYM W NOWOTESTAMEN TOWYM KOŚCIELE Lekcja 9 na 31. sierpnia 2019
Czystą i nieskalaną pobożnością przed Bogiem i Ojcem jest to: nieść pomoc sierotom i wdowom w ich niedoli i zachowywać siebie nie splamionym przez świat (Jakub 1,27)
Służba w zborze Służba poza zborem Służba innym zgromadzeniom Służba jako styl życia: Paweł i służba Jakub i służba Jezus zlecił nam głoszenie Ewangelii światu, czynienie ich uczniami i chrzczenie ich. Wczesny Kościół poszedł za przykładem Jezusa, opiekując się potrzebującymi w Kościele i poza nim, głosząc Ewangelię.
Kościół wzrastał pod przewodnictwem Ducha Świętego. Nowi wierzący byli jednego serca i jednej duszy (Dz. 4,32). Kto posiadał wiele, dzielił się z tymi, którzy nic nie mieli, więc nikt nie znajdował się w potrzebie. Po pewnym czasie, dysponowanie dóbr między tymi, którzy byli w potrzebie zaczęło się komplikować, dlatego Kościół zorganizował dystrybucję, powołując siedmiu diakonów. Ten system dzielenia się nie przetrwał w innych wspólnotach, poza wspólnotą jerozolimską, lecz położył podwaliny pod opiekę nad potrzebującymi.
Miasto Jafa było wielce błogosławione przez służbę chrześcijańskiej kobiety, Tabity. Szyła ubrania dla tych, którzy ich potrzebowali. Również dawała jałmużny dla zaspokojenia potrzebujących i ubogich. Nie pomagała jedynie członkom zboru, lecz każdemu, kto potrzebował jej pomocy. Tabita umarła i zbór wezwał Piotra. Pokazywali mu jak pomogła wdowom i ubogim. Niesamolubne pomaganie innym nie jest proste. Życie służby wymaga samo poświęcenia, ale wpływa na życie innych i może mieć wieczne konsekwencje.
Gdy Ewangelia zaczęła być przyjmowana przez pogan, pojawiły się rozbieżności. Do ich rozwiązania został powołany sobór (Dz. 15). Paweł został poproszony, by uczyć pogan pewnych szczególnych doktryn oraz zatroszczyć się o ubogich (Galacjan 2,10). Kiedy zbór w Jerozolimie cierpiał głód, Paweł zasugerował pogańskim zborom, by zebrały dla nich pomoc. Lokalne zbory muszą pomagać w zaspokajaniu potrzeb innych zgromadzeń, nie tylko własnych.
E.G.W. (Welfare Ministry, r. 3, s. 32)
W Liście do Rzymian 12 Paweł nauczał, jak powinniśmy żyć i odnosić się do innych jako żywa ofiara (w. 1): Kto ma dar usługiwania niechaj służy z poświeceniem! (w. 7) Kto wspiera to hojnie (w. 8) Kto okazuje miłosierdzie to z całego serca.(w. 8) Miłość niech będzie nieobłudna.(w. 9) Brzydźcie się złem, lgnijcie do dobra. (w. 9) Darzcie siebie nawzajem serdeczną, braterską miłością (w. 10) Wyprzedzajcie się w okazywaniu szacunku. (w. 10) W zapale bądźcie niestrudzeni (w. 11) Wspierajcie w potrzebach świętych (w. 13) Pielęgnujcie gościnność. (w. 13) Radujcie się z radosnymi, płaczcie z płaczącymi. (w. 15) Jeśli łaknie nieprzyjaciel twój, nakarm go (w. 20)
Jakub był bratem Jezusa i jednym z filarów Kościoła (List do Galacjan 2,9). Mieszkańcy Jerozolimy uważali go za świętego i sprawiedliwego człowieka. W swoim liście nauczył nas, jak służyć innym: Wiara w działaniu (1,22) Pomoc potrzebującym (1,27) Zapobieganie nierównościom (2,1-4) Odzież dla nagich i karmienie głodnych (2,15-16) Działanie z zachowaniem sprawiedliwości (5,4) Nasza służba jest widocznym rezultatem naszej wiary (2,14-17).
Jezus zachowa imiona tych, którzy jakąkolwiek cenę nie będą uważali za zbyt wielką by ofiarować ją na ołtarzu wiary i miłości. Dla upadłego człowieka ofiarował wszystko. Na swoich dłoniach ma wypisane imiona posłusznych poświęcających się Jemu wiernych na ołtarzu wiary i miłości. Poświęcił wszystko dla upadłej rasy ludzkiej. Nie wypluje ich z ust ale wstawienniczo będzie prosił swego Ojca. Jeśli własne ja odłożą na bok, ich pamięć nie zginie, a imiona ich będą nieśmiertelne. Jeśli sami chcemy żyć szczęśliwie, musimy żyć dla szczęścia innych. Oddajmy wszystko co posiadamy Jezusowi z miłością i wdzięcznością. W ten sposób znajdziemy szczęście tutaj, a nieśmiertelną chwałę potem. E.G.W. (Świadectwa dla zboru, t. 3, r. 26, s. 250-251)