Za chwilę otworzymy bramę, prowadzącą do świata literatury. Przybliżymy sylwetkę twórcy, którego imię i nazwisko znane jest na całym świecie. Poznamy twórczość pisarza, który w 1905 roku otrzymał Nagrodę Nobla.
TEN, KTÓRY KRZEPIŁ LUDZKIE SERCA
To ziemia pachnąca sośniną, złocista od rozległych piasków, a jednak chwytająca za serce tak bardzo polskim pejzażem. Kraj lat dziecinnych Henryka Sienkiewicza to Podlesie.
Henryk Sienkiewicz przyszedł na świat 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej jako syn Stefanii i Józefa.
Nauki z zakresu szkoły średniej pobierał w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum studiował początkowo w Szkole Głównej prawo i medycynę. Wkrótce porzucił te kierunki, by całkowicie oddać się humanistyce, która pociągała go już od dawna.
Debiut dziennikarski Sienkiewicza ( 1868 rok) był udany. Wkrótce pod pseudonimem Litwosa zasłynął jako jeden z najpoczytniejszych felietonistów Warszawy. W 1872 roku ukazała się jego pierwsza powieść: Na marne, a następnie: Humoreski z teki Worszyłły. Pisarz współpracował z następującymi czasopismami: Przegląd Tygodniowy, Niwa i Gazeta Polska. W Gazecie Polskiej ukazały się trzy jego opowiadania: Stary sługa (1875), Hania (1876), Selim Mirza (1877), znane pod nazwą małej trylogii. Można już w tych utworach dostrzec zapowiedź własnych dróg, którymi pisarz będzie kroczył wbrew całej generacji.
W roku 1876 Sienkiewicz wyjechał do Ameryki Północnej wraz z grupą przyjaciół. Swoje wrażenia, obserwacje i przemyślenia notował w słynnych Listach z podróży do Ameryki. Wielkie wrażenie wywarło na Sienkiewiczu poznanie skupisk polskich emigrantów, dawnych powstańców z roku 1831. Przeżycia te i spotkania znajdują potem swój kształt artystyczny m.in. w najpiękniejszej ze wszystkich nowel: Latarniku.
To właśnie w Latarniku stworzył Sienkiewicz niezapomniany obraz Skawińskiego, polskiego wygnańca, dawnego bojownika o wolność, rzuconego przez los i historię na skalistą wysepkę w Aspinwall. Tragiczne dzieje tego staruszka, wygnanego ze swojej ostatniej przystani i przyciskającego do piersi jedyny swój skarb, symbol dalekiej ojczyzny Pana Tadeusza Adama Mickiewicza, zawsze będą wzruszać serca czytelników.
Sienkiewicz powrócił do Europy w marcu 1878 roku. Zatrzymał się najpierw w Londynie, a potem na rok osiadł w Paryżu. W roku 1879 powrócił do kraju, gdzie wydał następujące utwory: Przez stepy, Orso i Janko Muzykant. 18 sierpnia 1881 roku ożenił się z Marią Szetkiewiczówną, o której rękę starał się długo. Młode małżeństwo zamieszkało w Warszawie. Na świat przyszło dwoje dzieci: Józef i Jadwiga. Niestety, żona Sienkiewicza zmarła 18 października 1885 roku. Dla pisarza był to straszny cios.
Największą sławę przyniosła Sienkiewiczowi : Trylogia, której druk rozpoczął na łamach warszawskiego Słowa i krakowskiego Czasu. W Trylogii, na którą składają się : Ogniem i mieczem, Potop i Pan Wołodyjowski stworzył Sienkiewicz niezapomniane typy rycerzy bohaterów, takich jak: Skrzetuski, Longinus Podbipięta, Kmicic- Babinicz i mały rycerz Wołodyjowski. A Zagłoba, jego fortele, przygody, a nade wszystko zaś bujne imaginacje czynią z tej postaci niewyczerpane źródło humoru.
Oprócz historii polskiej pisarz zainteresował się także starożytnością, czego owocem była słynna powieść: Quo vadis. Przyniosła ona autorowi światową sławę.
Wielkim dziełem historycznym Sienkiewicza jest wydana w 1900 roku ostatnia wielka powieść Krzyżacy Niedoścignionym mistrzem okazał się Sienkiewicz w kreśleniu scen batalistycznych. Jego obraz bitwy pod Grunwaldem nie ma sobie równego w literaturze.
W 1890 roku, nie bacząc na zaawansowany wiek i słabe zdrowie, pisarz wybrał się w podróż do Afryki. Zaczął od zwiedzania Kairu, piramid, Sfinksa, Aleksandrii. Wrażenia z czarnego lądu utrwalił w Listach z Afryki. W Afryce umieścił też akcję powieści: W pustyni i w puszczy, która stała się od razu i pozostała do dziś ulubioną lekturą polskich dzieci.
Pisząc o dorobku Sienkiewicza, nie można zapomnieć o równie znanej jego współczesnej powieści: Rodzina Połanieckich, wydanej w 1894 roku.
W 1900 roku Sienkiewicz obchodził swój jubileusz, który stał się świętem narodowym. Rok jubileuszowy był też apogeum sławy pisarza. W roku 1916 Sienkiewicz obchodził siedemdziesięciolecie swoich urodzin, uczczone artykułami w prasie polskiej i zagranicznej. Zmarł 15 listopada 1916 roku w Vevey, gdzie złożono na czasowy spoczynek jego szczątki. Drugi pogrzeb Sienkiewicza odbył się 27 października 1924 roku w Warszawie. Prochy pisarza złożono w krypcie katedry św. Jana.
Do powieści Sienkiewicza sięgali wielokrotnie twórcy wizji filmowych. Jego twórczość pozostanie trwałym skarbem naszej literatury narodowej.
W dowód uznania dla zasług autora Potopu społeczeństwo przekazało mu w darze zakupiony ze składek jubileuszowych majątek w Oblęgorku.
MUZEUM W OBLĘGORKU
Prezentację przygotowały: Michalina Śliwińska Dominika Wojnowska Monika Siemieniec uczennice klasy III e Samorządowego Gimnazjum nr 1 w Busku Zdroju pod kierunkiem naucz. języka polskiego pani Bożeny Ziętarskiej p Dziękujemy za uwagę.