Przeto i my biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami, Patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu Bożego. (Hebrajczyków 12,1-2)
Każda rodzina ma swoje własne tło kulturowe. Kultura, w której żyjemy, kształtuje sposób, w jaki rozumiemy i przyjmujemy Ewangelię.Które z naszych przekonań i zwyczajów opierają się na kulturze? Jakie aspekty naszej kultury powinniśmy zaakceptować czy odrzucić? Co z konfliktami kulturowymi pomiędzy różnymi wspólnotami chrześcijańskimi? Jak możemy głosić Ewangelię w kulturze, która jest inna niż nasza? EWANGELIA I KULTURA Akceptując to, co jest dobre Odrzucając to, co jest złe Życie w innej kulturze KULTURA EWANGELII Dzieląc się Ewangelią Głosząc Ewangelię
W miarę jak Ewangelia zaczęła być głoszona i akceptowana przez różne kultury, Kościół postanowił nie narzucać kultury żydowskiej nowym chrześcijanom (Dz 15). Czy powinniśmy usunąć wszelkie wpływy kulturowe podczas głoszenia Ewangelii? Jesteśmy członkami społeczności i jesteśmy zanurzeni w jej kulturze. Niektóre aspekty kultury są zgodne z zasadami biblijnymi. Powinniśmy szanować i promować te aspekty. Wszystkiego doświadczajcie, co dobre, tego się trzymajcie (1 Tesaloniczan 5,21) W pierwszym wieku Żydzi nie mogli wejść do domu pogan, ani dzielić posiłku z poganami. Ta zasada nie była biblijna, ale kulturowa. Bóg interweniował w cudowny sposób, aby usunąć ją z ich umysłów.
Kiedy dana praktyka stosowana przez większość ludzi nie jest sprzeczna z prawem Bożym, możecie się do niej stosować. Jeśli pracownicy nie będą tak czynić, to będą nie tylko hamować dzieło, ale także rzucać kłody pod nogi tym, dla których pracują i utrudniać im przyjęcie prawdy. E.G.W. (Umysł, charakter, osobowość, tom 2, rozdz. 60, str. 175)
ODRZUCAJĄC TO, CO JEST ZŁE Odpowiedział Laban: Nie jest to u nas w zwyczaju, żeby wydawać za mąż młodszą przed starszą (Rodzaju 29,26) Kodeks Hammurabiego określał, że bezpłodna kobieta może oddać jedną ze swoich niewolnic mężowi, a jej dzieci były uznawane za jej. Saraj wykorzystała tę tradycję, aby usprawiedliwić zachowanie sprzeczne z wolą Boga. Kultura może na nas wpływać, ale musimy kategorycznie zaprzeczać wszystkiemu, co może zagrozić naszej wierze. Jeśli tradycja kulturowa skłania ludzi do pogardzania innymi ze względu na płeć, grupę etniczną, klasę społeczną, niepełnosprawność, wiek lub inne różnice, należy ją odrzucić. Bóg przez jakiś czas tolerował niektóre tradycje kulturowe (np. poligamię), ale odrzucał inne (np. czczenie bałwanów).
Znamy historie ludzi, którzy zostali wyrwani z ich kultury i zabrani do zupełnie innej, jak Abraham, Rut, Estera i Daniel. Tego typu zmiany są dziś powszechne. Wpływają one na naszą rodzinę i życie duchowe oraz powodują niepokój. Boże obietnice, zaufanie do Niego i wsparcie naszej rodziny i przyjaciół, mogą dać nam siłę w tych okolicznościach. Musimy nauczyć się, jak przystosować się do nowej kultury, akceptując jednocześnie rzeczy dobre i odrzucając te złe. Konieczna jest modlitwa i przewodnictwo Ducha Świętego.
Lecz wszystkim tym, którzy go przyjęli, dał moc, aby się stali synami Bożymi, to jest tym, którzy wierzą w jego imię; Którzy są narodzeni nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli mężczyzny, ale z Boga (Jan 1,12-13) Naszym obowiązkiem jest wytłumaczenie się naszym dzieciom z naszych przekonań. Bóg nie ma wnuków, tylko dzieci. Wiara nie jest cechą genetyczną, która może być przekazana następnym pokoleniom. Każdy człowiek, aby stać się dzieckiem Boga musi doświadczyć osobistej relacji z Jezusem. Założyciele każdego ruchu są zazwyczaj w pełni oddani swoim przekonaniom. Potem jednak, kiedy przeminie kilka pokoleń, wiele osób traci z oczu zasady wspierające ich wartości. Przyzwyczajenia szybko stają się tradycją. W końcu tradycję i zasady trudno od siebie odróżnić.
Postanowiłem bowiem nie znać wśród was niczego innego, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego (1 Kor. 2,2) Rodziny chrześcijańskie są powołane do wspólnego doświadczania mocy Ewangelii i dzielenia się nią w kulturze, w jakiej żyją. Musimy być gorącymi rzecznikami Ewangelii zbawienia, szukać jedności i harmonii (J 17, 20-23). Bądź gotów nawet zaryzykować własne życie dla swoich przekonań (Objawienie 12, 11). Możemy się potknąć, próbując przekazać naszą wiarę w ramach określonej kultury. Jednak Bóg wie, jak wprowadzić swoje Królestwo do każdej kultury. Jeśli będziemy z Nim współpracować, On poprowadzi nas przez Jego Słowo i Swoim Duchem.
Nie ma człowieka czy narodu, który byłby doskonały w każdym zwyczaju i zamyśle. Trzeba uczyć się od innych. Dlatego Bóg chce, aby różne narodowości przenikały się ze sobą, aby być jedno w osądzie, jedno w celu... Jeżeli bracia włoscy, bracia francuscy i bracia niemieccy będą starali się być tacy jak On, to postawią stopy na tym samym fundamencie prawdy; ten sam Duch, który mieszka w jednych zamieszka i w drugich - Chrystus w nich, nadzieja chwały. Ostrzegam was, bracia i siostry, abyście nie budowali muru podziału między różnymi narodowościami. Przeciwnie, próbujcie zburzyć go gdziekolwiek istnieje. Powinniśmy starać się doprowadzić wszystkich do harmonii, jaka istnieje w Jezusie, pracując dla jednego celu - zbawienia naszych bliźnich. E.G.W. (Patrząc w górę, Wrzesień 24)