ŚLUZOWCE WIGIERSKIEGO PARKU NARODOWEGO EUGENIUSZ PANEK MACIEJ ROMAŃSKI
PIERWOSZCZOWOCNIA HEMITRICHIA SERPULA
ZROSŁOZARODNIA RETICULARIA LYCOPERDON
ZARODNIA WŁAŚCIWA LEOCARPUS FRAGILIS
W sezonach wegetacyjnych lat 2008 i 2009 na terenie Wigierskiego Parku Narodowego śluzowce stwierdzono na 2956 stanowiskach. Wyróżniono 129 taksonów: 124 gatunki i 5 odmian. Należały do 8 rodzin: Arcyriaceae, Ceratiomyxaceae, Cribrariaceae, Didymiaceae, Physaraceae, Reticulariaceae, Stemonitidaceae, Trichiaceae oraz do 30 rodzajów.
Rodziny Spektrum systematyczne sluzowców WPN Trichiaceae 16 Arcyriaceae 12 Stemonitidaceae 24 Physaraceae 36 Didymiaceae 18 Reticulariaceae 7 Cribrariaceae 13 Ceratiomyxaceae 2 0 5 10 15 20 25 30 35 40 Liczby taksonów
Najwiecej taksonów należało do rodzajów: Physarum 17 Arcyria i Cribraria 12 Didymium i Trichia 9 Stemonitis 8 Fuligo 7
Liczby zebranych okazów Zbiory śluzowców w okresie od VII 2008 do XI 2009 450 400 350 300 250 200 150 100 50 0 2008 VII 2008 VIII 2008 IX 2008 X 2008 XI 2008 XII 2009 I 2009 III 2009 IV 2009 V 2009 VI 2009 VII 2009 VIII 2009 IX 2009 X 2009 XI
WYSTĘPOWANIE ŚLUZOWCÓW NA TERENIE WIGIERSKIEGO PARKU NARODOWEGO Kwadraty UTM 1 x 1 km LICZBA KWADRATÓW 197 LICZBA KWADRATÓW, W KTÓRYCH ZNALEZIONO ŚLUZOWCE 87 (44,16 % powierzchni Parku)
Liczby kwadratów Liczby gatunków w kwadratach 45 42 40 35 78 gatunków 30 powyżej 50 25 20 22 36 do 50 22 do 35 7 do 21 15 10 7 10 2 do 6 1 gatunek 5 1 2 3 0 1 Liczby gatunków KWADRATÓW Z LICZBĄ GATUNKÓW NIE PRZEKRACZAJĄCĄ 10 JEST 40 (45,9 %)
Częstość występowania śluzowców 8% 5% 20% Wyjątkowo rzadkie (1 stanowisko) Bardzo rzadkie (2-5) 13% Rzadkie (6-10) Częste (11-20) Bardzo częste (21-50) 17% 27% Pospolite (51-100) 10% Bardzo pospolite (> 100)
LYCOGALA EPIDENDRUM 328 stanowisk
CERATIOMYXA FRUTICULOSA VAR. FRUTICULOSA 245 stanowisk CERATIOMYXA FRUTICULOSA VAR. PORIOIDES 114 stanowisk
FULIGO SEPTICA VAR. SEPTICA 171 stanowisk
PHYSARUM ALBUM 133 stanowiska
STEMONITIS FUSCA 106 stanowisk
Liczby taksonów Występowanie śluzowców na różnych podłożach 60 50 40 30 20 10 0 Quercus spp. Populus tremula Betula spp. Alnus glutinosa Corylus avellana Acer platanoides Carpinus betulus Padus avium Tilia cordata Fraxinus excelsior Lonicera sp. nieznane liściaste Picea abies Pinus sylvestris ściółka żywe mchy Podłoża
1 2 1- Badhamia populina 2- Badhamia panicea 3- Stemonaria irregularis 4- Lepidoderma tigrinum 3 4
1 2 1- Physarum murinum 2- Symphytocarpus flaccidus 3- Cribraria piriformis 4- Amaurochaete atra 3 4
1 2 1- Craterium minutum 2- Craterium aureum 3- Didymium serpula 4- Diderma testaceum 3 4
1 2 1, 2- Fuligo muscorum 3- Fuligo intermedia 4- Craterium concinnum 3 4
Cribraria ferruginea Cribraria purpurea
PODSUMOWANIE 1. Badania śluzowców w Wigierskim Parku Narodowym prowadzono w sezonach wegetacyjnych lat 2008 i 2009. 2. Zebrano 129 taksonów (124 gatunki i 5 odmian), które należą do 8 rodzin i 30 rodzajów. 3. Znaleziono 7 gatunków nowych dla Polski. 4. Trzynaście gatunków wykazanych jest w Czerwonej liście śluzowców rzadkich w Polsce. 5. Na terenie Parku stwierdzono 2956 stanowisk śluzowców. 6. Występowanie śluzowców na terenie Parku nie jest jednorodne. Okazy zebrano w 87 spośród 197 kwadratów UTM 1x1 km (44,16 % powierzchni). 7. Występowanie śluzowców nie zależy od rodzaju zbiorowiska roślinnego, lecz od dostępności podłoży i od wilgotności. 8. Spośród podłoży dostarczanych przez drewno drzew liściastych, najwięcej taksonów występowało na dębie szypułkowym (56), osice (53) i brzozach (53). Podobne liczby taksonów występowały na drewnie świerka (56) i sosny 45). Grupę gatunków ściółkowych tworzyło 21 taksonów. 9. Obserwowano sezonowość pojawów śluzowców. Przyrost ich liczebności następował w maju i czerwcu, a maksimum zależnie od pogody przypadało na lato i wczesną jesień (2009) lub jesień (2008). 10. Badania śluzowców na terenie WNP należy kontynuować.
DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ