ŚWIATŁO I OBRAZ CHEMIA. Mariusz Trzonkowski
Fotografia zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła..
PODSTAWOWY PODZIAŁ TECHNIK FOTOGRAFICZNYCH Podstawowy podział technik fotograficznych fotografia analogowa od swego powstania oparta na chemii światłoczułych związków srebra. Dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Materiały fotograficzne dzieliły się na dwa rodzaje: pierwsze służyły do utrwalenia obrazu w aparacie i produkowane były w postaci klisz ciętych (do aparatów wielkoformatowych fotografia wielkoformatowa), błon (filmów) perforowanych (do aparatów małoobrazkowych), błon zwojowych Obraz zapisany na kliszach przenoszony był na papiery o różnych formatach. szlachetne techniki fotograficzne techniki oparte na wykorzystaniu światłoczułości i garbujących właściwości soli chromianowych, a także innych związków światłoczułych, np. guma, pigment, bromolej. fotografia cyfrowa tutaj rejestracja obrazu odbywa się nie na materiale światłoczułym, ale na urządzeniu optoelektronicznym zwanym matrycą zamontowaną w aparacie cyfrowym. Obiektywy aparatów cyfrowych są identyczne (pod względem konstrukcji optycznej) ze stosowanymi w aparatach do fotografii tradycyjnej, Naukowców od zawsze fascynowała możliwość rejestrowania dokładnych obrazów ruchu,
Papier fotograficzny - materiał niezbędny w każdej ciemni fotograficznej. Nanosimy na niego obraz utrwalony na kliszy fotograficznej. Najczęściej przetwarzamy go w procesie negatywowo - pozytywowym, czyli przenosimy negatyw z kliszy na papier, co po wywołaniu daje pozytyw. W uproszczeniu papier foto to drobinki metalu (najczęściej srebra) zawieszone w żelatynie, która jest naniesiona na podłoże papierowe/z tworzyw sztucznych.
Pod wpływem naświetlania emulsji podczas wykonywania zdjęcia powstaje w niej tzw. obraz utajniony. Obraz ten jest złożony z niewidocznych ziarenek srebra powstałych w emulsji z redukcji niektórych mikrokryształków bromku srebra. Obraz utajniony zapisany w emulsji ziarenkami srebra metalicznego poddawany jest następnie procesowi wywoływania. Proces wywołania polega na redukcji jonów srebra do srebra metalicznego reduktorami organicznymi np. hydrachinomem. Na błonie fotograficznej podczas wywoływania powstaje stopniowo wyraźny, widoczny, czarny negatywowy obraz. Pełna czerń znajduje się w miejscach najsilniej naświetlonych, gdzie wydzieliło się najwięcej srebra, mniejsze zaczernienie odpowiada cieniom, natomiast czarnej barwie fotografowanego przedmiotu odpowiadają obszary emulsji zawierającej nie zmieniony bromek srebra. Świeżo wywołany obraz srebrowy jest nie trwały. Pozostały w emulsji nie rozłożony bromek srebra musi być z niej usunięty. W przeciwnym razie wywołana błona po wyjęciu na światło uległaby całkowitemu zaczernieniu. Proces usuwania zbędnego bromku srebra nosi nazwę utrwalania i polega na rozpuszczeniu nie rozłożonego AgBr w tiosiarczanie sodu i wypłukaniu go wodą. Po wysuszeniu utrwalonej i wypłukanej błony fotograficznej otrzymuje się gotowy trwały negatyw.
Fotografia, powstała w XIX wieku, korzystała z wynalazków znanych już wcześniej. Przykładem jest camera obscura, znana już w starożytnej Grecji. 1556 Georg Fabricius zauważył, że chlorek srebra zaczernia się pod wpływem promieni słonecznych. 1724 światłoczułość azotanu srebra zaobserwował Johann Heinrich Schulze, 1725 w Halle Johann Heinrich Schulze uzyskał pierwsze odwzorowanie obrazu na emulsji światłoczułej sporządzonej z chlorku srebra na podkładzie z białej kredy. Spreparowana odpowiednio kreda posłużyła jako substancja mająca zapewnić w miarę równomierne pokrycie materiału podkładowego emulsją. Jako obrazu do odwzorowania użył nieprzeźroczystego materiału, w którym wyciął szablony. Następnie naświetlał emulsję na słońcu przez te szablony. W ten sposób uzyskał pierwszy, chociaż nie dający się jeszcze utrwalić, obraz fotograficzny.1826 lub 1827 powstała pierwsza fotografia, stworzona przez Francuza Josepha-Nicéphore a Niepcego na wypolerowanej płycie metalowej Jako substancję światłoczułą wykorzystał on asfalt syryjski związki bitumiczne wytworzone z ropy naftowej. Otrzymane przez niego zdjęcie było jednak bardzo niedoskonałe.
1839 rok uznawany za właściwą datę wynalezienia fotografii. Francuz Louis Jacques Daguerre zademonstrował Akademii Francuskiej zdjęcie fotograficzne otrzymane na warstewce jodku srebra, powstałej w wyniku działania pary jodu na wypolerowaną płytę miedzianą pokrytą srebrem. Metoda Daguerre a, zwana od nazwiska twórcy dagerotypią, pozwalała na otrzymanie poprawnego zdjęcia, ale tylko w jednym egzemplarzu, gdyż utworzony na płytce obraz był od razu obrazem pozytywowym.w tym samym czasie nad otrzymywaniem obrazów tworzonych przez światło pracował angielski uczony William Henry Fox Talbot. Naświetlając w ciemni optycznej papier powleczony jodkiem srebra uzyskał on po wywołaniu kwasem galusowym obraz negatywowy, w którym jasnym miejscom fotografowanego przedmiotu odpowiadał czarny strąt srebra. Następnie, naświetlając przez ten negatyw arkusz papieru pokryty warstewką chlorku srebra, otrzymywał obraz pozytywowy w dowolnej liczbie odbitek.1839 John Herschel na określenie procesu opracowanego przez Talbota wprowadził termin fotografia.
Technika fotografii rozwijała się od tego momentu bardzo szybko. Już wkrótce płytki srebrne lub arkusze papieru zastąpiono płytkami szklanymi powleczonymi warstwą światłoczułą. Płytki te preparowano tuż przed wykonaniem zdjęcia, co wymagało przenośnej ciemni fotograficznej, w której można było dokonać tego zabiegu. 1861 fizykowi Jamesowi Clerkowi Maxwellowi udało się uzyskać pierwszą trwałą fotografię barwną. 1907 bracia Lumière wprowadzili na rynek pierwsze płyty do fotografii barwnej, Autochrome. Były one wyprodukowane na bazie barwionej skrobi ziemniaczanej. 1935 wprowadzono do sprzedaży pierwszy współczesny trójwarstwowy film barwny Kodachrome.
Fotografia pojawiła się na ziemiach polskich już w roku 1839, kiedy to Kurier Warszawski wydrukował ogłoszenie firmy Fraget oferującej aparaty do dagerotypii. Rok później w Poznaniu i w Warszawie pojawiły się ilustrowane broszury poświęcone dagerotypii. Początek przemysłu fotograficznego na ziemiach polskich to rok 1887, kiedy chemik Piotr Lebiedziński założył w Warszawie fabrykę papierów fotograficznych FOTON. W 1899, również w Warszawie, powstała wytwórnia aparatów fotograficznych i obiektywów FOS.
aparat fotograficzny, potocznie aparat urządzenie służące do wykonywania zdjęć fotograficznych. Pierwowzorem aparatu fotograficznego było urządzenie nazywane camera obscura. Tradycyjny aparat fotograficzny jest urządzeniem przystosowanym do naświetlania materiału światłoczułego, umieszczanego we wnętrzu aparatu w postaci zwiniętej błony, wymiennej kasety z błonami ciętymi, lub też kliszy szklanej. Obecnie aparaty fotograficzne na błony małoobrazkowe są wypierane przez aparaty cyfrowe, gdzie elementem światłoczułym jest matryca z elementami fotoelektrycznymi.
Widok z okna w Le Gras pierwsza udana, trwała fotografia wykonana przez Nicéphore a Niépce a w 1826 Camera obscura (łac. ciemna komnata) prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Pierwowzór aparatu fotograficznego.
Jedna z pierwszych fotografii barwnych wykonana (ok. 1900 roku) metodą opracowaną przez Polskiego Edisona Jana Szczepanika. Szczepanik opatentował tę metodę w USA i w Wielkiej Brytanii. Na podstawie licencji Szczepanika amerykańska firma Kodak w roku 1928 wprowadziła do sprzedaży film barwny Kodachrome, a niemiecka firmaagfa, po ulepszeniu jego projektu, wyprodukowała własne materiały fotograficzne. Agfacolor.
Fotochemia Fotochemia dział chemii fizycznej zajmujący się reakcjami, które zachodzą pod wpływem działania promieniowania elektromagnetycznego. Promieniowanie elektromagnetyczne oddziałuje na układ reakcyjny na różne sposoby. W szczególności może ono prowadzić do: inicjowania reakcji chemicznych, które dalej mogą już zachodzić bez udziału tego promieniowania być główną siłą napędową tych reakcji hamować postęp reakcji zmieniać przebieg reakcji zarówno w pożądanym jak i niepożądanym kierunku. prowadzić do rozkładu naświetlanych związków prowadzić do wewnętrznych przemian naświetlanych związków (np. do zmiany ich konformacji.
Np. trawa jest zielona dlatego, że zawarte w jej liściach chlorofile absorbuje cały zakres promieniowania świetlnego oprócz światła zielonego, które jest przez liście odbijane. Powoduje to, że naświetlanie trawy światłem zielonym zatrzymuje fotosyntezę, która zachodzi na skutek absorpcji światła przez chlorofil. prawo Starka-Einsteina, głosi, że jeden foton promieniowania elektromagnetycznego może zostać zaabsorbowany tylko przez jedną cząsteczkę chemiczną. Prawo to, zaproponowane pierwotnie przez Alberta Einsteina, zwane jest też prawem ekwiwalentności wzbudzania. Na jeden zaabsorbowany foton może przypadać tylko jedna wzbudzona cząsteczka. Fotochemia nie ogranicza się tylko do efektów powstających na skutek działania światłem, lecz obejmuje wszelkie interakcje promieniowania elektromagnetycznego z cząsteczkami chemicznymi w całym zakresie tego promieniowania. Badania prowadzone w obrębie fotochemii znajdują szereg konkretnych zastosowań od wyboru związków chemicznych stosowanych na błonach fotograficznych po poprawę efektywności upraw rolnych.
FILM Film utwór audiowizualny, składający się ze scen, które z kolei składają się z jednego lub więcej (do kilkudziesięciu) ujęć. Pierwotnie filmy wyświetlano w kinach, współcześnie również w telewizji i za pomocą innych urządzeń, takich jak magnetowidy, odtwarzacz DVD, Blu-ray.
Nośniki Podstawowy nośnik, na którym jest utrwalany i z którego wyświetla się film to światłoczuła błona fotograficzna 35 mm. Na taśmie filmowej obraz jest zapisany w postaci pojedynczych kadrów, przesuwających się w projektorze kinowym z prędkością 24 klatek na sekundę (w epoce kina niemego było to 16 klatek na sekundę). Coraz rzadziej są stosowane inne szerokości taśmy 70, 16, 8 mm i super 16 i super 8. Zwłaszcza dla potrzeb telewizji filmy rejestruje się także na nośnikach magnetycznych (Beta SP) i cyfrowych (Beta cyfrowa, DVCAM, High Definition).
Rozwój technologiczny Większość współczesnych filmów jest udźwiękowiona to znaczy posiada dźwięk ściśle zsynchronizowany z obrazem. Dawniej popularne były filmy nieme, na których wszystkie teksty pojawiały się w formie napisów. W historii filmu istniało kilka momentów przełomowych. Pierwszym z ważniejszych było wprowadzenie dźwięku, później koloru, różnych formatów ekranów (np. ekran panoramiczny cinemascope), filmów trójwymiarowych, dźwięku stereofonicznego (Dolby Stereo). Jednym z ostatnich przełomów było pojawienie się technologii cyfrowej zarówno przy efektach inscenizacyjnych jak i przy rejestracji obrazu (High Definition). Dotyczy to szczególnie filmu animowanego, gdzie coraz powszechniejsza jest animacja 3D imitująca przestrzeń trójwymiarową.
Kamera filmowa urządzenie o działaniu zbliżonym do aparatu fotograficznego. Ciężka, kosztowna, profesjonalna odmiana kamery. Kamera filmowa wykonuje sekwencję wysokiej jakości zdjęć w bardzo krótkich odstępach czasu i rejestruje je na taśmie filmowej.
Historia Pierwszą na świecie kamera została opatentowana w Anglii przez Francuza Louisa Le Princea w 1888. Pierwszą ręczną kamerę filmową, która była równocześnie pierwszą na świecie kamerą o napędzie automatycznym, skonstruował w 1908 roku polski wynalazca oraz konstruktor Kazimierz Prószyński. Jego wynalazek nosił nazwę aeroskop i stosowany był przez profesjonalnych reporterów w latach 1911-1935. Sposób działania Profesjonalne kamery potrafią filmować z różnymi prędkościami (np. od 1 do 170 klatek na sekundę), zarówno "w przód", jak i "w tył". Filmowanie z inną, niż standardowe 24 klatki na sekundę, prędkością pozwala sterować dynamiką obrazu. Daje to znakomite efekty, zwłaszcza w filmach akcji (tego typu efekty wykorzystywał Sławomir Idziak przy kręceniu zdjęć do Helikoptera w ogniu).
Kamera telewizyjna służy do zapisu wideo informacji o jakości emisyjnej zarówno w realizacjach reporterskich jak i studyjnych. Klasyczne studyjne kamery telewizyjne przesyłają materiał w postaci zakodowanego sygnału elektrycznego do rejestratorów, gdzie jest on dopiero zapisywany. Kamery reporterskie, wyposażone we własne, wbudowane rejestratory, to kamkordery. Najbardziej rozpowszechnionym formatem zapisu wideo informacji w analogowych kamerach telewizyjnych jest Betacam i jego ulepszona wersja BETACAM SP. Dziś kamery te są wypierane przez rejestratory cyfrowe: BETACAM SX oraz DIGITAL BETACAM. Absolutną nowością są kamery 3D wprowadzone w 2010 roku przez firmy Panasonic i SONY.
KONIEC pl.wikipedia.org google-grafika.pl www.szerokikadr.pl www.ciemnia.info www.youtube.com