PRZEDMIOTOWE ZASADY OCENIANIA Z FIZYKI W SZKOLE PODSTAWOWEJ NR 43 IM. SIMONY KOSSAK W BIAŁYMSTOKU.

PRZEDMIOTOWE ZASADY OCENIANIA Z FIZYKI W SZKOLE PODSTAWOWEJ NR 43 IM. SIMONY KOSSAK W BIAŁYMSTOKU. Przedmiotowy system oceniania z fizyki opracowany został w oparciu o: 1. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej (Dz.U. z 2017 r. poz. 356);) 2. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 3 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy w szkołach publicznych publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1534); 3. Wewnątrzszkolne Zasady Oceniania w Szkole Podstawowej nr 43 im. Simony Kossak w Białymstoku. Cele kształcenia wymagania ogólne I Wykorzystanie pojęć i wielkości fizycznych do opisu zjawisk oraz wskazywanie ich przykładów w otaczającej rzeczywistości. II Rozwiązywanie problemów z wykorzystaniem praw i zależności fizycznych. III Planowanie i przeprowadzanie obserwacji lub doświadczeń oraz wnioskowanie na podstawie ich wyników. IV Posługiwanie się informacjami pochodzącymi z analizy materiałów źródłowych, w tym tekstów popularnonaukowych. Przedmiotowy system oceniania ma na celu: 1) poinformowanie ucznia o poziomie jego osiągnięć edukacyjnych i postępach w tym zakresie, 2) motywowanie ucznia do dalszej pracy 3) dostarczenie rodzicom i nauczycielowi informacji o postępach, trudnościach i specjalnych uzdolnieniach ucznia. 4) umożliwienie nauczycielowi doskonalenia organizacji i metod pracy dydaktyczno-wychowawczej. 5) pomoc uczniowi w samodzielnym planowaniu swojego rozwoju 6) uświadomienie uczniom ich braków w zakresie wiedzy, wdrażanie do samokontroli Sposoby sprawdzania osiągnięć uczniów: 1) Prace klasowe, sprawdziany, kartkówki i prace domowe są obowiązkowe 2) Prace klasowe i sprawdziany po zakończeniu każdego działu, zapowiedziane tydzień wcześniej i poprzedzone powtórzeniem. W przypadkach niezależnych od ucznia ( choroba, sprawy rodzinne), uczeń jest zobowiązany do napisania zaległej pracy w terminie dwóch tygodni lub uzgodnionym z nauczycielem. Rodzice mogą otrzymać pisemne prace kontrolne do wglądu podczas zebrań lub innych osobistych kontaktów z nauczycielem. Prac pisemnych nie wydaje się rodzicom do domu oraz nie wykonuje się ich kopii. Skala procentowa 0% - 29% - niedostateczny (1) 30% - 49% - dopuszczający (2) 1

50% - 74% - dostateczny (3) 75% - 84% - dobry (4) 85% - 94% - bardzo dobry (5) 95% - 100% - celujący (6) Ocena ze sprawdzianu (pracy klasowej) jest wyrażona w postaci liczby naturalnej (1-6); przy ocenie ze sprawdzianu (pracy klasowej) nie używa się znaków + -. 3) Odpowiedź ustna - obowiązuje znajomość materiału z trzech ostatnich lekcji, w przypadku lekcji powtórzeniowych z całego działu. Ocena z odpowiedzi nie podlega poprawie. 4) Kartkówka obejmujące materiał z trzech ostatnich lekcji; nie wymaga wcześniejszego zapowiadania 5) Wykonywanie ćwiczeń uczniowskich oceniane jest przygotowanie merytoryczne tematu wykonywanego zadania, zachowanie zasad BHP (właściwe obchodzenie się z odczynnikami chemicznymi oraz sprzętem i szkłem laboratoryjnym), umiejętność wyciągania poprawnych wniosków wynikających z wykonanego ćwiczenia. 6) Ocena zeszytu przedmiotowego i pracy domowej; uczeń sprawdzany jest z wykonania zadania domowego poprzez odpowiedź ustną lub pisemną na lekcji. Brak wykonania zadania domowego jest traktowane jak nie przygotowanie się ucznia do lekcji. Brak pracy domowej podlega ocenie. 7) Praca w grupie ocenę za pracę w grupie może otrzymać cała grupa lub indywidualni uczniowie. Ocenie podlegają umiejętności : - planowania i organizowania pracy grupowej - efektywnego współdziałania - wywiązywania się z powierzonych ról - rozwiązywania problemów w sposób twórczy 8) Udział i znaczące sukcesy w konkursach szkolnych i pozaszkolnych. 9) Wpływ na ocenę ma również postawa ucznia wobec przedmiotu, odzwierciedlająca się w wysiłku wkładanym przez ucznia w proces uczenia się, przygotowanie do zajęć. Dodatkowe symbole używane przy ocenie 1) Aktywność na lekcji - postawy ucznia w procesie edukacyjnym oceniane są w systemie (+); (-) i przeliczane są na oceny szkolne następująco: 4 znaki + - ocena celująca, trzy znaki ocena niedostateczna, 2) np. nieprzygotowanie do lekcji zgłoszone na początku zajęć. Zasady zgłaszania nieprzygotowania do lekcji Uczeń może zgłosić brak pracy domowej lub brak obowiązkowego wyposażenia (podręcznik, zeszyt ćwiczeń, zeszyt przedmiotowy) raz w ciągu semestru Pierwsze nieprzygotowanie oznaczone jest symbolem np. ; każde następne odnotowane jest minusami trzeci minus to ocena niedostateczna. Nieprzygotowanie nie dotyczy zapowiedzianych kartkówek i lekcji powtórzeniowych. Brak przygotowania do zajęć uczeń zgłasza nauczycielowi przed lekcją. W przypadku nie odrobienia pracy domowej uczeń ma obowiązek odrobić ją na następną lekcję i zgłosić nauczycielowi. Sposoby informowania uczniów. 2

Na pierwszej godzinie lekcyjnej uczniowie są zapoznawani z PSO. Wymagania na poszczególne oceny są udostępniane wszystkim uczniom. Wszystkie oceny oparte o opracowane kryteria są jawne zarówno dla ucznia jak i jego rodziców. Zasady poprawiania ocen Poprawa sprawdzianów jest dobrowolna, uczeń może poprawić pracę pisemną w ciągu roku, bez względu na ocenę jaką otrzymał. Przy poprawianiu sprawdzianów kryteria ocen nie zmieniają się. Otrzymana przy poprawie ocena wpisana jest do dziennika. Jeżeli z pracy klasowej uczeń uzyska ocenę niedostateczną, to ma obowiązek zaliczyć daną partię materiału w formie pisemnej w terminie ustalonym z nauczycielem poza lekcjami. Uczeń poprawia ocenę tylko raz w ciągu dwóch tygodni. Oceny z kartkówek, prac domowych i odpowiedzi nie można poprawiać. Uzasadnienie: uczeń powinien pracować systematycznie. Sprawdziany zawierają materiał programowy sprawdzony podczas kartkówek, prac domowych i odpowiedzi poprawa pracy klasowej świadczy o opanowaniu materiału z działu. Uczeń może ubiegać się o ocenę o jeden wyższą niż przewidywana ocena śródroczna lub roczna. Ocena zostaje podwyższona, jeżeli uczeń napisze pracę klasową obejmującą wiadomości z całego półrocza na ocenę co najmniej taką, o jaką się ubiega. Nie ocenia się ucznia znajdującego się w trudnej sytuacji losowej. Nie ocenia się ucznia w pierwszym dniu po dłuższej usprawiedliwionej nieobecności w szkole. Sposób ustalenia oceny śródrocznej i rocznej 1) Przy ustaleniu oceny śródrocznej i rocznej nauczyciel bierze pod uwagę stopnie ucznia z poszczególnych obszarów aktywności według następującej kolejności i wagi: sprawdziany, prace klasowe- waga 3 kartkówki, odpowiedź ustna - waga 2 prace domowe, zaangażowanie i aktywność na lekcji i poza nią, praca w grupie, prace dodatkowe, - waga 1 Średnia ważona, obliczana wg poniższego wzoru, jest oceną wyjściową do wystawienia oceny śródrocznej. W = Średnia ważona Ocena 1,6 <W 2,6 dopuszczający 2,6 <W 3,6 dostateczny 3,6 <W 4,6 dobry 4,6 <W 5,6 bardzo dobry W >5,6 celujący 2) Ocena roczna wyliczana jest jako średnia ważona ocen wynikających z klasyfikacji po I i II półroczu zaokrągloną do liczby całkowitej. Ustalenia organizacyjne 3

Prowadzenie zeszytu przedmiotowego jest obowiązkowe, natomiast sposób prowadzenia notatek jest indywidualną sprawą ucznia. Notatki z każdej lekcji są obowiązkowe. Zabrania się korzystania z telefonu komórkowego na lekcji. Na sprawdzianach i kartkówkach można korzystać z kalkulatora, nie może to być kalkulator w telefonie komórkowym i nie może korzystać dwóch lub więcej uczniów z jednego kalkulatora. Wymagania ogólne na poszczególne oceny: 1. Ocenę niedostateczną otrzymuje uczeń, który: Nie opanował tych wiadomości i umiejętności, które są konieczne do dalszego kształcenia, Nie potrafi rozwiązać zadań teoretycznych lub praktycznych o elementarnym stopniu trudności, nawet z pomocą nauczyciela, Nie zna podstawowych praw, pojęć i wielkości fizycznych, Nie sprostał wymaganiom koniecznym (przedstawionym szczegółowo do każdego działu), 2. Ocenę dopuszczającą otrzymuje uczeń, który: Ma braki w wiadomościach i umiejętnościach określonych programem, a braki te nie przekreślają możliwości dalszego kształcenia, Zna podstawowe prawa i wielkości fizyczne, Potrafi z pomocą nauczyciela wykonać proste doświadczenie fizyczne, Sprostał wymaganiom koniecznym (przedstawionym szczegółowo do każdego działu), 3. Ocenę dostateczną otrzymuje uczeń, który: Opanował w podstawowym zakresie wiadomości i umiejętności określone programem, Potrafi zastosować wiadomości do rozwiązywania z pomocą nauczyciela, Potrafi wykonać proste doświadczenie fizyczne z pomocą nauczyciela, Zna podstawowe wzory i jednostki wielkości fizycznych, Sprostał wymaganiom koniecznym, podstawowym(przedstawionym szczegółowo do każdego działu), 4. Ocenę dobrą otrzymuje uczeń, który: Opanował w dużym zakresie wiadomości określone programem nauczania, Poprawnie stosuje wiadomości do rozwiązywania typowych zadań lub problemów, Potrafi wykonać zaplanowane doświadczenie z fizyki, rozwiązać proste zadanie lub problem, Sprostał wymaganiom koniecznym, podstawowym, rozszerzającym (przedstawionym szczegółowo do każdego działu), 5. Ocenę bardzo dobrą otrzymuje uczeń, który: W pełnym zakresie opanował wiadomości i umiejętności programowe, Zdobytą wiedzę potrafi zastosować w nowych sytuacjach, Jest samodzielny- korzysta z różnych źródeł wiedzy, Potrafi zaplanować i przeprowadzić doświadczenia fizyczne, Rozwiązuje samodzielnie zadania rachunkowe i problemowe, Sprostał wymaganiom koniecznym, podstawowym, rozszerzającym i dopełniającym (przedstawionym szczegółowo do każdego działu), 6. Ocenę celującą otrzymuje uczeń, który: Potrafi stosować wiadomości w sytuacjach nietypowych (problemowych), Umie formułować problemy i dokonuje analizy lub syntezy nowych zjawisk, Umie rozwiązywać problemy w sposób nietypowy, Sprostał wymaganiom koniecznym, podstawowym, rozszerzającym i dopełniającym (przedstawionym szczegółowo do każdego działu), 4

Treści nauczania wymagania szczegółowe I. Wymagania przekrojowe. Uczeń: 1) wyodrębnia z tekstów, tabel, diagramów lub wykresów, rysunków schematycznych lub blokowych informacje kluczowe dla opisywanego zjawiska bądź problemu; ilustruje je w różnych postaciach; 2) wyodrębnia zjawisko z kontekstu, nazywa je oraz wskazuje czynniki istotne i nieistotne dla jego przebiegu; 3) rozróżnia pojęcia: obserwacja, pomiar, doświadczenie; przeprowadza wybrane obserwacje, pomiary i doświadczenia, korzystając z ich opisów; 4) opisuje przebieg doświadczenia lub pokazu; wyróżnia kluczowe kroki i sposób postępowania oraz wskazuje rolę użytych przyrządów; 5) posługuje się pojęciem niepewności pomiarowej; zapisuje wynik pomiaru wraz z jego jednostką oraz z uwzględnieniem informacji o niepewności; 6) przeprowadza obliczenia i zapisuje wynik zgodnie z zasadami zaokrąglania oraz zachowaniem liczby cyfr znaczących wynikającej z dokładności pomiaru lub z danych; 7) przelicza wielokrotności i podwielokrotności (mikro-, mili-, centy-, hekto-, kilo-, mega-); 8) rozpoznaje zależność rosnącą bądź malejącą na podstawie danych z tabeli lub na podstawie wykresu; rozpoznaje proporcjonalność prostą na podstawie wykresu; 9) przestrzega zasad bezpieczeństwa podczas wykonywania obserwacji, pomiarów i doświadczeń. II. Ruch i siły. Uczeń: 1) opisuje i wskazuje przykłady względności ruchu; 2) wyróżnia pojęcia tor i droga; 3) przelicza jednostki czasu (sekunda, minuta, godzina); 4) posługuje się pojęciem prędkości do opisu ruchu prostoliniowego; oblicza jej wartość i przelicza jej jednostki; stosuje do obliczeń związek prędkości z drogą i czasem, w którym została przebyta; 5) nazywa ruchem jednostajnym ruch, w którym droga przebyta w jednostkowych przedziałach czasu jest stała; 6) wyznacza wartość prędkości i drogę z wykresów zależności prędkości i drogi od czasu dla ruchu prostoliniowego odcinkami jednostajnego oraz rysuje te wykresy na podstawie podanych informacji; 7) nazywa ruchem jednostajnie przyspieszonym ruch, w którym wartość prędkości rośnie w jednostkowych przedziałach czasu o tę samą wartość, a ruchem jednostajnie opóźnionym ruch, w którym wartość prędkości maleje w jednostkowych przedziałach czasu o tę samą wartość; 8) posługuje się pojęciem przyspieszenia do opisu ruchu prostoliniowego jednostajnie przyspieszonego i jednostajnie opóźnionego; wyznacza wartość przyspieszenia wraz z jednostką; stosuje do obliczeń związek przyspieszenia ze zmianą prędkości i czasem, w którym ta zmiana nastąpiła ( = a t); 9) wyznacza zmianę prędkości i przyspieszenie z wykresów zależności prędkości od czasu dla ruchu prostoliniowego jednostajnie zmiennego (przyspieszonego lub opóźnionego); 10) stosuje pojęcie siły jako działania skierowanego (wektor); wskazuje wartość, kierunek i zwrot wektora siły; posługuje się jednostką siły; 11) rozpoznaje i nazywa siły, podaje ich przykłady w różnych sytuacjach praktycznych (siły: ciężkości, nacisku, sprężystości, oporów ruchu); 12) wyznacza i rysuje siłę wypadkową dla sił o jednakowych kierunkach; opisuje i rysuje siły, które się równoważą; 13) opisuje wzajemne oddziaływanie ciał, posługując się trzecią zasadą dynamiki; 14) analizuje zachowanie się ciał na podstawie pierwszej zasady dynamiki; 15) posługuje się pojęciem masy jako miary bezwładności ciał; analizuje zachowanie się ciał na podstawie drugiej zasady dynamiki i stosuje do obliczeń związek między siłą i masą a przyspieszeniem; 5

16) opisuje spadek swobodny jako przykład ruchu jednostajnie przyspieszonego; 17) posługuje się pojęciem siły ciężkości; stosuje do obliczeń związek między siłą, masą i przyspieszeniem grawitacyjnym; 18) doświadczalnie: a) ilustruje: I zasadę dynamiki, II zasadę dynamiki, III zasadę dynamiki, b) wyznacza prędkość z pomiaru czasu i drogi z użyciem przyrządów analogowych lub cyfrowych bądź oprogramowania do pomiarów na obrazach wideo, c) wyznacza wartość siły za pomocą siłomierza albo wagi analogowej lub cyfrowej. III. Energia. Uczeń: 1) posługuje się pojęciem pracy mechanicznej wraz z jej jednostką; stosuje do obliczeń związek pracy z siłą i drogą, na jakiej została wykonana; 2) posługuje się pojęciem mocy wraz z jej jednostką; stosuje do obliczeń związek mocy z pracą i czasem, w którym została wykonana; 3) posługuje się pojęciem energii kinetycznej, potencjalnej grawitacji i potencjalnej sprężystości; opisuje wykonaną pracę jako zmianę energii; 4) wyznacza zmianę energii potencjalnej grawitacji oraz energii kinetycznej; 5) wykorzystuje zasadę zachowania energii do opisu zjawisk oraz zasadę zachowania energii mechanicznej do obliczeń. IV. Zjawiska cieplne. Uczeń: 1) posługuje się pojęciem temperatury; rozpoznaje, że ciała o równej temperaturze pozostają w stanie równowagi termicznej; 2) posługuje się skalami temperatur (Celsjusza, Kelvina, Fahrenheita); przelicza temperaturę w skali Celsjusza na temperaturę w skali Kelvina i odwrotnie; 3) wskazuje, że nie następuje przekazywanie energii w postaci ciepła (wymiana ciepła) między ciałami o tej samej temperaturze; 4) wskazuje, że energię układu (energię wewnętrzną) można zmienić, wykonując nad nim pracę lub przekazując energię w postaci ciepła; 5) analizuje jakościowo związek między temperaturą a średnią energią kinetyczną (ruchu chaotycznego) cząsteczek; 6) posługuje się pojęciem ciepła właściwego wraz z jego jednostką; 7) opisuje zjawisko przewodnictwa cieplnego; rozróżnia materiały o różnym przewodnictwie; opisuje rolę izolacji cieplnej; 8) opisuje ruch gazów i cieczy w zjawisku konwekcji; 9) rozróżnia i nazywa zmiany stanów skupienia; analizuje zjawiska topnienia, krzepnięcia, wrzenia, skraplania, sublimacji i resublimacji jako procesy, w których dostarczenie energii w postaci ciepła nie powoduje zmiany temperatury; 10) doświadczalnie: a) demonstruje zjawiska topnienia, wrzenia, skraplania, b) bada zjawisko przewodnictwa cieplnego i określa, który z badanych materiałów jest lepszym przewodnikiem ciepła, c) wyznacza ciepło właściwe wody z użyciem czajnika elektrycznego lub grzałki o znanej mocy, termometru, cylindra miarowego lub wagi. V. Właściwości materii. Uczeń: 1) posługuje się pojęciami masy i gęstości oraz ich jednostkami; analizuje różnice gęstości substancji w różnych stanach skupienia wynikające z budowy mikroskopowej ciał stałych, cieczy i gazów; 6

2) stosuje do obliczeń związek gęstości z masą i objętością; 3) posługuje się pojęciem parcia (nacisku) oraz pojęciem ciśnienia w cieczach i gazach wraz z jego jednostką; stosuje do obliczeń związek między parciem a ciśnieniem; 4) posługuje się pojęciem ciśnienia atmosferycznego; 5) posługuje się prawem Pascala, zgodnie z którym zwiększenie ciśnienia zewnętrznego powoduje jednakowy przyrost ciśnienia w całej objętości cieczy lub gazu; 6) stosuje do obliczeń związek między ciśnieniem hydrostatycznym a wysokością słupa cieczy i jej gęstością; 7) analizuje siły działające na ciała zanurzone w cieczach lub gazach, posługując się pojęciem siły wyporu i prawem Archimedesa; 8) opisuje zjawisko napięcia powierzchniowego; ilustruje istnienie sił spójności i w tym kontekście tłumaczy formowanie się kropli; 9) doświadczalnie: a) demonstruje istnienie ciśnienia atmosferycznego; demonstruje zjawiska konwekcji i napięcia powierzchniowego, b) demonstruje prawo Pascala oraz zależność ciśnienia hydrostatycznego od wysokości słupa cieczy, c) demonstruje prawo Archimedesa i na tej podstawie analizuje pływanie ciał; wyznacza gęstość cieczy lub ciał stałych, d) wyznacza gęstość substancji, z jakiej wykonany jest przedmiot o kształcie regularnym za pomocą wagi i przymiaru lub o nieregularnym kształcie za pomocą wagi, cieczy i cylindra miarowego. VI. Elektryczność. Uczeń: 1) opisuje sposoby elektryzowania ciał przez potarcie i dotyk; wskazuje, że zjawiska te polegają na przemieszczaniu elektronów; 2) opisuje jakościowo oddziaływanie ładunków jednoimiennych i różnoimiennych; 3) rozróżnia przewodniki od izolatorów oraz wskazuje ich przykłady; 4) opisuje przemieszczenie ładunków w przewodnikach pod wpływem oddziaływania ze strony ładunku zewnętrznego (indukcja elektrostatyczna); 5) opisuje budowę oraz zasadę działania elektroskopu; 6) posługuje się pojęciem ładunku elektrycznego jako wielokrotności ładunku elementarnego; stosuje jednostkę ładunku; 7) opisuje przepływ prądu w obwodach jako ruch elektronów swobodnych albo jonów w przewodnikach; 8) posługuje się pojęciem natężenia prądu wraz z jego jednostką; stosuje do obliczeń związek między natężeniem prądu a ładunkiem i czasem jego przepływu przez przekrój poprzeczny przewodnika; 9) posługuje się pojęciem napięcia elektrycznego jako wielkości określającej ilość energii potrzebnej do przeniesienia jednostkowego ładunku w obwodzie; stosuje jednostkę napięcia; 10) posługuje się pojęciem pracy i mocy prądu elektrycznego wraz z ich jednostkami; stosuje do obliczeń związki między tymi wielkościami; przelicza energię elektryczną wyrażoną w kilowatogodzinach na dżule i odwrotnie; 11) wyróżnia formy energii, na jakie jest zamieniana energia elektryczna; wskazuje źródła energii elektrycznej i odbiorniki; 12) posługuje się pojęciem oporu elektrycznego jako własnością przewodnika; stosuje do obliczeń związek między napięciem a natężeniem prądu i oporem; posługuje się jednostką oporu; 13) rysuje schematy obwodów elektrycznych składających się z jednego źródła energii, jednego odbiornika, mierników i wyłączników; posługuje się symbolami graficznymi tych elementów; 14) opisuje rolę izolacji i bezpieczników przeciążeniowych w domowej sieci elektrycznej oraz warunki bezpiecznego korzystania z energii elektrycznej; 15) wskazuje skutki przerwania dostaw energii elektrycznej do urządzeń o kluczowym znaczeniu; 7

16) doświadczalnie: a) demonstruje zjawiska elektryzowania przez potarcie lub dotyk, b) demonstruje wzajemne oddziaływanie ciał naelektryzowanych, c) rozróżnia przewodniki od izolatorów oraz wskazuje ich przykłady, d) łączy według podanego schematu obwód elektryczny składający się ze źródła (akumulatora, zasilacza), odbiornika (żarówki, brzęczyka, silnika, diody, grzejnika, opornika), wyłączników, woltomierzy, amperomierzy; odczytuje wskazania mierników, e) wyznacza opór przewodnika przez pomiary napięcia na jego końcach oraz natężenia prądu przez niego płynącego. VII. Magnetyzm. Uczeń: 1) nazywa bieguny magnesów stałych i opisuje oddziaływanie między nimi; 2) opisuje zachowanie się igły magnetycznej w obecności magnesu oraz zasadę działania kompasu; posługuje się pojęciem biegunów magnetycznych Ziemi; 3) opisuje na przykładzie żelaza oddziaływanie magnesów na materiały magnetyczne i wymienia przykłady wykorzystania tego oddziaływania; 4) opisuje zachowanie się igły magnetycznej w otoczeniu prostoliniowego przewodnika z prądem; 5) opisuje budowę i działanie elektromagnesu; opisuje wzajemne oddziaływanie elektromagnesów i magnesów; wymienia przykłady zastosowania elektromagnesów; 6) wskazuje oddziaływanie magnetyczne jako podstawę działania silników elektrycznych; 7) doświadczalnie: a) demonstruje zachowanie się igły magnetycznej w obecności magnesu, b) demonstruje zjawisko oddziaływania przewodnika z prądem na igłę magnetyczną. VIII. Ruch drgający i fale. Uczeń: 1) opisuje ruch okresowy wahadła; posługuje się pojęciami amplitudy, okresu i częstotliwości do opisu ruchu okresowego wraz z ich jednostkami; 2) opisuje ruch drgający (drgania) ciała pod wpływem siły sprężystości oraz analizuje jakościowo przemiany energii kinetycznej i energii potencjalnej sprężystości w tym ruchu; wskazuje położenie równowagi; 3) wyznacza amplitudę i okres drgań na podstawie przedstawionego wykresu zależności położenia od czasu; 4) opisuje rozchodzenie się fali mechanicznej jako proces przekazywania energii bez przenoszenia materii; posługuje się pojęciem prędkości rozchodzenia się fali; 5) posługuje się pojęciami amplitudy, okresu, częstotliwości i długości fali do opisu fal oraz stosuje do obliczeń związki między tymi wielkościami wraz z ich jednostkami; 6) opisuje mechanizm powstawania i rozchodzenia się fal dźwiękowych w powietrzu; podaje przykłady źródeł dźwięku; 7) opisuje jakościowo związek między wysokością dźwięku a częstotliwością fali oraz związek między natężeniem dźwięku (głośnością) a energią fali i amplitudą fali; 8) rozróżnia dźwięki słyszalne, ultradźwięki i infradźwięki; wymienia przykłady ich źródeł i zastosowań; 9) doświadczalnie: a) wyznacza okres i częstotliwość w ruchu okresowym, b) demonstruje dźwięki o różnych częstotliwościach z wykorzystaniem drgającego przedmiotu lub instrumentu muzycznego, c) obserwuje oscylogramy dźwięków z wykorzystaniem różnych technik. IX. Optyka. Uczeń: 8

1) ilustruje prostoliniowe rozchodzenie się światła w ośrodku jednorodnym; wyjaśnia powstawanie cienia i półcienia; 2) opisuje zjawisko odbicia od powierzchni płaskiej i od powierzchni sferycznej; 3) opisuje zjawisko rozproszenia światła przy odbiciu od powierzchni chropowatej; 4) analizuje bieg promieni wychodzących z punktu w różnych kierunkach, a następnie odbitych od zwierciadła płaskiego i od zwierciadeł sferycznych; opisuje skupianie promieni w zwierciadle wklęsłym oraz bieg promieni odbitych od zwierciadła wypukłego; posługuje się pojęciami ogniska i ogniskowej; 5) konstruuje bieg promieni ilustrujący powstawanie obrazów pozornych wytwarzanych przez zwierciadło płaskie oraz powstawanie obrazów rzeczywistych i pozornych wytwarzanych przez zwierciadła sferyczne, znając położenie ogniska; 6) opisuje jakościowo zjawisko załamania światła na granicy dwóch ośrodków różniących się prędkością rozchodzenia się światła; wskazuje kierunek załamania; 7) opisuje bieg promieni równoległych do osi optycznej przechodzących przez soczewkę skupiającą i rozpraszającą, posługując się pojęciami ogniska i ogniskowej; 8) rysuje konstrukcyjnie obrazy wytworzone przez soczewki; rozróżnia obrazy rzeczywiste, pozorne, proste, odwrócone; porównuje wielkość przedmiotu i obrazu; 9) posługuje się pojęciem krótkowzroczności i dalekowzroczności oraz opisuje rolę soczewek w korygowaniu tych wad wzroku; 10) opisuje światło białe jako mieszaninę barw i ilustruje to rozszczepieniem światła w pryzmacie; wymienia inne przykłady rozszczepienia światła; 11) opisuje światło lasera jako jednobarwne i ilustruje to brakiem rozszczepienia w pryzmacie; 12) wymienia rodzaje fal elektromagnetycznych: radiowe, mikrofale, promieniowanie podczerwone, światło widzialne, promieniowanie nadfioletowe, rentgenowskie i gamma; wskazuje przykłady ich zastosowania; 13) wymienia cechy wspólne i różnice w rozchodzeniu się fal mechanicznych i elektromagnetycznych; 14) doświadczalnie: a) demonstruje zjawisko prostoliniowego rozchodzenia się światła, zjawisko załamania światła na granicy ośrodków, powstawanie obrazów za pomocą zwierciadeł płaskich, sferycznych i soczewek, b) o trzymuje za pomocą soczewki skupiającej ostre obrazy przedmiotu na ekranie, c) demonstruje rozszczepienie światła w pryzmacie. Opracowanie: Jolanta Trocka 9