WODNE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE

Transkrypt

1 WODNE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE ODDZIAŁ ŚRODOWISKOWY W ROGOŹNIE tel. Prezes: , V-ce Prezes: , sekretarz: , wopr@lokalni.pl adres do koresp. Prezes Zdzisław Jarocki oś. Przemysława 14/ Rogoźno konto: BS w Czarnkowie O/Rogoźno, nr ; NIP REGON KRS Rogoźno, dnia r. Szanowni Państwo!! PRZEMÓWIENIE Niesienie pomocy ludziom w nagłych wypadkach zagrożenia życia stosowane było od najdawniejszych czasów. Pierwsze wzmianki w piśmiennictwie o ratowaniu tonących znajdujemy w Biblii, w której opisano jak prorok Eliasz w Sarepcie koło Sydonu uratował dziecko stosując powszechnie dziś znaną metodą usta-usta, zwaną później metodą Eliasza. W starożytności rozwinięto sztukę pływania i ratowania tonących. Koniec epoki starożytnej wiąże się jednak z upadkiem kultury fizycznej i przynosi zanik pływania jako umiejętności użytkowej. Większe zainteresowanie nauką pływania i zarazem ratownictwa następuje w epoce Odrodzenia a zwłaszcza w XV wieku, czego najlepszym dowodem jest powstanie w Europie wielu towarzystw ratowania tonących. Pierwszym towarzystwem była organizacja powstała w Amsterdamie w 1767 roku. Historia ratownictwa wodnego w Polsce ma również swoje tradycje. Już w 1604 roku, z fundacji Hieronima Gustomskiego powstał w Sandomierzu nad Wisłą klasztor i szpital, którego zakonnicy mieli za zadanie niesienie pomocy ofiarom Wisły." W 1775 roku z inicjatywy księcia Adama Czartoryskiego ogłoszono w Polsce drukiem pierwszą książkę z zakresu ratownictwa, poprzedzającą ukazanie się kolejnych wydawnictw na ten temat. Rys historyczny w Polsce. Ratownictwo w naszym mieście jest nierozerwalnie związane z ratownictwem w Wielkopolsce i nie sposób zapomnieć o tradycjach sięgających prawie stu lat wstecz, czyli momentu założenia w 1898 roku w Kaliszu pierwszego na ziemiach polskich Towarzystwa Ratowania Tonących, będącego zapewne prekursorem obecnego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Natomiast Początki zorganizowanego działania ratownictwa w Polsce wiążą się ściśle z powstaniem i rozwojem pływania. W 1922 roku powstaje Polski Związek Pływacki, który na posiedzeniu Zarządu w dniu 20 kwietnia 1925 roku postanowił powołać Komisję Do Spraw Ratownictwa przy Polskim Związku Pływackim oraz ogłosić dzień 29 czerwca Dniem Ratownika. Także w okresie powojennym ratownictwo wodne było jedną z form działania Polskiego Związku Pływackiego. Należy tu podkreślić niewątpliwe zasługi tego

2 związku i jego działaczy dla rozwoju idei ratowania tonących. Niemniej jednak zajmowanie się sprawami ratownictwa powodowało odciąganie działaczy i trenerów Polskiego Związku Pływackiego od ich właściwej działalności - rozwijania sportu pływackiego - a z kolei zajmowanie się sportem wyczynowym wpływało hamująco na rozwój ratownictwa. W roku 1959 wprowadzono też stopnie, ratowników oraz instruktora ratownictwa a także pierwsze jednolite programy szkoleniowe. Duże zapotrzebowanie społeczne na kąpieliska i kompleksy wód otwartych a co za tym idzie - wiążące się z tym faktem liczne wypadki utonięć, skłoniły przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki do wydania w dniu 11 kwietnia 1962 roku zarządzenia nr 74 o powołaniu Komisji Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego Ogólnopolskiego Komitetu Upowszechniania Pływania. W oparciu o powyższe zarządzenie wydano Tymczasowy Regulamin, będący podstawą działania Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Przed Wodnym Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym staje zadanie organizowania społecznych drużyn ratowników i przygotowanie się do przejęcia całokształtu spraw związanych z ratownictwem w Polsce. Historia WOPR Rogoźno. W oparciu o zarządzenie z dnia 11 kwietnia 1962 roku nr 74 o powołaniu Komisji Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego Ogólnopolskiego Komitetu Upowszechniania Pływania, w Rogoźnie z inicjatywy trzech kolegów: Mariana Góralewskiego, Zdzisława Jarockiego i Andrzeja Lawana powstała w dniu 18 czerwca 1966 roku pierwsza WOPR. Rozpoczęła swoją działalność jako drużyna podległa Oddziałowi Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Obornikach, działająca na akwenach jezior Rogozińskiego (36 hektarów powierzchni) i Budziszewskiego (48 hektarów powierzchni). W 1970 roku Drużyna Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie otrzymała w dowód uznania od Zarządu Wojewódzkiego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Poznaniu pierwszą łódź motorową typu "Alga" z silnikiem AS-350, natomiast w 1971 roku łódź wiosłową typu "Wanda" z silnikiem przyczepnym typu DE-6. W miarę rozrastania się organizacji przybywało również sprzętu - wkrótce na stanie jej znalazły się dwie łodzie wiosłowe typu "Wanda". Staraniem działaczy Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie organizowano kolejne kursy na stopnie ratownicze. W 1976 roku, w wyniku nowego podziału administracyjnego kraju, drużyna Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie przeszła bezpośrednio pod Zarząd Wojewódzki Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Pile z siedzibą w Chodzieży. Posiadała już wówczas pięćdziesięciu czterech członków i decyzją ogółu postanowiono utworzyć w Rogoźnie Oddział Wojewódzki Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, którego pierwszym prezesem został kolega Zbigniew Geisler i funkcję tę sprawował aż do maja 1991 roku, do momentu Zjazdu Oddziału i wyboru nowych władz.

3 Pierwsza siedziba rogozińskiego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego była zlokalizowana w Szkole Podstawowej nr 2. Następnym krokiem w rozwoju było przeniesienie siedziby do budynku byłej "rybakówki", a ukoronowaniem starań o nową siedzibę stało się przekazanie na czas nieokreślony przez dyrekcję,,agromet-rofama" hangaru na terenie ośrodka wypoczynkowego tej firmy nad jeziorem Rogozińskim z pomieszczeniami umożliwiającymi magazynowanie sprzętu na okres zimowy oraz prowadzenie działalności szkoleniowo-oświatowej w sezonie letnim. Na okres ten przypada największy rozkwit Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie. W tym czasie organizacja liczy około stu członków i decyzją zarządu wojewódzkiego w ciągu roku powołany zostaje oddział. Liczy on sześć drużyn, na czele których jako kierownicy stają wyróżniający się ratownicy. Oddział posiada wówczas pięć łodzi motorowych i cztery wiosłowe z kompletnym wyposażeniem ratunkowym. Działalność oddziału związana jest przede wszystkim z jeziorami Rogozińskim i Budziszewskim. Praca społeczna sprawia, że Oddział Miejski Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie staje się jednym z lepiej działających oddziałów w ówczesnym województwie pilskim i nie tylko. Niestety, sytuacja jaka zaistniała na początku lat dziewięćdziesiątych spowodowała rozpad Oddziału. Brak funduszy i przerost ambicji niektórych członków kierownictwa Oddziału stały się przyczyną jego rozwiązania. Wielu zasłużonych kolegów opuściło szeregi ratowników. W 1991 roku ze stuosobowego oddziału zostało zaledwie dwudziestu sześciu członków. Stworzone zostały wówczas dwie drużyny, które ogromnym wysiłkiem, na okrojonym sprzęcie, wykonywały swoją statutowa działalność, uhonorowaną w dniu 29 sierpnia 1992r. medalem Zasłużeni dla miasta Rogoźna" i wpisem do księgi pamiątkowej. Brak zrozumienia i pewnego rodzaju niechęć, jaką przejawiały wobec Oddziału władze, omal nie doprowadziły do likwidacji Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie. Jednakże upór i determinacja jaką przejawiali najbardziej gorliwi członkowie, pozwoliły przetrwać te trudne chwile. Sprawa dopływu młodzieży do Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego została rozwiązana. W efekcie szeregi organizacji zasiliło dwudziestu trzech młodych ludzi w wieku od czternastu do dziewiętnastu lat. W 1998 r. z okazji stulecia ratownictwa w Polsce przyjęto na kursy ratownicze stu młodych ludzi. Około siedemdziesięcioro z nich ukończyło te kursy pomyślnie. Oddział Środowiskowy Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie został reaktywowany po wielu latach - powstał 14 stycznia 2000 r. na bazie dotychczas działających drużyn. Zmiany personalne zaszłe w wyniku wyborów gminnych dały nadzieję na przyszłość. Zgodnie z oczekiwaniami działalność Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie została doceniona. Wsparcie finansowe Urzędu Miejskiego i sponsorów zapewniło pewną stabilizację podejmowanych przez nie działań. W styczniu 2002 r. nowy Zarząd Oddziału Środowiskowego Wodnego Ochotniczego

4 Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie złożył do Sądu Rejonowego w Poznaniu, Wydział XXII Krajowego Rejestru Sądowego, wniosek o zarejestrowanie w Krajowym Rejestrze Stowarzyszeń. Postanowieniem tego Sądu z dnia 27 marca 2002 r. Oddział Środowiskowy Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie został wpisany do Krajowego Rejestru Stowarzyszeń i Innych Organizacji Społecznych pod numer Został również zatwierdzony statut w oparciu o który oddział prowadzi swą działalność. W dniu 1 czerwca 2002 roku na uroczystym otwarciu sezonu ratownictwa wodnego podpisano porozumienie z Państwową Strażą Pożarną w Obornikach o przystąpieniu do Powiatowego Centrum Ratownictwa Medycznego, które umożliwia szersze i skuteczniejsze reagowanie w przypadkach zagrożenia na wodzie. Pływając patrolowo ratownicy Oddziału Środowiskowego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie niejednokrotnie udzielali doraźnej pomocy osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie na wodzie. Z satysfakcją należy stwierdzić, że od szeregu lat na jeziorze Rogozińskim w sezonie letnim nie było utonięć. Udział w tym osiągnięciu z pewnością mają młodszy ratownik Oddziału Środowiskowego WOPR w Rogoźnie Tomasz Jarocki, który w 2004 r. pełniąc społeczny dyżur na plaży miejskiej uratował topiącą się 13-letnią dziewczynkę, a także młodsza ratowniczka tego Oddziału Izabela Chmielewska, która w 2005 r. uratowała chłopca - przyholowała go do brzegu i sprawnie przeprowadziła resuscytację krążeniowo - oddechową ocalając mu życie. Za swoją postawę godną naśladowania, mimo krótkiego stażu w WOPR obaj ratownicy odznaczeni zostali srebrną odznaka za zasługi dla WOPR województwa wielkopolskiego. Co roku Oddział Środowiskowy WOPR w Rogoźnie organizuje spływy kajakowe rzeką Wełną dla swych członków i sympatyków a także wyjazdy szkoleniowe nad pobliskie jeziora celem ugruntowania wiadomości ratowniczych. Zabezpiecza też regaty żeglarskie klubu KOTWICA oraz UKS DWÓJKA, organizuje pokazy ratownictwa na pływa1ni w Obornikach i uczestniczy w pokazach w Złotowie podczas Euro-Eco Meetingu. Prócz sezonowej pracy na kapielisku miejskim w Rogoźnie i plaży w Nienawiszczu, organizacja nasz prowadzi całoroczną działalność ratowniczą zapewniając obsługę ratowników na pływalni w Obornikach, dając tym samym zatrudnienie wielu ratownikom z Rogoźna i Obornik. Tylko w roku 2005 członkowie Oddziału Środowiskowego WOPR w Rogoźnie przepracowali społecznie 6240 godzin, kolejny raz zorganizowano kursy na stopnie ratownicze, w których uczestniczyło łącznie 26 osób: - zorganizowano kurs na stopień młodszego ratownika WOPR, w którym uczestniczyło i ukończyło 9 osób - zorganizowano kurs na stopień ratownika WOPR w którym swe kwalifikacje podnosiło i ukończyło 7 osób - zorganizowano kurs szkoleniowy na stopień sternika motorowodnego, który ukończyło 6 osób - zorganizowano kurs szkoleniowy na stopień starszego sternika motorowodnego,

5 który ukończyło 4 osoby Na dzień dzisiejszy Oddział liczy 80 członków, w tym 50 z uprawnieniami ratownikami i patentami: żeglarza jachtowego, sternika motorowodnego, kilku płetwonurków. Posiadamy na stanie 3 łodzie wiosłowe typu Mazurek, jedną łódź wiosłową typu Cyranka i Perkoz oraz cztery łodzie motorowe: dwie typu Cameo z silnikiem zaburtowym, jedną typu Malibu z silnikiem stacjonarnym i motorówkę Deyzi z silnikiem stacjonarnym Merkury Od czterech lat prowadzimy ciągłą modernizację sprzętu oraz kompleksowe prace remontowe naszej stanicy. Wkład własnej pracy członków i wsparcie ze strony sponsorów pozwoliło nam w okresie trzech minionych lat wykonać prace remontowe na dziesiątki tysięcy złotych. Profilaktyka i działalność wychowawcza, upowszechnianie nauki pływania oraz systematyczne podnoszenie kwalifikacji w zakresie ratownictwa wodnego to trzy główne cele, jakie przyświecają w działaniu naszego Oddziału. Kończąc ten referat, chciałbym serdecznie podziękować wszystkim, którzy byli z nami przez te wszystkie lata w dobrych i złych chwilach. Szczególnie gorąco chciałbym podziękować naszym najbliższym naszym rodzinom, małżonkom i dzieciom za wyrozumiałość, wsparcie i cierpliwość. Ich olbrzymią zasługą jest stworzenie nam możliwości realizacji do końca myśli przewodniej naszych działań: Kto raz ratuje życie ludzkie, ten zawsze odczuwa potrzebę działania i niesienie pomocy innym. Dziękuję serdecznie za uwagę.