Wielki Gatsby 3D Pressbook

Transkrypt

1 Czołówka: Reżyseria: Baz Luhrmann Scenariusz: Baz Luhrmann, Craig Pearce Produkcja: Australia, USA Muzyka: Craig Armstrong Na podstawie powieści: F. Scott Fitzgerald "Wielki Gatsby" Czas trwania: 142 min. Obsada: Leonardo DiCaprio jako Jay Gatsby Leonardo DiCaprio jako Jay Gatsby Tobey Maguire jako Nick Carraway Carey Mulligan jako Daisy Buchanan Joel Edgerton jako Tom Buchanan Isla Fisher jako Myrtle Wilson Jason Clarke jako George Wilson Elizabeth Debicki jako Jordan Baker Jack Thompson jako Dr Walter Perkins Wielki Gatsby 3D Pressbook Opis filmu: Film "Wielki Gatsby" przedstawia losy niedoszłego pisarza, Nicka Carrawaya (Tobey Maguire), który opuszcza Środkowy Zachód i przybywa do Nowego Jorku wiosną 1922 roku, w epoce upadającej moralności, połyskliwego jazzu, królów przemytu alkoholowego i szybujących w górę akcji. Podążając za swoim amerykańskim snem, Nick zamieszkuje w sąsiedztwie tajemniczego, urządzającego liczne przyjęcia milionera, Jaya Gatsby'ego (Leonardo DiCaprio). Nicka pochłania czarujący świat zamożnych ludzi, iluzji, miłości i kłamstw. Obserwując go od środka i z zewnątrz, Nick pisze opowieść o niemożliwej miłości, snach nie na sprzedaż oraz wysokooktanowej tragedii. Stawia przed nami lustro, w którym widzimy odbicie naszej współczesności.

2 O PRODUKCJI: Nowa kinowa adaptacja powieści F. Scotta Fitzgeralda pt. Wielki Gatsby jest dziełem niezwykle pomysłowego scenarzysty, producenta i reżysera Baza Luhrmanna. W adaptacji filmowiec łączy swój charakterystyczny styl tworzenia obrazu i dźwięku oraz sposób budowania opowieści w trzech wymiarach, przedstawiając obraz barwnej epoki jazzu, który jest wierny tekstowi Fitzgeralda, a zarazem aktualny i dzisiaj. W tytułową postać wcielił się Leonardo DiCaprio. Film Wielki Gatsby przedstawia losy niedoszłego pisarza Nicka Carrawaya, który opuszcza Środkowy Zachód i przybywa do Nowego Jorku wiosną 1922 roku, w epoce upadającej moralności, połyskliwego jazzu, królów przemytu alkoholowego i szybujących w górę akcji. Podążając za swoim amerykańskim snem, Nick zamieszkuje w sąsiedztwie tajemniczego, urządzającego liczne przyjęcia milionera Jaya Gatsby ego, po drugiej stronie zatoki, nad którą mieszka jego kuzynka Daisy wraz ze swym żądnym romansów, arystokratycznym mężem Tomem Buchananem. Nicka pochłania czarujący świat niezwykle zamożnych ludzi, ich iluzji, miłości i kłamstw. Obserwując go od środka i z zewnątrz, Nick pisze opowieść o niemożliwej miłości, snach nie na sprzedaż oraz wysokooktanowej tragedii i stawia przed nami lustro, w którym widzimy odbicie naszej współczesności. Nominowany do Oscara DiCaprio (Krwawy diament, Aviator) gra Jaya Gatsby ego, Tobey Maguire wciela się w postać Nicka Carrawaya, Joel Edgerton i nominowana do Oscara Carey Mulligan (Była sobie dziewczyna) występują jako Tom i Daisy Buchananowie, Isla Fisher i Jason Clarke grają Myrtle i George a Wilsonów, a nowa twarz ekranu, Elizabeth Debicki, wciela się w postać Jordan Baker. Legenda hinduskiego kina, Amitabh Bachchan, gra Meyera Wolfsheima. O TWÓRCACH: Baz Luhrmann reżyser Luhrmann odniósł wielki sukces filmem "Roztańczony buntownik", którego był reżyserem i współautorem scenariusza (wraz z Craigiem Pearce). Film zdobył nagrody na festiwalach w Cannes, Sydney, Melbourne, Toronto i Chicago, osiem nagród Australijskiej Akademii Filmowej, trzy nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej oraz nominację do Złotego Globu. Równie wielkim sukcesem była oryginalna ekranizacja "Romeo i Julii" Shakespeare'a, wyróżniona czterema nagrodami Brytyjskiej Akademii Filmowej (w tym za reżyserię i scenariusz adaptowany), dwiema nagrodami na festiwalu w Berlinie (za reżyserię i rolę Leonardo DiCaprio) oraz nominacją do Oscara za scenografię. Baz Luhrmann urodził się Australii, ukończył National Institute of Dramatic Arts (NIDA) w Sydney. W roku 1985 został asystentem Petera Brooka podczas realizacji sławnego spektaklu "Mahabharata". Rok później swą premierę miała oryginalna, trzydziestominutowa sceniczna wersja "Roztańczonego buntownika", która zdobyła dwie nagrody podczas Festiwalu Młodego Teatru w Czechosłowacji. Po ukończeniu NIDA Luhrmann założył niezależną grupe teatralną Six Years Old Company. Wystawiona przez grupę wzbogacona wersja "Roztańczonego buntownika" okazała się wielkim sukcesem. W roku 1990 reżyser wystawił wysoko ocenioną przez krytykę uwspółcześnioną wersję opery Pucciniego "Cyganeria", której akcję przeniósł w lata pięćdziesiąte. Przedstawienie toczyło się na ruchomej scenie, a scenografia, autorstwa

3 Catherine Martin, utrzymana była w monochromatycznej tonacji. Spektakl został zarejestrowany przez stację telewizyjną PBS. Wśród innych realizacji operowych Luhrmanna wyróżnia się "Sen nocy letniej" Benjamina Brittena. Reżyser współpracował także z australijską edycją magazynu "Vogue", organizował kampanię wyborczą posła Paula Keatinga z Partii Pracy, zrealizował teledyski dla Johna Paula Younga ("Love is in the Air", z filmu "Roztańczony buntownik") i Ignatiusa Jonesa ("Beat Me Daddy") oraz film dokumentalny "Kids of the Cross" (współreżyseria i rola aktorska), a także partnerował Judy Davis w głośnym filmie "Winter of Our Dreams" (TVP: "Zima naszej goryczy"). Podbił światową publiczność niekonwencjonalnym musicalem "Moulin Rouge!", za który zebrał wiele nagród filmowych na całym świecie, a już wkrótce na kinowych ekranach zadebiutuje jego najnowszy film, epickie widowisko z Nicole Kidman i Hugh Jackmanem - "Australia". Leonardo DiCaprio Urodził się w Hollywood, w Kalifornii w 1974 roku. Już w szkole podstawowej brał udział w letnich kursach aktorskich. Następnie, podczas pobytu w szkole średniej zagrał w pierwszym prawdziwym przedstawieniu - "Circus Fantasy". W 1988 roku jako czternastolatek Leonardo wystąpił w serii filmów reklamowych i filmów edukacyjnych. Pod koniec tego samego roku zadebiutował w telewizji w remakeu klasycznego filmu dla dzieci "Lassie." W 1990 roku, po występach w emitowanym przez stację NBC serialu dramatycznym "Santa Barbara", został zaangażowany w małej roli w popularnej serii "The Outsider", następnie "Parenthood". W 1991 Leonardo zadebiutował w filmie fabularnym - "Critters 3". W tym samym roku został zaproszony do udziału w sitcomie stacji ABC "Growing Pains". Następnie Michael Caton-Jones zaangażował Leonardo do roli młodego Tobiasa Wolffa w kinowej adaptacji bestsellerowej powieści "Chłopięcy świat", w którym wystąpił u boku Roberta De Niro i Ellen Barkin. W 1993 szwedzki reżyser Lasse Hallstrom zatrudnił Leonardo do roli Arniego w entuzjastycznie przyjętym przez krytykę filmie "Co gryzie Gilberta Grapea?". Jego występ zaowocował nominacją do Oscara dla aktora drugoplanowego. Miał wtedy 19 lat. W 1995 roku zagrał u boku Sharon Stone i Genea Hackmana w reżyserowanym przez Sama Raimiego filmie "Szybcy i martwi" i w tym samym roku jeszcze w filmowej adaptacji autobiograficznych wspomnień Jima Carrolla "Przetrwać w Nowym Jorku". Później zagrał poetę Arthura Rimbauda w reżyserowanej przez Agnieszkę Holland kinowej wersji sztuki Christophera Hamptona "Całkowite zaćmienie". W adaptacji "Romeo i Julii" Williama Shakespeare'a, zrealizowanej przez australijskiego reżysera Baza Luhrmanna wystąpił w roli Romea u boku Claire Danes. W tym samym roku mieliśmy okazję zobaczyć go jako niesfornego syna Meryl Streep w obrazie "Pokój Marvina", w którym występowali także Diane Keaton i Robert De Niro. W 1996 roku zagrał w nagrodzonym kilkoma Oscarami Titanicu" Jamesa Camerona, w którym partnerowała mu Kate Winslet. Następnie pojawił się w "Człowieku w żelaznej masce" z Gerardem Depardieu, Jeremym Ironsem i Johnem Malkovichem. Film okazał się niewypałem, po którym aktor stracił na popularności. W 1999 roku zagrał u Woody ego Allena w "Celebrity", tuż przed tym, jak rozpoczął pracę u Danny ego Boyle'a w kinowej adaptacji bestsellerowej powieści Alexa

4 Garlanda "Niebiańska plaża". Po zakończeniu zdjęć do Gangów Nowego Jorku" w 2002, Leonardo zagrał u Stevena Spielberga w filmie Złap mnie, jeśli potrafisz", w którym partnerował mu Tom Hanks. Rola w filmie "Aviator", gdzie wcielił się w postać Howarda Hughesa, przyniosła mu Złoty Glob dla najlepszego aktora w dramacie oraz nominację do Oscara. RECENZJA: Autor: Marcin Pietrzyk (Marcin_P) 16 maja 2013 W pułapce obsesji "Wielki Gatsby" jest naprawdę wielki. Baz Luhrmann zadbał, żeby film na każdym kroku olśniewał, audiowizualnie obezwładniał. Jednak czy to wystarczy, by naprawdę zachwycić widzów? Mam nadzieję, że nie, bo Luhrmanna stać na więcej. Australijski reżyser nie po raz pierwszy sięga po wielką klasykę literatury. I podobnie jak uczynił to z "Romeo i Julią", tak i tym razem dość swobodnie potraktował proces adaptacji. To nie jest opowieść osadzona w Nowym Jorku lat 20. ubiegłego wieku. A przynajmniej nie w tym "prawdziwym", jaki opisał Fitzgerald. Jego ambicją wydaje się próba uchwycenia zarówno ducha powieściowego oryginału, jak i stylu życia dawnych nowojorczyków, tak by człowiek współczesny czuł się jak u siebie. Stąd wszystko jest stylizacyjnym miszmaszem: kostiumy i samochody z epoki sąsiadują z hiphopową muzyką. Pozorne uwspółcześnienie "Wielkiego Gatsby'ego" jest jednak efektem ubocznym. Tematem przewodnim jest bowiem obsesja. Co ciekawe, Luhrmann wcale nie pokusił się o zaakcentowanie wątku miłosnego. Nie unika go, ale też na każdym kroku stara się zwrócić uwagę na inne elementy całej historii, jak choćby na czas, jego nieuniknione przemijanie i jednoczesną niezmienność. Pozwala to reżyserowi przedefiniować tragedię Gatsby'ego, który staje się jedyną postacią świadomą pułapki, w jakiej znalazł się ród ludzki. Dla Gatsby'ego następstwo czasu nie istnieje. Przeszłość i przyszłość są jednym i tym samym. Jego dramat polega na tym, że choć siebie samego potrafił o tym przekonać, z resztą świata mu już nie wyszło. Luhrmann staje jednak po jego stronie i w odpowiedni sposób skonstruował cały film. Wystarczy szersza perspektywa, byśmy łatwo zauważyli, że nic tak naprawdę się nie zmienia. Nowy Jork z filmu bez problemu można byłoby zastąpić Nowym Jorkiem sprzed niedawnego kryzysu gospodarczego czy też bańki internetowej końca ubiegłego wieku. Tamte dramaty, upojenie łatwym sukcesem oraz nihilizm totalnego materializmu są dokładnie takie same jak obecnie. Dramat człowieka, zdaniem Luhrmanna, polega więc na tym, że nie potrafimy osiągnąć tej perspektywy, pozostajemy niewolnikami przemijania, co powoduje, że nie mamy żadnej możliwości uczyć się na błędach z przeszłości. Niestety sam Luhrmann również wpadł w pułapkę, którą tak pięknie opisuje. "Wielki Gatsby" jest naprawdę niewiarygodnie pięknym widowiskiem. Niektóre sekwencje (np. pierwsza impreza) po prostu oszałamiają. Wielu purystów może kwękać na dobór utworów muzycznych, ale w moich uszach Luhrmann raz jeszcze okazał się zwycięzcą, doskonale wyczuwając siłę tkwiącą w zwyczajnej piosence. Jednak za tym całym widowiskiem kryje się pustka. Aktorzy są kukiełkami odgrywającymi wystylizowane role. Nie ma w nich nic naturalnego, choć większość z nich gra znakomicie, świetnie operując spojrzeniami

5 i mimiką twarzy. Problem w tym, że reżyser traktuje ich jako kolejny element scenografii czy kostiumu. Bowiem w tym filmie liczy się tylko show. I jeśli to Wam wystarcza, to przygotujcie się na całkowity zawrót głowy. Jeśli jednak do kin przywiódł Was raczej tytuł, a nie osoba showmana, jakim bez wątpienia jest Luhrmann, to czujcie się ostrzeżeni. Film nie ma w sobie tej mocy, która uczyniła z "Wielkiego Gatsby'ego" jedno z największych dzieł XX-wiecznej literatury angielskojęzycznej. Na podstawie materiałów z: