Właściwy jest sąd okręgowy, na obszarze właściwości którego znajduje się siedziba wydawcy.

Transkrypt

1 Rejestracja dziennika lub czasopisma. Właściwy jest sąd okręgowy, na obszarze właściwości którego znajduje się siedziba wydawcy. Zawartość wniosku o rejestrację: 1) tytuł dziennika lub czasopisma; 2) wskazanie siedziby i dokładnego adresu redakcji; 3) wskazanie danych osobowych redaktora naczelnego; 4) określenie wydawcy ze wskazaniem jego siedziby i dokładnego adresu; 5) informacje dotyczące częstotliwości ukazywania się dziennika lub czasopisma. Do wniosku o rejestrację czasopisma/dziennika należy dołączyć: 1. Zaświadczenie o prowadzeniu działalności gospodarczej lub odpis z KRS; 2. Pisemne oświadczenie redaktora naczelnego o posiadaniu pełnej zdolności do czynności prawnych, pełni praw publicznych oraz obywatelstwa polskiego, 3. Pisemne oświadczenie redaktora naczelnego w trybie art. 25 ust. 3 ustawy prawo prasowe (brak przeszkód do zajmowania funkcji redaktora naczelnego)

2 4. Pisemne oświadczenie redaktora naczelnego, że nie korzysta z immunitetu procesowego, a przypadku korzystania przez niego z immunitetu procesowego, do wskazania redaktora, który ponosi odpowiedzialność. Koszt wniosku o rejestrację: 40 złotych. Po wydaniu postanowienia w sprawie rejestracji dziennika lub czasopisma, sąd zakłada osobną księgę rejestrową dla każdego dziennika lub czasopisma, w której umieszcza dane określone we wniosku o rejestrację, późniejsze każdorazowe zmiany tych danych, jak wskazanie redaktora odpowiedzialnego. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 stycznia 2013 roku, I ACa 15/ Rejestr czasopism pełni dwie zasadnicze funkcje: - ma na celu ochronę nazw istniejących już tytułów prasowych, a tym samym ochronę prawa wydawcy do nazwy tytułu prasowego, - ma na celu ochronę interesów potencjalnych odbiorców (czytelników), zapobiegając przed wprowadzeniem ich w błąd co do rzeczywistej tożsamości danego pisma. Z tych względów sąd w postępowaniu rejestrowym ma obowiązek badania z urzędu, czy zgłoszony do rejestracji tytuł prasowy odróżnia się dostatecznie od tytułu już istniejącego oraz czy proponowany tytuł nie będzie mylony z istniejącym.

3 2. Na rynku prasowym mogą funkcjonować tytuły podobne, jednakże stopień tego podobieństwa nie może wprowadzać przeciętnego czytelnika w błąd. Z tych względów tytuł prasowy podlegający rejestracji nie może być "zbieżny" z tytułem już zarejestrowanym. Zwrot "zbieżny" ma oczywiście szerszy zakres znaczeniowy, aniżeli określenie "identyczny", czy "taki sam". Wydawanie dziennika lub czasopisma można rozpocząć, jeżeli organ rejestracyjny nie rozstrzygnął wniosku o rejestrację w ciągu 30 dni od jego zgłoszenia. Prawa i obowiązki dziennikarzy. Pozyskiwanie informacji: Art. 61 Konstytucji. 1. Obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

4 2. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu. 3. Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 24 czerwca 2014 roku, I ACa 206/14 Jeżeli interes obywatela rozumieć, nie jako prawo do posiadania wiedzy o życiu prywatnym i osobistym polityków dla samej satysfakcji ingerowania w ten sposób w ich prywatność, lecz jako wiedzę pozwalającą na weryfikację ich wiarygodności, prawdomówności, konieczną przy dokonywaniu świadomej oceny działalności osoby publicznej w kontekście jej postępowania w życiu prywatnym z prezentowanym publicznie światopoglądem, systemem moralnym i etycznym, dla postrzegania tej osoby przez obywateli, również w kontekście art. 61 Konstytucji RP, to pewne informacje o życiu prywatnym osób publicznych nie tylko mogą, ale wręcz powinny być publikowane. Ostatnio wskazany przepis przyznaje obywatelom RP prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne oraz świadomych preferencji wyborczych. Z uzasadnienia: Okolicznością, którą należy wziąć pod uwagę jest Statut partii politycznej, do której należy powód. Otóż z jego art. 3 ust. 1 pkt 4 i pkt 5 oraz ust. 2 wynika, że: celami partii są: umocnienie roli rodziny oraz tworzenie sprzyjających warunków dla jej rozwoju; stanie na straży wartości chrześcijańskich, w szczególności ochrony życia zarówno w wymiarze prawnym, jak i etycznym.

5 Nadto powód w licznych wystąpieniach publicznych, identyfikował się z programem swojej partii, wyrażał stanowisko w omawianej kwestii zgodne z jej stanowiskiem i Statutem. Nie może być wątpliwości, że opinia społeczna ma prawo do weryfikacji, czy głoszone publicznie przez powoda poglądy w przedmiocie umacniania roli rodziny, tworzenia sprzyjających dla jej rozwoju warunków oraz poszanowania wartości chrześcijańskich, do których niewątpliwie należy trwałość i nierozwiązywalność zawartych związków małżeńskich, są tylko sloganami na użytek jego działalności politycznej i podnoszenia popularności wśród wyborców, czy też są jego autentycznymi przekonaniami, które realizuje także w życiu osobistym. Tym samym, czy powód jest osobą wiarygodną, głosząca poglądy rzeczywiście wyznawane i realizowane także w życiu prywatnym, czy tez nie. Rozważając przedmiotową sprawę nie może także pozostać poza polem widzenia fakt, że parta powoda, nie należąca do partii dużych, nie mająca licznej rzeszy przedstawicieli w parlamentach polskim i europejskim, prowadziła od daty swojego powstania (24 marzec 2012 r., rejestracja I czerwca 2012 r.) intensywną kampanię, mającą zapewnić jej rozpoznawalność, a w konsekwencji skuteczną kampanię wyborczą w najbliższych wyborach, tj. wyborach do parlamentu europejskiego, które odbyły się w maju 2014 r. Zatem podjęte przez powoda działania, mające na celu zablokowanie niekorzystnych dla niego, jako osoby publicznej - europosła, z ambicjami ponownego wyboru do parlamentu europejskiego, publikacji odnoszących się do jego życia prywatnego, czy wprost intymnego, na przełomie roku 2012 i roku 2013, nie można uznać, jako pozostających bez związku z tą kampanią wyborczą do parlamentu europejskiego, kampanią, w której (...) opowiadała się za kompleksową polityką prorodzinną. W przypadku sektora publicznego: ustawa z 6 września 2011 roku o dostępie do informacji publicznej.

6 W przypadku sektora prywatnego: przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy. Odmowę lub niezachowanie wymogów określających tryb postępowania przy odmowie udzielenia informacji można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni. Wyrok WSA z 7 listopada 2007 roku, II SA/Wa 749/07: Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej, zalicza się do podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji prasie. Ewentualny brak obiektywizmu ze strony pytającego, nie mieści się w katalogu przesłanek uzasadniających odmowę udzielenie informacji w trybie art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe. Wyrok WSA z 20 grudnia 2007 roku, II SA/Wa 1767/07: 1. Na Polskim Związku Łowieckim spoczywa obowiązek udzielania prasie informacji o swej działalności, z wyjątkiem odmowy dokonanej ze względu na ochronę prywatności oraz ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy chronionej ustawą.

7 2. Postępowanie w zakresie przyznawania odznaczeń łowieckich, również sporządzanie uzasadnionych wniosków o nadanie odznaczeń przez odpowiedni organ związku, jako element inicjujący proces przyznawania odznaczenia, mieści się w pojęciu działalności zrzeszenia i stanowi, informację prasową w rozumieniu ustawy - Prawo prasowe. Każdy obywatel, zgodnie z zasadą wolności słowa i prawem do krytyki, może udzielać informacji prasie. Nikt nie może być narażony na uszczerbek lub zarzut z powodu udzielenia informacji prasie, jeżeli działał w granicach prawem dozwolonych. Problematyka whistleblowers; Wielka Izba ETPCz: (Guja v. Mołdawia, 2008). Skarżący, naczelnik wydziału prasowego w biurze Prokuratora Generalnego, przekazał redakcjom dwóch gazet listy napisane do prokuratury przez wysokich rangą polityków. Ich treść sprowadzała się do mało subtelnego nacisku na prokuraturę celem zaniechania ścigania czterech policjantów podejrzanych o nadużycie władzy. Za udostępnienie prasie listów skarżący został zwolniony z pracy; ETPCz: a) szczególny obowiązek lojalności i dyskrecji po stronie urzędnika państwowego;

8 b) konieczność zawiadomienia w pierwszej kolejności przełożonych o dostrzeżonych w pracy urzędu nieprawidłowościach, naruszeniach prawa lub czynach zabronionych; c) jeżeli przełożeni nie chcą lub nie mogą przeciwdziałać naruszeniom, o których zostali poinformowani, pracownik może rozważyć potrzebę skorzystania z innych kanałów rozpowszechnienia informacji o nieprawidłowościach, jednakże musi wziąć pod uwagę: - interes publiczny związany z ujawnianymi informacjami (opinia publiczna jest czuła na przypadki nadużyć władzy); - autentyczność i rzetelność ujawnianej informacji; - potencjalna szkoda, która może wyniknąć z faktu powszechnej dostępności informacji uznanych za ważne dla państwa; - rodzaj ujawnianej informacji; - szczególne cechy urzędu, którego informacja dotyczy. d) whistleblower powinien działać w dobrej wierze oraz kierować się interesem ogólnym. Stany Zjednoczone: Garcetti v. Ceballos (2006) Richard Ceballos, zastępca prokuratora okręgowego w Los Angeles, na żądanie adwokata jednego z oskarżonych zbadał prawidłowość procedury uzyskania przez policję nakazu przeszukania. Dochodząc do wniosku, że policja naruszyła obowiązujące prawo, podzielił się z przełożonymi swoimi spostrzeżeniami i sporządził na ten temat notatkę, sugerując wycofanie zarzutów; ostatecznie sąd karny, odmiennie niż powód, ocenił, że nakaz został wydany prawidłowo. Powód twierdził, że w wyniku opisanego wyżej incydentu został poddany różnym sankcjom w miejscu pracy.

9 Sąd Najwyższy: osoba zatrudniona w służbie publicznej, która w ramach obowiązków służbowych składa na ręce przełożonych oświadczenie określonej treści nie działa jako obywatel korzystający z konstytucyjnej wolności słowa, Jeżeli wypowiedź będąca przyczyną sankcji miała związek z obowiązkami urzędowymi, to działania pracodawcy w ogóle nie podlegają ocenie w świetle Pierwszej Poprawki. Ogólne obowiązki dziennikarzy: 1) Zadaniem dziennikarza jest służba społeczeństwu i państwu. 2) Dziennikarz ma obowiązek działania zgodnie z: - etyką zawodową; - zasadami współżycia społecznego; - w granicach określonych przepisami prawa. Dziennikarz, w ramach stosunku pracy, ma obowiązek realizowania ustalonej w statucie lub regulaminie redakcji, w której jest zatrudniony, ogólnej linii programowej tej redakcji. Działalność dziennikarza sprzeczna z linią programową redakcji stanowi naruszenie obowiązku pracowniczego. Kodeks etyki dziennikarskiej SDP (wyciąg): I - Informacje i opinie Informacje należy wyraźnie oddzielać od interpretacji i opinii. Opinie mogą być stronnicze, ale nie mogą zniekształcać faktów i być wynikiem zewnętrznych nacisków.

10 II - Zbieranie i opracowanie materiałów W zbieraniu materiałów nie wolno posługiwać się metodami sprzecznymi z prawem i nagannymi etycznie; ukryta kamera i mikrofon czy podsłuch telefoniczny są dopuszczalne wyłącznie w przypadku dziennikarstwa śledczego, tj. tropienia w imię dobra publicznego - za wiedzą i zgodą przełożonych - zbrodni, korupcji czy nadużycia władzy. Dziennikarza obowiązuje zachowanie tajemnicy źródła informacji, osoby i wizerunku informatora, jeśli on tego wymaga; tajemnica może być ujawniona - z tym zastrzeżeniem - jedynie przełożonemu. III - Dziennikarz wobec rozmówców i odbiorców Rozmówcy powinni być poinformowani, w jaki sposób zostaną wykorzystane ich wypowiedzi; autoryzacja obowiązuje, jeśli zastrzeże to rozmówca; IV - Przestępstwa i sytuacje wyjątkowe Przy ujawnianiu przestępstw i osób podejrzanych o ich dokonanie, należy zachować daleko idącą rozwagę, unikać opisów umożliwiających naśladowanie czynów antyspołecznych, oraz nie przesądzać o winie, zanim sąd nie wyda prawomocnego wyroku. W relacjach z wojen, zamieszek i demonstracji dziennikarze powinni zachować postawę niezaangażowanych obserwatorów, tak by nie stać się przedmiotem manipulacji. Niedopuszczalne jest pokazywanie w bliskim planie scen śmierci, a krwawe skutki wojen i katastrof, przejawy okrucieństwa i przemocy mogą być opisywane i pokazywane jedynie pod warunkiem zachowania równowagi między ścisłością relacji a względem na wrażliwość odbiorców, zwłaszcza rodzin ofiar i osób im bliskich. V - Konflikt interesów Wiarygodność i niezależność dziennikarska jest nie do pogodzenia z przyjmowaniem prezentów o wartości przekraczającej 200 zł, korzystaniem z darmowych wyjazdów czy testowaniem przedmiotów, urządzeń.

11 Angażowanie się dziennikarzy w bezpośrednią działalność polityczną i partyjną jest przejawem konfliktu interesów i należy wykluczyć podejmowanie takich zajęć oraz pełnienie funkcji w administracji publicznej i w organizacjach politycznych. Szczegółowe obowiązki dziennikarza: zachowanie szczególnej staranności i rzetelności przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, konieczność sprawdzenia zgodności z prawdą uzyskanych wiadomości lub podania ich źródła, ochrona dóbr osobistych innych osób, ochrona działających w dobrej wierze informatorów i innych osób, które okazują dziennikarzowi zaufanie. Wyrok SN z 2 grudnia 2010 roku, I CSK 11/10 1. Dziennikarz nie zawsze będzie ponosił odpowiedzialność za opublikowanie faktów, które okazały się nieprawdzie. Warunkiem nieodzownym zwolnienia dziennikarza od odpowiedzialności cywilnej za publikację faktu, który okazał się niezgodny z prawdą jest zachowanie przez niego szczególnej staranności i rzetelności przy zbieraniu i wykorzystaniu materiału prasowego. 2. Dziennikarz ma ograniczone możliwości sprawdzenia prawdziwości uzyskanych informacji. Nie zwalnia to jednak dziennikarza od obowiązku weryfikacji uzyskanych wiadomości w dostępny dla niego sposób. Tym bardziej w sytuacji, gdy okoliczności towarzyszące uzyskanej informacji uzasadniają obawę, że jej źródło nie było obiektywne, a podawane przez dziennikarza fakty mogą stanowić podstawę poważnych zarzutów wobec przedstawianej w publikacji prasowej osoby. 3. Od obowiązku zachowania przez dziennikarza szczególnej staranności i rzetelności dziennikarskiej nie zwalnia to, że motywem publikacji prasowej jest ochrona uzasadnionego interesu społecznego. Należy mieć także na uwadze, że w przypadku publikacji istotnych dla społeczeństwa informacji, mimo braku możliwości pełnego zweryfikowania przez dziennikarza ich prawdziwości, powinno to zostać

12 uwzględnione w treści, jak również w odpowiedniej formie materiału prasowego. Wymóg szczególnie starannego i rzetelnego postępowania, przewidziany w art. 12 ust. 1 pkt 1 Prawa prasowego, jest bowiem aktualny nie tylko na etapie zbierania, ale także wykorzystania materiałów prasowych. 4. Z art. 47 Konstytucji wynika, że każdy ma prawo do ochrony czci i dobrego imienia. Dotyczy to także osób publicznych, mimo że podejmując się działalności publicznej muszą oni liczyć się z krytyką, chociażby obiektywnie niesłuszną, swojego postępowania. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 24 lipca 2014 roku, I ACa 141/14: Samo podanie źródła informacji opublikowanej przez dziennikarza nie jest przesłanką wystarczającą do uchylenia bezprawności, ani nie zwalnia z obowiązku sprawdzenia zgodności z prawdą publikowanych informacji. Poprzestanie na zacytowaniu opisu danego zdarzenia przedstawionego przez jedną ze stron bez sprawdzenia, czy zdarzenie takie miało miejsce, czy chociażby bez umożliwienia drugiej stronie sprawdzenia tego faktu i przedstawienia własnej wersji, z pewnością nie spełnia wymogu staranności i rzetelności dziennikarskiej, których kryteria oceny ustawodawca zaostrzył poprzez nakaz, aby były one szczególne. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 3 kwietnia 2014 roku, I ACa 1511/13: Przepisy Prawa prasowego nie dają podstaw do przyjęcia absolutnej odpowiedzialności dziennikarza w tym sensie, żeby w przypadku sprzeczności faktów wynikających z informacji z rzeczywistym stanem rzeczy dziennikarz odpowiadał już tylko z racji samego zaistnienia takiej sprzeczności. Z art. 12 ust. 1 Prawa prasowego wynika, że dziennikarz odpowiada za własne zaniedbania w wyjaśnieniu rzeczywistego stanu rzeczy, a nie za nieprawdziwość podanej informacji. Zatem, jeżeli pomimo zachowania przez dziennikarza wymaganej staranności okaże się, że fakty objęte jego informacją były inne, to pozostać to musi bez wpływu na ocenę zachowania się dziennikarza, jako będącego dozwolonym przez prawo. Brak przeprowadzenia tzw. dowodu prawdy odnośnie do powyższych faktów nie przesądza o odpowiedzialności dziennikarza na podstawie art. 24 k.c. za naruszenie

13 cudzego dobra osobistego, jeżeli równocześnie nie można dziennikarzowi zarzucić zaniedbań w wypełnieniu obowiązków wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 1 Prawa prasowego. Innymi słowy zgodne z art. 12 ust. 1 pkt 1 Prawa prasowego działanie dziennikarza uchyla bezprawność nieprawdziwej informacji naruszającej cudze dobro osobiste, choćby tzw. dowód prawdy odnośnie do faktów objętych informacją nie został przeprowadzony. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 28 lutego 2013 roku, I ACa 519/12: Jedynie w przypadku, gdy dziennikarz opiera informacje na dokumentach urzędowych, zwolniony jest z obowiązku dodatkowej weryfikacji, w tym umożliwienia osobie zainteresowanej ustosunkowania się do informacji. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 stycznia 2013 roku, I ACa 1014/12: Zachowanie rzetelności, do której zobowiązuje dziennikarza ustawa przejawia się w ukazaniu całościowego, obiektywnego obrazu opisywanej rzeczywistości. Pojęcie rzetelności obejmuje też odpowiedzialność za słowo, uczciwość i solidność. Natomiast szczególna staranność to nic innego jak powinność sprawdzenia zgodności z prawdą uzyskanych informacji, ich weryfikacji u osób, których dotyczą opisywane zdarzenia, przy czym dziennikarz nie ma obowiązku w każdych okolicznościach zwracać się o wyjaśnienia do osoby, o której ma zamiar krytycznie wypowiedzieć się lub napisać artykuł. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 lipca 2009 roku, I ACa 316/09: 1. Sposób spędzania wolnego czasu, a zatem życie prywatne jest dobrem osobistym każdego człowieka i nie może on być przedmiotem publikacji prasowej opatrzonej fotografiami, jak również imieniem i nazwiskiem osoby której dotyczy, o ile ta osoba nie wyraziła zgody na publikację jej danych personalnych. 2. Napiętnowanie i informowanie społeczeństwa o niekorzystnych zjawiskach występujących w społeczeństwie, w tym zwrócenie uwagi na naganne postępowanie

14 posłów w postaci nadużywania alkoholu w czasie służbowych wyjazdów niewątpliwie należy do obowiązków prasy. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 10 czerwca 2008 roku, VI ACa 1648/07: Opublikowanie informacji o naruszaniu określonych wartości w działalności publicznej lub w życiu prywatnym przez osobę, której działalność publiczna wiąże się z ich prezentacją, pozbawione jest cech bezprawności. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 lutego 2014 roku, I ACa 1073/13 1. Zgoda na publikację informacji dotyczących życia prywatnego musi wskazywać zakres informacji, które mogą być publikowane oraz sposób ich publikacji. 2. Życie intymne każdej osoby podlega zawsze pełnej ochronie prawnej. Nie obala zatem domniemania bezprawności działania wykazanie przez dziennikarza, że okoliczności z cudzego życia intymnego, ujawnione przez niego w reportażu prasowym, były obiektywnie prawdziwe (art k.c.). Jedynie w przypadku osób sprawujących funkcje publiczne ujawnione mogłyby być z tej sfery wyłącznie te fakty, które stanowią czyny niedozwolone lub są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (dobrymi obyczajami). Zakazy związane z toczącym się postępowaniem karnym: Nie wolno wypowiadać w prasie opinii co do rozstrzygnięcia w postępowaniu sądowym przed wydaniem orzeczenia w I instancji. SN USA, Bridges v. California (1946) Nie wolno publikować w prasie danych osobowych i wizerunku osób, przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe, jak również

15 danych osobowych i wizerunku świadków, pokrzywdzonych i poszkodowanych, chyba że osoby te wyrażą na to zgodę. Właściwy prokurator lub sąd może zezwolić, ze względu na ważny interes społeczny, na ujawnienie danych osobowych i wizerunku osób, przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe. Wyrok Sądu Najwyższego z 29 kwietnia 2011 roku, I CSK 509/10 Art. 13 ust. 2 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe nie oznacza, żeby prasa przez czas trwania postępowań karnych nie mogła zajmować się sprawami i problemami, których te postępowania dotyczą. Zakaz wprowadzony przez art. 13 ust. 2 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe odnosi się wyłącznie do danych osobowych i wizerunku osób, które w toczącym się postępowaniu karnym występują w różnych rolach procesowych. Zakaz publikowania w prasie danych osobowych i wizerunku oskarżonego w sprawie karnej ma na celu jego ochronę przed stygmatyzacją, w warunkach, gdy do chwili wydania prawomocnego skazującego wyroku chroni go zasada domniemania niewinności. Podanie danych osobowych oskarżonego w środkach masowego przekazu może narazić go na utratę dobrego imienia zanim jeszcze postępowanie karne się zakończy.