AfryKamera 2010 OPISY FILMÓW fabuła / dokument / krótki metraż / afrokids

Transkrypt

1 AfryKamera 2010 OPISY FILMÓW fabuła / dokument / krótki metraż / afrokids fabuła - AfroSelekta UTRACONE PIĘKNO Utracone piękno Oud l Ward (La beauté éparpillée) Reżyseria: Lahcen Zinoun Scenariusz: Hicham Lasri, Lahcen Zinoun i Fatima Loukili Eric Biglietto Mohamed Afifi, Sanaâ Alaoui, Touria Jabrane, Mohamed Miftah Mehdi Halib, Said Chraibi arabski 90 min. Maroko Rok produkcji: 2006 Opis filmu (krótki) : Oud l Ward, dziewczyna, której imię oznacza "Róża pustyni", zostaje przeznaczona do życia niewolnicy bogatego i utalentowanego muzyka. Ów właściciel, oczarowany muzyczną wrażliwością Oud, postanawia uczynić ją swoją uczennicą... Oud l Ward, dziewczyna, której imię oznacza "Róża pustyni", zostaje przeznaczona do życia niewolnicy bogatego i utalentowanego muzyka. Ów właściciel, oczarowany muzyczną wrażliwością Oud, postanawia uczynić ją swoją uczennicą. Fascynacja muzyka wywołuje zazdrość jego żon i służby, a talent i umiejętności niewolnicy zdobywają coraz większe uznanie możnych. W końcu Oud przewyższa swego mistrza, co wywołuje serię dramatycznych zdarzeń w jej życiu. Opowieść do złudzenia przypomina baśń, jest usytuowana jakby poza czasem. Niepowtarzalne zdjęcia ukazują bogactwo marokańskiej kultury i feerię kolorów pozornie surowego tamtejszego klimatu. Nastroju dopełnia wspaniała muzyka.

2 Oficjalna selekcja: MFF Wenecja 2006, MFF London 2006, MFF Rotterdam 2007, MFF Marakesz 2006 Lahcen Zinoun - urodzony w Maroku. Tancerz baletowy, choreograf i reżyser filmowy. Był gwiazdą belgijskiej trupy baletu klasycznego. Współpracował z tak znakomitymi choerografami jak Peter Van Dyck czy André Leclair. Brał udział i układał choreografię dla licznych filmów, m.in. Ostatnie kuszenie Chrystusa Martina Scorsese i Herbata na Saharze Bernardo Bertolucciego. Wyreżyserował trzy filmy krótkometrażowe "Assamt" (2001), "Piano" (2002), i "Faux-pas" (2003). "Utracone piękno", zrealizowane w 2007 r., jest jego pierwszym filmem pełnometrażowym. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Ambasada Królestwa Maroko w Warszawie PIONIERZY pokazy z muzyką na żywo: Maciej Trifonidis, Republika Czadu i ShaZa Pionierzy De Voortrekkers Reżyseria: Harold M. Shaw Scenariusz: Harold M. Shaw, Gustav S. Preller Henry Howse Dick Cruikshanks, Caroline Frances Cook, Jack Turnbull, Tom Zulu afrikaans 73 min. RPA Rok produkcji: 1916 Pierwszy pełnometrażowy obraz nakręcony na kontynencie afrykańskim. Epicki niemy film przedstawia dzieje Wielkiej Wędrówki Burów w XIX wieku zwieńczone legendarną bitwą pod Krwawą Rzeką (1838), gdzie kilkuset Afrykanerów pokonało potężniejsze siły zuluskie. Opowieść dotyczy historii stanowiącej w istocie najważniejszy mit narodowotwórczy Afrykanerów, a także jeden z trzonów ideologii apartheidu. Pierwszy pełnometrażowy film nakręcony na kontynencie afrykańskim. Epicki niemy film przedstawia dzieje Wielkiej Wędrówki Burów w XIX wieku zwieńczone legendarną bitwą pod Krwawą Rzeką (1838), gdzie kilkuset Afrykanerów pokonało potężniejsze siły zuluskie. Opowieść dotyczy wycinka historii stanowiącego w istocie najważniejszy mit narodowotwórczy Afrykanerów, a także jeden z trzonów ideologii apartheidu. Film, upamiętniając sporny okres dziejów, stał się wręcz obowiązkowym dla każdego Afrykanera. Był wyświetlany w szkołach oraz pokazywano go w każdą rocznicę bitwy. Z perspektywy lat, można zaliczyć go do dzieł światowego kina, choć sposób przedstawiania czarnych ludów Afryki jest, delikatnie mówiąc, anachroniczny. Obraz, który okazał się też jednym z najbardziej dochodowych i powszechnie oglądanych filmów afrykańskich w historii, doczekał

3 się w późniejszych latach kilku remake'ów, w tym "Zulu Dawn" (Świt Zulu, 1979) z Burt'em Lancaster'em w roli głównej. Nie jest jednak zaskoczeniem, że w późniejszych wersjach w dużo korzystniejszym świetle pokazano Zulusów... Harold M. Shaw urodzony w USA. Karierę filmową rozpoczął u boku samego Edisona jako aktor, ale wkrótce spróbował swoich sił w roli reżysera. Od debiutanckiego filmu z 1913 roku (zrealizowanego w ramach kierowanego przez siebie London Film Productions) przez 14 lat nakręcił łącznie kilkadziesiąt filmów, w tym wiele propagandowych i na zlecenie różnych rządów. "Pionierzy" (1916) to jeden z czterech obrazów powstałych podczas niedługiego pobytu w Afryce Południowej w ramach współpracy z lokalnym producentem i magnatem kinowym Isidore W. Schlesinger (dzięki jego firmie African Film Productions Ltd.). Inny znany tytuł 'afrykański' tego reżysera to pięknie zrealizowany "The Rose of Rhodesia" [Róża Rodezji] - film niemy z 1918 roku. Zginął w 1926 roku w wypadku samochodowym w USA. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: M-NET WSPÓLNA PODRÓŻ Wspólna podróż Un transport en commun Scenariusz i reżyseria: Dyana Gaye Irina Lubtchansky Baptiste Bouquin Umban Gomez de Kset, Mbègne Kassé, Anne Jeanine Barboza wolof/francuski 48 min. Senegal/Francja Rok produkcji: 2009 Fabuła musicalu przenosi nas na gorące bezdroża Senegalu. Sześciu pasażerów rozklekotanej taksówki, jadącej z Dakaru do Saint-Louis, opowiada historie swojego życia. Droga jest długa, upał wszechogarniający, a taksówka czasem odmawia posłuszeństwa. Fabuła musicalu przenosi nas na gorące bezdroża Senegalu. Sześciu pasażerów rozklekotanej taksówki, jadącej z Dakaru do Saint-Louis, opowiada historie swojego życia. Droga jest długa, upał wszechogarniający, a taksówka czasem odmawia posłuszeństwa. Podróżni jednak nie tracą ducha i śpiewem rodem z Broadwayu celebrują życie. Wszystko się tu przenika i przeplata - język francuski z językami afrykańskimi, tekst mówiony z piosenką, a sekwencje śpiewno-taneczne z realistycznymi ujęciami. Dzięki temu zanurzamy się w inny świat, gdzie codzienność wypełniona jest muzyką. Twórcy filmu pokazują nam Afrykę w odmienny sposób, ich spojrzenie jest pełne nadziei i radości MFF Mediolan Najlepszy Krótki Metraż

4 2010 MFF de Femmes Créteil - Nagroda Publiczności za Najlepszy Krótki Metraż 2009 MFF Belfort Nagroda Publiczności za Najlepszy Krótki Metraż 2009 MFF Dubai Nagroda AsiaAfrica za Najlepszy Krótki Metraż 2009 MMF Sundance Oficjalna selekcja Biografia reżyserki: Dyana Gaye urodzona w Senegalu, ukończyła studia filmowe w Paryżu na Uniwersytecie St. Denis. W 1999 r. otrzymała stypendium im. Louis Lumière/Villa Médicis na realizację swojego pierwszego filmu krótkometrażowego Une femme pour Souleymane [Kobieta dla Sulejmana] (2000). W 2004 r., została finalistką konkursu finansowanego przez firmę Rolex i wyreżyserowała film pt. J'ai deux amours [Mam dwie miłości], w ramach projektu Paris la métisse. W 2006 r. jej film Deweneti otrzymał liczne nagrody na całym świecie, m.in. był nominowany do francuskiej nagrody filmowej César 2008 w kategorii najlepszy film krótkometrażowy. Wspólna podróż miał swoją premierę światową w 2009 r. na MFF w Locarno. SZEPTEM Szeptem From a Whisper Scenariusz i reżyseria: Wanuri Kahiu Marius van Graan Eric Wainaina Corrine Onyango, Ken Ambani, Abubakar Mwenda, Godfrey Odhiambo angielski/suahili 79 min. Kenia Rok produkcji: 2008 Abu i Tamani to przedstawiciele dwóch totalnie różnych światów - on jest pracownikiem służb specjalnych, a ona zbuntowaną artystką. Jednak tragiczny wybuch bomby w ambasadzie amerykańskiej w Nairobi sprzed 10 lat raz na zawsze związał razem ich przeznaczenia. Abu (Ken Ambani) i Tamani (Corrine Onyago) żyją w dwóch odległych światach - on jest pracownikiem służb specjalnych, ona zbuntowaną artystką od lat poszukującą matki. Tragiczny wybuch bomby w ambasadzie amerykańskiej w Nairobi przed 10 laty na zawsze związał ich przeznaczenia. Odkrywając tajemnicę zamachu zmuszeni są stanąć twarzą w twarz z przeszłością. Film odznacza się wysokimi standardami produkcyjnymi oraz pięknymi zdjęciami.

5 2009 Africa Movie Academy Awards (afrykańskie 'oskary') Najlepszy Film, Najlepszy Scenariusz, Najlepszy Reżyser, Najlepszy Montaż, Najlepsza Muzyka 2009 Kalasha Awards Najlepszy Film, Najlepszy Scenariusz, Najlepszy Aktor Drugoplanowy 2009 MFF Zanzibar Nagroda Golden Dhow za Najlepszy Film 2009 MFF w Kenii Najlepszy Film 2009 MFF ION w Los Angeles Najlepszy Film 2010 Panafrykański FF w Los Angeles Najlepszy Film Biografia reżyserki: Wanuri Kahiu urodzona w Kenii. Absolwentka Zarządzania na Uniwersytecie w Warwick (2001r.). Edukację kontynuowała na kierunku reżyserii w Szkole Filmu i Telewizji Uniwersytetu Kalifornii. Otrzymała tam szereg wyróżnień: Motion Pictures of America Associates Award oraz Hollywood Foreign Press Award. W trakcie studiów pracowała jako stażystka w Pinewood Studios w Londynie oraz jako asystentka produkcji w Alexandria Productions w Virginii. Po zakończeniu studiów wyreżyserowała dokument The Spark that Unites [Iskra, która łączy] z planu filmu "Catch-A-Fire" (2004) [Rozpalić ogień] w reżyserii Phillip Noyce. W czerwcu 2007 roku zrealizowała krótki film Ras Star dla telewizji kablowej M-Net. W 2010 roku ukończyła krótki film Pumzi przy wsparciu Sharlto Copley, gwiazdy filmu Dystrykt 9 (2009), i Instytutu Goethego. Obecnie pracuje nad pełnometrażowym dokumentem My Sister, My Hero [Moja siostra, moja bohaterka], który opowiada historię kenijskiej Freedom Army (znanej lepiej jako Mau Mau). MOJE SEKRETNE NIEBO Moje sekretne niebo Izulu lami Reżyseria: Madoda Ncayiyana Scenariusz: Madoda Ncayiyana, Julie Frederikse Mike Downie Sazi Dlamini Sobahle Mkhabase, Sibonelo Malinga, Tshepang Mohlomi, Sanele Ndawo isizulu 96 min. RPA Rok produkcji: 2008 Dziesięcioletnia Thembi i jej ośmioletni brat Khwezi wyruszają do Durbanu, aby dostarczyć na konkurs rzemieślniczy pamiątkę po zmarłej matce, pięknie wykonaną matę z trzciny. W obcym mieście lider dziecięcego gangu, bierze rodzeństwo pod swoje skrzydła... Dziesięcioletnia Thembi i jej ośmioletni brat Khwezi wyruszają do Durbanu, aby dostarczyć na konkurs rzemieślniczy ostatnią pamiątkę po zmarłej mamie, pięknie wykonaną matę z trzciny. W obcym mieście spotykają dzieci ulicy, a lider tamtejszego gangu, Chilli-Bite, bierze

6 rodzeństwo pod swoje skrzydła. Aby przetrwać muszą zmierzyć się z ciemnymi stronami przedwczesnej dorosłości: prostytucją, kradzieżą, przemocą, narkomanią. Świetna gra aktorska dzieci sprawia, że film nabiera bardzo osobistego wymiaru. Jednocześnie obraz, pomimo dotykania trudnych, czasem wstrząsających kwestii potrafi pokazać moc i wartość przyjaźni, lojalności, a przede wszystkim siłę dzieci, które walczą z przeciwnościami. Piękne wiejskie plenery kontrastujące z brudnym i zagrażającym miastem stanowią niezwykłe dopełnienie tej przejmującej fabuły Panafrykański FF Cannes Najlepszy film 2009 MF Afrykański Tarifa Nagroda publiczności, Najlepsza aktorka 2009 MFF Zanzibar Najlepszy film. Madoda Ncayiyana weteran radio, telewizji oraz produkcji wideo; od lat związany z branżą filmową jako aktor, producent, reżyser. Pracował m.in. w teatrze, gdzie produkował i pisał sztuki oraz występował na całym świecie. Na festiwalu w Edynburgu zdobył prestiżową Nagrodę Scotsmana. Jako pierwszy czarnoskóry aktor, za czasów apartheidu został wybrany do komisji sztuki. Współzałożyciel Theatre for Africa oraz reżyser w durbańskim Maningi Theatre Workshop. Już po 1994 roku zaczął grywać w wielu produkcjach SABC, a także w reklamach i radio. Po współzałożeniu Vuleka Films jego krótki metraż The Sky in Her Eyes (2003) [Niebo w jej oczach] zdobył kilka międzynarodowych nagród, w tym za najlepszy film afrykański na MFF w Cannes. Jego telewizyjny Adventures at the Water Hole (2004) [Przygody przy źródełku] zdobył Creative Excellence Award na Amerykańskim Międzynarodowym Festiwalu Filmu oraz Wideo w 2004 roku. W latach wyreżyserował szereg dokumentów dla SABC. W 2008 wyprodukował serię telewizyjną Land of Thirst [Ziemia łaknienia]. Moje sekretne niebo (2009) jest jego debiutem fabularnym. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Ambasada Republiki Południowej Afryki w Warszawie IMANI Imani Imani Reżyseria: Caroline Kamya Scenariusz: Agnes Nasozi Kamya Andrew Mark Coppin Ragnar Grippe Philip Buyi, Rehema Nanfuka, Stephen Ocen Suahili 82 min. Uganda / Szwecja Rok produkcji: 2010 Najważniejsze afrykańskie odkrycie roku. Reżyserka realistycznie i bez przesady udokumentowała kluczowe momenty życia trzech mieszkańców powojennej Kampali - 12-

7 letniego dziecka-żołnierza, 25-letniej służącej oraz 18-letniego utalentowanego tancerz z kryminalną przeszłością. Najważniejsze afrykańskie odkrycie roku. Reżyserka w sposób realistyczny i bez zbędnej przesady udokumentowała kluczowe momenty życia trzech mieszkańców powojennej Kampali, stolicy Ugandy. Olweny ma 12 lat, jest dzieckiem-żołnierzem po kilkutygodniowej powojennej rehabilitacji. Czy jest gotowy na powrót do rodziców, czy pochłoną go demony przeszłości? Z kolei Mary, silna i zdeterminowana 25-letnia służąca, która mieszka na wsi i pracuje w Kampali. Chaos w życiu spowodowany pracą i obowiązkami rodzinnymi zmusi ją do bolesnego wyboru. Ostatni bohater to Armstrong, młody utalentowany tancerz z kryminalną przeszłością, który po latach powraca do swojej dzielnicy. Film pokazuje codzienność, przeciętność nawet, jednak nie pozbawia go to momentów niezwykle intensywnych i poetyckich. Tłem dla historii jest mieszanka lokalnej tradycji muzycznej z hiphopem. Obraz w całości nakręcony na Red One, co potwierdza wysoką jakość technicznej realizacji w kinie wschodnioafrykańskim. To świeży portret współczesnej Ugandy w erze po Idi Amin Africa Movie Academy Awards (afrykańskie 'oskary') Najlepszy Film, Najlepsza Aktorka (Rehema Nanfuka) 2010 MFF Zanzibar Najlepszy Film (II miejsce) 2010 MFF Durban Nagroda Specjalna Jury 2010 MF Afrykański Tarifa Najlepszy Reżyser, Najlepsza Aktorka (Rehema Nanfuka) Oficjalna selekcja: MFF Berlinale 2010, MFF Rotterdam 2010 Caroline Kamya urodzona w Ugandzie. Studia ukończyła w Wielkiej Brytanii, gdzie zdobyła dyplom z architektury na prestiżowym Bartlett (UCL) na Goldsmith College. W 1999 roku założyła w Londynie własną firmę produkcyjną ivad. Tam też kontynuowała pracę dla telewizji, m.in. dla BBC London. W 2004 otworzyła biuro firmy w Kampali (Uganda). ivad International to teraz czołowa firma produkcyjna w kraju. W 2006 Kamya uczestniczyła w programie Masiha Film Lab (założonej przez Mira Nair), gdzie zrealizowała swoje pierwsze trzy filmy. W 2007 roku brała udział w Berlinale Talent Campus, które otworzyło drzwi do zrealizowania pierwszego obrazu pełnometrażowego, a zarazem skłoniło ją do otwarcia warsztatów telewizyjnych dla młodzieży w Ugandzie. W międzyczasie jej seria telewizyjna The AfriCANS zdobyła mnóstwo nagród na międzynarodowych festiwalach. Imani to debiut reżyserski, który swoją międzynarodową premierę miał na MFF Berlinale w 2010 roku. Scenariusz i reżyseria: POCIĄG DO CANHOCA Pociąg do Canhoca Comboio da Cañhoca Orlando Fortunato de Oliveira Georges Lechaptois, José Tiago

8 Roberto Fortes, Louro Domingos, Dionísio Caminho, Cristina Cavalinhos, Mafalda Vilhena, Filipe Crawford, Delfina Cruz portugalski 90 min. Angola, Francja, Tunezja, Portugalia, Maroko Rok produkcji: Grupa 59 Angolczyków została aresztowana przez PIDE (portugalską tajną policję) - pastorzy, katecheci, lekarze, pracownicy administracji. Uwięzieni w wagonie żelaza czekają na przewiezienie do Luandy. W wyniku pomyłki, ich skład zostaje odłączony od pociągu, a oni spędzają 5 dni w wagonie bez okien i toalety Grupa 59 Angolczyków została aresztowana przez PIDE (portugalską tajną policję) - pastorzy, katecheci, lekarze, pracownicy administracji. Uwięzieni w wagonie do przewozu żelaza czekają na przewiezienie do Luandy - stolicy Angoli. W wyniku pomyłki, ich skład zostaje odłączony od pociągu, a oni spędzają 5 dni w wagonie bez okien i toalety na opuszczonej bocznicy. Słońce niemiłosiernie grzeje, a każdy z nich pozbawiony jedzenia i picia chce przeżyć. Zdjęcia do filmu rozpoczęto w 1988 roku, a zakończono dopiero po kilkunastu latach. W realizacji obrazu przeszkodziła wojna domowa oraz problemy z pozyskaniem funduszy. Orlando Fortunato de Oliveira urodzony w Angoli. Jeden z pionierów kina angolskiego. Jako reżyser silny nacisk kładzie na filmy opowiadających o epoce kolonializmu. Pierwszy obraz, Memoria de um Dia [Wspomnienie dnia], nakręcił w 1982 roku - opowieść o masakrze w Icolo i Bengo w 1960 r. przeprowadzonej przez Portugalczyków. W 1988 podjął się realizacji swojego pierwszego filmu pełnometrażowego, jednak z przyczyn geopolitycznych i finansowych jego realizacja trwała ponad 15 lat. W międzyczasie zrealizował kilka dokumentów (m.in. o pierwszym prezydencie Angoli Agostinho Neto (2000)). Obecnie zakończył postprodukcję filmu "Batepá", którego akcja toczy się w São Tomé et Principe. Najnowszy film to krótka historia lokalnych stosunków kolonialnych: segregacji, represji, tortur i politycznych morderstw, których punktem kulminacyjnym był rok Premiera przewidziana jest na listopad br. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Ambasada Republiki Angoli w Warszawie, Ambasada Republiki Portugalii w Warszawie, Instytut Camoes Reżyseria: Scenariusz: SHIRLEY ADAMS Shirley Adams Shirley Adams Oliver Hermanus Oliver Hermanus, Stavros Pambalis Jamie Ramsay Phillip Miller Denise Newman, Keenan Arrison, Emily Child, Adrian Galley

9 angielski/afrikaans 92 min. RPA/USA/Anglia Rok produkcji: 2009 Niezwykle intymny portret kobiety, tytułowej Shirley Adams, mieszkającej na biednych przedmieściach Kapsztadu. Jej nastoletni syn, Donovan, w wyniku strzelaniny między gangami zostaje sparaliżowany, a mąż odchodzi bez pożegnania... Niezwykle intymny portret południowoafrykańskiej kobiety, tytułowej Shirley Adams, mieszkającej na biednych przedmieściach Kapsztadu. Jej nastoletni syn, Donovan, w wyniku strzelaniny między lokalnymi gangami zostaje sparaliżowany. Mąż, po kilku miesiącach od wypadku, odchodzi bez pożegnania nie pozostawiając środków do życia. Na Shirley spadają wszelkie obowiązki domowe i pielęgnacyjne oraz konieczność zdobywania pieniędzy na życie. Pomimo wszystko stara się podołać życiu i stworzyć Donavanowi jak najlepsze warunki do nowego życia. Film stanowi wnikliwe studium psychologiczne dwójki bliskich sobie ludzi, którym życie i los wydają się nie sprzyjać. Obraz w większości nakręcony zbliżeniami i czasem można odnieść wrażenie "podglądania" życia domowego bohaterów MFF Durban Najlepszy film, najlepszy debiut, najlepsza aktorka Oficjalna selekcja: MFF Toronto 2009; MFF Locarno 2009 Oliver Hermanus urodzony w RPA. Karierę zawodową rozpoczął jako fotograf prasowy, gdzie relacjonował takie wydarzenia jak Festiwal w Glastonbury czy Szczyt G8 w Johannesburgu. Ukończył Film Media and Visual Studies na Uniwersytecie w Kapsztadzie, gdzie zdobył stypendium Uniwersytetu Kalifornii. W 2006 roku znany reżyser, Roland Emmerich, zaoferował prywatne stypendium, które pozwoliło mu ukończyć kierunek reżyserski na London Film School. W tym czasie Hermanus nakręcił wiele krótkich metraży i dokumentów. Shirley Adams to debiut pełnometrażowy tego niespełna 27-letniego reżysera. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Ambasada Republika Południowej Afryki w Warszawie KIJ Kij The Stick Reżyseria: Darrell Roodt Scenariusz: Darrell Roodt, Carole Shore Paul Witte Dana Kaproff Greg Latter, Sean Taylor, Franz Dobrowsky

10 angielski 98 min. RPA Rok produkcji: 1987 Opis filmu (krótki) W czasie nienazwanej wojny 'kij' (czyli połowa plutonu) zostaje wysłana do zbadania serii ataków na żołnierzy. Jednak ich bezlitosne działania rozbudzają złość tajemnych mocy... Lata 80-te. Biali żołnierze w Afryce spędzają większość czasu na leniwej grze w karty przerywanej atakami paranoi, której źródłem są sporadyczne ataki 'niewidzialnego' wroga. W czasie bliżej nieokreślonej wojny 'kij' (czyli połowa plutonu) zostaje wysłany do zbadania serii ataków na żołnierzy w przygranicznym pasie. Pozbawiony skrupułów oddział zrobi wszystko, żeby jak najszybciej zakończyć misję i wrócić do leniwej bezczynności w bazie. Trafiają do wioski, gdzie mordują wszystkich mieszkańców wraz z kobietami, dziećmi i miejscowym szamanem. Tym razem jednak ich bezlitosne działania nie pozostaną bez odpowiedzi... Z przyczyn politycznych, aktorom uniemożliwiono zakładanie strojów wojsk południowoafrykańskich, a osprzęt był zmodyfikowany, by nie odpowiadał uzbrojeniu SADF. Jednak analogia do wojny w Angoli jest i tak oczywista. W kontekście apartheidu i udziału RPA w wojnach w Angoli, Namibii czy w Mozambiku film nabiera dodatkowych znaczeń staje się afrykańskim odpowiednikiem amerykańskiego Plutonu, choć bardziej surowym i tajemniczym. Jest to właściwie jedyny obraz z RPA, który podejmuje kwestie traumy uczestnictwa w wojnie narzuconej z zewnątrz, a w której sens większość żołnierzy nie wierzyło (pobór do wojska był przymusowy). W szczególności obraz nawiązuje do wszechobecnego poczucia osaczenia w buszu, gdzie bezczynność miesza się z oczekiwaniem na śmierć znikąd. W najgorszym wypadku Kij to po prostu świetny horror Film otwarcia MFF Montreal Darrell Roodt urodzony w RPA. Uznany na świecie scenarzysta i reżyser. Jego "Place of Weeping" [Miejsce płaczu] z zakazany przez ówczesny reżim - zdobył serca krytyków w Nowym Jorku, a sam reżyser został wyróżniony nagrodą Artyści przeciw Apartheidowi. Kolejną produkcję (również zakazaną w RPA) "The Stick" [Kij], wybrano na otwarcie festiwalu filmowego w Montrealu w 1988 roku. Najbardziej znane jego filmy to musical "Sarafina" (1992) z Whoopie Goldberg i "Cry the Beloved Country" (1995) [Płacz ukochany kraju], oparta na powieści Alana Patona o tej samej nazwie. Scenariusz i reżyseria: MAKING OF Making of... Making of Nouri Bouzid Michel Baudour

11 Néjib Charradi Lofti Abdelli, Lofti Dziri, Afef Ben Mahmoud arabski 120 min. Tunezja Rok produkcji: 2006 Fabuła "Making of..." oparta została na eksperymentalnym zabiegu formalnym. Z jednej strony śledzimy historię młodego Bahty, który wydaje się być typowym, współczesnym nastolatkiem mającym kontakt z fundamentalistami islamskimi. Z drugiej, śledzimy rozterki odtwórcy roli Bahtiego, który sprzeciwia się postrzeganiu Islamu wyłącznie jako religii terrorystów. Opis filmu : Fabuła "Making of..." oparta została na eksperymentalnym zabiegu formalnym. Z jednej strony śledzimy historię młodego Bahty, który wydaje się być typowym, współczesnym nastolatkiem - interesuje się breakdansem, ma dużo znajomych, spotyka się z dziewczyną. Zaczynamy obserwować jak wpada w towarzystwo fundamentalistów islamskich, którzy z czasem izolują go od znajomych i namawiają do poświęcenia życia w imię wyższych celów. Z drugiej strony, śledzimy rozterki odtwórcy roli Bahtiego, który sprzeciwia się postrzeganiu Islamu wyłącznie jako religii terrorystów. Rozmowy pomiędzy aktorem i reżyserem stanowią drugie dno opowieści. Dyskutują o motywacji tworzenia takiego wizerunku Islamu oraz o możliwych pułapkach przy przedstawianiu owej tematyki. Ten ciekawy, eksperymentalny zabieg skłania do refleksji nad tym, jak prezentuje się świat arabski i jak uproszczony jest to obraz. MFF Carthage nagroda główna, nagroda dla najlepszej drugoplanowej żeńskiej roli (Fatima Ben Saidane) MFF Cinefan najlepszy aktor (Lotfi Abdelli), najlepsza reżyseria (Nouri Bouhid) MFF Dubai najlepszy kompozytor muzyczny (Najob Cherradi) Fespaco najlepszy aktor (Lotfi Abdelli) MFF Tribeca najlepszy aktor (Lotfi Abdelli) Nouri Bouzid - urodzony w Tunezji. Studia filmowe ukończył w 1972r. na Institut National des Arts du Spectacle et Techniques de Diffusion (INSAS) w Brukseli. Następnie powrócił do Tunezji, gdzie przez krótki okres pracował dla tamtejszej telewizji, ale został aresztowany i spędził ponad 5 lat ( ) w więzieniu za swoje powiązania z radykalną grupą prosocjalistyczną. Po odbyciu kary współpracował jako asystent reżysera przy paru filmach zagranicznych kręconych w Tunezji, m.in. serii o Indiana Jones "Poszukiwacze zaginionej arki" (1981). W latach 90. współpracował przy wielu znaczących realizacjach tunezyjskich, takich jak "Halfawin 'Usfur Stah" (1990) [Chłopiec z tarasów] wyreżyserowany przez znanego Ferid Boughedir. Jego debiutem reżyserskim był "Rih essed" (1986) [Człowiek z prochów], który zdobył główną nagrodę na MFF Carthage. Do jego późniejszych filmów pełnometrażowych

12 należą: "Clay Dolls" (2002) [Gliniane laleczki] i "Making of..." (2006). Znany jest jako reżyser, który porusza trudne kwestie, rzadko podejmowane w kinematografii arabskiej. Dzięki temu stał się jednym z najbardziej znaczących reżyserów z Maghrebu. dokument - AfroDocs NIC NIE WIESZ O KINSZASIE Nic nie wiesz o Kinszasie Tu n'as rien vu à Kinshasa Reżyseria: Mweze Dieudonné Ngangura, Guérin Mambi Awo-Risonga Gikain Zimele Futi, Balema i Orkiestra Ava-Musica lingala/francuski 90 min. DRKongo/Belgia Rok produkcji: 2009 Ngangura dedykuje swój dokument 5 milionom i 400 tysiącom ludzi, którzy zginęli w Kongo (dawny Zair) podczas wojny domowej. Jednocześnie skupia się na tych wszystkich, którzy pozostali i pokazuje, jak wygląda życie w kraju, który tak wiele wycierpiał. Ngangura dedykuje swój dokument 5 milionom i 400 tysiącom ludzi, którzy zginęli w Kongo (dawny Zair) podczas wojny domowej. Jednocześnie skupia się na tych wszystkich, którzy pozostali i pokazuje, jak wygląda życie w kraju, który tak wiele wycierpiał. Film w swej konstrukcji nawiązuje do głośnego Hiroshima, mon amour [Hiroszima, moja miłość] Alaina Resnaisa, gdyż w podobny sposób pokazuje wojenne zniszczenie miasta, o którym opowiadają ci, którzy przeżyli. Istnieją na marginesie społeczeństwa, starając się polepszyć swój byt poprzez organizowanie się w grupy, wprowadzając drobne ulepszenia, jak elektryczność czy bieżąca woda Festiwal Écrans Noirs w Kamerunie wyróżnienie jury Oficjalna selekcja: FESPACO 2009 Mweze Dieudonné Ngangura urodzony w Kongo. Studiował kinematografię w Institut des Arts de Diffusion w Brukseli. Założył firmy produkcyjne Sol Oeil Films (DRC) i Sud Films (Belgia), aby móc samemu produkować swoje filmy. Jest najbardziej znanym reżyserem kongijskim i autorem wielu nagrodzonych filmów, m.in. jego Fragmenty tożsamości zdobyły główną nagrodę podczas FESPACO w 1999r. W ostatnich latach tworzy głównie filmy dokumentalne.

13 OJCZYZNA Ojczyzna Homeland Scenariusz i reżyseria: Jacqueline Kalimunda Jean-Marc Ouvrier-Buffet Patrick Marie-Magdelaine angielski/kinyarwanda 91 min. Rwanda Rok produkcji: 2005 Kilkanaście lat po tragicznej wojnie domowej reżyserka filmu wybiera się w dokumentalną podróż po Rwandzie próbując wytłumaczyć przeszłe wydarzenia i ich skutki. "Ojczyzna" jest próbą odpowiedzi na trudne pytania dotyczące kraju, rodaków oraz historii dwóch generacji. Dokument opowiedziany oczami uczestniczki zdarzeń przyjmuje charakter osobisty i kontemplacyjny. Kilkanaście lat po tragicznej wojnie domowej reżyserka filmu wybiera się w dokumentalną podróż po Rwandzie próbując wytłumaczyć przeszłe wydarzenia i ich skutki. "Ojczyzna" jest próbą odpowiedzi na trudne pytania dotyczące kraju, rodaków oraz historii dwóch generacji. W ten sposób autorka dokumentu stara się zrozumieć ludobójstwo, podziały etniczne oraz nawracającą przemoc. Film jest podsumowaniem wieloletniego projektu zapoczątkowanego jeszcze na studiach, gdzie w ramach pracy magisterskiej Kalimunda badała zdjęcia i filmy z Rwandy. Dokument opowiedziany oczami uczestniczki zdarzeń przyjmuje charakter osobisty i kontemplacyjny. Relacja ofiar jest kluczowa do zrozumienia mentalności kraju. Znakomity i wstrząsający film, który został doskonale uzupełniony dotychczas niepublikowanymi materiałami archiwalnymi Vue d'afrique, Montreal Najlepszy Dokument Oficjalna selekcja: 2006 MFF w Wenecji, MFF w Nowym Jorku Biografia reżyserki: Jacqueline Kalimunda urodzona w Rwandzie. Po wyjeździe z kraju mieszkała w kilku państwach, zanim osiadła w Paryżu. Po studiach biznesowych i historycznych niespodziewanie rozpoczęła pracę w przemyśle filmowym, głównie jako montażystka (np. przy The Justice of Men [Sprawiedliwość mężczyzn] w reż. Jean Xavier de Lestrade). Pierwszy scenariusz napisała i wyreżyserowała w 2002 roku. Był to 23-minutowy obraz About Braids [O warkoczykach], który otrzymał liczne nagrody międzynarodowe, w tym za najlepszy film krótkometrażowy w Milanie w 2003r. Po Ojczyźnie poprzez własną firmę produkcyjną Simba Notes rozpoczęła pracę nad pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym, którego premiera zapowiedziana została na drugą połowę 2010 roku.

14 TCHILOLI, MITY I MASKI Tchiloli, mity i maski Tchiloli, Masks and Myths Reżyseria: Inês Gonçalves, Kiluanje Liberdade Scenariusz: Inês Gonçalves, Kiluanje Liberdade Inês Gonçalves portugalski/angielski 52 min. Portugalia/São Tomé et Principe Rok produkcji: 2009 Teatr na São Tomé to miejsce niezwykłe, gdzie stworzono przestrzeń dla ekspresji lokalnej kultury i wrażliwości. Spektakle grane przez amatorskie trupy, złożone wyłącznie z mężczyzn, budowane są w oparciu o renesansowe teksty przekazywane z ust do ust od pokoleń. Poprzez teatr twórcy ukazują cały przekrój społeczny wyspy: życie rodzin, podział na mężczyzn i kobiety oraz miejscowe rytuały. Teatr na São Tomé to miejsce niezwykłe, gdzie stworzono przestrzeń dla ekspresji lokalnej kultury i wrażliwości. Teatr utworzyli Francuzi jeszcze w XVI wieku na stacji przeładunkowej niewolników. Spektakle grane przez amatorskie trupy teatralne, złożone wyłącznie z mężczyzn, budowane są w oparciu o renesansowe teksty przekazywane z ust do ust od pokoleń. Poprzez teatr twórcy ukazują cały przekrój społeczny wyspy: życie rodzin, podział na mężczyzn i kobiety oraz miejscowe rytuały. Biografie reżyserów: Kiluanje Liberdade urodzony w Angoli. Skończył Zarządzanie Kulturą na Uniwersytecie Lusofońskim oraz Afrykanistykę na ISCTE (Lizbona). Od dawna związany z filmem. Zadebiutował dokumentem o rapie "O Rap e uma Arma" (1996) [Rap jest bronią], za który zdobył kilka nagród filmowych. Pozostałe dokumenty reżysera to: "Outros Bairros" (1998) [Inne dzielnice], "Agora Luanda" (2006) [Teraz Luanda] i "Oxala Cresçam Pitangas" (2005) [Tam gdzie rosną pitangi]. Od lat wspólnie z pisarzem Ondjaki oraz z Inês Gonçalves realizuje dokumenty. Inês Gonçalves urodzona w Hiszpanii, obecnie mieszka w Lizbonie. Od 1986 roku pracuje w mediach, początkowo jako fotograf lokalnego czasopisma "O Independente". Jej prace były prezentowane na wystawach w Mardir, Paryżu, Lizbonie, Coimbra, Idanha-a-Nova, Tuluzie i na Wyspach Zielonego Przylądka. Wydała 4 książki: "Fotografias de Moda" (1995), "Obras do Metro" (1996), "Cabo Verde" (1999), "Goa: História de um Encontro e Imagens Médicas" (2001). Jej debiut reżyserski to "Outros Bairros" (1998) [Inne dzielnice] - dokument zrealizowany wspólnie z Vasco Pimentel i Kiluanje Liberdade. W 2004 roku zrealizowała krótki film "Inácio. Pátria Incerta" (2006) ["Inácio. Ojczyzna niepewna] i jest to drugi film zrealizowany z Vasco Pimentel.

15 Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Ambasada Republiki Portugalii w Warszawie, Instytut Camoes, Fundacja Afryka Inaczej NOLLYWOOD BABYLON Nollywood Babylon Nollywood Babylon Scenariusz, zdjęcia, reżyseria: Ben Addelman, Samir Mallal Olivier Alary angielski 74 min. Kanada Rok produkcji: 2009 Nigeryjski przemysł filmowy, Nollywood, jest trzeci, co do wielkości, na świecie. To ogromna siła ekonomiczna oraz kulturalna, która wzięła kontynent szturmem i stopniowo rozprzestrzenia się poza granice Afryki. Przezabawny, ale i optymistyczny dokument o jednej z najciekawszych nowinek afrykańskiego renesansu. Nigeryjski przemysł filmowy, Nollywood, jest trzeci, co do wielkości, na świecie. To ogromna siła ekonomiczna oraz kulturalna, która wzięła kontynent szturmem i stopniowo rozprzestrzenia się poza granice Afryki. Dokument Nollywood Babylon, wsparty pulsującą ścieżka undergroundowej muzyki afrykańskiej z lat 70-tych, pokazuje niesamowity sukces tego przemysłu, przedstawia wizję współczesnej cyfrowej metropolii oraz pozwala zajrzeć do środka półprofesjonalnego kina nigeryjskiego. Przezabawny, ale i optymistyczny dokument o jednej z najciekawszych nowinek afrykańskiego renesansu MFF Durban wyróżnienie Jury Oficjalna selekcja: 2009 MFF Sundance, MFF Montreal, MFF Oslo, MFF Edynburg, MFF Sydney Biografia reżyserów: Ben Addelman, Samir Mallal - prezentowany dokument to trzeci wspólny film dwójki kanadyjskich reżyserów. Współpracę rozpoczęli na NFB w Montrealu. Ich pierwszy film to Discordia [Niezgoda], w którym starali się porównać korzyści z publicznej i prywatnej własności. Pokazywany był na festiwalach na całym świecie i zdobył nagrodę Gold na MFF w Nowym Jorku. Drugi film, Bombay Calling [Bombaj wzywa], otrzymał nominację do Gemini (kanadyjskie 'oskary') za najlepszy dokument. Film został wyświetlony w ponad 150 krajach podczas National Geographic International. W 2007 wspólnie założyli AM Pictures dzięki której zrealizowali swój ostatni film, Nollywood Babylon. DUCH WALKI

16 Duch walki The Fighting Spirit Scenariusz, zdjęcia, reżyseria: George Amponsah Erik Windrich angielski 81 min. Ghana/Wielka Brytania Rok produkcji: 2007 Trzech bokserów ze slumsów w Ghanie, w tym jedna kobieta, próbują wywalczyć sobie awans na wielkie ringi Nowego Jorku. Podnosząca na duchu opowieść o marzeniach i ambicjach współczesnych Afrykanów walczących o szacunek nie tylko dla siebie, ale także dla ojczyzny. Opis filmu dłuższy: Trzech bokserów ze slumsów w Ghanie, w tym jedna kobieta, próbują wywalczyć sobie awans na wielkie ringi Nowego Jorku. Śledzimy losy każdego z bohaterów, ich wzloty, upadki oraz trudy, które muszą znosić, żeby kroczyć naprzód. Podnosząca na duchu opowieść o marzeniach i ambicjach współczesnych Afrykanów walczących o szacunek nie tylko dla siebie, ale także dla ojczyzny. Oficjalna selekcja: 2007 MFF Sheffield, Africa in the Picture, Reel Life Festival George Amponsah - urodzony w Angli, z pochodzenia jest Ghanijczykiem. Zaczął kręcić filmy na Super 8 jeszcze poczas studiów na wydziale sztuki. Dokument, poświęcony kwestiom tożsamości, pozwolił mu wygrać stypendium na postdyplomowy kurs dokumentalny na National Film and Television School. Od tego czasu pracował dla BBC, Kodak oraz Royal Television Society, a także dla największych brytyjskich firm produkcyjnych. Za pracę w tym sektorze uzyskał liczne nagrody. Od 2003 realizuje dokumenty na własną rękę, dzięki czemu w 2004 roku nakręcił film o kulcie kongijskiego muzyka Papa Wemba pod tytułem The Importance of Being Elegant [Istotność bycia eleganckim]. Otrzymał za niego m.in. nagrodę za najlepszy dokument na ZIFF. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: George Amponsah ZASŁUGUJESZ, BY WIEDZIEĆ Zasługujesz, by wiedzieć You Deserve to Know Scenariusz, zdjęcia, reżyseria: Tomasz Bułhak, Dolphine Emali Tomasz Janiszewski, Łukasz Laskowski angielski 38 min. Polska/Kenia

17 Rok produkcji: 2009 Dokument zrealizowany w 2009 roku w Kiberze, jednym z największych afrykańskich slumsów. 6 inicjatyw obywatelskich lokalnych organizacji stara się zmienić oblicze slumsu. Mieszkają i pracują w Kiberze wśród około 1 milionowej społeczności biedoty. Nie mają zasobów, ale mają talent. To lekcja, którą Południe ma dla Północy. Dokument zrealizowany w 2009 roku w Kiberze, jednym z największych afrykańskich slumsów, to opowieść o pozytywnym obliczu slumsu, sile informacji i oddolnych działań obywatelskich. 6 inicjatyw obywatelskich małych lokalnych organizacji stara się zmienić oblicze slumsu. Mieszkają i pracują w Kiberze, są skromnymi liderami wśród około 1 milionowej społeczności biedoty. Nie mają zasobów, ale mają talent. Produkują baterie słoneczne, tworzą teatr, mają swoją gazetę i radio, uczą poprzez sztukę jak pokojowo rozwiązywać konflikty. Kibera jest jednym z największych slumsów w Afryce. To miejsce o obszarze około 2,5 km2 zamieszkiwane jest przez ponad milion ludzi, którzy żyją w zbudowanych przez siebie chatkach z lekkich materiałów (takich jak blacha falista). Domki w większości nie mają sanitariatów, bieżącej wody ani elektryczności. Kibera jednocześnie jest kulturowym tyglem, gdzie 42 plemiona żyją obok siebie, co w rozdzieranej głębokimi konfliktami etnicznymi Afryce jest trudne i wciąż stwarza nowe zagrożenia. Na tym obszarze znajdują się tylko 3 publiczne szkoły podstawowe, choć 52% mieszkańców Kibery to młodzież poniżej 24 roku życia. Bez dostępu do edukacji, zmiana swojego położenia, życia na lepsze jest bardzo trudna. 47% mieszkańców nie ma stałego miesięcznego źródła dochodów, 33% żyje za mniej niż 200 zł miesięcznie. To daleko poniżej granicy absolutnego ubóstwa. A jednak mieszkańcy Kibery mają dość energii, by łączyć się w małe grupy obywatelskie stowarzyszenia, komitety, kluby; i powoli zmieniać rzeczywistość wokół siebie. Biorąc sprawy w swoje ręce, aktywizując młodszych i starszych, dają dobry przykład, inspirują do działania. Aby odkryć w kimś talent nie potrzeba nieskończonych zasobów pieniężnych, ale inicjatywy i chęci współdziałania w grupie. To lekcja, którą Południe ma dla Północy. FINANSOWANIE PROJEKTU Film jest współfinansowany w ramach programu polskiej pomocy zagranicznej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP w 2009r. Wkład pracy wszystkich osób zaangażowanych w powstanie filmu ma charakter wolontaryjny. Scenariusz i reżyseria: OTO MOJA AFRYKA Oto moja Afryka This is my Africa Zina Saro-Wiwa David Shulman, Bjorn Bratberg, Anne-Marie Lean-Vercoe angielski 50 min. Wielka Brytania

18 Rok produkcji: 2008 Oto moja Afryka to świeży, dziki i innowacyjny dokument, który stworzono po to, by wykraczać poza tradycyjne postrzeganie kontynentu afrykańskiego. 21 znakomitości, związanych duchowo z Afryką, dzieli się swoimi osobistymi doświadczeniami odnośnie kontynentu. Film śmiało można nazwać Kurs kultury afrykańskiej w 50 minut. Oto moja Afryka to świeży, dziki i innowacyjny dokument, który stworzono po to, by wykraczać poza tradycyjne postrzeganie kontynentu afrykańskiego. 21 znakomitości, związanych duchowo z Afryką, dzieli się swoimi osobistymi doświadczeniami odnośnie kontynentu. Wśród tych osób mamy m.in. Colin Firth, Jon Snow czy Chiwetel Ejiofor. W świecie zdominowanym przez negatywne obrazy z kontynentu ten dokument próbuje pokazać drugą stronę Czarnego Lądu. Twórcy, poprzez nacisk na kulturę oraz na pozytywne osobiste doświadczenia i wspomnienia, przedstawiają Afrykę nieznaną szerszej publiczności. Film, nazywany Kursem kultury afrykańskiej w 50 minut, jest faktycznie swoistą wędrówką po kolejnych aspektach kulturowych, od jedzenia po muzykę czy taniec Black Dokufest Atlanta Najlepszy Film Biografia reżyserki: Zina Saro-Wiwa - urodzona w Nigerii, córka Kena Saro-Wiwa, znanego pisarza nigeryjskiego. We wczesnej młodości przeniosła się do Anglii i wychowywała się w Surrey oraz w Sussex. Sporą część wakacji spędzała z ojcem w Nigerii. W wieku 16 lat napisała pierwszy artykuł prasowy dla dziennika "The Sunday Times". Od tego czasu pracuje jako niezależna dziennikarka, producentka oraz prezenterka w telewizji i radio BBC. W latach prezenter w programie kulturalnym BBC The Culture Show. Dotychczas wydała dwa krótkie opowiadania. Założycielka AfricaLab, firmy multimedialnej mającej na celu zmienianie wizerunku Afryki na świecie. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Polska Pomoc Zagraniczny MORZE I DŻUNGLA Morze i dżungla Mionga ki Obô Scenariusz i reżyseria: Angelo Torres Daniel Neves Tiago Cerqueira portugalski 52 min. Portugalia/Wyspa Książęca i Św. Tomasza Rok produkcji: 2005

19 Reżyser filmu, który na co dzień mieszka w Lizbonie, wraca do swojej ojczyzny, Wyspę Świętego Tomasza i Książęcą. Jak bardzo zmienił się archipelag położony na równiku, w cieniu kontynentu afrykańskiego? Na to pytanie chce odpowiedzieć Torres. Angelo Torres Urodził się w Gwinei Równikowej, dzieciństwo spędził słuchając opowiadań dziadków na Wyspie Świętego Tomasza. Jako chłopiec wyjechał uczyć się na Kubie, gdzie mieszkał przez prawie dziesięć lat. Do Lizbony przyjechał na studia z dziedziny chłodnictwa, jako że na równikowych rodzimych wyspach to świetny zawód. Szybko jednak odkryło go kino, jest jednym z pierwszych afrykańskich aktorów w Portugalii. Największy rozgłos przyniosła mu rola w filmie Nha Fala" gwinejskiego reżysera Flory Gomesa. Między rolami filmowym i teatrem sięga do historii z dzieciństwa i opowiada, przeplatając obrazy współczesnej Lizbony z tradycyjnymi opowieściami z Afryki, gdzie się wychował. Historie opowiada też filmem, ma na swoim koncie dokumenty i filmy krótkometrażowe. Pokazy organizowane przez: Fundacja Afryka Inaczej przy wsparciu Instytut Camoes oraz Ambasady Portugalii w Warszawie DZIECI CHMUR Dzieci chmur Children of the Clouds Scenariusz i reżyseria: Carlos Gonzalez Carl Oakwood Mariam Hassan hiszpański/angielski/arabski 16 min. Hiszpania Rok produkcji: 2005 Hiszpański dziennikarz wjeżdża do okupowanego przez Maroko kraju, Sahary Zachodniej. Wraz z nim poznajemy trudną sytuację Saharyjczyków, dyskryminowanych i prześladowanych przez marokańskie władze. Carlos Gonzalez urodzony w Maturin, Wenezuela. Operator filmowy, reżyser. Podczas nauki na Amerykańskim Instytucie Filmowej nakręcił zdjęcia do nominowanego do Oskara filmu krótkometrażowego Last Breeze of Summer (1991) [Ostatni powiew lata]. Od tego czasu nakręcił ponad dwadzieścia filmów fabularnych dla takich studiów filmowych jak Universal czy Paramount, a także ponad 100 odcinków telewizyjnych. Zanim wyreżyserował Dzieci chmur debiutował w tej roli w serialach dla telewizji Nickelodoen. Obecnie jest w trakcie postprodukcji dokumentu Path to Freedom [Droga do wolności]. Członek Directors Guild of America oraz Cinematographers Guild. Pokazy organizowane przez: Fundacja Afryka Inaczej

20 DŁUGA DROGA DO ROZWOJU Długa droga do rozwoju The Long Walk to Nepad Scenariusz i reżyseria: Abdenour Zahzah angielski, francuski 60 min. Algieria Rok produkcji: 2009 Tytuł nawiązuje do głośnej biografii Nelsona Mandeli Długa droga do wolności, ale zamiast patrzeć na losy jednego człowieka, próbuje w godzinę rozwikłać przyczyny niedorozwoju w Afryce oraz zarysować szanse na 'afrykański renesans'. Tytuł nawiązuje do głośnej biografii Nelsona Mandeli Długa droga do wolności, ale zamiast patrzeć na losy jednego człowieka, próbuje w godzinę rozwikłać przyczyny niedorozwoju w Afryce oraz zarysować szanse na 'afrykański renesans'. Materiały archiwalne, jak i urywki wiadomości ze spotkań G8 są wymieszane z wypowiedziami afrykańskich ekonomistów, myślicieli i historyków. Punktem wyjścia filmu jest projekt NEPAD (inicjatywa mająca umocnić współpracę panafrykańską w zakresie gospodarczym oraz zakładająca przejęcie przez Afrykę odpowiedzialności za własny rozwój) reżyser próbuje analizować, dlaczego Czarny Ląd nie potrafi na stałe wkroczyć na drabinę wzrostu z punktu widzenia nie tylko ekonomicznego, ale także psychologicznego. Abdenour Zahzah - urodzony w Algierii. Ukończył studia medioznawstwa, po czym w latach pracował w bibliotece filmowej w rodzinnym mieście. Jego pierwszy dokument Frantz Fanon: memoire d'asile (2003) [Frantz Fanon: azyl pamięci] dotyczy okresu pracy sławnego pisarza w szpitalu psychiatrycznym w Fanon. Od tego czasu udało mu się zrealizować kilka dokumentów o sztuce i twórcach. Film Długa droga do rozwoju (2009) został nakręcony w ramach Festiwalu Panafrykańskiego w Algierii w 2009 roku. Obecnie Zahzah przygotowuje się do realizacji krótkiej fabuły Puppeteer [Lalkarz], opowiadającym o trudnej sytuacji artysty w kraju wrogim wobec sztuki. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Ambasada Algierii w Warszawie

21 krótki metraż - AfroShorts TUNEL Tunel The Tunnel Scenariusz i reżyseria: Jenna Bass Jacques Koudstaal John Turest-Schwartz Sibulele Mlumbi, Mveleli Jela, Tyrone Keogh, Patricia Matongo shona 30 min. RPA Rok produkcji: 2010 Opowieść toczy się w latach 80-tych w Zimbabwe podczas masakr Piątej Brygady. Na pograniczu rzeczywistości i dziecięcych fantazji młoda Elizabeth, przezywana 'Królikiem', opowiada historię tajemniczego zniknięcia jej ojca. Oficjalna selekcja: 2010 MFF Sundance, MFF Berlinale, MFF Moskwa, MFF Zanzibar, MFF Seattle Biografia reżyserki: Jenna Bass urodzona w RPA. Aboslwentka renomowanej na świecie prywatnej południowoafrykańskiej szkoły filmowej AFDA. Mając zaledwie 22 lata pracowała już jako reżyserka wideoklipów oraz operator. Szkołe ukończyła z licznymi nagrodami za swoje krótkie metraże 5,4,3,2,1, Ratcatcher [Łowca szczurów], Yo! Elvis, So Long to the City [Tak daleko do miasta]. Tunel miał swoją premierę podczas Sundance. Obecnie pracuje nad scenariuszem do Flat Land [Kraina równin], pełnometrażowego westernu osadzonego w RPA. Pokazy możliwe dzięki wsparciu: Ambasada Republiki Południowej Afryki w Warszawie Scenariusz i reżyseria: WARAMUTSEHO Waramutseho Waramutseho Auguste-Bernard Kouemo Yanghu Bertrand Artaud Philippe Bonnaire Steve Achiepo, Clément Ntabahori kinyarwanda, francuski 21 min.

22 Kamerun/Francja Rok produkcji: 2009 Przejmujący film o dwóch rwandyjskich studentach mieszkających we Francji, Kabera i Uwamungu. Poprzez rozmowy telefoniczne z rodzinami dowiadują się o bratobójczych masakrach w ich kraju. Niektóre z otrzymanych informacji mogą zniszczyć na zawsze ich przyjaźń Europejski FF Krótkometrażowych Brest Najlepszy Film 2009 MFF Milan (Afryka, Azja, Ameryka Łac.) Najlepszy Film Krótkometrażowy Auguste Bernard Kouemo Yanghu urodzony w Kamerunie. Pierwsze filmowe doświadczenia zdobył podczas warsztatów organizowanych przez Ecrans noirs. Studia w tym zakresie kontynuował na Ecole supérieure d'audiovisuel w Tuluzie, gdzie zdobył licencjat. W ramach nauki nakręcił kilka filmów krótkometrażowych: L'envelope (2002) [Koperta], Le premiere pas (2005) [Pierwszy krok] oraz Waramutseho (2009). Równolegle do studiów założył firmę produkcyjną Horizon d'afrique, w której nakręcił swój pierwszy dokument Racines. JEST NIEDZIELA! Jest niedziela! C'est dimanche! Scenariusz i reżyseria: Samir Guesmi Pascal Marin Shantel Illiès Boukouirene, Simon Abkarian, Élise Oppong francuski 30 min. Francja/Algieria Rok produkcji: letni Ibrahim jest poważnie na bakier z nauką, a jedyne co go interesuje, to rówieśniczka Fatou, z którą ma się spotkać w niedzielę. W tym samym czasie zostaje wydalony ze szkoły, ale niepiśmiennemu ojcu pozwala uwierzyć w to, że został właśnie wyróżniony MFF Krótkometrażowych Leuven Nagroda Jury 2008 MFF Krótkometrażowych Clermont Nagroda Publiczności 2008 FF Krótkometrażowych Grenoble Najlepszy Film

23 Samir Guesmi urodzony w 1967r., znany francuski aktor pochodzenia algierskiego. W 1996 roku za rolę w filmie Malik le maudit [Klątwa Malika] otrzymał nagrodę za Najlepszego Aktora na festiwalu w Amiens. W teatrze, Samir Guesmi grał pod kierunkiem takich znakomitości jak Jean-Christian Grinevald, Bernard Bloch, George Lavaudant, Stéphane Muh, Claude Alice Peyrotte, F. Baran-Garcia i Mohamed Rouabhi. Jest niedziela! to jego debiut reżyserski. NORA Nora Nora Reżyseria: Alla Kovgan, Davin Hinton Scenariusz: Alla Kovgan, David Hinton, Nora Chipaumire Mkrtich Malkhasyan Thomas Mapfumo Nora Chipaumire, Souleymane Badolo angielski 35 min. USA/Zimbabwe Rok produkcji: 2008 Nora to biograficzny film-poemat oparty na wspomnieniach tancerki Nory Chipaumire. Za pomocą teatru tańca inscenizuje historię swojego życia, która układa się w szybko mknącego poematu złożony z dźwięku, obrazu i tańca. Muzykę do filmu napisał światowej sławy kompozytor Thomas Mapfumo MFF Asolo (Włochy) Najlepszy Film 2009 MFF Oberhausen Nagroda Specjalna Jury 2009 MFF Miami Cutting Edge Nagroda Specjalna Jury 2009 MFF Newport Najlepsze Zdjęcia Oficjalna selekcja: MFF Rotterdam, MFF Clermont-Ferrand, MFF Toronto, MFF Sundance Biografie reżyserów: Alla Kovgan urodzona w Moskwie. Reżyseruje również w teatrze tańca. Zrealizowała kilkadziesiąt filmów, głównie dokumentalnych i krótkometrażowych. Od 2000 roku naucza tańca w filmie oraz kino awangardowe na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Tanecznych KINODANCE w Rosji. David Hinton angielski reżyser pracujący głównie nad dokumentami dla brytyjskiej telewizji. Tematy jego filmów dotyczyły m.in. twórczości malarza Francis Bacon, reżysera Bernardo Bertolucciego, pisarzy Alana Bennetta i Fiodora Dostojewskiego czy choreografa Karole Armitage. Najbardziej znany w świecie tańca za Strange Fish [Dziwna ryba] (1992) zrobiony wraz z DV8 Physical Theatre. Dwukrotny zdobywca nagród Brytyjskiej Akademii oraz Emmy za swoje filmy.

24 TIMPOKO Timpoko Timpoko Scenariusz i reżyseria: Serge Armel Sawadogo Paul Djibila Aboubacar Sanogo Bénédicte Zongo, Cyrille Comparoere, Yolande Tapsoba mòoré 14 min. Burkina Faso/Francja Rok produkcji: 2008 Młodzi ludzie zaaferowani swoim życiem, skupiają się głównie na sobie i swoich własnych potrzebach. Kiedy jednak ich yaaba, babcia, zaczyna podupadać na zdrowiu, pojawiają się refleksje nad przemijaniem życia i historii, do której niedługo mogą już nie mieć dostępu MFF Afrykańskich Besancon Najlepszy Film 2009 MFF Frankofońskich Vaulx-en-Velin Nagroda Jury Oficjalna selekcja: FESPACO 2009, MFF Amiens 2009 Serge Armel Sawadogo urodzony w Burkina Faso. Po zdobyciu dyplomu z reżyserii na ISIS w Wagadugu, kontynuował studia na Ecole supérieure d'audiovisuel w Tuluzie. Jego krótkie metraże La moto rouge (2004) [Czerwony rower] oraz A la recherche de son eau (2006) [W poszukiwaniu wody] zdobywały liczne nagrody międzynarodowe. Timpoko (2008) to jego trzeci krótki metraż. PAMIĘĆ Pamięć Tamuktit arabski Scenariusz i reżyseria: Ahmed Baidou Ahmed Boutgaba 9 min. Maroko Rok produkcji: 2009 Film, poświęcony pamięci ofiar trzęsienia ziemi w Agadirze w 1980r., zgłębia zakamarki ludzkiej duszy widziane z perspektywy artysty, który stara się zmierzyć ze wspomnieniami o zniszczonym mieście.

25 Ahmed Baidou urodzony w Maroku. Młody, obiecujący reżyser ma na swoim koncie dopiero trzy filmy: dwa krótkometrażowe Trzcinowe lalki (2007) i Pamięć (2009), oraz pełnometrażowy dokument Bougafer 33 (2010) o tematyce historycznej. TRZCINOWE LALKI Trzcinowe lalki Les Poupées en Roseaux Scenariusz i reżyseria: Ahmed Baidou Ahmed Boutgaba Hassan Alioui, Zahra Farouki arabski 11 min. Maroko Rok produkcji: 2007 Czasem, gdy żyje się w całkowitym osamotnieniu, jedyną ucieczką stają się wymysły wyobraźni. Ahmed Baidou urodzony w Maroku. Młody, obiecujący reżyser ma na swoim koncie dopiero trzy filmy: dwa krótkometrażowe Trzcinowe lalki (2007) i Pamięć (2009), oraz pełnometrażowy dokument Bougafer 33 (2010) o tematyce historycznej. PUMZI Pumzi Pumzi Scenariusz i reżyseria: Wanuri Kahiu Grant Appleton Siddhartha Barnhoorn Kudzani Moswela, Nicole Bailey, Chantelle Burger, Tammy Tichards kisuahili 21 min. Kenia/Niemcy Rok produkcji: 2009 Kenijskie sci-fi. Po III Wojnie Światowej, znanej też jako Wojna o Wodę, natura obumarła, a ludzie zamieszkali w zamkniętych enklawach. 35 lat później Asha, opiekunka muzeum w