RZECZYWISTOŚCI. Zeland Vadim. Tom piąty JABŁKA PADAJĄ W NIEBO

Transkrypt

1 Zeland Vadim TRANSERFING RZECZYWISTOŚCI Tom piąty JABŁKA PADAJĄ W NIEBO W pogoni za upragnionym odbiciem Wyobraź sobie, że stajesz przed lustrem, a tam nieczego nie widać pustka. Dopiero po upływie pewnego czasu stopniowo zaczyna wyłaniać się wizerunek jak na wywołanej w cieniu fotografii. W pewnym momencie uśmiechasz się, lecz po odbiciu widzisz wciąż ten sam poważny wyraz twarzy. Oto uniosłeś ręce, a w lustrze wszystko jest jak dawniej. Natychmiast opuszczsz je i w lustrze też nic się nie zmienia. Aby ujrzeć siebie z podniesionymi rękoma, będziesz musiał przez określony czas potrzymać je w górze. Jak długo? Z poprzednich tomów wiesz już, że zwierciadłem jest ten świat, natomiast slajd, który tworzysz w myślach, jest odpowiednikiem owych póz przed lustrem. Jednak ile konkretnie czasu będzie potrzebne do urzywistnuenia zamysłu, jakie będzie opóźnienie czasu reakcji lustra wszystko to zależy od złożoności postawionego celu. Poza tym, dopóki umysł będzie wątpił w możliwość urzeczywistnienia zamysłu, odbicie będzie rozmyte. A paramtry lustra są również ważne ponieważ tak jak w fotografii wpływają na finalny obraz tak jak na oświetlenie, kolor tła i ciepło odcieni. Jak zatem poprawić odbicia swoich slajdów? Wzorując się na dawnych mistrzach weneckich, dodaj ciepłych tonów do własnego, unikalnego amalgamentu rzeczywistości. PRZEDMOWA 2 ROZDZIAŁ I ZWIERCIADLANY ŚWIAT 2 RZECZYWISTOŚĆ przejawia się w dwóch postaciach: fizycznej, namacalnej i metafizycznej, leżącej poza zasięgiem percepcji. Obie postaci istnieją jednocześnie, wzajemnie się przenikając i dopełniając. Dualizm występuje jako nieodłączna cecha naszego świata. Wiele rzeczy ma swoją przeciwną stronę. Dualne zwierciadło 3 Amalgamat rzeczywistości 5 W pogoni za odbiciem 7 Świat wyrusza Ci naprzeciw 9 Zamiar Sprawcy 12 Zwierciadlana Liga 16 Podsumowanie 19 ROZDZIAŁ II Odźwierny Wieczności. 19 W tym rozdziale pomówimy o konkretnych metodach. Pierwszym niezbędnym warunkiem, bez spełnienia którego Transerfing nie jest możliwy, jest posiadanie wystarczająco wysokiego poziomu energetyki. Energia zamiaru 20 Sprzątanie świata 24 Korekta zwierciadła 27 Sprawca rzeczywistości 30 Koordynacja snu 33 Postanowienie Sprawcy 34 1

2 Podsumowanie 36 ROZDZIAŁ III Kurtyna 37 Stoisz przed zwierciadłem, w którym odbija się obraz Twych myśli. Efekt zwierciadlany rodzi złudzenie, jakoby świat zewnętrzny istniał niezależnie i nie dawał się pokierować. Lecz wystarczy otrząsnąć się z transu, a rzeczywistość zaczyna poddawać się kierownictwu. Z wizytą u Wieczności 37 Słownik pojęć 37 Rzeczywistość istnieje niezależnie od Ciebie, dopóki Ty się na to zgadzasz. Przedmowa. Szanowny Czytelniku! Przed nami kolejna książka o Transerfingu - zagadkowym aspekcie rzeczywistości, który zrodził tyle emocji wśród czytelników. W codziennej rzeczywistości człowiek znajduje się w mocy okoliczności i nie jest w stanie w znaczący sposób wpłynąć na bieg zdarzeń. Życie «przydarza się», podobnie jak dzieje się to w nieświadomym śnie. Wypadki biegną swoim torem, nie zwracając uwagi na Twoje «chcę» lub «nie chcę». Wydawałoby się, że ta fatalna nieuchronność jest nie do przezwyciężenia. W rzeczywistości zaś, z takiego położenia istnieje absolutnie niespodziewane wyjście. Człowiek nie podejrzewa, że znajduje się w niewoli zwierciadlanej iluzji. Rzeczywistość ma dwie postaci: fizyczną, która jest namacalna i metafizyczną, leżącą poza zasięgiem postrzegania, lecz nie mniej obiektywną. W pewnym sensie świat stanowi bezkresne dualne zwierciadło, po którego jednej stronie znajduje się materialny wszechświat, a po drugiej rozciąga się metafizyczna przestrzeń wariantów - struktura informacyjna, w której są scenariusze wszystkich możliwych zdarzeń. Liczba wariantów jest nieskończona, jak nieskończenie mnóstwo jest możliwych położeń punktu w układzie współrzędnych. Jest tam zapisane wszystko co było, jest i co będzie, stamtąd właśnie przychodzą do nas sny, wizje, wiedza intuicyjna i olśnienia. Człowiek, oczarowany przez zwierciadło, sądzi, że odbicie w nim jest prawdziwą rzeczywistością. Efekt zwierciadła rodzi iluzję, jakoby świat zewnętrzny istniał sam przez się i nie dawał się pokierować. W rezultacie życie staje się podobne do gry, w której nie my określamy zasady. Oczywiście, możesz przedsiębrać jakieś próby wywarcia wpływu na to, co się dzieje. Lecz jesteś pozbawiony najważniejszego: nie masz możliwości, by z pionka przekształcić się w tego, kto rozgrywa partię. Ale wystarczy strząsnąć ubezwłasnowolniający czar i rozejrzeć się dokoła, jak zacznie się dziać coś nieprawdopodobnego. Dosłownie wyrywasz się z potoku zdarzeń i trafiasz do centrum gigantycznego kalejdoskopu, który powoli obraca się wokół, migocząc płaszczyznami rzeczywistości. Jesteś częścią tej rzeczywistości i równocześnie istniejesz odrębnie, niezależnie. Dokładnie tak samo uświadomisz sobie swoją «odrębność», kiedy, oprzytomniawszy we śnie, pojmujesz, że teraz sen zależy od Ciebie, a nie Ty od niego. W książce jest mowa o tym, jak uwolnić się od iluzji zwierciadlanego odbicia i obudzić się w swoim zwierciadlanym śnie na jawie. Energia myśli człowieka w określonych warunkach jest w stanie zmaterializować ten lub inny sektor przestrzeni wariantów. W stanie, który w Transerfingu nazywamy jednością duszy i umysłu rodzi się tajemnicza siła - zewnętrzny zamiar. Ci, którzy wypróbowali Transerfing, ze zdumieniem opowiadają, że ich myśli w niepojęty sposób ziszczają się w rzeczywistości, a rzeczywistość dosłownie na Twoich oczach zmienia swój wygląd. Na przykład, otaczający Cię ludzie z niezrozumiałych względów zaczynają odnosić się do Ciebie z większą sympatią. Drzwi, które wcześniej wydawały się zamknięte na głucho, otwierają się. Możesz przy tym zaobserwować bardzo ciekawe zjawiska: zmianę "odcieni dekoracji" i "kręgów na rzeczywistość", podobne do kręgów na wodzie. Warstwa Twojego świata odzyskuje straconą świeżość: do lodów wraca ten sam smak z dzieciństwa, a nadzieje znów budzą zachwyt wczesnej młodości. Lecz najważniejsze to charakterystyczne poczucie wewnętrznej wolności - przywilej życia w zgodzie ze swoim credo. Choć to dziwne, nie ma tu żadnej mistyki - wszystko jest realne. Dlatego, wypróbowując w praktyce, to co przeczytasz, trzymaj się mocno ziemi, żeby nie upaść do nieba ze zdziwienia i zachwytu. ROZDZIAŁ Pierwszy. Zwierciadlany świat. RZECZYWISTOŚĆ przejawia się w dwóch postaciach: fizycznej, namacalnej i metafizycznej, leżącej poza zasięgiem percepcji. Obie postaci istnieją jednocześnie, wzajemnie się przenikając i dopełniając. Dualizm występuje jako nieodłączna cecha naszego świata. Wiele rzeczy ma swoją przeciwną stronę. 2

3 Mój świat troszczy się o mnie. Dualne zwierciadło. Wyobraź siebie, że stoisz przed lustrem. Występujesz jako rzeczywiście istniejący obiekt fizyczny. Twoje odbicie zaś, nie mając materialnej substancji, jest pozorne, metafizyczne, lecz jednocześnie tak samo rzeczywiste jak sam obraz. Cały świat można przedstawić w postaci gigantycznego dualnego zwierciadła, po którego jednej stronie leży fizyczny Wszechświat, a po drugiej rozciąga się metafizyczna przestrzeń wariantów. W odróżnieniu od sytuacji ze zwyczajnym lustrem, świat materialny występuje jako odbicie, którego obrazem jest zamiar i myśli Boga oraz wszystkich żywych istot - Jego ucieleśnień. Przestrzeń wariantów jest swego rodzaju matrycą, szablonem, według którego odbywa się "wykrój", "szycie", jak również "pokaz mody" - ruch wszelkiej materii. Przechowywana jest tam informacja o tym, co i jak powinno się dziać w świecie materialnym. Ilość różnych potencjalnych możliwości jest nieskończona. Wariant stanowi sektor przestrzeni, w którym zawarty jest scenariusz i dekoracje, czyli trajektoria i forma ruchu materii. Innymi słowy, sektor określa, co w każdym poszczególnym wypadku powinno się dziać i jak wyglądać. W ten sposób zwierciadło dzieli świat na dwie połowy: rzeczywistą i pozorną. Wszystko, co uzyskało formę materialną, znajduje się na rzeczywistej połowie i rozwija się zgodnie z prawami przyrody. Nauka, jak również powszechny światopogląd dotyczą tylko tego, co odbywa się w"rzeczywistości". Pod pojęciem rzeczywistości zwykło się rozumieć wszystko, co daje się zaobserwować i ulega bezpośredniemu oddziaływaniu. Jeżeli odrzucić metafizyczną stronę rzeczywistości i brać pod uwagę tylko świat materialny, to działalność wszystkich żywych istot, łącznie z człowiekiem, sprowadzi się do prymitywnego ruchu w ramach wewnętrznego zamiaru. Za pomocą wewnętrznego zamiaru, jak wiadomo, cel osiąga się bezpośrednim oddziaływaniem na otaczający świat. By coś osiągnąć, trzeba przedsięwziąć określone kroki, rozpychać się łokciami, w ogóle - wykonać konkretną pracę. Materialna rzeczywistość jest faktycznie namacalna - natychmiast reaguje na bezpośrednie oddziaływanie i to stwarza złudzenie, że tylko tak można osiągnąć jakieś efekty. Ale w ramach świata materialnego krąg faktycznie osiągalnych celów znacznie się zawęża. Wypada tu liczyć jedynie na to, co się ma w posiadaniu. Wszystko "rozbija się" o środki, których zazwyczaj brak i możliwości, które są bardzo ograniczone. W tym świecie absolutnie wszystko przesiąknięte jest duchem rywalizacji. Zbyt wiele osób chce osiągnąć to samo. A w ramach wewnętrznego zamiaru nie wystarcza tego dla wszystkich. Skąd mają się wziąć warunki i okoliczności niezbędne do osiągnięcia celu? Właśnie stamtąd - z przestrzeni wariantów. Po tamtej stronie zwierciadła wszystkiego jest w nadmiarze, przy czym bez jakiejkolwiek konkurencji. Nie ma towaru na półkach, lecz cały urok polega na tym, że można wybrać każdy towar jak z katalogu i zamówić go sobie. Wcześniej czy później zamówienie zostanie zrealizowane i nawet nie trzeba będzie za nie płacić - należy tylko spełnić określone, niezbyt uciążliwe warunki, to wszystko. Ale czy to nie bujda? Bynajmniej.To bardziej niż rzeczywiste. Energia myśli nie ginie bez śladu - może ona zmaterializować sektor przestrzeni wariantów, którego parametry odpowiadają emisji myśli.to nieprawda, że wszystko w naszym świecie jest rezultatem wzajemnego oddziaływania obiektów. Niemniej ważną rolę odgrywają tu procesy, które zachodzą w subtelnej sferze, kiedy wirtualnie istniejące warianty przeobrażają się w rzeczywistość. Związki przyczynowo-skutkowe subtelnych procesów nie zawsze są widoczne, niemniej kształtują ponad połowę rzeczywistości. Materializacja sektorów przestrzeni wariantów dokonuje się z zasady niezależnie od woli, ponieważ człowiek nie wykorzystuje energii myśli w sposób celowy, a mniej rozwinięte istoty - tym bardziej. Jak wykazałem w pierwszej książce o Transerfingu, wpływ obrazów myślowych na rzeczywistość przejawia się głównie w postaci urzeczywistniania się najgorszych obaw. Człowiek, będąc zakorzenionym w "realiach życia", brnie wśród pustych półek sklepowych, wyrywając się, by wyciągnąć rękę po towar, na którym już wisi tabliczka "Sprzedane". Do wyboru są tylko produkty nienajlepszej jakości, lecz również za nie trzeba zapłacić przyzwoite pieniądze. l zamiast po prostu zajrzeć do katalogu i złożyć zamówienie, człowiek zaczyna bezwładnie miotać się w poszukiwaniu towaru, wystawać w długich kolejkach, ze wszystkich sił stara się przecisnąć przez tłum, wdaje się w konflikty ze sprzedawcami i nabywcami. W rezultacie nawet nie dostaje do ręki tego, czego pragnie, a problemów powstaje coraz więcej. Tymczasem taka smutna rzeczywistość rodzi się przede wszystkim w świadomości człowieka, stopniowo materializuje się, przechodzi w rzeczywistość. Każda żywa istota swoimi bezpośrednimi działaniami z jednej strony i myślami z drugiej tworzy warstwę swojego świata. Wszystkie te warstwy nakładają się nawzajem na siebie i w ten sposób każda istota wnosi swój wkład w kształtowanie rzeczywistości. Warstwę świata charakteryzuje określony zbiór warunków i okoliczności, z których składa się tryb życia poszczególnych 3

4 istot (później będzie mowa tylko o człowieku). Warunki istnienia mogą być różne: korzystne i niezbyt sprzyjające, komfortowe i spartańskie, życzliwe i agresywne. Oczywiście niemałe znaczenie ma środowisko, w którym człowiek przychodzi na świat. Lecz później życie rozwija się przeważnie w zależności od tego, jak człowiek odnosi się do siebie i otaczającej go rzeczywistości. Jego odczuwanie świata w wielu sprawach określa kolejne zmiany w sposobie życia. W rzeczywistość obleka się ten sektor przestrzeni wariantów, ten scenariusz i te dekoracje, które odpowiadają kierunkowi i charakterowi myśli człowieka. W ten sposób w kształtowaniu indywidualnej warstwy biorą udział dwa czynniki: wewnętrzny zamiar z jednej strony zwierciadła i zewnętrzny z drugiej. Bezpośrednimi działaniami człowiek wywiera wpływ na obiekty świata materialnego, a swoimi myślami urzeczywistnia to, czego tam na razie jeszcze nie ma. Jeżeli człowiek jest przekonany, że w tym świecie wszystko co najlepsze zostało już wyprzedane, to naprawdę do jego dyspozycji pozostają jedynie puste półki. Jeżeli myśli, że za dobrym towarem trzeba stać w ogromnej kolejce i drogo zapłacić, to tak właśnie się dzieje. Jeżeli oczekiwania są pesymistyczne i przepełnione wątpliwościami, to z pewnością okażą się uzasadnione. I jeśli człowiek oczekuje spotkania z niechętnym mu otoczeniem, jego przeczucia się spełniają. Ale wystarczy, że człowiek przejmie się niewinną myślą, że świat przygotował dla niego wszystko co najlepsze, jak to również z jakiegoś powodu zadziała. Dziwak nie wiedzący o tym, że nic nie przychodzi z łatwością, pewnego razu w zdumiewający sposób znajduje się w sklepie, do którego dopiero co dowieziono towar, jakby specjalnie dla niego. I okazuje się, że pierwszy nabywca wszystko otrzymuje bezpłatnie. A później już ustawia się długa kolejka tych, którzy są pewni, że realia życia są znacznie mroczniejsze, a tylko głupi ma szczęście. Życie - to gra, w której świat wciąż zadaje swoim mieszkańcom jedną i tę samą zagadkę: "Zgadnij, jaki jestem?". I każdy odpowiada zgodnie ze swoim pojmowaniem: "jesteś agresywny" lub "potulny". Albo: "jesteś wesoły, mroczny, przyjacielski, wrogi, szczęśliwy, niefortunny". Lecz, co ciekawe, w tym konkursie każdy wygrywa! Świat się z każdym zgadza i przed każdym jawi się w tej postaci, jaka została zamówiona. I jeżeli mający szczęście dziwak, kiedyś zderzywszy się z "realiami życia", zmieni swój stosunek do świata, rzeczywistość zmieni się stosownie do tego, odrzucając "tego, kto odzyskał wzrok" na sam koniec kolejki. Oto jak człowiek sposobem myślenia kształtuje warstwę swojego świata. Wyjaśnienie tego procesu mieści się w kilku zasadach. Sformułujmy pierwszą zwierciadlaną zasadę: świat, niczym zwierciadło, odbija Twój stosunek do niego. Świat dosłownie godzi się z tym, co o nim myślisz. Lecz dlaczego na ogół sprawdzają się najgorsze oczekiwania, a nadzieje i marzenia się nie spełniają? Powodem tego stanu rzeczy jest druga zasada zwierciadlana: odbicie kształtuje się w jedności duszy i umysłu. Jeżeli umysł nie znajduje się w sprzeczności z nakazami serca i na odwrót, to powstaje niedościgniona siła - zewnętrzny zamiar, który materializuje sektor przestrzeni wariantów, stosownie do sposobu myślenia. W jedności duszy i umysłu obraz ten przybiera wyraźne kontury, dlatego też niezwłocznie obleka się w rzeczywistość. Jednak w życiu najczęściej bywa tak, że dusza dąży do czegoś, a umysł wątpi i hamuje ją lub na odwrót - umysł przytacza przekonujące argumenty, a serce pozostaje obojętne. Kiedy jedność zostaje zakłócona, uzyskany obraz jest rozmyty - niejako się rozdwaja: dusza pragnie jednego, a umysł powtarza coś innego. I tylko co do jednego niewątpliwie się zgadzają - są to niechęci i obawy. Jeśli człowiek nienawidzi, to z całej duszy, a kiedy się boi, to całym swoim jestestwem. W zgodnym odczuwaniu wrogości rodzi się wyraźny obraz tego, czego chciałbyś uniknąć. Umysł i dusza, jako dwa przejawy rzeczywistości - materialnej i metafizycznej, łączą się w jednym punkcie i myślokształt zmienia się w rzeczywistość. W rezultacie otrzymujesz właśnie to, do czego odczuwasz niechęć. Pragnienia, w odróżnieniu od obaw, nie spełniają się tak łatwo, ponieważ jedność w tym wypadku osiąga się rzadko. Dusza przeciwstawia się umysłowi, ponieważ ten, poddawszy się wpływowi wahadeł, rzuca się na obce cele. A z kolei umysł albo nie uświadamia sobie swoich prawdziwych pragnień, albo nie wierzy w możliwość ich spełnienia. Istnieje pogląd, że aby osiągnąć cel, trzeba wyraźnie sformułować swoje zamówienie, a następnie wypuścić ten myślokształt w przestrzeń i przez pewien czas nie przypominać sobie o nim, by nie przeszkadzać spełnieniu pragnienia. Gdybyż wszystko było takie łatwe... Taka technika działa wyłącznie pod warunkiem przestrzegania drugiej zasady zwierciadlanej. Ale jedność duszy i umysłu może zostać osiągnięta tylko w rzadkich wypadkach, ponieważ praktycznie nie da się pozbyć zdradzieckich wątpliwości. Cóż więc robić? W tym celu istnieje trzecia zasada zwierciadlana: dualne zwierciadło reaguje z opóźnieniem. Jeżeli nie udaje się zastosować drugiej zasady, to twierdzę należy zdobyć przy pomocy długotrwałego oblężenia. Wyobraź sobie taką niecodzienną sytuację. Stajesz przed lustrem, a tam niczego nie widać - pustka. Dopiero po upływie pewnego czasu zaczyna stopniowo wyłaniać się wizerunek, jak na wywoływanej fotografii. W pewnym momencie uśmiechasz się, lecz w odbiciu widzisz wciąż ten sam poważny wyraz twarzy. Oto uniosłeś ręce, a w lustrze wszystko jest jak dawniej. Natychmiast opuszczasz ręce i w lustrze też nic się nie zmieniło. Aby ujrzeć siebie z podniesionymi rękoma, będziesz musiał przez 4

5 określony czas potrzymać je w górze. Właśnie tak działa dualne zwierciadło.tylko że czas opóźnienia jest tam bez porównania dłuższy i dlatego zmian nie daje się zauważyć. Materialne urzeczywistnienie jest bezwładne jak smoła. A jednak widziany w myśli obraz lub - jak go nazywamy w Transerfingu - slajd może w pełni ulec materializacji. Potrzeba do tego tylko jednego podstawowego warunku: slajd trzeba odtwarzać w myślach systematycznie, przez dość długi czas. Jak widzisz, tajemnica jest prosta, lecz to rzeczywiście wszystko, czego potrzeba. Nawet nie chce się wierzyć, że wszystko jest do tego stopnia trywialne. Przeciętna, zrutynizowana praca i żadnych czarów. Ale to rzeczywiście działa. Po prostu ludziom zazwyczaj brakuje cierpliwości. Z zapałem dają się zarazić jakąś ideą, lecz następnie szybko stygną i odkładają zamysł na nieokreśloną przyszłość. Otóż żeby zmaterializować myślokształt, trzeba wykonać konkretną pracę z użyciem slajdu. W przeciwnym razie nie ma co liczyć na cud. Ile konkretnie czasu będzie potrzeba do urzeczywistnienia slajdu, zależy od złożoności postawionego celu. Dopóki umysł wątpi w możliwość urzeczywistnienia zamysłu, obraz będzie rozmyty. Lecz wcześniej czy później w zwierciadle zacznie się coś pojawiać. Sam to ujrzysz, kiedy zewnętrzny zamiar otworzy niezbędne drzwi - możliwości osiągnięcia celu. Wówczas umysł przekona się, że technika wydaje owoce i cel okaże się możliwy do osiągnięcia. Stopniowo dusza i umysł osiągną jedność, a emisja myśli skupi się, tworząc wyraźny obraz. W rezultacie uformuje się odbicie i zdarzy się to, co przyjęło się nazywać cudem: marzenie, które wydawało się nieziszczalne, przekształci się w rzeczywistość. Amalgamat rzeczywistości. Za pomocą techniki slajdów, opisanej w drugiej książce dotyczącej Transerfingu, można kształtować obraz, który zwierciadło świata ucieleśni. Lecz oprócz konkretnego obrazu warto by było utrzymywać w warstwie swojego świata pewne niezmienne tło, stwarzające stałą, korzystną atmosferę. Możliwe, że miałeś okazję zwrócić uwagę na to, że w różnych lustrach Twoje odbicie wygląda różnie. Twarz niby ta sama, lecz każde lustro ujawnia jakieś szczegóły. Uwidaczniają się słabe, lecz całkiem uchwytne odcienie: zabarwienie emocjonalne, nastrój, a nawet typ psychologiczny. Zależnie od lustra odbicie może być dobre lub złe, zdrowe lub chore, atrakcyjne albo niezbyt, ciepłe albo chłodne. Co wywołuje takie różnice? Przecież powierzchnia odbijająca powinna beznamiętnie odwzorowywać dokładną kopię jednego i tego samego obrazu. Jednak istnieje szereg czynników wywierających wyczuwalny wpływ na odwzorowanie obrazu. Podobnie jak w fotografii, wiele tu zależy od oświetlenia, koloru tła, jak również od samego lustra. Już w średniowieczu dostrzeżono osobliwy urok luster weneckich. Weneckie szkło słynęło na całym świecie ze swojej zdumiewającej jakości. Lecz wcale nie szkło nadawało lustrom owych zadziwiających właściwości. Ludzie zwracali uwagę, że z jakiegoś niewyjaśnionego powodu o wiele przyjemniej było przeglądać się w weneckim lustrze niż w zwykłym.twarz w odbiciu nabywała zauważalnego uroku. Okazuje się, że mistrzowie weneccy posiadali swój szczególny sekret. Do amalgamatu - mieszanki, z której wykonywali powierzchnię odbijającą - dodawali złota, dzięki czemu w spektrum odbicia przeważały ciepłe odcienie. W podobny sposób można udoskonalić kawałek dualnego zwierciadła specjalnie dla siebie. Aby przytulnie urządzić warstwę swojego świata, trzeba stworzyć swój szczególny amalgamat. Warstwa świata składa się z mnóstwa reakcji - stosunku człowieka do siebie samego, jak również do przejawów otaczającej rzeczywistości. Z tego spektrum kontaktów trzeba wydzielić jedną główną linię, określającą przeważające tło. W charakterze dominanty można wybrać na przykład następującą formułę: "Mój świat troszczy się o mnie". Człowiek chętnie wyraża swój stosunek w postaci niezadowolenia, kiedy jest do tego powód, a wszystko co dobre przyjmuje niemal obojętnie, jak coś, co mu się należy. Robi tak nieświadomie, z przyzwyczajenia reagując jak ostryga. Teraz podnieś się o stopień wyżej od ostrygi, obudź się i skorzystaj ze swojej przewagi, polegającej na umiejętności świadomego wyrażania stosunku do siebie i otoczenia. Nastrój swoje postrzeganie świata w sposób celowy, zgodnie z dominantą, a zobaczysz, jak odreaguje zwierciadło. To będzie Twój pierwszy krok na drodze do sterowania rzeczywistością. Przypomnij sobie, jak niegdyś w dzieciństwie świat rzeczywiście troszczył się o Ciebie, a Ty nie doceniałeś tego i przyjmowałeś to jako coś, co Ci się należy. Zerknij w przeszłość. Może u babci na wsi miało miejsce coś takiego? Wracasz myślami do tych odległych dni, kiedy czułeś się komfortowo i błogo. Fragmenty wspomnień czasami są niezwykle jaskrawe. Wydaje się, jakby z kuchni dochodził boski aromat - babcia piecze ciasto. A może siedzisz nad brzegiem rzeki z wędką lub jedziesz z górki na sankach... Jak to było? Przypomniałeś sobie to charakterystyczne poczucie beztroski? Było tak dlatego, że świat troszczył się o Ciebie i niejasno podejrzewałeś to, lecz nie przywiązywałeś do tego wagi. Jednocześnie też nie zgłaszałeś szczególnych pretensji. Było Ci po prostu dobrze i tyle. Dziecko, nawet kiedy kaprysi, nie wkłada duszy w swoje niezadowolenie. Będzie wrzeszczeć, tupać nóżkami, wymachiwać rączkami, lecz świat troskliwie i ostrożnie niesie je, pieszczotliwie zagadując: "No co, prosiaczku, wypaćkałeś się, ubrudziłeś? Chodź, umyjemy się!". I człowieczek rośnie, a świat ma dla niego wszystko co najlepsze i daje mu wszelkie nowe cudowne zabawki, pielęgnuje 5

6 go z miłością. Świat troszczy się o swojego wychowanka. Ulubieniec i pieszczoch świata! Szczęśliwiec odkrywa masę nowych przyjemności, ponieważ wszystko dzieje się po raz pierwszy i wszystko jest nowe, lecz nie zdaje sobie sprawy, że w tej chwili rozkoszuje się życiem. Zaczyna to rozumieć dopiero wiele lat później, kiedy przypomina sobie, jak wszystko było dobrze i fajnie w porównaniu z tym, jak jest teraz. Lecz dlaczego z czasem wszystkie barwy życia blakną i lekką beztroskę zastępuje niepokój? Może dlatego, że z wiekiem liczba problemów wzrasta? Nie, raczej dlatego, że doroślejąc, człowiek nabywa skłonności do wyrażania swego negatywnego stosunku. Niezadowolenie - to uczucie silniejsze niż po prostu satysfakcja płynąca z przytulności i spokoju. Człowiek nie rozumiejąc, że teraz mimo wszystko jest szczęśliwy, żąda od świata wciąż więcej i więcej. Potrzeby wychowanka rosną, staje się coraz bardziej rozpieszczony i niewdzięczny. Świat oczywiście nie nadąża z zaspokajaniem szybko rosnących potrzeb i pieszczoch już zaczyna na całego wyrażać pretensje. Zmienia swój stosunek do świata: Jesteś zły! Nie dajesz mi wszystkiego, czego chcę! Nie troszczysz się o mnie!". I w ten negatywny stosunek już wkłada całą siłę jedności niezadowolonej duszy i kapryśnego umysłu. Lecz przecież świat to zwierciadło i nie pozostaje mu nic innego, jak tylko ze smutkiem rozłożyć ręce i odpowiedzieć: "Jak sobie życzysz, kochany. Będzie, jak uważasz". W rezultacie rzeczywistość, jako odbicie myśli człowieka, zmienia się na gorsze. A skoro tak, to powodów do niezadowolenia przybywa, co z kolei, jeszcze pogarsza stosunek człowieka do świata. I oto dawny ulubieniec i pieszczoch zmienia się w poszkodowanego przez los zrzędę, który wiecznie skarży się, że świat rzekomo jest mu coś winien. Smutny obraz. Człowiek nie rozumie, że sam wszystko popsuł. Widząc w odbiciu lustra jakieś nieprzyjemne rysy, człowiek skupia na nich uwagę i odruchowo wyraża swój negatywny stosunek, w rezultacie czego wszystko staje się jeszcze gorsze. Rzeczywistość w odbiciu stopniowo gaśnie w ślad za obrazem.tak właśnie warstwa świata każdego człowieka traci niegdysiejszą świeżość barw i staje się coraz mroczniejsza i mniej przytulna. A przecież można wszystko to odzyskać! Zarówno to uczucie spokojnej błogości, jak i smak lodów z dzieciństwa, poczucie, że wszystko jest nowe, nadzieję na lepsze i radość życia. To łatwe do tego stopnia, że aż trudno uwierzyć. Dlatego nie wierz, tylko spróbuj. Nikomu nie przychodzi do głowy, że warstwę świata można odnowić, jeżeli weźmie się swój stosunek do rzeczywistości pod świadomą kontrolę. Jakim uczynisz swoje postrzeganie świata, takim stanie się otaczający świat.to nie pusty apel, by patrzeć na życie z optymizmem, tylko konkretna praca kształtująca Twoją rzeczywistość. Od tej chwili, niezależnie od tego, co by się działo, uczyń swoją zasadą kontrolowanie swojego stosunku do świata. To nieważne, że w danej chwili nie jest Ci tak dobrze, jakbyś tego chciał. W każdym razie wszystko nie jest tak źle i niewątpliwie mogłoby być znacznie gorzej. Przecież nie spadają kamienie z nieba, ziemia pod nogami nie płonie i dzikie zwierzęta nie prześladują Cię na każdym kroku. Tak, świat mocno zmienił się od czasu, kiedy Twoje uczucia do niego oziębły. Pamiętasz, jak kołysał Cię na rękach, karmił ciastem babci, opowiadał bajki? Lecz dorosłeś i między Tobą a światem wyrósł mur obcości. Ciepła bezpośredniość przerosła w wyobcowanie, zaufanie zastąpiła obawa, a przyjaźń przekształciła się w wyrachowanie. Jednak świat nie rozzłościł się i nie porzucił Cię. On po prostu ze smutkiem przycichł i w zamyśleniu kroczy obok jak stary przyjaciel, którego obrażono chłodnym stosunkiem do niego. Rozejrzyj się dookoła. Twój świat wciąż się troszczy o Ciebie. Drzewa i kwiaty posadził dla Ciebie. Słońce, niebo, obłoki - nie zwracasz na nie uwagi, lecz wyobraź sobie: a gdyby ich nie było? Wieczorem, po ciężkim dniu pracy masz możliwość odpocząć i nacieszyć się przytulnością i komfortem, podczas gdy za oknem hula chłodny wiatr i leje deszcz. Świat jak dawniej żywi Cię i układa do snu. Patrząc na Ciebie, wzdycha z tęsknotą za tymi szczęśliwymi, minionymi czasami. A Ty obojętnie odwracasz się i zasypiasz z twardym przekonaniem, że świat stał się gorszy i przeszłość nie powróci. Ale świat się nie zmienił, podobnie jak nie może zmienić się zwierciadło. Inny stał się Twój stosunek do niego, a w jego ślady poszła rzeczywistość, jako odbicie Twoich myśli. Otrząśnij się teraz, otwórz oczy, unieś się na swoim łóżku i rozejrzyj dookoła: to on - ten sam świat, który troszczył się o Ciebie i z którym tak miło niegdyś spędzałeś czas. Wyobrażasz sobie, jak on się ucieszy, kiedy nareszcie ockniesz się z otępienia? Teraz znów jesteście razem i wszystko znowu będzie jak dawniej. Tylko więcej nigdy nie obrażaj tego starego, oddanego sługi swoim niewdzięcznym stosunkiem. A przede wszystkim - nie ponaglaj go. Przecież zgodnie z trzecią zasadą zwierciadlaną będzie mu potrzebny czas, by wrócić do dawnego stanu. Z początku będą Ci potrzebne cierpliwość i panowanie nad sobą. Musisz rozumieć, że pracujesz nad uformowaniem swojej rzeczywistości. Praca polega na następującym: spotykając się z czymkolwiek, nawet z najbardziej mało znaczącymi okolicznościami, powtarzaj sobie formułę amalgamatu - w każdym wypadku, niezależnie od tego, czy dzieje się dobrze czy źle. Jeżeli spotkasz się z powodzeniem - nie zapominaj powtórzyć sobie, że świat rzeczywiście troszczy się o Ciebie. Powtarzaj to przy każdej najdrobniejszej nadarzającej się okazji. Kiedy stykasz się z przykrą okolicznością, i tak powtarzaj, że wszystko idzie jak trzeba, na zasadzie koordynacji zamiaru. 6

7 Niezależnie od okoliczności Twoja reakcja powinna być jednoznaczna - świat w każdym wypadku się o Ciebie troszczy. Jeżeli Ci się poszczęściło, to zwróć na to szczególną uwagę, a jeżeli nie - przestrzegaj zasady koordynacji zamiaru, a zawsze będziesz pozostawać na pomyślnej linii życia. Przecież nie jest Ci dane wiedzieć, od jakich przykrości świat Cię strzeże i w jaki sposób to robi. Zaufaj mu. Trzeba nauczyć się ufać. Znalazłszy się w tarapatach, człowiek jest skłonny raczej liczyć na swoje siły niż na przychylny zbieg okoliczności. Dorosłe dziecko uparcie powtarza: "Ja sam!". Wtedy świat stawia je na ziemi i daje możliwość radzenia sobie samemu: "Zgoda, zgoda, mój miły. Idź na własnych nogach". Przełam lód nieufności. Zderzywszy się z problemem, nawet nieznacznym, powiedz sobie: "Pozwalam światu zadbać o mnie".to nie oznacza, że trzeba w ogóle nie podejmować żadnych przedsięwzięć i siedzieć z założonymi rękami. Mowa o tym, by przyzwyczaić siebie do myśli, że wszystko powinno układać się pomyślnie samo przez się, z definicji. Zwierciadło sprawnie odbije Twoją postawę: "Tak będzie, skoro tak uważasz". Wyrób sobie nawyk, by pozwalać światu troszczyć się o Ciebie w różnych sytuacjach - od drobnostek do najważniejszych kwestii. Na przykład wyszedłeś z domu bez parasola, a zbiera się na deszcz. Nie trzeba wracać. Powiedz sobie: "Idę na spacer z moim światem". Powiedz swojemu światu: "Przecież zadbasz o mnie, nieprawdaż?". I on oczywiście, odpowie: "Zgoda, zgoda, mój miły". Możesz śmiało na nim polegać. Deszczu nie będzie, a jeżeli nawet popada, to świat w porę zapewni Ci schronienie. Jednak w razie niepowodzenia nie obrażaj się, że świat o Ciebie nie zadbał, jeśli miałeś co do tego wątpliwości. Nie zapominaj, że stoisz przed zwierciadłem: w nim dokładnie odbija się Twój stosunek do świata - ni mniej, ni więcej. Nie należy się tym mocno martwić, a tym bardziej walczyć z wątpliwościami - to bez sensu. Zostaw miejsce dla błędów i niepowodzeń. Najważniejsze jest to, byś utrzymywał podstawowy kurs. W ogóle na świecie można polegać w wielu sprawach, jeśli pozwolisz mu o siebie zadbać. Człowiek nie jest w stanie sam ogarnąć wszystkich problemów. Oddaj je światu - on ma o wiele więcej możliwości niż Ty. Na przykład nie możesz za pomocą swojego zamiaru uniknąć wszystkich niebezpieczeństw, ponieważ warstwa Twojego świata przecina się z mnóstwem cudzych warstw. Zamiast kierować zamiar na swoje bezpieczeństwo, skieruj go na kształtowanie świata, który troszczy się o Ciebie i strzeże Cię. Wtedy będzie działał zamiar Twojego świata. W zależności od tego, co Cię najbardziej niepokoi, możesz wybrać sobie jakiś szczególny amalgamat. Na przykład: "Mój świat wybiera dla mnie wszystko co najlepsze. Jeżeli poruszam się z nurtem wariantów, świat wychodzi mi naprzeciw. Ja sam swoim zamiarem kształtuję warstwę swojego świata. Mój świat strzeże mnie. Mój świat uwalnia mnie od problemów. Mój świat troszczy się o to, by żyło mi się lekko i wygodnie. Składam zamówienie, a mój świat je realizuje. Ja mogę nie wiedzieć, lecz mój świat wie, jak o mnie zadbać. Mój zamiar urzeczywistnia się, wszystko zmierza ku temu i wszystko idzie jak należy". Można wymyślić nowy, własny amalgamat lub nawet kilka. Najważniejsze, powtarzam, to uzbroić się w cierpliwość i nie przestawać powtarzać wzoru amalgamatu przy każdej nadarzającej się okazji. Upór będzie potrzebny tylko na początku, dopóki nie wejdzie Ci to w nawyk. Potem wszystko pójdzie jak po maśle. W tej prostej technice zawarta jest potężna siła, której istnienia nawet nie podejrzewasz. Kierując swoim stosunkiem do świata, kierujesz rzeczywistością. Dualne zwierciadło ucieleśni te okolice przestrzeni wariantów, w których świat sam troszczy się o Twoją pomyślność. Z czasem ukształtujesz dla siebie bardzo przytulną rzeczywistość. Przygotuj się - czeka Cię wspaniała kaskada przyjemnych zdarzeń. Mówię to bez najmniejszej przesady. Warstwa Twojego świata będzie dosłownie na Twoich oczach przeobrażać się tak, że ledwo będziesz nadążał ze zdziwieniem. A teraz, właśnie w tej chwili, rozumiesz już, że nigdy więcej nie będziesz spoglądać w zwierciadło świata tak jak przedtem. Dopiero co odczułeś, jak powiał wiatr zmian. Ty i Twój świat znowu jesteście razem. On o wszystko zadba - wiedz to. W pogoni za odbiciem. Człowiek swoim postrzeganiem świata stwarza indywidualną warstwę świata - oddzielną rzeczywistość.ta rzeczywistość, w zależności od stosunku człowieka, przybiera określony odcień. Obrazowo mówiąc, kształtują się określone "warunki pogodowe": poranna świeżość w blasku słońca lub chmury i deszcz, a bywa, że szaleje huragan albo w ogóle ma miejsce klęska żywiołowa. Uważa się, że w jakiejś mierze otaczająca nas rzeczywistość kształtuje się w rezultacie bezpośrednich działań człowieka. Lecz myślokształty posiadają nie mniejszą siłę - po prostu ich działanie nie przejawia się tak ewidentnie. W każdym razie największa liczba problemów powstaje w wyniku negatywnego stosunku do świata. A potem całe to nawarzone w metafizyczny sposób piwo trzeba wypić już na fizycznym poziomie, co tylko komplikuje sprawę. Ogólnie rzecz biorąc, obraz pojedynczej rzeczywistości zależy od tego, jak człowiek nastawiony jest do wszystkiego, co go otacza. Jednocześnie nastawienie człowieka uwarunkowane jest tym, co się wokół niego dzieje. Powstaje zamknięty obwód sprzężenia zwrotnego: rzeczywistość kształtowana jest jako odbicie obrazu myśli człowieka, a obraz z kolei w dużym stopniu determinowany jest przez samo odbicie. 7

8 Człowiek, stojąc przed lustrem, kieruje na nie całą swoją uwagę, nie próbując spojrzeć na siebie z wewnątrz. I okazuje się, że główną rolę w łańcuchu reakcji zwrotnej odgrywa nie obraz, a odbicie. Człowiek znajduje się w mocy lustra, ponieważ jak oczarowany wpatruje się w swoją kopię. Nie przychodzi mu do głowy, że może zmienić sam oryginał. Właśnie ze wzgledu na owo skupienie uwagi na odbiciu otrzymujemy to, czego stanowczo sobie nie życzymy. Zazwyczaj negatywne przeżycia całkowicie biorą w posiadanie uwagę człowieka. Jest on zaniepokojony tym, co go nie urządza. Myśli o tym, czego nie chce i nie chce tego, o czym myśli.to taki paradoks. Lecz przecież lustro nie bierze pod uwagę pragnień czy niechęci człowieka - ono po prostu dokładnie odzwierciedla zawartość obrazu. Popatrzmy, jaka głupia sytuacja. Człowiek wiecznie ciągnie za sobą to, co jest dla niego nie do przyjęcia. Nie "język mój - to wróg mój", a "myśli - to moi wrogowie". Mimo całej absurdalności, właśnie tak jest. Co się dzieje, kiedy człowiek czegoś nienawidzi? Wkłada on w to uczucie jedność duszy i umysłu. Wyraźny obraz, idealnie odbijając się w lustrze, zapełnia sobą całą warstwę świata. Otrzymujesz w obfitości to, czego nienawidzisz. W rezultacie człowiek jeszcze bardziej się denerwuje, tym samym zwiększając siłę swojego uczucia. Wysyłasz w myślach wszystkich "do stu diabłów": "dajcie mi święty spokój!". A zwierciadło zwraca ten bumerang. Wysłałeś innych, więc i Ciebie wysłano w to samo miejsce. Czy liczba nieprzyjemności wzrasta? No pewnie! Jeżeli będziesz stać przed lustrem i krzyczeć: "Zgińcie, przepadnijcie!" - jakie odbicie tam powstanie? Oczywiście zaczniesz "ginąć, przepadać" wraz ze swoim światem. W podobny sposób przedmiot potępienia przedostaje się do warstwy "oskarżyciela". Wyobraź sobie taki charakterystyczny przykład: gniewna starsza osoba spogląda na cały świat z wyrzutem. Jest ona żywym ucieleśnieniem surowej i nieomylnej sprawiedliwości "przed ludźmi i sumieniem prawa". A cały pozostały świat winien stanąć przed sądem - za to, że jej się nie podoba. Obraz jest ukształtowany w najwyższym stopniu konkretnie i jasno. Przeglądając się z taką wyższością w zwierciadle, stwarza ona wokół siebie podobną rzeczywistość, czyli bezprawie. Jak inaczej miałby zareagować świat? Jej on nie potępia, a siebie nie usprawiedliwia. Świat zgodnie ze swą właściwością staje się właśnie taki, jak go się sobie wyobraża. To samo dzieje się w przypadku niechęci do czegoś. Na przykład jeżeli kobieta szczególnie negatywnie odnosi się do spożywania alkoholu, skazuje się na stykanie z nim na każdym kroku. Będzie ją drażnić pijaństwo w różnych postaciach, nawet możliwe, że wyjdzie za mąż za alkoholika. Im większa odraza u żony, tym więcej pije mąż. Od czasu do czasu może on podejmować próby porzucenia nałogu. Lecz ona tak mocno nienawidzi pijaństwa, że dosłownie delektuje się swoją niechęcią i z zajadłością powtarza swoje: "Nie rzucisz picia!". I rzeczywiście, jeżeli mąż nie ma twardego zamiaru, żona, "wsparta" na swojej niechęci, może wprowadzić swój myślokształt do warstwy jego świata. Skłonność do pesymistycznych oczekiwań z boku na ogół wygląda mało pociągająco. Nastawienie typu: "I tak nic nie wyjdzie!" jest podobne do masochizmu. Pesymista czerpie wynaturzoną satysfakcję, napawając się swym ciężkim losem: "świat jest tak zły, że gorzej być nie może. Dobrze mu tak i mnie razem z nim!". Taki patologiczny nawyk znajdowania upojenia w pesymizmie rozwija się wraz ze skłonnością do urazy. "Jestem taki nadzwyczajny! A wy mnie nie doceniacie! To szczyt niesprawiedliwości! Dość tego, obraziłem się i nie namawiajcie mnie! Umrę, wtedy się dowiecie!". I co w sumie z tego wychodzi? W zwierciadle nie tylko odbija się, a wręcz twardo umacnia obraz fatalnego niepowodzenia. Obrażony sam zamawia nieszczęśliwy scenariusz i potem triumfuje: "A nie mówiłem?!". A zwierciadło tylko spełnia zamówienie: "Jak sobie życzysz!". Podobnie pechowiec skazany jest na nieszczęście, konstatując swoje położenie jako nie do pozazdroszczenia: "Całe życie to tylko mrok i na horyzoncie nie widać żadnego przebłysku". Ze wszystkich sił nie chce takiego losu i dlatego całą energię myśli zużywa na skargi i jęki. Lecz co może odbić zwierciadło, jeżeli w obrazie jest samo niezadowolenie? Jaki obraz: "Jestem niezadowolony! Nie chcę!" - takie i odbicie: "Tak, jesteś niezadowolony i nie chcesz". Znowu sam suchy fakt - ni mniej, ni więcej. Niezadowolenie z siebie ma tę samą paradoksalną naturę - rodzi samo siebie. Istnieje pewna "złota" reguła, którą można umieścić w podręczniku dla zupełnych idiotów: "Jeżeli się sobie nie podobam, to nie podobam się sobie". I na tej tautologii polega reguła, którą kieruje się, choć bardzo to dziwne, większość ludzi. Weźmy na przykład powierzchowność. Można zauważyć, że praktycznie wszystkie małe dzieci są bardzo ładne, Skąd więc bierze się tylu dorosłych niezadowolonych ze swojego wyglądu zewnętrznego? Wszystko stamtąd - z lustra, które zwraca wszystkie pretensje. Ładnymi stają się ci, u których przeważa skłonność do lubowania się sobą - oto na czym polega ich sekret. Kierują się oni regułą: "Jeżeli ja się sobie podobam, to pojawia się u mnie coraz więcej podstaw do tego". Zupełnie inna sprawa, kiedy obraz mówi swojemu odbiciu: "Przytyłam, trzeba by schudnąć!", Na co lustro beznamiętnie odpowiada: "Tak, jesteś gruba, musisz schudnąć". Lub tak: "Sflaczałem, trzeba by się napakować!", Na co następuje odpowiedź: "Tak, jesteś wątły, musisz iść na siłownię", Rzeczywistość odpowiada jak echo, potwierdzając to, co usłyszała. Tak właśnie kompleks niższości sam siebie hoduje. 8

9 W ślad za niską samooceną następuje odpowiedni werdykt, który zwierciadło przetwarza w rzeczywistość. "Nie mam szczególnych talentów?" - "Tak, jesteś chodzącą nieudolnością". "Czyż nie jestem godzien lepszego losu?" - "Tak, nie masz na co więcej liczyć". A jeżeli dodatkowo masz wrodzone poczucie winy, to w ogóle przepadłeś. "Czy powinienem? Czy jestem zobowiązany odpracować swój dług?" - "Tak, godzien jesteś kary i otrzymasz ją". No bo jak inaczej? Jeżeli człowiek, nawet nieświadomie, odczuwa swoją winę, to co ma się odbić w zwierciadle? Kara - bezapelacyjnie! Czy muszę mówić, że niepokój i obawy urzeczywistniają się równie szybko? Człowiek obawia się tylu rzeczy, że większość z nich nie zdarza się tylko dlatego, że wymagałoby to zbyt wielkich nakładów energii. Nieszczęścia i katastrofy - to zawsze anomalie wybijające się ze zrównoważonego nurtu wariantów. Lecz jeżeli niepożądane zdarzenie leży niedaleko od nurtu, z pewnością się wydarzy, ponieważ człowiek przyciąga je swoimi myślami, Tymczasem wątpliwości działają odwrotnie. W odróżnieniu od strachu, który skupia uwagę na możliwym urzeczywistnieniu jakiegoś zdarzenia, wątpliwość stanowi raczej niepokój, że coś może się nie wydarzyć. l rzecz jasna, w wielu wypadkach wątpliwości, jak na złość, są uzasadnione. Lecz dlaczego "na złość"? Człowiekowi tylko zdaje się, że działa tu "prawo Murfiego". W rzeczywistości zwierciadło po prostu odbija tylko zawartość myśli. W każdym razie dążenie do tego, by czegoś uniknąć, mocno zwiększa prawdopodobieństwo zajścia zderzenia, Wszystko dzieje się na przekór, przez co człowiek nierzadko staje się rozdrażniony, a nawet stan ten utrzymuje się dość długo. Stan rozdrażnienia wieńczy ogólny obraz postrzegania świata. W sumie otrzymujemy integralny obraz: "Odczuwam dyskomfort". Stosownie do tego powstaje indywidualna rzeczywistość, w której wszystko zmierza do tego, by ten dyskomfort był zachowany i jeszcze się nasilił, Człowiek swoim negatywnym stosunkiem sam maluje warstwę swojego świata w ciemnych odcieniach. Każda reakcja, w którą wkłada się niepohamowane uczucie duszy i twarde przekonanie umysłu, odbija się w rzeczywistości, Przy czym dosłownie, jeden do jednego, niezależnie od tego, co człowiek próbuje wyrazić: pociąg czy niechęć. Działa tu czwarta zasada zwierciadlana: lustro po prostu konstatuje sens stosunku do kogoś lub czegoś, ignorując jego ukierunkowanie. Jak postępuje człowiek, kiedy widzi, że urzeczywistnia się to, czego nie chce? Zamiast spojrzeć na obraz, kieruje całą swoją uwagę na odbicie i próbuje je zmienić, Odbicie - to fizyczna rzeczywistość i działać tu można tylko w ramach wewnętrznego zamiaru. To znaczy, że jeżeli świat nie słucha Cię i zmierza zupełnie nie w tę stronę, którą obrałeś, trzeba wziąć go za gardło i ciągnąć ze wszystkich sił tam, dokąd chcesz. Trudne zadanie, nie ma co mówić. A w wielu wypadkach w ogóle niewykonalne. A to dlatego, że sytuacja jest absolutnie bezsensowna: człowiek, stojąc przed lustrem, stara się uchwycić rękoma swoje odbicie i coś z nim zrobić. Wewnętrzny zamiar drogą bezpośredniego oddziaływania usiłuje zmienić rzeczywistość, która już stała się faktem dokonanym. Dom jest zbudowany, lecz nie tak, jakbyś chciał. Wypada go rozebrać i przebudować, lecz w sumie i tak wychodzi nie tak. Człowiek ma poczucie, jakby siedział za kierownicą niesterownego samochodu, Hamulce nie działają, silnik raz się dławi, raz ryczy pełną parą. Kierowca stara się wpisać w rzeczywistość, lecz samochód zachowuje się absolutnie nieprzewidywalnie. Zgodnie z logiką, żeby ominąć przeszkodę, trzeba skręcić w bok, ale wychodzi całkiem odwrotnie: kiedy tylko niebezpieczna przeszkoda zawładnęła Twoją uwagą, zderzenie staje się nieuchronne, kierownicę skręcasz w jedną stronę, a znosi Cię w drugą. Im bardziej naciskasz na hamulce, tym wyższa jest prędkość. Wychodzi na to, że nie człowiek kieruje rzeczywistością, a rzeczywistość kieruje człowiekiem, Odczucia jak w dalekim dzieciństwie: oto biegnę i ryczę ile sił w płucach. Świat nie chce mi się podporządkować - nawet nie wiecie, jak mnie obraził! Niczego nie chcę słuchać i rozumieć. Po prostu biegnę i ryczę, a mój ryk modulują uderzenia nóg o ziemię, Przypominasz sobie, jak to jest? Czemuż jestem taki niemądry! Dorośli próbują coś objaśnić, a ja nie chcę niczego zrozumieć. Wszystko powinno być tak, jak ja chcę i kropka! Dorosłem, lecz ani trochę się nie zmieniłem - niczego nie zrozumiałem. Tak samo jak wówczas tupię nogą i żądam, by świat mnie słuchał. Lecz on wszystko robi na złość i oto znów biegnę i ryczę. Biegnę naprzeciw rzeczywistości, a wiatr wewnętrznego zamiaru wieje mi w twarz. Lecz wszystko na próżno - rzeczywistość kieruje mną, zmusza mnie, jak ostrygę, bym reagował negatywnie i przez to sama staje się jeszcze gorsza. Jak kierować tym obłąkanym samochodem? Co powinien zrobić człowiek, na czym polega jego błąd? Błąd polega na tym, że patrzy, nie odrywając się, na odbicie. Stąd biorą się wszystkie jego problemy. A oto co należy zrobić. Przede wszystkim trzeba zaniechać pogoni za odbiciem i zatrzymać się. To znaczy - trzeba oderwać spojrzenie od lustra i zrezygnować z wewnętrznego zamiaru skierowania świata w potrzebną Tobie stronę, W tej samej chwili obłąkany samochód zamrze w miejscu, rzeczywistość też się zatrzyma, A dalej zdarzy się coś nieprawdopodobnego: świat sam wyruszy Ci naprzeciw. Świat wyrusza Ci naprzeciw. Zwykły ludzki umysł nieskutecznie próbuje oddziaływać na odbicie w lustrze, podczas gdy trzeba zmienić sam obraz. Obrazem jest kierunek i charakter myśli człowieka, Problem jednak w tym, że ludzie najpierw patrzą w lustro i dopiero potem 9

10 wyrażają swój stosunek do tego, co ujrzeli, Tym samym celowo lub mimo woli wyrażają zamiar, co jeszcze umacnia stan faktyczny. Skłonność do fatalizmu powoduje coraz to nowe rysy na zwierciadle. Indywidualna warstwa świata przybiera mroczne zabarwienie i napełnia się nieprzyjemnymi dla jej posiadacza zdarzeniami. Kiedy człowiek wpada w przygnębienie, w lustrze, odpowiednio, chmury coraz bardziej się zagęszczają, Z kolei wystarczy, że nastawi się agresywnie, a świat w odpowiedzi z miejsca zacznie się "jeżyć", Zwróć uwagę: jeżeli pokłóciłeś się z kimś, ostro wyraziłeś swoje niezadowolenie, wtedy w ślad za tym nieodwołalnie nadciągnie jeszcze jakaś przykrość, I im więcej denerwujesz się, tym natrętniej czepiają się nowe napaści - wszyscy dookoła zaczynają czymś sprawiać przykrość. Człowiek jest przywiązany do zwierciadła nićmi ważności. Przecież wszystko, co tam się dzieje - to właściwie jego życie, które ma duże znaczenie. Człowiekowi albo podoba się to, co widzi, albo nie. Lecz w każdym razie zawartość jego myśli odpowiada odbiciu i tym samym jeszcze bardziej utrwala stan faktyczny. Ponieważ obraz znajduje się w mocy odbicia, człowiek wpada w pełną zależność od otaczającej go rzeczywistości, Im większa wściekłość, tym większe przywiązanie do zwierciadła. Nieważne, co myślisz. Ważne o czym. Podoba Ci się odbicie czy nie - i tak o nim myślisz. Ma znaczenie tylko zawartość myśli. Niechęć zawsze skierowana jest w odwrotną stronę: "Odczep się!" lub "Jak mi to wszystko obrzydło!". Niezależnie od kierunku stosunek zawiera w sobie przedmiot niezadowolenia. A wściekłość, zrodzona w jedności duszy i umysłu, nadaje obrazowi wyraźny zarys. W rezultacie w odbiciu zaczyna przeważać wszystko to, co odpowiada treści obrazu. Dlatego biedni biednieją, a bogaci bogacą się - wszyscy oni przeglądają się w zwierciadle świata i każdy na swój sposób konstatuje wygląd otaczającej go rzeczywistości.ta rzeczywistość zasysa jak błoto. Staruszka w kolejce po emeryturę, zmęczona kobieta z ciężkimi torbami w przepełnionym autobusie, chory, tułający się po przychodniach - wszystkimi swoimi myślami pozostają w tej mrocznej rzeczywistości. A ktoś w tym czasie rozkoszuje się życiem: morze, jachty, podróże, szykowne hotele, drogie restauracje - wszystko, czego dusza zapragnie, We wszystkich przypadkach, niezależnie od charakteru okoliczności, ma miejsce stwierdzanie faktu: "Cóż, takie jest życie". Dokładniej - życie jest takie, jakim je sobie wymyślimy. Zwierciadło potwierdza i coraz bardziej utrwala zawartość obrazu myśli. Nie warto przytaczać standardowych sprzeciwów w stylu: Każdy ma na starcie inne warunki. Ktoś rodzi się w biedzie, a ktoś inny jest dziedzicem fortuny, To prawda, start w znacznym stopniu określa, jakie życie będzie przedmiotem konstatacji i jak będzie się ono rozwijać. Lecz to wcale nie oznacza, że "kapitał początkowy" o wszystkim decyduje, Istnieje mnóstwo przykładów ludzi z nizin społecznych, którzy dotarli na szczyty, i na odwrót. Może to rzadkie wyjątki, które tylko potwierdzają regułę? Słusznie, tylko, że jeśli możliwe są takie wyjątki, to sama reguła nie jest już taka niewzruszona. Niezależnie od tego, w jakim głębokim dołku byś się znajdował, wiedz, że wszystko można zmienić, i to radykalnie. Absolutnie nieważne, że nie masz pojęcia, jak tego dokonać. Nie musisz znać konkretnego wyjścia - ono samo się znajdzie. Wydaje Ci się, że znajdujesz się w mocy okoliczności, których nie jesteś w stanie zmienić, A jednak to złudzenie - scenografia, którą przy dobrej woli łatwo zburzyć. Chodzi o to, że nieświadomie chodzimy po zamkniętym kręgu: obserwujemy rzeczywistość - wyrażamy do niej stosunek - zwierciadło utrwala zawartość tego stosunku jako rzeczywistość. Aby przekształcić rzeczywistość, trzeba po prostu wyjść z tego kręgu. Patrzysz na otaczającą rzeczywistość i wydaje Ci się, że nie da się jej zmienić. l rzeczywiście tak jest, Wewnętrznym zamiarem próbujesz oddziaływać na odbicie, lecz nie jesteś w stanie wywrzeć na nie znacznego wpływu. Po tej stronie zwierciadła jest zbyt mało możliwości. Za to możesz wziąć pod kontrolę swój stosunek do rzeczywistości i wtedy za sprawę zabierze się zewnętrzny zamiar, a dla niego nie ma nic niewykonalnego, Po drugiej stronie zwierciadła są takie warianty rozwoju zdarzeń, których istnienia umysł ludzki nawet nie podejrzewa. Otóż w celu uruchomienia mechanizmu zewnętrznego zamiaru należy zastosować piątą zasadę zwierciadlaną: trzeba przekierować uwagę z odbicia na obraz. Innymi słowy: trzeba wziąć pod kontrolę swoje myśli. Myśleć nie o tym, czego nie chcesz i czego próbujesz uniknąć, a o tym, czego pragniesz i co chcesz osiągnąć. Spójrz jeszcze raz na formułę zamkniętego kręgu. Człowiek w dosłownym sensie porusza się po tym zwierciadlanym kręgu jak osiołek. Przywiązany do lustra przez swój stosunek - prymitywną reakcję na rzeczywistość - tak samo prostacko próbuje dogonić odbicie, chcąc coś w nim zmienić, A teraz spróbujmy odwrócić zamknięty zwierciadlany krąg: wyrażamy stosunek do świata - lustro utrwala ten stosunek w rzeczywistości - obserwujemy rzeczywistość. Co nam wychodzi? Prymitywna i bezradna konstatacja odbicia ustaje, zatrzymuje się, a na jej miejsce przychodzi zamierzona i celowa konstatacja obrazu. Zamiast jak zwykle wyrażać niezadowolenie w związku z tym, co widzisz w zwierciadle, odwracasz się od niego i zaczynasz w myślach formować ten obraz, który chciałbyś widzieć. Jest to wyjście ze zwierciadlanego labiryntu. Świat zatrzymał się, a następnie wyruszył Ci naprzeciw. l oto już nie biegniesz, a stoisz w miejscu, i teraz sama rzeczywistość porusza się w Twoim kierunku i już inny wiatr powiewa Ci w twarz - wiatr zewnętrznego zamiaru. Wszystko zrobiłeś na odwrót: przerwałeś daremną pogoń za odbiciem, wypuściłeś świat i pozwoliłeś mu samemu rozwijać się zgodnie z Twoimi myślami. Zwierciadlany krąg pozostał zamknięty, lecz teraz nie idziesz po kręgu - on kręci się sam, 10