Wyrok. z dnia 13 lutego 2008 r. VI ACa 964/07

Transkrypt

1 Wyrok z dnia 13 lutego 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI ACa 964/07 Wydanie decyzji o umorzeniu postępowania administracyjnego w sprawie o cofnięcie koncesji na obrót paliwami ciekłymi nie stanowi przesłanki negatywnej wydania decyzji o nałoŝeniu kary pienięŝnej za nieprzestrzeganie warunków koncesji. Apel.-W-wa 2008/2/94, OSA 2009/4/39 Uzasadnienie faktyczne Decyzją z dnia 17 października 2006 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pienięŝnej przedsiębiorcom Sylwii B. i Januszowi J. prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą P. H. U. "W." w Warszawie orzekł, Ŝe naruszyli oni warunek udzielonej im koncesji na obrót paliwami ciekłymi przez to, Ŝe: 1. na stacji autogazu w miejscowości P. gmina ś. W. (miejsce wykonywania koncesjonowanej działalności) zainstalowali przewód gumowy zakończony zaworami kulowymi zakopany w ziemi, biegnący od wiaty stalowej ze zgromadzonymi butlami z gazem płynnym do jednego ze zbiorników naziemnych, zawierających gaz płynny do napełniania zbiorników samochodowych, 2. na stacji, w stalowej wiacie ze zgromadzonymi butlami z gazem płynnym umieścili pompę do przetaczania gazu płynnego, 3. eksploatowali na stacji magazyn o konstrukcji stalowej (wiatę) umiejscowiony w odległości ok. 2,55 m od jednego z bliŝej posadowionych zbiorników naziemnych gazu propan-butan, 4. nie wyposaŝyli w sprzęt gaśniczy dwóch kontenerów o konstrukcji i aŝurowej z butlami 11 kg z gazem propan-butan, i wymierzył im za to karę pienięŝną w wysokości zł, co stanowi 0,5% przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego w 2005 r. W dniu 6 listopada 2006 r. do Urzędu Regulacji Energetyki wpłynęło odwołanie Sylwii B. i Janusza J., prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą P. H. U. "W.", zawierające następujące zarzuty: - niewłaściwe przyjęcie przez organ, Ŝe odwołujący podlegają karze za nieprzestrzeganie warunków koncesji mimo umorzenia wcześniejszą decyzją postępowania w sprawie cofnięcia koncesji z uwagi na niedopatrzenie się raŝącego naruszenia warunków koncesji - zdaniem odwołujących udowodnili oni w postępowaniu w sprawie cofnięcia koncesji, Ŝe nie miało miejsca naruszenie warunków koncesji, oraz Ŝe naruszenie warunków koncesji musi mieć wymiar realny, a nie polegać na stworzeniu moŝliwości stworzenia zagroŝenia dla bezpieczeństwa. Nie jest więc naruszeniem koncesji samo zainstalowanie przewodu i umieszczenie w pomieszczeniu pompy, skoro nie miało miejsca przetaczanie gazu. Pozostałe przewinienia (odległość wiaty 1

2 od zbiorników z gazem, oraz niewyposaŝenie dwóch kontenerów w sprzęt gaśniczy) to w ocenie odwołujących przewinienia błahe, niepowodujące bezpośredniego zagroŝenia dla bezpieczeństwa zdrowia i Ŝycia. W tym zakresie były przeprowadzone kontrole Państwowej StraŜy PoŜarnej skutkujące mandatami karnymi, zatem niedopuszczalne jest podwójne karanie strony za to samo wykroczenie. Ponadto, zdaniem odwołujących, organ nie miał podstawy do uznania umieszczenia magazynu z pustymi butlami z gazem w odległości ok. 2,55 m od jednego z bliŝej posadowionych zbiorników naziemnych gazu propan-butan za wykroczenie będące podstawą do ukarania; - naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 w zw. z art. 41 ust. 3 ustawy prawo energetyczne przez wymierzenie kary w sprawie, która była juŝ rozpatrzona i zakończona wydaniem decyzji z 6 czerwca 2006 r. - zdaniem odwołujących Prezes Urzędu Regulacji Energetyki mógł wykorzystać tylko jeden z dwu środków oddziaływania na przedsiębiorców (tj. wszcząć postępowanie w sprawie wymierzenie kar pienięŝnych, albo postępowanie w sprawie cofnięcia koncesji), a wykorzystał oba; - sprzeczność istotnych ustaleń organu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego - w ocenie odwołujących Prezes Urzędu Regulacji Energetyki błędnie ustalił stan faktyczny tylko w kierunku wykazania naruszenia warunków koncesji, przy jednoczesnym pominięciu stanowiska odwołujących zajętego w poprzednim postępowaniu. Ponadto stwierdzając, iŝ koncesjonariusze, wskutek naruszeń przepisów przeciwpoŝarowych, przyczynili się do powstania dodatkowego zagroŝenia dla ludzi pracujących na stacji odwołujących, oraz na przylegającej do niej stacji paliw płynnych, organ nie wykazał, na czym te dodatkowe zagroŝenie polegało; - niewyjaśnienie okoliczności faktycznych przez oparcie zaskarŝonej decyzji na decyzji Komendanta StraŜy PoŜarnej, która wykorzystuje m.in. niewiarygodne wyjaśnienia Radosława G. i jego syna (właścicieli sąsiedniej stacji paliw płynnych) będących w konflikcie z odwołującymi. Dodatkowo odwołujący wskazali, iŝ nie ma dowodów naruszenia warunków koncesji w związku z instalacją przewodu gumowego i pompy. Zakwestionowali takŝe, wysokość wymierzonej kary, jako zawyŝonej i wymierzonej niezgodnie z art. 56 ust. 6 ustawy Prawo energetyczne na podstawie nieaktualnych danych co do moŝliwości finansowych odwołujących. Wyrokiem z 20 kwietnia 2007 r. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy stwierdził, iŝ podzielił ustalenia faktyczne i prawne zawarte w zaskarŝonej decyzji. Sąd Okręgowy wskazał przy tym, iŝ oddalił wnioski dowodowe powodów z uwagi na to, iŝ fakt umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia koncesji nie miał wpływu na wynik postępowania w sprawie przez niego rozpatrywanej, zaś fakty potrzebne dla rozstrzygnięcia sprawy o nałoŝenie kary pienięŝnej zostały wystarczająco wyjaśnione. Za bezzasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut, iŝ umorzenie postępowania w sprawie cofnięcia koncesji czyni bezpodstawnym postępowanie w sprawie wymierzenia kary pienięŝnej. Sąd Okręgowy stwierdził, iŝ umorzenie postępowania w sprawie cofnięcia koncesji nie stanowi przesłanki negatywnej wszczęcia postępowania w sprawie nałoŝenia kary pienięŝnej, bowiem cofnięcie koncesji jest skutkiem raŝącego naruszenia warunków koncesji, podczas gdy naruszenie (niekwalifikowane) warunków koncesji skutkuje nałoŝeniem kary pienięŝnej. TakŜe zarzut podwójnego ukarania przedsiębiorcy Sąd Okręgowy uznał za bezzasadny. Zdaniem Sądu Okręgowego fakt ukarania przedsiębiorcy mandatem karnym świadczy o naruszeniu przez niego przepisów prawa, a tym samym działaniu wbrew warunkom określonym 2

3 w koncesji. Kara za naruszenie przepisów jednej ustawy nie zwalnia od odpowiedzialności za naruszenie przepisów innych ustaw. Sąd Okręgowy uznał takŝe za bezzasadny zarzut braku naruszenia przez odwołujących przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosięŝne słuŝące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie wskazując, iŝ działania powodów naruszały przepisy poprzedniego rozporządzenia z dnia 20 września 2000 r. (w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosięŝne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie). Sąd Okręgowy nie uwzględnił takŝe zarzutu sprzeczności ustaleń organu koncesyjnego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Okręgowy stwierdził, iŝ okoliczność zainstalowania na stacji przewodu gumowego zakończonego zaworami kulowymi biegnącej od wiaty ze zgromadzonymi butlami z gazem płynnym do jednego ze zbiorników naziemnych była bezsporna. Zdaniem Sądu Okręgowego sam fakt powyŝszej instalacji stanowił sytuację zagraŝającą niebezpieczeństwem wybuchu gazu, bez względu na to, iŝ do przepompowania gazu w istocie nie doszło. Instalacja sprzętu do przepompowania gazu stanowiła realne zagroŝenie, z którym powodowie powinni się liczyć, skoro przewidywali wykorzystanie instalacji do przepompowania gazu, w przypadku nieszczelności butli, z butli do zbiorników. Powodowie nie byli uprawnieni do podejmowania tego rodzaju działań, bowiem obowiązkiem dysponenta butli w przypadku jej uszkodzenia jest natychmiastowe zawiadomienie straŝy poŝarnej. Od powyŝszego wyroku powodowie wnieśli apelację, w której zarzucili: 1. istotne naruszenie prawa materialnego, poprzez: a. naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne poprzez niewłaściwe przyjęcie, iŝ powodowie podlegają karze pienięŝnej, poniewaŝ nie przestrzegają obowiązków wynikających z udzielonej im licencji, b. naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne w zw. z art. 41 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, przez wydanie decyzji, w sprawie, która juŝ była rozpatrzona i zakończona wydaniem przez ten sam organ administracyjny dotyczącej cofnięcia koncesji, c. niezastosowanie art. 5 k.c. przez brak ustalenia jaki faktycznie był pierwotny zamiar pozwanego organu, d. nieuwzględnienie przy orzekaniu art. 6 k.c. poprzez bezpodstawne uznanie przez Sąd Okręgowy, Ŝe pozwany organ udowodnił okoliczności uzasadniające nałoŝenie na Powodów kary pienięŝnej w zaskarŝonej kwocie ,00 zł, e. naruszenie przepisów ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, poprzez ograniczenie tej swobody w stosunku do powodów przez prowadzenie wobec nich przez pozwany organ działań powodujących utrudnienia i komplikacje finansowe, f. naruszenie art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji poprzez brak analizy przez Sąd Okręgowy przyczyny i kontekstu wydania zaskarŝanej decyzji, tj. okoliczności, iŝ postępowanie zostało sprokurowane przez Radosława G. i jego syna J. - konkurentów w dystrybucji i paliw w miejscowości Przeszkoda, 2. istotne naruszenie przepisów postępowania cywilnego, które mogło mieć wpływ na wynik postępowania, a mianowicie: a. naruszenie art k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i niedokonanie wszechstronnej oceny materiału 3

4 dowodowego, w wyniku pominięcia, w sposób nasuwający zastrzeŝenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania, dowodu z akt w sprawie administracyjnej dotyczącej cofnięcia koncesji na obrót paliwami płynnymi, co miało wpływ na przyjęcie przez Sąd Okręgowy, Ŝe pozwany organ miał podstawę do nałoŝenia na stronę odwołującą kary pienięŝnej, b. naruszenie art. 328 k.p.c. poprzez nieprecyzyjne ustalenie w uzasadnieniu faktów nieprawidłowo uznanych za udowodnione, oraz przez błędy w ustaleniach faktycznych polegające wybiórczym uwzględnieniu faktów, 3. sprzeczność ustaleń Sądu Okręgowego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym a. błędnego ustalenia stanu faktycznego z pominięciem stanowiska strony odwołującej się zajętego w poprzednim postępowaniu administracyjnym, b. z nadinterpretacji zapisów koncesji przez stwierdzenie, Ŝe strona odwołująca się przyczyniła się przez naruszenia przepisów przeciwpoŝarowych do powstania zagroŝenia Ŝycia ludzi, c. z ustalenia, Ŝe umieszczenie magazynu z butlami w odległości 2,55 m od zbiornika naziemnego narusza przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosięŝne słuŝące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie, d. z przyjęcia, Ŝe zarzut podwójnego ukarania strony odwołującej się jest bezzasadny, 4. niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla wymierzenia kary pienięŝnej, wskutek oparcia zaskarŝanej decyzji na decyzji z 13 czerwca 2005 r. Komendanta Powiatowego StraŜy PoŜarnej w G. M., i oparcie się na przypuszczeniach i domniemaniach, czego nie zweryfikował Sąd Okręgowy. W związku z powyŝszymi zarzutami powodowie wnieśli o zmianę zaskarŝonego wyroku i uchylenie w całości decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, względnie o uchylenie zaskarŝonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego, przy dopuszczeniu dowodu z akt w sprawie o cofnięcie koncesji na obrót paliwami płynnymi, oraz dowodu z przesłuchania Janusza J. w charakterze strony, na okoliczność przyczyn i sposobu prowadzenia przeciwko Powodom dwóch postępowań administracyjnych. Uzasadnienie prawne Sąd Apelacyjny zwaŝył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, gdyŝ mimo częściowo błędnego uzasadnienia zaskarŝony wyrok odpowiada prawu. Zasadnie skarŝący wskazują, iŝ uzasadnienie zaskarŝonego wyroku nie zawiera ustaleń faktycznych, a jedynie odwołanie się do ustaleń dokonanych przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w uzasadnieniu objętej odwołaniem decyzji. Tak skonstruowane uzasadnienie nie odpowiada wymogom uzasadnienia sądu I instancji, jakim niewątpliwie jest Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznający odwołanie od decyzji Prezesa URE, określonym w art k.p.c. Tym niemniej, wobec treści zarzutów podniesionych zarówno w odwołaniu, jak i apelacji naleŝy w ocenie Sądu Apelacyjnego uznać, iŝ zasadnicze fakty są między stronami bezsporne, spór dotyczy zaś oceny, czy bezsporne okoliczności faktyczne uzasadniały uznanie, iŝ skarŝący dopuścili się naruszenia warunków koncesji i czy uzasadnione było wszczęcie wobec nich postępowania zakończonego zakwestionowaną decyzją oraz wymierzenie określonej w 4

5 decyzji kary. Bezsporne jest, Ŝe Sylwia B. i Janusz J. prowadzą w miejscowości Przeszkoda działalność koncesjonowaną polegającą na prowadzeniu stacji autogazu. Zgodnie z warunkiem koncesji na obrót paliwami ciekłymi nr OPC/5099/ 7795/W/OWA/2004/TKł udzielonej Powodom przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki "Koncesjonariusze są zobowiązani do prowadzenia działalności w sposób nie stanowiący zagroŝenia dla Ŝycia lub zdrowia ludzkiego oraz środowiska, a takŝe nie naraŝający na powstanie szkód materialnych. W szczególności Koncesjonariusze są zobowiązani do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, przepisów dotyczących bezpieczeństwa poŝarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia". W okresie poprzedzającym wydanie zaskarŝonej decyzji powodowie zainstalowali przewód zakończony zaworami kulowymi, zakopując go w ziemi na odcinku od jednego ze zbiorników naziemnych, zawierających gaz płynny do napełniania zbiorników samochodowych do wiaty stalowej ze zgromadzonymi butlami z gazem płynnym, gdzie umieszczona została pompa do przetaczania gazu płynnego i tej okoliczności powodowie nie kwestionowali. PowyŜszy, zlokalizowany na stacji autogazu magazyn o konstrukcji stalowej (wiata), usytuowany był w odległości ok. 2,55 m od jednego ze zbiorników naziemnych gazu propanbutan. W związku ze stwierdzonymi wyŝej uchybieniami decyzją z 13 czerwca 2005 r. Komendant Powiatowy Państwowej StraŜy PoŜarnej w G. M. stwierdzając naruszenie przepisów przeciwpoŝarowych powodujące zagroŝenie Ŝycia ludzi na stacji zakazał Januszowi J. eksploatacji przewodu gumowego słuŝącego do przelewania gazu płynnego z butli 11 kg do zbiorników naziemnych lub odwrotnie oraz uŝytkowania magazynu o konstrukcji stalowej umiejscowionego ok. 2,55 m od jednego ze zbiorników naziemnych, wskazując na naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosięŝne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpoŝarowej. Poza powyŝszymi uchybieniami dwa kontenery o konstrukcji aŝurowej z 11 kg butlami z gazem propan-butan, zlokalizowane na stacji autogazu, nie zostały wyposaŝone w sprzęt gaśniczy, pomimo nałoŝenia takiego obowiązku decyzją z dnia 11 października 2004 r. Komendanta Powiatowego Państwowej StraŜy PoŜarnej w G. M. W dniu 28 marca 2006 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wszczął z urzędu postępowanie w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami płynnymi. Postępowanie to jednak zostało umorzone, poniewaŝ organ uznał, Ŝe naruszenia warunków koncesji nie moŝna było uznać za raŝące. Organ oparł się przy swej ocenie na opinii Urzędu Nadzoru Technicznego w której stwierdzono, Ŝe mimo istniejących wskazówek świadczących o moŝliwości przepompowania gazu płynnego, nie było moŝliwe jednoznaczne stwierdzenie, Ŝe miało ono miejsce. W dniu 4 lipca 2006 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wszczął z urzędu postępowanie w sprawie wymierzenia kary pienięŝnej zakończone wydaniem zaskarŝonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych powodów, naleŝy stwierdzić co następuje: Zarzut naruszenia prawa materialnego nie zasługuje na uwzględnienie. Co do przepisów ustawy Prawo energetyczne, podstawowe znaczenie dla niniejszej sprawy ma analiza przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 tejŝe ustawy, zgodnie z którym karze pienięŝnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Udzielona powodom koncesja zobowiązywała ich do prowadzenia działalności w sposób niestanowiący zagroŝenia dla Ŝycia lub zdrowia 5

6 ludzkiego oraz środowiska, a takŝe nienaraŝający na powstanie szkód materialnych; w szczególności koncesjonariusze byli obowiązani do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, przepisów dotyczących bezpieczeństwa poŝarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia. W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie naleŝy uznać, iŝ doszło do naruszenia zasad bezpieczeństwa przeciwpoŝarowego wskutek zaniechania wykonania decyzji Komendanta StraŜy z 11 października 2004 r. oraz podłączenia przewodu gumowego do jednego ze zbiorników naziemnych zawierających gaz płynny, a takŝe wskutek niezachowania wymaganych przepisami odległości pomiędzy magazynem z butlami a naziemnym zbiornikiem gazu. Zgodnie bowiem z 133 ust. 1 pkt 5) rozporządzenia Ministra Gospodarki z 20 września 2000 r., obowiązującym w dacie stwierdzenia nieprawidłowości na prowadzonej przez skarŝących stacji paliw, magazyny butli z gazem płynnym o masie do kg, powinny być usytuowane w odległości nie mniejszej niŝ 6 m od zbiorników naziemnych innych paliw płynnych. SkarŜący nie kwestionują w szczególności ustalenia, Ŝe nie wykonali decyzji Komendanta StraŜy nakazującej wyposaŝenie kontenerów w sprzęt gaśniczy, co niewątpliwie stanowiło naruszenie zasad bezpieczeństwa poŝarowego, oraz faktu zainstalowania przewodu gumowego wraz z pompą do przetaczania gazu mogących słuŝyć przelewaniu gazu płynnego z butli do zbiorników naziemnych lub na odwrót. Brak jest wprawdzie dowodów wskazujących, iŝ skarŝący w taki sposób urządzeń tych uŝyli, w szczególności nie ma podstaw do uznania, Ŝe doszło do niedozwolonego napełniania butli gazem ze zbiornika, jednakŝe skarŝący w odwołaniu wskazali, Ŝe powyŝsze urządzenie miało słuŝyć opróŝnianiu uszkodzonych butli z gazem. Sam zamiar podejmowania takich przy zainstalowaniu urządzenia umoŝliwiającego przetaczanie gazu z butli do zbiornika świadczy o istnieniu zagroŝenia dla Ŝycia i zdrowia osób przebywających na stacji paliw, a takŝe naraŝeniu na powstanie szkód materialnych, zatem w pełni uzasadnione jest uznanie, Ŝe doszło do naruszenia przez skarŝących warunków koncesji. Co do zarzutu dotyczącego wydania decyzji w sprawie, która juŝ była rozpatrzona i zakończona wydaniem przez ten sam organ administracyjny decyzji dotyczącej cofnięcia koncesji, naleŝy stwierdzić, Ŝe wydanie decyzji umarzającej postępowanie w sprawie o cofnięcie koncesji nie stanowi przesłanki negatywnej wydania decyzji o nałoŝenie kary pienięŝnej. Wprawdzie w toczących się postępowaniach zachodziła toŝsamość przedmiotowa (te same strony i ten sam organ), jednakŝe przedmiot sprawy był inny (kara pienięŝna wobec cofnięcia koncesji). W efekcie nie moŝna mówić o identyczności sprawy, a w konsekwencji takŝe o ponownym rozpoznaniu tej samej sprawy. Ponadto zwaŝyć naleŝy, Ŝe zarzuty Powodów zasługiwałyby na uwzględnienie w sytuacji, gdyby organ jednocześnie cofnął koncesję i nałoŝył karę pienięŝną. Interpretacja zaś wykluczająca prowadzenie postępowania o nałoŝenie kary pienięŝnej po umorzeniu postępowania w sprawie o cofnięcie koncesji zmuszałaby organ do przesądzenia juŝ na wstępnym etapie wszczęcia postępowania czy nastąpiło raŝące naruszenie koncesji uzasadniające jej cofnięcie czy są podstawy tylko do nałoŝenia kary pienięŝnej. TakŜe zarzut naruszenia przepisów postępowania cywilnego, które mogło mieć wpływ na wynik postępowania, nie zasługuje na uwzględnienie. Jeśli chodzi o zarzucane przez Powodów przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niedokonanie wszechstronnej oceny materiału dowodowego w wyniku pominięcia dowodu z akt w sprawie o cofnięcie koncesji, to zarzut ten staje się bezprzedmiotowy w świetle powyŝszych uwag dotyczących moŝności wydania decyzji o nałoŝeniu kary pienięŝnej po umorzeniu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji. Za bezzasadny naleŝy uznać takŝe zarzut sprzeczności ustaleń Sądu Okręgowego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w zakresie podwójnego ukarania strony odwołującej się. Jak bowiem trafnie wskazał Sąd Okręgowy, kara za naruszenie przepisów jednej ustawy nie zwalnia od odpowiedzialności za naruszenie przepisów innych ustaw. 6

7 Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów skarŝących dotyczących konfliktu jaki istnieje między skarŝącymi a prowadzącymi konkurencyjną stację paliw Radosławem G. i jego synem J. Ta kwestia nie ma Ŝadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej, gdyŝ to nie stawiane przez konkurentów zarzuty, ale wyniki przeprowadzonej u skarŝących kontroli, której wyniki nie zostały zakwestionowane, uzasadniały wszczęcie postępowania zakończonego wydaniem przedmiotowej decyzji. Powołane w apelacji przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie mają w niniejszej sprawie zastosowania - niewątpliwie bezwzględnie obowiązujące przepisy ustawy Prawo energetyczne i wynikające z tych przepisów uprawnienia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w zakresie kontroli prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności koncesjonowanej ograniczają zasadę swobody działalności gospodarczej wynikającą z art. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zaś roszczenia przysługujące przedsiębiorcy w razie dokonania przez innego przedsiębiorcę czynu nieuczciwej konkurencji określone zostały w art. 18 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i mogą być dochodzone tylko w odrębnym postępowaniu. Zarzut niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla wymierzenia kary pienięŝnej równieŝ nie jest zasadny. Zgodnie z art. 56 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, wysokość kary pienięŝnej nie moŝe przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Kara wymierzona w przedmiotowej sprawie wyniosła 0,5% przychodu powodów z działalności koncesjonowanej osiągniętego w 2005 roku, zatem nie wykraczała poza przewidziane ustawą granice. Biorąc powyŝsze pod uwagę, a takŝe uwzględniając okoliczności sprawy, w tym stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia, dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego moŝliwości finansowe, oraz świadome przyczynienie się powodów do ograniczenia bezpieczeństwa osób przebywających i pracujących za stacji autogazu i paliw płynnych, stwierdzić naleŝy, Ŝe nie zasługuje na uwzględnienie przytoczony wyŝej zarzut. Mając powyŝsze na względzie i uznając podniesione w apelacji zarzuty za bezzasadne, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji. 7