(Tekst mający znaczenie dla EOG) (2009/73/WE) (7) Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds.

Transkrypt

1 L 24/18 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej DECYZJA KOMISJI z dnia 17 grudnia 2008 r. zmieniająca decyzję 2007/589/WE w zakresie włączenia wytycznych dotyczących monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji podtlenku azotu (notyfikowana jako dokument nr C(2008) 8040) (Tekst mający znaczenie dla EOG) (2009/73/WE) KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE ( 1 ), w szczególności jej art. 14 ust. 1 i art. 24 ust. 3, (5) Należy uznać, że współczynnik ocieplenia globalnego 1 tony emisji N 2 O w latach odpowiadałby wpływowi emisji 310 ton dwutlenku węgla, zgodnie z drugim sprawozdaniem z oceny Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (wartość WOG IPCC z 1995 r.). Należy stosować tę wartość w celu zapewnienia absolutnej zgodności między sprawozdaniami dotyczącymi poszczególnych instalacji i państw członkowskich zawierającymi krajowe dane statystyczne na temat emisji, składanymi na mocy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz protokołu z Kioto. (6) Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2007/589/WE. a także mając na uwadze, co następuje: (1) Kompletne, spójne, przejrzyste i dokładne zasady monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji podtlenku azotu (N 2 O), zgodne z wytycznymi określonymi w niniejszej decyzji, są niezbędne do właściwego działania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (ETS UE) ustanowionego dyrektywą 2003/87/WE, w odniesieniu do emisji N 2 O z instalacji objętych ETS UE zgodnie z art. 24 tej dyrektywy. (7) Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: Artykuł 1 Zmiany w decyzji 2007/589/WE W decyzji 2007/589/WE wprowadza się następujące zmiany: (2) Wytyczne dotyczące monitorowania i sprawozdawczości określone w decyzji Komisji 2007/589/WE z dnia 18 lipca 2007 r. ustanawiającej wytyczne dotyczące monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE ( 2 ) nie obejmują emisji N 2 O. (3) Niderlandy złożyły wniosek o włączenie emisji N 2 O z zakładów produkcji kwasu azotowego do ETS UE na lata (4) Należy zatem dodać szczegółowe wytyczne dotyczące określania emisji N 2 O za pomocą systemów ciągłych pomiarów wielkości emisji. ( 1 ) Dz.U. L 275 z , s. 32. ( 2 ) Dz.U. L 229 z , s. 1. 1) w art. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: Wytyczne dotyczące monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji gazów cieplarnianych z kategorii działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz kategorii działań włączonych zgodnie z art. 24 ust. 1 tej dyrektywy zawarte są w załącznikach do niniejszej decyzji. ; 2) w spisie załączników dodaje się następującą pozycję: Załącznik XIII: Wytyczne szczegółowe dotyczące określania emisji podtlenku azotu (N 2 O) z produkcji kwasu azotowego, kwasu adypinowego, kaprolaktamu, glioksalu i kwasu glioksalowego ; 3) w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z częścią A załącznika do niniejszej decyzji; 4) dodaje się załącznik XIII zgodnie z częścią B załącznika do niniejszej decyzji.

2 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 24/19 Artykuł 2 Zastosowanie Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r. Artykuł 3 Adresaci Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich. Sporządzono w Brukseli, dnia 17 grudnia 2008 r. W imieniu Komisji Stavros DIMAS Członek Komisji

3 L 24/20 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej ZAŁĄCZNIK A. W załączniku I wprowadza się następujące zmiany: 1) w sekcji 2 wprowadza się następujące zmiany: a) część wstępna otrzymuje brzmienie: Do celów niniejszego załącznika oraz załączników II do XIII stosuje się definicje zawarte w dyrektywie 2003/87/WE. ; b) w ust. 1 lit. g) otrzymuje brzmienie: g)»poziom dokładności«oznacza konkretny element metodyki służący do określania danych na temat kategorii działalności, rocznych emisji, średnich rocznych emisji na godzinę i współczynników utleniania lub konwersji; ; 2) w sekcji 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie: Kompletność. Działania w zakresie monitorowania i sprawozdawczości na temat danej instalacji obejmują wszystkie emisje pochodzące z procesów technologicznych oraz procesów spalania, ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do kategorii działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz innych stosownych kategorii działalności włączonych zgodnie z art. 24 dyrektywy, oraz wszystkie gazy cieplarniane określone w odniesieniu do tych kategorii, przy jednoczesnym unikaniu podwójnego liczenia. ; 3) w sekcji 4.3 wprowadza się następujące zmiany: a) litera g) otrzymuje brzmienie: g) dowody wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności oraz innych parametrów (w stosownych przypadkach) dla poziomów dokładności zastosowanych dla każdego ze strumieni materiałów wsadowych i/lub źródła emisji; ; b) litera m) otrzymuje brzmienie: m) opis procedur pozyskiwania danych i ich obróbki, oraz działań kontrolnych, jak również opis tych działań (patrz: sekcja oraz sekcja 8 załącznika XIII); ; 4) w sekcji 6 wprowadza się następujące zmiany: a) w sekcji 6.1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: Jak przedstawiono w sekcji 4.2, wielkość emisji gazu cieplarnianego może być określona przy użyciu metody opartej na pomiarach z wykorzystaniem systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) ze wszystkich lub z wybranych źródeł emisji, przy czym stosuje się do tego celu znormalizowane lub przyjęte metody, pod warunkiem uzyskania przez operatora instalacji, przed rozpoczęciem danego okresu sprawozdawczego, zatwierdzenia ze strony właściwych organów stwierdzającego, że stosowanie metody CEMS umożliwia osiągnięcie większej dokładności niż obliczenie wielkości emisji przy użyciu najwyższych poziomów dokładności. Konkretne rozwiązania w zakresie metod opartych na pomiarach przedstawiono w załączniku XII i XIII. Państwa członkowskie zobowiązane są notyfikować Komisji instalacje stosujące CEMS jako część swojego systemu monitorowania, zgodnie z art. 21 dyrektywy 2003/87/WE. ; b) w sekcji 6.2 wprowadza się następujące zmiany: (i) akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: Dla każdego źródła emisji wymienionego w zezwoleniu na emisję gazów cieplarnianych, dla którego odnośne emisje gazów cieplarnianych ustalane są z zastosowaniem CEMS, operator instalacji stosuje najwyższy poziom dokładności zgodny z załącznikiem XII i XIII. ; (ii) akapit trzeci otrzymuje brzmienie: W odniesieniu do okresów sprawozdawczych należy zastosować co najmniej poziom dokładności 2, wskazany w załączniku XII dla emisji CO 2, oraz minimalne poziomy dokładności wskazane wzałączniku XIII dla emisji N 2 O, chyba że nie jest to technicznie wykonalne. ;

4 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 24/21 c) w sekcji 6.3 wprowadza się następujące zmiany: (i) litera a) otrzymuje brzmienie: a) Tempo zbierania prób danych Średnie godzinowe (prawidłowy godzinowy zbiór danych) oblicza się dla wszystkich elementów ustalania emisji (w stosownych przypadkach) jak przedstawiono w załączniku XII i XIII przez wykorzystanie wszystkich punktów danych dostępnych dla tej konkretnej godziny. W przypadku sprzętu, który nie był kontrolowany lub który pozostawał niesprawny przez część tej godziny, średnią godzinową oblicza się proporcjonalnie do pozostałych punktów danych dla tej konkretnej godziny. W przypadku gdy nie ma możliwości obliczenia prawidłowego godzinowego zbioru danych dla elementu ustalenia emisji z uwagi na fakt, że dostępnych jest mniej niż 50 % maksymalnej liczby godzinowych punktów danych, godzina taka jest stracona. W każdym przypadku, gdy obliczenie prawidłowego godzinowego zbioru danych jest niemożliwe, oblicza się wartości zastępcze zgodnie z postanowieniami niniejszej sekcji. ; (ii) część wstępna akapitu pierwszego w lit. c) otrzymuje brzmienie: Równolegle z ustalaniem emisji metodami opartymi na pomiarach zgodnie z załącznikiem XII i XIII roczne emisje każdego z gazów cieplarnianych określa się przez obliczenia oparte na jednym z poniższych rozwiązań: ; (iii) litera c) akapit czwarty otrzymuje brzmienie: W przypadku gdy porównanie z wynikami metody obliczeniowej wskazuje wyraźnie na nieprawidłowości w wynikach pomiarów, operator instalacji stosuje wartości zastępcze, jak opisano w niniejszej sekcji (z wyłączeniem monitorowania zgodnie z załącznikiem XIII). ; 5) w sekcji 7.2 część wstępna akapitu pierwszego otrzymuje brzmienie: Zgodnie z informacjami przedstawionymi w sekcji 4.2 operator instalacji może uzasadnić wykorzystanie metody pomiarowej, jeżeli prowadzi ona do wiarygodnych wyników o niższym poziomie niepewności niż odpowiednia metoda obliczeniowa (patrz: sekcja 4.2) lub jeżeli ma obowiązek zastosowania metody pomiarowej zgodnie z załącznikiem XIII. W celu dostarczenia takiego uzasadnienia właściwym organom operator instalacji zgłasza ilościowe wyniki poszerzonej analizy niepewności, uwzględniającej następujące źródła niepewności, z uwzględnieniem EN 14181: ; 6) w sekcji 8 akapit dziesiąty otrzymuje brzmienie: Dane dotyczące wielkości emisji przedstawia się w tonach CO 2 lub CO 2(e) po zaokrągleniu do pełnej tony (na przykład ton). Zarówno na potrzeby obliczeń emisji, jak i sprawozdawczości dane dotyczące działalności, wskaźniki emisji oraz współczynniki utleniania lub konwersji zaokrągla się do cyfr znaczących. ; 7) w sekcji 13.5 wprowadza się następujące zmiany: a) nagłówek otrzymuje brzmienie: WYMAGANIA W ZAKRESIE OKREŚLANIA WŁAŚCIWOŚCI PALIW I MATERIAŁÓW ORAZ CIĄGŁYCH POMIARÓW EMISJI ; b) sekcja otrzymuje brzmienie: KORZYSTANIE Z AKREDYTOWANYCH LABORATORIÓW Laboratorium (łącznie z innymi dostawcami usług) wykorzystywane do określania wskaźnika emisji, wartości opałowej, współczynnika utleniania, zawartości węgla, frakcji biomasy i danych dotyczących składu lub przeprowadzające kalibracje oraz inne stosowne oceny sprzętu dla CEMS powinno być akredytowane zgodnie z normą EN ISO 17025:2005 (»Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących«). ; 8) w sekcji 14 dodaje się tabelę w brzmieniu:

5 L 24/22 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej SPRAWOZDAWCZOŚĆ W ODNIESIENIU DO EMISJI N 2 O Z ZAKŁADÓW PRODUKCJI KWASU AZOTOWEGO, KWASU ADYPINOWEGO, KAPROLAKTAMU, GLIOKSALU I KWASU GLIOKSALOWEGO Emisje pochodzące z kategorii działalności objętych załącznikiem I kwas azotowy, kwas adypinowy itd. Kategorie Kategoria IPCC CRF emisje procesowe Kod IPPC kategorii EPRTR Metoda monitorowania i poziom dokładności Zmiana poziomu dokładności? Tak/Nie Tempo produkcji w t/rok i t/godz. Niepewność dotycząca przepływu gazów odlotowych (roczna średnia godzinowa lub całkowita średnia roczna) % Niepewność dotycząca stężenia N 2 O (roczna średnia godzinowa lub całkowita średnia roczna) % Całkowita roczna niepewność dotycząca emisji (jeżeli jest wymagana) % Niepewność dotycząca rocznej średniej godzinowej emisji % Emisja t/rok Roczna średnia godzinowa emisji (kg/h) Zastosowany WOP Emisje tc O2(e) ico 2 /rok Działania Działanie 1 Działanie 2 Działanie N Całkowite emisje w tco 2(e) i tco 2 rocznie

6 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 24/23 B. Dodaje się załącznik XIII w brzmieniu: ZAŁĄCZNIK XIII Wytyczne szczegółowe dotyczące określania emisji podtlenku azotu (N 2 O) z produkcji kwasu azotowego, kwasu adypinowego, kaprolaktamu, glioksalu i kwasu glioksalowego 1. ZAKRES I KOMPLETNOŚĆ Wytyczne szczegółowe określone w niniejszym załączniku mają zastosowanie do monitorowania emisji N 2 O z produkcji kwasu azotowego, kwasu adypinowego, kaprolaktamu, glioksalu i kwasu glioksalowego w stosownych instalacjach włączonych zgodnie z art. 24 dyrektywy 2003/87/WE. Dla każdej kategorii działalności prowadzącej do emisji N 2 O zakres niniejszego załącznika obejmuje wszystkie źródła emitujące N 2 O w procesach produkcyjnych, w tym przypadki, gdzie emisje N 2 O z produkcji są kierowane przez sprzęt służący obniżeniu emisji. Między innymi: produkcja kwasu azotowego emisje N 2 O z utleniania katalitycznego amoniaku i/lub z urządzeń do obniżania emisji NOx/N 2 O, produkcja kwasu adypinowego emisje N 2 O, w tym emisje z reakcji utlenienia, wentylacji wszelkich bezpośrednich procesów i/lub sprzętu kontrolującego emisje, produkcja glioksalu i kwasu glioksalowego emisje N 2 O, w tym emisje z reakcji procesowych, wentylacji wszelkich bezpośrednich procesów i/lub sprzętu kontrolującego emisje, produkcja kaprolaktamu emisje N 2 O, w tym emisje z reakcji procesowych, wentylacji wszelkich bezpośrednich procesów i/lub sprzętu kontrolującego emisje. Zasad tych nie stosuje się w przypadku emisji N 2 O ze spalania paliw. Wszelkie stosowne emisje CO 2 związane bezpośrednio z procesem produkcji (które nie są już objęte ETS UE), ujęte w pozwoleniu na emisje gazu cieplarnianego danej instalacji, są monitorowane i zgłaszane zgodnie z niniejszymi wytycznymi. Sekcja 16 załącznika I nie ma zastosowania do monitorowania emisji N 2 O. 2. OKREŚLANIE EMISJI CO 2(e) in 2 O 2.1. ROCZNE EMISJE N 2 O Emisje N 2 O z produkcji kwasu azotowego są mierzone za pomocą ciągłych pomiarów wielkości emisji (z wyłączeniem źródeł de minimis sekcja 6.3). Emisje N 2 O z produkcji kwasu adypinowego, kaprolaktamu, glioksalu i kwasu glioksalowego są monitorowane za pomocą ciągłych pomiarów wielkości emisji dla emisji obniżonych oraz za pomocą metody obliczeniowej (w oparciu o metodę bilansu masy (sekcja 2.6)) dla tymczasowych emisji nieobniżonych. Całkowita roczna wielkość emisji N 2 O z instalacji jest sumą rocznych emisji N 2 O ze wszystkich źródeł emisji. Dla każdego źródła emisji, dla którego stosuje się ciągłe pomiary wielkości emisji, całkowita roczna wielkość emisji jest sumą wszystkich godzinowych wielkości emisji, przy zastosowaniu następującego wzoru: emisje N 2 O roczne ½tŠ ¼ X ½N 2 Ostęż godz ½mg=Nm 3 Šprzepływ gazów odlotowych godz ½Nm 3 =hšš 10 9 gdzie: emisje N 2 O roczne =całkowita roczna wielkość emisji N 2 Ozeźródeł emisji w tonach N 2 O;

7 L 24/24 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej N 2 Ostęż godz przepływ gazów odlotowych = godzinowe stężenie N 2 O w mg/nm 3 w przepływie gazów odlotowych mierzone podczas działania; = przepływ gazów odlotowych obliczony poniżej w Nm 3 /h dla każdego stężenia godzinowego GODZINOWE EMISJE N 2 O Roczną średnią godzinową emisji N 2 O dla każdego źródła, dla którego stosuje się ciągłe pomiary wielkości emisji, oblicza się przy zastosowaniu następującego wzoru: emisje N 2 O śr godz ½kg=hŠ ¼ P ðn2 Ostęż godz ½mg=Nm 3 Šprzepływ gazów odlotowych ½Nm 3 =hšþ 10 6 godziny dzialaniah ½hŠ gdzie: emisje N 2 O śr godz N 2 Ostęż godz = roczna średnia godzinowa emisji N 2 O w kg/h ze źródła; = godzinowe stężenie N 2 O w mg/nm 3 w przepływie gazów odlotowych mierzone podczas działania; przepływ gazów odlotowych = przepływ gazów odlotowych obliczony poniżej w Nm 3 /h dla każdego stężenia godzinowego. Łączna niepewność w odniesieniu do rocznej średniej godzinowej emisji dla każdego źródła emisji nie może przekroczyć wartości poziomów dokładności określonych poniżej. Operatorzy stosują metodę najwyższego poziomu dokładności. Poziom niższy można zastosować wyłącznie w przypadku, gdy w sposób przekonywający wykaże się właściwym organom, że zastosowanie najwyższego poziomu jest z przyczyn technicznych niewykonalne lub doprowadzi do poniesienia nieracjonalnie wysokich kosztów. W okresie sprawozdawczym należy stosować co najmniej poziom 2, chyba że jest to niewykonalne z przyczyn technicznych. W przypadku gdy zastosowanie przynajmniej poziomu 1 dla każdego źródła emisji (z wyłączeniem źródeł de minimis) jest niewykonalne z przyczyn technicznych lub doprowadziłoby do poniesienia nieracjonalnie wysokich kosztów, operator stosuje odpowiedni poziom dokładności dla całkowitych rocznych emisji ze źródła emisji podany w sekcji 2 załącznika XII oraz wykazuje spełnienie tego wymogu. Dla okresu sprawozdawczego minimalnym poziomem jest poziom 2, chyba że jest to niewykonalne z przyczyn technicznych. Państwa członkowskie zobowiązane są notyfikować Komisji instalacje stosujące tę metodę zgodnie z art. 21 dyrektywy 2003/87/WE. Poziom 1: Dla każdego źródła emisji łączna niepewność w odniesieniu do rocznej średniej godzinowej emisji wynosi poniżej ± 10 %. Poziom 2: Dla każdego źródła emisji łączna niepewność w odniesieniu do rocznej średniej godzinowej emisji wynosi poniżej ± 7,5 %. Poziom 3: Dla każdego źródła emisji łączna niepewność w odniesieniu do rocznej średniej godzinowej emisji wynosi poniżej ± 5 % GODZINOWE STĘŻENIA N 2 O Godzinowe stężenia N 2 O [mg/nm 3 ] w przepływie gazów odlotowych z każdego źródła emisji określa się poprzez ciągły pomiar w reprezentatywnym punkcie umieszczonym za sprzętem służącym do obniżenia emisji NO x /N 2 O (jeżeli jest on stosowany). Stosowne techniki pomiarowe obejmują spektroskopię w podczerwieni lub inne metody zgodnie z sekcją 6.1 ust. 2załącznika I, pod warunkiem że osiągają wymagany poziom niepewności dla emisji N 2 O. Stosowane techniki muszą być zdolne do pomiaru stężenia N 2 O we wszystkich źródłach emisji w warunkach obniżonych i nieobniżonych emisji (np. jeżeli sprzęt służący do obniżenia emisji przestanie działać i stężenie wzrośnie). Jeżeli w takim okresie wzrośnie niepewność, należy to uwzględnić w ocenie niepewności. Wszystkie pomiary należy dostosować do wartości bazowej gazu suchego i zgłaszać regularnie.

8 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 24/ OKREŚLENIE PRZEPŁYWU GAZÓW ODLOTOWYCH Do pomiaru przepływu gazów odlotowych dla celów monitorowania emisji N 2 O stosuje się metody monitorowania przepływu gazów odlotowych określone w załączniku XII. Dla produkcji kwasu azotowego stosuje się metodę A, chyba że jest to niewykonalne z przyczyn technicznych. W takim przypadku można zastosować alternatywną metodę, np. metodę bilansu masy opartą na znaczących parametrach (takich jak nakład amoniaku) lub określenie przepływu poprzez ciągły pomiar wielkości emisji, pod warunkiem że metoda ta zostanie zatwierdzona przez właściwy organ w ramach oceny planu monitorowania i metodyki monitorowania. Dla innych kategorii działalności można zastosować inne metody monitorowania przepływu gazów odlotowych określone w załączniku XII, pod warunkiem że zostaną zatwierdzone przez właściwy organ w ramach oceny planu monitorowania i metodyki monitorowania. Metoda A produkcja kwasu azotowego Przepływ gazów odlotowych oblicza się za pomocą następującego wzoru: V przepływ gazúw odlotowych ½Nm 3 =hš ¼V powietrze ð1 O 2; powietrze Þ=ð1 O 2; gaz odlotowy Þ gdzie: V powietrze =całkowity wpływ powietrza w Nm 3 /h w warunkach standardowych; O 2 powietrze =stężenie objętościowe O 2 w suchym powietrzu [= 0,2095]; O 2 gaz odlotowy =stężenie objętościowe O 2 w gazie odlotowym. V powietrze oblicza się jako sumę całkowitego wpływu powietrza do jednostki produkcyjnej kwasu azotowego. Instalacja stosuje następujący wzór, chyba że w planie monitorowania stwierdzono inaczej: V powietrze =V pierw +V wtórny +V oddz gdzie: V pierw = pierwotny wpływ powietrza w Nm 3 /h w warunkach standardowych; V wtórny = wtórny wpływ powietrza w Nm 3 /h w warunkach standardowych; V oddz = oddzielający wpływ powietrza w Nm 3 /h w warunkach standardowych; V pierw określa się za pomocą ciągłego pomiaru przepływu przed wymieszaniem z amoniakiem. V wtórny określa się za pomocą ciągłego pomiaru przepływu, np. w punkcie umieszczonym przed urządzeniem do odzysku ciepła. V oddz to przepływ oczyszczonego powietrza w procesie produkcji kwasu azotowego (w stosownych przypadkach). W przypadku wpływających strumieni powietrza odpowiadających łącznie za mniej niż 2,5 % całkowitego przepływu powietrza właściwy organ może przyjąć szacunkową metodę określania tempa przepływu powietrza zaproponowaną przez operatora w oparciu o najlepsze praktyki branżowe. W oparciu o pomiar w warunkach normalnego działania operator przedstawia dowód na to, że mierzony przepływ gazów odlotowych jest wystarczająco jednolity, aby zezwolić na zastosowanie zaproponowanej metody pomiarowej. Jeżeli w wyniku pomiarów zostanie stwierdzone, że przepływ jest niejednolity, należy to uwzględnić przy określaniu stosownych metod monitorowania i przy obliczaniu niepewności dotyczącej emisji N 2 O. Wszystkie pomiary należy dostosować do wartości bazowej gazu suchego i zgłaszać regularnie.

9 L 24/26 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej TLEN (O 2 ) Stężenie tlenu w przepływie gazów odlotowych jest obliczane, jeżeli jest to konieczne dla obliczenia przepływu gazów odlotowych zgodnie z sekcją 2.4. Stosuje się wymagania określone w sekcji 6 załącznika I dla pomiarów stężenia. Stosowne techniki pomiarowe obejmują: paramagnetyczne ciśnienie zmienne, magnetyczną wagę torsyjną lub sondę z dwutlenku cyrkonu. Niepewność dotycząca pomiarów stężenia O 2 jest uwzględniana przy określaniu niepewności dotyczącej emisji N 2 O. Wszystkie pomiary należy dostosować do wartości bazowej gazu suchego i zgłaszać regularnie OBLICZENIE EMISJI N 2 O W przypadku określonych okresowo nieobniżonych emisji N 2 O z produkcji kwasu adypinowego, kaprolaktamu, glioksalu i kwasu glioksalowego (takich jak nieobniżone emisje z wentylacji ze względów bezpieczeństwa i/lub emisje w przypadku zatrzymania działania sprzętu służącego do obniżenia emisji), jeżeli ciągłe monitorowanie emisji N 2 O jest niewykonalne z przyczyn technicznych, można obliczyć emisje N 2 O przy użyciu metody bilansu masy. Metoda obliczeniowa opiera się na maksymalnym potencjalnym tempie emisji N 2 O z reakcji chemicznej odbywającej się w czasie emisji. Dana metoda obliczeniowa jest zatwierdzana przez właściwy organ w ramach oceny planu monitorowania i metodyki monitorowania. Niepewność w obliczonej wielkości emisji dla danego źródła emisji jest uwzględniana przy określaniu rocznej średniej godzinowej niepewności dla źródła emisji. W przypadku emisji obliczonych, lub gdy dla określenia emisji N 2 O stosuje się połączenie metody obliczeniowej oraz ciągłego pomiaru, stosuje się te same poziomy dokładności, co w przypadku emisji mierzonych wyłącznie za pomocą metody ciągłego pomiaru. 3. OBLICZENIE ROCZNYCH EKWIWALENTÓW CO2 (CO 2(e) ) Łączna roczna wielkość emisji N 2 O ze wszystkich źródeł emisji (mierzona w tonach do trzech miejsc po przecinku) jest przekształcana na roczne emisje CO 2(e) (w tonach po zaokrągleniu) przy zastosowaniu następującego wzoru: CO 2ðeÞ ½tŠ ¼N 2 O roczne ½tŠWOG N2O W przypadku emisji w okresie stosuje się współczynnik ocieplenia globalnego WOG N2O = 310 tco 2(e) /t N 2 O, czyli wartość określoną w drugim sprawozdaniu z oceny Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (wartość WOG IPCC z 1995 r.). Łączną roczną wielkość CO 2(e) ze wszystkich źródeł emisji oraz wszelkie bezpośrednie emisje CO 2 z innych źródeł emisji (objęte zezwoleniem na emisję gazów cieplarnianych) dodaje się do łącznej rocznej wielkości emisji CO 2 z instalacji oraz stosuje się je dla celów sprawozdawczości i umorzenia uprawnień. 4. OKREŚLANIE TEMPA PRODUKCJI DLA DANEJ DZIAŁALNOŚCI Tempo produkcji jest obliczane na podstawie dziennych raportów z produkcji oraz godzin działania. 5. PLAN MONITOROWANIA Poza wymaganiami określonymi w sekcji 4.3 lit. a), b), c), d), j), k), m) i n) załącznika I plany monitorowania dla instalacji objętych niniejszym załącznikiem zawierają następujące informacje: a) wszelkie stosowne punkty emisji podczas normalnego działania oraz podczas fazy ograniczonego funkcjonowania i przejściowej (np. awarie lub uruchomienie) znajdujące się na schemacie procesu; b) metodę i parametry stosowane przy określaniu ilości materiałów (np. amoniaku) użytych w procesie produkcji oraz maksymalnej ilości materiałów użytych przy pełnej zdolności produkcyjnej; c) metodę i parametry stosowane przy określaniu ilości produktu wytworzonego na godzinę, wyrażonego odpowiednio jako kwas azotowy (100 %), kwas adypinowy (100 %), glioksal i kwas glioksalowy oraz kaprolaktam na godzinę;

10 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 24/27 d) metodę i parametry stosowane przy określaniu stężenia N 2 O w gazach odlotowych z każdego źródła emisji, jej zakres pomiarowy, niepewność oraz szczegółowe informacje dotyczące wszelkich metod alternatywnych stosowanych w przypadku wystąpienia stężenia przekraczającego zakres pomiarowy, jak również sytuacje, kiedy może to mieć miejsce; e) metodę stosowaną do określenia całkowitego tempa przepływu gazów odlotowych (wyrażonego w Nm 3 na godzinę) z każdego źródła emisji, jej zakresu pomiarowego i jej niepewności. Jeżeli wartość ta jest uzyskana za pomocą obliczenia, należy podać szczegółowe informacje dla każdego monitorowanego strumienia gazów odlotowych; f) metodę obliczeniową stosowaną do określenia wielkości emisji N 2 O z okresowych nieobniżonych źródeł w produkcji kwasu adypinowego, kaprolaktamu, glioksalu i kwasu glioksalowego; g) sposób stosowania zmiennych nakładów w instalacji oraz stopień, w jakim są one stosowane, a także sposób zarządzania operacyjnego; h) metodę i wszelkie wzory stosowane przy określaniu rocznej wielkości emisji N 2 Ozkażdego źródła emisji; i) warunki procesu odbiegające od warunków normalnego działania, wskazanie potencjalnej częstotliwości i czasu trwania takich warunków, wskazanie poziomu emisji N 2 O w takich warunkach (jak np. awaria sprzętu służącego do obniżania emisji); j) ocenę stosowaną do wykazania, że spełniono wymogi dotyczące niepewności poziomu dokładności określone w sekcji 2 niniejszego załącznika oraz że osiągnięto poziom dokładności; k) wartość wyrażoną w kg/n 2 O na godzinę, określoną zgodnie z sekcją 6.3 lit. a) i b) załącznika I stosowaną w przypadku awarii sprzętu pomiarowego lub jego nieprawidłowego działania; l) szczegółowe informacje dotyczące wszelkich odchyleń od ogólnych norm, takich jak EN14181 czy ISO 14956:2002. Poza wymaganiami określonymi w sekcji 4.3 załącznika I znaczące zmiany w metodyce monitorowania stanowiącej część planu monitorowania podlegają zatwierdzeniu przez właściwe organy, jeżeli dotyczą one: znaczących zmian w funkcjonowaniu instalacji mających wpływ na łączną wielkość emisji N 2 O, stężenia N 2 O, tempo przepływu lub inne parametry gazów odlotowych, w szczególności jeżeli zainstalowano lub wymieniono urządzenie do obniżenia emisji N 2 O, zmiany metod stosowanych do określania emisji N 2 O, w tym zmiany w ciągłych pomiarach stężenia, stężenia tlenu i przepływu gazów odlotowych, lub zmiany w metodzie obliczeniowej mające znaczący wpływ na łączną niepewność dotyczącą emisji, zmiany parametrów stosowanych do określenia rocznych emisji i/lub produkcji kwasu azotowego, kwasu adypinowego, kaprolaktamu, glioksalu i kwasu glioksalowego, zmiany w ocenie niepewności. 6. UWAGI OGÓLNE 6.1. CZĘSTOTLIWOŚĆ POBIERANIA PRÓBEK Prawidłowe średnie godzinowe oblicza się zgodnie z sekcją 6.3 lit. a) załącznika I dla: stężenia N 2 O w gazach odlotowych, całkowitego przepływu gazów odlotowych tam, gdzie jest on mierzony bezpośrednio i gdzie jest to wymagane, wszystkich przepływów gazów i stężeń tlenu niezbędnych do określenia całkowitego przepływu gazów odlotowych w sposób pośredni.

11 L 24/28 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej BRAKUJĄCE DANE Kwestię brakujących danych rozwiązuje się zgodnie z sekcją 6.3 lit. a) i b) załącznika I. Jeżeli brakuje danych dla okresu awarii sprzętu służącego do obniżania emisji, przyjmuje się, że poziom emisji w danej godzinie nie został obniżony i odpowiednio oblicza się wartości zastępcze. Operator podejmuje wszelkie praktyczne kroki w celu dopilnowania, aby czas w ciągu roku kalendarzowego, kiedy sprzęt służący do ciągłych pomiarów emisji nie działa, wynosił nie więcej niż jeden tydzień. Jeżeli okres ten zostanie przekroczony, operator natychmiast informuje właściwe organy ŹRÓDŁA DE MINIMIS N 2 O»Strumienie źródłowe de minimis«dla źródeł emisji N 2 O oznaczają jeden lub większą liczbę strumieni źródłowych wybraną przez operatora, emitującą łącznie ton lub mniejszą ilość CO 2(e) rocznie, lub emitującą rocznie mniej niż ton CO 2(e) i stanowiącą mniej niż 2% łącznych emisji rocznych CO 2(e) z danej instalacji. Pod warunkiem zatwierdzenia przez właściwy organ operator może stosować metody monitorowania i sprawozdawczości wykorzystujące jego własne szacunki strumieni źródłowych de minimis N 2 O bez poziomów dokładności POTWIERDZENIE OBLICZENIA EMISJI Do potwierdzenia zgłoszonych wielkości emisji N 2 O (określonych na podstawie ciągłych pomiarów wielkości emisji i obliczeń), dokonanego za pomocą danych z produkcji, wytycznych IPCC z 2006 r. i metody określonej w sekcji »Metoda horyzontalna«załącznika I, stosuje się sekcję 6.3 lit. c) załącznika I. 7. OCENA NIEPEWNOŚCI Ocenę niepewności wymaganą w celu wykazania osiągnięcia stosownych poziomów dokładności określonych w sekcji 2 przeprowadza się na podstawie obliczenia propagacji błędów z uwzględnieniem niepewności wszystkich stosownych elementów obliczenia emisji. Dla pomiarów ciągłych ocenia się następujące źródła niepewności zgodnie z normami EN i ISO 14956:2002: określoną niepewność sprzętu do prowadzenia ciągłego pomiaru, w tym pobieranie próbek, niepewność związaną z kalibracją urządzeń, oraz dodatkową niepewność związaną z praktycznym stosowaniem urządzeń monitorujących. Do obliczenia łącznej niepewności do celów sekcji 2.2 stosuje się godzinowe stężenia N 2 O określone zgodnie z sekcją 2.3. Tylko do celów obliczenia niepewności godzinowe stężenie N 2 O wynoszące poniżej 20 mg/nm 3 zastępuje się wartością domyślną wynoszącą 20 mg/nm 3. Operator, poprzez proces zapewniania jakości i kontroli jakości, zarządza pozostałą niepewnością i obniża ją w danych o emisji przedstawianych w sprawozdaniu na temat wielkości emisji. W trakcie procesu weryfikacji weryfikator sprawdza prawidłowość stosowania zatwierdzonej metodyki monitorowania, ocenia zarządzanie pozostałą niepewnością i jej zmniejszanie za pomocą użytych przez operatora procedur zapewniania jakości i kontroli jakości. 8. KONTROLA I WERYFIKACJA 8.1. KONTROLA Poza wymaganiami sekcji 10.1, 10.2 i 10.3 załącznika I stosuje się następujące procedury zapewniania jakości: zapewnienie jakości ciągłych pomiarów stężenia N 2 O i tlenu odbywa się zgodnie z normą EN 14181, zainstalowany sprzęt pomiarowy kalibruje się za pomocą pomiarów równoległych raz na trzy lata,

12 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 24/29 w przypadku gdy podstawą do kalibracji urządzeń stale monitorujących emisje są dopuszczalne wartości emisji, zaś nie zostały one ustalone dla N 2 O lub O 2, zamiast nich stosuje się średnie roczne stężenie godzinowe, QAL 2 przeprowadza się z zastosowaniem stosownych wartości referencyjnych gazów poza próbką reprezentatywną gazu w celu zapewnienia oceny wystarczająco szerokiego zakresu kalibracji, sprzęt do pomiaru wielkości przepływu gazów odlotowych kalibruje się raz do roku lub w momencie konserwacji zakładu, w zależności od tego, co odbywa się wcześniej. Zapewnienie jakości dla wielkości przepływu gazów odlotowych nie musi spełniać wymagań normy EN 14181, jeżeli audyt wewnętrzny wykaże brak zgodności z normą EN lub potrzebę dokonania ponownej kalibracji, należy to jak najszybciej zgłosić właściwym organom WERYFIKACJA Poza wymaganiami dotyczącymi weryfikacji określonymi w sekcji 10.4 sprawdza się: prawidłowe zastosowanie wymagań norm określonych w sekcji 7 i 8.1 niniejszego załącznika, metody obliczeniowe i wyniki uzyskane w przypadku podstawienia wartości obliczonych za brakujące dane, wiarygodność obliczonych wartości zastępczych i zmierzonych, wszelkie oceny porównawcze potwierdzające wyniki dotyczące wielkości emisji i metody obliczeniowe oraz sprawozdawczość na temat danych dotyczących działalności, współczynników emisji itd. 9. SPRAWOZDAWCZOŚĆ Całkowite roczne emisje N 2 Ozgłasza się w tonach do trzech miejsc po przecinku oraz jako CO 2(e) w tonach po zaokrągleniu. Poza wymaganiami dotyczącymi sprawozdawczości określonymi w sekcji 8 załącznika I operatorzy instalacji objętych zakresem niniejszego załącznika zgłaszają następujące informacje dotyczące instalacji: a) roczny czas działania jednostki produkcyjnej i całkowity czas działania zakładu, b) dane dotyczące produkcji dla każdej jednostki i metody stosowane do określenia ilości produktu, c) kryteria pomiarowe stosowane w określeniu ilościowym każdego parametru, d) niepewność dotyczącą każdego mierzonego i obliczonego parametru (w tym stężenia gazów, przepływ gazów odlotowych, obliczone wielkości emisji) oraz obliczoną łączną niepewność nakładu na godzinę i/lub roczną wielkość emisji, e) szczegółowe informacje dotyczące wszelkich awarii sprzętu mających wpływ na wielkość emisji i na pomiary i obliczenia emisji lub przepływu gazów odlotowych, w tym ilość wystąpień, godziny, czas trwania i daty awarii, f) szczegółowe informacje dotyczące konieczności zastosowania sekcji 6.2 niniejszego załącznika, w tym ilość wystąpień, godziny, obliczenia i wartości zastępcze, g) dane wejściowe stosowane we wszelkich ocenach potwierdzających zgodnie z sekcją 6.3 lit. c) i 4.3 załącznika I mających na celu sprawdzenie rocznych emisji N 2 O.