1 JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA

Transkrypt

1 1 JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy, co nam obca przemoc wzięła, szablą odbierzemy. Marsz, marsz, Dąbrowski, Z ziemi włoskiej do Polski! Za twoim przewodem złączym się z narodem. (bis) Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę, będziem Polakami, dał nam przykład Bonaparte, jak zwyciężać mamy. Marsz, marsz, Dąbrowski... (bis) Jak Czarniecki do Poznania po szwedzkim zaborze, dla ojczyzny ratowania, rzucił się przez morze. Marsz, marsz, Dąbrowski... (bis) Już tam ojciec do swej Basi mówi zapłakany: Słuchaj jeno, pono nasi, biją w tarabany. Marsz, marsz, Dąbrowski... (bis) 1

2 2 BYWAJ DZIEWCZĘ ZDROWE Bywaj dziewczę zdrowe, Ojczyzna mnie woła, Idę za kraj walczyć wśród rodaków koła, I choć przyjdzie ścigać jak najdalej wroga, Nigdy nie zapomnę, jak mi jesteś droga. Po cóż ta łza w oku, po cóż serca bicie? Tobiem winien miłość, a Ojczyźnie życie! Pamiętaj, żeś Polka, że to za kraj walka, Niepodległość Polski, to twoja rywalka. (bis) Polka mnie zrodziła, z jej piersi wyssałem: Być Ojczyźnie wiernym, a kochance stałym. I choć przyjdzie zginąć w ojczystej potrzebie, Nie rozpaczaj dziewczę, zobaczym się w niebie. (bis) Ty godnie odpowiesz, o to się nie troszczę, Że jesteś mężczyzną tego ci zazdroszczę, Ty znasz moje serce, ty znasz moją duszę, Żem niezdolna walczyć, tyleż cierpieć muszę. (bis) Nie mów o rozpaczy, bo to słabość duszy, Bo mię tylko jarzmo mego kraju wzruszy, Gdzie bądź się spotkamy, spotkamy się przecie Zawsze Polakami, chociaż w innym świecie. (bis) 2

3 3 MARSZ, MARSZ POLONIA Rozproszeni po wszem świecie, gnani w obce wojny, zgromadziliśmy się przecie w jedno kółko zbrojne. Marsz, marsz, Polonia, nasz dzielny narodzie, odpoczniemy po swej pracy w ojczystej zagrodzie (bis). Z wiosną zabrzmi trąbka nasza, pocwałują konie. Sławą polskiego pałasza zabrzmią nasze błonie. Marsz, marsz, Polonia... Przejdziem Litwę, przejdziem Wołyń, popasiem w Kijowie. Zimą przy węgierskim winie staniemy w Krakowie. Marsz, marsz, Polonia... Od Krakowa bitą drogą do Warszawy wrócim. Co zastaniem, resztę wroga za łeb w Wisłę wrzucim. Marsz, marsz, Polonia... Nad królewski gród zhańbiony wzleci orlę białe. Hukną działa, jękną dzwony, Polakom na chwałę. 3 Marsz, marsz, Polonia...

4 4 JAK DŁUGO W SERCACH NASZYCH Jak długo w sercach naszych Choć kropla polskiej krwi, Jak długo w sercach naszych Ojczysta miłość tkwi, Stać będzie kraj nasz cały, Stać będzie Piastów gród, Zwycięży Orzeł Biały, Zwycięży polski ród! Jak długo na Wawelu Zygmunta bije dzwon, Tak długo nasza Wisła Do Gdańska płynie wciąż Stać będzie kraj nasz cały... Jak długo Wisła wody Na Bałtyk będzie słać, Jak długo polskie grody Nad Wisłą będą stać, Stać będzie kraj nasz cały... Jak długo nasza wiara Rozgrzewa polską krew, Tak długo Polska cała Bo Polak to jak Lew. 4 Stać będzie kraj nasz cały...

5 5 O MÓJ ROZMARYNIE O mój rozmarynie rozwijaj się (bis) Pójdę do dziewczyny, pójdę do jedynej Zapytam się. (bis) A jak mi odpowie: nie kocham cię, (bis) Ułani werbują, strzelcy maszerują, Zaciągnę się. (bis) Dadzą mi buciki z ostrogami (bis) I siwy kabacik, i siwy kabacik Z wyłogami. (bis) Dadzą mi konika cisawego (bis) I ostrą szabelkę i ostrą szabelkę Do boku mego (bis) Dadzą mi manierkę z gorzałczyną (bis) Ażebym nie tęsknił, ażebym nie tęsknił Za dziewczyną (bis) A gdy już wyjdę na wiarusa (bis) Pójdę do dziewczyny pójdę do jedynej Po całusa. (bis) A gdy mi odpowie: nie wydam się (bis) Hej tam kule świszczą i bagnety błyszczą Poświęcę się. (bis) Pójdziemy z okopów na bagnety (bis) Bagnet mnie ukłuje, śmierć mnie pocałuje Ale nie ty. (bis) 5

6 6 PIERWSZA KADROWA (KADRÓWKA) Raduje się serce, raduje się dusza, Gdy pierwsza kadrowa na Moskala rusza. Oj da, oj dadana, kompanio kochana, Nie masz to jak pierwsza, nie! Chociaż do Warszawy mamy długą drogę, Ale przecież dojdziem, byleby iść w nogę. Oj da, oj dadana... Gdy Moskal psiawiara drogę nam zastąpi, Kulek z manlichera nikt mu nie poskąpi. Oj da, oj dadana... Kiedy pobijemy po drodze Moskali, Ładne warszawianki będziem całowali. Oj da, oj dadana... A gdy się szczęśliwie zakończy powstanie, To pierwsza kadrowa gwardią nam zostanie. Oj da, oj dadana... A więc naprzód, naprzód, podniesiona głowa, Bośmy przecież pierwsza kompania kadrowa. 6 Oj da, oj dadana...

7 7 PIECHOTA Nie noszą lampasów, lecz szary ich strój, Nie noszą ni srebra, ni złota, Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój Piechota, ta szara piechota. (bis) Maszerują strzelcy, maszerują Karabiny błyszczą, szary strój, A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój! Tak idą, a w słońcu kołysze się stal, Dziewczęta zerkają zza płota, A oczy ich dumne utkwione są w dal, Piechota, ta szara piechota. (bis) Maszerują strzelcy, maszerują... Nie grają im surmy, nie huczy im róg, A śmierć im pod stopy się miota, Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój Piechota, ta szara piechota. 7 Maszerują strzelcy, maszerują...

8 8 SZWOLEŻEROWIE Więc pijmy wino, szwoleżerowie, Niech smutki zginą w rozbitym szkle, Gdy nas nie będzie, nikt się nie dowie, Czy dobrze było nam czy źle. Bo gdy cię rzuci luba dziewczyna, To nie rozpaczaj i nie lej łez, Lecz z kolegami napij się wina, A wszystkie smutki pójdą precz. Szare mundury, złote obszycia, Ach jak to wszystko przepięknie lśni, Lecz co jest na dnie w sercu ukryte, Tego nie będzie wiedział nikt. Więc pijmy wino, szwoleżerowie, Niech smutki zginą w rozbitym szkle, Gdy nas nie będzie, nikt się nie dowie, Czy dobrze było nam czy źle. 8

9 9 HEJ, CHŁOPCY, BAGNET NA BROŃ Hej, chłopcy, bagnet na broń! Długa droga, daleka, przed nami, Mocne serca, a w ręku karabin, Granaty w dłoniach i bagnet na broni. Jasny świt się roztoczy, wiatr owieje nam oczy I odetchnąć da płucom i rozgorzeć da krwi, I piosenkę, jak tęczę, nad nami roztoczy W równym rytmie marsza: raz, dwa, trzy... Hej, chłopcy, bagnet na broń! Długa droga, daleka, przed nami trud i znój, Po zwycięstwo my, młodzi, idziemy na bój, Granaty w dłoniach i bagnet na broni. Ciemna noc się nad nami, roziskrzyła gwiazdami, Białe wstęgi dróg w pyle, długie noce i dni, Nowa Polska, Zwycięska, jest w nas i przed nami W równym rytmie marsza: raz, dwa, trzy... Hej, chłopcy, bagnet na broń! Bo kto wie, czy to jutro, pojutrze, czy dziś Przyjdzie rozkaz, że już, że już trzeba nam iść Granaty w dłoniach i bagnet na broni! 9

10 10 DESZCZ JESIENNY Deszcz, jesienny deszcz smutne pieśni gra, Mokną na nim karabiny, hełmy kryje rdza. Nieś po błocie w dal w zapłakany świat, Przemoczone pod plecakiem osiemnaście lat. Gdzieś daleko stąd noc zapada znów, Ciemna główka twej dziewczyny chyli się do snu. Może właśnie dziś patrzy w mroczną mgłę I modlitwą prosi Boga, by zachował cię. Deszcz, jesienny deszcz bębni w hełmu stal, Idziesz, młody żołnierzyku gdzieś w nieznaną dal. Może jednak Bóg da, że wrócisz znów, Będziesz tulił ciemną główkę miłej twej do snu. 10

11 11 LEGUNY W NIEBIE Siedział Święty Piotr przy bramie, oj rety, Czytał se komunikaty z gazety, /Wtem ktoś szarpnął bramę złotą, Pyta święty klucznik: Kto to? Leguny, my z frontu leguny! (bis) Czy nie znacie niebieskiego zwyczaju, Jak leźć można bez przepustki do raju? /Wiemy, wiemy, lecz tu pustki, Więc nas wpuść, choć bez przepustki, Leguny, my biedne leguny. (bis) Wpierw do czyśćca iść musicie w ogonku, Tam wybielą was, jako płótno na słonku, / Byliśmy już w czyśćcu, byli, Całkiem nas tam wybielili, Leguny my czyste, leguny. (bis) Więc mi zaraz marsz do piekła sekcjami, Niepotrzebny tu ambaras mam z wami / Byliśmy już nawet w piekle, Ale tam gorąco wściekle, Leguny chcą raju, leguny. (bis) Miał staruszek gust wyrzucić te bandę, Że się tak do nieba pchają na grandę, /Wąsem ruszał, brodą ruszał, Ale się nie udobruchał; Leguny czekały, leguny. (bis) Spostrzegł Pan Bóg, że Piotr Święty coś knowa, Więc odezwał się do niego w te słowa: / Bądźże z wiary, wpuść ich Pietrze, Bo pomarzną mi na wietrze, Leguny kochane, leguny! (bis) I uczynił z nich Piotr Święty załogę, I wypłacił im relutum za drogę. /A gdy zmorzył sen Piotrusia, Z aniołkami husia-siusia! Leguny tańczyły, leguny. (bis) 11

12 12 ROZKWITAJĄ PĘKI BIAŁYCH RÓŻ Rozkwitają pęki białych róż, Wróć, Jasieńku, z tej wojenki już! Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat, Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat! Kładłam ci ja idącemu w bój Białą różę na karabin twój, Nimeś odszedł, mój Jasieńku stąd, Nimeś próg przestąpił, kwiat na ziemi zwiądł. Ponad stepem nieprzejrzana mgła, Wiatr w burzanach cichuteńko łka. Przyszła zima, opadł róży kwiat, Poszedł w świat Jasieńko, zginął za nim ślad. Już przekwitły pęki białych róż, Przeszło lato, jesień, zima już, Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej! Gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej? Hej, dziewczyno, ułan w boju padł, Choć mu dałaś białej róży kwiat, Czy nieszczery był twej dłoni dar, Czy też może wygasł twego serca żar? W pustem polu zimny wicher dmie, Już nie wróci twój Jasieńko, nie; Śmierć okrutna zbiera krwawy łup, Zakopali Jasia twego w ciemny grób Jasieńkowi nic nie trzeba już, Bo mu kwitną pęki białych róż; Tam pod jarem, gdzie w wojence padł, Wyrósł na mogile białej róży kwiat. Nie rozpaczaj, lube dziewczę, nie, W polskiej ziemi nie będzie mu źle, Policzony będzie trud i znój, Za Ojczyznę poległ ukochany twój. 12

13 13 MY, PIERWSZA BRYGADA Legiony to żołnierska nuta, Legiony to ofiarny stos, Legiony to żołnierska buta, Legiony to straceńców los! My, Pierwsza Brygada, Strzelecka gromada, Na stos rzuciliśmy swój życia los, Na stos, na stos! (bis) O, ile mąk, ile cierpienia, O, ile krwi, przelanych łez, Pomimo to nie ma zwątpienia, Dodawał sił wędrówki kres! My, Pierwsza Brygada... (bis) Krzyczeli, żeśmy stumanieni, Nie wierząc nam, że chcieć to móc! Leliśmy krew osamotnieni, A z nami był nasz drogi Wódz! My, Pierwsza Brygada... (bis) Nie chcemy już od was uznania, Ni waszych mów, ni waszych łez! Już skończył się czas kołatania Do waszych serc do waszych kies! My, Pierwsza Brygada... (bis) Dziś nadszedł czas pokwitowania Za mękę serc i katusz dni. Nie chciejcie więc politowania, Zasadą jest: za krew chciej krwi! My, Pierwsza Brygada... (bis) Dzisiaj już my jednością silni Tworzymy Polskę przodków mit, Że wy w tej pracy nie dość pilni, Zostanie wam potomnych wstyd! My, Pierwsza Brygada... (bis) 13

14 14 MARSZ MOKOTOWA Nie grają nam surmy bojowe I werble do szturmu nie warczą, Nam przecież te noce sierpniowe I prężne ramiona wystarczą. Niech płynie piosenka z barykad Wśród bloków, zaułków, ogrodów, Z chłopcami niech idzie na wypad, Pod rękę, przez cały Mokotów. Ten pierwszy marsz ma dziwną moc, Tak w piersiach gra, aż braknie tchu, Czy słońca żar, czy chłodna noc, Prowadzi nas pod ogniem z luf. Ten pierwszy marsz to właśnie zew, Niech brzmi i trwa przy huku dział, Batalion gdzieś rozpoczął szturm, Spłynęła łza i pierwszy strzał! Niech wiatr ją poniesie do miasta, Jak żagiew płonącą i krwawą, Niech w górze zawiśnie na gwiazdach, Czy słyszysz, płonąca Warszawo? Niech zabrzmi w uliczkach znajomych, W Alejach, gdzie bzy już nie kwitną, Gdzie w twierdze zmieniły się domy, A serca z zapału nie stygną! Ten pierwszy marsz ma dziwną moc, Tak w piersiach gra, aż braknie tchu, Czy słońca żar, czy chłodna noc, Prowadzi nas pod ogniem z luf. Ten pierwszy marsz niech dzień po dniu, W poszumie drzew i w sercach drży, Bez próżnych skarg i zbędnych słów, To nasza krew i czyjeś łzy! 14

15 15 ROZSZUMIAŁY SIĘ WIERZBY PŁACZĄCE Rozszumiały się wierzby płaczące Rozpłakała się dziewczyna w głos; Od łez oczy podniosła błyszczące Na żołnierski, na twardy, życia los. Nie szumcie wierzby nam Z żalu, co serce rwie, Nie płacz, dziewczyno ma, Bo w partyzantce nie jest źle. Do tańca grają nam Granaty, visów szczęk, Śmierć kosi niby łan, Lecz my nie znamy, co to lęk. Błoto, deszcz, czy słoneczna spiekota, Zawsze słychać miarowy, równy krok, Maszeruje ta leśna piechota, Na ustach śpiew, spokojna twarz, pogodny wzrok. 15 Nie szumcie wierzby nam...

16 16 SERCE W PLECAKU Z młodej piersi się wyrwało, W wielkim bólu i rozterce I za wojskiem poleciało, Zakochane czyjeś serce. Żołnierz drogą maszerował, Nad serduszkiem się użalił, Więc je do plecaka schował I pomaszerował dalej. Tę piosenkę, tę jedyną, Śpiewam dla ciebie dziewczyno, Może także jest w rozterce Zakochane twoje serce? Może potajemnie kochasz? I po nocach tęsknisz, szlochasz? Tę piosenkę, tę jedyną, Śpiewam dla ciebie dziewczyno. Poszedł żołnierz na wojenkę Poprzez góry, lasy, pola I ze śmiercią szedł pod rękę, Taka jest żołnierska dola. I choć go trapiły wielce, Kule, gdy szedł do ataku, Żołnierz śmiał się, bo w plecaku Miał w zapasie drugie serce. 16 Tę piosenkę, tę jedyną... (bis)

17 17 PIEŚŃ O WODZU MIŁYM Jedzie, jedzie na Kasztance, Siwy strzelca strój! Hej, hej, Komendancie, Miły wodzu mój! /bis Gdzie szabelka Twa ze stali, Przecież idziem w bój? Hej, hej, Komendancie, Miły wodzu mój! /bis Gdzie Twój mundur generalski, Złotem wyszywany? Hej, hej, Komendancie. Wodzu kochany! /bis Masz wierniejszych niż stal chłodna Młodych Strzelców rój... Hej, hej, Komendancie, Miły wodzu mój! /bis Nad lampasy i czerwienie Wolisz Strzelca strój... Hej, hej, Komendancie, Miły wodzu mój! /bis Pójdziem z Tobą po zwycięstwo Poprzez krew i znój! Hej, hej, Komendancie, Miły wodzu mój! /bis 17

18 18 WARCZĄ KARABINY Warczą karabiny i dzwonią pałasze, Znów Piłsudski rusza w pole, a z nim chłopcy nasze. (bis) Wodzu, wodzu miły, przewodź świętej sprawie I każ trąbić trębaczowi, gdy staniem w Warszawie. (bis) Wtedy wszystkie dzwony krakowskie zadzwonią, A Kolumnie Zygmuntowskiej Tatry się pokłonią. (bis) Gdy staniesz w Warszawie, Wodzu, Strzelcze szary, Podepcz nogą z ostrogami butę carskiej mary. (bis) Gdy staniesz w Warszawie, w tym królewskim grodzie, To poleci na rozprawę, co jest sił w narodzie. (bis) Wisłą wieść poleci falami jasnymi, Że nie będzie już Moskali na piastowskiej ziemi. (bis) 18

19 19 PRZYBYLI UŁANI POD OKIENKO Przybyli ułani pod okienko (bis) Pukają wołają: "puść panienko!"(bis) Zaświecił miesiączek do okienka W koszulce stanęła w nim panienka. "O Jezu, a cóż to za wojacy?" "Otwieraj! Nie bój się to czwartacy!" "O Jezu! A dokąd Bóg prowadzi?" "Warszawę odwiedzić byśmy radzi. Gdy zwiedzim Warszawę już nam pilno Zobaczyć to stare nasze Wilno. A z Wilna już droga jest gotowa Prowadzi prościutko aż do Lwowa. "O Jezu, a cóż to za mizeria?" "Otwórz no panienko! Kawaleria." Przyszliśmy napoić nasze konie Za nami piechoty pełne błonie." "O Jezu! A cóż to za hołota?" "Otwórz panienko! To piechota!" Panienka otwierać podskoczyła Żołnierzy do środka zaprosiła. 19

20 20 WOJENKO, WOJENKO Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani, Że za tobą idą, że za tobą idą, Chłopcy malowani? (bis) Chłopcy malowani, sami wybierani, Wojenko, wojenko, wojenko, wojenko, Cóżeś ty za pani? (bis) Na wojence ładnie, kto Boga uprosi - Żołnierze strzelają, żołnierze strzelają, Pan Bóg kule nosi. (bis) Wojenko, wojenko, markietanko szańca, Kogo ty pokochasz, kogo ty pokochasz, Jeśli nie powstańca? Jeśli nie powstańca, jeśli nie piechura, Choć za tobą idzie, choć za tobą idzie, Uskrzydlona chmura. Wojenko, wojenko, co za moc jest w tobie, Komu każesz wstanie, komu każesz wstanie, Choćby spał już w grobie. Choćby spał już w grobie snem nieprzebudzonym, Wstanie i podąży, wstanie i podąży Za swym batalionem. 20

21 21 JESZCZE JEDEN MAZUR DZISIAJ Jeszcze jeden mazur dzisiaj, Nim poranek świta, Czy pozwoli panna Krysia, Młody ułan pyta. I niedługo pyta, prosi, Bo to w polskiej ziemi, W pierwszą parę ją unosi, A sto par za nimi. (bis) Ułan szepce pannie w uszko Ostrogami dzwoni: Pannie tłucze się serduszko I liczko się płoni. Cyt serduszko, nie płoń liczka, Bo ułan niestały! Już za borem wre potyczka, Słychać pierwsze strzały. Słychać strzały, głos pobudki, Dalej! Na koń! Hura! Lube dziewczę porzuć smutki, Dokończmy mazura! Jeszcze jeden raz dokoła! Jeden uścisk bratni! Na koń wsiadać trąbka woła Mazur to ostatni. 21

22 22 PAŁACYK MICHLA Pałacyk Michla, Żytnia, Wola, Bronią jej chłopcy od Parasola Choć na tygrysy maja visy, To warszawiaki, fajne chłopaki są. Czuwaj wiaro i wytężaj słuch Pręż swój młody duch, Pracując za dwóch! Czuwaj wiaro i wytężaj słuch, Pręż swój młody duch jak stal! Każdy chłopaczek chce być ranny, Sanitariuszki morowe panny, A gdy cię kula trafi jaka, Poprosisz pannę da ci buziaka, hej! Czuwaj wiaro... Z tyłu za linia dekowniki, Intendentura, różne umrzyki, Gotują zupę, czarną kawę I tym sposobem walczą za sprawę Czuwaj wiaro... Za to dowództwo jest morowe, Bo w pierwszej linii nadstawia głowę, A najmorowszy z przełożonych To jest nasz Miecio w kółko golony 22 Czuwaj wiaro...

23 23 MURY On natchniony i młody był Ich nie policzyłby nikt On im pieśnią dodawał sił Śpiewał, że blisko już świt Świec tysiące palili mu Znad głów podnosił się dym Śpiewał, że czas by runął mur Oni śpiewali wraz z nim. Wyrwij murom zęby krat Zerwij kajdany, połam bat A mury runą, runą, runą I pogrzebią stary świat. (bis) Wkrótce na pamięć już znali pieśń I sama melodia bez słów Niosła ze sobą starą treść Dreszcze na wskroś serc i głów Śpiewali więc i klaskali w rytm Jak wystrzał poklask ich brzmiał, Lecz ciążył łańcuch, zwlekał świt On wciąż śpiewał i grał Wyrwij murom... Aż zobaczyli ilu ich Poczuli siłę i czas I z pieśnią, że już blisko świt Szli ulicami miast Zwalali pomniki i rwali bruk Ten z nami, ten przeciw nam Kto sam ten nasz największy wróg, A śpiewak właśnie był sam 23 Patrzył na równy tłumów marsz Milcząc wsłuchany w kroków huk A mury rosły, rosły, rosły Łańcuch kołysał się u nóg.

24 24 HEJ, HEJ UŁANI Ułan chłopak ładny, ułan chłopak gładki, Kochają go panny, kochają mężatki. Hej, hej, ułani, malowane dzieci, Niejedna panienka za wami poleci! (bis) Niejedna panienka i niejedna wdowa Za wami do piekła polecieć gotowa. Hej, hej ułani, malowane dzieci... (bis) Nie ma takiej wioski, nie ma takiej chatki, Gdzie by nie kochały ułana mężatki. Hej, hej ułani, malowane dzieci... (bis) Kochają i panny, lecz kochają skrycie, Każda za ułana oddałaby życie. Hej, hej ułani, malowane dzieci... (bis) Jedzie ułan, jedzie, szablą pobrzękuje, Uciekaj, panienko, bo cię pocałuje! Hej, hej ułani, malowane dzieci... (bis) 24

25 25 NIE RZUCIM ZIEMI SKĄD NASZ RÓD! Nie rzucim ziemi skąd nasz ród! Nie damy pogrześć mowy! Polski my naród, polski lud, Królewski szczep piastowy. Nie damy, by nas zgnębił wróg! Tak nam dopomóż Bóg! (bis) Do krwi ostatniej kropli z żył Bronić będziemy ducha, Aż się rozpadnie w proch i pył Krzyżacka zawierucha Twierdzą nam będzie każdy próg. Tak nam dopomóż Bóg!(bis) Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz, Ni dzieci nam germanił. Orężny wstanie hufiec nasz, Duch będzie nam hetmanił Pójdziem, gdy zagrzmi złoty róg! Tak nam dopomóż Bóg! (bis) Nie damy miana Polski zgnieść, Nie pójdziem żywo w trumnę, Na Polski imię, na Jej cześć Podnosim czoła dumne. Odzyska ziemi dziadów wnuk... Tak nam dopomóż Bóg! (bis) 25