AFROSELEKTA MADE IN AFRICA

Transkrypt

1 Przegląd filmowy opisy filmów VII Festiwal Filmów Afrykańskich - AfryKamera Repliki kwietnia 2012 r./ Kino Kameralne AFROSELEKTA MADE IN AFRICA RESTLESS CITY scen. i reż. Andrew Dosunmu, Nigeria, USA 2011, 76min. Scenariusz: Eugene Gussenhoven Zdjęcia: Bradford Young Obsada: Sy Alassane, Sky Grey, Tony Okungbowa, Danai Gurira, Babs Olusanmonkun Język: angielski, francuski Film pokazuje nieznaną stronę Nowego Jorku, miasta, w którym wielu afrykańskich imigrantów żyje na skraju społeczeństwa. Młody Senegalczyk, Djibril, uliczny sprzedawca, którego pasją jest muzyka i śpiew przybył do Ameryki w poszukiwaniu iluzorycznych i jak dotychczas niespełnionych marzeń. Zarabia sprzedając nielegalne płyty z muzyką, które kupuje od Bekay, ciemnego typka i właściciela nielegalnego burdelu. Djibril poznaje jedną z pracownic przybytku należącego do Bekay - piękną Midi. Ich uczucie zmusi oboje do przedefiniowania życia i nie pozostanie obojętne dla otaczającej rzeczywistości. Przepięknie nakręcony film był rewelacją Sundance w 2011 roku, gdzie podziwiano zdjęcia oraz fakt, że odkryto Nowy Jork na nowo coś co wydawało się już niemożliwe. Wepchnięci w getto wielkiego miasta poznajemy jego brudy i alternatywne struktury społeczne. Oszczędny w słowach Restless City oczarowuje niezwykle skrojonymi, chciałoby się powiedzieć, obrazami.

2 Genialny i bezlitosny wgląd w życie afrykańskiego imigranta w Nowym Jorku. Reżyser Andrew Dosunmu dostarcza intensywne i nietypowe spojrzenie na 'Amerykański Sen'. DUANE BYGRE, Hollywood Reporter Wydawałoby się, że przewiercony ze wszystkich stron kamerami Manhattan nie chowa już żadnych sekretów, ale niesamowicie piękny Restless City objawia nam dwie tajemnice kinetyczny pejzaż samego miasta oraz świat senegalskich imigrantów, których codzienna walka o chleb toczy się tuż obok miejsc, które widzi zwykły Nowojorczyk. JOHN ANDERSON, Variety 2011: MFF Sundance 2012: Afrykański Nagrody Filmowe AMAA (Nominacja za Najlepszy Film Diaspory) Andrew Dosunmu ur. w Nigerii. Dorastał i kształcił się w Nigerii i do dnia dzisiejszego dzieli swój czas między ojczyznę a Nowy Jork, gdzie pracuje w sektorze mody jako dyrektor kreatywny i fotograf (m.in. dla takich czasopism jak Vibe, Clam, Vogue czy Ebony Magazine). Karierę rozpoczął jako asystent ds. designu w domu mody Yves Saint Laurent. Przez cały ten czas pozostawał aktywny w sferze filmu, a jego dokument Hot Irons [Gorące żelaza] (1999) wygrał główną nagrodę na FESPACO i na Reel Awards w Toronto. Pracował także w RPA, gdzie reżyserował szereg odcinków najbardziej renomowanego serialu w historii, czyli Yizo, Yizo. Dosunmu projektował też okładki płyt dla takich artystów jak Erykah Badu czy Public Enemy oraz reżyserował wideoklipy dla Isaac Hayes, Angie Stone, Common, Wyclef Jean, Kelis, Tracy Chapman czy Talib Kweli. W 2010 roku ukazał się jego dokument The African Game [Afrykańska gra] o piłce nożnej w Afryce. Restless City to jego debiut reżyserski. Obecnie kończy post produkcję drugiego filmu Ma' George, również osadzonego w środowisku nowojorskich imigrantów. LUCKY scen. i reż. Avie Luthra, RPA 2011, 100min. Zdjęcia: Willie Nel Obsada: Jayashree Basavaraj, Sihle Dlamini, Vusi Kunene, Mduduzi Mabaso, James Ngcobo Muzyka: Phillip Miller Język: hinduski, angielski, zuluski Wzruszający dramat, który jest rozwinięciem krótkiego metrażu o tej samej nazwie (nominowany do BAFTA w 2006 roku). Chłopiec o imieniu Lucky po śmierci matki wyrusza do Durbanu w poszukiwaniu wujka, który obiecał się nim zająć. Ze strony krewnego spotyka go tylko obojętność i egoizm. Chłopiec, pozostawiony własnemu losowi, szuka oparcia w starej sąsiadce, Hindusce Padmie. Lucky, oszołomiony po śmierci matki i Padma, którą paraliżuje strach przed Afrykanami, tworzą niezwykły niemy duet. Ich współistnieniu nie przeszkadza fakt, że nie rozumieją nawzajem języków, którymi się posługują. Przejmujący portret życia osieroconego dziecka i zalęknionej staruszki. Film nie ucieka się do tanich chwytów, tylko wznosi wysoko ponad standard produkcji o podobnej tematyce. Poza wszystkim, to ciekawe studium wielokulturowości Południowej Afryki.

3 Rzadko kiedy duet aktorski jest tak prowokacyjny jak w filmie Lucky, wzruszający portret współczesnej Republiki Południowej Afryki, a także opowieść miłosna między czarną AIDSsierotą, a upartą hinduską kobietą, która przybywa mu na ratunek. Znakomita rola Jayashree Basavaraj przekracza zarówno bariery językowe, jak i geograficzne. JOHN ANDERSON, Variety 2011: MFF Abu Dhabi (Najlepsza Aktorka Jayashree Basavaraj), MFF Bangalore (Najlepszy Film), MFF Toronto, MFF Busan 2012: MFF Santa Barbara, MFF Palm Springs Avie Luthra ur. w Rochdale w Anglii. Absolwent National Film and Television School w Wielkiej Brytanii, a także licencjonowany psychiatra z praktyką w Londynie. W 2003 wygrał Nagrodę BBC im. Dennisa Pottera za 60-minutowy dokument Indian Dream [Hinduskie marzenie], przez co znalazł sie na liście Screen International 'Gwiazd Jutra'. Krótki metraż Lucky (2006) był nominowany do nagrody BAFTA w 2006 roku, znalazł się na krótkiej liście do Oskarów i łącznie zgarnął aż 43 nagrody filmowe na całym świecie. Jego debiut fabularny Mad, Sad and Bad [Wściekły, smutny i zły] (2009) miał premierę podczas MFF w Edynburgu. KOUYATÉ GENEZA reż. Cheick Oumar Sissoko, Francja, Mali 1999, 102min. Scenariusz: Jean-Louis Sagot-Durvaroux Zdjęcia: Robert Millié Obsada: Sotigui Kouyaté, Salif Keita, Balla Moussa Keita, Fatoumata Diawara, Maimouna Hélène Diarra Muzyka: Michel Risse, Pierre Sauvageot Język: bambara Wersje językowe pokazów: polski Biblijna opowieść o Jakubie i Ezawie przeniosiona do Afryki (w tych rolach odpowiednio wielcy grioci Sotigui Kouyaté i Salif Keita). Opowieść zaczyna się porwaniem córki Jakuba, Diny, przez kananitę Sychema. Ojciec Sychema, Chamor, próbując pogodzić dwa rody proponuje małżeństwo swego syna i Diny. Synowie Jakuba stawiają jednak warunek: wyrażają zgodę, ale by tak się stało, potomkowie Chamora muszą się obrzezać. Chamor przystaje na to, jednak na trzeci dzień po obrzezaniu synowie Jakuba zdradziecko wdzierają się do bezbronnego miasta, mordując wszystkich mężczyzn, a kobiety i dzieci uprowadzają w niewolę. To wzbudza wściekłość brata bliźniaka Jakuba, Esawa, który rozkazuje jego rodzinie opuścić tereny Izraela i wyjechać w stronę Egiptu. Akcja umiejscowiona jest w rozwlekłych suchych stepach zachodniego Sahelu i skalistych górach Bandiagara w kraju ludu Dogon. Sissoko wtapia biblijną opowieść w tradycje griocką ludu Mande, tworząc film niezwykły i alegoryczny. Dzieło przepełnione samoświadomością i wielką wyobraźnią, o niesamowitym pięknie. Zadziwiający. STEWART KLAWANS, The Nation

4 1999: FESPACO, MFF Namur Cheick Oumar Sissoko ur. w 1945r. w San w stanie Ségou, Mali. Jeden z ojców kina afrykańskiego. Studiował reżyserię filmową na Ecole Nationale Louis Lumière. Po powrocie ze studiów pracował jako reżyser przy państwowym Centre National de Production Cinématographique (CNPC) w Mali. Wraz z innymi młodymi twórcami założył firmę produkcyjną Kora Films. Jego filmy Finzan (1992) i Guimba (1995) uważane są za jedne z najważniejszych filmów afrykańskiego kina. KEITA! DZIEDZICTWO GRIOTA Scen. i reż. Dani Kouyaté, Francja, Burkina Faso 1995, 94min. Zdjęcia: Robert Millié Obsada: Seydou Boro, Hamed Dicko, Abdoulaye Komboudri, Sotigui Kouyaté Muzyka: Sotigui Kouyaté Język: francuski Wersje językowe pokazów: polski W filmie odżywa XIII-wieczna malijska epopeja Sundjata. 13-letni Mabo Keïta, mieszkający wraz z rodziną w Wagadugu, spotyka tajemniczego starego griota Djeliba Kouyaté, który pragnie wyjawić mu pochodzenie jego nazwiska. Opowieść zaczyna się od mitu o powstaniu świata ludu Mandeng: Wszelkie żywe stworzenia schodzą się razem na nowopowstałej Ziemi, a jeden człowiek ogłasza, że jest ich królem... Dzień w dzień dziecko poznaje mityczną przeszłość swojego ludu: o tym, że lud Keïta pochodzi od bawołu czy o 'ludzkich korzeniach'. Wraz z opowieścią griota przenosimy się do czasów starożytnich i do królestwa Mande, a młody Mabo dociera do swojego dziedzictwa... Subtelny i angażujący film, kontrastuje zaciekawienie chłopca czasami przeszłymi z wąskimi wyobrażeniami jego rodziców odnośnie 'współczesności ; ma w sobie niezwykły czar ludowej opowieści. JANET MASLIN, New York Times Kouyaté osiągnął mistrzostwo w realizacji filmów, podobnie jak jego przodkowie doprowadzili do perfekcji sztukę opowiadania historii... Wagi tego filmu nie można przecenić: to rozkwit afrykańskiego filmu historycznego. REVIEW NOIRE 1995: MFF Cannes, MFF Amiens (Nagroda OCIC), MFF Mannheim (Nagroda FIPRESCI), FESPACO (Nagroda Oumara Gandy Najlepszy Debiut) Dani Kouyaté ur. się w 1961 roku, w Bobo Dioulasso w Burkina Faso. Reżyser filmowy i griot. Syn Sotigui Kouyaté i członek grupy etnicznej Mandeng. Ukończył kurs filmowy w Burkina Faso, zanim nie zapisał się na studia na Sorbonie we Francji (kierunek marketing kulturowy i społeczny). Uzyskał także dyplom antropologii w Paryżu oraz reżyserii w szkole filmowej St. Denis. Jako reżyser zadebiutował krótkim metrażem Bilakoro (nakręcony wspólnie z Issa Traoré de Brahima). Keita! Dziedzictwo griota (1995) to jego debiut fabularny. W 2001 roku nakręcił swój drugi film Sia, zemsta pytona, również osadzony w mitycznej przeszłości kontynentu. Swój ostatni film, komedię Ouaga Saga (2004), umiejscowił we współczesnym Burkina Faso.

5 RYTMY AFRYKI AFRIKAAPS scen., zdj. i reż. Dylan Valley, RPA 2010, 52min. Obsada / muzyka: Jitsvinger (Quintin Goliath), Kyle Shepherd, Emile, Shane Cooper, Moenier Adams, Blaq Pearl, Bliksemstraatl, Jethro Louw, Catherine Henegan, Aryan Kaganhoff Język: afrykanerski, angielski Muzyczna wędrówka, która prowadzi nas przez historię języka afrykanerskiego i jego kreolskiego pochodzenia. W Afrikaaps odkrywamy przeszłość kolorowej społeczności Przylądka oraz ich dążenia do odzyskania języka oprawcy (języka afrykanerskiego) i uczynienia z niego języka wyzwolenia oraz samookreślenia. Społeczność Przylądka wykorzystuje w tym celu hip-hop, komizm i sporą dawkę osobistej perspektywy. Film śledzi losy lokalnej grupy artystów, którzy na etapie produkcji przedstawienia teatralnego dochodzą do historycznych korzeni języka i losów afrykańskich czy malajskich niewolników na Przylądku. W rolach głównych, uważani za najlepszych muzyków RPA, m.in.: Jitsvinger, Kyle Shepard, Emile (z legendarnej ekipy Black Noise ), śpiewający komik Moenier Parker czy poetycki geniusz Jethro Louw. Zarówno zabawny, jak i wzruszający film, który wychodząc poza wydarzenia sceniczne, pokazuje jak historia wpływa na codzienne życie muzyków. Mail & Guardian 2010: MFF Dokumentalnych Encounters (Kapsztad) (II miejsce, Nagroda Publiczności) 2011: MFF Cape Winelands (Najlepszy Dokument Południowoafrykański), MFF Babel (Najlepszy Film) 2012: Południowoafrykańskie nagrody filmowe SAFTA (nominacja Najlepszy Reżyser) Dylan Valley ur. w Kapsztadzie (RPA). Dorastał słuchając hip-hop i tym od wczesnych lat angażował się muzycznie. Jeszcze w liceum wystąpił grając na didgereedoo na płycie formacji Black Noise Getcha on the Floor. Po szkole rozpoczął studia filmowe na Uniwersytecie w Kapsztadzie. Jego praca dyplomowa Lost Prophets o rozpoznawalnej na całym świecie grupie hiphopowej Prophets of da City pokazywano na szeregu festiwali w kraju, w tym na najważniejszym: Encounters. W 2007 zatrudnił się w firmie produkcyjnej Plexus Films jako operator i asystent reżysera, gdzie już po roku awansował na reżysera. Pracował też m.in. dla Al Jazeera jako reżyser dokumentów biograficznych. Afrikaaps to jego debiut dokumentalny. Obecnie pracuje nad filmem Incarcerated Knowledge [Wiedza więzienna]. NIEDZIELA W BRAZZAVILLE scen., zdj. i reż. Enric Bach, Adrià Mon, Kongo, Hiszpania 2011, 51min. Obsada: Carlos La Menace, Yves Saint Laurent, Palmas Yaya, Chériff Bakala Muzyka: Bakala, Jean Serge Essous, Fanfarre Geriko, Passy Mermans Język: francuski, lingala, teké

6 Weekend. Brazzaville, Kongo. Młody DJ radiowy, Carlos La Menace, przedstawia trzy ekscentryczne osobistości z życia miasta: 'Saper' Yves Saint Laurent, otoczony biedą, rozpadem i wyblakłymi kolorami życia codziennego, każdego dnia orzeźwia wizerunek Brazzaville swoją elegancją i nienagannym szykiem; z kolei Cheriff Bakala to nowe brzmienie miasta miesza hip-hop z kongijskim folkiem i lokalnymi instrumentami zrobionymi z baniaków na wodę. Jego muzyka rozbrzmiewa i inspiruje. Na koniec mamy Palmas Yaya, mistrza zapasów w stylu 'wolnej afrykanki', który opiera swoją potęgę na czarach, amulerach czy żywych wężach. Wszystko po to, by pozostać niezwyciężonym. Euforyczny, nakręcony z przymrużeniem oka, dokument udowadniający, że przy odpowiednim usposobieniu nawet w jednym z biedniejszych krajów na świecie - Kongo Brazzaville - nie trzeba poddawać się szarości dnia codziennego! Dokument wykracza poza proste ukazywanie nieznanej kultury i dociera do niezwykłej moralności jego bohaterów. Wywołuje silne uczucie przywiązania do tej nowo poznanej grupy ludzi oraz pozostawia pragnienie poznania ich dalszych losów. NATHAN CHINCHILLA, SBCC Film Reviews 2011: MiradasDoc (Najlepszy Dokument Hiszpański), MFF Tarapaca, Chile (Najlepszy Dokument), DocsBarcelona (Nagroda Publiczności), MFF Santa Barbara Biografie reżyserów: Enric Bach ur. w 1979r. w Sabadell, Hiszpania. Reżyser, scenarzysta i operator. Na co dzień pracuje w hiszpańskim programie telewizyjnym Salvados. W wolnych chwilach pracuje nad rozwojem projektów dokumentalnych. Adrià Monés ur. w 1979r. w Sabadell, Hiszpania. Producent filmowy w Filmax. Pracuje także jako scenarzysta i reżyser dokumentów. BESOURO reż. João Daniel Tikhomiroff, Brazylia 2010, 93min. Scenariusz: João Daniel Tikhomiroff, Patricia Andrade, Brãulio Tavares Zdjęcia: Enrique Chediak Obsada: Ailton Carmo, Jessica Barbosa, Anderson Santos de Jesus, Flavio Rocha, Irandhir Santos, Servilio de Holanda, Sergio Laurentino, Nilton Junior, Leno Sacramento, Chris Vianna, Mestre Alipio, Adriana Alves, Geisa Costa Muzyka: Rica Amabis Język: portugalski Wersje językowe pokazów: angielski (Warszawa), polski Mesmeryzujący Besouro odkrywa przed widzami afrykańskie niewolnicze korzenie sztuki walki capoeira i jej historyczne znaczenie dla Brazylii. Opowiada o historycznej postaci Manoel Henrique Pereira, przezywanego Besouro (Żuk), który stanął na czele ruchu oporu przeciwko wyzyskowi na początku lat 20-tych XX wieku. Rzuca najpierw wyzwanie prawom fizyki za pomocą akrobatycznych skoków, po czym postanawia złamać system społecznego i rasistowskiego ucisku, który po latach uczynił z niego postać o wymiarze historycznym, jak i legendarnym. Filmowi znacznie bliżej do mistycznej pasji chińskich produkcji, jak Przyczajony tygrys, ukryty

7 smok niż amerykańskim filmom o sztuce walki. Besouro zapiera dech w piersiach scenami walki, ale jednocześnie angażuje widza emocjonalnie i nie unika konfrontacji ze społecznym wymiarem wydarzeń. Lokalna afrobrazylijska legenda ożywa na nowo we wciągającym Besouro, rzadkim filmie o sztukach walki, który absorbuje opowiadaną historią, a zarazem ma wyraźny przekaz społeczny. Tu punktem skupienia są adepci capoeiry, łączący akrobatyczny taniec z walką o wyzwolenie siebie spod wyzysku z rąk białego właściciela plantacji. DEBORAH YOUNG, Hollywood Reporter 2010: Cinema Brazil (Najlepszy Film oraz 4 inne nagrody), MFF Berlinale João Daniel Tikhomiroff ur r. w Rio de Janeiro, Brazylia. Renomowana postać przemysłu reklamowego zdobywca 41 Lwów na Cannes Lions International Advertising Festival, co czyni z niego drugiego najbardziej utytułowanego człowieka z branży na świecie. Tikhomiroff jest prezesem grupy produkcyjnej Etc... Participações. Reżyser wywodzi się z branży filmowej jako syn Daniel'a Michael'a Tikhomiroff'a, byłego dyrektora Universal Pictures w Brazylii, dorastał w branży filmowej. Przez lata pracował jako asystent reżysera przy brazylijskich produkcjach, ale Besouro to jego debiut fabularny. AFROSELEKTA DOKUMENTY KAMERUN: AUTOPSJA NIEPODLEGŁOŚCI reż. Valerie Osouf, Francja, Kamerun 2009, 52min. Scenariusz oraz zdjęcia: Valerie Osouf, Gaëlle Le Roy Język: francuski Wersje językowe pokazów: polski Fascynujący dokument o makabrycznym i pełnym przemocy procesie dekolonizacji Kamerunu. Za pomocą zdjęć archiwalnych, często dotychczas utajnionych, pokazuje okres od Konferencji w Brazzaville w 1944 roku, aż po egzekucję Ernesta Ouandie, ostatniego przywódcy UPC (Związek Ludów Kamerunu), w 1971 roku. Wiele uwagi poświęcono najważniejszym postaciom tego okresu, jak Felix Moumie i Ruben Um Nyobe. Poza tym, dokument prezentuje wywiady z najważniejszymi postaciami tego okresu: niesławnym byłym gubernatorem Kamerunu, Pierre Messmer; czy generałem Pierre Semengue, odpowiedzialnym za krwawe stłumienie ruchu UPC. Nigdy nieopowiedziana historia procesu dekolonizacji i sposobu, w jaki on przebiegał, po dziś dzień wpływa na sytuację wielu krajów afrykańskich. Kamerun: Autopsja niepodległości stanowi fascynujące wprowadzenie do realiów historycznych procesów niepodległościowych oraz sposobów w jaki marzenia o wolności zostały stłumione i zastąpione przez system zwany powszechnie 'neokolonializmem'. Skąd wzięli się w Afryce kacykowie? Dlaczego Afryka cierpi na biedę pomimo bogactwa złóż? Dlaczego demokracja spektakularnie zawiodła na prawie całym kontynencie w początkach państwowości? Kamerun ze swoją niepodległościową historią służy tu wręcz za kraj modelowy, gdzie nie można mówić o wyzwoleniu spod kolonialnego jarzma, a raczej o przedwczesnej agonii nowo odzyskanej niepodległości.

8 Osouf i Le Roy w swoim dokumencie nie moralizują, a jedynie demaskują, często przy użyciu słów samych sprawców, którzy po dziś dzień czują się usprawiedliwieni. Pasjonujący dokument, beztrosko obala mity i uproszczenia odnośnie kontynentu, jednocześnie wywołuje niemy krzyk oburzenia, zmusza do przewartościowania wielu obiegowych opinii odnośnie tego, co dotychczas bezkrytycznie akceptowaliśmy jako prawdę. Przejmujący manifest przeciwko amnezji. Le Jour 2009: MFF Historycznych w Pessac (Nagroda Publiczności) Valerie Osouf ur. we Francji, w rodzinie afrykańskich imigrantów. Po ukończeniu studiów historycznych wyjechała do Senegalu, gdzie nakręciła swój pierwszy krótki dokument Sans commentaire [Bez komentarza] (1996) o ludziach wypędzonych z Francji po przyjęciu prawa Pasqua- Debre w 1986 roku. Przez kilka lat mieszkała w Dakarze, gdzie pracuje jako dziennikarza ds. kultury dla prasy i radia (RF1, Le Monde, Sud FM). Po powrocie do Paryża zajmuje się tematami związanymi z tożsamością postkolonialną i pod pieczą Jacques Akchoti podejmuje studia filmowe na FEMIS. W 2008 roku zrealizowała swój pierwszy dokument dla France 5 Kamerun: Autopsja niepodległości. Od tego czasu pracuje nad dwoma projektami filmowymi: swoim debiut fabularnym Marie et Djibril [Marie i Djibril] oraz dokumentem o zamieszkach z 1981 roku Guns of Brixton [Strzelby Brixton]. KOBIECE SPRAWY AfroSzorty: Kobiece sprawy, 89 min. (Jazz Mama, 30 min.; Atrofia, 8 min.; Café regular Cairo 11 min, Ukryte życie 24 min, Silne kości 9 min, Radio Amina 7 min) JAZZ MAMA scen., zdj. i reż. Petna Ndaliko Katondolo, DRK, Uganda 2010, 30min. Muzyka: Cherie Rivers Ndaliko Język: francuski, lingala Krótki dokument mówiący o odwadze i determinacji kongijskich kobiet. Walczą o siebie i swoją rodzinę, często podejmując pracę należącą do mężczyzn. To one opłacają pobyt dzieci w szkole i zapewniają chleb. Sprzedają kikwembe na targowisku, naprawiają elektronikę na rogu ulicy, są projektantkami, nauczycielkami czy ministrami... Wykazują ogromną siłę i wiarę we własne możliwości stanowią opokę dla całego społeczeństwa, pomimo przemocy, której są celem. 2010: MFF Zanzibar, Africa in the Picture, MFF Panafrykańskich Petna Ndaliko Katondolo uznany kongijski filmowiec i aktywista, który zaistniał przez realizację eksperymentalnych krótkich dokumentów. Jego styl łączy rytmy, obrazy i krytykę społeczną z innowacyjnymi technikami, które przełamując tradycyjne struktury narracyjne.

9 ATROFIA scen., zdj. i reż. Palesa Shongwe, RPA 2010, 8min. Język: angielski, zuluski, tswana Obraz, poezja i muzyka wkomponowane w kontemplacyjny krótki metraż o ulotnych wspomnieniach z młodości, utraconej spontaniczności oraz lęku przed dojrzewaniem. Wykorzystując taniec jako metaforę, reżyserka próbuje ukazać, jak proces dorastania potrafi zniewolić i ograniczyć samorealizację. 2011: MFF Oberhausen (Nagroda Jury), MFF Afryki, Azji i Ameryki Płd. w Mediolanie, Africa in the Picture Palesa Shongwe ur. w RPA. Wschodzący talent sztuki dokumentalnej w RPA. Przygodę z filmem zaczynała jako asystentka produkcji. W 2009 roku uczestniczyła w projekcie Inkubator rozwoju talentów filmowych organizowanym przez Multichoice. W ramach Inkubatora... zrealizowała krótki metraż Atrofia, który okazał się najlepszym filmem projektu. CAFÉ REGULAR, CAIRO scen. i reż. Ritesh Batra, Egipt, Indie 2011, 11min. Zdjęcia: Islam Abdel Samea Obsada: Mai Abozeed, Alaa Ezzat Język: arabski W kawiarence w Kairze młoda para znienacka zaczyna rozmawiać o sprawach dotychczas pomijanych milczeniem. Okazuje się, że świat oparty na starym modelu zaczyna zgrzytać : MFF Dubai 2012: MFF Rotterdam, MFF Tribeca Ritesh Batra ur. w Indiach. Reżyser i scenarzysta mieszkający na co dzień w Mumbaju oraz w Nowym Jorku. W 2009 roku został przyjęty do laboratoirum dla scenarzystów i reżyserów w Sundance. Zapisał się także na reżyserię w Tisch School of Arts w Nowym Jorku, ale ich nie ukończył. Obecnie pracuje nad kilkoma projektami pełnometrażowymi oraz nad krótkim metrażem The Lunchbox [Luncz] (Cinemart oraz Berlinale Talent Project Market).

10 UKRYTE ŻYCIE reż. Vincent Moloi, RPA 2011, 24min. Scenariusz: Elan Gamaker Zdjęcia: Eran Tahor Obsada: Jolene Martin-Morgan, Kenneth Fok, Te-May De Oliveira Język: angielski, japoński, afrykanerski Kapsztad. Brenda Noordien samotnie wychowuje córkę, Aki. Kiedy dziewczyna znika ze szkoły, matka rozpoczyna poszukiwania. Próba odnalezienia córki zmusza Brendę do konfrontacji z minionym życiem, kiedy pracowała jako gejsza. 2011: MFF Durban Vincent Moloi ur. w RPA. Uchodzi za utalentowanego reżysera dokumentów o eksperymentalnych upodobaniach. Przygodę z fabułą rozpoczął od Hotel Rwanda (2002), gdzie zatrudniony został jako asystent reżysera Terry George. Od tego czasu nakręcił sześć seriali telewizyjnych i dwa krótkie metraże. SILNE KOŚCI scen. i reż. Dowelani Nenzhelele, RPA 2011, 9min. Zdjęcia: Sibusiso Mngomezelu Język: tsonga Krótki dokument. W malutkiej wiosce Bungeni w prowincji Limpopo nawet babcie grają w piłkę nożną. Babcia Joyce i jej drużyna straciła jednak boisko treningowe (zamienione w myjnię samochodową), a do pojedynku na szczycie ligi babcinej pozostał zaledwie tydzień! Dowelani Nenzhelele ur. w RPA. Porzucił prawo na Uniwersytecie w Witwatersrand i podjął studia w szkole filmowej Bigfish School of Digital Filmmaking. Już na studiach pracował jako dźwiękowiec dla SABC 3. Silne kosći to jego film studencki. RADIO AMINA reż. Orlando van Einsiedel, Wielka Brytania, Nigeria 2011, 7min. Zdjęcia: Franklin Down Obsada: Sakina Ado, Amina Dibir Muzyka: Patrick Johnsson Język: hausa Historia Aminy Dibir, 12-latki z Kano (Nigeria) i jej wyimaginowanej radiostacji, w której

11 Amina mówi wszystko, co chciałaby powiedzieć. Pięknie nakręcony film, który zaciera granicę między dokumentem a fabułą, pokazuje marzenia, problemy i frustracje dziewczynki, która nie ma się z kim tym wszystkim podzielić. "Radio Amina" w sposób zabawny i wzruszający pokazuje rozdźwięk między nadziejami a rzeczywistością młodej Nigeryjki. 2011: Future Shorts 2012: MFF Rotterdam Orlando van Einsiedel ur. w Anglii. Na co dzień mieszka i pracuje w Londynie. Zanim zaczął pracować w filmie, był zawodowym snowboardzistą. Obecnie realizuje dokumenty na całym świecie od Kabulu aż po Nigerię. Jest współzałożycielem firmy produkcyjnej Grain Media. AFRYKA KOBIET RAMATA reż. Léandre-Alain Baker, Francja, Senegal 2009, 90min. Scenariusz: Léandre-Alain Baker, Miguel Machalski, Abasse Ndione (powieść) Zdjęcia: François Kuhnel Muzyka: Wasis Diop Obsada: Katoucha, Viktor Lazlo, Ibrahima Mbaye, Ismaël Cissé Język: francuski Wersje językowe pokazów: polski Ramata, piękna i dojrzała kobieta (w tej roli jedna z pierwszych supermodelek z Afryki, Katoucha), jako żona ministra sprawiedliwości prowadzi dostatnie życie. Pewnego dnia wsiada do taksówki Ngor Ndong, tajemniczego młodego przestępcy i zgadza się pojechać do baru Copacabana w mrocznej dzielnicy Dakaru. Dla Ramaty epizod ten stał się początkiem uwolnienia; pretekstem do wyswobadzania się z ograniczeń, uświadomienia swoich tęsknot i nigdy niespełnionych pragnień. Ryzykując utratę prestiżu i pozycji, oddaje się namiętności. Pewnego dnia, młody kochanek odchodzi i pozostawia za sobą szum fal... Piękne zdjęcia wsparte rewelacyjną ścieżką dźwiękową Wasis Diop, nadają obrazowi niezwykle afrykańską perspektywę na kwestie przemijania. Katoucha, miesiąc po zakończeniu zdjęć do filmu (31 stycznia 2008 roku), Sekwanie. Do tej pory okoliczności jej śmierci nie zostały wyjaśnione. utonęła w Bogato zarysowana wizja odnajduje swoją siłę w kobiecie wyzwolonej, ale oszalałej z rozpaczy i rozhisteryzowanej z nieodżałowanej namiętności. (...) Delikatny i kunsztowny film, który naprawdę warto obejrzeć. MARIANNE PERON, Sound on Sight 2009: MF Afrykański FESPACO

12 Léandre-Alain Baker ur. w 1960 r. w Bangui w Republice Środkowej Afryki. Kongijski pisarz, aktor, komik i reżyser. Współżałożyciel (wraz z Emmanuel Dongala) teatru "Théâtre de l'éclair de Brazzaville" oraz (wraz z Caya Makhélé) stowarzyszenia literackiego "Cercle Littéraire de Brazzaville". Realizuje spektakle oraz publikuje powieści. W latach 90-tych postanowił zmierzyć się ze sztuką filmową i zrealizował szereg krótkich metraży oraz dokumentów. Ramata jest jego debiutem pełnometrażowym. Jako aktor pracował m.in. z Gabriel Garran, Philippe Adrien, Christian Schiaretti, Philippe Mercier, Peter Brook czy Thierry Mennessier.