ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) nr / z dnia r.

Transkrypt

1 KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia r. C(2014) 7237 final ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) nr / z dnia r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni (Tekst mający znaczenie dla EOG) PL PL

2 UZASADNIENIE 1. KONTEKST AKTU DELEGOWANEGO 1.1 Kontekst i cel Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 (rozporządzenie w sprawie wymogów kapitałowych lub CRR) zostało przyjęte w czerwcu 2013 r. jako jednolity zbiór przepisów dotyczących wymogów ostrożnościowych dla instytucji (tj. instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych) z siedzibą w Unii. Potrzeba wspólnych zasad uległa wzmocnieniu wraz z wejściem w życie jednolitego mechanizmu nadzorczego, w ramach którego oczekuje się, że Europejski Bank Centralny obejmie bezpośrednie uprawnienia nadzorcze nad ważnymi instytucjami kredytowymi posiadającymi zezwolenie w uczestniczących państwach członkowskich od listopada 2014 r. CRR jest pierwszym aktem w prawie Unii, który zawiera wymóg obliczania przez instytucje wskaźnika dźwigni, zgłaszania go ich organom nadzoru i podawania do wiadomości publicznej. Ściślej rzecz ujmując, art. 429 CRR zawiera wymóg obliczania przez instytucje ich wskaźnika dźwigni zgodnie z metodą określoną w tym artykule. Artykuł 430 zawiera wymóg zgłaszania wskaźnika przez instytucje ich właściwym organom, natomiast art. 451 wymóg podawania wskaźnika do wiadomości publicznej. W CRR nie wymaga się jednak posiadania przez instytucje wymogu w zakresie funduszy własnych opartego na wskaźniku dźwigni. Ustalono, że decyzja o ewentualnym wprowadzeniu takiego wymogu zostanie podjęta w późniejszym terminie. Zgodnie z art. 511 CRR do końca 2016 r. Komisja Europejska jest zobowiązana przedstawić Radzie i Parlamentowi sprawozdanie dotyczące wskaźnika dźwigni. Sprawozdanie będzie opierać się na sprawozdaniu EUNB i w stosownym przypadku będzie mu towarzyszył wniosek ustawodawczy dotyczący wprowadzenia wiążącego wskaźnika dźwigni lub różnych wskaźników dźwigni dla poszczególnych modeli biznesowych, stosowanych od dnia 1 stycznia 2018 r. Wniosek taki będzie podlegał pełnej ocenie skutków. Wprowadzenie wymogów zgłaszania wskaźnika dźwigni i jego ujawniania uznano za jeden z elementów międzynarodowej i europejskiej regulacyjnej reakcji na kryzys finansowy. Jedną z przyczyn leżących u podstaw światowego kryzysu finansowego było narastanie nadmiernej dźwigni bilansowej i pozabilansowej w systemie bankowym. W wielu przypadkach banki korzystały z nadmiernej dźwigni, utrzymując jednocześnie wysokie współczynniki kapitału oparte na analizie ryzyka. Wskaźnik dźwigni służy dwóm celom: po pierwsze, ograniczeniu ryzyka nadmiernej dźwigni poprzez ograniczenie narastania dźwigni w sektorze bankowym, a po drugie, jako mechanizm ochronny w odniesieniu do wymogów kapitałowych opartych na analizie ryzyka. W art. 456 ust. 1 lit. j) CRR udziela się Komisji uprawnienia do wprowadzania zmian do miary kapitału i miary całkowitej ekspozycji składających się na wskaźnik dźwigni w drodze aktu delegowanego, jeżeli na podstawie sprawozdań przedkładanych właściwym organom wykryte zostaną niedociągnięcia w aktualnym określaniu takich miar przed datą, od której instytucje muszą rozpocząć ujawnianie wskaźników dźwigni (tj. przed dniem 1 stycznia 2015 r.). Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) poinformował Komisję o istotnych różnicach w rozumieniu i interpretacji istniejących zasad dotyczących wskaźnika dźwigni przez instytucje w poszczególnych państwach członkowskich. W oparciu o analizę EUNB Komisja uznaje, że różnice te skutkowałyby znacznymi różnicami w sposobie obliczania wskaźnika dźwigni. Prowadziłoby to z kolei do sytuacji, w której liczby ujawnione przez poszczególne instytucje nie byłyby porównywalne. W związku z tym Komisja podjęła PL 2 PL

3 decyzję o przedstawieniu niniejszego aktu delegowanego teraz w celu sformułowania przedmiotowych wymogów w jasny sposób, tak aby można je było skutecznie i spójnie wdrożyć w całej Unii Europejskiej. Uwaga techniczna: Co to jest wskaźnik dźwigni? Wskaźnik dźwigni definiuje się w następujący sposób: Wskaźnik dźwigni równa się kapitał Tier I podzielony przez miarę ekspozycji O ile licznik wskaźnika dźwigni i współczynnika kapitału Tier I jest ten sam (tj. w obu przypadkach licznikiem jest kapitał Tier I), to jednak różnią się one mianownikiem. W przypadku wskaźnika dźwigni mianownikiem jest miara ekspozycji, natomiast w przypadku współczynnika kapitału Tier I są nim aktywa ważone ryzykiem. Do obliczenia miary ekspozycji wskaźnika dźwigni stosuje się zasadniczo wartości księgowe ekspozycji (co jest bliskie osiągnięciu neutralności pod względem reguł rachunkowości, tj. obliczeń dokonuje się w sposób eliminujący główne różnice księgowe między amerykańskimi GAAP a MSSF) z wyjątkiem miary instrumentów pochodnych, pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych i transakcji finansowania papierów wartościowych 1, w tym umów z udzielonym przyrzeczeniem odkupu ( umowy repo ). O ile do obliczenia aktywów ważonych ryzykiem jako punkt wyjściowy także stosuje się wartości księgowe ekspozycji, to jednak zachodzi różnica w stosunku do miary ekspozycji polegająca na tym, że w obliczeniach tych uwzględnia się uznane techniki ograniczenia ryzyka kredytowego, takie jak zabezpieczenie, hipoteki, gwarancje lub instrumenty zabezpieczające (ich wartości są odejmowane od wartości ekspozycji), i stosuje się wagi ryzyka w odniesieniu do otrzymanych wartości ekspozycji (często takie wartości ryzyka nie osiągają poziomu 100 %). 1.2 Wymogi dotyczące wskaźnika dźwigni obecnie obowiązujące w Unii Jak wskazano w powyższej sekcji, obecnie w prawie Unii nie wymaga się spełnienia wymogu w zakresie funduszy własnych opartego na wskaźniku dźwigni, natomiast wymogi dotyczące ujawniania informacji będą stosowane od dnia 1 stycznia 2015 r. Jedynymi wiążącymi wymogami są wymogi dotyczące obliczania i zgłaszania wskaźnika dźwigni 2. Na tym etapie Komisja jest zdania, że wskaźnik dźwigni służy pokryciu ryzyka nadmiernej dźwigni i ma pełnić funkcję mechanizmu ochronnego w odniesieniu do wymogów kapitałowych uwzględniających ryzyko. Dlatego też wskaźnik dźwigni nie służy, ani nie powinien być skalibrowany, jako ogólny wiodący wymóg kapitałowy, co zachęciłoby do odchodzenia od działalności (ważonej ryzykiem) niższego ryzyka i mogłoby doprowadzić do niewłaściwej wyceny ryzyka kredytów i innych produktów finansowych. W każdym przypadku w niniejszym akcie delegowanym nie określa się żadnej wiążącej kalibracji 1 2 Są to transakcje odkupu (umowy repo i umowy z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu), transakcje udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcje z długim terminem rozliczenia oraz transakcje z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego. Ponadto w art. 87 dyrektywy 2013/36/UE (dyrektywa w sprawie wymogów kapitałowych) umożliwia się właściwym organom nakładanie wymogu drugiego filaru dotyczącego wskaźnika dźwigni. PL 3 PL

4 wskaźnika dźwigni. Decyzja w tej sprawie może zostać podjęta pod koniec 2016 r., kiedy to Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące skutków stosowania wskaźnika dźwigni. W stosownym przypadku sprawozdaniu będzie towarzyszył wniosek ustawodawczy. 1.3 Skutki Ocena skutków 3 opublikowana wraz z wnioskiem dotyczącym CRR w dniu 20 lipca 2011 r. zawierała analizę skutków wprowadzenia zasad związanych ze wskaźnikiem dźwigni. Ocena skutków zawiera uzasadnienie przyjęcia CRR, w tym zasad związanych ze wskaźnikiem dźwigni. W styczniu 2014 r. Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) przeprowadził szczegółową ocenę skutków zasad dotyczących wskaźnika dźwigni, korzystając z danych dostarczonych przez około 170 banków z 18 państw członkowskich (banki podzielono na dwie grupy: 40 banków grupy 1 (tj. dużych banków) i 130 banków grupy 2). EUNB przeanalizował dwa zestawy skutków. Po pierwsze, zbadał wpływ różnic w interpretacji zasad dotyczących sposobu ujmowania transakcji finansowania papierów wartościowych, w przypadku których niektóre banki przyjmowały interpretację, zgodnie z którą zabezpieczenie otrzymywane w ramach transakcji odkupu można odliczyć od kwoty należnej, zmniejszając w ten sposób wpływ takich transakcji na łączną wartość ekspozycji danej instytucji (w sprawozdaniu EUNB interpretacja ta określana jest jako interpretacja 1 ). Po drugie, EUNB zbadał wpływ tekstu zmienionych regulacji bazylejskich (zob. więcej informacji w sekcji poniżej), ponieważ uznał, że stosowanie zmienionych regulacji uzgodnionych na forum międzynarodowym, zatwierdzonych przez prezesów banków centralnych i szefów nadzoru w dniu 14 stycznia 2014 r. skutkuje dokładniejszym pomiarem wskaźnika w porównaniu z wcześniejszą wersją regulacji, która stanowiła podstawę obecnego art. 429 CRR. Poniższa tabela zawiera orientacyjny przygotowany przez EUNB przegląd średnich wskaźników dźwigni dla grup banków według interpretacji 1 i 2 (tj. niedopuszczającej odliczenia, które jest możliwe zgodnie z interpretacją 1) oraz tekstu regulacji Bazylea III dotyczących wskaźnika dźwigni. Średnie wskaźniki dźwigni (%) dla banków grupy 1 i 2 zgodnie z oceną EUNB: Bazylea III Interpretacja 1 Interpretacja 2 Grupa 1 3,3 3,3 3,1 Grupa 2 3,9 3,9 3,8 Z tabeli wynika, że łącznie banki UE spełniłyby hipotetyczny wymóg dotyczący wskaźnika dźwigni kapitału Tier I na poziomie 3 % w oparciu o zmieniony poziom bazylejski, niezależnie od zastosowanej interpretacji sposobu ujmowania ekspozycji z tytułu transakcji odkupu. Wynik ten świadczy także o znacznej poprawie współczynników kapitałowych opartych na analizie ryzyka wielu banków UE w porównaniu z poziomami sprzed kryzysu. 3 Zob. PL 4 PL

5 1.4 Rozwój sytuacji na szczeblu międzynarodowym W styczniu 2014 r. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego sformułował sposób, w jaki wskaźnik dźwigni powinien być obliczany, oraz określił orientacyjny poziom odniesienia (tj. 3 % kapitału Tier I). Wskaźnik dźwigni kapitału Tier I równy 3 % będzie testowany w okresie monitorowania do 2017 r., w którym Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego podejmie decyzję w sprawie ostatecznej kalibracji. W tekście Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego na temat zasad dotyczących wskaźnika dźwigni 4 wyjaśnia się problem interpretacji wskazany przez EUNB. W tekście wyraźnie stwierdzono, że ze względów ostrożnościowych preferuje się rygorystyczną interpretację sposobu ujmowania transakcji odkupu. 1.5 Główne istotne zmiany w porównaniu z obecnym tekstem W porównaniu z obecnym tekstem art. 429 CRR wprowadzono następujące istotne zmiany: 1. wyjaśnienie, że w przypadku transakcji finansowania papierów wartościowych otrzymanego zabezpieczenia nie można stosować w celu zmniejszenia wartości ekspozycji danych transakcji finansowania papierów wartościowych, natomiast dopuszczalne jest kompensowanie wierzytelności i zobowiązań gotówkowych związanych z transakcjami finansowania papierów wartościowych dokonywanymi z tym samym kontrahentem oraz z zastrzeżeniem rygorystycznych kryteriów; 2. okres obliczeniowy i sprawozdawczy określony na koniec okresu sprawozdawczego (kwartał) zamiast średniej z trzech miesięcy. Zmiana ta nie tylko powoduje zmniejszenie obciążenia operacyjnego instytucji, ale także dostosowanie wskaźnika dźwigni do danych sprawozdawczych dotyczących wypłacalności, wobec których wskaźnik powinien służyć jako mechanizm ochronny; 3. stosowanie współczynników konwersji kredytowej (CCF) według metody standardowej dotyczącej ryzyka kredytowego na poziomie 0 %, 20 %, 50 % lub 100 %, w zależności od kategorii ryzyka, z zastrzeżeniem dolnego limitu równego 10 %, zamiast nadawania wagi 100 % ekspozycjom pozabilansowym; 4. w odniesieniu do instrumentów pochodnych dopuszcza się odliczanie otrzymanego pieniężnego zmiennego depozytu zabezpieczającego od wartości ekspozycji; 5. do pomiaru pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych stosuje się ich wartość nominalną brutto zamiast ich wartości godziwej, jednak zmiany wartości godziwej uznane w ramach zysków i strat (straty) można odliczyć od wartości nominalnej. Ponadto dopuszcza się kompensowanie ochrony sprzedanej ochroną nabytą, z zastrzeżeniem rygorystycznych kryteriów; 6. odliczenie od wskaźnika dźwigni elementów transakcji po stronie klienta z kwalifikującym się kontrahentem centralnym, jeżeli na instytucji nie ciąży żaden obowiązek dokonania zwrotu na rzecz klienta w przypadku niewykonania zobowiązania przez kwalifikującego się kontrahenta centralnego, ponieważ nie tworzy to dźwigni; 7. zakresem konsolidacji będzie regulacyjny zakres konsolidacji stosowany w odniesieniu do ram opartych na analizie ryzyka zamiast rachunkowego zakresu konsolidacji. 4 PL 5 PL

6 Ponieważ pierwotne przepisy CRR odzwierciedlają przepisy dotyczące standardów bazylejskich, znalezione rozwiązania eliminujące niedociągnięcia regulacji bazylejskich są również odpowiednie do celów eliminacji odpowiadających niedociągnięć odpowiednich przepisów CRR. O ile zmiany zaproponowane w niniejszym akcie delegowanym zasadniczo są dopasowane do zmienionych standardów bazylejskich dotyczących wskaźnika dźwigni, to jednak jedna ze zmian dotyczy specyfiki unijnej, której nie dotyczą przedmiotowe standardy. Specyfika ta wynika z faktu, że w porównaniu z regulacjami kapitałowymi Bazylea zakres zastosowania CRR jest szerszy. CRR ma zastosowanie do wszystkich banków (i firm inwestycyjnych) z siedzibą w Unii, zarówno na poziomie skonsolidowanym, jak i indywidualnym, natomiast regulacje kapitałowe Bazylea stosuje się wyłącznie do (dużych) banków prowadzących działalność międzynarodową, zazwyczaj na poziomie skonsolidowanym. Ten szeroki zakres zastosowania dotyczy zarówno wymogów kapitałowych opartych na analizie ryzyka, jak i wymogów dotyczących wskaźnika dźwigni na mocy CRR. W przeciwieństwie do wymogów kapitałowych opartych na analizie ryzyka w ramach wymogów dotyczących wskaźnika dźwigni obecnie nie przewiduje się jednak szczególnego sposobu ujmowania ekspozycji wewnątrz grupy, jeżeli instytucje stosują CRR na poziomie indywidualnym. W celu dostosowania tych wymogów w niniejszym akcie delegowanym przewiduje się zatem, z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ oraz z zastrzeżeniem określonych warunków, możliwość wyłączenia ekspozycji wewnątrz grupy w przypadku stosowania zasad dotyczących wskaźnika dźwigni na poziomie indywidualnym. Stosowanie wskaźnika dźwigni na poziomie indywidualnym wobec ekspozycji wewnątrz grupy, jeżeli na tym poziomie nie stosuje się wymogów kapitałowych opartych na analizie ryzyka, nie byłoby zgodne z funkcją wskaźnika dźwigni jako mechanizmu ochronnego w odniesieniu do wymogów kapitałowych opartych na analizie ryzyka. Ma to szczególne znaczenie dla spółdzielczych grup bankowych, do których należy wiele mniejszych jednostek powiązanych z centralnym organem. 2. KONSULTACJE PRZED PRZYJĘCIEM AKTU W dniu 10 marca 2014 r. Komisji zorganizowała wysłuchanie publiczne z udziałem zainteresowanych stron. Następnie do Komisji wpłynęło około 60 pisemnych uwag i informacji, z których większość pochodziła od banków i stowarzyszeń przedsiębiorców. Znaczna większość respondentów opowiedziała się za stosowaniem wskaźnika dźwigni jako dodatkowego mechanizmu ochronnego dla miary kapitału opartej na analizie ryzyka. Poruszono trzy główne kwestie: 1) konieczność dalszego wyjaśnienia kryteriów umożliwiających odliczenie otrzymanego pieniężnego zmiennego depozytu zabezpieczającego od wartości ekspozycji instrumentów pochodnych; 2) kompensowanie wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu umów repo i umów z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu zawartych z tym samym kontrahentem (na przykład z kontrahentem centralnym); oraz 3) wyłączenie ekspozycji wewnątrz grupy z miary ekspozycji w przypadku stosowania wskaźnika dźwigni na poziomie indywidualnym. Trzecia kwestia wynikała głównie z obaw dotyczących wpływu na: a) wewnętrzne operacje refinansowania między jednostką dominującą a jej jednostkami powiązanymi; b) operacje na instrumentach pochodnych między bankiem inwestycyjnym grupy a innymi podmiotami grupy: taki sposób działania został wzmocniony rozporządzeniem (UE) nr 648/2012 (EMIR); oraz c) gwarancje finansowe. PL 6 PL

7 Jak wskazano w powyższej sekcji, kwestia ta wynika z rozszerzonego zakresu stosowania w Unii w porównaniu z tekstem uzgodnionym na forum międzynarodowym, i niniejszy akt delegowany zawiera szczególny przepis dotyczący tej kwestii. Kolejną kwestią poruszoną przez branżę był sposób ujmowania otwartych umów repo. Są to umowy repo, które można rozwiązać w dowolnym dniu z zachowaniem uzgodnionego okresu wypowiedzenia umowy (często 2 3 dni) i które są porównywalne pod względem ekonomicznym z amerykańskimi rolowanymi jednodniowymi umowami repo. W UE około 13 % umów repo jest umowami otwartymi. Komisja poparłaby stanowisko, że europejskie otwarte umowy repo należy uznać za równoważne posiadaniu wyraźnego okresu zapadalności równego okresowi wypowiedzenia umowy, a tę samą wyraźną datę ostatecznego rozliczenia należy uznać za dotrzymaną. Oznaczałoby to, że tego rodzaju transakcje kwalifikują się do kompensowania wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu dokonanych z tym samym kontrahentem. 3. ASPEKTY PRAWNE AKTU DELEGOWANEGO Jak wyjaśniono w sekcji 1.1, CRR zawiera różne artykuły dotyczące wskaźnika dźwigni: definicja i obliczanie (art. 429), poziom stosowania (art. 6 i 11), sprawozdawczość nadzorcza (art. 430), ujawnianie informacji (art. 451) oraz przegląd (art. 511). W art. 456 ust. 1 lit. j) współprawodawcy przekazali Komisji uprawnienia do dopracowania struktury wskaźnika dźwigni poprzez zmianę odpowiedniego artykułu CRR (art. 429) zanim ujawnianie wskaźnika dźwigni stanie się obowiązkowe od dnia 1 stycznia 2015 r. Jak już wskazano w sekcji 1.2, EUNB ustalił, że instytucje różnie interpretują obecnie obowiązujący tekst CRR, co stwarza potrzebę wyjaśnienia brzmienia art. 429 CRR. Aby rozwiązać tę kwestię, w akcie delegowanym zmienia się sposób obliczania wskaźnika dźwigni, a co za tym idzie zgłaszania go organom nadzoru i jego ujawniania. Proponowane zmiany są w pełni zgodne z uprawnieniami. Po przyjęciu aktu delegowanego konieczna będzie odpowiednia zmiana wzoru sprawozdań nadzorczych i wspólnego wzoru dotyczącego ujawniania. W niniejszym akcie delegowanym dokonuje się przekształcenia art. 429 polegającego na rozdzieleniu istniejących ustępów na dwa nowe artykuły: a) art. 429a, w którym określa się ogólny sposób ujmowania wartości ekspozycji z tytułu instrumentów pochodnych (bilansowych i pozabilansowych) oraz dodatkowy sposób ujmowania pieniężnego zmiennego depozytu zabezpieczającego i pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych; b) art. 429b, w którym określa się szczególny sposób ujmowania wartości ekspozycji z tytułu wierzytelności i zobowiązań gotówkowych związanych z transakcjami finansowania papierów wartościowych (bilansowych i pozabilansowych), w tym: kryteria w zakresie kompensowania wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu i transakcji z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu dokonanych z tym samym kontrahentem; miarę narzutu w odniesieniu do transakcji finansowania papierów wartościowych z danym kontrahentem; oraz sposób ujmowania miary narzutu w przypadku, w którym bank działa w roli pośrednika. PL 7 PL

8 Stosowanie odrębnych artykułów zapewnia lepszy obraz podstawowych zasad dotyczących obliczania i pomiaru wskaźnika dźwigni. Ze względu na zmianę organizacji art. 429 i dodanie art. 429a i 429b konieczna była odpowiadająca im zmiana art. 429 ust. 1, aby zachować prawidłowe odniesienia. Dlatego też do celów przejrzystości i w związku ze zmianami organizacji przedmiotowego artykułu uznano, że najlepszym rozwiązaniem jest zastąpienie całego art. 429, jednocześnie zachowując w niezmienionej formie wszystkie podstawowe elementy nieobjęte przekazanymi uprawnieniami. PL 8 PL

9 ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) nr / z dnia r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni (Tekst mający znaczenie dla EOG) KOMISJA EUROPEJSKA, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 5, w szczególności jego art. 456 ust. 1 lit. j), a także mając na uwadze, co następuje: (1) Od dnia 1 stycznia 2015 r. instytucje muszą ujawniać wskaźnik dźwigni obliczany zgodnie z art. 429 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; do tego czasu Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktu delegowanego zmieniającego miarę kapitału i miarę ekspozycji służących do obliczenia wskaźnika dźwigni w celu zlikwidowania wszelkich niedociągnięć wykrytych na podstawie sprawozdań instytucji. (2) Odnotowano różnice w zgłaszanych wskaźnikach dźwigni, o których mowa w art. 429 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wynikające z przyjmowania przez instytucje różnej interpretacji kompensowania zabezpieczenia w ramach transakcji finansowania papierów wartościowych i transakcji odkupu. Przedmiotowe różnice w zakresie interpretacji i sprawozdawczości wyszły na jaw po opublikowaniu przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) sprawozdania z analizy w dniu 4 marca 2014 r. (3) Ponieważ przepisy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 odzwierciedlają przepisy dotyczące standardów bazylejskich, znalezione rozwiązania niedociągnięć regulacji bazylejskich są również odpowiednie do celów rozwiązania odpowiadających niedociągnięć odpowiednich przepisów tego rozporządzenia. (4) W dniu 14 stycznia 2014 r. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego przyjął zmieniony tekst zasad dotyczących wskaźnika dźwigni, obejmujący w szczególności dodatkowe ustalenia dotyczące pomiaru i kompensowania transakcji odkupu i transakcji finansowania papierów wartościowych. Dostosowanie przepisów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 dotyczących obliczania wskaźnika dźwigni do regulacji uzgodnionych na forum międzynarodowym powinno rozwiązać problem różnego interpretowania przez instytucje kompensowania zabezpieczenia finansowania papierów wartościowych i transakcji odkupu, powinno także zwiększyć 5 Dz.U. L 176 z , s. 1. PL 9 PL

10 porównywalność międzynarodową oraz stworzyć równe szanse dla instytucji posiadających siedzibę w Unii i działających na skalę międzynarodową. (5) W wyniku rozliczania za pośrednictwem kontrahentów centralnych zgodnie z głównym modelem powszechnie stosowanym w Unii dochodzi do podwójnego liczenia dźwigni w mierze ekspozycji instytucji działającej w charakterze uczestnika rozliczającego. (6) Rozliczanie transakcji finansowania papierów wartościowych, w szczególności transakcji odkupu, przez kwalifikujących się kontrahentów centralnych może przynieść korzyści takie jak wielostronne kompensowanie i solidne procesy zarządzania zabezpieczeniem, które zwiększają stabilność finansową. Powinna istnieć zatem możliwość kompensowania wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu i transakcji z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu za pośrednictwem tego samego kwalifikującego się kontrahenta centralnego. (7) Transakcje odkupu, które można rozwiązać w dowolnym dniu z zachowaniem uzgodnionego okresu wypowiedzeniu umowy, należy uznać za równoważne posiadaniu wyraźnego okresu zapadalności równego okresowi wypowiedzenia umowy, a tę samą wyraźną datę ostatecznego rozliczenia należy uznać za dotrzymaną, tak więc tego rodzaju transakcje kwalifikują się do kompensowania wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu i transakcji z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu zawartych z tym samym kontrahentem. (8) Zmiana wskaźnika dźwigni powinna skutkować dokładniejszym pomiarem wskaźnika i powinna służyć jako proporcjonalne ograniczenie akumulacji dźwigni w instytucjach z siedzibą w Unii. (9) Moment zgłoszenia wskaźnika dźwigni na koniec kwartalnego okresu sprawozdawczego zamiast zgłoszenia na podstawie średniej z trzech miesięcy lepiej dostosowuje wskaźnik dźwigni do zgłaszania informacji dotyczących wypłacalności. (10) Stosowanie wartości nominalnych brutto w odniesieniu do pisemnej ochrony kredytowej wydanej przez instytucję w bardziej odpowiedni sposób odzwierciedla dźwignię niż stosowanie metody wyceny według wartości rynkowej w odniesieniu do danych instrumentów. (11) Zakres konsolidacji w odniesieniu do obliczania wskaźnika dźwigni powinien być dostosowany do zakresu regulacyjnego konsolidacji stosowanej w celu wyznaczenia współczynników kapitałowych ważonych ryzykiem. (12) Zmiany wprowadzone niniejszym rozporządzeniem powinny skutkować lepszą porównywalnością wskaźnika dźwigni ujawnianego przez instytucje oraz powinny pomóc w unikaniu wprowadzania w błąd uczestników rynku w odniesieniu do rzeczywistej dźwigni instytucji. Konieczne jest zatem, aby niniejsze rozporządzenie weszło w życie jak najszybciej. (13) W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 575/2013, PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 wprowadza się następujące zmiany: PL 10 PL

11 1) art. 429 otrzymuje brzmienie: Artykuł 429 Obliczanie wskaźnika dźwigni 1. Instytucje obliczają swój wskaźnik dźwigni zgodnie z metodą określoną w ust Wskaźnik dźwigni oblicza się jako miarę kapitału instytucji podzieloną przez miarę ekspozycji całkowitej tej instytucji i wyraża się jako wartość procentową. Instytucje obliczają wskaźnik dźwigni w sprawozdawczym dniu odniesienia. 3. Do celów ust. 2 miarą kapitału jest kapitał Tier I. 4. Miara ekspozycji całkowitej jest sumą wartości ekspozycji z tytułu: a) aktywów, o których mowa w ust. 5, chyba że są one odliczane przy określaniu miary kapitału, o której mowa w ust. 3; b) instrumentów pochodnych, o których mowa w ust. 9; c) narzutów w związku z ryzykiem kapitałowym kontrahenta z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych, o których mowa w art. 429b; d) pozycji pozabilansowych, o których mowa w ust Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu aktywów, z wyjątkiem umów wymienionych w załączniku II i kredytowych instrumentów pochodnych, zgodnie z następującymi zasadami: a) wartości ekspozycji z tytułu aktywów oznaczają wartości ekspozycji zgodnie z art. 111 ust. 1 zdanie pierwsze; b) zabezpieczenia rzeczowego lub finansowego, gwarancji lub ograniczenia ryzyka kredytowego, które zostały zakupione, nie stosuje się do zmniejszenia wartości ekspozycji z tytułu aktywów; c) nie kompensuje się kredytów z depozytami; d) nie kompensuje się transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia oraz transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego. 6. Instytucje mogą odliczyć od miary ekspozycji określonej w ust. 4 niniejszego artykułu kwoty odliczone od kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. d). 7. Właściwe organy mogą zezwolić instytucji, by nie uwzględniała w mierze ekspozycji tych ekspozycji, które mogą być traktowane zgodnie z art. 113 ust. 6. Właściwe organy mogą udzielić takiego zezwolenia jedynie w przypadku spełnienia wszystkich warunków określonych w art. 113 ust. 6 lit. a) e) oraz w przypadku wydania zatwierdzenia, o którym mowa w art. 113 ust. 6. PL 11 PL

12 8. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 5 lit. d) instytucje mogą określić wartość ekspozycji wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia oraz transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego z tym samym kontrahentem w kwocie netto wyłącznie, jeżeli wszystkie poniższe warunki zostały spełnione: a) transakcje mają tę samą wyraźną datę ostatecznego rozliczenia; b) tytuł prawny do potrącenia kwoty należnej kontrahentowi z kwoty należnej od kontrahenta jest możliwy do wyegzekwowania we wszystkich poniższych sytuacjach: (i) w toku prowadzenia zwykłej działalności gospodarczej; (ii) w przypadku niewykonania zobowiązania, niewypłacalności i upadłości; c) kontrahenci zamierzają rozliczyć się w kwocie netto, jednocześnie lub w ramach mechanizmu rozliczania, jakim objęte są transakcje, który skutkuje funkcjonalnym odpowiednikiem rozliczenia w kwocie netto. Do celów akapitu pierwszego lit. c) mechanizm rozliczania skutkuje funkcjonalnym odpowiednikiem rozliczenia w kwocie netto, jeżeli w dniu rozliczenia wynik netto przepływów pieniężnych z transakcji przeprowadzonej w ramach tego mechanizmu jest równy pojedynczej kwocie netto uzyskanej w ramach rozliczenia w kwocie netto. 9. Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu umów wymienionych w załączniku II i z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, w tym instrumentów pozabilansowych, zgodnie z art. 429a. 10. Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu pozycji pozabilansowych, z wyjątkiem umów wymienionych w załączniku II, oraz z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia oraz transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego zgodnie z art. 111 ust. 1. Instytucje nie mogą jednak obniżyć wartości nominalnej tych pozycji poprzez zastosowanie korekt z tytułu szczególnego ryzyka kredytowego. Zgodnie z art. 166 ust. 9, jeżeli dane zobowiązanie odnosi się do przedłużenia innego zobowiązania, stosuje się niższy z dwóch odpowiadających im współczynników konwersji. Wartość ekspozycji z tytułu pozycji pozabilansowych niskiego ryzyka, o których mowa w art. 111 ust. 1 lit. d), podlega dolnemu pułapowi równemu 10 % ich wartości nominalnej. 11. Instytucja, która jest uczestnikiem rozliczającym kwalifikującego się kontrahenta centralnego, podczas obliczania miary ekspozycji może nie uwzględniać ekspozycji z tytułu transakcji dotyczących następujących pozycji, pod warunkiem, że dane ekspozycje z tytułu transakcji są rozliczane z kwalifikującym się kontrahentem centralnym i jednocześnie spełniają warunki określone w art. 306 ust. 1 lit. c): a) umowy wymienione w załączniku II; b) kredytowe instrumenty pochodne; c) transakcje odkupu; PL 12 PL

13 d) transakcje udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów; e) transakcje z długim terminem rozliczenia; f) transakcje z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego. 12. Jeżeli instytucja będąca uczestnikiem rozliczającym kwalifikującego się kontrahenta centralnego zagwarantuje temu kwalifikującemu się kontrahentowi centralnemu wyniki klienta, który bezpośrednio zawiera z kwalifikującym się kontrahentem centralnym transakcje na instrumentach pochodnych, wówczas uwzględnia w mierze ekspozycji ekspozycje będące wynikiem gwarancji jako ekspozycje z tytułu instrumentów pochodnych wobec danego klienta zgodnie z art. 429a. 13. Jeżeli zgodnie z krajowymi ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości dane aktywa w bilansie są aktywami powierniczymi, zgodnie z art. 10 dyrektywy 86/635/EWG, aktywa te mogą zostać wyłączone z miary ekspozycji całkowitej składającej się na wskaźnik dźwigni, jeśli spełniają one kryteria usuwania z bilansu określone w międzynarodowym standardzie rachunkowości (MSR) 39 mającym zastosowanie na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 i, w stosownych przypadkach kryteria niekonsolidacji określone w międzynarodowym standardzie sprawozdawczości finansowej (MSSF) 10, mającym zastosowanie na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/ Właściwe organy mogę zezwolić instytucji na wyłączenie z miary ekspozycji ekspozycji, które spełniają wszystkie następujące warunki: a) są ekspozycjami wobec podmiotu sektora publicznego; b) są traktowane zgodnie z art. 116 ust. 4; c) są wynikiem depozytów, jakie instytucja jest prawnie zobowiązana do przeniesienia na rzecz podmiotu sektora publicznego, o którym mowa w lit. a), do celów finansowania inwestycji leżących w interesie ogólnym.; 2) dodaje się art. 429a i 429b w brzmieniu: Artykuł 429a Wartość ekspozycji z tytułu instrumentów pochodnych 1. Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu umów wymienionych w załączniku II i z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, w tym instrumentów pozabilansowych, zgodnie z metodą określoną w art Instytucje stosują art. 299 ust. 2 lit. a) przy określaniu potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych. Określając potencjalną przyszłą ekspozycję kredytową w przypadku kredytowych instrumentów pochodnych, instytucje stosują zasady określone w art. 299 ust. 2 lit. a) do wszystkich swoich kredytowych instrumentów pochodnych, a nie tylko do instrumentów przypisanych do portfela handlowego. Przy określaniu wartości ekspozycji instytucje mogą uwzględnić skutki umów nowacji i innych umów o kompensowaniu zobowiązań zgodnie z art PL 13 PL

14 Kompensowanie międzyproduktowe nie ma zastosowania. Instytucje mogą jednak dokonywać kompensacji w ramach danej kategorii produktu, o której mowa w art. 272 pkt 25 lit. c), i w ramach kredytowych instrumentów pochodnych, kiedy są związane umową o kompensowaniu międzyproduktowym, o której mowa w art. 295 lit. c). 2. Jeżeli w wyniku zapewnienia zabezpieczenia związanego z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych zmniejsza się kwota aktywów w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości, instytucje cofają proces zmniejszania. 3. Do celów ust. 1 instytucje mogą odliczyć zmienny depozyt zabezpieczający otrzymany w gotówce od kontrahenta od części aktualnego kosztu odtworzenia wartości ekspozycji w zakresie, w jakim zmienny depozyt zabezpieczający nie został już uznany w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości jako zmniejszenie wartości ekspozycji oraz gdy wszystkie następujące warunki zostały spełnione: a) w przypadku transakcji, których nie rozlicza się za pośrednictwem kwalifikującego się kontrahenta centralnego, nie dzieli się środków pieniężnych otrzymanych przez kontrahenta będącego odbiorcą; b) zmienny depozyt zabezpieczający oblicza się i wymienia codziennie na podstawie wyceny według wartości rynkowej pozycji w instrumentach pochodnych; c) zmienny depozyt zabezpieczający otrzymany w gotówce jest w tej samej walucie co waluta rozliczenia instrumentu pochodnego; d) wymieniony zmienny depozyt zabezpieczający stanowi pełną kwotę, która byłaby konieczna do pełnego zamknięcia ekspozycji z tytułu instrumentu pochodnego według wartości rynkowej z zachowaniem progu i minimalnych kwot transferu obowiązujących kontrahenta; e) instrument pochodny i zmienny depozyt zabezpieczający między instytucją a kontrahentem przedmiotowego instrumentu pochodnego objęci są jedną umową o kompensowaniu zobowiązań, którą instytucja może uznać za ograniczającą ryzyko zgodnie z art Do celów lit. c) akapit pierwszy, jeżeli instrument pochodny podlega kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań, waluta rozliczenia oznacza dowolną walutę rozliczenia określoną w umowie dotyczącej instrumentu pochodnego, regulującej, kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań lub załączniku dotyczącym wsparcia jakości kredytowej do kwalifikującej się umowy ramowej o kompensowaniu zobowiązań. Jeżeli w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości instytucja uznaje zmienny depozyt zabezpieczający wypłacony kontrahentowi w gotówce za należny składnik aktywów, wówczas może wykluczyć dany składnik aktywów z miary ekspozycji, o ile spełnione zostaną warunki określone w lit. a) e). 4. Do celów ust. 3 zastosowanie mają następujące warunki: a) odliczenie otrzymanego zmiennego depozytu zabezpieczającego ogranicza się do części aktualnego dodatniego kosztu odtworzenia części wartości ekspozycji; PL 14 PL

15 b) instytucja nie może korzystać ze zmiennego depozytu zabezpieczającego otrzymanego w gotówce w celu zmniejszenia potencjalnej przyszłej kwoty ekspozycji kredytowej, w tym do celów art. 298 ust. 1 lit. c) ppkt (ii). 5. Oprócz sposobu uznania określonego w ust. 1, w przypadku pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych instytucje uwzględniają w wartości ekspozycji skuteczne wartości nominalne wskazane w pisemnych kredytowych instrumentach pochodnych, pomniejszone o wszelkie ujemne zmiany wartości godziwej, które wprowadzono do kapitału Tier I w odniesieniu do pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego. Otrzymaną wartość ekspozycji można dodatkowo pomniejszyć o skuteczną wartość nominalną nabytego kredytowego instrumentu pochodnego o tej samej nazwie referencyjnej, o ile spełnione zostaną wszystkie poniższe warunki: a) w przypadku jednopodmiotowych kredytowych instrumentów pochodnych nabyte kredytowe instrumenty pochodne muszą posiadać nazwę referencyjną, której stopień uprzywilejowania jest równy bazowemu zobowiązaniu referencyjnemu pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego lub niższy od niego, a wydarzenie kredytowe dotyczące uprzywilejowanych aktywów referencyjnych spowodowałoby wydarzenie kredytowe dotyczące aktywów podporządkowanych; b) jeżeli instytucja nabywa ochronę grupy nazw referencyjnych, nabyta ochrona może kompensować sprzedaną ochronę grupy nazw referencyjnych jedynie, gdy grupa podmiotów referencyjnych i poziom podporządkowania w obu transakcjach są identyczne; c) rezydualny termin zapadalności nabytych kredytowych instrumentów pochodnych odpowiada rezydualnemu terminowi zapadalności pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego lub jest od niego dłuższy; d) określając dodatkową wartość ekspozycji z tytułu pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych wartość nominalną nabytego kredytowego instrumentu pochodnego pomniejsza się o wszelkie dodatnie zmiany wartości godziwej, które wprowadzono do kapitału Tier I w odniesieniu do nabytego kredytowego instrumentu pochodnego; e) w przypadku transzowanych produktów, kredytowy instrument pochodny nabyty jako ochrona zalicza się do zobowiązania referencyjnego o stopniu uprzywilejowania równym bazowemu zobowiązaniu referencyjnemu pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego. Jeżeli wartość nominalną pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego nie pomniejsza się o wartość nominalną nabytego kredytowego instrumentu pochodnego, instytucje mogą odliczyć indywidualną potencjalną przyszłą ekspozycję z tytułu danego pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego od całkowitej potencjalnej przyszłej ekspozycji określonej zgodnie z niniejszym artykułem ust. 1, w związku z art. 274 ust. 2 lub art. 299 ust. 2 lit. a), w stosownych przypadkach. W przypadku gdy potencjalną przyszłą ekspozycję kredytową określa się w związku z art. 298 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), PCEgross można pomniejszyć o indywidualną potencjalną przyszłą ekspozycję z tytułu pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych bez wprowadzania korekt do wskaźnika netto/brutto. 6. Instytucje nie zmniejszają skutecznej wartości nominalnej pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych, gdy nabywają ochronę kredytową poprzez swap przychodu całkowitego i księgują płatności netto otrzymane jako przychody netto, PL 15 PL

16 ale nie księgują zrównoważenia zmniejszenia wartości pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych odzwierciedlonych w kapitale Tier I. 7. W przypadku nabytych kredytowych instrumentów pochodnych powiązanych z grupą podmiotów referencyjnych instytucje mogą uznać zmniejszenie pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych powiązanych z poszczególnymi nazwami referencyjnymi zgodnie z ust. 5 wyłącznie, jeżeli nabyta ochrona odpowiada pod względem ekonomicznym nabyciu ochrony osobno dla każdej z poszczególnych nazw w grupie. Jeżeli instytucja nabywa kredytowy instrument pochodny powiązany z grupą nazw referencyjnych, może uznać zmniejszenie puli pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych wyłącznie, jeżeli grupa podmiotów referencyjnych i poziom podporządkowania w obu transakcjach są identyczne. 8. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 niniejszego artykułu instytucje mogą stosować metodę określoną w art. 275 w celu określenia wartości ekspozycji z tytułu umów wymienionych w pkt 1 i 2 załącznika II wyłącznie, jeżeli stosują tę metodę również do określenia wartości ekspozycji z tytułu tych umów celem spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92. Jeżeli instytucje stosują metodę określoną w art. 275, nie mogą zmniejszyć miary ekspozycji o kwotę zmiennego depozytu zabezpieczającego otrzymanego w gotówce. Artykuł 429b Narzut z tytułu ryzyka kredytowego kontrahenta w odniesieniu do transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego 1. Oprócz wartości ekspozycji z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych zgodnie z art. 429 ust. 5, instytucje uwzględniają w mierze ekspozycji narzut z tytułu ryzyka kredytowego kontrahenta określony zgodnie z ust. 2 lub 3 niniejszego artykułu, w stosownych przypadkach. 2. Do celów ust. 1, w przypadku transakcji z kontrahentem nieobjętych umową ramową o kompensowaniu zobowiązań, która spełnia warunki określone w art. 206, narzut (Ei*) określa się indywidualnie dla danej transakcji zgodnie z następującym wzorem: gdzie: E i oznacza wartość godziwą papierów wartościowych lub środków pieniężnych pożyczonych kontrahentowi w ramach transakcji i; C i oznacza wartość godziwą środków pieniężnych lub papierów wartościowych otrzymanych od kontrahenta w ramach transakcji i. 3. Do celów ust. 1, w przypadku transakcji z kontrahentem objętych umową ramową o kompensowaniu zobowiązań, która spełnia warunki określone w art. 206, narzut z PL 16 PL

17 tytułu tych transakcji (Ei*) określa się indywidualnie dla danej umowy zgodnie z następującym wzorem: gdzie: E i oznacza wartość godziwą papierów wartościowych lub środków pieniężnych pożyczonych kontrahentowi na rzecz transakcji objętych umową ramową o kompensowaniu zobowiązań i; C i oznacza wartość godziwą środków pieniężnych lub papierów wartościowych otrzymanych od kontrahenta z zastrzeżeniem umowy ramowej o kompensowaniu zobowiązań i. 4. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 niniejszego artykułu, instytucje mogą stosować metodę określoną w art. 222, z zachowaniem pułapu na poziomie 20 % w odniesieniu do mającej zastosowanie wagi ryzyka w celu określenia narzutu z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych. Instytucje mogą stosować daną metodę wyłącznie, jeżeli stosują ją również do określenia wartości ekspozycji z tytułu tych transakcji celem spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art W przypadku zaksięgowania sprzedaży w odniesieniu do transakcji odkupu zgodnie z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości, instytucje wycofują wszystkie zaksięgowane pozycje dotyczące sprzedaży. 6. Jeżeli instytucja pełni rolę pośrednika między dwiema stronami w transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych, zastosowanie mają następujące warunki: a) jeżeli instytucja udziela klientowi lub kontrahentowi zabezpieczenia lub gwarancji, ograniczających się do różnicy między wartością papierów wartościowych lub środków pieniężnych pożyczonych przez klienta a wartością zabezpieczenia zapewnionego przez kredytobiorcę, wówczas w mierze ekspozycji uwzględnia się wyłącznie narzut określony zgodnie z ust. 2 lub 3, w stosownych przypadkach; b) jeżeli instytucja nie udziela zabezpieczenia ani gwarancji żadnej z zaangażowanych stron, transakcji nie uwzględnia się w mierze ekspozycji; c) jeżeli instytucja ma pod względem ekonomicznym ekspozycję na bazowe papiery wartościowe lub środki pieniężne w transakcji wykraczającą poza ekspozycję objętą narzutem, w mierze ekspozycji uwzględnia także ekspozycję odpowiadającą pełnej kwocie papierów wartościowych lub środków pieniężnych.. PL 17 PL

18 Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli, dnia r. W imieniu Komisji Przewodniczący José Manuel BARROSO PL 18 PL