Topkapı Sarayı. Osmanlı İmparatorluğu. Devlet-i ʿAliyye-yi ʿOsmâniyye.

Transkrypt

1 Downloaded from: justpaste.it/ottoman_history Topkapı Sarayı. Osmanlı İmparatorluğu. Devlet-i ʿAliyye-yi ʿOsmâniyye Sultân Sülëymān zmarł przed laty, natomiast na tron wstąpił jego najmłodszy syn, Çihangır. Państwo przeżywa swój rozkwit, a ambitny i zawzięty władca pragnie nieustannie poszerzać terytorium osmańskiego mocarstwa, zatem jest zwolennikiem polityki podbojów. Syn rudowłosej dowodził oddziałami armii janczarów, podczas wielu zwycięskich bitew. Od chwili objęcia nieograniczonej, absolutnej władzy, Imperator Wschodu i Zachodu dąży do opanowania całego kontynentu europejskiego i zapewnienia państwu niekwestionowanej hegemonii na świecie. Zgodnie ze swymi ideałami głosi, iż jego najważniejszym celem jest zapewnienie szczęścia swoim poddanym. Hürrem Vâlidê Sultân sprawuje pieczę nad sułtańskim haremem. Skutecznie ogranicza domniemaną władzę konkubin swego potomka. Potrafi zapanować nad chaosem, który coraz cześciej wytwarza się wśród rozkapryszonych niewolnic. Lecz przede wszystkim służy pomocą swemu synowi w dokonywaniu wszelakich ruchów na arenie politycznej. Hânifê Sultân, znana powszechnie w Europie, jako Izabela Sophia Fortuna, od lat żyje w osmańskim pałacu, będąc jedną z głównych konkubin obecnego Sułtana. Jest matką trzynastoletniej Kâdêr oraz szesnastoletniego księcia Orhân'a, gubernatora Konyi. Swą uwagę poświęca jedynie swym pociechom i oczywiście sprawom haremowym. Jej idealnie zaplanowane intrygi budzą respekt wsród niewolnic, jak i samych Sułtanek oraz nałożnic Çihangır'a. Co uczyni Hânife, aby pozbyć się potencjalnych dziedziców Osman'a I i utorować swemu pierworodnemu drogę do tronu? Osman Sultânzâde, latorośl pięknookiej Sułtanki Hâtiçê i İbrahim'a Pâşy, troskliwy i opiekuńczy brat Nûrbâhâr i Hurıçıhan, powraca do Konstantynopola, bowiem od niedawna cierpi na poważne problemy z niezwykle istotną funkcją życiową, a mianowicie z oddychaniem. Stwierdził, iż jedynie w stolicy znajdzie wybitnych medyków, którzy go uzdrowią, zatem składa niespodziewaną wizytę w osmańskim pałacu. Nie odmawia sobie także wieczornego wyjścia do stołecznej tawerny, co oznacza, iż jego zamiłowanie do pięknych niewiast nie ustąpiło miejsca pasji do zagranicznych ekspedycji. Udaje się na polowanie, aby złapać chwilę wytchnienia, lecz przeżywa olbrzymie zaskoczenie, gdy natrafia na rzeź niewinnych, bezbronnych kobiet. Początkowo z uwagą wpatruje się w ostatnie chwile żywotów kilkunastu dziewcząt, lecz wkrótce uwagę Osman'a przykuwa niewiasta z zasłoniętymi chustą, oczami i wargami, znajdująca się z dala od miejsca rozgrywania głównych wydarzeń. Młodzian udziela jej pomocy, a w następnej kolejności proponuje wspólną ucieczkę. Ona wyraża aprobatę i przedstawia się Osman'owi jako Kâyâ. Członek ottomańskiej dynastii przyprowadza ją do pałacu, zamieszkiwanego przez swych rodziców. Zachowanie dorosłej pociechy niezwykle irytuje Hâtiçê, lecz swą złość wyładowuje także na İbrahim'ie, bowiem on uparcie broni swego rozpieszczonego do granic możliwości, potomka. Czy lekkomyślne postępowanie Osman'a doprowadzi do powstania poważnego konfliktu między małżonkami? Sułtanka Mâhfiruz, jedna z sułtańskich konkubin, matka Şehzade Mâhmûd'a i Şehzade Nadım'a, od trzech wiosen żyje z dala od swych potomków oraz padyszacha, na wygnaniu w niewielkim pałacyku w Edirne. Została tam zesłana, albowiem Çihangır widział w niej człowieka zagrażającego swym młodocianym spadkobiercom tronu. Czuł, iż jest niezdolna do opieki nad nimi, zatem stwierdził, że najodpowiedniejszym rozwiązaniem jest pozbawienie możliwości wychowania sułtańskich pociech. Jej śmiałe, ryzykowne, lekkomyślne posunięcia coraz bardziej niepokoiły padyszacha, zatem nie potrafił znaleźć wyjścia z zaistniałej sytuacji. Ku zdumieniu Mâhfiruz, jak i wszystkich mieszkańców pałacu, podjął niezwykle bezduszną, okrutną decyzję, która zaważyła na dojrzewaniu swych latorośli. Jeden z tuzinów listów konkubiny nareszcie trafia do aksamitnych, ottomańskich dłoni sułtana, a słowa w nim zawarte, pozytywnie działają na emocje władcy. Listownie wyraża zgodę na powrót zapomnianej konkubiny. Mâhfiruz wraz ze swą wierną służącą Sâfiyê Hâtûn, wprowadza się do stołecznego pałacu i zawzięcie stara się odbudować relacje z synami oraz zdobyć przychylność, sympatię władcy trzech kontynentów. Şehzade Nadım, latorośl zrodzona z błękitnej krwi ottomańskiego padyszacha, Çihangır'a oraz Sułtanki Mâhfiruz, jest według mniemania swego ojca, księciem niezdolnym do objęcia władzy nad prowincją, a przede wszystkim w przyszłości nad potężnym mocarstwem, rządzonym przez potomków Osman'a I. Ów Şehzade został obarczony przez los, pewną mentalną ułomnością - chorobą psychiczną, przysparzającą młodzieńcowi z dnia na dzień coraz większych trudności, między innymi w kształtowaniu osobowości i współistnieniu z bliźnimi. Przyczyną aktualnego stanu zdrowia psychicznego Nadım'a, jest okrucieństwo jego ojca. Pewnego dnia, padyszach zmusił swych synów do oglądania egzekucji wysokich urzędników państwowych oraz wpływowych mężów stanu. Obrazy z tych wydarzeń nieustannie przywoływane są w umyśle młodocianego księcia. Strach i lęk przed śmiercią z rąk własnego ojca, sprawiły, iż ledwie dziesięcioletni chłopiec rozwijał się odmiennie od

2 swych braci. Jednakowoż Şehzade nie został wyzbyty swej uczuciowości. Obdarza braterską miłością wszystkich swych braci, którzy są powiernikami najskrytszych tajemnic młodziana. Şehzade Nadım wytwarza w swej wyobraźni postać powabnej anielicy, o imieniu Râbia. Aczkolwiek obiektem westchnień najmłodszego męskiego potomka Sułtana, jest służąca jego matki - Sâfiyê Hâtûn. Od dawna tworzy listy miłosne, przesiąknięte swymi emocjami i impresjami. Opowiada o swych uczuciach, przelewając je wszystkie na papier. Zaufany sługa Şehzade Nadım'a dostarcza je pod prywatną komnatę adresatki korespondencji. Pięknolica niewiasta nie wie, któż stworzył treści zawarte na kartkach pergaminu. Jednakże Mâhfiruz przypadkowo przejmuje jeden z anonimowych listów, adresowanych do służącej i utwierdza się w przekonaniu, iż autorem korespondencji jest jej najmłodsza pociecha. Zmartwiona rodzicielka decyduje, że urwie kontakty księcia z Sâfiyê. Sułtanka wśród haremowych niewolnic poszukuje odważnego, roześmianego i wesołego dziewczęcia. Poszukiwania kończą się sukcesem, a Mâhfiruz zaprasza Şülê Hâtûn do komnaty swego syna. Niewolnica powoli zdobywa serce księcia, co skutkuje tym, iż jego matka nadaje Şülê wszelakie zaszczyty, takie jak prywatna komnata czy wysoka pensja. Jak potoczą się losy Şehzade Nadım'a i Şülê Hâtûn? Czy Sâfiyê Hâtûn dowie się, kto jest autorem wyznań miłosnych? Şehzade Osman, piętnastoletnia pociecha Sułtana oraz jego zmarłej w połogu konkubiny Nûrşâh, żyje samotnie w Seraju, spędzając wolne chwile na kształceniu się i poszerzaniu swej wiedzy. Ów Şehzade wykazuje zamiłowanie do poezji, szachów oraz jakichkolwiek pojedynków, działań militarnych. Znużony monotonnością czterech ścian swej komnaty, Osman udaje się na miejski targ, aby złapać chwilę wytchnienia. Towarzyszami jego wyprawy są nauczyciele oraz kilku janczarów, dbających o bezpieczeństwo młodocianego spadkobiercy tronu. Przypadkowo natrafiają na moment, w którym mężczyźni handlują bezbronnymi niewolnicami. Uwagę księcia przykuwa jedna z nich, ciemnowłosa niewiasta o wnikliwym spojrzeniu - Sofia. Słaba, zabrudzona i wychudzona dziewczyna upada na zimną nawierzchnię, natomiast handlarz zaczyna ją kopać i używać niecenzuralnych słów. Osman momentalnie do niej podbiega, aby udzielić kobiecie pomocy. Şehzade wykazuje się odwagą i postanawia zabrać dziewczę do osmańskiego pałacu. Płaci pięciokrotnie większą kwotę od ustalonej ceny, co zdumiewa handlarza. Obecność Sofii wzbudza w haremowych niewolnicach zazdrość, zatem starają się ostudzić zapał nowo przybyłej i opowiadają, iż Şehzade jest kastratem emocjonalnym, pozbawionym skrupułów młodzieńcem, dla którego niewiasty są wyłącznie zabawkami. Zdezorientowana i przestraszona Sofia wreszcie zostaje wezwana przez Osman'a i przekracza próg książęcej alkowy. Czy królewski potomek wykaże się empatią i zrezygnuje z havletu? Sułtanka Hümaşah jest córką Sułtana Çihangır'a oraz jego ukochanej konkubiny, pięknolicej Sułtanki Amriyê. Szlachetna Ottomanka posiada liczne rodzeństwo, które bezwarunkowo otacza miłością i nie cofnie się przed niczym, aby chronić swoich bliskich, zwłaszcza młodociane książęta przed okrutną i bezwzględną walką o absolutną władzę, po śmierci ich ojca, XI padyszacha silnego mocarstwa wszechmocnej dynastii, wywodzącej się od Osman'a I. "Królowa Ptaków" szczególnie dba o swe relacje z Sułtanką Nûr oraz Şehzade Karım'em, swym rodzeństwem zrodzonym z Sułtanki Amriyê. Jasnowłosego księcia koronnego, swego rodzonego brata, będącego jednocześnie gubernatorem prowincji, zwanej Amasyą, wspiera w drodze do objęcia władzy. Nie pozostaje obojętna na swych pozostałych braci, Murad'a, Mâhmûd'a, Orhân'a, Osman'a, Nadım'a i Korkût'a, spadkobierców ottomańskiego tronu. Jest powierniczką ich najskrytszych tajemnic, sekretów, które nigdy nie ujrzą światła dziennego. Zaufanie, którym darzą swą siotrę męscy potomkowie Sułtana Çihangır'a, jest dla niej niezwykle cenne. Szesnastoletnia latorośl padyszacha cechuje się wrażliwością, uczynnością, życzliwością, bezbronnością i niewinnością, aczkolwiek wbrew powszechnemu przekonaniu, w tym znajduje się jej siła, albowiem owe cechy usposobienia sprawiły, iż stała się oczkiem w głowie swych rodziców. Zakłada wakf, aby wspomóc cierpiących i schorowanych mieszkańców Imperium. Ostatnimi czasy przeżywała ciężkie chwile, bowiem zachorowała na ospę. Ku radości familii, jak i samej Sułtanki, znakomici medycy uzdrowili potomkinię rodu Osmanów. "Królowa Ptaków" z wdzięczności i ochoty niesienia pomocy potrzebującym, zdecydowała się prowadzić działalność charytatywną. Stolicę Imperium Ottomanów odwiedza Hanzade Arslan Giray, syn krymskiego chana, podporządkowanego sułtanowi. Jego wizyta wiąże się wyłącznie z aspektami politycznymi, bowiem ojciec Arslana obawia się, iż Osmanowie pragną porzucić sojusz i zaatakować swych sprzymierzeńców. Syn chana zostaje zaproszony na uroczystą kolację, gdzie poznaje Sułtankę Râziye. Kobieta wraz ze swą szesnastoletnią córką, Gülbên Sultân, powraca do Seraju, albowiem jest skłonna zapomnieć o swym zmarłym małżonku, Alaüddin'ie i rozpocząć nowy etap w swej egzystencji. Liczy, iż w pałacu, z którym łączą ją wspaniałe wspomnienia, znajdzie swe upragnione szczęście. Córka zmarłej Mâhidêvrân zostaje ugodzona strzałą Amora. Zaczyna darzyć zagranicznego przybysza wielkim uczuciem. Ów mężczyzna nie pozostaje dłużny, adoruje ją i niekiedy pozwala sobie na wypowiadanie wszelakich sformułowań związanych z wyznaniami miłości. Arslan inicjuje pierwszy pocałunek, aczkolwiek Râziye nie odwzajemnia posunięć zagranicznego gościa i ucieka od mężczyzny, bowiem uznaje, iż nie jest skora do przekształcenia nieistotnego flirtu w długotrwały, zakazany związek. Czy Râziye wytłumaczy adoratorowi powody swego postępowania? Małżeństwo Sułtanki Mîhrîmâh oraz Rüstem'a Pâşy nie należy do udanych mariaży. Córka rudowłosej Hürrem twierdzi, iż Rüstem jest dla niczym kalectwo, bowiem musi znosić go z anielską cierpliwością. Owocem ich związku jest Ayşe Hümaşah Sultân, piętnastoletnia dziewczynka, która nie angażuje się w konflikty swych rodziców, bowiem wierzy, iż wreszcie nastanie pokój między dwoma zwaśnionymi osobnikami. Pewnego dnia, Mîhrîmâh podczas samotnego spaceru w ogrodzie, poznaje Taşlıcalı Yahyę Bêy'a, szambelana Şehzade Murad'a. Pomocnik i doradca dziedzica tronu przybył do Topkapı, aby rychło

3 przekazywać swemu panu istotne informacje, dotyczące żywotów poszczególnych mieszkańców ottomańskiego pałacu. Rzecz jasna, jego misja jest ściśle tajna, a szczegóły zadania powierzonego Yahyi nigdy nie ujrzą światła dziennego. Taşlıcalı zdobył zaufanie Padyszacha oraz członków jego familii, zwłaszcza córki Sułtanki Hürrem. Szambelan ze wzajemnością zakochuje się w Mîhrîmâh. Sułtanka Nûr, córka Sułtana, przygotowuje się do zaaranżowanych przez swych rodziców, zaślubin z wpływowym urzędnikiem państwowym, a mianowicie z Ömer'em Pâşą. Nie jest zadowolona z powodu decyzji sułtańskiej pary, bowiem pamiętała, iż przed laty przyrzekali na wiarę Allaha i swą wielką miłość, że nie wydadzą swej pociechy za mąż wbrew jej woli. Mijają doby, tygodnie, a dzień mariażu zbliża się wielkimi krokami. Aczkolwiek w ostatniej chwili wydarzenie zostaje odwołane, co zdumiewa wszystkich przygotowujących się do ceremonii. Ömer Pâşa odszedł ze świata żywych, popełniając samobójstwo - tak brzmi oficjalna wersja, nie mająca zbyt wiele wspólnego z prawdą, bowiem za jego zgonem stoi Nûr oraz jej wierny sługa, Kirâz. Sułtanka wpadła na iście diabelski pomysł, a swą koncepcję wcieliła w życie i zakończyła istnienie swego przyszłego małżonka. Nakazała swemu poddanemu, aby torturował dostojnika państwowego, a następnie upozorował jego samobójstwo. Śmierć mężczyzny wstrząsa mieszkańcami pałacu, zwłaszcza inicjatorem planowanego mariażu. Rychło decyduje, iż jego córka zostanie wydana za mąż za Malkoçoğlu Balı Bêy'a, a wieść zostaje ogłoszona wszem i wobec. Imperator nie zważa na fakt, że obiecał swej dwunastoletniej córce, Şâyestē Sultân, zaślubiny z Balı'm. Jak zareaguje młodsza pociecha padyszacha, gdy dowie się o jego decyzji? Manisa. Manisą włada Şehzade Bâyezıd - starszy brat XI Padyszacha Imperium Osmańskiego. Potomek Sülëymān'a cieszy się uwielbieniem wsród ludu, bowiem udziela się charytatywnie i jest inicjatorem wielu działań humanitarnych, prowadzonych na obszarze prowincji koronnej. Biedny książę został zmuszony do poślubienia polskiej księżniczki - Anny Jagiellonki, która sprawia mu wiele kłopotów. Członkini rodu, panującego nad Lechistanem, podtruwa księcia, aby znacząco ułatwić sobie powrót do swej ojczyzny. Jasnowłosy królewicz z ledwością uniknie śmierci, a gdy dojdzie do siebie i nabierze sił, wyruszy w pogoń za lekkomyślną małżonką. Jego stosunki z królem Zygmuntem się ocieplą, a obydwaj mężczyźni będą bardziej przyjaźni i serdeczni. Tymczasem w Manisie będzie przebywać zauroczona księciem Hurıçıhan, która wprost nie może doczekać się powrotu swego ukochanego do imperialnego miasta. Ugruntowała swą pozycję i pragnie zawładnąć sercem Bâyezıd'a. Czy na przeszkodzie stanie jej Anna? A może uwielbiana przez jasnowłosego Şehzade, konkubina Âzmıye stawi czoła kobiecie, w której żyłach płynie krew Osmanów? Edirne. Şehzade Sêlım, rudowłosy potomek wielkiego X padyszacha oraz jego ukochanej żony, Roksolany, jest niezwykle problematycznym księciem, znanym powszechnie z zamiłowania do pięknych kobiet i wszelakich trunków. O jego względy walczy Sêlimiyê Hâtûn. Królewicz nie dba o potrzeby mieszkańców prowincji, którą otrzymał we władanie, niektórzy odważni twierdzą, iż zamieszkał w haremie i nie opuszcza swej komnaty, przez którą przewinęły się setki kobiet. Sułtan wysyła zatem jedną z błyskotliwych niewolnic w formie podarunku dla swego starszego brata. Cecilia Venier - Baffo, szlachcianka pochodząca ze znamienitego weneckiego rodu, trafia do prowincjonalnego pałacu. Sêlım nadaje jej imię Nûrbanû, oznaczające panią światła. Şehzade powoli zakochuje się w czarnowłosej i przyrzeka, iż nie dopuści, aby jakakolwiek inna nałożnica odwiedzała jego alkowę. Słowa Sêlım'a okazują się być pustymi obietnicami, gdy w międzyczasie okazuje się, iż Sêlimiyê jest brzemienna i nosi pod sercem dziecko rudowłosego. Jak zareaguje Nûrbanû, gdy dowie się o wizytach Sêlimiyê w książęcej alkowie? Czy członkini rodu Baffo pozbędzie się swej konkurentki? Diyarbakır. Pieczę nad Diyarbakırem, prowincją położoną nad rzeką Tygrys, sprawuje Şehzade Mêhmêd. Interesuje się potrzebami mieszkańców terytorium, lecz przede wszystkim zawzięcie walczy o pozyskanie sojuszników w walce o sułtański tron i snuje marzenia o zdetronizowaniu ottomańskiego padyszacha. Ukochaną konkubiną księcia jest Çihân Hâtûn, aczkolwiek Mêhmêd uwielbia spędzać czas w towarzystwie innych haremowych niewolnic. Gubernator Diyarbakıru przygotowuje się do zaaranżowanych przez Çihangır'a i Zâl'a Mâhmüd'a, zaślubin z krymską księżniczką, Aybige Hâtûn. Ów mariaż argumentowany jest zwyczajnymi aspektami politycznymi, a to ma ogromne znaczenie, ponieważ Mêhmêd uważa, iż wolałby żyć bez jakichkolwiek zobowiązań, zatem nie jest pozytywnie nastawiony, co do idei połączenia węzłem małżeńskim dwóch skrajnie odmiennych osobników. Amasya. Sanjakiem zarządza pierworodny syn Çihangır'a, książę koronny, Şehzade Karım. Jest ulubieńcem ludu, którzy wielbią swego gubernatora za działania charytatywne i agresywną politykę wobec sąsiadujących

4 wrogów mocarstwa, Persów. Światły i błyskotliwy młodzieniec zdobywa poparcie korpusów janczarów, którzy widzą w nim lustrzane odbicie aktualnego padyszacha. Şehzade Karım wyróżnia się zdolnościami dowódczymi, co pokazał podczas zagranicznych wypraw wojennych. Spadkobierca tronu nie uważa, iż jest to piekło wytworzone przez własnego ojca. Ów sanjak usytuowano w jednej z najodleglejszych części Imperium, jednakże Çihangır wybrał Karım'a jako sanjakbey'a, bowiem był świadomy, że jedynie on potrafiłby zarządzać niezwykle różnorodnym pod wieloma względami, regionem. Şehzade Karım prowadzi w miarę spokojne życie, odkąd chwile dramatyzmu bezpowrotnie minęły. Jedna z jego konkubin, Rânâ, wydała na świat syna, Şehzade Abdullah'a. Ów spadkobierca tronu, w wieku dwóch lat, został porwany dla okupu przez weneckich piratów. Pieniądze wysłane przez Karım'a okazały się zbędne, albowiem Şehzade otrzymał dziecięce ucho, oblepione krwią, a kilkanaście dni później zdeformowane ciało swego potomka. Rânâ, dowiedziawszy się o śmierci swego syna, poroniła i zamknęła się w sobie. Nie potrafiła kontrolować swych emocji i w przepływie chwili uciekła z prowincjonalnego pałacu, zamieszkiwanego przez gubernatora Amasyi. Odtąd Şehzade zakochał się jedynie w Rümêysie Hâtûn, która niezwykle często gości w książęcej alkowie i nie dopuszcza do niej innych haremowych niewiast. Jeden z szambelanów księcia, prowadzących dochodzenie w sprawie zniknięcia, dowiódł, iż Rânâ Hâtûn z własnej woli powróciła do swego rodzinnego domu, znajdującego się w pobliżu miejskiego targu. Şehzade przywołuje w pamięci obrazy ich pierwszego spotkania, właśnie pod niewielką chatką. Zjawia się pod nim, aby namówić konkubinę do powrotu. Jego działania i upór sprawiają, że niewiasta ponownie zamieszkuje w gubernatorskim pałacu. Zamierza zawładnąć sercem Karım'a i odsunąć od niego Rümêysę i Nûriçihan. Co wyniknie z posunięć Râny? Ankara. Tu zamieszkuje jeden z ulubieńców ottomańskiego sułtana, Şehzade Murad. Godnie reprezentuje władzę swego pana w sanjaku. Çihangır zademonstrował swe preferencje wysyłając swą pociechę do Ankary, którą rządził przed objęciem tronu. Książę jest uwielbiany przez poszczególne jednostki społeczeństwa prowincji, aczkolwiek nie uważa, iż umiłowanie ludu jest sprawą niezwykle istotną, wręcz nadrzędną. Co najważniejsze, ów mężczyzna posiada poparcie oddziałów armii. Murad wsłuchiwał się w słowa wezyrów, nauczycieli, doradców, odpowiedzialnych za edukację dziedzica, wszelakich postaci powiązanych z dynastią, którzy wpajali mu, iż posiadanie rodzeństwa płci męskiej jest największym przekleństwem książęcego istnienia i wielkim zagrożeniem dla kontynuowania swej egzystencji oraz późniejszego ozdabiania tronu rodu Osmanów. Şehzade wziął sobie do serca te nauki i bez zgody Sułtana więzi swego rodzonego, siedmioletniego brata w klatce, gdzie zniewolony nie ma jakichkolwiek szans na edukację i nie stanie się konkurencją dla Murad'a. Kilkumiesięczne odosobnienie Şehzade Korkut'a w ogłupiającym otoczeniu ma poważny wpływ na jego zdrowie, lecz Murad nie przejmuje się stanem fizycznym, jak i stanem psychicznem małoletniej, bezbronnej dzieciny. Uznaje, iż umiejscowienie Korkut'a w klatce to niezwykle humanitarne działanie, bowiem chroni go przed krwawą walką o tron i śmiercią z rąk pozostałych braci. Ku zdziwieniu Księcia, do pałacu przybywa jasnowłosa piękność, Lukrecja Borgia, córka papieża Aleksandra VI. Ów zwierzchnik Kościoła katolickiego wysłał ją do Imperium Ottomanów, aby mieć swego szpiega w potężnym mocarstwie. Lukrecja zostaje przydzielona do książęcego haremu. Pełnoprawnego dziedzica tronu nie ciągnie do haremowych niewolnic, jest człowiekiem nie skorym do korzystania z uciech książęcej egzystencji, nie ulega wpływom konkubin. Swe nałożnice wysyła do osobnych pałacyków, wydaje za mąż lub po prostu je zabija, a potem ich martwe ciała w workach dryfują po rzekach w okolicach prowincji. Aczkolwiek niewiasta pochodząca ze znamienitego rodu, olśniewa go swą rzadko spotykaną w haremach, urodą. Şehzade, początkowo niechętny na zawiązanie jakiejkolwiek relacji z jasnowłosą, zamierza zagościć w rozdartym sercu Lukrecji. Nie poświęca należytej uwagi Hândân Hâtûn, zaborczej intrygantce, przejawiającej oznaki buntu przeciwko zasadom panującym w pałacu. Jego konkubina uczyni wszystko, aby pozbyć się rywalki. Która z kobiet zatriumfuje? Kütahya. Kütahyą zarządza pierworodny syn ottomańskiego władcy oraz Mâhfiruz Sultân, Şehzade Mâhmûd. Ów spadkobierca tronu otrzymał swe imię po wiernym przyjacielu swego ojca, będącym aktualnie wielkim wezyrem państwa Osmanów. Mâhmûd wiedzie spokojny żywot, przepełniony polowaniami, ćwiczeniami szermierki i obowiązkami gubernatora, takimi jak analizowanie licznych dokumentów bądź korespondencji. Aby znać opinię ludu na swój temat, odwiedza mieszkańców w przebraniu. Jest zaangażowany w działania charytatywne, funduje jadłodajnie, studnie, meczety. Şehzade ma jedną ukochaną, Âsmę Hâtûn. Konkubina obdarowywana jest przez księcia wieloma podarunkami, lecz przede wszystkim posiada własną komnatę oraz przywileje godne najważniejszej kobiety w pałacu. Zarządza haremem w Kütahyi, aczkolwiek wysyła swemu lubemu nałożnice, kiedy ona nie może odwiedzić książęcej alkowy. Jej największym pragnieniem jest powicie męskiego potomka, aby awansować w hierarchii, jako pełnoprawna Sułtanka. Jednakże pojawia się nie lada kłopot, albowiem Mâhmûd podczas polowania poznaje uroczą, wiejską dziewkę o imieniu Armın. Niewiasta mocno zauroczyła księcia swą nieskazitelną urodą, jakże odmienną od typowych, haremowych piękności. Sytuacja nie sprzyja odwzajemnieniu uczuć przez dziewczynę, ponieważ uprzednio została zauważona przez młodziana, kiedy zażywała kąpieli w jeziorze. Mâhmûd droczy się z nią, jednocześnie zachwycając się jej ciętym językiem i swobodą. Armın ukazuje mu swą wrogość. Książę zleca swemu szambelanowi znalezienie dziewki i rychłe zawiezienie jej do swego pałacu. Hâtûn trafia do haremu i natychmiastowo zostaje poinformowana, iż noc spędzi z potomkiem Osmanów. Czy Armın zawładnie niewinnym sercem Mâhmûd'a? Co uczyni Âsmâ, aby wyeliminować rywalkę?

5 Konya. Prowincję zamieszkuje syn Sułtanki Hânife, Şehzade Orhân wraz ze swą prawowitą małżonką, którą darzy wielką, bezwarunkową miłością, Yâsêmın Sultân oraz ich potomkiem - Şehzade İsmāel'em. Orhân szczególnie dba o losy obywateli oraz o rozwój sanjaku. Staje się mecenasem sztuki, wspiera utalentowanych artystów, czytuje literackie dzieła prowincjonalnych autorów, nakazuje Amin'owi Efendiemu spisanie kronik. Şehzade do szaleństwa swą ukochaną, pozwala jej nawet na zaglądanie w dokumenty państwowe, albowiem uważa, iż jej mądrość i nadludzka inteligencja czynią z niej idealną doradczynię w sprawach powiązanych z polityką. Książę posiadał również konkubinę Nûrbegûm, będącą matką jego kilkumiesięcznej córeczki, Mîhrişah, aczkolwiek odeszła ze świata żywych istot, gdy w Konyi zapanowała epidemia śmiertelnej czarnej ospy. Od tamtej chwili dziewczynką opiekuje się matka Şehzade İsmāel'a. Jednakże ich rodzinna idylla i beztroska zostają zaburzone przez nieoczekiwane odwiedziny Sułtanki Nêşlihân, córki królewskiej Sułtanki Şah oraz Zâl'a Mâhmüd'a. Zakochuje się w Orhân'ie od pierwszego wejrzenia i nie zważa na ugruntowaną pozycję Yâsêmın w sercu księcia. Obraża ją przy każdej sposobności, aczkolwiek prawowita żona Orhân'a nie zamierza czynić z siebie ofiary losu, zatem nie skarży się ukochanemu. Obojętność Yâsêmın sprawia, iż Nêşlihân namawia niewolnice z książęcego haremu do buntu przeciwko legalnej żonie ottomańskiego spadkobiercy tronu. Odwiedzają komnatę matki İsmāel'a z pochodniami, jednakowoż w odpowiedniej porze Şehzade kroczy wąskimi korytarzami pałacu i zasłuchuje się w subtelny, dziewczęcy krzyk. Zaniepokojony szuka jego źródła i ratuje swą ukochaną od śmierci. Nêşlihân okłamuje obiekt swych westchnień i uparcie twierdzi, iż pragnęła pomóc ukochanej księcia, co tłumaczy jej obecność wsród buntowniczek. Łatwowierny Orhân wierzy w słowa, które zostały wypowiedziane przez nią i przekonuje się do córki wpływowego dostojnika państwowego. Czy przezorny i ostrożny Şehzade zauroczy się członkinią swego rodu? Jak daleko posunie się Nêşlihân, aby pozbyć się Yâsêmın i zagościć w sercu księcia na stałe? Amriyê wmawia wszystkim mieszkańcom, iż Sułtan wydał swe ostatnie tchnienie i został wysłany przed oblicze Allah'a. Tym samym ogłasza padyszachem swego pierworodnego syna, Karım'a, który niedawno przybył do ottomańskiego pałacu z nieoczekiwaną wizytą. Świeżo upieczony władca ozdabia amarantowe obicie sułtańskiego tronu, będąc nieświadomym perfidnych kłamstw dwulicowej rodzicielki. Nie potrafi pogodzić się z domniemaną śmiercią swego ojca. Zamiast cieszyć się pierwszymi minutami nieograniczonej władzy, radować się swą pozycją, przeszukuje wszystkie zakamarki pałacu, w celu odnalezienia ojca. Błąka się po pomieszczeniach, wąskich korytarzach, łkając, krzycząc i wzywając Çihangır'a do powrotu do świata żywych. Zaklina swe stanowisko oraz zwierzchnictwo nad państwem i jego obywatelami. Kobieta uznaje, iż jej młodociana pociecha nie jest wystarczająco przygotowana na rządzenie mocarstwem. Ogłasza się pełnoprawną regentką Karım'a i przejmuje wszystkie obowiązki rządzącego. Amriyê wydaje rozkaz śmierci na swego przeciwnika, który jawnie się jej sprzeciwia i oskarża o mistyfikację zgonu Çihangır'a. Zostaje uprowadzony ze swego pałacyku, a następnie uwięziony w twierdzy obronnej pod Konstantynopolem. Egzekucji wezyra dokonują głuchoniemi oprawcy, których Sułtanka niezwykle sobie upodobała, bowiem gwarantują jej dyskrecję. Oprawcy uderzają go toporkiem w plecy, dokańczają dzieła, dusząc go cięciwą od łuku. Śmierć V władcy Konstantynopola, wstąpienie na tron Karım'a, regencja Amriyê oraz zgon wpływowego dostojnika państwowego, wywołują bunt wsród oddziałów janczarów. Jeden z wezyrów, będący w rzeczywistości najmłodszym synem Selim'a I Groźnego, Täpdîr Pâşa wyrusza z kompanią na Seraj, aby pozbawić prawnego dziedzica, ozdabiającego ottomański tron, sułtańskiej władzy. Jego nadrzędnym celem pozostaje zdetronizowanie regentki młodocianego sułtana... Jak zakończy się bunt janczarów? Czy działania Täpdîr'a zakończą się pomyślnie? Kto straci życie przez regencję Amriyê? Administracja RP. //Çihi. //N. //M.