Edward Rymar Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej. Rocznik Chojeński 4, 59-80

Transkrypt

1 Edward Rymar Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej Rocznik Chojeński 4,

2 Edward Rymar* Pyrzyce Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej Młynarstwo to jedna z najstarszych dziedzin przetwórstwa rolno-spożywczego. Zboże rozdrabniał człowiek już w neolicie. Żarna znane były w starożytnym Egipcie, młyny starożytnym Rzymianom. Od VII w. Arabowie stosowali wiatraki. Na pogranicze sasko-słowiańskie młyny wodne dotarły w X w., w Polsce znane w XII w. 1, na Pomorze dotarły po połowie tegoż stulecia, a w XIII w. było ich już wiele. Wykorzystywały energię rzek i potoków. Ich skupiska powstawały na przedmieściach i wokół miast kolonizacyjnych. Oprócz młynów wodnych mącznych (niem. Mahlmühlen) w średniowiecznych miastach były folusze (Walkmühlen) i młyny garbarskie (Lohmühlen). Młyny wiejskie obsługiwały zwykle kilka wsi. Nieco później, może od XIV w., znane były młyny wietrzne (wiatraki), rozpowszechnione od XVIII w., kiedy to pojawiły się też tartaki (Schneidemühlen), kuźnice (Hammermühlen), młyny olejowe (Ölmühlen). W Nowej Marchii w 1790 r. było 370 młynów wodnych i 127 wiatraków, w 1798 r. odpowiednio 317 i 139 2, co świadczy nie tylko o skali ich występowania, ale * Prof. dr hab. Edward Rymar emerytowany pracownik Instytutu Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Szczecińskiego, wieloletni dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej w Pyrzycach, autor licznych publikacji dotyczących głównie średniowiecznych dziejów Pomorza i Nowej Marchii. 1 S. Trawkowski, Młyny wodne w Polsce w XII wieku, Kwartalnik Historii Kultury Materialnej 1959, nr 1, s. 62 i n.; K. Buczek, Z dziejów młynarstwa w Polsce średniowiecznej, Studia Historyczne 1960, z. 1, s F.W.A. Bratring, Statistisch-topographische Beschreibung der gesamten Mark Brandenburg, Bd. 3, Berlin

3 Edward Rymar i o płynności liczby tych urządzeń gospodarczych. Od XIX w. młyny przechodziły na trakcję parową (Dampfmühlen), od XX w. na zasilanie elektryczne. Na pierwszą wzmiankę o młynach w ziemi chojeńskiej natrafiamy już w 1267 r. w akcie jej wymiany przez biskupa brandenburskiego z margrabiami brandenburskimi linii starszej Askańczyków na Löwenberg i okolice. Transakcja objęła bowiem miasto Chojnę, wsie i młyny. W układzie końcowym z 1270 r. wymieniono wioski Barnkowo, Stoki, Jelenin, Mętno, Raduń, Grabowo, Piasek, Zatoń oraz Crimowe wraz z dochodami z wód i młynów 3. Młyny wspomniane wówczas to głównie młyny miejskie chojeńskie, wyprzedzające czas powstania miasta. Stąd tak duża w nich rola kolonizatorskiego rycerstwa. Przykład Barlinka czy Myśliborza przemawia za tym, że lokatorzy i tu przed lokacją mieli młyny. Videchowowie, Plötzowie, Butzowie, Sackowie jako zapewne wcześniej grododzierżcy chojeńscy odegrali tu widocznie podobną rolę, jak Luge w Gorzowie (1257), Toyte w Barlinku (1278), Hartuing i Wreech w Myśliborzu (1281). Młyny miejskie Chojny W Chojnie było kilka młynów. Przekazy o nich, zanim wyklarowały się ich nazwy, nie zawsze dają się odnosić precyzyjnie do obiektów znanych później z nazw. Poniżej zaprezentowano najstarszy zasób źródłowy z propozycjami identyfikacyjnymi, nie przesądzając jednak dalszej dyskusji przynajmniej nad częścią tychże. W 1292 r. margrabiowie linii starszej nadali Chojnie prawo swobodnego bezcłowego handlu na Rurzycy od miasta do ujścia, wprowadzając zarazem zakaz budowy młynów na tym dolnym spławnym odcinku rzeki. Młyny w fosie miejskiej (molendina situata in fossatis) poddali jurysdykcji burgenses et inhabitatores, przy czym w pierwszych można się dopatrywać kolonistów niemieckich, w drugich widzieć zapewne należy rodzimą ludność bez praw (?) 4. W 1298 r. margrabiowie Otton IV i Konrad nadali rajcom, ławnikom i gminie prawo organizacji miejskich młynów w obrębie pól miasta 5. Daty te możemy uznać za metrykę młynów Świeckiego i Czworokolnego. 3 Regesten der Markgrafen von Brandenburg aus askanischem Hause, bearb. v. H. Krabbo, G. Winter, Leipzig Berlin , nr 232; Codex diplomaticus Brandenburgensis, hg. v. A.F. Riedel, Berlin (dalej: CDB), Bd. VII, s CDB XIX, s Tamże, s. 178 (plenam libertatem super molendinis construendis sique edificare potuerint in suis campus et aquis ad civitatem [...] pertinentibus). 60

4 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej Następne lata przynoszą szereg wiadomości o poszczególnych młynach. W 1308 r. rycerz Kuno Sa(c)k sprzedał rajcy chojeńskiemu Jakubowi, synowi Rulowa (Rudolfi), cztery łany w Barnkowie wraz z rocznym dochodem czterech wispli (tj. korców) zboża z młyna 6. Te same lub następne cztery łany temuż Jakubowi w 1317 r. przekazał margrabia Waldemar, a w 1323 r. Arnold Sa(c)k również cztery łany przekazał braciom de Stendal, mieszczanom chojeńskim 7. Prawdopodobnie chodziło cały czas o łany sołtysie, bo sołtysi na prawie magdeburskim z reguły posiadali szczególne prawa organizacji młynów. Młyn w Barnkowie potem nie jest znany, a mieszkańcy jako poddani miasta mełli zboże w Bocieńcu 8, być może zatem powyższe przekazy dotyczyły tego młyna miejskiego. Bracia Henryk, Boyz i Henning von Plötz, 27 października 1310 r. sprzedali szpitalowi św. Ducha dochód wispla żyta rocznie (zapewne 1/3 dochodów) z młyna przy drodze do Nowego Miasta (nouam civitatem) w obecności rajcy Ebelina von Videchowa 9, zapewne współwłaściciela młyna, mającego jak Plötz jedną czy dwie trzecie dochodów. Rodzi się pytanie, o który młyn tu chodzi. Zdaniem Augustyna Kehrberga to młyn Świecki 10. Nowe Miasto to osada kolonizacyjna zbudowana przy drodze w południowo-wschodniej części zespołu miejskiego objętego murami. Młyna należy więc szukać w rejonie Bramy Świeckiej. Ponieważ mówi się o drodze do Nowego Miasta i o nadaniu dla szpitala św. Ducha, powstałego w obrębie Nowego Miasta, przyjmijmy za nowożytnym znawcą Chojny Robertem Reichem, że to wspomniany w latach 1315 i 1324 późniejszy młyn Krupin 11 półtora kilometra na zachód od miasta. Margrabia Waldemar 26 marca 1315 r. nadał mieszczanom dochód dwóch wispli z młyna dolnego św. Ducha (inferiorius molendinum Sancti Spiritus) na polach miasta 12. Młyn nosił więc już nazwę od położonej obok kaplicy i szpitala św. Ducha. Ze względu chociażby na nazwę, skoro w 1310 r. dochód tamże otrzymał szpital św. Ducha, pozwala to utożsamiać go z Krupinem, chociaż ten powstał potem na nowym miejscu. Pierwszy przedstawiciel nowej dynastii brandenburskich margrabiów, Ludwik Starszy, bawiąc 9 października 6 Tamże, s Tamże, s. 182, K. Richter, Bernickow. Geschichte eines Ratsdorfes, Königsberger Kreiskalender (dalej: KK) 2 (1927), s CDB XIX, s A. Kehrberg, Erleuterter historisch-chronologischer Abriß der Stadt Königsberg in der Neu-Marck [...], Berlin 1724, Abt. 1, s R. Reiche, Bausteine zur Geschichte der Stadt Königsberg in der Neumark während des Mittelalters, Königsberg i. Nm. 1898, s CDB XIX, s

5 Edward Rymar 1324 r. w Chojnie podczas swego pierwszego pobytu w Nowej Marchii, za wsparcie go przez miasto w wojnie z Księstwem Pomorskim potwierdzał miastu wolności i prawa oraz nadał mu młyn Galchmole na Rurzycy (situm super fluvium Rorek) 13. Nazwę młyna rozwiązywano jako Galgen Mole 14, kojarząc ją z podmiejskim Galgenbergiem, którego nazwę tłumaczono nie jako Góra Wisielców (bo to miejska góra straceń), ale też jako gwarowe Jaloberg, Galchberg od słowiańskiego słowa jalovu = jałowy, bo ziemia między młynem a górą jałowa, a do tego stwierdzono tam słowiańskie cmentarzysko 15. Tymczasem Galg-, jak sądzili inni, to tyle co folusz Walk, zwłaszcza skoro w XVIII w. był to Walk-, Lohi Graupen Mühle 16. Ale folusz położony był tuż za sądem, a ten koniecznie kojarzyć trzeba z Galgen-Berg/Górą Wisielców nad Rurzycą 17. Jeszcze w latach 1459 i 1475 młyn ten funkcjonował z nazwą św. Ducha (heilyge Geist Möle, Hilligen geyste) 18. Nie wiadomo, czy Galch-Mühle to Walk-Mühle. Ten młyn to Graupen Mühle w latach 1833 i Może więc nazwa pochodzi od niem. Graupen = krupy, stąd i nazwa polska Krupin jako jej adaptacja. Powróćmy jeszcze w czasy Askańczyków. Hrabia Gunter z Käfernburga reprezentujący w Nowej Marchii margrabiego Waldemara przebywając 14 sierpnia 1313 r. w Chojnie, zatwierdzał radzie miasta i Trutwinowi rezygnację przez braci Henninga, Ebela i Rulekina de Butz w obecności wójta (?) chojeńskiego Jana de Mortzan z ich posiadłości dziedzicznej (hereditatem) w młynie w bramie pod miastem (situm in portis ante Koningesberg) 19. To młyn Czworokolny (niem. Vierraden) 20, ale ze względu chociażby na własność rodziny Butzów to raczej młyn Świecki przy Bramie Świeckiej. Bracia Henning i Kuno (Konrad) von Videchow 2 marca 1330 r. odstąpili (sprzedali?) radzie miejskiej roczny dochód dziesięciu wispli (korców) zboża wolny od ciężarów lennych w młynie najwyższym (supremo molendinum) w granicach pól miasta nad Rurzycą (in metis agrorum civitatis super aquam Rorike), wcze- 13 Tamże, s H. Berghaus, Landbuch der Mark Brandenburg [...] in der Mitte des 19. Jahrhunderts, Bd. 3, Brandenburg 1856, s. 381; Regesta historiae Neomarchicae, hg. v. K. Kletke (dalej: ReHN), Bd. I III, Märkische Forschungen ( ), tu: ReHN I, s R. Reiche, dz. cyt., s G.F. Neumann, Versuch einer Geschichte und Topographie der Stadt Königsberg in der Neumark nebst einer statistisch-topographischen Übersicht des Königsberger Kreises, Berlin 1824, s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 25, Tamże, s. 26; H. Bütow, Das Schuldnerregister aus S. Georgshospitals zu Königsberg Neumark aus der Zeit um 1475, Die Neumark 6 (1929), s CDB XIX, s R. Reiche, dz. cyt., s Wcześniej A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 21, uznał, że to młyn Świecki. 62

6 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej śniej należący do wdowy jakiegoś Anzelma (wlgariter dicitur molendinum relicte Anselmi) 21, może sołtysa chojeńskiego. Tym razem chodzi o młyn Czworokoły 22 pół kilometra na północny zachód od miasta. Dochód z niego wynosił 30 wispli żyta i cztery wisple jęczmienia gorzelanego (browarnego), z czego jedna trzecia należała do Videchowów, widocznie jako lokatorów miasta. Rada miejska nabywała ten młyn etapami, poczynając od 1330 r. 23 Ale czy też tego młyna dotyczy nadanie margrabiego Ludwika z 15 września 1337 r. dla miasta młyna sito in fossato [...] civitatis nad Rurzycą, z całym przychodem, z którego bracia de Videchow zrezygnowali (w 1327 r.? zob. niżej)? 24. Podobnie 12 września 1338 r. tenże Ludwik Starszy z bratem Stefanem (który przybył z Bawarii jako przewidywany następca w Brandenburgii, aby odebrać hołd lenny od miasta) nadał młyn przy bramie w fosie nad Rurzycą (in fossato civitatis ad flumen Roreke) z wszelkimi dochodami, z którego bracia von Videchow wobec niego zrezygnowali 25. Giermek Ebel von Videchow, syn giermka Ebelina, 27 czerwca 1342 r. gotów był przekazać radzie i gminie, skoro tylko zażądają, swą połowę młyna w granicach pól miejskich nad Rurzycą (molendini supremi in metis Koningesberch super Roreken situati), otrzymaną od margrabiego. Poręczają tę jego decyzję dziad rycerza Mikołaj Witte i kuzyni (avunculi), giermkowie Herman i Mikołaj Witte 26. Zapewne w 1330 r. dochód całkowity wynosił 30 wispli, tak więc wtedy Videchowowie mieli dwie trzecie, a Butzowie jedną trzecią jako składnik uposażenia lokatorskiego miasta, i to jeszcze z upoważnienia książąt pomorskich. Chojna zakupiła więc jedną trzecią młyna w 1330 r., jedną trzecią potem, pięć wispli z drugiej części Videchowów, a o połowę toczył się spór, zakończony dopiero w 1342 r. Kiedy miasto nabyło pozostałe dwie trzecie nie wiadomo 27. W 1348 r. młynarz Jakub Rehbock lub według lokalnej tradycji: Meinicke Müller też w imieniu następców zobowiązywał się mleć zboże mieszczanom bez opłat lub podarunków. Jeśli młyn zechce rozbudować (np. wprowadzić dalsze koła), to radę o stosowny plac poprosi i go otrzyma. Może skrzynie na węgorze (cistam agwillarum) bez przeszkody założyć. Ma prawo połowu ryb, wycinki trzciny i trawy w stawie młyńskim i jego otoczeniu (odpływach). Jeśli młyn zostanie zniszczony przez ogień lub inne przyczyny, to przez siedem tygodni zwolniony będzie od pachtu, a drewno na odbudowę w miejskiej Wysokiej 21 CDB XIX, s Tak też R. Reiche, dz. cyt., s Tamże, s CDB XIX, s Za Czworokołami opowiadał się A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s CDB XIX, s Tamże, s. 203 i n. Za identyfikacją powyższych przekazów z Bocieńcem A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 23; ReHN I, s R. Reiche, dz. cyt., s. 107 i n. 63

7 Edward Rymar Puszczy może kupować. Gdyby chciał młyn sprzedać, musi radę poprosić o zgodę i rada ma prawo pierwokupu 28. Nie mówi się o położeniu przy bramie czy przy murach, ale mowa o dużym stawie i kompleksie łąk w okolicy, co przemawia za Czworokołami 29. Na budowę młyna z czterema kołami wymagana była zgoda władcy. Rajcy oświadczali 15 czerwca 1358 r., że Jan Heester, młynarz miejskiego młyna Wielkiego (magnum molendini), za ich zgodą zakupił go za 300 funtów oczek zięby (Finkenaugen) od Mikołaja Molnera 30 i od nowego właściciela nosił on od tej pory nazwę. Mistrzowie i starsi cechu krawców w imieniu całej gildii 13 grudnia 1422 r. układali się z młynarzem Hansem Zanstorpem z Heyster Molen w sprawie założenia (lokalizacji) nowego Louw-Mole (Lohmühle), młyna do mielenia (garbowania) kory dębowej. Młynarz prosił o jeden wóz i knechta do przewożenia dębnicy garbarskiej, za szefel chciał otrzymywać cztery fenigi; dwie trzecie kop groszy czeskich radzie miejskiej przysługuje, jedna trzecia cechowi 31. Nazwa młyna pozwala go bez wahania identyfikować z Bocieńcem, bo wszak młyn duży nosił teraz przejściową nazwę od Heestera (Heystera), właściciela w 1358 r. Widocznie był długo w posiadaniu tej rodziny, aż przylgnęła doń nowa nazwa. Do tego przy Bocieńcu do XIX w. istniał folusz, zburzony w 1896 r. 32 Młyn wielki z czterema kołami, tj. Vierraden/Czworokoły (molendini quatuor rotarum, także magnum molendinum quatuor rotarum), sprzedano 25 lipca 1371 r. za 400 grzywien oczek zięby Hansowi Lübkemu z obowiązkiem uiszczania tytułem pachtu trzydziestu wispli żyta i czterech wispli jęczmienia browarnego w czterech ratach w roku. Wtedy dzierżawca młyna ante valvam Swedt Drewes mole (czyli Świeckiego Młyna) dawał radzie rocznie 12 wispli żyta i dwa jęczmienia, w dowolnym kwartale łaszt żyta i pół łasztu jęczmienia, wispel jęczmienia browarnego i wispel jadalnego. Dzierżawca Naghel uiszczał rocznie 10 wispli żyta. Skoro wymieniono go obok młyna z czterema kołami i młyna ante valvam Swedt to oczywiste z młyna Czworokoły 33. Określenie Drewes Mole upoważnia do identyfikowania go z młynem z 1329 r. Jednak Reiche nie wie, kiedy Czworokoły się pojawiają, nawet źródła z 1426 r. nie odnosi do niego, niemniej już sto lat wcześniej w Nowej Marchii były młyny z czterema kołami, przy czym jak w Myśliborzu w latach budowę trzeba było uzgadniać z władcą CDB XIX, s. 234; A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 22 i n. 30 CDB XIX, s Tamże, s. 320; szczegóły: A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 23 n. 32 R. Reiche, dz. cyt., s H. Bütow, Neu aufgefundene Urkunden des Königsberger Stadtarchivs, Die Neumark 15 (1938), s R. Reiche, dz. cyt., s

8 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej Bracia Henning, Ebelin i Kuno von Videchow, również w imieniu bratanka, syna zmarłego Bussona, 9 stycznia 1327 rezygnowali ze swych praw do młyna w fosie miejskiej (molendino dicte civitatis in fossa situato) 35. Młyn ten, wnosząc z jego położenia oraz dochodów Videchowów, byłby Świeckim Młynem 36 w fosie miejskiej przed Bramą Świecką, wyprowadzającą ruch na zachód do miasta Schwedt (wcześniej Zwece) nad Odrą; tam też w 1714 r. staw młyński Schwetschen Mühlen Teich 37. Rycerz Rulekin Buz z synami Henningiem, Henrykiem, Rulekinem, Dietrichem, Dypoldem, Ghere i Ottonem 20 stycznia 1329 r. sprzedali rajcom posiadany po przodkach (progenitores) dochód wispla zboża z młyna in fossa valve noue civitatis 38 i to również Świecki Młyn 39. Chojna posiadała 25 lipca 1371 r. dochód roczny 12 wispli pszenicy i dwa wisple jęczmienia browarnego z Swedt Drewes mole ante valvam, z czego kwartalnie łaszt pszenicy, pół wispla jęczmienia browarnego, wispel jadalnego 40. Rada postanowiła 8 listopada 1499 r., że ze Schwetschen Muhle ma być dostarczane do szpitala św. Ducha co kwartał dłużnych (zaległych) siedem szefli żyta 41. W 1688 r. Schwedter Mühle z ziemią, ogrodem, stodołami, stajniami został sprzedany za 500 talarów 42. Miasto w 1698 r. miało dochód 12 wispli żyta i dwa wisple słodu 43. To młyn w nurcie Sarbicy (Zerbst) przy stawie Zabels Teich 44. Pod koniec XVII w. właściciel Fryderyk Kogel zbudował tu tartak, a w 1712 r. właściciel G. Lobedey dodatkowo Grütz Mühle 45, czyli kaszownik. Miał on dwa koła, do 1712 r. dawał radzie siedem wispli zboża, potem 20 szefli mniej 46. Stara i nowa rada miejska 1 czerwaca 1400 r. przekazała mistrzom, starszym i całemu cechowi (gildii) sukienników, czy też krawców i tkaczy (Gewandschneider), posiadającemu naszego pana zamek (in unses Herrn schlote beseten) 47, pewien plac pod Barnkowem, z przeznaczeniem na folusz (Walckmolen; zwany też potem Schlossmühle), z obowiązkiem płacenia co roku dwóch i pół grzywny fenigów zwanych oczkami zięby. Jeśli młyn się spali lub 35 CDB XIX, s R. Reiche, dz. cyt., s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s CDB XIX, s A. Kehrberg, dz. cyt, Abt. 1, s. 21; E. Reiche, dz. cyt., s H. Bütow, Neu aufgefundene..., s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 144; ReHN II, s P. Schwartz, Aus den Ratsprotokollen der Stadt Königsberg Nm., Die Neumark 11 (1936), s H. Bütow, Neu aufgefundene..., s G.F. Neumann, dz. cyt., s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 22; G.F. Neumann, dz. cyt., s P. Schwartz, dz. cyt., s Tj. lokal cechowy w zrujnowanym w 1349 r. zamku margrabiów, o czym szerzej w innym miejscu. 65

9 Edward Rymar opustoszeje z innego powodu, cech będzie miał prawo zbudować tam nowy 48. To alte Walk Mühle (1544), Walk Mühle (1681) w nowym miejscu koło młyna Czworokolnego 49. Zakon krzyżacki po nabyciu w zastaw Nowej Marchii od Zygmunta Luksemburga w 1402 r., przystąpił do rewindykacji zastawionych zwykle przez Wittelsbachów i Luksemburgów dochodów domenalnych. Na pierwszy ogień poszły młyny miejskie. Mimo oporu udało się je wykupić nawet w większych miastach (Gorzów, Choszczno, Strzelce, Myślibórz). Rada Chojny opierała się skutecznie przeciw wykupowi, 26 lutego 1403 r. zajęła stanowcze negatywne stanowisko i zakomunikowała o tym wielkiemu mistrzowi grudnia 1412 r. rada sprzedała mieszczaninowi Piotrowi Brandenburgowi i jego dziedzicom Rudolfowi i Mateuszowi, rybakom z Mętna, Janowi Rossowowi i Dietrichowi Kunekenowi jeziora Mętno, Objezierze, Ostrów i Jelenin, młyn poza murami (molam [...] extra muros retro ortos versus piscinam; proprie Schulten dieck sitam), za co mieli jej dostarczać rocznie 10 wispli żyta, dwa i pół co kwartał, ponadto zastrzegała, że oni i ich dziedzice uiszczać będą Upfard i Affard, młyńskich wód przez żadne budowle nie zmienią, a ryby hodowane w stawie mają sprzedawać na miejscowym targu 51. Ten Schulten dieck to Sołtysi Staw, zapewne więc i ten młyn posiadali Fiddichowowie, potencjalni zasadźcy i pierwsi sołtysi (?). Byłby to i tym razem Bocieniec? Staw młyński nie dotrwał tam do nowych czasów. Na planie miasta z 1779 r. kompleks łąk zadrzewionych na prawym brzegu Rurzycy nosił jeszcze nazwę Schulzen Teich. Mieszczanin Brandenburg z młyna wielkiego Czworokoły (Vierraden Mühle) przy Bramie Czworokolskiej w 1426 r. zobowiązał się przed radą zbudować młyn w ciągu dwóch lat, mleć za to biednym bez opłat, także piekarzy rzetelnie wspomagać, żadnych stajni i chlewów przy murach lub pod miastem nie budować, nie hodować bydła między murami i młynem, utrzymywać wały i fosę, tak że miasto nie poniesie szkód na groblach i drogach kamiennych CDB XIX, s Przedruk faksymile w: KK 1984, s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s Regesta historio-diplomatica Ordinis S. Mariae Theutonicorum , bearb. v. E. Joachim, hg. v. W. Hubatsch, Göttingen 1948, Pars I, nr 697; W. Fenrych, Rycerstwo i miasta Nowej Marchii wobec rządów krzyżackich w latach , Szczecin 1958, nr 3, s. 62. Dalsze pisma do wójta: , (K. Heidenreich, Der Deutsche Orden in der Neumark , Berlin 1932, s. 24); pismo wójta do wielkiego mistrza (Repertorium der im Kgln. Staatsarchive zu Königsberg i. Pr. befindlichen Urkunden zur Geschichte der Neumark, bearb. v. E. Joachim, hg. v. P. v. Niessen, Schriften des Vereins für Geschichte der Neumark [dalej: SVGN] 3 [1895], nr 129); ? rada do wielkiego mistrza o odmowie sprzedaży młynów (Repertorium..., nr 207). 51 CDB XIX, s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 22; H. Bütow, Neu aufgefundene..., s

10 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej W 1544 r. Hans Kosen kupił pewien ogród obok starego foluszu (alte Walk) koło Barnkowa. Ten z 1400 r. przestał więc już istnieć, gdy wybudowano nowy nad Rurzycą. Według przywileju rady z 1431 r. cech kowali otrzymał od niej zgodę na budowę szlifierni koło Barnkowa (Schlypmole hebben to Breneko), młyna do ostrzenia wysokiej jakości szabel, w miejscu folusza (Walkmuhlenstete) 53. Gustav Neumann pisał w 1824 r., że powyżej Bocieńca były kuźnica (Eisenhammer) i szlifiernia (Schleifmühle), jednak na mapie z 1779 r. brak tych budowli, informacja zatem wydaje się wątpliwa 54. Właściciel łąki powyżej młyna Bocieniec w 1897 r. natrafił na jakieś fundamenty. Kehrberg pisze na początku XVIII w., że przy stawie Sołtysim (Schulzen Teich) istniał młyn supremum wyższy, górny, największy, a obok stał Draussen- Mühle, pospolicie zwany Buten-Mühle (dziś Bocieniec), wraz z położonym tam foluszem Lohe-Mühle, inaczej Leder-Mühle, i garbarnią Gerber-Mühle (od gerben garbować), i to jest młyn wspomniany w 1330 i 1342 r. 55 Do kaplicy i szpitala św. Ducha z nadania rady miejskiej w 1444 r. należało co roku 28 szefli żyta z Drausen Mole jako Krest Mole. Rada 31 stycznia 1449 r. załagodziła spór szewców z młynarzem Plote, ale spór się odnowił. Nowa decyzja rady i czterech głównych cechów Chojny w sporze młynarza Plote z folusza (Löhmuhle) z szewcami zapadła w 1456 r.: młynarz z butensten Möle miał otrzymywać rocznie nie dwa, lecz sześć wispli 56. Jakiś czas młyn występuje ze starą nazwą. Młynarz Beteke Vieritz z żoną Anną 23 stycznia 1460 r. za 500 grzywien monety sprzedał radzie miejskiej Vterste mole, alze die Hegestermole; w listopadzie Claus i Michil Berlinowie wypłacali małżeństwu siedem reńskich guldenów, w czerwcu 1461 r. dalszą ratę uiścił burmistrz Wawrzyniec Smede 57. W 1475 r. to znów Buteste Mole 58, tego roku mowa też o Vir radeschen stete 59. Była także w Chojnie ulica Vierraden Strasse, prowadząca na północ do Bramy Czworokolskiej (Vierraden Tor). Nazwa oczywiście nie pochodziła od zamku/ miasta Vierraden (za zachód od Schwedt), lecz od czterech kół młyńskich, jak to już pleban w 1606 r. wyjaśniał parafianom w swym kazaniu. W 1681 r. młynarz (właściwie folusznik) z Draussen Mühle, pospolicie (vulgo) zwanego Buten Muhle, chciał zbudować białoskórnikom Walk Mühle Tamże, s. 29, 61; ReHN II, s G.F. Neumann, dz. cyt., s. 131; R. Reiche, dz. cyt., s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 23 i n. 56 Tamże, s. 25; ReHN II, s. 194; R. Reiche, dz. cyt., s. 110 i n. 57 CDB XIX, s H. Bütow, Neu aufgefundene..., s Tamże, s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 123; P. Schwartz, dz. cyt., s. 9,

11 Edward Rymar W 1698 r. młyn dawał dochód 10 wispli żyta, potem, do 1742 r. pięć wispli 61. Opodal młynarz Marcin Schultze zbudował młyn stępowy, w 1712 r. też tartak 62. Jeszcze na początku XIX w. znany młyn Draussenmühle jako jeden z trzech chojeńskich 63. Vierradenmuhle (1681) 64 w 1698 r. dawał radzie 30 wispli żyta i cztery słodu 65, do 1712 r. 17 wispli żyta, od tego czasu 14,5 wispla 66. Jeszcze na początku XX w. przed tą bramą młyn na Rurzycy zwano Vierraden Muhle 67. Kehrberg identyfikował go z młynem z 1338 r., ale i z magnum Heester z 1358 r. przy bramie Vierrade Tor. W 1824 r. były w Chojnie cztery młyny 68 : Vierrader, Schwedter, Buten, Graupen, czyli Czworokoły, Świecki, Bocieniec i Krupin. Nazwa obecnego Bocieńca znana z lat 1833, 1844 (Buten-Mühle) 69, do 1944 r. (Buten Mühle). Położony poza murami, co oddają jego nazwy od niemieckich słów büten(e) i draußen = poza miastem, zewnętrzny. Polska nazwa Bocieniec, wprowadzona urzędowo, jest substytucją nazwy Buten-Mühle przez skojarzenie z bocianem. W 1928 r. pisze się o Rörchener Mühle, młynie na Rurzycy 70, ale to widocznie zbiorcza nazwa albo młyn identyczny z którymś z młynów znanych wcześniej pod inną nazwą. W Czartoryi (dawniej: Wedel), wsi należącej do chojeńskiego zespołu osadniczego, znanej od 1386 r., należącej od 1470 r. do augustianów chojeńskich, od 1539 r. do domeny elektorskiej cedyńskiej, wzmiankowano w XVI w. staw młyński 71. O nowym młynie mowa w 1718 r. 72 Koło Czartoryi w 1775, 1802 r. był młyn dla Godkowa, Jelenina, Czartoryi, Stoków 73, widocznie na potoku Sarbica (Zerbst). Drogę z Jelenina do Czartoryi zwano potem Do młyna (Mühlenweg) H. Bütow, Neu aufgefundene..., s. 49, 46; P. Schwartz, dz. cyt., s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s F.W.A. Bratring, dz. cyt., s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s H. Bütow, Neu aufgefundene..., s P. Schwartz, dz. cyt., s. 9, H. Bütow, Die älteren Straßennamen der Stadt Königsberg Nm., Die Neumark 16 (1939), s Deutsches Städtebuch, Bd. I: Norddeutschland, hg. v. E. Keyser, Stuttgart 1939, s Urmeßtischblätter, nr 1558; R. Reiche, dz. cyt., s KK 5 (1930), s E.E. Melcher, Geschichte der nordwestlichen Neumark, Frankfurt a.o. 1894, s P. Schwartz, Die Klassifikation von , Die Neumark 3 (1926), Kreis Königsberg, s Von den Mühlen des Amtes Zehden, KK 1958, s. 80 i n. 74 J. Lichterfeld, Chronik von Nordhausen mit einem Anhang über Gellen, Bad Schönfließ Nm. 1924, s

12 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej Młyny w zlewni Mętnicy i dolnej Rurzycy Dolina Mętnicy od XIII w. należała do Chojny. W 1317 r. miasto otrzymało też wielkie jeziora Mętno i Ostrów w tej zlewni. W okolicy wsi Mętno (Mantey 1270), która następnie uległa podziałowi kolonizacyjnemu (magnum et Parvum Mantel 1337, potem Groß i Klein Mantel, dziś Mętno i Mętno Małe), już przed 1319 r. istniał młyn Mętno. Margrabia Ludwik Starszy w 1329 r. nadał Manthel-Molen mieszczanom z Mieszkowic Mikołajowi (duchowny?) i jego stryjowi Grzegorzowi Splinterfeldom z Chojny, którzy w czasach margrabiego Waldemara (ok ) ufundowali ołtarz św. Katarzyny w kościele parafialnym 75. Pleban chojeński Busso von Greifenberg stwierdził w 1331 r., że ma młyn opodal wsi Mętno (prope villam Mantel) z tytułu opieki nad ołtarzem 76. Jednak w Księdze ziemskiej z 1337 r. zapisano, że molendinum Mantel daje dochód margrabiemu 77. Jakub i Paweł von Splinterfeldowie swe prawa dziedziczne do młyna sprzedali w 1357 r. radzie Chojny. Był to młyn przy jeziorze Ostrów. Okoliczność, że młyn już w 1329 r. był w rękach prywatnych, a w 1337 r. margrabia posiadał dochody, przemawia za tym, iż już wtedy mowa była o dwóch rożnych młynach. Około 1420 r. wraz z Mętnem młyn przeszedł na cysterki z Cedyni, po reformacji był własnością domeny państwowej, w 1659 r. czytamy o młynarzu Hansie Kolbe. W 1709 r. mełli w nim chłopi z Orzechowa, Czachowa, Mętna 78. O młynie w Mętnie mamy przekaz z 1718 r. 79 Powyższe przekazy dotyczyły zatem poprzedników nowożytnych młynów o nazwach: 1) Unter, zwany też Alte Mühle (1742), Unterste Mühle (1833), Unter Mühle (1944), przy jeziorze Ostrów, 6 km na południowy zachód od Chojny, czyli dolny, po 1945 r. z przejściową nazwą tłumaczeniową Młynisko Dolne, następnie z urzędowo wprowadzoną nazwą Nadolnik; oraz 2) Ober, zwany też Neue Mühle (1742), Oberste (1833), Ober Mühl (1944), 7 km na południowy zachód od Chojny, przejściowo po 1945 r. Młynisko Górne, dziś Nagórnik CDB XIX, s Dokument ten zatwierdzał biskup kamieński Fryderyk Pommersches Urkundenbuch, Stettin (dalej: PUB), Bd. VIII, nr CDB XIX, s Das Neumärkische Landbuch Markgraf Ludwigs des Aelteren aus dem J. 1337, hg. v. L. Gollmert, Frankfurt a.o. 1862, s A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s H. Otto, Die Mühlen im Nordosten des Kreises Königsberg/Nm., T. 2, KK 2005, s. 109; P. Schwartz, Die Klassifikation..., s Urmeßtischblätter, nr 1558: Kartoteka poznańskiej sekcji Komisji Ustalania Nazw Miejscowych Miejscowych (w Bibliotece Głównej Uniwersytetu im. A. Mickiewicza). 69

13 Edward Rymar O dwóch wiatrakach koło Mętna mówią przekazy z 1729 i 1760 r. 81 Do młynów należał też wiatrak z połowy XIX w., istniejący do polowy lat trzydziestych XX w. 82 W Orzechowie, na wschód od drogi Cedynia Chojna, powstał potem wiatrak, którego śladem do nowych czasów było wzgórze o nazwie Mühlberg 83. Podobnie wiatrak Neue Mühle stwierdzono w 1718 r. w Stokach 84, wsi znanej od 1270 r. (Rehdorf 1270, 1944), której mieszkańcy korzystali zapewne z pobliskiego Nadolnika. Wiatrak holenderski (Holländerwindmühle) stał w Stokach w 1866 r., do 1945 r. przy drodze do Chojny i inny przy przysiółku Favorit/Wadzim 85. Strumień płynący przez pola Dolska na północ do jeziora Mętno w XIX w. zwano Dölziger Mühlen Fließ 86, ale o młynie wodnym w Dolsku nie zachowały się bezpośrednie przekazy, jeśli pominąć bliżej jeszcze nieznaną wzmiankę z 1773 r. 87 We wsi kolonizacyjnej Krzymów (Hansbergh 1337, Hanseberg 1944), z lennem rodu Sydowów, w 1337 r. był młyn oddający daninę margrabiemu 88, założony obok opuszczonej wsi Krzymów (Crimowe 1270) widocznie przez Sydowów przy jeziorze Krzymowskim sprzedanym przez Henninga Sydowa Chojnie w 1332 r. 89 Henryk Starszy, Henning, Henryk Młodszy i Albert (Albernus), bracia famulowie de Sydow, 30 marca 1348 r. zastawili radzie Chojny wspomniane jezioro z prawem połowu ryb w stawie młyńskim (piscinam molendini eiusdem proprie Molendic), z prawem wykupienia za sto talentów brandenburskich denarów 90. Młyn musiał być zbudowany na cieku wypływającym z jeziora Krzymowskiego lub na Mętnicy. Wspomniano go też 15 marca 1364 r., gdy Chojna nabyła od rodu Videchowów prawo budowy drogi z młyna do Garnowa (molendinum iacens supra stagnum Crymow). 91 W 1413 r. bracia Sydowowie odrzucali roszczenia rady miejskiej Chojny do jeziora Krzymowskiego (Cremoln), do miejsca po młynie (molenstete) i do grodziska 92. Młyn w Krzymowie wspomniano w latach 1622, 1681 i 1718, zabrakło go w 1832 r. Nowy młyn Reichenfelder Mühle (1833, 1944), który przetrwał 81 Von den Mühlen..., s H. Otto, dz. cyt., s U. Wesche, Zur Geschichte des Amtsbezirks Wrechow. Umfassend die Dörfer Wrechow, Zachow und Altenkirchen im Kreise Königsberg, Hachenburg 1935, s P. Schwartz, Die Klassifikation..., s H. Otto, dz. cyt., s. 106 i n. 86 P. Schwartz, Die Ketzerdörfer im Königsberger Kreis, Die Neumark 1 (1924), s O niej Von den Mühlen..., s Das Neumärkische Landbuch..., s CDB XVIII, s. 429; XIX, s O opuszczonej wsi zob. ostatnio E. Rymar, Zaginione miejscowości ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej, cz. 2., Rocznik Chojeński 3 (2011), s CDB XIX, s Tamże, s Tamże, s

14 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej do 1945 r., wzniesiono 4,5 km na północny zachód od Chojny na Rurzycy (na tym miejscu czy w jego miejsce?). Należał do wsi Garnowo (Rikenvelde, od 1360 r. własność augustianów chojeńskich, potem domeny elektorskiej; Reichenfelde 1944) 93, zbudowany został w 1707 r. na polecenie margrabiego Fryderyka Wilhelma ze Schwedt-Swobnicy dla wsi Garnowo, Krajnik Dolny i Górny, Zatoń Dolna 94. W 1718 r. posiadał łan ziemi. Dziś nosi nazwę Garnówko 95. Od 1920 r. przy tym młynie istniał również tartak. W połowie XIX w. na południe od wsi Krzymów zbudowano wiatrak, spalony w 1945 r. Na południowy zachód od wsi na mapie z 1889 r. istniał tartak o nazwie Annemühle, zbudowany na nowo ok r. z nazwą Henriettenmühle 96. Polskiej nazwy nie otrzymał. W tym rejonie, przy przecięciu Mętnicy z drogą Chojna Krajnik, 4 km na południowy zachód od Chojny, istniał w 1780 r. młyn holenderski (Holländermühle) 97, typ wiatraka, w którym obraca się tylko kopuła (głowa), po 1945 r. o nazwie Mątwica od pobliskiej rzeki Mętnicy (a nie Mątwicy), obecnie z urzędową nazwą Kalica (dawniej Beeke). Około dwóch kilometrów na północ od wsi Nawodna (Nahausen 1244, 1944), 8 km na północny zachód od Chojny, na prawym dopływie Rurzycy (Mühl Graben 1890), w 1665 r. 98 zbudowano nowy młyn (1718) 99, Nahauser Mühle (1835) 100, Nahausener Mühle (1944). Po 1945 r. to Konopacz. Nazwa polska przeniesiona została z nazwy zaginionej osady w Wielkopolsce. We wsi i Garnowie były też cztery wiatraki: Wends, Westphals, Simons i Zäpernick (nazwy od właścicieli?), z których najstarszy pochodził z 1750 r..101 Młyny w wioskach nadodrzańskich nad Mglicą Wioski wzdłuż Mglicy pomiędzy Cedynią i ujściem Rurzycy, a na pewno Krajnik Górny i Krajnik Dolny, może i Zatoń Dolna, mełły zboże zapewne w mły- 93 R. Reiche, dz. cyt., s. 129; A. Kehrberg, dz. cyt., Abt. 1, s. 21: 1681; Urmeßtischblätter, nr 1558: P. Schwartz, Ein Menschenalter im Frieden. Königsberg in der Neumark von 1680 bis 1750, SVGN 2 (1894), s. 66, datuje jego początki nad Rurzycą na rok O. Hartmut, Die Mühlen im nordwesten des Kreises Königsberg, KK 2004, s P. Schwartz, Die Klassifikation..., s H. Otto, dz. cyt., s Urkunden aus dem Nachlaß der Berwichschen Eheleute. Holländermühle bei Königsberg Nm., KK 2 (1927), s O. Hartmut, dz. cyt., s. 23, z tym, że przetrwał tam do 1945 r. 99 P. Schwartz, Die Klassifikation..., s Urmeßtischblätter, nr O. Hartmut, dz. cyt., s. 25; KK 1982, s

15 Edward Rymar nie wsi Grabowo (Grabowe 1270, Grabow 1944), wspomnianym w 1337, 1622 (rodu von Schöning) i 1718 r. 102, przypuszczalnie nad górnym biegiem dopływu jeziora Krzymowskiego. Od połowy XIX w. do 1945 r. w Grabowie był wiatrak 103. Wiatraki w czasach nowożytnych były też w Zatoni Dolnej (od 1875 r.), Krajniku Górnym rodziny Humbert na wschód od wsi (1816), Krajniku Dolnym aż trzy (z 1850, 1871 i 1880 r.) 104. Młyn w Raduniu (Radun 1270, Raduhn 1944), opuszczonym w XVI w., w 1622 r. jeszcze niewspomniany, powstał po wojnie trzydziestoletniej, odnotowany w 1718 r. 105 Pierwszy młynarz Siegfried Gamrath znany jest z lat ; w 1718 r. młyn winien dawać tytułem podatku cztery szefle żyta, jeden szefel konopi, trzy szefle jęczmienia i trzy fury siana. Ostatni młynarz Eryk Brombeer znzny jest z lat ok Zapewne w miejscu tego młyna na wzgórzu młyńskim (Mühlenberge) na północny wschód od wsi i na wschód od drogi młyńskiej (Mühlenweg) był wiatrak 107. Okolice Cedyni O młynach w średniowiecznej Cedyni brak informacji. Tamtejsze cysterki w 1313 r. otrzymały od margrabiego Waldemara cztery wisple zboża rocznie z młyna w Lunow na lewym brzegu Odry 108. Śladem jakiegoś młyna był jednak staw młyński (Mühlenteich), w 1589 r. położony w Łęgu Chyżańskim (Kietzbruch) 109. Młyn wodny i wiatrak znane są z 1739 r. 110 W 1890 r. był młyn wodny i cztery wiatraki, a jeden widocznie na wzgórzu wiatracznym (Windmühlenberg) na południe od miasta 111. Młyn z łanem ziemi był w 1718 r. także w Lubiechowie Górnym 112, znanym od 1267 r. (Lubechowe, Hohenlübbichow 1944), i być może to Reineckes Mühle, dziś Raniki, przysiółek Lubiechowa Dolnego z XIX w. 113, przylegający do północnych zabudowań wsi. 102 Das Neumärkische Landbuch..., s. 14; P. Schwartz, Die Klassifikation..., s O. Hartmut, dz. cyt., s Tamże, s. 15, 17, P. Schwartz, Die Klassifikation..., s H. Otto, dz. cyt., s Raduhn. Ein Gang durch Ort und Geschichte, KK 1977, s CDB XIX, s E.E. Melcher, dz. cyt., s Von den Mühlen..., dz. cyt., s Tamże s Czy to zarazem Mühlernberg koło Rudnicy? 112 P. Schwartz, Die Klassifikation..., s E.E. Melcher, dz. cyt., s

16 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej Nieco na północ, już w Puszczy Piaskowej (Wysokiej), wspomniano w 1591 r. młyn wsi rybackiej Piasek (Paceka 1270, Peetzig 1944) 114, w 1718 r. młyn z jednym łanem ziemi i nowy tartak (potem to Pätziger Schneidemühle 1944) nad potokiem Bahrte, potem leśniczówka Schneidemühle Försterei (1944), i jest to dziś Barcie, z nazwą od tego potoku. W 1718 r. istniał młyn w Golicach (Grünenberg 1337, 1944), którego śladem potok o nazwie Mühlengraben 115. Johannesmühle (1944), dziś Zabrodzie w powiecie chojeńskim, to chyba przysiółek Osinowa Dolnego, bo przysiółek o tej nazwie znano koło Cedyni 116. Od XVI w. znany jest młyn we wsi rybackiej Starej Rudnicy (znanej od 1299 r.), gdzie też młynówka Mühlenfließ (1589) i droga Mühlenweg na pograniczu z polami Cedyni 117. Urodzony w Rüdnitzsche Mühle Martin Zimmermann w 1642 r. przejął młyn w Trutwińcu po Hansie Zimmermannie 118. To młyn wodny rodziny Raabe w 1758 r. 119, ale być może to jeden z młynów Zaborzyc w 1337 r. W Zaborzycach (Eckhorn 1337, Eichhorn 1944) w 1337 r. był młyn rycerza Guntera de Buch, dający pięć wispli zboża margrabiemu 120. To oczywiście młyn Trutwiniec (Einhorn Mühle 1944). W 1355 r. margrabia Ludwik Rzymski nadał cysterkom cedyńskim m.in. wykupiony od Wawrzyńca Grotego dochód trzech wispli i ośmiu szefli zboża z dwóch młynów w Zaborzycach z Górnego 30 szefli, z Dolnego dwa wisple 121. W 1417 r. krzyżacki wójt Nowej Marchii nadal cysterkom dochód ośmiu wispli i trzech szefli żyta rocznie z młyna Cycharn 122, co nie oznacza jak sądzono kiedyś wsi Cychry, wówczas przecież w dominium joannitów chwarszczańskich, lecz właśnie Trutwiniec po odczytaniu nazwy w dokumencie jako Eichhorn. Wieś Zaborzyce, jak się przypuszcza, spalono w XV w. (w 1433 r.?). Pozostał tylko ten młyn. W 1466 r. elektor brandenburski przekazał joannitom dwór w Golicach wraz z połową młyna w Zaborzycach 123. Tuż po roku 1400 z południowych Niemiec przybył młynarz Szymon Zimmermann i na terenie Zaborzyc założył młyn. W 1517 r. zapisano, że tamtejszy młynarz dzierży go po ojcu, dziadzie 114 O. Hartmut, dz. cyt., s Tamże, s. 41; E.E. Melcher, dz. cyt., s E.E. Melcher, dz. cyt., s Tamże, s R. Schmidt, Der Müller vom Eichhorn, KK 8 (1938), s Von den Mühlen..., s Das Neumärkische Landbuch..., s CDB XIX, s Tamże, s Tamże, XXIV, s

17 Edward Rymar i pradziadzie, młyn prowadziła więc ta rodzina od początku XV w. Młyn z murem z XVI w. o grubości 1,5 m ostał się do czasów najnowszych 124. W 1560 r. mistrz joannitów wystawił przywilej młyński Annie Schröder, wdowie po Szymonie Zimmermannie z Trutwińca. Z tego właśnie dokumentu dowiadujemy się, że rodzina posiadała młyn od stu lat. Syn tej pary, Tomasz, miał syna Grzegorza, młynarza w Chojnie (1615), i Hansa, który sprzedał w 1615 r. dzierżawiony od joannitów po swej matce Trutwiniec za trzy tysiące talarów. Wtedy młyn składał się ze zbożowego, prosowego (Hirsemühle) i gryczanego (Grützmühle), obsługując od dawna Golice, Żelichów, Siekierki 125. Młynarz Zimmermann w 1653 r. dawał rocznie domenie w Cedyni dwa wisple żyta 126. Zaborzyce zostały zniszczone podczas wojny trzydziestoletniej, skoro przed 1665 r. po wsi zachował się znów tylko przysiółek przy młynie 127. Stary młyn przetrwał do czasów najnowszych. Obok powstał w 1728 r. tartak (Sägemühle), a w 1848 r. olejarnia (Ölmühle), i cegielnia 128. W przeszłości wzmiankowano młynówkę (Mühlenfließ 1615, 1658) i staw młyński (Mühlenteich). 129 Koło Kostrzynka były w 1755 r. dwa wiatraki 130. Po polach kiedyś rybackiej wsi Siekierki, korzystającej z młyna w Trutwińcu, płynie w kierunku Rudnickiej Drogi potok niegdyś noszący nazwę Mühlengraben lub Mülbach 131. To dopływ Odry na południowy zachód od Siekierek albo dolny bieg młynówki Trutwińca, w każdym razie ślad młyna wodnego. Młyny w zlewni Słubi koło Morynia Przenieśmy się teraz w południowy obszar dawnej ziemi chojeńskiej. Na rzece Słubi stwierdzamy w średniowieczu cztery młyny: 1. Krępacz (Krumpholz Mühle 1944) nad Słubią. W 1337 r. w Księdze ziemskiej po młynie w Ładkowie i Mętnie wymieniono jako położony w ziemi chojeńskiej molendinum super Slonitz, będący w posiadaniu rycerza Jana von 124 Historię młyna i rodzinę młynarzy opisał T. Zimmermann, Die Eichhorn Mühle, Kreis-Kalender 1975 für den Heimatkreis Königsberg/Neumark, s. 6, zob. też Eichhorn Mühle, s R. Schmidt, dz. cyt., s. 104 i n. Tamże historia młyna do XX w. (s ). 126 Von den Mühlen..., dz. cyt., s B. Schultze, Besitz- und siedlungsgeschichtliche Statistik der brandenburgischen Ämter und Städte ( ), Berlin 1935, s M.H. Albrecht, Die Eichhorn Mühle, KK 3 (1928), s R. Schmidt, dz. cyt., s. 105; E.E. Melcher, dz. cyt., s Von den Mühlen..., s E.E. Melcher, dz. cyt., s. 124; Bt [W. Borchert?], Das schweigende Dorf, KK 5 (1930), s

18 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej Sydowa 132. Owa rzeka Slonitz to tylko Słubia, a młyn to Krępacz. Musiał on bowiem istnieć w tym czasie, skoro w 1394 r. podczas szczecińskiego procesu przeciwko sekcie waldensów zeznawała Greta, córka Jakuba i Katarzyny, wdowa po Henningu Smedekenie, młynarzu z Morynia, urodzona w Trompoltesmoel lub Crompolstesmoel, gdyż wydawca, Dietrich Kurze, miał trudności w odczycie nazwy w protokole przesłuchań 133. Małgorzata ta była wtedy w podeszłym wieku, rodziła się więc może ok r. Poprawny jest odczyt Crompolstesmoel. W 1450 r. opisano granicę pól biegnącą między jeziorem Witnica, wsią Godków, jeziorem Witnica Wielka, do Krumhalschen Molen i stawu Krumphalschen dych 134. Brak młyna w 1718 r., potem przetrwał tylko ślad po nim w postaci nazwy terenowej Krumpass, Krumpholz (1925), koło jeziora Witnica. Młyn został ponownie zasiedlony (istniał w 1833 r.) 135. Śladami po młynach w Witnicy (Vitenitz 1337) są: osada Młynary (Müllerberg 136, Mühlberg 1944) jako przysiółek Godkowa oraz dopływ Słubi Möllenfließ koło jeziora Witnica Gądnik, dawniej Guhdener Mühle (1944), młyn miejski Morynia. Miasto to posiadało młyn zapewne już na początku XIV w., długo nic o nim jednak nie wiadomo. Wiemy dopiero, że młynarzem w Moryniu był zmarły przed 1394 r. Henning Smedeken 138. Widocznie w ciągu XIV w., za Wittelsbachów, dochody państwowe z niego zostały zastawione lub sprzedane. Młyn w 1403 lub w pierwszej połowie 1404 r. wykupił od miasta zakon krzyżacki jako nowy pan Nowej Marchii od 1402 r. 139 W 1464 r. elektor brandenburski Fryderyk II nadał swemu radcy, Krzyżakowi Hansowi von Köckeritzowi, Moryń wraz z polami opuszczonego Gądna (Guden 1460, Guhden 1944) i młynem 140, który był tym miejskim młynem położonym przed Bramą Młyńską 141. Od 1503 r. to posiadłość Schönebecków z Morynia Das Neumärkische Landbuch..., s D. Kurze, Quellen zur Ketzergeschichte Brandenburgs und Pommerns, Berlin 1975, s. 244, nr 178 (bez próby identyfikacji miejscowości). 134 CDB XXIV, s Bt [W. Borchert?], Das Schlibbetal, KK 6 (1931), s. 5; Urmeßtischblätter, nr Heimatbilder v. Vietnitz, KK 3 (1928), s E.E. Melcher, dz. cyt., s. 165; Das Schlibbetal..., s D. Kurze, dz. cyt., s K. Heidenreich, dz. cyt., s. 24 (25 grudnia 1403 r. wójt Nowej Marchii pisał do wielkiego mistrza m.in o swych układach w sprawie wykupu młyna, Repertorium..., nr 115). 140 CDB XIX, s R. Schubert, Guhden, KK 4 (1929), s CDB XIX, s

19 Edward Rymar 3. Ładkowo, dawniej Latzkower Mühle (1944). W 1337 r. istniał dzierżawiony molendinum Latzkow w ziemi chojeńskiej 143. To młyn na Słubi, Groß Latzkow (1817), Latzkower Mühle (1833) 144, zapewne dla Nowego i Starego Objezierza, Klępicza. Być może to młyn z tartakiem, wiatrakiem w Nowym Objezierzu (Wobiser 1311, Deutunita Bobieseren 1337, Groß Wobiser 1944), wspomniany w 1718 r. 145, od 1733 r. należący do Johanna Fryderyka Kersteina, od 1766 r. do Karla Schultzego Mały (Kleine Mühle) w Łysogórkach (Lycegoriken 1337, Lietzegöricke 1944) istniał już przed 1335 r., bo wtedy margrabia Ludwik Starszy nadał chojeńskiemu mieszczaninowi Bollonowi Stendalowi dochód dwóch wispli zboża w młynie w Łysogórkach, jaki dotąd posiadał rycerz Mikołaj von Witte 147. Wieś w 1337 r. była zniszczona (deserta), ale w 1338 r. margrabia potwierdził synowi Bollona w lenno m.in. ten dochód młyński 148. W 1368 r. margrabia Otton potwierdzał rycerzowi Henningowi von Plotzowi zastaw w Łysogórach wraz z młynem 149. W XVI w. domena państwowa (Amt) cedyńska posiadała tu staw młyński 150, sprzedany w 1691 r. młynarzowi Kasparowi Sternowi 151. W 1718 r. młyn miał łan ziemi 152. W nowych czasach to widocznie młyn położony przy drodze do Gozdowic, zwany Kleine Mühle. W Gozdowicach w 1810 r. na zachód od wsi był Hilfsmühle 153, i to albo ten młyn Mały, bo lokalizacja podobna, albo leżał już za Odrą (dziś w Niemczech). Młyny mieszkowickie w zlewni Kurzycy Zacznijmy i tu od nieocenionej Księgi ziemskiej z 1337 r. Wtedy w ziemi mieszkowickiej było 10 młynów, w tym trzy w Mieszkowicach. Jan, magister medycyny, i Łucja, wdowa po rycerzu Ludolfie von Bornym (von dem Borne?), w intencji rodziców fundowali ołtarz NMP z dochodu kupionego w Młynie Średnim pod miastem (molendinum in medio ante 143 Das Neumärkische Landbuch..., s Urmeßtischblätter, nr P. Schwartz, Die Klassifikation..., s Von den Mühlen..., dz. cyt., s CDB XIX, s Tamże, s Tamże, XXIV, s E.E. Melcher, dz. cyt., s J. Beckmann, Historische Beschreibung der Kur- und Mark Brandenburg, T. 1, Berlin 1751, s. 1039; E. Rehdorf, Alt Lietzegöricke in der letzten Hälfte des 18. Jahrhunderts, Die Neumark 13 (1941), s P.Schwartz, Die Klassifikation..., s KK 4 (1929), s

20 Dawne młyny, folusze i tartaki w ziemi chojeńskiej i mieszkowickiej civitatem). Prawo patronatu (stanowienia wikarego) miał rycerz Henning von Wulkow. Fundację potwierdzali dokumentami: 10 sierpnia 1320 r. w Moryniu książę wołogoski Warcisław IV (panujący wtedy w Nowej Marchii) i 13 stycznia 1322 r. biskup kamieński Konrad IV 154. W 1337 r. wymieniono młyn Świętego Ducha (molendinum Sancti Spiritus), ten Średni (medium) oraz Dolny (inferius). Istniała zatem wtedy Otlucina, dawniej młyn Ober Mühle, czyli Górny. W 1350 r. margrabia Ludwik Starszy nadal młyn św. Ducha pod Mieszkowicami tamtejszemu szpitalowi św. Ducha, będącemu pod opieką rady miejskiej 155. Tego roku jego brat, margrabia Ludwik Rzymski, w przywileju dla miasta zezwolił na budowę młyna na terenie miejskim 156. Młyny te, stanowiące regale monarsze, tak jak w innych miastach Nowej Marchii w ciągu XIV w. przeszły w ręce prywatne i samorządowe. Zakon krzyżacki po nabyciu kraju w 1402 r. wykupił je w latach W 1554 r. mowa o młynie Grubnisse i o młynie miejskim Radzieckim (Rathsmühle) pod miastem 158. Ten pierwszy to zapewne wcześniej młyn św. Ducha. W 1670 r. po raz pierwszy wzmiankowano młyn Górny (Obermühle), dzierżawiony od kamery kostrzyńskiej 159, i jest to dziś Otlucina w nurcie Kurzycy. Od ok r. pozostawał on w ręku rodziny Többickes, w 1803 r. nabył go Karl Rabbow ze Śląska, w 1815 r. Chrystian Fryderyk Wolff, w 1826 r. Karol Albert Juliusz Holldorf, od 1832 r. posiadała go rodzina Klix. Po pożarze z 1878 r. i odbudowie zakupił go hrabia von Witzleben. Po całkowitym spłonięciu w pożarze z 1908 r. młyn został na nowo zbudowany w 1909 r. przez berlińską Maßstabfabrik Oskara Schulerta. W 1946 r. rodzina właścicieli uruchomiła go na nowo, ale zmuszona była opuścić młyn w 1948 r. Obok młyna były kiedyś dwa karpie stawy 160. W 1794 r. istniały w Mieszkowicach dwa młyny, wiatrak, tartak oraz od strony wschodniej folusz (Walk Mühle) 161. W XVIII w. i w 1826 r. dawny młyn Unter/Dolny przed Bramą Boleszkowicką znany był jako Rothe Mühle 162. Jego 154 CDB XIX, s. 11; PUB V, s. 526; VI, s. 90; Regesten..., nr CDB XIX, s Tamże, s grudnia 1403 r. wójt donosił wielkiemu mistrzowi o układach w sprawie młynów w Mieszkowicach. Repertorium..., nr 115; K. Heidenreich, dz. cyt., s CDB XIX, s W. Amtsberg, Daten aus der Bärwalder Geschichte, KK 1970, s. 141; E. Pröfe, Von der Obermühle zur Maßstabfabrik, w: R.L. Busch, Bärwalde in der Neumark, Herrlingen 1996, s E. Pröfe, dz. cyt., s, 121 i n. 161 P. Schwartz, Visitationen neumärkischer Städte im Jahre 1795, Die Neumark 7 (1930), s F.W.A Bratring, dz. cyt., s. 119; A.F. Busching, Vollständige Topographie der Mark Brandenburg, Berlin 1775, s

21 Edward Rymar nazwa najwyraźniej powstała nie od czerwonego koloru, lecz od właściciela, rady miejskiej, zatem to tyle, co Rats-Mühle, jak w 1554 r. To po 1945 r. Chrząstna. Opodal na małym wzgórzu stał wiatrak holenderski (Der Holländer Mühle). Granz Mühle (1826), Granse Mühle (1844), Ober lub Gränzmühle na dopływie Odry przed Bramą Młyńską 163 to zatem dawny młyn św. Ducha, Grubnisse w 1554 r., dziś Otlucina. W 1898 r. Wilhelm Karge zbudował młyn parowy na ziemi zakupionej od rodziny Wagner przy dworcu kolejowym. Ten tzw. Karge sche Mühle, młyn zmodernizowany w 1937 r., spalił się 16 listopada 1940 r. Po odbudowie od 1942 r. był też młynem pszenicznym, od 1944 r. żytnim. Po 1945 r. maszyny zdemontowano i wywieziono 164. W Mieszkowicach było też w XIX XX wieku kilka wiatraków. Przy dworcu koźlak (Bock-Mühle), inny zaś stał na polu przy drodze do Trzcińska, wreszcie wiatrak na Goszkowskiej Górze oraz przy drodze do Bielina. Ten ostatni do 1912 r. był własnością Augusta Roggego, potem Karola Löfflera. W 1924 r. zakupił go niejaki Kosanke (wtedy od 1920 r. w wiatraku mieszkał zatrudniony tam młody służący, Polak Ryszard Leszczyński), od niego w 1932 r. Henryk Mau, który był właścicielem do 1945 r. 165 W Kurzycku (Vogtzstorp 1337, Voigtsdorf 1944) był młyn w 1337 r., potwierdzony rodzinie von Sydow (ta tu w 1466 r.) w latach 1499 i 1509, W 1718 r. miał łan ziemi 167. W Kłosowie (Glossow 1337, Klossow 1944) młyn jako nowo zbudowany (noviter constructum) wspomniano w 1337 r. 168 To widocznie Klossower Mühle, w którym do 1707 r. musiał mleć zboże też Czelin 169, wspomniany również w 1718 r. 170 W 1355 r. na prośbę rodu Mornerów margrabia Ludwik Rzymski, przebywając w Czelinie, nadał gminie młyn położony między tym miasteczkiem a chyżą (tj. przedmiejską osadą rybacką), z wszelkimi dochodami, jakie dotąd czerpali Henning Morner i jego synowie 171. Do 1707 r. mieszkańcy mełli 163 F.W.A. Bratring, dz. cyt., s. 119; H. Berghaus, Landbuch..., s A. Karge, Dampfmühle Wilhelm Karge, w: R.L. Busch, dz. cyt., s. 126; O. Röske, Bärwalder Mühlen, w: tamże, s F. Borchert, Windmühlen in Bärwalde, w: tamże, s. 118 i n. 166 Das Neumärkische Landbuch..., s. 11; CDB XIX, s. 57, 59; H.G. Ost, Die zweite deutsche Ostsiedlung im Drage- und Küddow-Gebiet, T. 1: Wandlungen im Siedlungsbild eines Abwanderungsgebietes, Leipzig 1939, s P. Schwartz, Die Klassifikation..., s Das Neumärkische Landbuch..., s Streiflichter durch Zellins Geschichte, Heimatzeitung des Kreises Königsberg/Neumark 7 (1956), s P. Schwartz, Die Klassifikation..., s CDB XIX, s