Wersja Demonstracyjna

Transkrypt

1

2 Lew Tołstoj GRACZ. Z zapisków kelnera Wersja Demonstracyjna Wydawnictwo Psychoskok Konin 2017

3 Lew Tołstoj GRACZ. Z zapisków kelnera Copyright by Lew Tołstoj, 1926 Copyright by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o Zabrania się rozpowszechniania, kopiowania lub edytowania tego dokumentu, pliku lub jego części bez wyraźnej zgody wydawnictwa. Tekst jest własnością publiczną (public domain) Tekst oryginalny tłumaczenia: anonimowy ZACHOWANO PISOWNIĘ I WSZYSTKIE OSOBLIWOŚCI JĘZYKOWE. Skład: Kamil Skitek Projekt okładki: Kamil Skitek Druk: Warszawskie Zakłady Graficzne i Wydawnicze Sp. z o. o. Warszawa, 1926 ISBN: Wydawnictwo Psychoskok sp. z o.o. ul. Spółdzielców 3, pok. 325, Konin tel. (63) , kom wydawnictwo@psychoskok.pl

4 Było to między drugą a trzecią. Grało wielu panów: książę pan z wielkim wąsem, mały oficer huzarów, aktor Oliver; było moc ludzi. Książę grał z panem z wielkim wąsem. Obchodzę bilard i liczę: dziesięć i czterdzieści osiem, dwanaście i czterdzieści osiem. Jest to moim zawodem. Nie wzięło się nic do ust i nie spało od dwóch nocy a wciąż liczy się punkty i wyjmuje bile z wklęsłości. Wtem spostrzegam: do sali wszedł nowy gość, rozglądnął się i usiadł na kanapie. Dobrze. Myślę sobie: kto to może być? To znaczy: do jakiej należy sorty? Ubrany jest przyzwoicie. Ma nowiusieńkie ubranie: spodnie w kratki, modny krótki surducik, kamizelkę pluszową; nosi złoty łańcuszek, a na nim moc wisiorków. Wygląd ma też bardzo przyzwoity: jest wysoki, smukły, włosy ma z przodu modnie ufryzowane słowem, przystojny młodzik. Zawód nasz, jak wiadomo, ma to do siebie, że poznaje się różnych ludzi. Najwytworniejszych i dranciwych. Gdy się więc jest kelnerem, trzeba się stosować do każdego z gości z osobna. Oczywiście, jeśli się nie jest głupim. Przypatruję się temu panu i widzę: siedzi cicho, nie zna nikogo i ma zupełnie nowe ubranie; myślę sobie: jest to albo cudzoziemiec, Anglik, albo podróżujący hrabia. Obok niego siedział aktor Oliver; ustąpił mu nieco miejsca na kanapie. Partja skończyła się; pan z wielkim wąsem przegrał. Krzyknął do mnie: Wciąż cyganisz! Mówi: Nie liczysz porządzie, wciąż się oglądasz na wszystkie strony. Cisnął kij bilardowy w kąt i poszedł. Tak, oho, co za ptaszek! Wieczorem gra z księciem, każda partja o 50 rubli srebrnych, a teraz przegrał flaszkę wina i irytuje się. Taki podlec! Kiedy indziej gra z księciem do drugiej, a gdy żaden z nich nie chowa po grze pieniędzy do portfelu, wiem, że ani jeden, ani drugi nie ma przy sobie kopiejki; ale mimo to udają wielkich panów. Ale jeśli kelner ziewnie lub bili porządnie nie ułoży człowiek przecież nie jest z kamienia odrazu się irytują! Mówią: gramy o pieniądze, a nie o guziki. Ci ludzie zatruwają mi życie. Gdy partner księcia poszedł, zwrócił się książę do obcego pana: Czy nie chciałby pan ze mną zagrać? Z przyjemnością odparł obcy pan.

5 Póki siedział, miał srogi wygląd; przypominał człowieka, którym straszy się dzieci. Gdy jednak powstał i przystąpił do bilardu, odrazu poznać można było, że czuje się dość niepewnie. Czy nowe ubranie było niewygodne, czy też krępowało go to, że wszyscy nań patrzą pewność jego znikła. Począł kij nacierać kredą i z rąk mu kreda wypadła. Ilekroć zrobił karambola, rozglądał się dokoła i rumienił. Nie tak grał książę; ten miał ruchy pewne: natarł kredą kij; posypał sobie rękę proszkiem, zsunął w górę rękaw i grał z całem namaszczeniem. Grali dwie lub trzy partje, nie przypominam sobie więcej; potem książę odłożył kij i rzekł: Pozwoli pan, że zapytam, jak się pan nazywa? Niechludow odparł obcy pan. Pański ojciec był generałem? Tak. Poczęli mówić po francusku; nie rozumiałem. Zapewne mówili o swych rodzinach. Au revoir rzekł książę bardzo się cieszę, że pana poznałem. Umył sobie ręce i opuścił salę bilardową, udając się do sali jadalnej. Obcy pan pozostał; stał obok bilardu i uderzał kijem o bile. W naszym zawodzie istnieje, jak wiadomo, zasada: z obcymi im ordynarniej, tem lepiej. Zabrałem bile i odłożyłem je. Zarumienił się i rzekł: Czy można jeszcze grać? Naturalnie rzekłem poto stoi tu bilard, by na nim grano. I nie patrząc wcale na niego, wziąłem kij i postawiłem go w kąt. Czy chcesz ze mną zagrać? Naturalnie odpowiedziałem. Ustawiłem bile. Czy zagramy o podłażenie? Co to znaczy zapytał grać o podłażenie? To tak rzekłem jeśli pan przegra, zapłaci pan pół rubla jeśli ja przegram, będę musiał wleść pod bilard i drugą stroną się wydostać. Począł się śmiać i rzekł: A więc zaczynajmy. Dobrze powiadam. Ile punktów mam zrobić mniej, niż pan?

6 Czy grasz gorzej ode mnie? Oczywiście powiadam u nas z panem mogłoby się zmierzyć tylko niewielu graczy. Koniec Wersji Demonstracyjnej Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach. Wydawnictwo Psychoskok